Ἡ ἱστορία τοῦ Οἰδίποδα

Ἡ ἱστορία τοῦ Οἰδίποδα
Ἀπολλόδωρος, Βιβλιοθήκη 3.48 - 56
[Μτφρ. Ἀπόστολου Παπανδρέου : Ἀπολλοδώρου Βιβλιοθήκη, τόμος Β', ἐκδ. Ἁφῶν Τολίδη Ο.Ε., Ἀθήνα 1984]
 Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Ἀμφίονος παρέλαβε τὴ βασιλεία (ἐννοεῖται στὴ Θήβα) ὁ Λάϊος. Παντρεύτηκε τὴν Ἰοκάστη ἤ, ὅπως λένε μερικοί, Ἐπικάστη, θυγατέρα τοῦ Μενοικέως, καί, ἐνῶ οἱ χρησμοὶ τοῦ μηνούσαν νὰ μὴν κάμει παιδιά, γιατί τὸ παιδὶ ποὺ θὰ γεννηθεῖ θὰ τὸν σκοτώσει, αὐτὸς τύφλα στὸ μεθύσι πλάγιασε μὲ τὴ γυναῖκα του. Κι ὅταν γεννήθηκε τὸ παιδὶ τό 'δωσε στὸ βοσκὸ νὰ τὸ παραπετάξει, ἀφοῦ πρῶτα του τρύπησε τοὺς ἀστραγάλους μὲ καρφιά.

 Ὁ βοσκὸς λοιπὸν ἀπόθεσε τὸ βράφος στὸν Κιθαιρώνα, τὸ βρίσκουν ὅμως οἱ βουκόλοι του Πολύβου, τοῦ βασιλιᾶ τῶν Κορινθίων καὶ τὸ πηγαίνουν στὴ γυναῖκα τοῦ βασιλιᾶ, τὴν Περίβοια (ἡ βασίλισσα παραδίδεται ἀλλοῦ καὶ ὡς Μερόπη. Μιὰ ἄλλη, πάντως, παράδοση θέλει τὸν βοσκὸ νὰ λυπᾷται τὸ βρέφος καὶ νὰ τὸ παραδίδει ὁ ἴδιος). Ἐκείνη υἱοθέτησε τὸ παιδὶ (τὸ βασιλικὸ ζεῦγος τῆς Κορίνθου δὲν εἶχε παιδιά), του θεράπευσε τὰ πόδια καὶ τὸ ὀνόμασε Οἰδίποδα γιατί εἶχε πρήξιμο στὰ πόδια ἀπ' τίς πληγὲς (Οἰδίπους : ἀπὸ τὸ οἰδέω = πρήζομαι καὶ ποὺς = πόδι).


 Ὅταν μεγάλωσε τὸ παιδὶ οἱ συνομήλικοί του τὸν ἔβριζαν νόθο ἀπὸ φθόνο, γιατί ξεχώριζε ἀπ' ὅλους στὴ δύναμη καὶ τὸ θάρρος. Κι αὐτὸς ρωτοῦσε καὶ ξαναρωτοῦσε τὴν Περίβοια γιὰ νὰ μάθει τὴν αἰτία, ἀλλὰ τίποτε. Πηγαίνει λοιπὸν κι αὐτὸς στοὺς Δελφοὺς καὶ ζητᾷ νὰ μάθει γιὰ τοὺς γονεῖς του. Κι ὁ θεός του ἀπάντησε νὰ μὴ γυρίσει στὴν πατρίδα, γιατί θὰ σκοτώσει τὸν πατέρα του καὶ θὰ ζευγαρωθεὶ μὲ τὴ μάνα του.

 Μόλις τ' ἄκουσε, νομίζοντας πραγματικούς τους θετοὺς γονεῖς του, ἀφήνει τὴν Κόρινθο καὶ περνῶντας μὲ τὸ ἅρμα τοῦ μέσ' ἀπ΄τη Φωκίδα συναντᾷ σ' ἕνα δρόμο στενὸ τὸ Λάϊο ποὺ περνοῦσε πάνω στὸ ἅρμα. Κι ὅπως ὁ Πολυφόντης, ὁ κήρυκας τοῦ Λάϊου, τὸν διέταξε νὰ παραμερίσει καὶ τοῦ σκότωσε μάλιστα τὸ ἕνα ἀπ' τ' ἄλογά του, ἐπειδὴ δὲν ὑπάκουσε κι ἀργοποροῦσε, ὁ Οἰδίπους πάνω στὸ θυμό του σκοτώνει τὸν Πολυφόντη καὶ τὸ Λάϊο μαζὶ καὶ τραβάει γιὰ τὴ Θήβα.


 Τὸ Λάϊο τὸν ἔθαψε ὁ Δαμασίστρατος, ὁ βασιλιᾶς τῶν Πλαταιέων καὶ τὴ βασιλεία τὴν παίρνει ὁ Κρέων, ὁ γιος του Μενοικέως. Ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Κρέοντος μεγάλη συμφορὰ πλάκωσε στὴ Θήβα. Ἡ Ἥρα δηλαδὴ ἔστειλε ἐκεῖ τὴ Σφίγγα, ἕνα τέρας γεννημένο ἀπ' τὸν Τυφῶνα καὶ τὴν Ἔχιδνα, ποὺ εἶχε πρόσωπο γυναίκας, στῆθος, πόδια καὶ οὐρὰ λιονταριοῦ καὶ φτεροῦγες πουλιοῦ. Ἔμαθε λοιπὸν ἀπ' τίς μοῦσες ἕνα αἴνιγμα καὶ θρονιασμένη στὸ Φίκιο ὄρος τὸ πρότεινε στοὺς Θηβαίους.


 Νὰ ποιό ἦταν τὸ αἴνιγμα : Τί εἴν' αὐτὸ πού, ἐνῶ ἔχει μιὰ φωνή, γίνεται τετράπουν καὶ δίπουν καὶ τρίπουν; Ὑπῆρχε χρησμὸς στοὺς Θηβαίους ποὺ ἔλεγε, ὅτι τότε θὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπ' τὴ Σφίγγα, ὅταν λύσουν τὸ αἴνιγμα. Γι' αὐτὸ συγκεντρώνονταν συχνὰ κι ἔσπαζαν τὰ κεφάλια τους νὰ βροῦν τί ἐννοεῖ τὸ αἴνιγμα. Κι ὅσο δὲν τό 'βρισκαν ἡ Σφίγγα ἅρπαζε κι ἕναν καὶ τὸν καταβρόχθιζε.


 Κι ἀφοῦ χάθηκε κόσμος πολὺς καὶ τελευταῖος κι ὁ γιος του Κρέοντος, ὁ Αἵμων, βάζει κήρυκα ὁ Κρέων νὰ φωνάξει, ὅτι δίνει καὶ τὴ βασιλεία καὶ τὴ γυναῖκα τοῦ Λάϊου σ' ὅποιον λύσει τὸ αἴνιγμα. Μόλις τ' ἄκουσε ὁ Οἰδίπους ἔλυσε τὸ αἴνιγμα ἀπαντῶντας, ὅτι εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Γιατί, λέει εἶναι τετράποδος στὴ βρεφική του ἡλικία, καθὼς μπουσουλάει μὲ τὰ τέσσερα, ὅταν μεγαλώνει γίνεται δίποδος καὶ στὰ γηρατειά του παίρνει τρίτο πόδι, τὸ ραβδί.


 Κι ἡ Σφίγγα γκρεμίστηκε ἀπ' τὴν Ἀκρόπολη, ἐνῶ ὁ Οἰδίπους παρέλαβε τὴ βασιλεία, παντρεύτηκε χωρὶς νὰ ξέρει τὴ μητέρα του καὶ γέννησε παιδιὰ μαζί της, ἀγόρια τὸν Πολυνείκη καὶ τὸν Ἐτεοκλή, καὶ θυγατέρες τὴν Ἰσμήνη καὶ τὴν Ἀντιγόνη. Μερικοὶ λένε ὅτι τὰ παιδιὰ τά 'κανε μὲ τὴ Εὐρυγάνεια, θυγατέρα τοῦ Ὑπέρφαντος.


 Κι ὅταν αὐτὰ τὰ φοβερὰ μυστικὰ ἦρθαν στὸ φῶς ἡ Ἰοκάστη κρεμάστηκε μὲ τὸ σκοινὶ κι ὁ Οἰδίπους ἔβγαλε τὰ μάτια του κι ἀπομακρύνθηκε ἀπ' τὴ Θήβα, ἀφοῦ καταράστηκε τοὺς γιους τους, ποὺ ἐνῶ τὸν ἔβλεπαν νὰ διώχνεται ἀπ' τὴν πόλη, δὲν ἔτρεξαν νὰ τὸν βοηθήσουν (καταράστηκε τοὺς δυὸ γιούς του νὰ κατέβουν στὸν Ἅδη σκοτώνοντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὅπως καὶ ἔγινε. Αἰτία τῆς κατάρας, σύμφωνα μὲ ἄλλη παράδοση, ἦταν το ὅτι παρέβησαν τὴν ἐντολὴ τοῦ νὰ μὴν κάνουν ποτὲ χρήση τῶν ἀρχαίων βασιλικῶν σκευῶν καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι κάποτε, μετὰ ἀπὸ θυσία, δὲν τοῦ ἔδωσαν τὴν ωμοπλάτη, ὅπως ἅρμοζε σὲ βασιλιᾶ). Καὶ φτάνοντας μὲ τὴν Ἀντιγόνη στὸν Κολωνὸ τῆς Ἀττικῆς ὅπου βρίσκεται τὸ τέμενος τῶν Εὐμενίδων κάθησε ὡς ἱκέτης κι ἔγινε δεκτὸς ἀπ' τὸν Θησέα μὲ φιλικὰ αἰσθήματα. Σὲ λίγον καιρὸ πέθανε.

Ὅταν οἱ θεοὶ μάτωσαν, ἄγνωστες μάχες Ἑλλήνων ἐναντίων Ὀλυμπίων στὴν ἅλωση τῆς Τροίας

         Ἡ ραψωδία Ἐ΄ τῆς Ἰλιάδας ἐπικεντρώνεται στήν

ἀνδρεῖα τοῦ Διομήδη στὸ πεδίο τῆς μάχης, ὁ ὁποῖος

κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἀπουσίας τοῦ Ἀχιλλέα, γίνεται

ὁ ἰσχυρότερος πολεμιστὴς τοῦ στρατοῦ τῶν Ἀχαιῶν

σπέρνοντας τὸν ὄλεθρο στὶς Τρωικὲς τάξεις. Ὁ Διομήδης ἐμφανιζόμενος στὴ μάχη σφαγιάζει μιὰ δράκα

Τρώων πολεμιστῶν, συμπεριλαμβανομένων καὶ μερικῶν γιων του Πριάμου, προκαλῶντας ἔτσι το φόβο καὶ σὲ πολλοὺς ἄλλους.

Στοχοποιεῖται καὶ δέχεται τίς ἐπιθέσεις δύο ἐκ τῶν καλύτερων Τρώων στρατιωτῶν, τοῦ ἠμίθεου Αἰνεία (γιου τῆς Ἀφροδίτης) καὶ τοῦ τοξότη

Πάνδαρου. Ὁ Πάνδαρος μὲ ἕνα βέλος του τραυματίζει τὸν Διομήδη ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἐπηρεάζει καὶ πολὺ τὴν ἱκανότητά του στὴ μάχη.

Ὁ Διομήδης φονεύει τὸν Πάνδαρο μὲ τὸ δόρυ του καὶ ρίχνει ἕναν

βράχο στὸν Αἰνεία, ὁ ὁποῖος τραυματίζεται σοβαρά. Ἡ Ἀφροδίτη, τότε, ἀναμειγνύεται στὴ μάχη σὲ μιὰ προσπάθεια νὰ σώσει τὴ ζωὴ τοῦ γιου της, τὸν ὁποῖο ἁρπάζει καὶ προσπαθεῖ νὰ φυγαδεύσει.

                               Ὁ Διομήδης ἐπιτίθεται καὶ τραυματίζει τὴν Ἀφροδίτη πού

ξεσπάει σὲ κλάματα, ἀφήνει τὸν Αἰνεία καὶ κατευθύνεται

πρὸς τὸν Ὄλυμπο γιὰ νὰ παραπονεθεῖ στὸν Δία. Ἐν τῷ μεταξύ

ὁ Ἀπόλλων ἁρπάζει τὸ σῶμα τοῦ ἀναίσθητου Αἰνεία καὶ προσπαθεῖ

νὰ ξεφύγει. Ὁ Διομήδης τοῦ ἐπιτίθεται τρεῖς φορὲς καὶ ἀπωθεῖται

ἀπὸ ἀπαστράπτον φῶς. Κατὰ τὴν τέταρτή του ἐπίθεση ὁ Διομήδης

κοντοστέκεται στὶς προειδοποιήσεις τοῦ Ἀπόλλωνα, θυμούμενος

τίς ὁδηγίες ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ Ἀθηνᾶ, σύμφωνα μὲ τίς ὁποῖες ὁ Διομήδης

ἐπιτρεπόταν νὰ ἐπιτεθεῖ στὴν Ἀφροδίτη ἀλλὰ ὄχι σὲ κάποιον ἄλλο Ὀλύμπιο θεό. Ἀργότερα, σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς μάχης, ὁ Διομήδης μάχεται μὲ τόν

Ἕκτορα καὶ συγκρούεται μὲ τὸν Ἄρη, τὸν θεὸ τοῦ πολέμου ποὺ ἦταν μὲ τὸ πλευρὸ τῶν Τρώων.

Ἐνθυμούμενος καὶ πάλι τίς συμβουλὲς τῆς Ἀθηνᾶς ὁ Διομήδης καλεῖ τοὺς στρατιῶτες νὰ ὑποχωρήσουν. Τότε ὅμως ἡ Ἀθηνᾶ τὸν ἐνθαρρύνει νὰ ξαναμπεῖ στὴ μάχη καὶ ἀφοῦ τὸν ἐφοδιάζει μὲ ἕνα ἅρμα αὐτὸς ἐπιτίθεται καρφώνει τὸ δόρυ του στὸ σῶμα του Ἄρη. Οὐρλιάζοντας ἀπὸ τὸν πόνο ὁ τραυματισμένος θεὸς ἀνεβαίνει στὸν Ὄλυμπο μέσα σὲ μιὰ στήλη καπνοῦ ἀναγκάζοντας τοὺς Τρῶες νὰ ὑποχωρήσουν.

                            Ὁ Διομήδης εἶναι ἕνας ἐκ τῶν Ἀχαιῶν ἡρώων ποὺ ἀπέσπασε ἀπὸ τοὺς θεούς

ἀσφαλῆ, ἢ σχεδὸν ἀσφαλῆ, ἐπιστροφὴ στὴν πατρίδα. Παρὰ τὴν εὐνοϊκή

μεταχείριση τοῦ Διομήδη πρὸς τὸ γιο της Αἰνεία, ἡ Ἀφροδίτη δὲν κατόρθωσε

ποτὲ νὰ ξεχάσει τὸ βέλος ποὺ τῆς ἔσκισε τὸ δέρμα στὰ πεδία τῆς Τροίας.

Μόλις φτάνει στὸ Ἄργος ὁ Διομήδης βρίσκεται πρὸ ἐκπλήξεως. Ἡ σύζυγος

τοῦ ἔχει ξαναπαντρευτεὶ καὶ στὴ θέσῃ τοῦ βασιλεύει ὁ νέος ἄντρας τῆς γυναίκας του.

Ὁ ἥρωας διαπιστώνει ὅτι δὲν ἐπιθυμεῖ πλέον οὔτε νὰ τιμωρήσει τὴ γυναῖκα του,

οὔτε νὰ παραμείνει ὅμως σὲ ἀχαϊκὸ ἔδαφος. Ἔτσι λοιπὸν σαλπάρει μὲ τούς

συντρόφους του στὴν Ἰταλία, ὅπου ἱδρύει δύο νέες πόλεις.

Στὴν Αἰνειάδα τοῦ Βιργίλιου ὁ Διομήδης ἀντιμετωπίζει γιὰ δεύτερη φορά τον

παλιό του ἐχθρὸ Αἰνεία, τὸν ὁποῖο θὰ εἶχε σκοτώσει κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ

τρωικοῦ  πολέμου, ἂν δὲν παρενέβαιναν καταρχὴν ἡ Ἀφροδίτη καὶ στὴ συνέχεια

ὁ Ἀπόλλωνας. Οἱ κάτοικοι τοῦ Λάτιου ἐπισκέπτονται τὸ παλάτι τοῦ Διομήδη

μὲ σκοπὸ νὰ τὸν πείσουν νὰ ἡγηθεῖ τῶν στρατευμάτων τους ποὺ θὰ κινηθοῦν

ἐναντίον τοῦ Αἰνεία. Ὁ Διομήδης ἀπορρίπτει τὴν προσφορά τους, ἰσχυριζόμενος

ὅτι ἔχει ἤδη θανατώσει πάρα πολλοὺς Τρῶες στὴ ζωή του καὶ ὅτι ὁ σκοπός

τῆς ἄφιξης του στὴν Ἰταλία ἦταν νὰ ζήσει εἰρηνικὰ τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του.

                  Τόσο ὁ Ὅμηρος ὅσο καὶ ὁ Βιργίλιος δὲν προϊδεάζουν τὸν ἀναγνώστη

γιὰ τὸ τέλος τοῦ ἥρωα, μὲ ἐξαίρεση ἴσως ἕνα χωρίο τῆς Ἰλιάδας, ὅπου

ἡ Διώνη, ἡ μητέρα τῆς Ἀφροδίτης, περιθάλπει τὴν τραυματισμένη

ἀπό το Διομήδη κόρη της, λέει στὴν κόρη της ὅτι ὅποιος τὰ βάζει μὲ τούς

θεοὺς δὲ ζεῖ γιὰ πολύ, ὡστόσο ἡ Ἀθηνᾶ ἐγγυᾷται στὸ Διομήδη τὴν ἀθανασία,

ἡ ὁποία προοριζόταν ἐξαρχῆς γιὰ τὸν πατέρα του.

Ἔτσι ὁ Διομήδης ἔγινε θεὸς καὶ λατρευόταν μὲ διάφορες ὀνομασίες στὴν Ἰταλία.

Στὴ Θεία Κωμωδία, ὁ Δάντης συναντᾷ το Διομήδη στὸν ὄγδοο κύκλο

τῆς κολάσεως, ὅπου βρίσκεται μαζὶ μὲ τὸν Ὀδυσσέα, καταδικασμένος

αἰώνια νὰ εἶναι ἐγκλωβισμένος σὲ φλόγες. Τὸ ἁμάρτημα γιὰ τὸ ὁποῖο, σύμφωνα

μὲ τὸ Δάντη, καταδικάστηκε στὴν αἰώνια τιμωρία εἶναι ἡ κλοπὴ τοῦ παλλαδίου τῆς Τροίας.

Τὸ Μυστικὸ τοῦ Αἰῶνα - Ὁ Ἱπποκράτης ἔχει τὴ θεραπεία τοῦ καρκίνου!

Τὸ Μυστικὸ τοῦ Αἰῶνα - Ὁ Ἱπποκράτης ἔχει τὴ θεραπεία τοῦ καρκίνου!

Ἡ Ἱπποκράτειος Ἀντικαρκινικὴ Ἄμυνα, στηρίζεται στὴν ἰσορροπία τῶν 4 βασικῶν γεύσεων.

ἑλληνικά

Ἀμυγδαλέλαιο λαμβάνεται ἀπὸ τοὺς καρποὺς τοῦ ἀμύγδαλου. Πλούσιο σὲ βιταμίνες Α, Ε, Β1, Β2, Β6, Β17 καὶ ἰχνοστοιχεία. Ἡ βιταμίνη Β17 δὲν εἶναι βιταμίνη. Εἶναι ἡ παλιὰ ὀνομασία τῆς ἀμυγδαλίνης.

