Ἄρτεμις

Ἄρτεμις

Ἡ Ἄρτεμις εἶναι θυγατέρα τοῦ Διός καί τῆς Λητοῦς, ἀδελφή δέ τοῦ Ἀπόλλωνος. Δύναμις πού ἐξαιρετικῶς τιμήθηκε στήν Ἑλληνικήν Μυθολογίαν καί ὄνομα ἱερόν πού μᾶς φανερώνει τόν Νόμον τόν φυσικόν.


Μία ἐνδιαφέρουσα μέθοδος ἀνιχνεύσεως τῶν νοημάτων μιᾶς λέξεως, εἶναι αὐτή τοῦ Κώδικος τοῦ Ἕλληνος Λόγου, διά τοῦ ὁποίου ἀνασύρομεν ὅλα τά ἐμπεριεχόμενα νοήματα. Ἄν τό ὄνομα εἶναι ἀληθές, τό ταξεῖδι μας στίς κωδικές γραμματικές ἔννοιες θά μᾶς ἱκανοποιήση ἀρκούντως.


Ἡ Ἄρτεμις είναι:


ΚΟΡΗ = κάτω ροή, τοῦ

ΔΙΟΣ = τῆς δυνάμεως πού τροφοδοτεί ἀπαύστως κάθε χῶρον ἤ σῶμα καί τῆς

ΛΗΤΟΥΣ = τῆς ἡλιακῆς ἀκτινοβολίας, πού φανερώνεται καί στερεώνει σώματα.


Ὡς ἀδελφή τοῦ Ἀπόλλωνος, σχετίζεται, συγγενεύει καί ἐξαρτᾶται ἀπό τό φῶς.

Ἡ Ἄρτεμις εἶναι ἡ μητέρα μας ἡ φύσις.


Ἡ κωδική προσέγγισις τῶν γραμμάτων τοῦ ὀνόματός της θά μᾶς ἱστορήση, ὅτι αὐτή ἕλκει τήν καταγωγήν της ἀπό τήν


Α = ἀρχικήν δύναμιν

Ρ = ροῆς τού φωτός.


Διά τῶν δύο ἀρχικῶν γραμμάτων ΑΡ τοῦ ὀνόματος ΑΡΤΕΜΙΣ, σημαίνεται αὐτή ἡ ἀρ-χή τῆς φωτορροῆς.

Ὁ λόγος, διά τόν ὁποῖον ἄρχισε αὐτή ἡ ροή, ἀναγνωρίζεται στό ἑπόμενο γρᾶμμα Τ = στερεωμένη δύναμις.

Οὐδέν δρώμενον στήν δημιουργίαν εἶναι ἄνευ λόγου. Ἔτσι λοιπόν, ἡ κωδική ἔννοια τοῦ -Τ- εἶναι ἡ στερέωσις κάθε Δ = δυνάμεως. Τό -Ε- πού συνοδεύει τό ἄφωνον -Τ-, δηλώνει τήν πορείαν καί τήν κίνησιν σέ ἔκτασιν, αὐτῆς τῆς στερεωμένης δυνάμεως. Τό άφωνον -Μ- σημαίνει, κωδικῶς, τήν ὁρατήν μας φύσιν, ὁλόκληρον τήν φυσικήν δημιουργίαν. Προϋπόθεσις ὑπάρξεως, συντηρήσεως, διατηρήσεως αὐτῆς τῆς φυσικῆς δημιουργίας εἶναι ἡ συνεχής, ἡ ἄπαυστος ἡλιακή ἀκτινοβολία, πού τροφοδοτεῖ κάθε μορφήν ζωῆς. Αὐτήν τήν δρᾶσιν, στό άφωνον -Μ-, τήν περιγράφει τό φωνῆεν -Ι-, πού σημαίνει τήν συνεχῆ κάθοδον τῆς ἀκτινοβολίας.


Ἐν συνόλω, λοιπόν, τό ὄνομα ΑΡ-ΤΕ-ΜΙΣ σημαίνει, αὐτό τό ἀρχικόν φῶς, τό ὁποῖον ρέει καί στερεώνει κάθε σῶμα, ἐδῶ στήν μητέρα μας φύσιν.


