ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΔΙΠΛΟΥ ΕΨΙΛΟΝ ϶ϵ

ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΔΙΠΛΟΥ ΕΨΙΛΟΝ ϶ϵ




Στήν Κνωσό, πού ἐντοπίστηκε ἀπὸ τον Μίνωα Καλοκαίρι το 1878 καὶ ἀνασκάφηκε ἀπὸ τονArthur Evans στὰ 1900, βρίσκεται στὸ ἀνάκτορο του Μίνωα, ἡ πασίγνωστη αἴθουσα του θρόνου, ὁπού στὰ δεξιά καὶ τα ἀριστερά του ὑπάρχει το ϶ϵ.

Σύμφωνα με την μυθολογία ὁ Ἀπόλλωνας ἦρθε στοὺς Δελφούς ἀπὸ την Κρήτη, το νησί ὅπου γεννήθηκε ὁ Δίας. Ο Πλούταρχος μας ἀναφέρει πῶς στὸν ναό του Ἀπόλλωνα κάποιος «ἀφιέρωσε δύο Ε στὸν θεό». Ἂν καὶ δὲν διευκρινίζεται πουθενά, ἐὰν αὐτὰ τα δύο Ε εἶναι ἀναμεταξύ τους ἀνεστραμμένα, ὅπως στὸν θρόνο του Μίνωα, ὑπάρχουν πολλά ἀγγεῖα, κυρίως, ποὺ ἐπαναλαμβάνουν στὴν εἰκονογράφησή τους το ϶ϵ.

Χαρακτηριστικό των περισσοτέρων εἶναι πῶς ὁ κεραυνός ποὺ κρατάει ὁ Δίας: ἕνα διπλό Ἔψιλον.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΝΟΥΜΑΣ

Chapter 9 section 5 line 9
..ἐπὶ τι τῆς Ἑλλάδος ὅπου πῦρ ἄσβεστον ἐστιν, ὡς Πυθοῖ καὶ Ἀθήνησιν, οὐ παρθένοι, γυναῖκες δὲ πεπαυμέναι γάμων ἔχουσι την ἐπιμέλειαν. ἐάν δὲ ὑπὸ τύχης τινὸς ἐκλίπη, καθάπερ Ἀθήνησι μὲν ἐπὶ τῆς Ἀριστίωνος λέγεται τυραννίδος ἀποσβεσθῆναι, τὸν ἱερὸν λύχνον, ἐν Δελφοῖς δὲ τοῦ ναοῦ καταπρησθέντος ὑπὸ Μήδων, περὶ δὲ τὰ Μιθριδατικὰ καὶ τὸν ἐμφύλιον Ῥωμαίων πόλεμον ἅμα τῶ βωμῶ τὸ πῦρ ἠφανίσθη, οὔ φασι δεῖν ἀπὸ ἐναύεσθαι, καινὸν δὲ ποιεῖν καὶ νέον, ἀνάπτοντας ἀπὸ τοῦ ἡλίου φλόγα καθαρὰν καὶ ἀμίαντον.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ
.. παντοῦ στὴν Ἑλλάδα, ὁποῦ ὑπῆρχε ἄσβεστο πῦρ, ὅπως στὰ Πύθια καὶ στὴν Ἀθήνα, το φρόντιζαν γυναῖκες ὥριμες (ποῦ σταμάτησαν τους γάμους) καὶ ὄχι παρθένες.

Ἐάν ἀπὸ κάποια κακή τύχη ἔσβηνε, ὅπως λέγεται ὅτι συνέβη στὴν Ἀθήνα τον καιρό της τυραννίας του Ἀριστίωνος, ἡ στούς Δελφούς ὅταν πυρπολήθηκε ὁ ναός ἀπὸ τους Μήδους, ἀκόμη δὲ στὰ Μιθριδατικά καὶ στὸν ἐμφύλιο τῶν Ρωμαίων, μετά το σβήσιμο δὲν ἔπρεπε νὰ ἀνάψει πάλι ἀπὸ ἄλλη φωτιά, παρά μόνον ἀπὸ την ἡλιακή φλόγα, ποῦ εἶναι καθαρή καὶ ἀμόλυντη.

«Ἕλληνες νὰ εἶστε περήφανοι ποῦ μιλᾶτε την Ἑλληνική γλῶσσά ζωντανή

καὶ μητέρα ὅλων τῶν ἄλλων γλωσσῶν. Μήν την παραμελεῖτε, ἀφοῦ αὐτὴ εἶναι ἕνα ἀπὸ τα λίγα ἀγαθὰ ποῦ μας ἔχουν ἀπομείνει καὶ ταυτόχρονα το διαβατήριό σας γιὰ τον παγκόσμιο πολιτισμό…» Ἰταλὸς Καθηγητής Πανεπιστημίου Φρανγκίσκος Λιγκόρα

Σε πόσους ὅμως βρίσκουν ἀνταπόκριση του λόγια του; Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς νοιώθουμε περήφανοι γιὰ την γλῶσσά μας καὶ δὲν την ἀλλοιώνουμε εἴτε ἀκούσια, λόγο τῶν γρήγορων ρυθμῶν της καθημερινότητας, εἴτε ἑκούσια στὸ ὄνομα ἑνὸς δῆθεν μοντερνισμοῦ, στὸν ὁποῖον διάφορα «ἐθνικιστικά κλισέ», ὅπως τα χαρακτηρίζουν οἱ ἑκάστοτε «προοδευτικοί» της ἐποχῆς, δὲν ἔχουν χῶρο.

Ὑπάρχει βέβαια καὶ ἡ ἄλλη πλευρά του νομίσματος… Αὐτοί δηλαδή ποῦ «ξύλινα» ἐπαινοῦν την ἑλληνική γλῶσσα χωρίς νὰ ἐξηγοῦν σωστά την τεράστια σημασία της ἀλλὰ ἀντιθέτως με τον λανθασμένο καὶ ἀντιεπιστημονικό τους τρόπο μᾶς ἀπομακρύνουν -καὶ κυρίως τα νέα παιδιά-, «πλασαροντάς» το με την συμπεριφορά τους ὥς κάτι το παλιομοδίτικο.

Ὅλοι γνωρίζουμε πῶς κάθε ὑπολογιστής ὑπακούει σε μία συγκεκριμένη γλῶσσα προγραμματισμοῦ. Ἐάν το ὁτιδήποτε, ἒστω καὶ κάτι μικρό εἰσαχθεῖ λάθος θὰ ἐπέλθει βλάβη.

Ἔτσι εἶναι καὶ ἡ γλῶσσα μας, ἡ ὁποία με την μακραίωνη ἱστορία της, τον μοναδικό της πλοῦτο, την λογική των κανόνων της καὶ την μουσικότητα ποῦ την διακρίνει ἔχει σημαδέψει ἀνεπανάληπτα την πορεία του παγκόσμιου πολιτισμοῦ…

Τώρα ἂν κάποιοι ψεύδω - ἐπιστήμονες εἴτε λόγῳ ἡμιμάθειας εἴτε ἐξ αἰτίας ὑπέρμετρων «παγκοσμιοποιητικῶν τάσεων», ἐπιμένουν νὰ ὑποστηρίζουν «θεωρίες – ἐρείπια», μιᾶς καὶ αὐτὲς ἔχουν ἀντικρουστεῖ καὶ ἐγκαταλειφθεῖ, περί Ἰνδοευρωπαίων, κλπ, ἂς το πάρουν ἀποφάσει πῶς ὅσῳ κι ἂν πασχίζουν πάντα θὰ ὑπάρχουν φωνές ποῦ θὰ μαρτυροῦν την ἀλήθεια καὶ θὰ φέρουν στὸ φῶς ἀδιάσειστα στοιχεῖα.

Ἡ ἀρχαία ἑλληνική γλῶσσα, ἡ «λαλιά» της Μουσικῆς, της Ἰατρικῆς, του Θεάτρου, της Μηχανικῆς καὶ πάσης τέχνης κι ἐπιστήμης παγκοσμίως εἶναι ἀκόμα ζωντανή καὶ ἐμφανίζεται μέσα ἀπὸ κάθε ἄλλη γλῶσσα ἀνὰ τὸν κόσμο καὶ πρωτίστως ἀπὸ την δική μας, παρόλο ποὺ στὰ σχολεῖα διδάσκεται ὥς κάτι το «νεκρό» καὶ το ἀποκομμένο ἀπὸ την σημερινή ἔκφανση της.

Ἡ χρησιμότητά της ὅμως ἐπεκτείνεται καὶ στὸν χῶρο της ὑγείας καὶ της ὀρθῆς νοητικῆς λειτουργίας, καθώς σύμφωνα με πρόσφατες ἔρευνες τα ἀρχαία ἑλληνικά καταπολεμοῦν την δυσλεξία καὶ τις μαθησιακές δυσκολίες ἕν γένει.

Εἶναι ἑπομένως ἄδικο ἡ ἑλληνική γλῶσσα νὰ παραγκωνίζεται συστηματικά την στιγμή ποῦ χῶρες σε ὅλον τον κόσμο εἰσάγουν τα ἀρχαία ἑλληνικά στὰ βασικά μαθήματα ἐκπαίδευσης καὶ τόσοι ἐπιστήμονες βροντοφωνάζουν την ἑλληνική καταγωγή των γλωσσῶν τους.

Ἡ ἐκστρατεία του Διονύσου καὶ ἡ "Ἑλληνικότητα" τοῦ Ἀνατολίτικού πολιτισμοῦ

Ἡ ἐκστρατεία του Διονύσου καὶ ἡ "Ἑλληνικότητα" τοῦ Ἀνατολίτικού πολιτισμοῦ

Πέρα ἀπὸ το μυθολογικό ἔπος τῶν "Διονυσιακῶν" τοῦ Νόννου το ὁποῖο ἀναφέρεται σε ἕνα καθαρά ἀστρονομικό ἡ οὐράνιο ἐπίπεδο με ἀπολήξεις στὴν χθόνια σχετικά με τις ἐκστρατεῖες του Διονύσου στὴν ἀνατολὴ, λαμβάνουμε ὥς κύρια πηγή το "Περί Ἴσιδος καὶ Ὀσίριδος" του Πλουτάρχου κεφ. 13.
<<Καὶ ὅταν ἐβασίλευε ὁ Ὄσιρις τους μέν Αἰγύπτιους ἀμέσως ἀπήλλαξε ἀπὸ την γεμάτη στερήσεις θηριώδη ζωή ἀφοῦ τους δίδαξε την γεωργία,τους ἐθέσπισε νόμους καὶ τους δίδαξε νὰ τιμοῦν τους θεούς (σημ: ἀστρονομία, φιλοσοφία, τέχνη, μυθολογία).

 Μετά ταξίδεψε σε ὅλῃ τὴ γῇ καὶ ἐξημέρωσε τους τρόπους των ἀνθρώπων καὶ ἐλάχιστες φορές μάλιστα χρειάστηκε τα ὅπλα γιατί τις περισσότερες φορές τους ἔθελγε μέσῳ της μουσικῆς, του τραγουδιοῦ καὶ της πειθοῦς του λόγου.