Ἡ ἀμυγδαλίνη εἶναι τὸ πικρὸ συστατικὸ τῶν ἀμυγδάλων καὶ μιὰ πιθανὴ τοξίνη ἀφοῦ μπορεῖ νὰ ἀπελευθερώσει κυανίδη στὸν ὀργανισμό. Ἡ ἀμυγδαλίνη θεωρεῖται ὅτι ἔχει ἀντικαρκινικὲς ἰδιότητες, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἔχει ἀποδειχθεῖ ἐπιστημονικά.

Ἔχει ὑποστηριχθεῖ, ὅτι μὲ τὸν ἀποκλεισμὸ τῶν πικρῶν οὐσιῶν - μόνο ἡδονὴ καὶ εὐχαρίστηση στὸ λάρυγγά μας εἶναι τὸ σύνθημά μας - ἀποκλείσαμε μιὰ ἀπὸ τίς 4 βασικὲς γεύσεις: ἁλμυρό, ξινό, πικρό, γλυκό. Πολλοὶ ἔχουν ἀπορρίψει καὶ τὸ ξινὸ καὶ ἔχουν ἐπιλέξει τὸ ἁλμυρὸ καὶ τὸ γλυκό. Ἔτσι ἔχει χαθεῖ ἡ ἰσορροπία. Ὁ Ἱπποκράτης τόνιζε τὴν ἰσορροπία, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὸν πατέρα τῆς ἑλληνικῆς ἰατρικῆς τὸν γιατρὸ Ἀλκμαίωνα.

Αὐτὸς θεωρεῖται ἡ κορυφὴ τῆς ἑλληνικῆς ἰατρικῆς γιατί πρῶτος αὐτὸς ἀσχολήθηκε μὲ τὴν ἀνατομία καὶ φυσιολογία καὶ διατύπωσε ὡς ἑξῆς τίς ἀντιλήψεις του γιὰ τὴν ὑγεία καὶ τὴν ἀρρώστια, ποὺ υἱοθέτησε καὶ ὁ Ἱπποκράτης:

«Ἐκεῖνο ποὺ διατηρεῖ τὴν ὑγεία εἶναι ἰσομερὴς κατανομὴ καὶ ἀκριβὴς μείξη μέσα στὸ σῶμα τῶν δυνάμεων (= ἰσονομία) τοῦ ξηροῦ, τοῦ ὑγροῦ, τοῦ κρύου, τοῦ γλυκοῦ, τοῦ πικροῦ, τοῦ ξινοῦ καὶ τοῦ ἁλμυροῦ.

Τὴν Ἀρρώστια τὴν προκαλεῖ ἡ ἐπικράτηση τοῦ ἑνὸς (=μοναρχία). Ἡ θεραπεία ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν ἀποκατάσταση τῆς διαταραχθείσας ἰσορροπίας, μὲ τὴ μέθοδο τῆς ἀντίθετης ἀπὸ τὴν πλεονάζουσα δύναμη».

Οἱ ἀντιλήψεις αὐτὲς τίς βρίσκουμε ἀκέραιες στὸν Ἱπποκράτη. Ἡ ἀκριβὴς μείξη, ἡ ἰσονομία, ἡ συμμετρία, ἡ ἁρμονία, βρίσκονται στὴ βάση τῶν δογμάτων τῶν Πυθαγορείων καὶ τοῦ Ἱπποκράτη.

Γράφει χαρακτηριστικὰ ὁ Ἱπποκράτης:

«Μέσα στὸν ἄνθρωπο ὑπάρχει καὶ τὸ πικρὸ καὶ τὸ ἁλμυρό, τὸ γλυκό, τὸ ξινό, τὸ στυφὸ καὶ τὸ ἄνοστο καί... τὰ συστατικὰ αὐτὰ ὅταν ἀναμειγνύονται καὶ ἑνώνονται μεταξύ τους, οὔτε φαίνονται οὔτε βλάπτουν τὸν ἄνθρωπο. Ὅταν ὅμως κάποιο ἄπ΄ ὅλα διαχωριστεῖ καὶ μείνει μόνο τοῦ τότε φαίνεται νὰ προκαλεῖ βλάβη.»

Ἄν τρῶμε πολλὰ γλυκὰ καὶ ὑδρογονάνθρακες καὶ ἔχει γίνει τὸ σῶμα μας σοκολάτα καὶ Ζαχαροπλαστεῖο, ἔχει ἐπέλθει ἀνισορροπία. Ἡ ἐπικράτηση τῶν γλυκῶν σὲ βάρος τοῦ πικροῦ θὰ τὸ πληρώσουμε καὶ μάλιστα ἀκριβά. Οἱ ὄγκοι εἶναι γεμᾶτοι ἀπὸ ζάχαρη.

Αὐτὸ ἀπέδειξε ὁ Warburg. Τὸ 2001 ἕνα ἰατρικὸ συνέδριο στὴν Καρλσρούη τῆς Γερμανίας, ἐπιβεβαίωσε τὴν παροιμία: «ὅτι εἶναι πικρὸ στὸ στόμα, εἶναι καλὸ στὸ στομάχι». Τονίστηκε ὅτι οἱ πικρὲς οὐσίες, συμβάλλουν ἀποφασιστικὰ στὴ συνολικὴ διαδικασία τῆς πέψης.

Οἱ κινήσεις τοῦ στομάχου καὶ τοῦ ἐντέρου ἐντείνονται καὶ ἐπιταχύνεται ἡ προώθηση τῆς τροφῆς. Διεγείρουν τὴν ἔκκριση χολῆς καὶ παγκρέατος, βελτιώνουν τὴν πέψη τῶν λευκωμάτων, πρωτεϊνῶν καὶ λιπῶν.

Μειώνεται ἡ αἴσθηση τοῦ φουσκώματος καὶ ἐμποδίζονται οἱ διαδικασίες ζύμωσης καὶ σήψης ποὺ συντελοῦνται στὸ ἔντερο. Μέσῳ τῆς βελτίωσης ἀπορρόφησης τῆς βιταμίνης Β12, οἱ πικρὲς οὐσίες ὑποστηρίζουν τὴν παραγωγὴ αἵματος, προάγουν τὴν ἀπορρόφηση τῶν λιποδιαλυτῶν στοιχείων, ὅπως καὶ τοῦ σιδήρου. Οἱ πικρὲς οὐσίες ὑποστηρίζουν καὶ τὴ δημιουργία βάσεων (ἀλκαλικὸ ὑψηλὸ ΡΗ) στὸν ὀργανισμό. Καὶ δροῦν μ΄αυτὸ τὸν τρόπο ἐνάντια στὴν ὑπεροξείδωση τοῦ αἵματος.

Κανόνας 1ος: Σὲ περίπτωση συστηματικῆς λήψης τῶν πικρῶν οὐσιῶν,

1) δυναμώνει τὸ συκώτι.

Τὸ συκώτι θέλει πικρὰ γιὰ νὰ λειτουργήσει. Ἡ χολὴ ποὺ παράγεται στὸ συκώτι εἶναι πικρή. Πὼς λοιπὸν θὰ ἔχουμε παραγωγὴ πρώτης ποιότητας χολῆς, νὰ διαλύει τὰ λίπῃ, ἂν δὲν τρῶμε πικρά; Τροφοδοτῶντας μὲ ζάχαρη τὸ συκώτι δὲν παράγουμε πικρὴ χολή.

2) Βελτιώνεται ὁ μεταβολισμὸς καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ μειώνεται καὶ ἡ χοληστερίνη. Μὲ τὰ πικρὰ μειώνονται καὶ οἱ τιμὲς τοῦ σακχάρου. Ὁ καθένας τὸ καταλαβαίνει. Τὸ σάκχαρο προέρχεται ἀπὸ τὴν κατάχρηση ὑδατανθράκων, ὄχι ἀπὸ τὴν κατάχρηση πικρῶν οὐσιῶν καὶ ἡ θεραπεία γίνεται μὲ τὰ ἀντίθετα, ἔλεγε ὁ Ἱπποκράτης.

Πικρὲς οὐσίες, ὅπως ἡ Clucosonalat Sinigrin, εἶναι ἀντικαρκινικές. Πὼς δροῦν οἱ πικρὲς οὐσίες;

Ἡ περίπτωση τοῦ βερίκοκου.

Τὸ κέντρο γιὰ τὸν καρκίνο εἶναι τὸ συκώτι. Νὰ τὸ διατυπώσω διαφορετικά. Τὸ συκώτι εἶναι γιὰ τὸν καρκίνο, ὅτι ἡ καρδιὰ γιὰ τὸ κυκλοφορικό. Τὸ συκώτι εἶναι τὸ κέντρο. Δυνατὸ συκώτι διώχνει τὸν καρκίνο.

Ζαχαροποιημένο καὶ σοκολατοποιημένο συκώτι ἴσον καρκίνος. Ἡ ἄμυνα καὶ ὁ τερματοφύλακας τοῦ ὀργανισμοῦ ἐναντίον τοῦ καρκίνου βρίσκονται στὸ συκώτι καὶ τὸ συκώτι θέλει πικρὰ γιὰ νὰ λειτουργήσει σωστά, νὰ ἀποθηκεύσει τίς βιταμίνες. Γιατί δὲν παρουσιάζεται καρκίνος στὸ λεπτὸ ἔντερο;

Ρωτῆστε κάποιο γιατρό. Πολλοὶ δὲν γνωρίζουν. Ἄλλοι ἀπαντοῦν τὸ ΡΗ, ἡ μεγάλη ποσότητα γ - σφαιρίνης (ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὸ σελήνιο), ἢ λόγῳ τῆς ταχείας διέλευσης... Ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στὸ γεγονός, ὅτι - σύμφωνα μὲ τὴ φυσιολογία- στὸ λεπτὸ ἔντερο χύνονται οἱ ἐκκρίσεις τῆς χολῆς καὶ τοῦ παγκρέατος ποὺ κάνουν ἀλκαλικὸ τὸ ΡΗ τοῦ λεπτοῦ ἐντέρου.

Τὰ παγκρεατικὰ ἔνζυμα (θρυψίνη, χυμοθρυψίνη) καὶ ἡ χολή, εἶναι βασικῆς σημασίας γιὰ τὸ περίεργο γεγονός, ὅτι στὸ λεπτὸ ἔντερο δὲν ἐμφανίζεται σχεδὸν ποτὲ καρκίνος. Ὁ συνδυασμὸς καὶ τῶν δύο.

Γιατί καὶ στὸ πάγκρεας καὶ στὸ χοληδόχο πόρο ἐμφανίζεται καρκίνος; Νὰ θέσω διαφορετικὰ τὸ ἐρώτημα. Ἄν εἶναι τὸ ΡΗ ἢ ἡ γ-σφαιρίνη ἡ αἰτία πού το καρκίνου τοῦ λεπτοῦ ἐντέρου εἶναι πρακτικὰ 0, γιατί δὲν αὐξάνουμε τίς γ - σφαιρίνες ἢ δὲν διορθώνουμε τὸ ΡΗ τοῦ ὀργανισμοῦ σὲ ἀλκαλικό; Ἄς θυμηθοῦμε τὸν Otto Warburg:

1) μεγάλη κατανάλωση γλυκόζης (γαλακτικὸ ὀξύ), 2) ἔλλειψη ὀξυγόνου, 3) χαμηλὸ (ὄξινο) ΡΗ. Ἡ τριάδα τῶν χαρακτηριστικῶν των καρκινικῶν κυττάρων.

Πράγματι στὸ λεπτὸ ἔντερο ὑπάρχει ἀλκαλικὸ ΡΗ. Τὰ ἔνζυμα εἶναι πολὺ εὐαίσθητα. Ἡ θερμοκρασία τὰ καταστρέφει ἐντελῶς. Γιὰ νὰ ἔχουμε λοιπὸν πολλὰ ἔνζυμα, πρέπει νὰ καταναλώνουμε ὠμὲς τροφές. Ἔτσι θὰ ἀνεβάζουμε τὸ ἐπίπεδο τῶν πεπτικῶν ἐνζύμων τοῦ ἐντέρου καὶ θὰ ἔχουμε περισσότερα παγκρεατικὰ ἔνζυμα.

Κανόνας 2ος: Τοὐλάχιστον τὸ 50% τῶν τροφῶν ἑνὸς καρκινοπαθῆ πρέπει νὰ εἶναι ὠμές, γιὰ ἄριστη λειτουργία τῶν παγκρεατικῶν ἐνζύμων.

Πῶς τὸ κουκούτσι τοῦ βερίκοκου σκοτώνει τὰ καρκινικὰ κύτταρα;

Ἡ Β17 ποὺ περιέχεται στὸ κουκούτσι τοῦ βερίκοκου, στὰ πικραμύγδαλα καὶ τὰ ἀμύγδαλα, ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο σάκχαρα (γλυκόζη) ἕνα βενζελδαύδη καὶ ἕνα κυάνιο συνδεδεμένα μεταξύ τους. Ὅπως ὁ καθένας γνωρίζει, τὸ κυάνιο εἶναι ὑψηλὰ τοξικὸ καὶ σὲ μεγάλες ποσότητες θανατηφόρο.

Ὅμως σ΄αυτή τη φυσική του μορφὴ εἶναι χημικὰ ἀδρανές. Ὑπάρχει μία οὐσία, ποὺ μπορεῖ νὰ ξεκλειδώσει τὸ μόριο τῆς βιταμίνης Β17 καὶ νὰ ἀπελευθερώσει τὸ κυάνιο τοῦ βερίκοκου. Ἡ οὐσία αὐτὴ εἶναι τὸ ἔνζυμο beta glucosidase (βῆτα γλυκοσιδάση), ποὺ τὸ καλοῦμε, τὸ ἔνζυμο ποὺ ξεκλειδώνει.

Ὅταν ἡ βιταμίνη Β17, ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μ΄ αὐτὸ τὸ ἔνζυμο, ὄχι μόνο ἀπελευθερώνεται τὸ κυάνιο, ἀλλὰ καὶ ἡ βενζελδαϊδη, ἡ ὁποία εἶναι πολὺ τοξικὴ ἀπὸ μόνη της. Αὐτὲς οἱ δύο οὐσίες μαζὶ ἔχουν δηλητηριώδη ἰσχὺ 100 φορὲς περισσότερο ἀπ΄όσο κάθε μιὰ χωριστά. Αὐτὸ καλεῖται συνεργιστικὸ ἀποτέλεσμα.

Εὐτυχῶς, τὸ ἔνζυμο αὐτὸ δὲν βρίσκεται ὁπουδήποτε στὸν ὀργανισμό μας σὲ ἐπικίνδυνο βαθμό, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ καρκινικὰ κύτταρα. Κάποτε δὲ 100 φορὲς περισσότερο ἀπ΄ότι στὰ περιβάλλοντα ὑγιῆ κύτταρα. Ἀποτέλεσμα: Τὸ δηλητήριο ποὺ ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τὸ κουκούτσι τοῦ βερίκοκου καὶ τοῦ ἀμύγδαλου στοχεύει στὰ καρκινικὰ κύτταρα καὶ μόνο καὶ τὰ σκοτώνει.

Ὑπάρχει ἐπίσης ἕνα ἄλλο ἔνζυμο, ποὺ καλεῖται ροδανάση. Τὸ ὀνομάζουνε προστατευτικὸ ἔνζυμο, γιὰ τὴν ἱκανότητά του νὰ προστατεύει καὶ νὰ οὐδετεροποιεῖ τὸ κυάνιο μετατρέποντάς το σὲ ὑποπροϊόντα ὠφέλιμα γιὰ τὴν ὑγεία. Αὐτὸ τὸ ἔνζυμο ἀπαντᾷται σὲ μεγάλες ποσότητες σὲ κάθε σημεῖο τοῦ ὀργανισμοῦ μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ καρκινικὰ κύτταρα,τὰ ὁποῖα δὲν προστατεύονται.:

Μὲ λίγα λόγια ἡ ροδανάση προστατεύει τοὺς ἱστοὺς ἀπὸ τὸ κυάνιο ἐνῶ δὲν ὑπάρχει στὰ καρκινικὰ κύτταρα. Β γλυκοσιδάση ἀπελευθερώνει τὸ κυάνιο ποὺ σκοτώνει τὸν καρκίνο. Βρίσκεται στὰ καρκινικὰ κύτταρα, δὲν βρίσκεται στὰ ὑγιῆ. Προσοχὴ ἐδῶ. Ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὴν ἱστορία.

Οἱ ἐπιστήμονες γνωρίζουν πὼς τὸ ἀντίδοτο στὴ δηλητηρίαση ἀπὸ κυάνιο, εἶναι ἡ ζάχαρη. Ἀναφέρεται στὴν ἱστορικὴ ἀπόπειρα δολοφονίας μὲ κυανιοῦχο κάλιο κατὰ τοῦ Ρασπούτιν, μισητὸ πρόσωπο στὴν προεπαναστατικὴ Ρωσία.

Μολονότι ὁ Ρασπούτιν δηλητηριάστηκε μὲ κυάνιο, δὲν ἔπαθε τίποτα, διότι τὸ κυανιοῦχο κάλιο εἶχε τοποθετηθεῖ μέσα σὲ γλυκὰ καὶ σὲ κρασί. Ἄν καὶ ἡ δόση ἦταν μεγάλη παρουσίασε ἐλάχιστα συμπτώματα δευτερεύοντα τῆς δηλητηρίασης, ὅπως λόξυγκα, σιελόρροια κ.λ.π. Ἡ ζάχαρη εἶχε ἐξουδετερώσει τὴ δράση του πολὺ δραστικοῦ δηλητηρίου. Τὴ λεπτομέρεια αὐτὴ δὲν τὴ γνώριζαν οἱ ἐπίδοξοι δολοφόνοι.

Ἄς φανταστοῦμε λοιπὸν σήμερα ἕναν καρκινοπαθῆ ποὺ ἔχει καταναλώσει μεγάλες ποσότητες γλυκῶν, ἀναψυκτικῶν, ποτῶν, πατάτας, ἢ ποὺ ἡ διατροφή του περιλαμβάνει κυρίως ὑδατάνθρακες, ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ πάθει κάτι μὲ λίγα κουκούτσια ἀπὸ βερίκοκα, ὅπως τὰ παπαγαλάκια τῶν ΜΜΕ εἶπαν, ἀκολουθῶντας τὰ κελεύσματα τῶν κυρίων τους στοῦ Μεμόριαλ.

Ὅπως δὲν ἔπαθαν οἱ Χούντζας, ὅπως λέει ἡ παράδοσή μας μέ το μυλωνᾶ, ὅπως ἐπιστημονικὰ τὸ ἀνέλυσε ὁ Krebs μὲ τὴ ροδανάση καὶ τὴ Β γλυκοσιδάση, τὰ κουκούτσια ἀπὸ βερίκοκα εἶναι ἀπολύτως ἀσφαλῆ.

Ἀρχίζουμε σὲ περιπτώσεις διαγνωσμένου καρκίνου μὲ 5 τὴν ἡμέρα, τὴν πρώτη βδομάδα., μὲ 10 τὴ δεύτερη καὶ χωρὶς περιορισμὸ στὴ συνέχεια. Ἡ ὄρεξη, ἡ πέψη, ὁ μεταβολισμός, θὰ βελτιωθοῦν.

Τὰ βερίκοκα εἶναι φροῦτα ἐποχῆς καὶ τὰ προμηθευόσαστε ἀπό το μανάβη τῆς γειτονιᾶς. Ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἀντικαρκινικὸ φάρμακο ὄχι μόνο δὲν κερδίζουν οἱ φαρμακευτικὲς ἐταιρίες, ἀντίθετα ζημιώνουν.

Κανόνας 3ος: Τὰ καρκινικὰ κύτταρα ἔχουν ὄξινο (χαμηλὸ ΡΗ).