Τά ἄφωνα Τ + Μ δομοῦν τήν λέξιν τομή, ὥστε νά δηλωθῆ, ὅτι κάθε σῶμα εἶναι ἕνα τεμάχιον φωτός, ἐκ τοῦ ἡλιακοῦ σώματος, τό ὁποῖον διά τής τομῆς, ἔλαβε τιμήν ἤτοι ἀνάλογον ἀξίαν.

Ἡ Ἄρ-τεμις, λοιπόν, διά τοῦ ὀνόματός της φανερώνει τήν τομήν, τῆς ἐνεργείας τοῦ φωτός, πού μερίζεται στά σώματα, ἀλλά καί τήν τιμήν ἑνός ἑκάστου.


Δέν πρέπει νά παραλείψω ὅμως καί τήν ἀναφοράν στόν ἄρτον, πού ἡ Ἄρτεμις μᾶς παρέχει.

Τόν ἄρτον μας ἡ Ἄρτεμις προθύμως καί κάθ’ ἡμέραν μᾶς ἐξασφαλίζει. Ἀλλά ὁ ΑΡ-ΤΟΣ περιέχει τήν λέξιν ἀρτάω = προσδένω καί συνεπῶς ἡ ἀθάνατος οὐσία ΑΡ = ἀρχική ροή φωτός, εἶναι ἡ ἀληθινή τροφή γιά τό Τος = στερεόν φυσικόν σῶμα.

Εὐχαριστούμε ΑΡΤΕΜΙΣ, γιά ὅλα τά πολύτιμα δῶρα σου. Θεία φύσις, θυγατέρα τοῦ Διός – Δημιουργοῦ καί ἀδελφή τοῦ Απόλλωνος – ἡλίου.

Ποσειδῶν: θεός τῶν ὑδάτων

Ποσειδῶν: θεός τῶν ὑδάτων

Ἡ Λέξις ΟΝΟΜΑ εἶναι ὁ Νόμος, πού ὁρίζει τό ὀνομαζόμενον. Ἄν τό ὄνομα εἶναι ἀληθινόν, θά κριθῆ μετά τήν ἐξέτασιν, στήν ὁποίαν θά τό ὑποβάλλωμεν, ὡς γνωρίζοντες. Μέγας καί πολύτιμος βοηθός μας, πλήν τῆς παρατηρητικότητος καί τῆς γονίμου φαντασίας μας, εἶναι τό Λεξικόν τῆς Γλώσσης μας, ἀλλά καί ἡ σημασία τῶν γραμμάτων, κατά τόν Κώδικα τοῦ Ἕλληνος Λόγου.

Τό ὄνομα, λοιπόν, Ποσειδῶν συνδέεται μέ τήν θάλασσα, μέ τό ὑγρόν. Πράγματι, τοῦτο γίνεται φανερόν μέ τά τρία πρῶτα γράμματα, δηλαδή ΠΟΣ-ειδῶν.
Πόσις-πόσιος σημαίνεται, κατά τό Λεξικόν μας, τό πίνειν, τό ποτόν πρωτίστως βεβαίως τό νερό. Μᾶς ἔμαθαν στό σχολείον, ὅτι ἀπό τό νερό ἀνεπήδησεν ἡ ζωή, δῆλα-δή, ὅλα τά εἴδη. Συνεπῶς, τό όνομα ΠΟΣ – ΕΙΔΩΝ κυριολεκτικῶς δηλώνει: “ἐκ τῆς πόσιος, ἡ γέννησις τῶν εἰδῶν”. Διά τών ἀφώνων βεβαίως Π+Σ δομεῖται τό ἐπίθετον πᾶς καί πᾶσα, μέ τήν ἔννοιαν τῆς ὁλότητος.
Ἡ Λέξις εἶδος παραπέμπει στό ρῆμα εἴδω = βλέπω καί γνωρίζω, ἀλλά καί στήν ἰδέα. Μεταφέροντας λοιπόν τήν πληροφορίαν, πού τό ὄνομα Ποσειδῶν μᾶς φανερώνει, ἀπό τό ὑλικόν στό πνευματικόν ἐπίπεδον, ἀνα-γνωρίζομεν, ὅτι ὁ Ποσειδῶν ἐκφράζει πᾶσαν τήν Γνῶσιν. Ἡ Γνῶσις περικλείει τήν ἰδέαν καί ἡ ἰδέα θά βοηθήση στήν δόμησιν τοῦ εἴδους (εἴδω – ἰδέα – εἶδος).
Ἀλλά ἡ ἰδέα ἔχει πηγήν ἐμπνεύσεως τήν Διάνοιαν, λέξις πού ἐμφανίζεται στό ὑπό ἐξέτασιν ὄνομα ΠΟΣΕΙ-ΔΩΝ.