 Γι' αὐτό καὶ οἱ Ἕλληνες πίστευαν ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος με τον Διόνυσο>> Φυσικά δὲν θὰ πρέπει νὰ θεωρήσουμε τον Διόνυσο ὡς φυσικό ἱστορικό πρόσωπο ἀλλὰ ὥς ἕνα εὐρύτερο σύνολο στοιχείων καὶ καταστάσεων με βαθύ μυθολογικό ὑπόβαθρο το ὁποῖο ὥς ἐκφράση ἀποκτᾶ ἀπόσταση μέσα ἀπὸ τον συμβολισμό του Διονύσου δὲ Νόννος ἀναφέρει ὅτι ἐπι κεφαλῆς της ἐκστρατείας του Διονύσου στὴν ἀνατολὴ ἦταν ὁ Ὀφέλτης ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τον Ἀστερίωνα.

 Ὁ Διόνυσος σε γενικές γραμμές συμβολίζει την κάθοδο καὶ ἄνοδο των ψυχῶν σε σχέση με τον ἐνδοκοσμικό νοῦ καὶ τον Σείριο (Ὄσιριος),σε ἄμεση σχέση τις φάσεις της Σελήνης ὥς υἱός της Περσεφόνης (βλ. Ὀρφικούς Ὕμνους πρὸς Διόνυσον, Περσεφόνη, Εὔβουλο),με εὐρύτερες συμβολικές ἀπολήξεις στο πολιτισμικό ὑπόβαθρο του Μεσογειακοῦ χώρου καὶ δή του ἑλλαδικοῦ.
Ὅπως ἀναφέρει καὶ ὁ Εὐριπίδης στὶς "Βάκχαι" στίχο 270: <<<<Δύο δυνάμεις πρωτοῆρθαν στοὺς ἀνθρώπους, ἡ θεά ΔΗΜΗΤΡΑ ἡ Γῆ ἡ ὅπως θέλεις πές την ποὺ βρέφει τους ἀνθρώπους.

 Μετά ἦρθε της ΣΕΜΕΛΗΣ γόνος ὁ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ποὺ με τον οἶνο (σημείωση γράφοντα: ἀναφέρεται ὄχι μόνον στὸν οἶνο καθ'αὐτό ὡς ποτό,ἀλλά στό νηπενθές νᾶμμα των μυστηρίων,της μουσικῆς,του χοροῦ,του πολιτισμοῦ καὶ τῶν τεχνῶν) παύει τὴ λύπη των θνητῶν.

 Καὶ σὰν χορταίνουν το ποτό απ'του ἀμπελιοῦ τὴ ροή,ὕπνο δίνει καὶ λήθη στὰ κακά της ἡμέρας. Θεός χύνεται σπονδή στοὺς ἀθανάτους ὥστε γιὰ χάρη του οἱ θνητοί νὰ μὴν στεροῦνται πλούτη. Τον περιγελᾶς ποὺ στὸν ΜΗΡΟ εἶναι ραμμένος; Θὰ σου ἐξιστορρίσω μία ὄμορφη ἱστορία: Ὅταν ο ΖΕΥΣ ἀπ'τη φωτιά του κεραυνοῦ τον πῆρε στὸν Ὄλυμπο τον ἔφερε ὡς θεῖον βρέφος. 

Ἡ ἭΡΑ βάλθηκε νὰ τον διώξει ἀπὸ τον ΟΥΡΑΝΟ. Ὁ ΖΕΥΣ σὰν μέγας θεός κάτι ἄλλο μηχανεύθει. Απ'τον ΑΙΘΕΡΑ ποὺ κυκλώνει τὴ χθόνα μέρος κόβει καὶ φτιάχνει ἄλλον ΔΙΟΝΥΣΟ και ΟΜΗΡΟ τον δίνει νὰ πάψει το νεῖκος της γιὰ το Διόνυσο. Καὶ με τα χρόνια εἴπανε πῶς τράφηκε ραμμένος μέσα στοῦ Δία το Μηρό καὶ το μετέλλαξαν σε ΟΜΗΡΟΣ κι ἔτσι το μῦθο πλάσανε πώς τάχα ὁ Διόνυσος ἦταν ὅμηρος της Ἤρας ΒΝΜ1Ο ΑΣΤΕΡΙΩΝ ὡς Υἱός του Κομήτου (βλ. "Ἀργοναυτικά" Ὀρφέως στίχο 164) σχετίζεται ἄμεσα με την Κρήτη καὶ τον (πρό)Μινωϊκό πολιτισμό της.                   Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Κρήτη ἔλαβε το ὄνομα της ἀπὸ τον βασιλιά Κρίς ἐνῶ πρὶν ὀνομαζόταν Αἴθρα.

Ὁ Ἀστερίων ἔλαβε ὥς σύζυγο την Εὐρώπη καὶ "υἱοθέτησε" τους υἱούς της ἀπὸ τον Δία, τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ καὶ τὸν Σαρπηδόνα

. Οἱ παραπάνω πληροφορίες συνδέονται κυρίως με τα Ἀστερούσια Ὄρη καὶ τον Τσούτσουρα, το πιθανό μέρος συνάντησης του Μίνωα με τον Δία, ὁπού κάθε 9 ἔτη ἐλάμβανε τους νόμους του βασιλείου του καὶ ὅπως ἀναφέρει ὁ Ὅμηρος ἐννεαώρως ἐβασίλευε.

 Ὁ δέ Ἀστερίων κατά την παράδοση συνδέεται καὶ με τον Μινώταυρο. 

Στὴν Ἱστορία του Ἑλληνικοῦ Ἔθνους διαβάζουμε σχετικά: <<Στήν Κρήτη,ὁ Ταῦρος ταυτίζεται με τον Οὐρανὸ καὶ τον Ἥλιό ποῦ γονιμοποιοῦν τὴ Γῆ, ἐνῶ το θηλυκό στοιχεῖο συσχετίζεται με τη Σελήνη, πού το σχῆμα της θυμίζει τα κέρατα. Ἔτσι, ὁ Γάμος του Ταύρου με την Ἀγελάδα, εἶναι μαζί Γάμος Ἥλιου καὶ Φεγγαριοῦ.

 Ἀργότερα, τα πρόσωπα του Ἱεροῦ αὐτοῦ Γάμου τα ὑποδύεται ὁ Βασιλιάς καὶ η Βασίλισσα της Κνωσού πού το ὄνομα της Πασιφαῆ δηλαδή Ὁλόφωτη, δείχνει ἀκριβῶς τὴ σχέση Βασίλισσας-Θεάς με την Σελήνη. 

Ὁ Υἱός της ὁ Μινώταυρος, ἄνθρωπος με κεφαλή Ταύρου, λέγεται καὶ <<Ἀστερίων>>,γιατί καὶ αὐτὸς, ὅπως καὶ ὁ πατέρας του σχετίζεται με τον ἔναστρο οὐρανό...>> Στόν Ὀρφικὸ Ὕμνο στὸ Διόνυσο ἀναφέρεται: <<Τον βαρυβρόντη Διόνυσο πού Εὐάν Εὐοί κραυγάζει, τον πρωτογενῆ ποῦ ἔχει δυό φύσεις καὶ γεννήθει τρεῖς φορές τον Βασιλέα Βάκχειο πού ζεῖ μέσα στοὺς ἀγρούς, τον Δίμορφο,το Διπλοκερασφόρο,τον Κισσοστεφανομένον, τον Ἀπόκρυφον πού εἶναι Βακχικός,Ἁγνὸς,με Ταύρου Πρόσωπο>> Τα παραπάνω σχετίζονται καὶ με την Ἀμᾶλθεια Αἴξ ποὺ ἔθρεψε τον νεογέννητο Δία στὸ Ἰδαῖον Ἄντρον ὅπως καὶ με τους Ἰδαίους δάκτυλους καὶ τους Κορυβαντικοὺς Χορούς, τους Κουρῆτες καὶ την θεμελίωση του Μινωικοῦ Πολιτισμοῦ πού σὰν κυρίαρχο σύμβολο εἶχε τον Διπλοῦν Πέλεκυν καὶ τον Ταῦρο πάνω στὴν μητριαρχική πελασγική Κρήτη.

Ἕνα πρόχειρο συμπέρασμα εἶναι ὅτι ὁ Ἀστερίων συνδέεται ἄμεσα με τον Διόνυσο. Κατά κάποιο τρόπο θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ὁ πρῶτος εἶναι προσωποποιήση του δευτέρου. 

Ἄν ὁ Διόνυσος εἶναι κάτι το πολύ γενικό στὰ δισερεύνητα πλαίσια της μυθολογίας, τότε ὁ Ἀστερίων εἶναι κάτι πιὸ εἰδικό. Δύο στοιχεῖα ποῦ ρίχνουν ἀρκετὸ φῶς στὰ μυστήρια ποῦ περικλείουν το πρόσωπο του Διονύσου μέσα στὴν μυθολογία.

 

 Ἡ σχέση της Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας με τις ἀνατολικές θρησκεῖες εἶναι ἄμεση καὶ πολύ στενή με τὴ χαώδη διαφορά ὅτι οἱ θρησκεῖες -ἀνατολικές καὶ μὴ- εἶναι δόγματα δηλαδή κλειστές σε νέες ἰδέες, ἐνῶ ἡ φιλοσοφία εἷναι ἀνοικτή σε διαρκῶς νέες ἰδέες.

 Ἔχουν ὅμως πάρα πολλά κοινά με την Κοσμοθεώρηση τῶν Ἑλλήνων καὶ κυρίως τῶν Πυθαγορείων, τῶν Πλατωνικῶν καὶ του Ἡράκλειτο δίχως νὰ γνωρίζω καὶ νὰ μπορῶ νὰ ἀπαντήσω το γιατί. Ἴσως οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι νὰ σχετίζονται με τους Ντέβα Αβατάρ του Ἰνδουϊσμοῦ...

 Ἡ ἰνδουϊστική φιλοσοφία μιλάει γιὰ ἕναν ὑλικὸ κόσμο ψευδαισθήσεων ὅμοιο με το "Μή ὄν" τῶν Ἑλλήνων καὶ κυρίως τῶν ἐπικουριῶν, των σοφιστῶν (με ἄλλες διαφορές) καὶ τῶν σκεπτικῶν. 

Ἡ ὕλη διαρκῶς ὑπόκειται στὸν νόμο της φθοράς γιʼ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ συλληφθεῖ ἀπὸ τον νοῦ μας μέσῳ τῶν αἰσθήσεών μας, καθώς αὐτὸ πού παρατηροῦμε τώρα μετά ἀπὸ λίγο θὰ ἀλλάξει, ἀκόμη κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ ἀλλάξουμε. Πάνω σε αὐτὴ τὴ λογική ἔρχεται ἡ πλατωνική φιλοσοφία σαφῶς ἐπηρεασμένη ἀπὸ την ἐλεατική νὰ ὑποστηρίξει ὅτι το

 Ὅλον εἶναι Πολλά καὶ Ἐν με τὴ διαφορά ὅτι κάποιοι ἐκ τῶν Ἐλεατῶν ὅπως ὁ Ζήνων καὶ ὁ Παρμενίδης ὑποστήριξαν ὅτι το Ἐν προϋπάρχει τῶν Πολλῶν καὶ κάποιοι ἐξ αὐτῶν ὅπως ὁ Ἐμπεδοκλῆς ὑποστήριξαν ὅτι το Ἐν καὶ τα Πολλά συνυπάρχουν. Ὁ δὲ Πλάτων θεώρησε ὅτι στὸν Ὑλικὸ κόσμο ἐπικρατεῖ ἡ Λήθη ἐνῶ στὸν κόσμο τῶν Ἰδεῶν ἡ Ἀλήθεια καὶ σκοπός ὅλων τῶν ὄντων εἶναι ἡ ἀνέλιξη πρὸς αὐτὴν, κάτι ἀνάλογο με τον πραγματικό σκοπό της ζωῆς στὸν Ἰνδουϊσμό καὶ κυρίως τον Μπεκτιβεντάντα Σουάμι Πραμπουπάντα ἡ φιλοσοφική θεώρηση του ὁποίου ἄρχισε νὰ προσδιορίζει τα λεπτά ὅρια μεταξύ ἰνδουϊστικῆς φιλοσοφίας ,θρησκείας καὶ μυστικισμοῦ.