Τὸ ΡΗ τὸ ἰσορροπεῖ τὸ ἀσβέστιο ἡ βιταμίνη D, τὸ μαγνήσιο, τὸ κάλιο, τὸ βόριο. Τὸ λεμόνι, βοηθᾷ στὴν ἀπορρόφηση τοῦ ἀσβεστίου. Καταναλώνετε πολὺ λεμόνι κάθε μέρα, ὅπως συστήνει ἡ ἀντικαρκινικὴ δίαιτα Μοερμαν στὴν Ὁλλανδία. Τρῶτε χέλια (τεράστια πηγὴ βιταμίνης Δ 5000 ΙΘ (μονάδες) στὰ 100 γραμ. .

Φροῦτα, εἰδικὰ σταφύλι (τεράστια πηγὴ καλίου). Λαχανικὰ (μπρόκολο, λάχανο, μώβ - ἄσπρο) καρότα, λαχανίδες (τεράστια πηγὴ αφὁμοιώσιμου ἀσβεστίου), βλήτα (ἐπίσης τεράστια πηγὴ ἀσβεστίου, βορίου), μαϊντανὸ (εἰδικὰ γιὰ καρκίνο τοῦ πνεύμονα, ρόκα (εἰδικὰ γιὰ καρκίνο τῶν νεφρῶν), ραδίκια (μὲ τὸ ζουμί τους).

Κανόνας 4ος: Ἡ ὑποξία (χαμηλὸ ὀξυγόνο), εἶναι χαρακτηριστικὸ τῆς καρκινογένεσης.

H χλωροφύλλη δίνει τὸ ὀξυγόνο στὰ φυτά. Σύμφωνα μὲ τὸ μεγάλο γιατρὸ Max Gerson (7) ποὺ θεράπευσε τὸν νομπελίστα Ἀλμπερτ Σβάϊτσερ καὶ ἀποδεδειγμένα 50 καρκινοπαθεῖς σύμφωνα μὲ τίς ἀκτινογραφίες τους πρὶν καὶ μετὰ τὴ θεραπεία.

Οἱ πράσινοι χυμοί, τοὐλάχιστον 5 τὴν ἡμέρα, δίνουν τὸ ἀπαιτούμενο ὀξυγόνο καὶ ὑγεία στὰ κύτταρα.

Ἔχουμε ἔτσι ἀπόπτωση (θάνατο, κυτταρικὴ αὐτοκτονία) τῶν καρκινικῶν κυττάρων. Οἱ χυμοὶ τῆς τσουκνίδας, φύλλων ἐλιᾶς , σέλινου, μαϊντανοῦ καὶ καρότου παίζουν σημαντικὸ ρόλο.

Ὁ Gerson μάλιστα, χρησιμοποιοῦσε εἰδικό, ἀποχυμωτή, γιὰ τὴ διατήρηση ὅλων τῶν θρεπτικῶν συστατικῶν. Ὅταν παρουσίασε τίς ἀνίατες περιπτώσεις στὸ Κογκρέσο μὲ ὅλα τὰ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα ποὺ τίς συνόδευαν (ἐξετάσεις, ἀκτινογραφίες κ.λ.π.). Ἀντὶ νὰ τὸν συγχαροῦν, ἄρχισε ἕνα ἀνελέητο κυνηγητὸ ἐναντίον του.

Ἔτσι δροῦν οἱ φαρμακευτικὲς ἐταιρίες. Καταδιώκουν τὴν ἀλήθεια. Τὰ ἴδια ἔγιναν καὶ στὴ Γαλλία μὲ τὸν Μπελανσονί, γιατρὸ τοῦ προέδρου Μιτερὰν κ.λ.π.

Κανόνας 5ος: Τρῶτε ἄφθονο σκόρδο καὶ κρεμμύδι μέχρι «σκασμοῦ».

Σκοτώνει τὰ καρκινικὰ κύτταρα.

Γιατί τεράστιες ποσότητες; Ὑπάρχουν πολλοὶ σκουπιδιάρηδες στὸν ὀργανισμό μας ποὺ τὸν καθαρίζουν ἀπὸ τίς τοξίνες καὶ τὰ δηλητήρια. Τὸ γκλοκουρονικὸ ὀξύ, εἶναι ἕνα ἄπ΄ αὐτά. Ἔχετε ἀκούσει κάτι γιὰ τὴν ἐξέταση Β-γλυκουρονιδάση; Ρωτεῖστε το γιατρό σας.

Στὰ βιβλία τῆς καρδιολογίας ἀναφέρεται ὡς ἐξέταση στὸ ἐγκεφαλονωτιαῖο ὑγρὸ καὶ πὼς συναντᾷται ὑψηλή σε σὲ ἀδενοκαρκινώματα, λεμφώματα, καρκινώματα ἀπὸ πλακώδη κύτταρα κ.λ.π. Τί κάνει ἡ γλυκουρονιδάση; Καταστέλλει τὴ σύζευξη μεταξὺ τοξίνης καὶ τοῦ σκουπιδιάρη γλυκουρινικοῦ ὀξέως μὲ ἀποτέλεσμα οἱ τοξίνες νὰ παραμένουν στὸν ὀργανισμό.

Ὅσο περισσότερο σκόρδο καὶ κρεμμύδι καταναλώνουμε, τόσο περισσότερο καταστέλλεται ἡ δράση τῆς β-γλυκουρουνιδάσης καὶ ἀποβάλλονται οἱ τοξίνες ἀπὸ τὸν ὀργανισμό.

Τὸ ἀσβέστιο παίζει ἐπίσης σημαντικότατο ρόλο στὴ μείωση τῆς δραστηριότητας τῆς β-γλυκουρονιδάσης. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τὸ γλυκουρονικὸ ὀξὺ χρειάζεται μῆλα μπρόκολα, ραπάνια, λάχανο (εἰδικὰ μώβ), χαμομήλι.

Ἐπίσης τὰ κρεμμύδια μειώνουν σημαντικὰ τὴ γλυκόζη, ὅσο καὶ τὴν ἀπάντηση τῆς ἰνσουλίνης στὴ γλυκόζη. Τὸ γλυκουρανικὸ ὀξὺ συζεύγνυται μὲ τὴ χολερυθρίνη ἀπὸ τὸ ἔνζυμο UDT GT καὶ ἀπεκρίνεται στὴ χολή. Ἔχουμε καλύτερη λειτουργία τῆς χολῆς καὶ τοῦ συκωτιοῦ.

Ὁ γιατρὸς Χαβάκης ἔγραφε πὼς στὴν Τρασυλβανία, ὅπου οἱ κάτοικοι ποὺ στὴ διατροφή τους ἔχουν μεγάλη θέση τὰ κρεμμύδια, ὁ καρκίνος εἶναι σχεδὸν ἄγνωστος. Ἐπειδὴ ἡ δράση τῶν κρεμμυδιῶν στὸ σάκχαρο εἶναι γνωστὴ καὶ στὴν ἰατρικὴ (βλέπε Βιοϊατρική, Κλινικὴ Χημεία Εὐάγγελος Σπανός, τόμος Α, σελ. 9).

Εἶναι ἀδιανόητο, οἱ καρκινοπαθεῖς καὶ οἱ διαβητικοὶ νὰ μὴν τρῶνε πολλὰ κρεμμύδια. Εἰδικὰ ἂν οἱ διαβητικοὶ τρῶνε ἀρκετὰ φρέσκα κρεμμύδια, πέφτει ὁ δείκτης τοῦ σακχάρου.

Ἐπίσης ἂν κάθε πρωὶ στίβουν ξερὰ κρεμμύδια καὶ πίνουν μισὸ φλιτζάνι πέφτουν αἰσθητὰ ἡ χοληστερίνη καὶ τὸ σάκχαρο. Ὁ δεύτερος ρόλος τοῦ κρεμμυδιοῦ εἶναι ὅτι παρεμβαίνει στὴν τυροσίνη κινάση. Τὸ κρεμμύδι, τὸ μῆλο καὶ τὸ γκρέϊπφρουτ, περιέχουν κουερσετίνη, ἕνα βιοφλανοειδές. Ἡ κουερσετίνη εἶναι σημαντικότατη, γιατί σταματᾷ τὴ δράση μιᾶς κατηγορίας ἐνζύμων ποὺ λέγονται κινάσες τῆς τυροσίνης.

Tα ἔνζυμα αὐτὰ βρίσκονται στὴν κυτταρικὴ μεμβράνη καὶ στὸ ἐσωτερικό της καὶ ὅταν ἐνεργοποιοῦνται ἐντέλουν τὰ καρκινικὰ κύτταρα νὰ διασπαστοῦν καὶ ἔτσι προκαλοῦνται οἱ μεταστάσεις. Γιὰ νὰ μὴν δίδονται ἐντολὲς διαίρεσεις τοῦ κυττάρου καὶ ἔτσι νὰ ἀποτρέπονται οἱ μεταστάσεις, τὸ μήνυμα εἶναι: τρῶτε ἄφθονα κρεμμύδια. Ὑπάρχουν φάρμακα γιὰ τὴν ἀναστολὴ δράσης τῆς τυροσίνης κινάσης (Τυροφωστίνες).

Ὁ στόχος τῶν φαρμακευτικῶν ἐταιριῶν εἶναι σαφής: Θαυμάζουμε τὸ Gleenvec ἢ τίς τυροφωστίνες. Θαυματουργὸ τὸ Gleenvec, καταπληκτικὴ ἡ ἐπιστήμη! Μπράβο! Ἐμεῖς κερδίζουμε καὶ οἱ καρκινοπαθεῖς εἶναι εὐχαριστημένοι.! Κουβέντα ὅμως γιὰ τὸ κρεμμύδι, ποὺ εἶναι τὸ φυσικὸ Gleenvec. Πεῖτε μου!

Εἶχε ἄδικο ὁ Ἱπποκράτης , ὅταν ἔγραφε:

«

Πιστεύω, ὅτι γιὰ νὰ ἀσκήσει ἀποτελεσματικὰ τὸ ἐπάγγελμά του ἕνας γιατρός, εἶναι ἀνάγκη νὰ γνωρίζει καὶ μάλιστα νὰ προσπαθήσει σκληρὰ νὰ μάθει, ὅλα τα περὶ φύσης, δηλαδὴ ποιά ἐπίδραση ἀσκοῦν στὸν ἄνθρωπο, ἢ τροφή, τὸ ποτὸ καὶ οἱ διάφορες συνήθειες σὲ κάθε ἄτομο ξεχωριστά. Δὲν ἀρκεῖ νὰ νομίζει ἁπλᾶ, ὅτι τὸ τυρὶ εἶναι κακὴ τροφή, ἐπειδὴ προκαλεῖ πόνο σὲ ὅποιον καταναλώνει μεγάλες ποσότητες. Πρέπει νὰ μάθει, τί πόνο προκαλεῖ, γιὰ ποιά αἰτία καὶ γιὰ ποιό, ἀπὸ ὅσα ὑπάρχουν μέσα στὸ σῶμα εἶναι ἀκατάλληλο. Γιατί ὑπάρχουν πολλὲς ἄλλες τροφὲς καὶ ποτὰ ποὺ εἶναι ἀπὸ τὴ φύση τους βλαβερὰ καὶ ἐπιδροῦν στὸν ἄνθρωπο μὲ ποικίλους τρόπους. Κάποιοι μποροῦν νὰ φᾶνε μεγάλες ποσότητες τυρί, χωρὶς νὰ τοὺς πειράξει καθόλου. Ἀντίθετα τονώνει θαυμάσια ὅσους ὠφελεῖ. Ἄλλοι ὅμως τὸ ἀφομοιώνουν δύσκολα. Οἱ ὀργανισμοὶ εἶναι διαφορετικοί. Ἡ γνώση αὐτῶν θὰ θεράπευε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τίς ἀρρώστιες».

Τὸ ἐρώτημα παραμένει. Ἔχουν σήμερα γνώσεις οἱ γιατροὶ γιὰ τὴ θεραπευτικὴ ἀξία τῶν τροφῶν; Τί διδάσκονται γιὰ τὴ θεραπευτική τους δύναμη; Ἔχει ἄδικο ὁ Ἱπποκράτης;

Κανόνας 6ος: Περιορίστε τὴν Ἀποκαρβοξυλάση τῆς ὀρνιθίνης (ODC).

Ἡ Ἀποκαρβοξυλάση τῆς ὀρνιθίνης εἶναι τὸ ἔνζυμο κλειδὶ στὴ σύνθεση τῶν πολυαμινῶν καὶ παίζει σημαντικὸ ρόλο στὴ διαίρεση καὶ ἀνάπτυξη τοῦ κυττάρου. Ἐπανερχόμαστε στὸ μεγάλο ρόλο τοῦ συκωτιοῦ.

Ἡ ἐξίσωση, συκώτι = καρκίνος καὶ καρκίνος = συκώτι, παίζει καὶ ἐδῶ τὸ ρόλο της. Ἡ ἀποκαρβοξυλάση της ὀρνιθίνης, εἶναι ἡπατικὸ ἔνζυμο. Ἄν τὸ σταματήσουμε, σταματοῦμε καὶ τὴν ἀνάπτυξη τῶν ὄγκων.

Ἡ ἀποκαρβοξυλάση της ὀρνιθίνης κάνει πολὺ παρέα μὲ τὴν ἰνσουλίνη. Εἶναι στενές, πολὺ στενὲς φιλενάδες. Ἐπιρεάζοντας τίς πολυαμίνες, προκαλοῦν αὔξηση τῶν ὄγκων, μεταστάσεις, αὔξηση τοῦ βάρους. Ἐπίσης ὁ συνδυασμὸς ἰνσουλίνης μὲ σωματομεδίνες (IGF1 καὶ IGF 2) εἶναι θανατηφόρος. Οἱ σωματομεδίνες (IGF1 καὶ IGF 2) μοιάζουν μὲ τὴν προϊσουλίνη καὶ παίζουν σημαντικότατο ρόλο στὴ ρύθμιση τοῦ πολλαπλασιασμοῦ καὶ τῆς λειτουργίας τῶν κυττάρων.

ΣΕ ὑποκλυκαιμία, σχετιζόμενη μὲ ὄγκο ἡ (IGF1) εἶναι ὑψηλή. Ὁ ὄγκος ἔχει καταναλώσει ὅλο τὸ σάκχαρο καὶ ζητάει καὶ ἄλλο. Γι΄αυτὸ ἔχουμε ὑπογλυκαιμία. Ἡ IGF1, εἶναι ὁ κύριος παράγοντας γιὰ τὴ διέγερση τῶν λιποκυττάρων, ἐπιτάχυνση τῆς ἀνάπτυξης τῶν ὄγκων καὶ πρόκλησης φλεγμονῶν. Ἡ ἰνσουλίνη συνοδεύεται ἀπὸ τὴν IGF1, ποὺ διεγείρει τὴν κυτταρικὴ ἀνάπτυξη. Μεγάλη αὔξηση τῆς ἰνσουλίνης καὶ τῶν σωματομεδινῶν, διεγείρουν τὴν αὔξηση τῶν καρκινικῶν κυττάρων, ἀλλὰ καὶ τὴν ἱκανότητά τους νὰ κάνουν μεταστάσεις (8). Μεγάλη κατανάλωση ζάχαρης, συνδέεται μὲ αὔξηση τῆς ἰνσουλίνης μὲ τὴν παρέα τῆς IGF σὲ μιὰ προσπάθεια τοῦ ὀργανισμοῦ νὰ ρίξει τὸ σάκχαρο. Τὴ σκυτάλη μετὰ τὴν ἰνσουλίνη, παίρνουν οἱ σωματομεδίνες καὶ ἀποκαρβοξυλάση της ὀπνιθίνης. Ἀποτέλεσμα: Μεταστάσεις, αὐξήσεις τῶν ὄγκων.

Ἄς δοῦμε μερικὲς ἔρευνες.

Ἡ S. Hankinson τῆς ἰατρικῆς σχολῆς τοῦ Χάρβαρντ, ἀπέδειξε, ὅτι ἀπὸ μιὰ ὁμάδα γυναικῶν, ἡλικίας κάτω τῶν πενῆντα, ἐκεῖνες μὲ τὸ ὑψηλότερο IGF, εἶχαν ἑφτὰ φορὲς περισσότερες πιθανότητες νὰ ἐμφανίσουν καρκίνο τοῦ μαστοῦ (ὁμάδες ἐρευνητῶν ἀπὸ τὸ Xάβαρντ, τὸ Mac Gill κ.λ.π. ἔδειξαν τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα στὸν καρκίνο τοῦ προστάτη μὲ 9 φορὲς μεγαλύτερη πιθανότητα στοὺς ἄνδρες ποὺ εἶχαν ψηλὲς σωματομεδίνες (10). Ἄλλες μελέτες ἔχουν δείξει παρόμοια ἀποτελέσματα στὸν καρκίνο τοῦ παγκρέατος, τοῦ παχέος ἐντέρου, τῶν ωοθηκῶν κ.λ.π.

Πὼς μειώνουμε τὴν ἰνσουλίνη καὶ τίς φίλες της τίς σωματομεδίνες; Κόβοντας μὲ τὸ μαχαίρι στοὺς καρκινοπαθεῖς γλυκά, πατάτες, ψωμιὰ καὶ γενικὰ τίς ἐπεξεργασμένες τροφές. Ἡ ἐξέταση ἰνσουλίνης καὶ σωματομεδινῶν (IGF1 καὶ IGF2) εἶναι ἀπαραίτητες. Ἔρευνες ἔχουν δείξει, ὅτι ἡ πλήρης ἀποχὴ ἀπὸ τροφὲς πλούσιες σὲ ὑδατάνθρακες μειώνει θεαματικὰ τὰ ἐπίπεδα ἰνσουλίνης καὶ IGF.

Γιὰ τὴν ἀναστολὴ τῆς ODC (ἀποκαρβοξυλάση τῆς ὀρνιθίνης), τὸ σκόρδο, τὸ τσάϊ, τὸ ρόδι ὁ χυμὸς ἀπὸ φῦλα ἐλιᾶς, τὰ καρύδια, τὰ κρεμμύδια, τὰ κεράσια καὶ ὅλα τὰ πικρὰ παίζουν σημαντικότατο ρόλο.

Ὅταν πέσουν ἡ ἰνσουλίνη καὶ οἱ σωματομεδίνες, ὁ ὀργανισμὸς ἀποβάλλει τὰ σάκχαρα. Τὸ σῶμα - ζαχαροπλαστεῖο, διώχνει τὸν καρκίνο πετῶντας τὰ στοιχεῖα ποὺ τὸν θρέφουν.

Δείτε περι

Από τότε οι Έλληνες δεν είναι ελεύθεροι! ΒΙΝΤΕΟ

Ἡ Μεσόγειος θεωρεῖται μιὰ ἀπὸ τίς σημαντικότερες κοιτίδες τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ.
Στὶς ἀκτές της ἄκμασαν κατὰ τὴν ἀρχαιότητα μεγάλοι πολιτισμοί - καί, ὡς ἐκ τούτου, ἦταν ἀναμενόμενο νὰ συγκρουστοῦν μεταξύ τους. Ἡ «κόντρα» αὐτὴ διήρκεσε γιὰ αἰῶνες, μὲ «πρωταγωνιστὲς» τοὺς Ἕλληνες, τοὺς Ἐτρούσκους (ἐξίσου ἑλληνικὸ φῦλο), τοὺς Φοίνικες καὶ τοὺς Ρωμαίους, καὶ κατέληξε- μετὰ ἀπὸ μιὰ μακρὰ περίοδο ἑλληνικῆς ὑπεροχῆς- στὸ νὰ καταστεῖ ἡ θάλασσα ἡ «Mare Nostrum» τῶν Ρωμαίων, οἱ ὁποῖοι ὡστόσο, ἀκόμα καὶ τότε, στηρίχθηκαν στὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Μεσογείου γιὰ τὴν διοίκηση καὶ τὸν πολιτισμὸ τῆς Αὐτοκρατορίας τους!
Ὁ ἀγῶνας αὐτὸς παρουσιάζεται σὲ χάρτη τοῦ S&F Production, ὅπου καταγράφονται οἱ ἐξελίξεις ἀπὸ τὸ 1209 μέχρι τὸ 146 πχ, ἔτος τῆς μάχης τῆς Λευκόπετρας, μετὰ τὴν ὁποία οἱ Ρωμαῖοι ἔθεσαν ὑπὸ τὸν ἔλεγχό τους ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα.
Ἀπὸ τότε ὁ Ἑλληνισμὸς ἐπιζητὰ ἐλευθερία, καθὼς οὔτε στὸ Βυζάντιο δὲν ἀναδείχθηκε τὸ ἐλεύθερο ἑλληνικὸ πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ἔρχεται σὲ πλήρη συμφωνία μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ! Ἀντίθετα καταπολεμήθηκε λυσσαλέα μὲ ἑκατομμύρια σφαγὲς Ἑλλήνων.
Ὅσο γιὰ τὸ σημερινὸ «ψευτορωμέϊκο» κράτος, δὲν τίθεται κἂν θέμα ἐλευθερίας καὶ αὐτοδιάθεσης.