Βάσει, λοιπόν, τῶν ἑρμηνειῶν τοῦ λεξικοῦ μας τό ὄνομα Ποσειδῶν ἀληθεύει κατά πάντα, ἀποδίδοντας τό ὑλικόν νόημα, ἤτοι ἐκ τῆς πόσιος πᾶσα ζωή τῶν εἰδών, ἀλλά καί τό πνευματικόν, ὅτι ὁ Ποσειδῶν εἶναι ὁ κατέχων πᾶσαν τήν γνῶσιν.

Μεγάλο ἐνδιαφέρον παρουσιάζει ὅμως καί ἡ ἀποκωδικοποίησις τοῦ ὀνόματος Ποσειδῶν, βάσει τοῦ Κώδικος τῆς Ἐλληνικῆς Γλώσσης ἤ τοῦ Ἕλληνος Λόγου.
Κωδικῶς, λοιπόν, τό ὄνομα σημαίνει:

ΠΟ = τό πῦρ σέ χῶρον ὡρισμένον (θεολογικῶς, τό Π σημαίνει τόν Πατέρα Δημιουργόν).
Σ = πού ἔρχεται ἐσωτερικῶς (σέ χῶρον ἤ σῶμα).
ΕΙ = καί ἐκτείνεται διαρκῶς, τροφοδοτούμενον λίγο-λίγο (καί τροφοδοτόν).
ΔΩ = διά δυνάμεως ἐπί πλανήτου.
Ν = βάσει Νοός καί Νόμου.

Τό ἄφωνον -Π-, κατά τόν Κώδικα, ὀνομάζει τό Πῦρ, τό πρῶτον στοιχεῖον τῆς Δημιουργίας.
Κατά τόν Ἡράκλειτον, αὐτό τό πῦρ, ἀποθνῆσκον, θά δώση τόν ἀέρα κι αὐτός, διά τοῦ θανάτου του, τό ὑγρόν.
Ἡ ἔννοια αὐτή ἀποδίδεται διά τῶν γραμμάτων ΠΟΣ → πῦρ σέ ἔσω χώρον, πῦρ δῆλα-δή, τό ὁποῖον πίπτον χαμηλά ὑγροποιήθηκε.
Ἡ δίφθογγος ΕΙ περιγράφει, ὅτι αὐτό τό ὑγρόν Ε = ἐκτείνεται ἐπί τῆς ἐπιφανείας καί Ι = συνεχῶς τροφοδοτεῖται.
Τό -Ι- δηλώνει τήν μικράν ποσότητα τῆς ἡλιακής ἀκτινοβολίας καί ἀναμφιβόλως ἡ παρουσία τῶν ἡλιακών ἀκτίνων εἶναι ἡ βασική πηγή τροφοδοσίας ἐπί πλανήτου.
Τά γράμματα ΔΩΝ σημαίνουν, ἀπό ὑλικῆς ἀπόψεως, τήν Δ = δύναμιν τοῦ Ν = νεροῦ (κωδικῶς Ν = Νοῦς – Νόμος καί τά Νερά εἰς τήν φύσιν) ἤ τήν Δίνην.
Ἡ ἐπί πλέον πληροφορία, πού ὁ Κώδικας μᾶς παρέχει, εἶναι ὅτι ἐκ τοῦ Π = πυρός προκύπτει τό ὕδωρ.
Ἄν τώρα ἐξετάσωμε πνευματικῶς τό ὄνομα Ποσειδῶν, κατά τόν Κώδικα, δεδομένου ὅτι τό -Π- σημαίνει καί τόν Πατέρα Δημιουργόν, ὁ Ποσειδῶν παραπέμπει στόν, “τά πάντα γνωρίζοντα”. Εἶναι ὁ πᾶς καί ὁ εἰδών. Ὁ ΕΙ-ΔΩΝ ἀσφαλώς διαθέτει Δ + Ν = δύναμιν Νοός= Διάνοιαν. Αὐτός ὁ ΠΑΣ – ὡς γνωρίζων, ὡς ΕΙΔΩΝ, θά δομήση πάντα τά εἴδη, τά ὁποῖα θά φέρουν τήν δική τους Διάνοιαν καί ἄν ἀνήκουν στό ἔλλογον εἶδος, θά φέρουν τίς δικές τους Ἰδέες. Αὐτά ἀπεκάλυψε στήν Διάνοιάν μου, τό ὄνομα Ποσειδῶν.