Ὁ Κρίσνα ὁ "ἄπειρα ἑλκυστικός" του Ἰνδουϊσμοῦ ἐπὶ της οὐσίας εἶναι ὁ "ἄπειρα ἑλκυστικός" κόσμος τῶν Ἰδεῶν του Πλάτωνα καὶ σκοπός των ψυχῶν εἶναι κατά τον Πλάτωνα η συναναστροφή με τις ἀληθινές Ἰδέες πρὸς αὐτόβουλη καὶ συνειδητή μείωση των ὑλικῶν παθών, με ἀποτέλεσμα την λύτρωση των ψυχῶν καὶ την ἀπελευθέρωσή τους ἀπὸ τα δεσμά της ὕλης καὶ της διαρκοῦς παλιγγενεσίας (μετεμψύχωσης) θεωρία σαφῶς προερχόμενη ἀπὸ τους Ὀρφικούς καὶ του Πυθαγόρειους. 

Ὁ Κόσμος τῶν Ἰδεῶν λοιπόν εἶναι το ἀληθινό το ὁποῖο εἶναι κάτι σὰν καθαρό φῶς καὶ ἀείζωη ἐνέργεια ἀλλὰ περισσότερο ἰδεατό.

 Ὡστόσο ὁ Πλάτων διατηρῶντας ταυτόχρονα καὶ τις παραδόσεις τῶν προσωκρατικῶν Ἐλεατῶν ὡς πρὸς το ἘΝ διατύπωσε ὅτι το ἘΝ εἶναι διφυές ὥς ἘΝ τέλειο (ἐνέργεια) καὶ ὡς Μονάδα ἐξελίξιμη (ὕλη) ἐντὸς του ὁποίου ὡστόσο το ἀρχικό ἘΝ το πλατωνικό

 Ἀγαθόν διατηρεῖ την ὑπερβατικότητά του σε σχέση με το ὄντως 

Ὄν ἡ Μονάδα ἡ ὁποία μετέχει στὸ γίγνεσθαι καὶ συνεπῶς εἶναι ταυτόχρονα καλή καὶ κακή ἡ ὀρθοτέρα φθαρτή καὶ ἄφθαρτη.

 Ὁ δὲ Ἀριστοτέλης ἀναφέρει ὅτι το Ὅλον εἶναι Οὐσία. Πάνω στὴν ἐννιά του καλοῦ καὶ του κακοῦ ὁ Ἡράκλειτος ἀναφέρει 

"Το καλό καὶ το κακό εἶναι ἕνα καὶ το αὐτὸ" ἀπόσπασμα 58 ὅσον ἀφορᾶ το Ὅλον, ἐνῶ ὅσον ἀφορᾶ το ἘΝ λέει Ἕνα εἶναι το σοφό, νὰ γνωρίσεις τον λόγο ποὺ κυβέρνησε τα πάντα μέσο των πάντων" στὸ ἀπόσπασμα 41. Διαβάζοντας στὸ βιβλίο "Τέλειες ἐρωτήσεις τέλειες ἀπαντήσεις" του Σουάμι Πραμπουπάντα σελ. 35 <<Βασάμσι τζιρνάνι γιατά βιχάγια , που σημαίνει "Τώρα φοράς ἕνα πουκάμισο καὶ ὅταν παλιώσει θὰ το πετάξεις καὶ θὰ πάρεις ἄλλο">> βρίσκουμε την ρήση του Ἡράκλειτου ποὺ ἀναφέρει <<ἀθάνατοι θνητοί , θνητοί ἀθάνατοι>> 62 καὶ "εἶναι τέρψη ἥ θάνατος γιὰ τις ψυχές νὰ γίνονται ὑγρές. Τέρψη εἶναι η πτώση στὴ γέννηση.

Ἡ ζωή μας γεννιέται ἀπὸ τον θάνατό τους καὶ ἡ ζωή μας γεννιέται ἀπὸ τον θάνατό τους" ἀπόσπασμα 77. Συνεχίζοντας τον Διάλογό του ὁ Πραμπουπάντα στὸν διάλογό του (σχεδόν πλατωνικό) συνεχίζει λέγοντας "Τί εἶναι αὐτὸ πού ἀλλάζει το ἄλλο ;

 Τι εἶναι αὐτὸ ποὺ μένει σταθερό; (θυμίζοντας τον διάλογο "Τίμαιο" ποὺ ρωτάει ὁ Σωκράτης "Τι εἶναι αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει ἀεί καὶ δὲν γεννήθηκε καὶ τί ἐκεῖνο ποὺ διαρκῶς γίνεται;) Συνεχίζοντας ὁ Σουάμι:

 Το ΆΤΜΑ (ψυχή).Ἀπὸ τῇ μία ζωή στὴν ἄλλη. Ὁ πραγματικός σου ἑαυτός. 

Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ μιλάει μέσα σου;

Ποιός εἶναι αὐτὸς ποὺ μιλάει μέσῳ ἐμοῦ;" Πάνω σε αὐτὸ ὑπενθυμίζω το σοφό γνωμικό των προγόνων μας ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ σε ἰσορροπία πάντα με το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ. Ὁ Κρίσνα καὶ το Ἄτμα. 

Ὁ Ἀπόλλων καὶ ὁ Διόνυσος. Το ΕΝ καὶ τα Πολλά. Ἡ Ὕλη καὶ ἡ Ἐνέργεια. Το Εἶναι καὶ το Μὴ Εἶναι. Ἡ Ψυχή καὶ ὁ Θεός. Ἐντὸς του Γίγνεσθαι τῶν προσωκρατικῶν "ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ" ποὺ θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Ἡράκλειτος. Τα πάντα μεταστοιχειώνονται σε διάφορες μορφές ὕλης καὶ ἐνέργειας καὶ ἡ ἀνθρώπινη ὑπάρξη καὶ ὑπόσταση εἶναι μέρος τους ἐμπεριέχοντας τον ἀνθρώπινο λόγο ὡς μέρος του συμπαντικοῦ ὁ ὁποῖος μετέχει μεταξύ φθοράς καὶ ἀφθαρσίας, χρόνου καὶ αἰωνιότητας, ὕλης καὶ ἐνέργειας.

 "Ὅσο μακριά κι ἂν σε βγάλει ὁ δρόμος τα πέρατα της ψυχῆς δὲν θὰ τα βρεῖς, τόσο βαθύ λόγο ἐμπεριέχει λέει ὁ Ἡράκλειτος ἀποσπ. 45 καὶ "Σʼ ὅλους τους ἀνθρώπους ἔχει δοθεῖ ἡ αὐτογνωσία καὶ ἡ φρόνηση 116,"στὰ ἴδια ποτάμια μπαίνουμε καὶ δὲν μπαίνουμε εἴμαστε καὶ δὲν εἴμαστε" ἀπόσπ. 49 αλλά ταυτόχρονα "ἀδύνατον νὰ μποῦμε δύο φορές στὸν ἴδιο ποταμό" ἀπόσπασμα 91 καθώς τα πάντα μεταβάλλονται ὅπως "το πῦρ ζεῖ το θάνατο της γῆς, κι ὁ ἀέρας το θάνατο του πυρός, το ὕδωρ το θάνατο του ἀέρα καὶ ἡ γῇ του ὕδατος Ἡράκλ. απόσπ. 76.
Βάση του ἰνδουϊσμοῦ καὶ τῶν ἀνατολικῶν φιλοσοφιῶν τα πάντα μεταστοιχειώνονται καὶ ἀποτελοῦν μία πλάνη γιὰ τον ἄνθρωπο (Μάγια) διότι τίποτε δὲν κρατάει γιὰ πάντα καὶ δὲν ὑπάρχει ἀμετάβλητο, ἐνῷ το μόνον ἀληθινό εἶναι ἡ οὐσία τῶν πάντων το ἄπειρα ἑλκυστικό (Κρίσνα) εἶναι αὐτὸ ποὺ ὑπάρχει ἀμετάβλητο σὰν κοσμική ἐνέργεια (Ατμα) καὶ σκοπός της εἶναι ἡ ἐπιστροφή πρὸς την εὐδαιμονία (Νιρβάνα) μέσω της διαλεκτικής μας σχέσης με τη ζωή και το θάνατο (Διαλογισμός) καὶ της ἄσκησης/ἀναπνοῆς του ἀθλητισμοῦ- ἀθλῶν (Γιόγκα/Ζέν).

 "Διόνυσος καὶ Ἄϊδης ἐν καὶ το αὐτό" Ἡράκλειτος ἀπόσπ. 15. ΓΙΝ και ΓΙΑΝΓΚ... 

Ὁ Ἡράκλειτος καὶ ὁ Πλάτων ἦταν δύο ἀπὸ ὅλους τους Ἕλληνες. Την "ἑλληνικότητα" του πολιτισμοῦ της ἀνατολῆς ἦρθε νὰ ἐνδυναμώσει καὶ νὰ ἀναζωπυρώσει ἡ ἐκστρατεία ἑλλογοποίησης του Ἀλεξάνδρου στὴν Ἀνατολὴ, ὅπου ἐκεῖ συνάντησε πολιτισμούς ποὺ του εἶπαν "κι ἐμεῖς Ἕλληνες εἴμαστε" καὶ ὁ ἴδιος συχνά τους ἔλεγε        "Καὶ τώρα μπορεῖτε νὰ καλεῖστε Ἕλληνες". Κατά κάποιο παράδοξο (;;;) τρόπο συναντοῦμε στοιχεῖα καὶ σύμβολα του ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ ὄχι μόνον στὶς Ἰνδίες, ἀλλὰ καὶ στὴν Νότια Κίνα καὶ στὸ Θιβέτ. ἄν παρατηρήσουμε φυσιογνωμικά καὶ πολιτισμικά την φυλή τῶν Καλάς στὸ Ἀφγανιστάν ἡ την φυλή Σίκχ (Σινδούς) στὰ σύνορα του Πακιστᾶν θὰ βγάλουμε ἀρκετὰ σημαντικά συμπεράσματα.