Πανάκεια- Ἡ θεὰ τῆς θεραπείας

Πανάκεια- Ἡ θεὰ τῆς θεραπείας

Κόρη τοῦ Ἀσκληπιοῦ καὶ τῆς Ἠπιόνης, ἀδελφὴ τῆς θεᾶς Ὑγιείας, τῆς Ἀκεσούς, Ἰασοὺς καὶ τῆς Αἴγλης. Λατρευόταν κυρίως στὸν Ωρωπὸ Ἀττικῆς, στὴν Κάλυμνο, στὴν Κὼ κ.α.. Ἡ μορφή της παρίσταται καὶ στὸ Ἀσκληπιεῖο Ἀθηνῶν. Ἐπειδὴ θεωρεῖτο ὡς θεὰ ἱκανὴ νὰ θεραπεύει κάθε νόσο, τὸ ὄνομά της διαδόθηκε γρήγορα σὲ ὅλες τίς ἑλληνικὲς πόλεις, εἰδικότερα σὲ φάρμακα ἱκανὰ νὰ θεραπεύουν ἂν ὄχι ὅλες τίς νόσους τοὐλάχιστον τίς περισσότερες ἀπὸ αὐτές.
Ἀκόμη καὶ σήμερα, κάθε ἰδεατὸ φάρμακο, γιὰ τὸ ὁποῖο ἐπικρατεῖ ἡ ἀντίληψη ὅτι θεραπεύει κάθε νόσο σωματική, ὀργανικὴ ἢ ψυχική, ὀνομάζεται πανάκεια. Ἡ πίστη στὴν ὕπαρξη τέτοιων

φαρμάκων ὀφείλεται στὴν πανάρχαια ἀνθρώπινη ἔφεση τῆς ἀναζήτησης ἑνὸς μόνου φαρμάκου ποὺ νὰ θεραπεύει τὰ πάντα. Ἡ ἀντίληψη αὐτὴ συνεχίζει νὰ ἐφαρμόζεται ἀπὸ πρακτικοὺς γιατρούς, ὅπου μέσῳ τῆς ὑποβολῆς δημιουργεῖ ἐπὶ τὸ πλεῖστον ψευδεῖς ἐντυπώσεις, ἀκόμη καὶ θύματα. Μέχρι σήμερα οὔτε ἡ ἐμπειρία οὔτε ἡ ἐπιστήμη ἔχει φθάσει στὸ ἐπίτευγμα τῆς πανάκειας.

Πανάκεια ὀνομάζεται ἐπίσης ἕνα εἶδος βοτάνου. Κατὰ τὸν λεξικογράφο Ἡσύχιο "τὴν πόα ταύτην καὶ πάνακα καὶ πανάκην προσαγορεύουσι", ἐνῶ μὲ τὸ ὄνομα πάνακες φέρονται διάφορα βότανα ὄντως θεραπευτικὰ μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ ὀποπάναξ γιὰ ἐπούλωση πληγῶν καὶ ὡς ἀντιϊοβολικὸ (κατὰ δηγμάτων φιδιῶν) καθὼς καὶ τέσσερα ποὺ ἀριθμεῖ ὁ ἀριστοτελικὸς Θεόφραστος: τὸ ἀσκληπιεῖο, τὸ ἡράκλειο (ὀποπάναξ ὁ ἀνατολικός), ὁ ὀποπάναξ ὁ συριακὸς καὶ τὸ χειρώνιο (γνωστὸ ὡς ἠλιάνθεμο)..

Περί ἐλευθερίας στόν ἄνθρωπο

Περί ἐλευθερίας στόν ἄνθρωπο
Ἀποτέλεσμα εἰκόνας γιά προμηθεας στον βαθμό πού ζοῦμε θεῖα-νοητικά, δηλ. κατά φύσιν, καί ἀφοῦ ἡ φύση μας ἔχει καθοριστεῖ ἐκ τοῦ θείου νόμου τοῦ Πηγαίου & νοητικοῦ Πατέρα Διός, καί ἀφοῦ ὁ Ἰεροκλής λέγει ἀφενός ὅ,τι: ε   ἐλευθερίας στον ἄνθρωπο


Στόν βαθμό πού ζοῦμε θεῖα-νοητικά, δηλ. κατά φύσιν, καί ἀφοῦ ἡ φύση μας ἔχει καθοριστεῖ ἐκ τοῦ θείου νόμου τοῦ Πηγαίου & νοητικοῦ Πατέρα Διός, καί ἀφοῦ ὁ Ἰεροκλής λέγει ἀφενός ὅ,τι:

 :«Νόμος εἶναι ὁ δημιουργικὸς νοῦς καὶ ἡ θεία βούληση ἡ ὁποία παράγει αἰωνίως τὰ πάντα καὶ τὰ διατηρεῖ γιὰ πάντα. Ἔννομη τάξη εἶναι αὐτὴ ποὺ εἰσήχθῃ στοὺς ἀθάνατους θεοὺς ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ δημιουργὸ τοῦ σύμπαντος καὶ κάνει ἀνάμεσά τους ἄλλους πρώτους καὶ ἄλλους δεύτερους. Γιατί, ἂν καὶ ἔλαβαν τὴν κορυφὴ τοῦ λογικοῦ κόσμου ὡς συνόλου, ὅμως διαφοροποιοῦνται μεταξύ τους καὶ κάποιοι εἶναι πιὸ θεϊκοὶ ἀπὸ ἄλλους. Ἔνδειξη τῆς ἀνωτερότητας καὶ τῆς κατωτερότητάς τους ὡς πρὸς τὴν οὐσία τους εἶναι ἡ σειρὰ τῶν οὐρανίων σφαιρῶν, ποὺ καθεμία ἔλαβε τὴ θέση της ἀνάλογα μὲ τὴν οὐσία καὶ τὴ δύναμή της, ὥστε ὁ νόμος νὰ στηρίζεται στὴν οὐσία τους καὶ ἡ σειρὰ νὰ εἶναι σύμφυτη μὲ τὴν ἀξία τους.

[1] Γιατί δὲν ἔλαβαν

ὑπόσταση ὅπως νά 'ναι καὶ κατόπιν διακρίθηκαν, ἀλλὰ ἦρθαν στὴν ὕπαρξη μὲ τάξη, ἀποτελῶντας διαφορετικὰ μέρη μέσα στὸν οὐρανὸ σὰν μέσα σὲ ἕναν ζωντανὸ ὀργανισμὸ καὶ διατηρῶντας τὴν τακτοποιημένη σχέση ποὺ ἔχουν μεταξύ τους κατὰ τὴν διαφοροποίησή τους ὡς πρὸς τὸ εἶδος καὶ κατὰ τὴν ταυτόχρονη συνάφειά τους, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ ποτὲ νὰ νοηθεῖ κάποια ἀνταλλαγῇ τῆς θέσης τους, ἐκτὸς καὶ ἂν συνοδεύεται μὲ καταστροφὴ τοῦ σύμπαντος, ἡ ὁποία εἶναι ἀδύνατον νὰ συμβεῖ, ὅσο τὸ πρῶτο αἴτιό τους εἶναι ἐντελῶς ἀμετάβλητο καὶ ἀμετάτρεπτο καὶ ἔχει τὴν οὐσία του ἴδια μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ καὶ τὴν ἀγαθότητα ὄχι ὡς κάτι ἐπίκτητο ἀλλὰ αὐθυπόστατη καὶ λόγῳ αὐτῆς ὁδηγεῖ τὰ πάντα πρὸς τὸ Εὖ Εἶναι.»[2]

καὶ ἀφετέρου ὅ,τι:

«Ποιός εἶναι ὁ νόμος καὶ ἡ τιμὴ ποὺ τὸν ἀκολουθεῖ; Ἄς ποῦμε πάλι ὅτι ὁ νόμος εἶναι ἡ ἀμετάτρεπτη καὶ δημιουργικὴ ἐνέργεια τοῦ θεοῦ, ἡ γεννῶσα τὰ θεῖα γένη καὶ τακτοποιοῦσα ἀΐδίως καὶ ἀμεταβλήτως τὰ θεϊκὰ γένη, ἐνῶ ἡ τιμὴ ποὺ συμφωνεῖ μὲ τὸν νόμο εἶναι ἡ γνώση τῆς οὐσίας ὅσων τιμῶνται καὶ ἡ κατὰ τὸ δυνατὸν ἐξομοίωση μαζί της. Γιατί αὐτὸ ποὺ θαυμάζει κανείς, τὸ μιμειται κιόλας, ὅσο εἶναι δυνατὸν σὲ αὐτόν, καὶ τιμᾷ ἐκεῖνον ποὺ δὲν χρειάζεται τίποτα, ὅταν ὑποδέχεται τὰ ἀγαθὰ ποὺ προσφέρονται ἀπὸ ἐκεῖνον.»[3]

τότε κατανοοῦμε πὼς τὸ ἀνθρώπινο ὅν - ὡς σύνθετο, ἤτοι ὡς «κρᾶμα» ἀποτελούμενο ἀπὸ τὸν καθαυτὸ & ὄντως ἄνθρωπο, δηλ. τὴν λογικὴ & ἀΐδια ψυχὴ μετὰ συμφυοῦς ἀθανάτου-αὐγοειδοὺς(αἰθερικοῦ) σώματος, καὶ ἀπὸ τὴν θνητή-ἄλογη ψυχὴ σὺν τίς 2 ζωὲς ποὺ ἀναλογοῦν σὲ κάθε μέρος - εἶναι ἐλεύθερο ὅταν ταυτίζει τὴν βούλησή του μὲ τὸν νόμο τοῦ Διός - ἤτοι μὲ τὴν δημιουργικὴ βούληση τοῦ δημιουργοῦ & πατέρα Ζήνα, ἐνῶ ὡς καθαυτό   ἄνθρωπος, ἤτοι ὡς λογικὴ & ἀΐδια ψυχὴ μετὰ συμφυοῦς ἀθανάτου-αὐγοειδοὺς(αἰθερικοῦ-φωτεινοῦ) σώματος ἀλλὰ δίχως θνητό/ὀστράκινο σῶμα, εἶναι ἐλεύθερος ὅταν ἐξομοιώνεται μὲ τοὺς Θεούς.

Ὡς ἐκ τούτου κατανοοῦμε πὼς ὑπάρχουν 2 μορφὲς ἐλευθερίας γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἡ 2η εἶναι ἡ ἀνώτερη & ὑφίσταται ὡς πρὸς τὴν καθαυτὸ & ὄντως ὑπόστασή μας - δηλ. ὡς ἔλλογη & ἀΐδια ψυχὴ μετὰ συμφυοῦς ἀθάνατου/αὐγοειδοὺς σώματος, ἐνῶ ἡ 1η ὑφίσταται ὡς σύνθετο ὅν - δηλ. ὡς λογικὴ & ἀΐδια ψυχὴ μετὰ καὶ θνητοῦ-ὀστράκινου σώματος. Ἡ 2η εἶναι ἄμεσα ἐξαρτώμενη ἀπὸ τὴν 1η καὶ παράγωγό της. Ὅποιος κατέχει τὴν 2η ἔχει καί την 1η. Ὅποιος ἔχει την 1η δὲν κατέχει ἀπαραίτητα καί την 2η.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κατέχει την 2η μορφὴ ἐλευθερίας, παρότι ζεῖ ἐν τῇ γενέσει, τότε καὶ μόνον τότε, τηρεῖ τὸν σύμφυτο στὴν οὐσία του ὅρκο πρὸς τοὺς Θεούς, δηλ. μένει προσκολλημένος παρὰ τὸν Πατέρα καὶ Δημιουργὸ Ζεὺς καὶ δὲν παραβαίνει του νόμους αὐτοῦ.

Ἄλλωστε ὁ Ἰεροκλὴς λέγει ἀφενὸς ὅ,τι:

«ὅρκος εἶναι ἡ αἰτία ποὺ διατηρεῖ τὰ πάντα στὴν κατάσταση καὶ τὰ ἐξασφαλίζει ἔτσι σὰν νὰ κρατιοῦνται ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ ὅρκου καὶ διασώζουν τὴν τάξη τοῦ νόμου, ὥστε ἀποτέλεσμα τοῦ δημιουργικοῦ νόμου νὰ εἶναι τὸ ἀπαραβίαστο τῆς τάξης τῶν δημιουργημάτων.

Γιατί τὸ νὰ διαμένουν τὰ πάντα ὅπως ἔχουν ὁριστεῖ ἀπό τον νόμου εἶναι τὸ κύριο ἔργο τοῦ θείου ὅρκου, ὁ ὁποῖος τηρεῖται προπάντων καὶ πάντα μέσα σὲ ὅσους νοῦν πάντα τὸν θεό. Μέσα σὲ ὅσους ὅμως ἄλλοτε νοοῦν καὶ ἄλλοτε ἀπομακρύνονται τῆς θείας γνώσεως, παρομοίως παραβιάζεται ὅταν ἀπομακρύνονται, καὶ τηρεῖται ὅταν ἀνυψώνονται στὴν ἐπιστροφὴ πρὸς τὸ θεῖο. Γιατί ἡ τήρηση τῶν θείων νόμων λέγεται ὅρκος, μέσῳ τοῦ ὁποίου ἔχουν δεθεῖ καὶ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὸν δημιουργὸ θεὸ ὅσα ἔχουν τὴν φύσῃ νὰ τὸν γνωρίζουν. Ἀπὸ αὐτά, ὅσα μένουν πάντοτε προσκολλημένα σὲ αὐτόν, σέβονται πάντα τὸν ὅρκο, ἐνῶ, ὅσα μερικὲς φορὲς ἀπομακρύνονται, τότε ἀσεβοῦν καὶ στὸν ὅρκο, παραβαίνοντας ὄχι μόνον τὴν τάξη τοῦ θείου νόμου ἀλλὰ καὶ τὴν πίστη τοῦ θείου ὅρκου. Ὁ ὅρκος, λοιπόν, ποὺ ἔχει λάβει ὑπόσταση ἐντὸς τῆς οὐσίας τους στὰ λογικὰ γένη εἶναι ὁ ἑξῆς : νὰ μένουν προσκολλημένα στὸν πατέρα καὶ δημιουργό τους καὶ μὲ κανέναν τρόπο νὰ μὴν παραβαίνουν τοὺς νόμους ποὺ ὁρίστηκαν ἀπὸ ἐκεῖνον».[4]

Ἀφετέρου πώς:

«μία ἀμετάτρεπτη φρουρὰ φυλάει τὸν νόμο τῆς τάξης τοῦ σύμπαντος καὶ ὅτι ὑπάρχει στοὺς παλαιοὺς τὸ ἔθος νὰ ὀνομάζουν μυστικὰ ὅρκο τὸν φύλακα αὐτῆς τῆς φρουρᾶς».[5]

Ἐξ οὗ καὶ λέγει ὅ,τι:
«κορυφαία ἀρετὴ εἶναι τὸ νὰ ἐμμένουμε ἐντὸς ὁρίων ποὺ μᾶς τέθηκαν ἐκ τῆς δημιουργίας, μὲ βάση τὰ ὁποῖα ὅλα ἔχουν διακριθεῖ ὡς πρὸς τὸ εἶδος, καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε τοὺς νόμους τῆς πρόνοιας, λόγῳ τῶν ὁποίων τὰ πάντα ἐξοικειώνονται ἀνάλογα τὴν οἰκεία τους δύναμης πρὸς τὸ σύμμετρο ἀγαθό».[6]

Ἐξ οὗ καὶ λέγει ὅ,τι:

«κορυφαία ἀρετὴ εἶναι τὸ νὰ ἐμμένουμε ἐντὸς ὁρίων ποὺ μᾶς τέθηκαν ἐκ τῆς δημιουργίας, μὲ βάση τὰ ὁποῖα ὅλα ἔχουν διακριθεῖ ὡς πρὸς τὸ εἶδος, καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε τοὺς νόμους τῆς πρόνοιας, λόγῳ τῶν ὁποίων τὰ πάντα ἐξοικειώνονται ἀνάλογα τὴν οἰκεία τους δύναμης πρὸς τὸ σύμμετρο ἀγαθό».[6]

Στὴν 1η περίπτωση, τῆς 1ης ἐλευθερίας, ἀναφερόμαστε στὴν ταύτιση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπινου πλάσματος μὲ τὴν Φύση τοῦ Κόσμου, ἤτοι μὲ τὴν τοῦ Κόσμου Εἱμαρμένη ἢ ἀλλιῶς μὲ τοὺς ἐκ τοῦ Διὸς ἐγγεγραμμένους στὴν οὐσία μᾶς "εἰμάρμενους νόμους".
Μάλιστα κατὰ πὼς λέγει ὁ Πρόκλος:

«ὁ Πλάτων συμπεριέλαβε ὅλους τοὺς Εἰμάρμενους νόμους σὲ μιὰ δεκάδα, ἐπειδὴ ἡ δεκάδα εἶναι συγγενὴς μὲ τὴν δημιουργικὴ αἰτία. Πράγματι καὶ ὅσα ἀγαθὰ ἔχει δώσει ὁ δημιουργὸς σὲ ὁλόκληρο τὸν Κόσμο, ἀνέρχονται σὲ αὐτὸν τὸν ἀριθμό, καθὼς ὅλα κι ὅλα εἶναι δέκα. Γιατί ἡ δεκάδα ἔχει κοσμικὴ ἰδιότητα, ὅπως ἀκριβῶς λέει καὶ ὁ ὕμνος τοῦ Πυθαγόρα, ὁ ὁποῖος ἀποκαλεῖ "πανδέκτρεια, πρεσβύτατη, ποὺ θέτει ὅριο στὰ πάντα, ἀκλόνητη, ἀκούραστη δεκάδα τὴν ἀποκαλοῦν ἁγνή". Ὅλοι, λοιπόν, οἱ εἰμάρμενοι νόμοι ποὺ ἔχουν εἰπωθεῖ γιὰ τίς ψυχὲς εἶναι δέκα:

1. Πρέπει νὰ σπαρθοῦν οἱ ψυχές.
2. Πρέπει νὰ ὑπάρχει γιὰ ὅλες μιὰ κοινὴ κάθοδος σὲ κάθε περίοδο.
3. Πρέπει ἡ ψυχὴ ποὺ κατεβαίνει κατὰ τὴν πρώτη γένεση, νὰ κατέβει στὸ θεοσέβαστο ζωντανὸ ὅν.[7]
4. Πρέπει ἡ ψυχὴ ποὺ κατεβαίνει στὴν "ἀνθρώπινη φύση"[8] νὰ εἰσέλθει πρῶτα σὲ γονὴ ἀνδρός.
5. Πρέπει ἡ ψυχὴ ποὺ κατεβαίνει ἐν σώματι νὰ γεννήσει ἐπιμέρους φύσεις καὶ ἔνυλους ζωές.
6. Πρέπει ἡ ψυχὴ ποὺ κυριαρχεῖ τῆς ἐνύλου ζωῆς νὰ εἶναι δίκαιη, ἐνῶ αὐτὴ ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὴν ἔνυλη ζωὴ νὰ εἶναι ἄδικη.
7. Πρέπει ὁ δίκαιος νὰ ἐπιστρέφει στὸ σύννομο ἄστρο.
8. Πρέπει ὅποιος σφάλει κσφάλει κατὰ τὴν δεύτερη γέννηση κατερχόμενος νὰ ἐνδυθεῖ τὴ "φύση γυναικός"[9].