Πῶς κατάφερε ὁ κακάσχημος Ἥφαιστος νὰ παντρευτεῖ τὴ θεά του ἔρωτα;

Ὡς ἕνας ἀπὸ τους κύριους ὀλύμπιους θεούς, ὁ Ἥφαιστος διαδραμάτιζε κεφαλαιώδη ρόλο στὴ δωδεκαθεϊστική λατρεία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων.

Ἦταν ὁ θεός της φωτιᾶς, ἀλλὰ καὶ κύριος της σιδηρουργίας, της χαλκουργίας, της μεταλλουργίας καὶ ὁποιασδήποτε τέχνης ἡ τεχνικῆς εἶχε νὰ κάνει με το πῦρ Ἀκόμα καὶ ἡ γλυπτική καὶ ἡ ξυλουργική φαίνονται νὰ του ἀνήκουν, τέτοια περίβλεπτη θέση κατεῖχε στὸ ολύμπιο πάνθεο.

Ἦταν ἐξάλλου γιὸς του Δία καὶ της Ἤρας καὶ ἔτσι πέρασε στὴ μυθολογία των προγόνων μας, ὡς ἀκμάζουσα ἐνσάρκωση κάθε φωτιᾶς, κυριολεκτικῆς καὶ μεταφορικῆς, ἐξωτερικῆς καὶ ἐσωτερικῆς. Ἀπὸ τὴ φωτιά ἑνὸς ἡφαιστείου δηλαδή μέχρι καὶ κείνη τὴ φλόγα ποῦ καίει μέσα στὸν ἄνθρωπο ἐμπνέοντας τον γιὰ δημιουργία.





Ἦταν ὅμως ἀκραία ἄσχημος ὁ φουκαρᾶς καὶ ἡ δυσμορφία του θὰ τον ἔβαζε σε τεράστιες περιπέτειες. Οὔτε ἡ ἴδια του ἡ μάνα δὲν τον ἤθελε νὰ φανταστεῖτε Κι ὅμως, αὐτὸς ὁ πανάσχημος θεός κατάφερε ὄχι μόνο νὰ ἐπιστρέψει στὸν Ὄλυμπο, ἀλλὰ καὶ νὰ πάρει γυναῖκα το σκοτεινό ἀντικείμενο του πόθου ὅλων των θεῶν, την πανέμορφη θεά του ἔρωτα, την ἴδια την ἐνσάρκωση της σεξουαλικότητας. Τὴ φιλήδονη Ἀφροδίτη!