 
Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι κατά την μυθολογία ὁ Διόνυσος μεγάλωσε στὸ ὄρος της Νύσσας (βλ. "Ἀλεξάνδρου Ἀνάβασις" του Ἀρριανοῦ Δ/27 Ι ) ἀλλὰ καὶ λαμβάνοντας ὑπʼ ὄψιν το ἀκόλουθο ἀπόσπασμα του Ἀρριανοῦ ἀπὸ τα "Ἰνδικὰ" (Ε 12) σχετικά με την καταγωγή τῶν Σίβας ἡ Σίνδων και λαμβάνοντας ὑπʼ ὄψιν την ἐτυμολογική συγγένεια τῶν Σίβας με την Ἰνδικὴ Θεότητα Σίβα....:

 <<Ὅσον ἀφορᾶ τους Σίβας οἱ ὁποῖοι ἦταν γένος Ἰνδικόν ἐπειδὴ ὁρισμένοι τους εἶδαν νὰ ντύνονται με δέρματα, ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι ὑπολείμματα του στρατοῦ ἐκ της ἐκστρατείας τοῦ Ἡρακλέους ἐπειδὴ μάλιστα οἱ Σίβαι φέρουν καὶ ράβδο ὥς ἀνάμνησιν του ροπάλου του Ἡρακλέους>>. ἐνῶ στὰ "Ἀργοναυτικά" του Ὀρφέως στίχος 1046 διαβάζουμε: <<Ἔπειτα τρέχοντες (ἡ Μήδεια καὶ ὁ Ἰάσων) το ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ Φάσι λόγῳ ἀνοησιῶν εἰς το μέσο της πεδιάδος ἔφτασαν ποὺ κατοικοῦν οἱ Γυμνοί,οἱ Βουονόμαι,καὶ οἱ ἀγρότες Ἄρκυες,ἐπίσης καὶ ἡ φυλή των Κερκετικῶν ὑπερήφανων Σινδών>>. Ἡ σημερινή φυλή των Σίντ δλδ. Στὴν παραπάνω εἰκόνα βλέπουμε Ἱερεῖς στὸ Θιβέτ σε τελετουργικό χορό. Παρατηρῆστε τις περικεφαλαῖες ποὺ φορᾶνε. Σας θυμίζουν τίποτα;

Δὲν συνηθίζεται στοὺς Ἕλληνες νὰ προσκυνοῦν, οὐκ εἴθισται τοῖς Ἕλλησι προσκυνέειν

Δὲν συνηθίζεται στοὺς Ἕλληνες νὰ προσκυνοῦν, οὐκ εἴθισται τοῖς Ἕλλησι προσκυνέειν

Ὑδάρνης, Πέρσης στὴν καταγωγή, ἦταν διοικητής των στρατιωτικῶν δυνάμεων στὰ παραθαλάσσια της Μικράς Ἀσίας· αὐτὸς τους φιλοξένησε κάνοντάς τους το τραπέζι· καὶ πάνω στὸ τραπέζι, τους ρώτησε: Ἄνδρες Λακεδαιμόνιοι, γιατί δὲν δέχεσθε νὰ γίνετε φίλοι του βασιλιά;Νά, βλέπετε πώς ξέρει ὁ βασιλιάς νὰ τιμᾶ τους ἄνδρες πού ἔχουν ἀρετή, ρίχνοντας μία ματιά σε μένα καὶ την θέση πού κατέχω. Ἔτσι λοιπόν κι ἐσεῖς, ἄν γίνετε ἄνθρωποι του βασιλιά (γιατί ἔχει σχηματίσει την γνώμη πῶς εἶσθε ἄνδρες με ἀρετὴ), ὁ καθένας σας θὰ μποροῦσε νὰ ἐξουσιάζει μία περιοχή της Ἑλλάδος ποὺ θὰ του παραχωροῦσε ὁ βασιλιάς. Ἡ ἀπόκρισή τους ἦταν ἡ ἐξῆς: Ὑδάρνη, ἡ συμβουλή ποὺ μᾶς ἀπευθύνεις στηρίζεται σε μονόπλευρη ἐμπειρία· γιατί μας συμβουλεύεις γιὰ δύο πράγματα, ποὺ το ἕνα τους το δοκίμασες, το ἄλλο ὅμως ὄχι· δηλαδή γνωρίζεις πολύ καλά πώς ζοῦν οἱ δοῦλοι, ὅμως δὲν δοκίμασες ἑως σήμερα την ἐλευθερία, τι ἄραγε νὰ ’ναὶ, γλυκό ἡ ὄχι. Γιατί ἂν κάποτε την δοκίμαζες, θὰ μας συμβούλευες νὰ ἀγωνιζόμαστε γι’ αὐτὴν ὄχι μονάχα με δόρατα, ἀλλὰ καὶ με πελέκεις (με τσεκούρια).Αὐτὴ την ἀπάντηση ἔδωσαν στὸν Ὑδάρνη.» Ἡ συνέχεια εἶναι ἐξ ἴσου ἐντυπωσιακή. «Κι ἀπὸ κεῖ ἀνέβηκαν στὰ Σοῦσα· κι ὅταν παρουσιάσθηκαν στὸν βασιλιά πρῶτα πρῶτα, ἐνῶ οἱ σωματοφύλακές του τους πρόσταζαν, ἀσκῶντας βία, νὰ πέσουν καὶ νὰ προσκυνήσουν τον βασιλιά, δὲν δέχθηκαν με κανέναν τρόπο νὰ το κάνουν, ὅσο κι ἄν ἐκεῖνοι τοὺς ἔσπρωχναν το κεφάλι πρὸς τα κάτω· γιατί, ἐπέμεναν πῶς οὔτε στὸν νόμο τους εἶναι γραμμένο νὰ προσκυνοῦν ἀνθρώπῳ οὔτε γι’ αὐτό ἦλθαν (οὔτε γάρ σφι ἐν νόμω εἶναι ἄνθρωπον προσκυνέειν οὔτε κατά ταῦτα ἤκειν), [Ἡροδότου Ἱστορία, βιβλίο 7ο, 136, 5-6] Κι ἀφοῦ με ἀγῶνα ἀπέφυγαν την προσκύνηση, κατόπιν λένε τα ἐξῆς καὶ με το ἀκόλουθο περίπου περιεχόμενο: «Βασιλιά των Μήδων, ἐμᾶς μας ἔστειλαν οἱ Λακεδαιμόνιοι ὡς ἀντιστάθμισμα για τους κήρυκές σας ποὺ θανατώθηκαν στὴν Σπάρτη, γιὰ νὰ πληρώσουμε ἐμεῖς γιὰ τον θάνατό τους.»