9. Πρέπει ὅποιος σφάλει κατὰ τὴ δεύτερη γέννηση νὰ μεταβληθεῖ κατὰ τὴν τρίτη ἀπομάκρυνση σὲ φύση(ζωὴ) θηρίου.

10.Καὶ μετὰ ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ὁ δέκατος δημιουργικὸς νόμος : μοναδικὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς, σωτηρία ἡ ὁποία σταματᾷ τὸν κύκλο τῆς ἐν τῇ γενέσει περιπλάνησης, εἶναι ἡ ζωὴ ἡ ὁποία ἀνυψώνει πρὸς τὴν περιφορὰ τῆς ταυτότητας καὶ τῆς ὁμοιότητας.

Ὅλοι, λοιπόν, οἱ νόμοι ποὺ ἔχουν εἰπωθεῖ καὶ ποὺ περιλήφθηκαν μέσα στὴν δεκάδα ἐπειδὴ οἱ Πυθαγόρειοι συνδέουν τὴ δεκάδα μὲ τὸν δημιουργὸ καὶ μὲ τὴν Εἱμαρμένη, ἐνεσπάρησαν στὶς ψυχές, προκειμένου οἱ ψυχὲς νὰ ὁδηγοῦν τὸν ἑαυτό τους (γιατί καὶ οἱ Θεοὶ θέλουν νὰ ἐξουσιάζουν τὰ αὐτοκινούμενα σὰν νὰ εἶναι αὐτοκινούμενα) καὶ προκειμένου οἱ ἴδιες νὰ εἶναι ὑπεύθυνες γιὰ τὰ μετέπειτα κακὰ ποὺ θὰ συμβοῦν καὶ νὰ μὴν εἶναι ὑπεύθυνος ὁ δημιουργός.»[10]

Στὴν 2η περίπτωση, τῆς 2ης ἐλευθερίας, ἀναφερόμαστε στὴν ταύτιση τῆς ἀνθρώπινης βούλησης μὲ τὴν δημιουργικὴ πρόνοια τοῦ δημιουργοῦ & πατέρα Ζεὺς γιὰ τὸν Κόσμο, καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἐλευθερία - διότι γιὰ τὸν λόγο ὅτι οἱ Θεοὶ εἶναι Ἐνάδες/Ἀγαθότητες, & ἐπειδὴ μοναδική τους ἐνέργεια εἶναι ἡ πρόνοια, στὸν βαθμὸ ποὺ γινόμαστε «Ἕν», προνοοῦμε γιὰ τὸν Κόσμο.


Ἄλλωστε κατὰ πὼς λέγει ὁ Πρόκλος:

<<Ἀπὸ τὰ ὄντα ἄλλα ἔχουν τὴν ὑπόστασή τους μέσα στὴν αἰωνιότητα, ἄλλα μέσα στὸν χρόνο (καὶ λέω ὅτι ἔχουν ὑπόσταση μέσα στὴν αἰωνιότητα αὐτὰ τῶν ὁποίων ἡ ἐνέργεια μαζὶ μὲ τὴν ὕπαρξη εἶναι αἰώνια, καὶ μέσα στὸν χρόνο αὐτὰ τῶν ὁποίων ἡ ὕπαρξη δὲν ὑπάρχει ἀλλὰ πάντα γεννιέται, ἀκόμα κι ἂν αὐτὸ γίνεται γιὰ ἄπειρο χρόνο) καὶ ἄλλα βρίσκονται κατὰ κάποιο τρόπο στὴ μέση μεταξὺ αὐτῶν τῶν δύο, καθὼς ἔχουν ὑπόσταση σταθερὴ καὶ ἀνώτερη ἀπὸ τὴ γέννηση, καὶ ἐνέργεια ποὺ γίνεται πάντα. Καὶ ἡ ὑπόστασή τους.

καθορίζεται ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα, ἐνῶ ἡ ἐνέργειά τους καθορίζεται ἀπὸ τὸν χρόνο. Πρέπει, λοιπόν, κάθε πρόοδος νὰ ξεκινᾷ ἀπὸ τὰ πρῶτα καὶ νὰ φτάνει μέχρι τὰ τελευταῖα περνῶντας ἀπὸ τὰ μεσαῖα. Καθώς, λοιπόν, ὑπάρχουν ὄντα ποὺ εἶναι αἰώνια πρὸς τὴν ὑπόσταση καὶ αἰώνια ὡς πρὸς τὴν ἐνέργεια καὶ ὄντα ποὺ ὑπάγονται στὸν χρόνο ὡς πρὸς καὶ τὰ δύο, εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑπάρχει καὶ ἡ περιοχὴ τῶν μεσαίων ὄντων καὶ αὐτὴ ἡ περιοχὴ νὰ ἔχει εἴτε αἰώνια ὑπόσταση ὕπαρξη καὶ χρονικὴ ὕπαρξη, εἴτε τὸ ἀντίστροφο. Τὸ δεύτερο ὅμως εἶναι ἀδύνατον, γιατί, ἂν τὸ ἀποδεχτοῦμε, χωρὶς νὰ καταλάβουμε θὰ ἔχουμε κάνει ἀνώτερες τίς ἐνέργειες ἀπὸ τίς οὐσίες. Ἀπομένει, λοιπόν, νὰ ἀποδώσουμε στὰ μεσαῖα ὄντα αἰώνια οὐσία καὶ χρονικὴ ἐνέργεια. Ἀποκαλοῦμε, λοιπόν, αὐτὲς τίς τρεὶς τάξεις τῶν ὄντων ποὺ σοῦ ἀποδείχτηκαν νοητική, ψυχικὴ καὶ σωματική. Καὶ λέμε νοητικὴ τὴν τάξη ποὺ ὁλόκληρη βρίσκεται καὶ νοεῖ μέσα στὴν αἰωνιότητα. Σωματικὴ αὐτὴ ποὺ πάντα γεννιέται εἴτε μέσα στὸν ἄπειρο χρόνο εἴτε μέσα σὲ ἕνα μέρος τοῦ χρόνου. Καὶ ψυχικὴ αὐτὴ ποὺ ἔχει αἰώνια οὐσία καὶ χρονικὴ ἐνέργεια.»[11]

Δηλ. ἔχουμε 3εις τάξεις ὄντων:

1. Νοητική : ἡ τάξη ποὺ ὁλόκληρη βρίσκεται καὶ νοεῖ μέσα στὴν αἰωνιότητα.
2. Ψυχική : ἡ τάξη ποὺ ἔχει αἰώνια οὐσία καὶ χρονικὴ ἐνέργεια.
3. Σωματική : ἡ τάξη ποὺ πάντα γεννιέται εἴτε μέσα στὸν ἄπειρο χρόνο εἴτε μέσα σὲ ἕνα μέρος τοῦ χρόνου.
Μάλιστα ὁ Ἰεροκλής, στὸ «Ὑπόμνημα στὰ Χρυσᾶ Ἔπη τοῦ Πυθαγόρα, 24.1.1 - 24.9.6», ἀναφερόμενος στὴν οὐσία τοῦ ἀνθρώπου λέγει πώς:

«ἡ ψυχὴ βρίσκεται στὸ σύνορο μεταξὺ τῶν ὄντων ποὺ δὲν ἐκπίπτουν πρὸς τὴν κακία καὶ τῶν ὄντων ποὺ δὲν ἔχουν τὴ φύσῃ νὰ ἀνυψώνονται πρὸς τὴν ἀρετή. Γιὰ αὐτὸ καὶ ὡς πρὸς τίς καταστάσεις ἀμφιταλαντεύεται, καθὼς ἄλλοτε ζεῖ ἐκεῖ ψηλὰ τὴν νοητικὴ εὐζωία καὶ ἄλλοτε προσλαμβάνει ἐδῶ τὴν παθητικότητα τῶν αἰσθήσεων. Γιὰ αὐτὸ καὶ λέγεται ὀρθὰ ἀπὸ τὸν Ἡράκλειτο ὅτι ζοῦμε τον ἐκείνων θάνατο καὶ πεθαίνουμε ζῶντας ἐκεῖ.[12] Γιατί ὁ ἄνθρωπος κατεβαίνει καὶ ἐκπίπτει ἐκ τῆς εὐδαίμονος χώρας, ὅπως λέει ὁ Ἐμπεδοκλῆς ὁ Πυθαγόρειος : "φυγὰς θέωθεν καὶ ἀλήτης, γιατί πίστεψα στὴν μανιασμένη φιλονικία". Ὅμως ἀνεβαίνει καὶ ἀνακτᾷ τὴν παλιά του κατάσταση, ἂν φύγει ἀπό τα περὶ γῆ καὶ τὸν "ἄχαρο τόπο", ὅπως λέει ὁ ἴδιος, "ὅπου βρίσκεται ὁ Φόνος, τὸ Κότος καὶ τὰ πλήθη τῶν ὑπόλοιπων Κηρῶν", τόπος στὸν ὁποῖο ὅσοι ἐξέπεσαν "τριγυρνοῦν στὸν λειμῶνα τῆς Ἄτης μέσα στὸ σκοτάδι". Ἡ ἐπιθυμία ἐκείνου ποὺ ἐγκαταλείπει τὸν λειμῶνα τῆς Ἄτης σπεύδει πρὸς τὸν λειμῶνα τῆς ἀλήθειας, τὸν ὁποῖο ἄφησε σπρωγμένος ἀπὸ τὴν πτερόρρυση[13] τοὐ,οὗ καὶ ἦρθε σὲ γήινο σῶμα, ἀφοῦ στερήθηκε όλβιου αἰῶνος. Μὲ αὐτὰ συμφωνεῖ καὶ ὁ Πλάτων, λέγοντας τὰ ἑξῆς γιὰ τὴν κάθοδο: "ὅταν ἡ ψυχή, ἀφοῦ δὲν μπορέσει νὰ ἀκολουθήσει τὸν θεό, δὲν ἀντικρίσει τίποτε καί, ἀφοῦ συναντήσει κάποια ἀτυχία, χάσει τὰ φτερά της καὶ πέσει στὴν γῆ, τότε εἶναι νόμος αὐτὴ ἡ ψυχὴ νὰ ἐγκατασταθεῖ σὲ θνητὸ ζωντανὸ ὄν». Καὶ τὰ ἑξῆς γιὰ τὴν ἄνοδο :"ὅταν ὁ ἄνθρωπος κυριαρχήσει μὲ τὴν λογικὴ στὴ μᾶζα ποὺ τοῦ προστέθηκε ἐκ τῶν ὑστέρων καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ γῆ, ὕδωρ, ἀὴρ καὶ πῦρ καὶ εἶναι θορυβώδης καὶ ἄλογη, φτάνει στὸ εἶδος τῆς πρώτης καὶ ἄριστης καταστάσεως , ὁπότε ἀνυψώνεται καὶ στὸ σύννομο, ἀφοῦ γίνει ὑγιὴς καὶ ὁλόκληρος". Ὑγιὴς λόγῳ τῆς ἀπαλλαγῆς του ἀπὸ τὰ πάθη σὰν νὰ εἶναι νοσήματα, πρᾶγμα ποὺ ἐξασφαλίζεται μέσῳ τῆς πολιτικῆς ἀρετῆς. Ὁλόκληρος λόγῳ τῆς ἀνάτασης τοῦ νοὸς καὶ τῆς ἐπιστήμης σὰν νὰ εἶναι δικά του μέρη, πρᾶγμα ποὺ ἔχει τὴ φύσῃ νὰ ἐπιτυγχάνεται μέσῳ τῆς θεωρητικῆς ἀλήθειας. Καὶ πάλι ὅτι πρέπει μὲ τὴ φυγὴ ἀπὸ ἐδῶ θὰ θεραπεύουμε τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὰ ἀνώτερα ὄντα, τὸ δείχνει ξεκάθαρα ὁρίζοντας τὴ φιλοσοφία ὡς φυγὴ ἀπὸ τὰ ἐδῶ κακά. Γιατί μὲ τὰ ἑξῆς ἀποφαίνεται ὅτι τὰ πάθη εἶναι σύμφυτα μόνο μὲ τὰ θνητὰ ὄντα : "δὲν εἶναι ὅμως δυνατὸν νὰ ἐξαφανιστοῦνε τὰ κακὰ οὔτε νὰ βρίσκονται στοὺς Θεούς, ἀλλὰ ἀναγκαστικὰ κυκλοφοροῦν στὸν Κόσμο τοῦτο καὶ στὴν θνητὴ φύση". Γιατί τὰ ὄντα ποὺ ὑπόκεινται σὲ γέννηση καὶ φθορὰ σὲ κατάσταση ἀντίθετη πρὸ τὴ φύση τους, πρᾶγμα ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἀρχὴ τῶν κακῶν. Προσθέτει ὅμως καὶ πὼς πρέπει νὰ τὰ ἀποφεύγουμε : "Γιὰ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ φεύγουμε ἀπὸ ἐδῶ πρὸς τὰ ἐκεῖ. Καὶ φυγὴ εἶναι ἡ ἐξομοίωση μὲ τὸν θεό, ὅσο εἶναι δυνατὸν στὸν ἄνθρωπο. Καὶ ἐξομοίωση εἶναι νὰ γίνει κάποιος δίκαιος καὶ ὅσιος μετὰ φρονήσεως". Γιατί αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ κακά, πρέπει πρῶτα νὰ ἀποστραφεῖ τὴ θνητὴ φύση. Γιατί δὲν εἶναι δυνατόν, ὅσο εἴμαστε ἀνακατεμένοι μαζί της, νὰ μὴ γεμίζουμε

ἀναγκαστικὰ καὶ μὲ τὰ κακὰ ποὺ τὴν ἀκολουθοῦν. Ὅπως ἀκριβῶς, λοιπόν, ἡ φυγὴ ἀπὸ τὸν θεὸ καὶ ἡ πτερόρρυσης τῶν κουφιζόντων φτερῶν μας ποὺ μᾶς ἀνυψώνουν πρὸς τὰ πάνω μας ἔφεραν στὴν περιοχὴ τῶν θνητῶν ὄντων, στὰ ὁποῖα ἐμφανίζονται τὰ κακά, ἔτσι καὶ ἡ ἀποβολὴ τῆς προσκόλλησης στὰ θνητὰ πάθη καὶ ἡ ἀνάπτυξη τῶν ἀρετῶν σὰν ἕνα εἶδος φτερῶν θὰ μᾶς ἀνυψώσει πρὸς τὸν τόπο ποὺ εἶναι καθαρὸς ἀπὸ τὰ κακά, πρὸς τὴν θεία εὐζωία. Γιατί ἡ οὐσία τῶν ἀνθρώπων, ἡ ὁποία βρίσκεται στὴ μέση μεταξὺ τῶν ὄντων ποὺ νοοῦν τὸν θεὸ καὶ τῶν ὄντων ποὺ ἔχουν τὴν φύσῃ νὰ μὴν τὸν νοοῦν ποτέ, ἀνεβαίνει πρὸς τὰ πρῶτα καὶ κατεβαίνει πρὸς τὰ δεύτερα, καθὼς μὲ τὴν ἀπόκτηση ἢ τὴν ἀποβολὴ τοῦ νοῦ διαδοχικὰ προσλαμβάνει τὴν ἐξομοίωση μὲ τὸν θεὸ ἢ τὴν ἐξομοίωση μὲ τὰ θηρία, λόγῳ τῆς ἀμφίβιας φύση της.»[14]

Μάλιστα ὁ Φώτιος ποὺ διασώζει τὸ "περὶ Πρόνοιας" ἔργο τοῦ Ἰεροκλή - παραφρασμένο ἀλλὰ ὄχι ἀλλοιωμένο - στὶς ἐπιτομές του, ἀναφέρει πώς:

«Ὁ Ἰεροκλὴς στὴν μελέτη του, ἀκολουθῶντας τὸν Πλάτωνα, δίνει ὑπόσταση πρῶτα στὸν δημιουργὸ Θεὸ ποὺ ἔχει τεθεῖ ἐπικεφαλῆς ὁλόκληρης τῆς ὁρατῆς καὶ ἀόρατης διακοσμήσεως(Κόσμου), ἡ ὁποία δὲν ἔχει γεννηθεῖ ἀπὸ κάποιο ὑπόστρωμα ποὺ προϋπῆρχε. Γιατί ἡ βούληση ἐκείνου ἀρκοῦσε γιὰ τὴν ὑπόσταση τῶν ὄντων. Καὶ καθὼς ἡ σωματικὴ φύση ἔχει συνταχθεῖ μὲ τὴν ἀσώματη δημιουργία, συστήνεται καὶ ἀπὸ τίς δύο. Ἕνας τελειότατος Κόσμος, διπλὸς καὶ ἕνας ταυτόχρονα. Ἐντὸς τοῦ ὑπάρχουν πρῶτα, μεσαῖα καὶ τελευταῖα ὄντα. Καὶ ἀπὸ αὐτά, τὰ πρῶτα τὰ ἀποκαλεῖ οὐράνια καὶ θεούς, τὰ μεσαῖα λογικὰ ὄντα τὰ ἀποκαλεῖ αἰθέρια καὶ ἀγαθοὺς δαίμονες, ποὺ γίνονται διερμηνεῖς καὶ ἄγγελοι(=αγγελιοφόροι) τῶν πραγμάτων ποὺ ὠφελοῦν τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ τὰ τελευταῖα λογικὰ ὄντα τὰ ἀποκαλεῖ περίγεια καὶ ἀνθρώπινες ψυχὲς ἢ ἀθάνατους ἀνθρώπους. Καὶ αὐτὰ τὰ τρία γένη ἔχουν συνδεθεῖ μεταξύ τους σὰν σὲ ἕνα ζωντανὸ ὀργανισμὸ ἢ χορὸ ἢ συμφωνία, ἐνῶ ἡ διάκρισή τους ὡς πρὸς τὴν φύση τους διατηρεῖται ἀδιατάρακτη λόγῳ τῆς ἕνωσὴς καὶ ἀλληλουχίας τους. Καὶ ὅτι τὰ ἀνώτερα κυβερνοῦν τὰ ὑποδεέστερα, καὶ ὅτι σὲ ὅλα τους βασιλεύει ὁ πατέρας καὶ δημιουργὸς Θεός. Καὶ ὅτι αὐτὴ ἡ πατρικὴ βασιλεία του ἀποτελεῖ τὴν πρόνοια ποὺ νομοθετεῖ σὲ κάθε γένος αὐτὰ ποὺ τοῦ ταιριάζουν, ἐνῶ ἡ δικαιοσύνη ποὺ τὴν ἀκολουθεῖ ἀποκαλεῖται εἱμαρμένη. Γιατί δὲν εἶναι ἡ παράλογη ἀναγκαιότητα γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦν οἱ ἀστρολόγοι, οὔτε ἡ βία γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦν οἱ Στωικοί, οὔτε αὐτὴ ποὺ θεωρεῖ ὁ Ἀλέξανδρος ἀπὸ τὴν Ἀφροδισιάδα, ὁ ὁποῖος τὴν ταύτιζε μὲ τὴν πλατωνικὴ φύση τῶν σωμάτων, οὔτε ἡ γέννηση μᾶς ποὺ ἀλλάζει μὲ ἐπωδὲς καὶ θυσίες, ὅπως θεωροῦσαν κάποιοι, ἀλλὰ ἡ δικαστικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῶν παραβατῶν σύμφωνα μὲ τὸν νόμο τῆς πρόνοιας, ἐνέργεια ἡ ὁποία μὲ τάξη καὶ εἱρμὸ διορθώνει τὰ πράγματα σύμφωνα μὲ τίς συνθῆκες ποὺ ἐπιλέγονται ἀπὸ τίς αὐτεξούσιες πράξεις μας.»

Μάλιστα:

«Λέει ὅτι ἡ πρόνοια καὶ ἡ τάξη ἀπὸ τὸν δημιουργὸ ἁπλώνεται ἀπὸ κοινοῦ σὲ ὅλα τὰ ἀθάνατα γένη, κυρίως ὅμως καὶ πιὸ φυσικὰ στὰ πρῶτα τὰ ὁποῖα ἔχουν ἄμεσα τὴ γέννησή τους ἀπὸ ἐκεῖνον καὶ βρίσκονται ἀμέσως μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνον καὶ ἀπολαμβάνουν τὴν ἄριστη συμμετοχὴ στὰ νοητὰ ἀγαθά. Γιατί, καθὼς ὑπάρχουν τρία ἐγκόσμια γένη, τὸ κορυφαῖο καὶ τὸ πρῶτο ἀπὸ τὰ γεννήματα τοῦ δημιουργοῦ τυγχάνει ἀτρέπτου καὶ ἀμεταβλήτου πρὸς τὸν δημιουργὸ ἐξομοιώσεως ἐν πάσῃ θεοειδεὶ εὐταξίας. Ὅπως εἴπαμε ὅτι εἶναι τὸ γένος τῶν οὐρανίων ὄντων. Τὸ δεύτερο, τὸ ὁποῖο προσλαμβάνει μὲ κατώτερο καὶ ὑποβαθμισμένο τρόπο τὴν θεία τάξη, δὲν μετέχει μὲ ἀμετάβλητο καὶ ἀδιαίρετο τρόπο στὴν ἐξομοίωση μὲ τὸν δημιουργό, ἀλλὰ ἀλάνθαστα καὶ ἀδιάφθορα στρέφεται πρὸς τοὺς πατρικοὺς νόμους. Καὶ τὸ χαρακτηριστικὸ αὐτὸ τὸ ἔχουμε ἀποδώσει στὰ αἰθέρια ὄντα. Τὸ τρίτο, ὡς τελευταῖο μεταξὺ τῶν θείων γενῶν, ὄχι μόνο εἶναι κατώτερο ἀπὸ τὰ οὐράνια ὄντα ἐπειδὴ μετατρέπεται μὲ διάφορους τρόπους, ἀλλὰ εἶναι κατώτερο καὶ ἀπὸ τὴν ἀξία τῶν αἰθέριων ὄντων ἐπειδὴ μερικὲς φορὲς διαφθείρεται. Γιατί τὸ νὰ νοοῦν πάντα τὸν θεὸ καὶ νὰ κατέχουν ἠνωμένως τὴν γνώση του εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν οὐρανίων ὄντων. Τὸ νὰ νοοῦν πάντα ἀλλὰ ἀναλυμένα, εἶναι χαρακτηριστικὸ στὶς ἀνθρώπινες ψυχές, οἱ ὁποῖες ἐκ φύσεως ὑπολείπονται ἀπὸ τὴν ἀδιαίρετη νόηση τῶν οὐρανίων ὄντων καὶ ἀπὸ τὴν γνώση τῶν αἰθέριων ὄντων ποὺ πληθαίνει μὲ τάξη, ἐπειδὴ οἱ ἀνθρώπινες ψυχὲς δὲν νοοῦν οὔτε ἑνιαίως οὔτε ἀϊδίως, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἀνυψωθοῦν στὴν τάξη τῆς νόησης, μιμοῦνται τὴν αἰθέρια γνώση καί, ἀκολουθῶντας αὐτήν, καρπώνονται τὴν ἐνατένιση τῶν νοητῶν. Μετὰ τὸ τρίτο νοητικὸ γένος, τὸ ὁποῖο ἄλλοτε νοεῖ καὶ ἄλλοτε δὲν νοεῖ, ὑπάρχει αὐτὸ ποὺ δὲν νοεῖ ποτέ, σύμφωνα μὲ τὸν κανόνα τῆς τέλειας διαίρεσης. Αὐτὸ εἶναι ἐκ φύσεως ἀνόητο, καθὼς δὲν μπορεῖ μὲ κανέναν τρόπο νὰ μετέχει στὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀρετή. Γιὰ αὐτὸ καὶ ἀπορρίπτεται ἡ ἄποψη ὅτι εἶναι γέννημα ἐκείνου. Γιατί πὼς τὸ ἄλογο καὶ τὸ ἀνόητο θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι εἰκόνα τοῦ νοητοῦ Θεοῦ ; Γιατί κάθε εἰκόνα ἐκείνου εἶναι νοήμων καὶ λογική, καὶ ἔχει τὴ φύσῃ νὰ γνωρίζει τὸν ἑαυτό της καὶ τὸν δημιουργό της.»

Ἐν ὀλίγοις καὶ συμφώνως μὲ τὸν Πρόκλο:

Εἴμαστε μεσαῖα ὄντα, ἔχουμε ἐγκατασταθεῖ μέσα στὴν ἐπιλογὴ καὶ μποροῦμε κινηθοῦμε καὶ πρὸς τίς δυὸ κατευθύνσεις. Καὶ πρὸς ὅποια κατεύθυνση καὶ ἂν κινηθοῦμε, κυριαρχούμαστε ἀπὸ τὸ σύμπαν καὶ λαμβάνουμε τὸν κλῆρο ποὺ μᾶς ἀξίζει. Καὶ ἂν κινηθοῦμε πρὸς τὸ καλύτερο, γινόμαστε νόηση, ἂν κινηθοῦμε πρὸς τὸ χειρότερο, γινόμαστε αἴσθηση. [15]

Κατὰ τὴν ἔννοια ὅτι:

ἔχουμε μιὰ γνώση μεσαία, ἀνάμεσα σὲ ὅσα μόνο γνωρίζουν καὶ σὲ ὅσα δὲν γνωρίζουν καθόλου, ἐκ τῶν ὁποίων το μὲν πρῶτο εἶναι ὁ νοῦς τὸ δὲ δεύτερο ἡ αἴσθηση. Γιατί ἡ αἴσθηση τῶν ἄλογων ὄντων δὲν γνωρίζει καθόλου τὴν ἀλήθεια, μιᾶς καὶ δὲν γνωρίζει οὔτε τὴν ἴδια τὴν οὐσία τῶν αἰσθητῶν. Ὁ νοῦς ἀπὸ τὴν ἄλλη γνωρίζει ἄμεσα τὴν ἴδια τὴν οὐσία τοῦ Ὄντος καὶ τὴν ἴδια τὴν ἀλήθεια ποὺ εἶναι πραγματική. Ἡ ψυχή, ὅμως, ἡ ὁποία βρίσκεται ἀνάμεσά τους, γνωρίζει τίς οὐσίες τῶν ὄντως Ὄντων, ἐπειδὴ εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴν αἴσθηση, καὶ δὲν τίς γνωρίζει, ἐπειδὴ εἶναι κατώτερη ἀπό τον νοῦ. [16]

Ἐν ὀλίγοις οἱ ἀνθρώπινη αὐτεξουσιότητα ὑπάρχει καὶ περιορίζεται στὴν δυνατότητα ποὺ ἔχουμε ὡς ὄντα νὰ ἐπιλέξουμε ἀνάμεσα σὲ δυὸ δρόμους:

1. Στὴν συμπαράταξη μᾶς μὲ τὴν θεία &νοητικὴ ζωή, κάτι ποὺ μᾶς καθιστά,καθιστᾷ ὡς ὄντα ἀληθῶς & ὄντως ἐλεύθερους καὶ μᾶς τοποθετεῖ παρὰ τῶν θεῶν, ὑπεράνω τῆς εἱμαρμένης.

2. Στὴν συμπαράταξη μᾶς μὲ τὴν αἴσθηση καὶ τὸ ψεῦδος της, κάτι ποὺ μᾶς ὑποδουλώνει στὴν εἱμαρμένη καὶ στὰ ἐξωτερικὰ ἐγκόσμια, αἰσθητὰ καὶ σωματικά.

Καὶ αὐτὸ κατὰ τὴν ἔννοια ὅτι μέσα στὸ σύμπαν ὑπάρχουν 3 εἰδῶν,εἰδών ὄντα : τὰ ἀνώτερα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ ὑπάγονται μόνο στὸν νόμο τῆς πρόνοιας - αὐτοὶ εἶναι οἱ ἐγκόσμιοι θεοὶ καὶ τὰ κρείττονα γένη(κατ' οὐσίαν Ἄγγελοι, Δαίμονες & Ἥρωες), τὰ κατώτερα τὰ ὁποῖα ἔχουν σῶμα καὶ αὐτοκιούμενη ἀλλὰ ἄλλογη(θνητὴ) ψυχὴ καὶ ὑπάγονται στὸν νόμο τῆς Εἱμαρμένης - αὐτὰ εἶναι τὰ ζῶα καὶ τὰ φυτά, τέλος δὲ τὰ ἐνδιάμεσα/μεσαῖα, τὰ ὁποῖα ἔχουν σῶμα καὶ αὐτοκινούμένη ψυχὴ ἀλλὰ λογικὴ & αἴδια καὶ ὑπάγονται καὶ στὴν πρόνοια καὶ στὴν Εἱμαρμένη - αὐτοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι. Δηλ. ὅσα ἔχουν ἕνα εἶδος αὐτοκινούμενης ζωῆς καὶ ψυχῆς λογικῆς & αἴδιας εἶναι τὰ ἴδια ὑπεύθυνα γιὰ τὴν ἀξία τους μέσα στὸ σύμπαν - οἱ ἄνθρωποι, ἐνῶ ὅσα ἔχουν μὲν ἐνα εἶδος αὐτοκινούμενης ζωῆς ἀλλὰ ἡ ψυχή τους εἶναι ἄλογη δὲν εἶναι ὑπεύθυνα γιὰ τὴ δική τους ἀξία καὶ σειρὰ μέσα στὸ σύμπαν.

Ἐξ οὗ καὶ συμφώνως μὲ τὸν Ἰάμβλιχος:

«ὁ ἄνθρωπος ποὺ νοεῖται ὡς θεοποιημένος, αὐτὸς ποὺ ἀπὸ πρὶν ἦταν ἑνωμένος μὲ τὴ θέα τῶν Θεῶν, μπῆκε σὲ μιὰ ἄλλη ψυχή, στὴν περὶ τὸ ἀνθρώπινης μορφῆς εἶδος προσαρμοσμένη ψυχή, καὶ ἐγένετο μέσα στὰ δεσμὰ τῆς ἀνάγκης καὶ τῆς εἱμαρμένης.»[17]     

 Ἐπὶ τῆς οὐσίας καὶ συμφώνως μὲ τὸν Πρόκλο:

«ὑπάρχει μιὰ ψυχὴ ποὺ εἶναι ξεχωριστὴ ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ ἀπὸ κάπου ἀλλοῦ, ἀπὸ ψηλὰ ἀπὸ τοὺς θεούς, κατεβαίνει σὲ τοῦτον τὸν θνητὸ τόπο, καὶ ἄλλη ψυχὴ ποὺ λαμβάνει ὑπόσταση μέσα στὸ σῶμα καὶ εἶναι ἀχώριστη ἀπὸ τὰ ἀντικείμενα στὰ ὁποῖα κατοικεῖ. Ἡ δεύτερη ἐξαρτᾷται ἀπὸ τὴν Εἱμαρμένη, ἐνῶ ἡ πρώτη ἐξαρτᾷται ἀπὸ τὴν πρόνοια τῶν Θεῶν ὡς πρὸς τὴν οὐσία της.»[18]

Δηλαδὴ ὅπως λέγει καὶ ὁ Ἰάμβλιχος:

«Ὁ ἄνθρωπος ἔχει δυὸ ψυχές. Ἡ μία προέρχεται ἀπὸ τὸ πρῶτο νοητὸ καὶ μετέχει στὴ δύναμη τοῦ δημιουργοῦ, ἐνῶ ἡ ἄλλη παραδίδεται ἐκ της τῶν οὐρανίων περιφορᾶς καὶ σὲ αὐτὴν ἐπισέρπει(διεισδύει) ἡ θεοπτικὴ ψυχή. Καθώς, λοιπόν, αὐτὰ ἔχουν ἔτσι, ἡ ψυχὴ ποὺ ἀπὸ τῶν κόσμων κατεβαίνει σε ἐμᾶς, παρακολουθεῖ τίς περιόδους τοῦ Κόσμου, ἐνῶ ἡ ἀπὸ τοῦ νοητοῦ νοητὰ εἶναι παροῦσα. Καὶ ὑπερέχει ἀπὸ τῆς γενεσιουργοῦ ἀνακυκλώσεως, καὶ μὲ αὐτὴν λαμβάνει χώρα ἡ λύσις της εἱμαρμένη καὶ ἡ πρὸς τοὺς νοητοὺς θεοὺς ἄνοδος τῆς ἀΐδιας καὶ λογικῆς ψυχῆς, καὶ ἡ θεουργία ποὺ ἀνεβαίνει πρὸς τὸ ἀγέννητο ἐπιτελεῖται μὲ βάση αὐτὴ τὴ ζωή.»[19]

Μάλιστα κατὰ πὼς λέγει ὁ Ἰάμβλιχος:

«Ἡ οὐσία τῆς ψυχῆς εἶναι ἄϋλη καθαυτή, ἀσώματος, ἀγέννητη ἐντελῶς καὶ ἀνώλεθρη, ἔχοντας ἀπὸ τὸν ἑαυτό της τὴν ὕπαρξη καὶ τὴν ζωή της, ἐντελῶς αὐτοκινούμενη καὶ ἀρχὴ τῆς φύσης καὶ ὅλων τῶν κινήσεων. Αὐτὴ λοιπόν, στὸν βαθμὸ ποὺ εἶναι τέτοια, ἔχει περιλάβει μέσα της τὴν αὐτεξούσια καὶ τὴν ἀνεξάρτητη ζωή. Καὶ ὅσο δίνει τὸν ἑαυτό της σὲ ὅσα γεννιοῦνται καὶ ὑποτάσσει τὸν ἑαυτό της στὴν κίνηση τοῦ σύμπαντος, τόσο ἄγεται ἀπὸ τὴν εἱμαρμένη καὶ ὑποτάσσεται στὶς φυσικὲς ἀνάγκες. Καὶ ὅσο πάλι ἀναπτύσσει τὴ νοητικὴ καὶ πραγματικὰ ἀνεξάρτητη ἀπὸ ὅλα καὶ αὐτόβουλη ἐνέργεια της, τόσο πράττει ἑκούσια τὰ δικά της καὶ μὲ ἀλήθεια ἀγγίζει τὸ θεῖο, τὸ ἀγαθὸ καὶ τὸ νοητό».[20]

Ἐξ οὗ καὶ λέγει - ὁ Ἰάμβλιχος - πώς:

«Πρέπει ἄρα νὰ ἐπιδιώξουμε νὰ ζήσουμε τὸν κατὰ νοῦ βίο καὶ εἶναι ἐξαρτημένος ἀπὸ τοὺς θεούς. Διότι μόνο αὐτὸς μᾶς δίνει τὴν ἀδέσμευτη ἐξουσία τῆς ψυχῆς, μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἀνάγκης καὶ μᾶς κάνει νὰ ζοῦμε ὄχι κάποιον ἀνθρώπινο βίο, ἀλλὰ τὸν θεῖο καὶ αὐτὸν ποὺ συμπληρώνεται ἀγαθῶν ἐκ τῆς βούλησης τῶν Θεῶν.»[21]

Μάλιστα κατὰ πὼς λέγει ὁ Ἰεροκλής:

«Θὰ μπορούσαμε νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν πραγματικὴ ἀξία τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι αρἱστοτέχνης δημιουργὸς τοῦ Κόσμου, μόνο ἂν τὸν θεωρήσουμε δημιουργὸ τῶν Θεῶν καὶ τῶν ἀμετάβλητων λογικῶν ὄντων. Τὸ κείμενο τῶν χρυσῶν ἐπῶν αὐτοὺς ἀποκάλεσε ἀθάνατους θεούς, ἐκείνους ποὺ νοοῦν τὸν δημιουργὸ Θεὸ πάντα καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, καὶ ποὺ πάντα ἔχουν συνταχθεῖ μὲ τὸν ἀγαθὸ ἐκείνου, καὶ ποὺ λαμβάνουν ἀπὸ ἐκεῖνον ἀδιαίρετα καὶ ἀμετάβλητα τὴν ὕπαρξὴ καὶ τὴν εὐδαιμονία, ὥστε νὰ ἀποτελοῦν οἱ ἴδιοι εἰκόνες τῆς δημιουργικῆς αἰτίας, καθὼς εἶναι ἀπαθεῖς καὶ ἀδιάφθοροι. Γιατί ταιριάζει στὸν θεὸ νὰ δώσει ὑπόσταση σὲ τέτοιες εἰκόνες τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ ὄχι μόνον σὲ ὅλες ὅσες εἶναι μεταβλητὲς καὶ ὑπόκεινται στὴν πτώση πρὸς τὴν κακία, ὅπως εἶναι οἱ ἀνθρώπινες ψυχές, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τὸ ἔσχατο γένος τῶν λογικῶν φύσεων, ὅπως ἀκριβῶς τὸ κορυφαῖο γένος εἶναι τὸ γένος τῶν ἀθανάτων Θεῶν. Αὐτοὶ ὀνομάστηκαν ἀθάνατοι Θεοὶ σὲ ἀντιδιαστολὴ πρὸς τίς ἀνθρώπινες ψυχές, ἐπειδὴ αὐτοὶ δὲν πεθαίνουν χάνοντας τὴν θεία εὐζωία οὔτε ποτὲ περιέρχονται σὲ λήθη τῆς δικῆς τους οὐσίας καὶ τῆς ἀγαθότητας τοῦ πατέρα.

Ἡ ἀνθρώπινη ψυχή, ὅμως, ὑπόκειται σὲ αὐτὰ τὰ παθήματα, καθὼς ἄλλοτε νοεῖ τὸν θεὸ καὶ ἀνακτᾷ τὴν ἀξία της, ἄλλοτε ὅμως ἐκπίπτει ἀπὸ αὐτά. Γιὰ αὐτὸ καὶ δικαιολογημένα οἱ ἀνθρώπινες ψυχὲς χαρακτηρίζονται θνητοὶ θεοί, καθὼς κάποιες φορὲς πεθαίνουν χάνοντας τῆς θεῖα εὐζωία μὲ τὴν φυγὴ ἀπὸ τὸν θεὸ καὶ πάλι τὴν ξαναζοῦνε μὲ τὴν ἐπιστροφὴ στὸν θεό, καὶ μὲ τὸν ἕνα τρόπο ζοῦν τὴν θεία εὐζωία ἐνῶ μὲ τὸν ἄλλο τρόπο πεθαίνουν, ἐπειδὴ εἶναι ἀδύνατον μιὰ ἀθάνατη οὐσία νὰ συμμετέχει στὴν μοῖρα τοῦ θανάτου, ὄχι μὲ τὴν ἔξοδό της στὴν ἀνυπαρξία ἀλλὰ μὲ τὴν ἔκπτωση της ἀπὸ τὴν εὐδαιμονία. Γιατί θάνατος τῆς λογικῆς οὐσίας εἶναι ἡ ἀθεΐα καὶ ἡ ἄνοια, ποὺ τίς ἀκολουθεῖ ἡ ἄμετρη ἐπανάσταση τῶν παθῶν. Γιατί λόγῳ τῆς ἄγνοιας τῶν κρειττόνων πραγμάτων ἐξ ἀνάγκη γίνεται δοῦλος τῶν χειρότερων, ἀπὸ τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀλλιῶς παρὰ μόνον μὲ τὴν δια τῆς ἀναμνήσεως ἐπιστροφὴ στὸν νοῦ & στὸν θεό.»[22]

Γιὰ αὐτὸ καὶ οἱ Πυθαγόρειοι προέτρεπαν ἀφενός:

«Ἀπέφευγε τίς λεωφόρους καὶ βάδιζε ἀπὸ τὰ μονοπάτια».