Αργώ. Το αρχαίο διαστημόπλοιο

Η αρχαία ελληνική μυθολογία δεν αποτελείται από μυθεύματα, αλλά περιέχει πραγματικά γεγονότα τα οποία σήμερα, ύστερα από τα τεχνολογικά επιτεύγματα των τελευταίων δεκαετιών, γίνονται κατανοητά και παίρνουν τις αληθινές τους διαστάσεις.
Τυπικό παράδειγμα αυτού του τρόπου αποκρυπτογράφησης της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας αποτελεί η Αργώ, που, όπως αναφέρεται στη Μυθολογία, ήταν ένα πλοίο. Όμως, όπως θα διαφανεί από τα στοιχεία που θα παρατεθούν παρακάτω, η Αργώ ουσιαστικά ήταν ένα διαστημόπλοιο.
Η Αθηνά εκπονεί τα σχέδια για την κατασκευή της Αργούς και επιβλέπει και βοηθάει στην κατασκευή της από τον Αργό, Η Αθηνά ανήκει στους δώδεκα ολύμπιους θεούς, οι οποίοι ήταν μια εξωγήινη αποστολή που κατήλθε στον πλανήτη μας για εκπολιτιστικούς λόγους. Η εξωγήινη καταγωγή της Α8ηνάς κρυπτογραφείται στον παρακάτω μύθο, ο οποίος δεν είναι ευρύτατα γνωστός και προέρχεται από την Κρητη.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν το μύθο, ο Δίας χτύπησε ένα σύννεφο από το οποίο εξήλθε η Αθηνά. Όμως, σήμερα, έπειτα από έρευνες πενήντα ετών κι από αναφορές ανθρώπων οι οποίοι παρέστησαν μάρτυρες θεάσεων UFO, γνωρίζουμε ότι ένας από τους τύπους των UFO είναι αυτός που έχει μορφή σύννεφου. Η κατασκευή της Αργούς έγινε από το ιερό ξύλο της βαλανιδιάς που ήταν ανθεκτικό τόσο στο νερό όσο και στη φωτιά. Η τοποθεσία στην οποία καυασκευάστηκε είναι ο Παγασές που βρίσκεται κοντά στο λόφο Γορίτσα στο Βόλο, όπου έχουν αναφερδεί ανεξήγητες εξαφανίσεις ανθρώπων και θεάσεις UFO. Σε αυτόν το λόφο μαγνητισμός πάντα είναι έντονος. Όμως, το πιο σημαντικό είναι όιι στην κορυφή του υπάρχει ένα κτίσμα το οποίο έχει δυο ανάστροφα έψιλον, που απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους, και στη μέση τα ενώνει μια οριζόντια γραμμή την οποία διέρχεται στη μέση μια κάθετη γραμμή. Αυτό το σύμβολο δεν είναι τυχαίο, γιατί, σύμφωνα με μαρτυρίες από διαφορετικά σημεία του πλανήτη μας, αυτό το σύμβολο υπάρχει πάνω σε σύγχρονα UFO. Η τελευταία αναφορά σχεακά με αυτό το σύμβολο προέρχειαι από τη Ρωσία στις 27/9/1989 και μεταδόδηκε από επίσημο πρακτορείο ειδήσεων το γνωστό αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι CΝΝ κι αναφέρδηκε μετέπειτα σε έγκυρα ερευνητικά περιοδικά ότι αυτό το UFO είχε στη μια πλευρά του ένα έμβλημα, το οποίο, όπως το περιέγραφαν, ήταν όμοιο μ' εκείνο του Βόλου.
Το πλήρωμα της Αργούς ήταν επίλεκτο, αφού συμμετείχαν σε αυτό ημίθεοι και ήρωες, από τους οποίους ορισμένοι είχαν θεϊκές ικανότητες. Ενδεικτικά αναφέρω τον Λυγκέα, για τον οποίο ο Ορφέας αναφέρει στα Αργοναυτικά τα παρακάτω: «Ο Λυγκέας, μόνος αυτός απ' όλους τους ανδρώπους, έβλετιε με μάτια διαπεραστικά τα πλέον απομακρυσμένα βάθη του αιθέρα και της θάλασσας και τα βάραθρα του Πλούτωνα που ζει κάτω από τη Γη».
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Λυγκέας, όπως οι γονείς του κι ο αδελφός του, είχε μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια, τα οποία ουσιαστικά παρείχαν ανεκτίμητες γνώσεις, τις οποίες δεν έπρεπε να ξέρουν οι απλοί άνθρωποι. Πιστεύετε ότι ένα μέρος αυτών των γνώσεων αφορούσε και ανώτερα τεχνολογικά επιτεύγματα που εκείνη την εποχή θα τα δεωρούσαν μαγικά. Επομένως, ο Λυγκέας 8α χρησιμοποιούσε κάποια συσκευή, η οποία με τις ειδικές ακτίνες που διέθετε μπορούσε να εισχωρεί παντού και να βλέπει τα πάντα, όπως σήμερα διαδέτουμε τις ακτίνες Χ για να ακτινογραφούμε το ανθρώπινο σώμα.
Επίσης, συμμετείχε ο θεϊκός Ορφέας, ο οποίος γοήτευσε με τη λύρα του ακόμα και τα τέρατα του Αδη (όπου είχε κατεβεί, για να φέρει πίσω την αγαπημένη του σύζυγο Ευρυδίκη) καθώς και τούς χθόνιους θεούς. Είναι αξιοσημείωτο πως, όταν κόλλησε στη Γη η Αργώ, ο Ορφέας έπαιξε τη λύρα του και με ας παλμικές κινήσεις που προκαλούσε, μετέβαλε τη μοριακή δομή της Αργούς, με αποτέλεσμα να μειώνεται το βάρος της και να καθίσταται ικανή να υπερνικήσει τη δύναμη της βαρύτητας.
Αλλα επίλεκτα μέλη της Αργούς ήταν ο Καλάις και ο Ζήτης, οι οποίοι είχαν την ικανότητα να πετούν με τα υποπόδια που φορούσαν (και προφανώς ήταν πτηπκές μηχανές). Εδώ υπενθυμίζουμε την πτητική μηχανή jatpac που χρησιμοποιούν ειδικοί Αμερικανοί κομάντος. Ακόμα συμμετείχαν οι Διόσκουροι, δηλαδή ο Κάσιορας και ο Πολυδεύκης, οι οποίοι ήταν γιοι του Δία και της Λήδας, και είχαν κι αυτοί την ικανότητα να πετάνε. Επίσης, ο Αγκαίος γνώριζε ιις πορείες των άστρων στον ουρανό και τις τροχιές των πλανητών.
Οι πιο γνωστοί κυβερνήτες της Αργούς ήταν ο Ηρακλής, ο Ιάσονας, ο Αργός, ο Τίφυς, ο Αγκαίος, ο Κάναπος.
Σχετικά με το σχήμα της Αργούς, όπως διαφαίνεται από τους παρακάτω στίχους, ήταν κυρτό κι από τα δύο μέρη και εξωτερικά είχε ένα «τοίχωμα» το οποίο έπρεπε να περάσουν οι Αργοναύτες, για να εισέλθουν στο εσωτερικό του πλοίου που ήταν κοίλο·. «Ούτε υπάρχει λιμάνι ως καταφύγιο των αμφικύρτων πλοίων» (Ορφικά, στ. 1188-1217). «Αφού εβάδιζαν υπεράνω από το τοίχωμα ίου πλοίου» (Ορφικά, στ. 612-642), «ταχέως έπειτα οι Μινύαι εισήλθαν ένοπλοι εις το κοίλον» (Ορφικά, στ. 500-528).
Το τελευταίο κομμάτι που τοποθετήθηκε πάνω στην Αργώ ήταν ένα ξύλο που έφερε η Αθηνά από τη Δωδώνη, το οποίο «μιλούσε» κι οδηγούσε τους Αργοναύτες στη σωστή πορεία. Όπως γράφει ο αρχαίος συγγραφέας Απολλώνιος ο Ρόδιος σιο έργο του Αργοναυιικά, «στην πλώρη της Αργούς έβαλε η Αθηνά ένα ξύλο από δρυ της Δωδώνης, το οποίο μιλούσε ανθρώπινα».
Η Αργώ «φώναξε» και είπε ότι δεν μπορεί να κρατήσει άλλο το βάρος του Ηρακλή. Αυτό το «κυβερνητικό» ξύλο όχι μόνο μιλούσε, αλλά έδινε και διάφορες εντολές στους Αργοναύτες. «Η Αργώ μίλησε και είπε στους Αργοναύτες ότι δεν θα σταματήσει η οργή του Δία για ίο φόνο του Αψΰρτου, του αδελφού της Μήδειας τόν οποίο κομμάτιασε η ίδια και πετούσε τα κομμάτια του στη θάλασσα για να καθυστερήσει την καταδίωξη του πατέρα της, αν δεν πάνε στην Αισονία κι εκεί καθαριστούν από το φόνο από την Κίρκη». Αλλά και οι Αργοναύτες μιλούσαν μαζί της, όπως ο Ορφέας, ο οποίος της λέει: «Και τώρα, Αργώ, άκουσε τη δική μου φωνή όπως την άκουσες προηγουμένως». Σε μια άλλη περίπτωση αναφέρεται ότι μίλησε η Αργώ και είπε τα παρακάτω:
«Ω, εγώ η δυστυχισμένη, μακάρι να είχα συντριβεί και καταστραφεί σιις Κυανές Πέτρες και στην τρικυμία του Ευξείνου Πόντου. Παρά που τώρα άδοξη μεταφέρω την πασίγνωστη άγνοια των βασιλέων. Επειδή τώρα η αιώνια Ερινύα μας παρακολουθεί από πίσω ως τιμωρούς του συγγενικού αίματος του αποθανόντος Αψύρτου. Επέρχεται δε η μία συμφορά πάνω στην άλλη. Διότι τώρα 8α κινδυνεύσω να περιέλδω σε άθλια κι οδυνηρή δυστυχία, εάν πλησιάσω στις Ιερνίδες Νήσους, εάν βεβαίως, αφού παρακάμψετε τα Ιερά Ακρωτήρια, δε φδάσειε στον κόλπο εσωτερικά της ξηράς και της απέραντης θάλασσας, κι εγώ φθάσω έξω στο Ατλαντικό Πέλαγος. Αφού είπε (η Αργώ) αυτά, σταμάτησε να μιλά...» (στ. 1160-1188).
Υπάρχουν κι άλλα σημεία στα Αργοναυτικά, τα οποία μας παρέχουν την ένδειξη ότι αυτό το ξύλο πρέπει να ήταν ένα είδος ασύρματης επικοινωνίας μεταξύ των Αργοναυτών και της Αθηνάς ή των άλλων ολύμπιων θεών, οι οποίοι τους καθοδηγούσαν όποτε χρειάζονταν τη βοήθειά τους.
Η άποψη ότι η Αργώ ήταν διαστημόπλοιο τεκμηριώνεται περισσότερο από τους παρακάτω στίχους που ουσιαστικά αναφέρουν ότι «πετούσε»: «Οι Αλπεις έχουν εκτεταμένη αιχμήν, επικάθηται δε πάντοτε εκεί ομίχλη. Από δω ξεκινήσαντες βιαστικά...» (Ορφικά, στίχοι 1131-1136). «Τούτον, τον Κάνθο τον Αβαντιώτη κατενίκησεν η μοίρα, και η ανάγκη του επέβαλε να αποθάνει υπεράνω (πάνω από) της Λιβύης» (Ορφικά, στίχοι 118-131).

ΔΙΗΝΕΚΗΣ: Ὁ ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

    ΔΙΗΝΕΚΗΣ: Ὁ ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ

Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ γνωρίσουμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες μία σπάνια καὶ ἡρωική μορφή, ἕναν "Ἄριστο" κατά τον Ἡρόδοτο, ἕνα πρόσωπο ποὺ δὲν το ἀναφέρει ἡ Ἱστορία ποὺ μαθαίνουν τα ἑλληνόπουλα, ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ το μαθαίνουν πρῶτο.
Ἔχω πολλά στοιχείῳ νὰ σας διηγηθῶ γιὰ το Διηνέκη. Τόσα πολλά ποὺ δὲν χωροῦν σε μία ἁπλή καὶ σύντομη σημείωση.
Ἀρχικὰ θὰ ξεκινήσουμε την ἀφήγηση με τα ἱστορικά στοιχεῖα πρὶν μποῦμε σε λεπτομέρειες:

Ἄς δοῦμε τι ἀναφέρει ὁ Ἡρόδοτος, ὁ πατέρας της ἑλληνικῆς Ἱστορίας μαζί με τον Θουκυδίδη.
"Λακεδαιμονίων δὲ καὶ Θεσπιέων τοιούτων γενομένων ὅμως λέγεται ἀνὴρ ἄριστος γενέσθαι Σπαρτιάτης Διηνέκης· τὸν τόδε φασί εἰπεῖν τὸ ἔπος πρὶν ἢ συμμῖξαι σφέας τοῖσι Μήδοισι, πυθόμενον πρός τεύ τῶν Τρηχινίων ὡς ἐπεὰν οἱ βάρβαροι ἀπίωσι τὰ τοξεύματα, τὸν ἥλιον ὑπὸ τοῦ πλήθεος τῶν ὀιστῶν ἀποκρύπτουσι· τοσοῦτο πλῆθος αὐτῶν εἶναι. (2) τὸν δὲ οὐκ ἐκπλαγέντα τούτοισι εἰπεῖν ἐν ἀλογίῃ ποιεύμενον τὸ Μήδων πλῆθος, ὡς πάντα σφι ἀγαθὰ ὁ Τρηχίνιος ξεῖνος ἀγγέλλοι, εἰ ἀποκρυπτόντων τῶν Μήδων τὸν ἥλιον ὑπὸ σκιῇ ἔσοιτο πρὸς αὐτοὺς ἡ μάχη καὶ οὐκ ἐν ἡλίῳ".( Ἡροδότου Ἱστορίαι, Βιβλίο 7, 226).
Ἀπ΄ ὅλους τους Σπαρτιᾶτες καὶ τους Θεσπιεῖς πού πολέμησαν τόσο ἡρωικά, το πιὸ ἐκπληκτικό δεῖγμα θάρρους (Ἄριστος) δόθηκε ἀπὸ το Σπαρτιάτη Διηνέκη. Λέγεται ὅτι πρίν ἀπὸ τὴ μάχη, ἕνας ντόπιος ἀπὸ την Τραχίνα (Σπαρτιατική ἀποικία στὴ Φθιώτιδα - σήμερα σταθμός τραίνου στὴν ὀρεινή περιοχή της Οἴτης πρὶν το Λιανοκλάδι),εἰπὲ στὸ Διηνέκη πῶς, ὅταν οἱ Πέρσες θὰ τοξεύσουν καὶ θὰ ρίξουν τα βέλη τους,θὰ εἶναι τόσα πολλά ποὺ θὰ κρύψουν τον ἥλιο!(2). Ὁ Διηνέκης τότε, ἐντελῶς ἀτάραχος ἀπὸ το ἀλόγιστο πλῆθος των βαρβάρων (1,7 ἑκατομμύρια στρατός καὶ βοηθητικοί),ἀπάντησε στὸν Τραχίνιο πῶς ἡ εἴδηση ποὺ του φέρνει αὐτὸς ὁ ξένος εἶναι πολύ εὐχάριστη,ἀφοῦ ἂν οἱ Πέρσες ἔκρυβαν τον ἥλιο στὴ μάχη, τόσο το καλύτερο διότι θὰ πολεμοῦσαν στὴ σκιά.
Ποῖος ἦταν αὐτὸς ὁ ἄνδρας ποὺ ἀναφέρεται ὁ μοναδικός Ἄριστος με συγκεκριμένο ὄνομα ἀπὸ ἕνα ἱστορικό; Γιατί ὑποκρύφθηκε ἡ ἱστορία του καὶ δὲν συμπεριελήφθη σε μία ἱστορική ἀφήγηση γιά παιδιά καὶ μεγάλους,ἀφοῦ ἦταν τόσο σημαντική ἡ παρουσία του στὴ μάχη τῶν Θερμοπυλῶν;
Ὁ Διηνέκης γεννήθηκε στὴν Σπάρτη , ἐπὶ βασιλείας Κλεομένη του πρώτου .Σὰν γόνος ἀμιγῶς Σπαρτιατικῆς οἰκογένειας ἀκολούθησε κι αὐτὸς τον δρόμο ποὺ δίδαξε στοὺς Σπαρτιᾶτες ὁ Λυκοῦργος με την Μεγάλη Ρήτρα καὶ στὰ ἑπτά του χρόνια ἦταν μέλος της Ἀγωγῆς . Στὰ 18 του ἦταν πλέον Ὅμοιος , καὶ θὰ ἦταν ἄγνωστος σε ἐμᾶς, ἕνας Σπαρτιάτης ἀνάμεσα σε πολλούς ἂν δὲν τον ἀνέφερε ὁ ἱστορικός Ἡρόδοτος.
Ὁ Διηνέκης , ἀκολουθῶντας πάντα τις ἐπιταγές της Σπάρτης , κοιμόταν στὶς συστοιχίες κι ἔτρωγε στὰ κοινά φειδίτια ἡ φιλίτια (συσίτια) στὰ ὁποῖα γιὰ νὰ εἶναι μέλος , ὅπως ὅλοι οἱ Ὅμοιοι προσέφερε ἕνα μέδιμνο κριθάρι, ὀκτὼ χοές οἴνου, πέντε μνᾶες τυρί καὶ μισή μνᾶ σῦκα. Παντρεύτηκε , ὅπως συνηθιζόταν, πρὶν τα 30 του χρόνια κι ἔκανε τέσσερις κόρες . Ἦταν πάντα χαμηλῶν τόνων καὶ χωρίς νὰ διαπρέπει σε προσωπικό ἐπιπέδῳ κατάφερε νὰ εἶναι ἕνας ἀπὸ τους πλέον σεβαστούς Σπαρτιᾶτες. Ὅταν του πρότειναν νὰ γίνει μέλος των 300 ἱππέων (τιμητικό ἄγημα ποὺ συνόδευε το βασιλιά της Σπάρτης σε ὅλες τις μάχες καὶ ἀπαρτίζονταν ἀπὸ ἐκλεκτούς ἀξιωματικούς καὶ Ὀλυμπιονίκες ὅπως ὁ Πολύνεικος) αὐτὸς ἀρνήθηκε. Ἀρκέστηκε νὰ διοικεῖ μία "ἐνωμοτία" δηλαδή ἦταν "ἐνωμοτάρχης" καὶ διοικοῦσε ἕνα σῶμα 36 ἐκλεκτῶν ἀνδρῶν ποὺ συνήθως πλαγιοκοπούσε τον ἐχθρὸ καὶ ἄνοιγε ρήγματα στή διάταξη της φάλαγγας τους.
Ὅταν λοιπόν του προτάθηκε ἀπὸ τὴ γερουσία (5 Ἔφοροι) καὶ το συμβούλιο των ἐκλεκτῶν 300 ἱππέων, Ὀλυμπιονικῶν καὶ διακεκριμένων με παράσημα ἀνδρείας ἀξιωματικῶν νὰ μπεῖ στὸ Σῶμα,αὐτὸς ἀρνήθηκε εὐγενικά λέγοντας:" Ἀφῆστε με ἐδῶ ποὺ εἶμαι! Ἐγὼ μέχρι το 36 ξέρω νὰ μετράω! Ἀπὸ κεῖ καὶ δῶθε..ζαλίζομαι!"