Ἐπεξηγῶντας ὁ θεῖος Ἰάμβλιχος λέγει ὅτι:

«Αὐτὸ μᾶς προτρέπει νὰ ἀφήσουμε τὴν δημώδη καὶ ἀνθρώπινη ζωή, καὶ ἀξιώνει νὰ ἐπιδιώκουμε τὴν ξεχωριστὴ καὶ θεία, καὶ λέει ὅτι πρέπει νὰ περιφρονοῦμε τίς κοινὲς δοξασίες καὶ νὰ θεωροῦμε σημαντικὲς τίς ἰδιωτικὲς καὶ ἀπόρρητες, καὶ νὰ ὑποτιμᾶμε τὴν τέρψη ποὺ μᾶς φέρνει κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ ὐπερτιμᾶμε τὴν εὐδαιμονία ποὺ ἐξαρτᾷται ἀπὸ τὴν θεία βούληση, καὶ νὰ ἀφήνουμε τίς ἀνθρώπινες συνήθειες ὡς δημώδης, καὶ νὰ τίς ἀνταλλάσουμε μὲ τὴν λατρεία τῶν θεῶν ὡς ἀνώτερη ἀπὸ τὴ δημώδη ζωή.»[23]

Ἀφετέρου οἱ Πυθαγόρειοι ἔλεγαν

:
«Ἄπεχε ἀπὸ τὸ μελανούρι. Γιατί ἀνήκει στοὺς χθόνιους Θεούς.»[24]

Ἐπεξηγῶντας ὁ θεῖος Ἰάμβλιχος λέγει ὅτι:

«αὐτὸ μᾶς καλεῖ νὰ μένουμε σταθεροὶ στὴν οὐράνια πορεία τῶν ψυχῶν καὶ νὰ συνδεόμαστε μὲ τοὺς νοητικοὺς Θεούς, νὰ ἀποχωριζόμαστε ἀπὸ τὴν ἔνυλη φύση καὶ νὰ στρεφόμαστε πρὸς τὴν ἄϋλη καὶ καθαρὴ ζωή, καὶ νὰ ἀσκοῦμε τὴν ἄριστη λατρεία τῶν Θεῶν καὶ αὐτὴν ποὺ ἁρμόζει τοὺς πρώτιστους Θεούς. Αὐτά, λοιπόν, τὰ σύμβολα προτρέπουν στὴν τῶν Θεῶν γνώση καὶ θρησκεία».[25]

-------------------------

[1]  Συγκρατοῦμε ὅτι «Ἔνδειξη τῆς ἀνωτερότητας καὶ τῆς κατωτερότητάς τους ὡς πρὸς τὴν οὐσία τους - τῶν ἐγκόσμιων θεῶν - εἶναι ἡ σειρὰ τῶν οὐρανίων σφαιρῶν, ποὺ καθεμία ἔλαβε τὴ θέση της ἀνάλογα μὲ τὴν οὐσία καὶ τὴ δύναμή της, ὥστε ὁ νόμος νὰ στηρίζεται στὴν οὐσία τους καὶ ἡ σειρὰ νὰ εἶναι σύμφυτη μὲ τὴν ἀξία τους».

[2]  Βλ. Ἰεροκλὴς «Ὑπόμνημα εἰς τὰ Πυθαγορικὰ χρυσᾶ ἔπη, 1.10.3 - 1.12.11»:

In aureum carmen 1.10.3 ` to     In aureum carmen 1.12.11

νόμὸς μὲν ὁ δημιουργικὸς νοῦς καὶ ἡ θεία βούλησις ἡ ἀϊδίως παράγουσα τὰ πάντὰ καὶ εἰς ἀεὶ διασῴζουσα, τάξὶς δὲ ἔννομος ἡ ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν ὅλων καὶ δημιουργοῦ τοῖς ἀθανάτοις θεοῖς συνεισελθοῦσα καὶ ποιοῦσα ἐν αὐτοῖς τοὺς μὲν πρώτούς, τοὺς δὲ δευτέρους. εἰ γὰρ καὶ ὡς ἐν παντὶ τῷ λογικῷ διακόσμῳ τὴν ἀκρότητα ἔλαχον, ὅμως ἐν ἑαυτοῖς ποικίλλονται κάί εἰσιν ἄλλοι ἄλλων θειότεροι. μήνυμα δὲ τῆς κάτ᾽ οὐσίαν αὐτῶν ὑπεροχῆς τε καὶ ὑποβάσεως ἡ τῶν οὐρανίων σφαιρῶν τάξὶς κάτ᾽ οὐσίαν καὶ δύναμιν τὴν θέσὶν διαλαχοῦσα, ὡς ἐν τῇ οὐσίᾳ αὐτῶν κεῖσθαι τὸν νόμὸν καὶ τὴν τάξὶν ὁμοφυῆ εἶναι αὐτῶν τῇ ἀξίᾳ. οὐ γὰρ ὡς ἔτυχεν ὑποστάντες ὕστερον διεκρίθησαν, ἀλλὰ τεταγμένοι προῆλθον εἰς τὸ εἶναι ὥσπερ ἐν ἑνὶ ζώῳ τῷ ὅλῳ οὐρανῷ διάφορα ὄντες μέρὴ καὶ τὴν πρὸς ἄλληλα σύνταξιν ἐν τῇ κάτ᾽ εἶδος διαστάσει ἅμα καὶ συναφῇ ἀποσῴζοντες, ὥστε μηδὲ ἐπάλλαξιν τῆς θέσεως αὐτῶν ἐπινοηθῆναί ποτε δύνασθαι εἰ μὴ μετὰ τῆς φθορᾶς τοῦ πάντός, ἣν ἀδύνατον ἐπισυμβῆναι, ἔστ᾽ ἂν ᾖ τὸ πρῶτον αὐτῶν αἴτιον ἀμετάβλητον πάντῃ καὶ ἄτρεπτον καὶ τὴν οὐσίαν τῇ ἐνεργείᾳ τὴν αὐτὴν κεκτημένον καὶ τὴν ἀγαθότητα οὐκ ἐπίκτητον ἔχον, ἀλλ᾽ οὐσιωμένην κάθ᾽ αὑτὴν καὶ δί᾽ αὐτὴν τὰ πάντὰ πρὸς τὸ εὖ εἶναι παράγον.

3] Βλ. Ἰεροκλὴς «Ὑπόμνημα εἰς τὰ Πυθαγορικὰ χρυσᾶ ἔπη, 1.16.1 - 1.17.1»:
In aureum carmen 1.16.1 ` to In aureum carmen 1.17.1

τίς δὲ ὁ νόμὸς καὶ ἡ τούτῳ ἑπομένη τίμή; πάλὶν λέγωμεν, ὅτι νόμὸς μὲν ἡ ἄτρεπτος τοῦ θεοῦ καὶ δημιουργικὴ ἐνέργεια ἡ γεννῶσα τὰ θεῖα γένὴ καὶ τάττουσα ἀϊδίως τε καὶ ἀμεταβλήτως, ἡ δὲ σύμφωνος τῷ νόμῳ τιμὴ ἡ τῆς οὐσίας ἐστὶ τῶν τιμωμένων γνῶσις καὶ ἡ πρὸς αὐτὴν κατὰ δύναμιν ἐξομοίωσις. ὃ γὰρ ἄγαταί τις, καὶ μιμεῖται, ὅσον αὐτῷ οἷόν τε, καὶ τιμὴν ποιεῖται τοῦ ἀνενδεοῦς τὴν τῶν ὑπ᾽ ἐκείνου προτεινομένων ἀγαθῶν ὑποδοχήν.

[4] Βλ., Ἰεροκλὴς «Ὑπόμνημα εἰς τὰ Πυθαγορικὰ χρυσᾶ ἔπη, 2.1.3 - 2.3.9» :
In aureum carmen 2.1.3 ` to In aureum carmen 2.3.9

ὅρκον δὲ νῦν ἑπομένως ἂν τῷ νόμῳ λέγοιμεν τὴν ἐν ταὐτότητι τὰ πάντα διατηροῦσαν αἰτίαν καὶ οὕτως αὐτὰ βεβαιουμένην ὡς ἐν ὅρκου πίστει κρατούμενα καὶ διασῴζοντα τοῦ νόμου τὴν τάξιν, ὥστε ἀποτέλεσμα τοῦ δημιουργικοῦ νόμου εἶναι τὸ ἀπαράβατον τῆς ἐν τοῖς δημιουργηθεῖσιν εὐταξίας. τὸ γὰρ διαμένειν τὰ πάντα, νόμῳ ὡς διάκειται, προηγούμενον ἔργον ἂν εἴη τοῦ θείου ὅρκου, ὃς ἐν μὲν τοῖς ἀεὶ νοοῦσι τὸν θεὸν μάλιστά τε καὶ ἀεὶ διασῴζεται. ἐν δὲ τοῖς ποτὲ μὲν νοοῦσι, ποτὲ δὲ ἀφισταμένοις τῆς θείας γνώσεως καὶ ὁ ὅρκος ὁμοίως παραβαίνεται μὲν ὑπὸ τῶν ἀφισταμένων, αὖθις δὲ τηρεῖται ὑπὸ τῶν πρὸς τὴν θείαν στροφὴν ἀναγομένων. ἡ γὰρ τήρησις τῶν θείων νόμων ὅρκος νῦν λέγεται, ᾧ δέδεται καὶ ἀνήρτηται πάντα πρὸς τὸν δημιουργὸν θεὸν τὰ γινώσκειν αὐτὸν πεφυκότα, ὧν τὰ μὲν ἀεὶ ἐχόμενα αὐτοῦ ἀεὶ σέβει τὸν ὅρκον, τὰ δὲ ἀφιστάμενά ποτε τότε καὶ περὶ τὸν ὅρκον ἀσεβεῖ, οὐ μόνον τοῦ θείου νόμου τὴν τάξιν ἀλλὰ καὶ τοῦ θείου ὅρκου τὴν πίστιν παραβαίνοντα. τοιοῦτος μὲν οὖν ὁ τοῖς λογικοῖς γένεσιν ἐνουσιωμένος ὅρκος· ἔχεσθαι τοῦ πατρὸς αὐτῶν καὶ ποιητοῦ καὶ μὴ παραβαίνειν μηδαμῆ τοὺς ὑπ᾽ ἐκείνου διορισθέντας νόμους.

[5] Βλ. Ἰεροκλὴς «Ὑπόμνημα εἰς τὰ Πυθαγορικὰ χρυσᾶ ἔπη, 1.22.2 - 1.22.5» :
In aureum carmen 1.22.2 ` to In aureum carmen 1.22.5

ἐπειδὴ δὲ τὸν νόμὸν τῆς τοῦ παντὸς διατάξεως ἄτρεπτος φρουρὰ διατηρεῖ καὶ τὸν τῆς φρουρᾶς ταύτης φύλακα τοῖς παλαιοῖς ἔθος ἦν δί᾽ ἀπορρήτων ὅρκον ὀνομάζειν,

[6] Βλ. Ἰεροκλὴς «Ὑπόμνημα εἰς τὰ Πυθαγορικὰ χρυσᾶ ἔπη, 27.9.4 - 27.9.8» :
In aureum carmen 27.9.4 ` to In aureum carmen 27.9.8

ἀκροτάτη δὲ ἀρετὴ τοῖς τε τῆς δημιουργίας ὅροις ἐμμένειν, οἷς πάντὰ κάτ᾽ εἶδος διακέκριται, καὶ τοῖς τῆς προνοίας ἕπεσθαι νόμοίς, δί᾽ οὓς τὰ πάντὰ κατὰ τὴν οἰκείαν δύναμιν πρὸς τὸ σύμμετρον ἀγαθὸν οἰκειοῦται.

[7]   Ἡ ἀΐδιος & λογικὴ ψυχὴ κατερχόμενη ἐκ τοῦ νοητοῦ ἐν τῇ γενέσει, μὲ τὸ κλείσιμο τοῦ ἐνιαυτοῦ ἢ ἅμα τὴν τελειοποίησή της(νεοτελεὶς ψυχές), ἐνδύεται ΠΑΝΤΑ ἄνθρωπο. Δὲν ἐμψυχώνει ἄλλο εἶδος σώματος.

[8]  Ἡ ἀΐδιος & λογικὴ ψυχὴ κατερχόμενη ἐκ τοῦ νοητοῦ ἐν τῇ γενέσει, μὲ τὸ κλείσιμο τοῦ ἐνιαυτοῦ ἢ ἅμα τὴν τελειοποίησή της(νεοτελεὶς ψυχές), ἐνδύεται ἄνθρωπο καὶ ἀνήρ, δηλ. λογικὴ δηλ. ζωή.

9] Ἡ ἀΐδιος & λογικὴ ψυχὴ κατερχόμενη ἐκ τοῦ νοητοῦ ἐν τῇ γενέσει ἐνδύεται ἄνθρωπο, μὲ τὸ κλείσιμο τοῦ ἐνιαυτοῦ ἢ ἅμα τὴν τελειοποίησή της(νεοτελεὶς ψυχές), ἐνδύεται ἄνθρωπο καὶ ἀνήρ, δηλ. λογικὴ δηλ. ζωή, ἂν ὅμως περιπέσει σὲ σφάλματα, στὴν δεύτερη γέννησή της -πλέον πηγαίνει ἀπὸ γέννηση σὲ γέννηση - ἐνδύεται μιὰ ζωὴ ἐνδιάμεση τῆς λογικῆς καὶ ἄλογης, αὐτὴ ἡ ζωὴ συμβολίζεται μὲ τὴν γυναῖκα. Ἡ Λογικὴ ζωὴ μὲ τὸν ἄνδρα καὶ ἡ ἄλογη μὲ τὸν πίθηκο.

[10] Βλ., Πρόκλος «Εἰς Τίμαιον Πλάτωνος, βιβλίο Ε', 3.301.24 - 3.303.32» :

Επὶ δὲ τὴν λέξὶν χωρήσαντες ἐκεῖνο πρῶτον πιέσωμεν, ὅτι πάντὰς τοὺς εἱμαρμένους νόμοὺς διὰ τῆς δεκάδος περιέλαβε, διότι καὶ συμφυής ἐστιν ἡ δεκὰς πρὸς τὴν δημιουργικὴν αἰτίαν· †ἤγουν καὶ ὅσα ἀγαθὰ τῷ παντὶ κόσμῳ δέδωκεν ὁ δημιουρ γός, εἰς τοῦτον τελοῦντα τὸν ἀριθμόν, ὄντα τὰ πάντὰ δέκά· καὶ γάρ ἐστιν ἡ δεκὰς κοσμική, καθάπερ ὁ <ὕμνος ὁ Πυθαγόρειοσ> λέγεί, <πανδεχέα, πρέσβειραν> αὐτὴν καλῶν, <ὅρον περὶ πᾶσι τιθεῖσαν, ἄτροπον, ἀκαμάτην· δεκάδα κλείουσί μὶν ἁγνήν>. εἰσὶν οὖν καὶ οἱ νόμοὶ οἱ περὶ τῶν ψυχῶν οἱ εἱμαρμένοι πάντὲς οἱ εἰρημένοι δέκά· δεῖ σπαρῆναι τὰς ψύχάς. δεῖ μίὰν εἶναι πάσαὶς κάθοδον κοινὴν ἐν ἑκάστῃ περιόδῳ. δεῖ κατιοῦσαν ἐν τῇ πρώτῃ γενέσει τὴν ψυχὴν εἰς τὸ θεοσεβὲς κατιέναι ζῷον. δεῖ τὴν κατιοῦσαν εἰς ἀνθρωπίνην φύσὶν εἰς ἀνδρὸς ἰέναι πρῶτον γόνήν. δεῖ τὴν ἐν σώματι ψυχὴν μεριστὰς φῦσαι καὶ ἐνύλους ζώάς. δεῖ τὴν μὲν κρατοῦσαν τῆς ἐνύλου ζωῆς δικαίαν εἶναι, τὴν δὲ κρατουμένην ὑπ᾽ αὐτῆς ἄδικον. δεῖ τὸν δίκαιον εἰς τὸ σύννομον ἄστρον ἀνατρέχειν. δεῖ τὸν ἁμαρτόντα κατιέναι πάλὶν εἰς γυναικὸς φύσὶν ἐν δευτέρᾳ γενέσει. δεῖ τὸν ἐν τῇ δευτέρᾳ γενέσει.

σφαλέντα κατὰ τὴν τρίτὴν ἀπόστασιν εἰς θήρειον μεταβάλλειν φύσίν. καὶ ἐπὶ πᾶσι νόμὸς δημιουργικὸς δέκατος· μίὰ σωτηρία τῆς ψυχῆς, παύουσα τὸν κύκλὸν τῆς ἐν τῇ γενέσει τῆς πλάνής, ἡ πρὸς τὴν ταὐτοῦ καὶ ὁμοίου περίοδον ἀνάγουσα ζώή. πάντὲς δὴ οὖν οἱ εἰρημένοι νόμοί, διὰ τῆς δεκάδος περιληφθέντες, διότι τὴν δεκάδα καὶ τῷ δημιουργῷ προσοικειοῦσι καὶ τῇ εἱμαρμένῃ <Πυθαγορείων παῖδεσ>, ἐνεσπάρησαν ταῖς ψυχαῖς, ἵνα δὴ καὶ ἑαυτὰς ἄγωσι (καὶ γὰρ οἱ θεοὶ βούλονται τῶν αὐτοκινήτων ἄρχειν ὡς αὐτοκινήτων ὄντων), καὶ ἵνα τῶν ἔπειτα κακῶν αὐταὶ ἑαυταῖς ὦσιν αἴτιαι καὶ ὁ δημιουργὸς ἀναίτιος·

[11] Βλ., Πρόκλος «Περὶ πρόνοιας καὶ εἱμαρμένης καὶ τοῦ ἐφ ἠμί, 9».
[12] Πεθαίνουμε στὸν νοητὸ Κόσμο γιὰ νὰ ἔρθουμε στὸν αἰσθητὸ καὶ πεθαίνουμε στὸν αἰσθητὸ γιὰ νὰ γυρίσουμε στὸν νοητό.
[13] ἀπώλεια τῶν φτερῶν τῆς ψυχῆς.
[14] Βλ. Ἰεροκλὴς «Ὑπόμνημα εἰς τὰ Πυθαγορικὰ χρυσᾶ ἔπη, 24.1.1 - 24.9.6» :
In aureum carmen 24.1.1 ` to In aureum carmen 24.9.6