Ἔχουν μείνει "ἱστορικές" οἱ καθημερινές του φράσεις γιὰ πολλά θέματα,ἐνῶ πάντα τον διέκρινε μία ἁπλότητα, δυνατό καὶ καυστικό χιοῦμορ,ἀλλὰ καὶ δύναμη σοφίας στὸ λόγο του.
Κάποτε στὴ Ρόδο ποῦ εἶχε ἐπισκεφτεῖ ὡς μέλος τῶν Σπαρτιατῶν Πρέσβεων, σε μία προσπάθεια ἕνωσης τῶν ἑλληνικῶν Δυνάμεων ξηράς καὶ θαλάσσης πρὸ της ἐπικείμενης ἐπέλασης του Ξέρξη, συνάντησε ἀπόσπασμα του αὐτοκρατορικοῦ Στόλου τῶν Περσῶν ὑπὸ ἕνα Αἰγύπτιο ἀρχηγὸ της ναυτικῆς μοίρας,ὀνόματί Ψαμίτυχο. Ἀντάλλαξαν πληροφορίες καὶ δῶρα,ἐνῶ ὁ Αἰγύπτιος τον ρώτησε γιατί οἱ Σπαρτιᾶτες ἔχουν τόσο μακριά μαλλιά (κώμη). Ὁ Διηνέκης τότε του εἰπέ:
"Διότι, κανένα ἄλλο στολίδι (ἐκτὸς ἀπὸ την κώμη) δὲν κάνει ἕναν ὡραῖο ἄντρα ὡραιότερο καὶ ἕναν ἄσχημο ἄνδρα... τρομακτικότερο!!! Ἄσε ποὺ εἶναι καὶ..τζάμπα"!!!

Ἦταν ἔμπειρος ἐκπαιδευτής των νέων ἡλικίας 7 ὡς 18, (ὅσο κρατοῦσε ἡ Ἀγωγή) πρὶν ἐκεῖνοι ἐνταχθοῦνε καὶ πάρουν ἀσπίδα καὶ δόρυ στὴν τιμητική θέση τῶν ἀνδρῶν πολεμιστῶν με τον κόκκινο μανδύα καὶ ὅλῃ την πολεμική ἐξάρτηση,σε ἕνα ΕΙΔΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ποὺ ἐκπαίδευαν οἱ Σπαρτιᾶτες τους νέους,ποὺ μαζί με ὅλα τα σκληρά γυμνάσια καὶ τις τακτικές της ἀνοιχτῆς μάχης σῶμα με σῶμα, τους ἔδιωχναν το ΦΟΒΟ.
Το πρόγραμμα αὐτὸ εἶχε κατασκευαστεῖ με ἀξεπέραστη τεχνική καὶ καταρτίση ἀκόμη καὶ γιὰ σημερινά δεδομένα, με ἰατρικά στοιχεῖα,ψυχολογικά καὶ ἀνθρωπολογικά ἐπιστημονικά κριτήρια. Ἡ πειθαρχία του φόβου ἐπικεντρώνονταν σε 28 ἀσκήσεις ποὺ ἀφοροῦν το ἀνθρώπινο νευρικό σύστημα. Τα πέντε κυριότερα εἶναι τα γόνατα καὶ οἱ κνῆμες,οἱ πνεύμονες καὶ ἡ καρδιά,τα πλευρά καὶ τα σπλάχνα,το κάτω μέρος της πλάτης καὶ ἡ ζώνη τῶν ὤμων,ἀλλὰ κυρίως οἱ τραπεζοειδεῖς μύες ποὺ κενώνουν τὸν ὠμὸ με τον αὐχένα.
Ἕνα δευτερεύων τμῆμα γιὰ το ὁποῖο οἱ Λακεδαιμόνιοι εἶχαν ἄλλες δώδεκα ἀσκήσεις ἦταν το ΠΡΟΣΩΠΟ. Συγκεκριμένα οἱ μύες της κάτω σιαγόνας,του λαιμοῦ καὶ οἱ 4 ὀφθαλμικοί σφιγκτῆρες,γύρω ἀπὸ την κόγχη του ματιοῦ. Αὐτὲς οἱ ἑνώσεις ἀποκαλοῦνταν ἀπὸ τους Σπαρτιᾶτες "ΦΟΒΟΣΥΝΑΚΤΗΡΕΣ" ἡ ἀποταμιευτές του φόβου,ἐκεῖ ἐπικεντρωνόταν κι ἐκεῖ ἐκπαίδευαν τους νέους πολεμιστές. Αὐτὸ διότι,ὁ φόβος γεννιέται στὸ σῶμα κι ἐκεῖ ἔπρεπε νὰ καταπολεμηθεῖ. Αν ἡ σάρκα "καταληφθεῖ" ἀπὸ τον ὁποιονδήποτε φόβο,τότε ἀρχίζει ὁ "ΦΟΒΟΚΥΚΛΟΣ" ποὺ τρέφεται ἀπὸ τον ἑαυτὸ του πολλαπλασιαστικά με ἀριθμητική πρόοδο, ἐνῶ μετατρέπεται αὐτόματα σε μία ΦΥΓΗ ΤΡΟΜΟΥ,με ἀπρόβλεπτες καὶ καταστροφικές συνέπειες (πανικός).
Οἱ Σπαρτιᾶτες εἶχαν την ἐξῆς ἈΡΧΗ:
" Βάλε το σῶμα σου σε κατάσταση ἈΦΟΒΙΑΣ καὶ το μυαλό ἁπλὰ θ΄ ακολουθήσει"!!!

Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ οἱ 300 του Λεωνίδα ἔμειναν στὴν Ἱστορία ὡς ἀξεπέραστο παράδειγμα ἀφοβίας. Πολύ ἁπλά, δὲν ἔνιωσαν ἴχνος φόβου. Ἔβλεπαν τον Πόλεμο ὡς μία "διεργασία" ποὺ ἔπρεπε νὰ φέρουν εἰς πέρας καὶ ἀστειεύονταν ἀκόμη καὶ την ὥρα ποὺ ἔκοβαν τα κεφάλια τῶν ἀντιπάλων, με τα δόρατα καὶ τα ξίφη τους (βελόνες μανταρίσματος, ὅπως τα ἀποκαλοῦσαν ἀστειευόμενοι).
Στήν ἐρώτηση ποὺ ἔκαναν στὸ Διηνέκη μία φορά οἱ παῖδες:
- Σε τι διαφέρουν ἕνας Σπαρτιάτης βασιλιάς κι ἕνας μεσαῖος Σπαρτιάτης ὁπλίτης, αὐτὸς ἀπάντησε:
- Ὁ Βασιλιάς κοιμᾶται σε κείνη τη βρομότρυπα ἐκεῖ κάτω, ἐνῶ ἐμεῖς κοιμόμαστε σ΄ αὐτὴ το βρομότρυπα ἐδῶ πέρα!
Σαφῶς καὶ δὲν ὑπῆρχαν διαφορές στὴ μάχη, ὁποὺ ὁ Βασιλιάς καὶ Ἀρχηγὸς τῶν μαχητῶν ἦταν στὴν πρώτη γραμμή,ἴσος μεταξύ ἴων καὶ ὄχι σε θρόνους ἐκ του μακρόθεν, ὅπως σήμερα,ἡ τότε ὁ Ξέρξης.
Τον Αὔγουστο του 480 π.χ. ἡ ζωή του ἔμελλε νὰ ἀλλάξει . Ὁ Ξέρξης με 1,7 ἑκατομμύρια Πέρσες , συνεχίζοντας μία προσπάθεια ποὺ ὁ πατέρας του Δαρεῖος ξεκίνησε 10 χρόνια νωρίτερα, (νικήθηκε στο Μαραθῶνα ἀπὸ τοὺς Ἀθηναίους) κατευθύνθηκε ἐναντίον της Ἑλλάδας . Ὁ τότε βασιλιάς της Σπάρτης , καὶ γνωστός σε ὅλους , Λεωνίδας , ἀποφάσισε νὰ στείλει ἕνα ἀπόσπασμα ἀποτελούμενο ἀπὸ 300 ὅμοιους , 150 ἀπὸ τους καλύτερους κι 150 νέους , στὶς Θερμοπύλες γιὰ νὰ ἐνισχύσει το κοινό αἴσθημα της ἀμύνας ὑπέρ Ἑλλάδος κυρίως, μιᾶς καὶ γνώριζε πῶς κανείς ἀπὸ αὐτούς δὲν θὰ ἐπέστρεφε. Σημαντικό ρόλο στὴν ἀποφάσει αὐτή ἦταν ὁ χρησμός του μαντείου τῶν Δελφῶν ποὺ ἔλεγε πῶς γιὰ νὰ μείνει ἀνέπαφη ἡ Σπάρτη ἔπρεπε νὰ χάσει ἕνα Βασιλιά της.(Πρᾶγμα ποὺ ἔγινε, ὁ Λεωνίδας ἔπεσε ἡρωικά με τους 300 καὶ ἡ Σπάρτη δὲ γνώρισε ποτέ εἰσβολή). Ἀποφάσισε τότε πῶς καὶ οἱ 300 ὅμοιοι ποὺ θὰ ἔπαιρναν μέρος θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν ἀπόγονο , θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν τουλάχιστον ἕναν γιὸ πού θὰ συνέχιζε το οἰκογενειακό δέντρο του κάθε ἑνὸς ἀπὸ τους 300, ἀφοῦ ὅλοι το ἤξεραν πῶς ὁ δρόμος γιὰ τις Θερμοπύλες ἦταν χωρίς ἐπιστροφή.
"Μόθακας" στὴν ἀρχαία Σπάρτη ἦταν ἐκεῖνος ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ εἶναι ὅμοιος , συνήθως ἦταν παιδιά ἀπὸ την ἕνωση ἑνὸς Σπαρτιάτη καὶ μίας ξένης ἡ κάποιας ἀπὸ την τάξη τῶν εἱλώτων. Ἕναν τέτοιο γιὸ υἱοθέτησε ὁ Διηνέκης , μιᾶς καὶ δὲν εἶχε δικό του γιὸ , την ὑστάτη ὥρα γιὰ νὰ εἷναι ἕνας ἀπὸ τους 300, ξέροντας πῶς πηγαίνει σε βέβαιο θάνατο.(Σύζυγος του Διηνέκη ἦταν ἡ φημιστῆ γιὰ την ὀμορφιά της ἡ δέσποινα Ἀρέτη,γυναῖκα του ἀδελφοῦ του Ἰατροκλή ποὺ σκοτώθηκε στὴ μάχη της Πελλάνας. Ὁ ἀδελφὸς του εἶχε ζητήσει με ὅρκο νὰ την παντρευτεῖ ὁ Διηνέκης, ἄν ὁ ἴδιος σκοτώνονταν στὸν πόλεμο, πρᾶγμα ποὺ ὁ Διηνέκης σεβάστηκε καὶ τήρησε κατά γράμμα).

- «Παραδοθεῖτε Σπαρτιᾶτες» εἶπε ὁ ἀπεσταλμένος του Ξέρξη ἀπὸ την Τραχίνα , σε μία τελευταία προσπάθεια νὰ ἀποτρέψει την μάχη … «Χαζοί Σπαρτιᾶτες, ὅταν οἱ Πέρσες τοξότες ρίξουν τα βέλη τους ὁ ἥλιος θὰ κρυφτεῖ, τόσοι πολλοί εἶναι» συνέχισε ὁ Τραχίνιος.
-« Καλύτερα, γιατί τότε θὰ πολεμήσουμε ὑπὸ σκιά» ἀπάντησέ καυστικά καὶ με Σπαρτιάτικο χιοῦμορ ὁ Διηνέκης.

Αὐτὴ ἡ ἀπάντηση του Διηνέκη ἔχει μείνει στὴν ἱστορία καὶ την ξέρετε ὅλοι , ὅπως κι ὅλοι ξέρετε την συνέχεια της ἱστορίας , την μάχη των Θερμοπυλῶν , την θυσία τῶν Σπαρτιατῶν . Πιθανόν ναό ξέρετε πῶς ὁ Διηνέκης μισοπεθαμένος πάλεψε πάνω ἀπὸ το κορμί του νεκροῦ Βασιλιά του καὶ το κέρδισε τέσσερις φορές πρὶν ξεψυχήσει.
Εἶχε προηγηθεῖ ἡ ἐπίσημη πρεσβεία του Ξέρξη ποὺ ζήτησε την παράδοση τῶν ὅπλων ἀπὸ τον Λεωνίδα. Νὰ παραδώσουν τα ὅπλα καὶ νὰ φύγουν. Ὁ Ξέρξης τους χάριζε τὴ ζωή,ἀφοῦ δὲν εἶχε καιρό γιὰ χάσιμο.(Στόχος του ἦταν να καταστρέψει καὶ νὰ κάψει την Ἀθήνα καὶ τους Ἀθηναίους ποὺ ἀτίμασαν τὴ φήμη του πατέρα του Δουρείου).

Ἡ ἀπάντηση του Λεωνίδα ἦταν"Λακωνική" ἀπέριττη καὶ γεμάτη νόημα:
- "Μῶλον λαβέ"! (Ἔλα νὰ τα πάρεις ἀπὸ τα χέρια μας).

Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ ἐξόργισε τον Πέρση Μονάρχη τόσο ποὺ την θεώρησε "ἀσέβεια" προσωπική. Ἦταν ἡ αἰτία ποὺ μετά τὴ Μάχη ζήτησε το νεκρό κουφάρι του Λεωνίδα το ὁποῖο ἀποκεφάλισε, παλοῦκωσε το κεφάλι σ΄ ἕνα πάσσαλο,ἀτίμασε καὶ σταύρωσε το νεκρό σῶμα σ΄ ἕνα ξερό δέντρο, ἀντὶ νὰ σεβαστεῖ καὶ νὰ το παραδώσει πρὸς ταφήν, ὅπως ὅριζαν οἱ νόμοι της ἐποχῆς.(Ἕνα περισσότερο διότι ὁ Λεωνίδας ἦταν καὶ βασιλιάς). Σαφῶς καὶ ἡ ἀπερισκεψία, ἡ βλακεία του Πέρση Μονάρχη ἦταν ἀξεπέραστη ἀφοῦ ἕνα χρόνο νωρίτερα κι ἐνῶ στὰ στενά της Χερσονήσου του Ἄθω κυριαρχοῦσε θαλασσοταραχή,βυθίζοντας τα πλοῖα ποὺ ἐπιχειροῦσαν διέλευση,διέταξε νὰ μαστιγωθεῖ ἡ θάλασσα ἀπὸ το τμῆμα ραβδοῦχων καὶ μαστιγωτῶν, με χίλια μαστιγώματα, πρὸς γνῶσιν καὶ συμμόρφωσιν!!! Ὁ Ξέρξης ἦταν ἑπαρμένος στὸ ἔπακρο καὶ ἀσεβῆς.

Λίγοι ἀπὸ ἐσᾶς θὰ ξέρουν πῶς ὁ Διηνέκης εἶναι ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ποὺ χαρακτηρίστηκε Ἄριστος ἀπὸ κάποιον ἱστορικό ( Ἡρόδοτο ) κι αὐτὸ δὲν πέρασε κἂν στὴν ἐπίσημη διδακτέα ὕλη της Ἱστορίας. Γιατί ἄραγε;
Μέχρι τότε το Ἄριστο δὲν εἶχε μορφή , ἦταν το ἀπρόσιτο γιὰ ἀνθρώπινα δεδομένα, το ἰδεατό!!!

Καὶ καλά οἱ ξένοι. Ἄμ οἱ δικοί μας χρυσοπληρωμένοι "κηφῆνες" του Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου; Δὲν ἔπρεπε νὰ το ἀναφέρουν ὡς το λαμπρότερο Κοσμοϊστορικό γεγονός με ἀξεπέραστα καὶ διαχρονικά μηνύματα ἀνδρείας πρὸς τους Νέους;

«Ποιό εἶναι το ἀντιθέτῳ του φόβου;» ρώτησε ὁ Διηνέκης ὡς ἐνωμοτάρχης , ὡς διοικητής 36 ἀντρῶν. Ὅσοι ἔχετε διαβάσει τις Πύλες τις φωτιᾶς του Steven Pressfield θὰ ξέρετε την ἀπάντηση ἤδη,ἡ την φαντάζεστε. Στήν καρδιά του ἀτρόμητου αὐτοῦ πολεμιστή, του Ἄνδρα με το ἄλφα Κεφαλαῖο,ποτέ δὲν ἔλειψε ἡ ΑΓΑΠΗ καὶ ὁ ΕΡΩΤΑΣ ποὺ καθοδηγοῦσαν τὴ ζωή καὶ το ΕΡΓΟ του.
Ὁ Διηνέκης ἔμεινε γνωστός ἐξ αἰτίας της ἀπάντησης του «καλύτερα, θὰ πολεμήσουμε ὑπὸ σκιά». Ἡ φράση αὐτὴ ἔμελλε νὰ γίνει συνώνυμη της ἀνδρείας, της τόλμης καὶ της περιφρόνησης του θανάτου, μιᾶς καὶ αὐτὸς ὅταν ἔρχεται στὸ πεδίο της μάχης, τιμημένα, ἀποτελεῖ το ὕψιστο ἰδανικό κάποιου γιὰ τὴ χώρα - πόλη του.

Ὁ Ἡρόδοτος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι την τρίτη καὶ τελευταία μέρα της μάχης καὶ ἀφοῦ ὁ Λεωνίδας εἶχε πληγωθεῖ θανάσιμα, ὁ Διηνέκης μαζί με ὁρισμένους ἀπὸ τους συντρόφους του 4 φορές τράβηξαν το πτῶμα του ἀπὸ τα χέρια των ἐχθρῶν μέχρις ὅτου πέθαναν ὅλοι τους ἀπὸ τον καταιγισμό βελῶν.
Τὴ συνέχεια τῇ γνωρίζετε ὅλοι. Οἱ Βάρβαροι διάβηκαν τα Στενά, ἀφοῦ ἀφίσαν πάνω ἀπὸ 10.000 νεκρούς, πολλούς ἀπὸ το τάγμα των Ἀθανάτων(προσωπική φρουρά του Ξέρξη) καὶ δύο συγγενεῖς ἐξ αἵματος του Βασιλιά τους.
Στὴ Σαλαμῖνα ἔμελλε νὰ γραφτεῖ το τέλος τους καὶ ὁ ὑγρὸς τους τάφος.
Ντροπιασμένος ὁ Ξέρξης καὶ ἀπαρηγόρητος πῆρε το μάθημά του καὶ ἐπέστρεψε στὴν Πατρίδα του,χωρίς νὰ πραγματοποιήσει τον πρωταρχικό καὶ στρατηγικό του στόχο, νὰ προσθέσει δηλαδή την Εὐρώπη καὶ την Ἑλλάδα ποὺ την ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗΚΕ, στὸν ἀτελείωτο κατάλογο τῶν επαρχιῶν του, ποὺ ἀποτελοῦσαν το ἀχανὲς Περσικό Κράτος του Δαρείου, του Κύρου καὶ των προγόνων τους.(Δύο φορές οἱ Ἕλληνες σταμάτησαν με την Ἀνδρεία καὶ το θάρρος τους, με το ἴδιο τους το Αἷμα την ἐπελάσῃ τῶν ἀπολίτιστων Βαρβάρων της Ἀνατολῆς ποὺ στόχο εἶχε νὰ ὑποτάξει την Εὐρώπη ὁλάκερη. Τον Αὔγουστο του 480 π.Χ ἀπὸ τους Πέρσες και το 1821 ὁποῦ τα σύνορα της ἀχανοῦς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας ἔφτασαν μέχρι την Αὔστρο-Οὑγγαρία. Ἂν πέρναγαν οἱ Βάρβαροι σήμερα δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ Εὐρώπη νὰ μας κουνᾶ ἀπειλητικά το δάχτυλο, πρᾶγμα ποὺ οἱ εὐρώ-πέη ἡγέτες γνωρίζουν ἀλλὰ προκλητικά ἀποσιωποῦν).