Τῆς τῶν ἀσωμάτων καὶ σωματικῶν γενῶν καλῶς γνωσθείσης διατάξεως ἕπεται καὶ τὴν ἀνθρώπου οὐσίαν ἀκριβῶς γνωρίζεσθαι, οἵα τε οὖσα τυγχάνει καὶ οἵων δεκτικὴ παθημάτων, καὶ ὅτι ἐν μεθορίῳ ἐστὶ τῶν τε ἀπτώτων εἰς κακίαν καὶ τῶν πρὸς ἀρετὴν οὐ πεφυκότων ἀνάγεσθαι· διὸ καὶ ἐπαμφοτερίζει ταῖς σχέσεσιν, ὁτὲ μὲν ἐκεῖ ζῶν τὴν νοερὰν εὐζωΐαν, ὁτὲ δὲ ἐνταῦθα τὴν αἰσθητικὴν ἐμπάθειαν προσλαμβάνων, ἔνθεν καὶ λέγεται ὀρθῶς ὑπὸ Ἡρακλείτου, ὅτι ζῶμεν τὸν ἐκείνων θάνατον, τεθνήκαμεν δὲ τὸν ἐκείνων βίον. κάτεισι γὰρ καὶ ἀποπίπτει τῆς εὐδαίμονος χώρας ὁ ἄνθρωπος, ὡς Ἐμπεδοκλῆς φησιν ὁ Πυθαγόρειος, φυγὰς θεόθεν καὶ ἀλήτης, νείκεϊ μαινομένῳ πίσυνος. ἄνεισι δὲ καὶ τὴν ἀρχαίαν ἕξιν ἀπολαμβάνει, εἰ φύγοι τὰ περὶ γῆν καὶ τὸν ἀτερπέα χῶρον, ὡς ὁ αὐτὸς λέγει, ἔνθα Φόνος τε Κότος τε καὶ ἄλλων ἔθνεα Κηρῶν, εἰς ὃν οἱ ἐκπεσόντες Ἄτης ἂν λειμῶνα κατὰ σκότος ἠλάσκουσιν. ἡ δὲ ἔφεσις τοῦ φεύγοντος τὸν τῆς Ἄτης λειμῶνα πρὸς τὸν τῆς ἀληθείας ἐπείγεται λειμῶνα, ὃν ἀπολιπὼν τῇ ὁρμῇ τῆς πτερορρυήσεως εἰς γήινον ἔρχεται σῶμα ὀλβίου αἰῶνος ἀμερθείς. τούτοις δὲ καὶ ὁ Πλάτων ἐστὶ σύμφωνος περὶ μὲν τῆς καθόδου ταυτὶ λέγων· ὅταν δὲ ἀδυνατήσασα ἐπισπέσθαι μὴ ἴδῃ καί τινι συντυχίᾳ χρησαμένη πτερορρυήσῃ τε καὶ ἐπὶ τὴν γῆν πέσῃ, τότε νόμος ταύτην εἰς ζῷον θνητὸν εἰσοικίζεσθαι. περὶ δὲ τῆς ἀνόδου ταῦτα· ὅτι τὸν προσφύντα ὕστερον ὄχλον ἐκ γῆς καὶ ὕδατος καὶ ἀέρος καὶ πυρός, θορυβώδη καὶ ἄλογον ὄντα, λόγῳ κρατήσας ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸ τῆς πρώτης καὶ ἀρίστης ἀφικνεῖται εἶδος ἕξεως, ὅτε καὶ εἰς τὸ ξύννομον ἄστρον ἀνάγεται ὑγιὴς καὶ ὁλόκληρος γενόμενος· ὑγιὴς μὲν τῇ τῶν παθῶν ὡς νοσημάτων ἀπαλλαγῇ, ὃ διὰ τῆς πολιτικῆς ἀρετῆς παραγίνεται, ὁλόκληρος δὲ τῇ νοῦ καὶ ἐπιστήμης ὡς οἰκείων μερῶν ἀναλήψει, ὃ διὰ τῆς θεωρητικῆς ἀληθείας κατορθοῦσθαι πέφυκεν. καὶ πάλιν, ὡς δέοι τῇ ἐντεῦθεν φυγῇ τὴν ἀπὸ τῶν κρειττόνων γενομένην ἀπόστασιν ἐξιάσασθαι, σαφῶς παρίστησι φυγὴν τῶν τῇδε κακῶν τὴν φιλοσοφίαν ὁριζόμενος. συμπεφυκέναι γὰρ τὰ πάθη μόνοις τοῖς θνητοῖς ἀποφαίνεται διὰ τούτων· ἀλλ᾽ οὐδὲ ἀπολέσθαι τὰ κακὰ δυνατὸν οὔτε ἐν θεοῖς εἶναι, περὶ δὲ τόνδε τὸν τόπον καὶ τὴν θνητὴν φύσιν περιπολεῖν ἐξ ἀνάγκης. τοῖς γὰρ ἐν γενέσει καὶ φθορᾷ πάντως που καὶ τὸ παρὰ φύσιν διατεθῆναι δύνασθαι παρέπεται, ὅπερ ἦν τῶν κακῶν ἀρχή. πῶς δὲ δεῖ ταῦτα φυγεῖν ἐπάγει· διὸ δεῖ ἐνθένδε ἐκεῖσε φυγεῖν. φυγὴ δὲ ὁμοίωσις θεῷ κατὰ τὸ δυνατὸν ἀνθρώπῳ· ὁμοίωσις δὲ δίκαιον καὶ ὅσιον μετὰ φρονήσεως γενέσθαι. τὸν γὰρ ἀποδρᾶναι βουλόμενον τὰ κακὰ τὴν θνητὴν φύσιν πρῶτον ἀποστραφῆναι δεῖ· οὐ γὰρ οἷόν τε ταύτῃ συμπεφυρμένους μὴ καὶ τῶν ἑπομένων αὐτῇ κακῶν ἐξ ἀνάγκης ἀναπίμπλασθαι. ὥσπερ οὖν ἡ θεόθεν φυγὴ καὶ ἡ πτερορρύησις τῶν κουφιζόντων ἡμᾶς πρὸς τὰ ἄνω πτερῶν εἰς τὸν τῶν θνητῶν ἤνεγκε τόπον, οἶς τὰ κακὰ συνεισέρχεται, οὕτω καὶ ἡ τῆς θνητῆς προσπαθείας ἀποβολὴ καὶ ἡ τῶν ἀρετῶν οἷον πτερῶν τινων ἔκφυσις πρὸς τὸν τῶν κακῶν καθαρὸν τόπον, πρὸς τὴν θείαν εὐζωΐαν ἡμᾶς ἀνάξει. μέση γὰρ οὖσα ἡ τοῦ ἀνθρώπου οὐσία τῶν τε ἀεὶ νοούντων τὸν θεὸν καὶ τῶν μηδέποτε νοεῖν πεφυκότων ἄνεισί τε πρὸς ἐκεῖνα καὶ κάτεισι πρὸς ταῦτα, νοῦ κτήσει καὶ ἀποβολῇ πρὸς τὴν θείαν ὁμοίωσιν καὶ τὴν θήρειον διὰ τὸ τῆς φύσεως ἀμφίβιον ἀνὰ μέρος οἰκειουμένη.

[15] Βλ. Πρόκλος «Περὶ πρόνοιας καὶ εἱμαρμένης καὶ τοῦ ἐφ ἠμί, 60.1-7».
[16] Βλ. Πρόκλος «Περὶ πρόνοιας καὶ εἱμαρμένης καὶ τοῦ ἐφ ἠμί, 51».
[17] Βλ., Ἰάμβλιχος «Περὶ Μυστηρίων, 10.5.7 - 10.5.11» :
Myst 10.5.7 ` to Myst 10.5.11

ὁ θεωτὸς νοούμενος ἄνθρωπος, ἡνωμένος τὸ πρόσθεν τῇ θέᾳ τῶν θεῶν, ἐπεισῆλθεν ἑτέρᾳ ψυχῇ τῇ περὶ τὸ ἀνθρώπινον μορφῆς εἶδος συνηρμοσμένῃ, καὶ διὰ τοῦτο ἐν τῷ τῆς ἀνάγκης καὶ εἱμαρμένης ἐγένετο δεσμῷ.

[18] Βλ., Πρόκλος «Περὶ πρόνοιας καὶ εἱμαρμένης καὶ τοῦ ἐφ ἠμί, 3».
[19] Βλ., Ἰάμβλιχος «Περὶ Μυστηρίων, 8.6.4 - 8.6.15» :
Myst 8.6.4 ` to Myst 8.6.15

 Δύο γὰρ ἔχει ψυχάς, ὡς ταῦτά φησι τὰ γράμματα, ὁ ἄνθρωπος· καὶ ἡ μέν ἐστιν ἀπὸ τοῦ πρώτου νοητοῦ, μετέχουσα καὶ τῆς τοῦ δημιουργοῦ δυνάμεως, ἡ δὲ ἐνδιδομένη ἐκ τῆς τῶν οὐρανίων περιφορᾶς, εἰς ἣν ἐπεισέρπει ἡ θεοπτικὴ ψυχή· τούτων δὴ οὕτως ἐχόντων ἡ μὲν ἀπὸ τῶν κόσμων εἰς ἡμᾶς καθήκουσα ψυχὴ ταῖς περιόδοις συνακολουθεῖ τῶν κόσμων, ἡ δὲ   ἀπὸ τοῦ νοητοῦ νοητῶς παροῦσα τῆς γενεσιουργοῦ κυκλήσεως ὑπερέχει, καὶ κατ᾽ αὐτὴν ἥ τε λύσις γίγνεται τῆς εἱμαρμένης καὶ ἡ πρὸς τοὺς νοητοὺς θεοὺς ἄνοδος, θεουργία τε ὅση πρὸς τὸ ἀγέννητον ἀνάγεται κατὰ τὴν τοιαύτην ζωὴν ἀποτελεῖται.

Δύο γὰρ ἔχει ψυχάς, ὡς ταῦτά φησι τὰ γράμματα, ὁ ἄνθρωπος· καὶ ἡ μέν ἐστιν ἀπὸ τοῦ πρώτου νοητοῦ, μετέχουσα καὶ τῆς τοῦ δημιουργοῦ δυνάμεως, ἡ δὲ ἐνδιδομένη ἐκ τῆς τῶν οὐρανίων περιφορᾶς, εἰς ἣν ἐπεισέρπει ἡ θεοπτικὴ ψυχή· τούτων δὴ οὕτως ἐχόντων ἡ μὲν ἀπὸ τῶν κόσμων εἰς ἡμᾶς καθήκουσα ψυχὴ ταῖς περιόδοις συνακολουθεῖ τῶν κόσμων, ἡ δὲ ἀπὸ τοῦ νοητοῦ νοητῶς παροῦσα τῆς γενεσιουργοῦ κυκλήσεως ὑπερέχει, καὶ κατ᾽ αὐτὴν ἥ τε λύσις γίγνεται τῆς εἱμαρμένης καὶ ἡ πρὸς τοὺς νοητοὺς θεοὺς ἄνοδος, θεουργία τε ὅση πρὸς τὸ ἀγέννητον ἀνάγεται κατὰ τὴν τοιαύτην ζωὴν ἀποτελεῖται.

[20] Βλ., Στοβαῖος «Ἀνθολόγιο : ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ τοῦ Ἰάμβλιχου στὸν Μακεδόνιο γιὰ τὴν εἱμαρμένη, 2.8.43.1 - 2.8.48.12» :
Anthologium 2.8.43.1 ` to Anthologium 2.8.45.12

Οὐσία ἐστὶν ἄϋλος ἡ τῆς ψυχῆς καθ᾽ ἑαυτήν, ἀσώματος, ἀγέννητος πάντῃ καὶ ἀνώλεθρος, παρ᾽ ἑαυτῆς ἔχουσα τὸ εἶναι καὶ τὸ ζῆν, αὐτοκίνητος παντελῶς καὶ ἀρχὴ τῆς φύσεως καὶ τῶν ὅλων κινήσεων. Αὕτη δὴ οὖν καθ᾽ ὅσον ἐστὶ τοιαύτη, καὶ τὴν αὐτεξούσιον καὶ τὴν ἀπόλυτον περιείληφεν ἐν ἑαυτῇ ζωήν. <Καὶ> καθ᾽ ὅσον μὲν δίδωσιν ἑαυτὴν εἰς τὰ γιγνόμενα καὶ ὑπὸ τὴν τοῦ παντὸς φορὰν ἑαυτὴν ὑποτάττει, κατὰ τοσοῦτον καὶ ὑπὸ τὴν εἱμαρμένην ἄγεται καὶ δουλεύει ταῖς τῆς φύσεως ἀνάγκαις· καθ᾽ ὅσον δὲ αὖ τὴν νοερὰν ἑαυτῆς καὶ τῷ ὄντι ἄφετον ἀπὸ πάντων καὶ αὐθαίρετον ἐνέργειαν ἐνεργεῖ, κατὰ τοσοῦτον τὰ ἑαυτῆς ἑκουσίως πράττει καὶ τοῦ θείου καὶ ἀγαθοῦ καὶ νοητοῦ μετ᾽ ἀληθείας ἐφάπτεται.

[21] Βλ., Στοβαῖος «Ἀνθολόγιο : ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ τοῦ Ἰάμβλιχου στὸν Μακεδόνιο γιὰ τὴν εἱμαρμένη, 2.8.44.2 - 2.8.44.7» :
Anthologium 2.8.44.2 ` to Anthologium 2.8.44.7

Τὸν κατὰ νοῦν ἄρα βίον καὶ τὸν ἐχόμενον τῶν θεῶν διαζῆν μελετητέον· οὗτος γὰρ ἡμῖν μόνος ἀποδίδωσι τὴν ἀδέσποτον τῆς ψυχῆς ἐξουσίαν, ἀπολύει τε ἡμᾶς τῶν ἀναγκαίων δεσμῶν καὶ ποιεῖ ζῆν οὐκ ἀνθρώπινόν τινα βίον, ἀλλὰ τὸν θεῖον καὶ τῇ βουλήσει τῶν θεῶν ἀγαθῶν ἀποπληρούμενον.

[22] Βλ. Ἰεροκλὴς «Ὑπόμνημα εἰς τὰ Πυθαγορικὰ χρυσᾶ ἔπη, 1.3.1 - 1.6.5» :
In aureum carmen 1.3.1 ` to In aureum carmen 1.6.5

τὴν δὲ ὄντως ἀξίαν τοῦ κοσμοποιοῦ καὶ ἀριστοτέχνου θεοῦ μόνως ἂν ἐξεύροιμεν, εἰ καὶ θεῶν αἴτιον αὐτὸν καὶ ἀτρέπτων λογικῶν οὐσιῶν ποιητὴν θησόμεθα. τούτους γὰρ νῦν ἀθανάτους θεοὺς ὠνόμασεν ὁ λόγος τοὺς ἀεὶ καὶ ὡσαύτως νοοῦντας τὸν δημιουργὸν θεὸν καὶ ἀεὶ πρὸς τὸ ἐκείνου ἀγαθὸν συντεταγμένους καὶ ἀπ᾽ ἐκείνου τὸ εἶναι καὶ τὸ εὖ εἶναι ἀμερίστως τε καὶ ἀτρέπτως λαμβάνοντας, ὡς τῆς δημιουργικῆς αἰτίας εἰκόνας αὐτοὺς ὄντας ἀπαθεῖς καὶ ἀκακύντους. πρέπει γὰρ τῷ θεῷ καὶ τοιαύτας ὑποστῆσαι ἑαυτοῦ εἰκόνας καὶ μὴ πάσας τρεπτὰς καὶ ἐμπαθεῖς τῇ εἰς κακίαν ὑποφορᾷ, οἶαί εἰσιν αἱ ἀνθρώπιναι ψυχαί, τῶν λογικῶν φύσεων τὸ ἔσχατον οὖσαι γένος, ὥσπερ αὖ ἀκρότατον ἦν νῦν τὸ τῶν ἀθανάτων θεῶν λεγόμενον γένος. καὶ μήποτε πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν ἀθάνατοι θεοὶ οὗτοι ἐκλήθησαν ὡς μὴ ἀποθνήσκοντες τὴν θείαν εὐζωΐαν μηδὲ ἐν λήθῃ ποτὲ γιγνόμενοι μήτε τῆς ἑαυτῶν οὐσίας μήτε τῆς τοῦ πατρὸς 1.5 ἀγαθότητος. τούτοις δὲ ἡ ἀνθρωπίνη ψυχὴ τοῖς πάθεσιν ὑπόκειται, ποτὲ μὲν νοοῦσα τὸν θεὸν καὶ τὴν ἑαυτῆς ἀξίαν ἀπολαμβάνουσα, ποτὲ δὲ τούτων ἀποπίπτουσα. διὸ καὶ εἰκότως θνητοὶ θεοὶ λέγοιντο ἂν αἱ ἀνθρώπιναι ψυχαὶ ὡς ἀποθνῄσκουσαί ποτε τὴν θείαν εὐζωΐαν τῇ ἀπὸ θεοῦ φυγῇ καὶ ἀναβιωσκόμεναι αὐτὴν πάλιν τῇ πρὸς θεὸν ἐπιστροφῇ καὶ οὕτω μὲν ζῶσαι τὸν θεῖον βίον, ἐκείνως δὲ ἀποθνῄσκουσαι, ὡς οἷόν τε ἀθανάτῳ οὐσίᾳ θανάτου μοίρας μεταλαχεῖν, οὐ τῇ εἰς τὸ μὴ εἶναι ἐκβάσει, ἀλλὰ τῇ τοῦ εὖ εἶναι ἀποπτώσει. θάνατος γὰρ λογικῆς οὐσίας ἀθεΐα καὶ ἄνοια, οἷς ἕπεται καὶ ἡ περὶ τὸν βίον ἄμετρος τῶν παθῶν ἐπανάστασις. ἐν γὰρ τῇ ἀγνοίᾳ τῶν κρειττόνων ἀνάγκη δουλεύειν τοῖς χείροσιν, ὧν ἐλευθεριάσαι ἄλλως οὐχ οἷόν τε ἢ τῇ δι᾽ ἀναμνήσεως εἰς νοῦν καὶ θεὸν ἐπιστροφῇ.

[23] Βλ. Ἰάμβλιχος «Προτρεπτικὸς ἐπὶ Φιλοσοφία, 111.17 - 111.28» :
Protr 111.17 ` to Protr 111.28

Οἶμαι δ᾽ ὅτι καὶ τὸ ἐπὶ τούτοις εἰς τὸ αὐτὸ συντείνει· <τὰς λεωφόρους ὁδοὺς ἐκκλίνων διὰ τῶν ἀτραπῶν βάδιζε.> καὶ γὰρ τοῦτο τὴν μὲν δημώδη καὶ ἀνθρωπίνην ζωὴν ἀφιέναι παραγγέλλει, τὴν δὲ χωριστὴν καὶ θείαν μεταδιώκειν ἀξιοῖ, καὶ τὰ μὲν δοξάσματα τὰ κοινά φησι δεῖν ὑπερορᾶν, τὰ δὲ ἴδια καὶ ἀπόρρητα περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι, καὶ τὴν μὲν πρὸς ἀνθρώπους φέρουσαν τέρψιν ἀτιμάζειν, τὴν δὲ τῆς θείας βουλήσεως ἐχομένην εὐπραγίαν περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι, καὶ τὰ μὲν ἀνθρώπινα ἔθη ἐᾶν ὡς δημώδη, τὰς δὲ τῶν θεῶν θρησκείας ὡς ὑπερεχούσας τὴν δημώδη ζωὴν ἀνταλλάττεσθαι.

[24] Testimonia et fragmenta c6.33 ` to Testimonia et fragmenta c6.34

μελαν ούρου ἀπέχου· χθονίων γάρ ἐστι θεῶν.

[25] Βλ. Ἰάμβλιχος «Προτρεπτικὸς ἐπὶ Φιλοσοφία, 111.29 - 112.8» :
Protr 111.29 ` to Protr 112.8

Συγγενὲς δ᾽ ἐστὶ τούτῳ καὶ τὸ ἐφεξῆς· <μελανούρου ἀπέχου· χθονίων γάρ ἐστι θεῶν.> τὰ μὲν οὖν ἄλλα περὶ αὐτοῦ ἐν τῷ Περὶ συμβόλων ἐροῦμεν, ὅσα δὲ εἰς προτροπὴν ἁρμόζει, παραγγέλλει τῆς οὐρανίας πορείας ἀντέχεσθαι καὶ τοῖς νοεροῖς θεοῖς συνάπτεσθαι, τῆς τε ἐνύλου φύσεως χωρίζεσθαι καὶ περιάγεσθαι πρὸς τὴν ἄυλον καὶ καθαρὰν ζωήν, θεῶν τε θεραπείᾳ χρῆσθαι τῇ ἀρίστῃ καὶ μάλιστα τοῖς πρωτίστοις θεοῖς προσηκούσῃ.