Το παράδοξο με τον Διηνέκη ἦταν πῶς κανονικά δὲν εἶχε το δικαίωμα νὰ πολεμήσει στὴν μάχη των Θερμοπυλῶν, διότι ἔπρεπε βάσει του Σπαρτιατικοῦ Νόμου του Λυκούργου, νὰ ἔχει τουλάχιστον ἕνα γιὸ γιὰ νὰ συνεχίσει την γενιά του. Ο Διηνέκης ἀντίθετα εἶχε 4 κόρες, ὅμως μέσο της παρέμβασης της συζύγου του Ἀρετῆς, ἰσχυρίστηκε πῶς μία δούλη γέννησε το γιὸ του Ἰδιοτυχίδη κι ἔτσι του δόθηκε το δικαίωμα νὰ λάβει μέρος στὴ μάχη. Ἡ ἰδία ἡ Ἀρέτη πού τον λάτρευε, πρὶν ἀκόμη γνωρίσει τον ἀδελφὸ του καὶ πρῶτο της σύζυγο Ἰατροκλή, (ὁ πατέρας της αὐτόν διάλεξε ὡς σύζυγο καὶ ὁ Ἱατροκλῆς τὴ ζήτησε ἀπὸ τα 13 της χρόνια),αὐτή φρόντισε νὰ μὴν του στερήσει τὴ χαρά της δόξας, νὰ πολεμήσει καὶ νὰ πεθάνει σὰν δαφνοστεφανωμένος ἥρωας.
"Οἱ θεοί πᾶνε πάντα ἕνα βῆμα μπροστά ἀπὸ μας" εἶπε ἡ Ἀρέτη. " Μας κάνουν ἀγαπήσουμε αὐτὸν ποὺ δὲν πρέπει κι ὑστέρα μας στεροῦν αὐτὸν ποὺ θέλει ἡ καρδιά μας".
"Σκοτώνουν ἑαυτούς ποὺ πρέπει νὰ ζήσουν καὶ χαρίζουν τὴ ζωή σ΄ αὐτούς ποὺ ἀξίζει νὰ πεθάνουν".
" Το γιατί, το γνωρίζουν μόνο αὐτοὶ".
" Οἱ γυναῖκες τῶν ἄλλων πόλεων θαυμάζουν τις Σπαρτιάτισσες. Πώς μποροῦν, σκέφτονται, νὰ στέκονται στητές καὶ ἀδάκρυτες, ὅταν τους φέρνουν τα τσακισμένα κορμιά των ἀνδρών τους ἡ τῶν παιδιῶν τους νὰ ταφοῦν στὴν πατρίδα ἡ ἀκόμα χειρότερα, ὅταν τους θάβουν σε ξένη γῆ,χωρίς νὰ ἔχουν τίποτα δικό τους, ἐξῶ ἀπὸ την ψυχρή μνήμη, νὰ σφίξουν πάνω στὴν καρδιά τους; Αὐτές οἱ γυναῖκες νομίζουν πῶς εἴμαστε ἀπὸ σκληρό ὑλικὸ ἡ μήπως νομίζουν πῶς ἀγαπᾶμε τους ἄντρες μας λιγότερο ἀπὸ αὐτὲς; Ὅτι οἱ καρδιές μας εἶναι φτιαγμένες ἀπὸ πέτρα ἡ ἀτσάλι; Μήπως φαντάζονται ὅτι ἡ θλίψη μας εἶναι λιγότερη ἐπειδὴ την κρύβουμε μέσα στὰ σπλάχνα μας;"
"ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΜΝΗΜΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ. Η ΣΠΑΡΤΗ, ΑΝΤΡΕΣ!!!!"
Αὐτὲς ἦταν οἱ σκέψεις ποὺ ἐκμηστηρεύτηκε ἡ δέσποινα Ἀρέτη, ἡ ἀτρόμητη Σπαρτιάτισσα ποὺ ἀδάκρυτη χαιρέτησε τον Ἄνδρα ποὺ ἀγάπησε καὶ τίμησε σ΄ ὅλη της τὴ ζωή,το Διηνέκη, λίγο πρὶν αὐτὸς πάρει το δρόμο τῶν Θερμοπυλῶν. Ἕνα δρόμο ποὺ ὅλοι γνώριζαν πῶς ἦταν δίχως περιστροφή.

]]>

... ... ... ... ... ... ἀπὸ τους γενναιότερους καὶ πιὸ διακεκριμένους Σπαρτιᾶτες, γνωστός γιὰ τὴ μεγάλη του ἐμπειρία, ἀφοῦ εἶχε πολεμήσει σε πάρα πολλές μάχες. Ἦταν ἀγαπητός στὸ Λεωνίδα καὶ ὑπάρχουν ἀποσπάσματα ποὺ τους παρουσιάζουν νὰ γευματίζουν μαζί. Εἶναι ὁ ἄνδρας ποὺ την πέμπτη ἡμέρα της Μάχης μπῆκε στὴ σκηνή του Ξέρξη μαζί με τον Ἀλέξανδρο καὶ τον Ὀλυμπιονίκη Πολύνεικο καὶ λίγο ἔλειψε νὰ ἀποκεφαλίσουν τον ἴδιο τον Ξέρξη στὴ σκηνή του.
Εἷναι σχετικά ἄσημο πρόσωπο, ἀφοῦ δὲν ἀναφέρεται σε πολλά βιβλία. Παρόλ' αὐτὰ, εἶναι ἀξίως θαυμασμοῦ γιὰ την ἀνδρεία του καὶ την ἀποφασιστικότητα του:
Συμβολίζει τον μέσο Σπαρτιάτη ποὺ με την αὐταπάρνησή του θυσιάζει τὴ ζωή του στὸ πεδίο της μάχης με σκοπό την αἰώνια δόξα καὶ την ἐλευθερία της πατρίδας του.

Ο Διηνέκης πέρασε στὴν Ἱστορία καὶ στὴν καρδιά μας. Μπορεῖ τα βιβλία νὰ μὴν τον ἀναφέρουν. Τα γονίδια τα δικά μας ὅμως, ὅπως κουβαλοῦν ὅλες τις ἱστορικές μνῆμες ἀναλλοίωτες στὸ διᾶβα τῶν χρόνων, ἔτσι θυμόμαστε καὶ μνημονεύουμε αὐτὸν τον Ἄνδρα με σεβασμό καὶ εὐγνωμοσύνη,2.500 χρόνια μετά καὶ πάντα, στοὺς Αἰῶνες τῶν Αἰώνων.
Μαζί του το Λεωνίδα καὶ ὅλους τους 300 πού ἀποτελοῦν ὕψιστο ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ γιὰ τους νέους κι ἐμᾶς τους μεγαλύτερους.
Μνημονεύω ἐδῶ ἐκτὸς ἀπὸ το Λεωνίδα καὶ το Διηνέκη τους Ὀλυμπιονίκες ἀδελφούς Ἀλφεό καὶ Μᾶρωνα παιδιά του Ὀρσιφάντου πού διέπρεψαν στὸ πεδίο της Μάχης με τα Ἀριστεία Ἀνδρείας. (Ἦταν αὐτοί ποὺ μαζί με το Διηνέκη ἔφτασαν νύχτα στὴ σκηνή του Ξέρξη καὶ παρά λίγο νὰ του ἔπαιρναν το κεφάλι ἄν δὲν πρόφταινε ὁ Μαρδόνιος καὶ ὁ Ὀρόντης, ἀρχηγός τῶν Ἀθανάτων, νὰ ἀποτρέψουν το μοιραῖο).

Ἐπίσης θὰ ἦταν ἀδόκιμο νὰ μὴν ἀναφέρω την Ἀνδρεία τῶν 700 Θεσπιέων καὶ την αἰσθήση της Ἐλευθερίας της Βούλησης ποὺ τους διέκρινε. Ἀφοῦ ὁ Λεωνίδας τους "ἐδίωξε" ἀπὸ το πεδίο της Μάχης με το σκεπτικό νὰ φανοῦν πιὸ χρήσιμοι στὴν ἐξελίξη τῶν στρατιωτικῶν ἐπιχειρήσεων, ἐκεῖνοι ἀρνήθηκαν καὶ παρέμειναν στὸ πλευρό του ἔχοντας ἀπόλυτα τῇ γνώση του θανάσιμου κινδύνου καὶ του θανάτου ποὺ τους περίμενε. Σχεδόν κανείς δὲν ἀναφέρει τίποτα γιὰ τους Θεσπιεῖς καὶ την παράτολμη ἠθελημένη τους ἀποφάσει. Κανείς δὲν ξέρει ποῖος ἦταν ὁ ἐπικεφαλίς τους. Γνωρίζουμε μόνο πῶς στῆ Μάχη διέπρεψε καὶ διακρίθηκε ὁ Διθύραμβος, ὁ γιὸς του Ἀρματίδη.

Τέλος οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι πίστευαν πῶς:
ΜΟΝΟ ΟΙ ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΗΡΩΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΣΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥΣ.

Φαίνεται πῶς μερικοί Ἄνδρες ὅπως ο Διηνέκης ἀγγῖξαν καὶ τις δύο ἔννοιες, ἀφοῦ ὅτι κατάφεραν δὲν το ἔπραξαν με τα λόγια ἡ τὴ φαντασία τους μέσα στῆ μοναχικότητά τους, ἀλλὰ σ΄ ἕνα πραγματικό κοσμοϊστορικό γεγονός μαζί με τους συντρόφους τους, ποὺ ἄλλο τέτοιο παρόμοιο δὲν ἔχει ἐπιδείξει ἡ Παγκόσμια Ἱστορία.

Λεφτερώθηκαν καὶ λεφτέρωσαν πρῶτα το Σῶμα τους, ὑστέρα την Ψυχή τους κι ἀπομείναμε μεῖς οἱ σύγχρονοι "ἐπαῖτες", γιοὶ καὶ κόρες δικές τους, με μιά ἀσβέστη μνήμη στὸ Νοῦ μας, με μιά γλυκειά τρεμούλα στὴν καρδιά μας καὶ μία φωτεινή Σκέψη:
-Διῶξτε το φόβο καὶ τον πανικό ἀπὸ την καρδιά σας Ἕλληνες!!!, θὰ ἔλεγε σήμερα ὁ Διηνέκης.
Σὰν σημάνει το σήμαντρο της Λύτρωσης ἀπὸ τα δεσμά μας,
Κι ἐμεῖς θὰ λεφτερωθοῦμε ..

Νῖκοσ  Σολδατοσ