Ἡ περιώνυμη ὀμορφιά της ὁποίας εἶχε φέρει τέτοια ἀναστάτωση καὶ καρδιοχτύπια στὸ βουνό των θεῶν ποῦ ἔπρεπε νὰ βρεθεῖ μία λύση γιὰ νὰ μὴ γίνουν ὅλα στάχτη ἀπὸ τους τόσους καὶ τόσους μνηστῆρες ποῦ την πολιορκοῦσαν Κι ἐκεῖ ἀκριβῶς μπαίνει ὁ θεός ποῦ δὲν θὰ περίμενες με τίποτα νὰ τὴ διεκδικήσει…

                 Γιατί ἦταν τόσο ἄσχημος ὁ Ἥφαιστος;

Μπορεῖ ὁ Ὅμηρος νά μας λέει στήν «Ἰλιάδα» πῶς ὁ Ἥφαιστος ἦταν καρπός του ἔρωτα Δία καὶ Ἤρας, ὁ Ἡσίοδος ὅμως στὴ «Θεογονία» του ἀποκαλύπτει μία ὁλότελα διαφορετική ἐκδοχή, κάτι ποῦ ἐπιβεβαιώνει καὶ η «Βιβλιοθήκη του Ἀπολλόδωρου» του Ψευδο-Ἀπολλόδωρου: ὁ Ἥφαιστος δὲν ἦταν καρπός ἀγάπης ἀλλὰ ἀποτέλεσμα της ἔριδας καὶ της ζήλιας ποῦ εἶχε ἐγκαθιδρυθεῖ στὸ θεϊκό ζευγάρι!

Ἡ Ἤρα τον γέννησε με παρθενογένεση, μας λέει ὁ Ἡσίοδος, καὶ ὅταν τον ἀντίκρισε γιὰ πρώτη φορά τρόμαξε τόσο ἀπὸ την ἀσχήμια του ποῦ τον πέταξε κάτω ἀπὸ τον Ὄλυμπο Ἐδῶ συμφωνοῦν ὅλοι, πῶς ἡ καταντροπιασμένη Ἤρα θέλησε νά ξεφορτωθεῖ το παραμορφωμένο καὶ κουτσό μωρό, κάτι ποῦ λογιζόταν ἀνεπανόρθωτη ἀνωμαλία μέσα στὴ φυσική τελειότητα των ὀλύμπιων θεῶν

Το θεῖο βρέφος ἔπεσε στὴ θάλασσα, ὅπου το ἔσωσαν ἡ Θέτις καὶ ἡ Εὐρυνόμη καὶ το μεγάλωσαν με ἀγάπη καὶ στοργή. Κι αὐτὸς τους ἀνταπέδωσε την καλοσύνη σφυρηλατῶντας πανέμορφα τεχνουργήματα γιὰ τις δύο τους, στήνοντας στὸν πυθμένα του Αἰγαίου το πρῶτο του σιδηρουργεῖο

Σε μεταγενέστερη ἐκδοχή του μύθου, ἦταν ὁ Δίας αὐτὸς ποῦ πέταξε τον Ἥφαιστο ἀπὸ τον Ὄλυμπο, ὅταν ὁ γιὸς προσπάθησε νά σώσει τὴ μητέρα του ἀπὸ τις ἀνήθικες ὀρέξεις του Δία. Σε αὐτὴ την ἱστορία, ὁ Ἥφαιστος ἔπεφτε ἀπὸ το βουνό γιὰ μία ὁλόκληρη μέρα καὶ προσγειώθηκε τελικά στὴ Λῆμνο, ὅπου ἀνατράφηκε ἀπὸ τους ντόπιους. Καὶ κουτσάθηκε μάλιστα ἀπὸ αὐτὴ την πτώση, δέν ἦταν κουτσός ἀπὸ τὴ γέννα του ὅπως ἤθελε ὁ Ὅμηρος

Ὅπως κι ἄν ἔγιναν τα πράγματα πάντως, ὁ Ἥφαιστος ἔγινε ξεφτέρι στήν τέχνη του κατά την περίοδο της ἐξορίας του ἀπὸ τον Ὄλυμπο Εἴτε κάτω ἀπὸ τὴ θάλασσα γιὰ τα ἑπόμενα ἐννιὰ χρόνια προστατευόμενος της Νηρηίδας εἴτε πάνω στὸ νησί ὑπὸ την προστασία του Κηδαλίωνα, ὁ νεαρός θεός ἔμαθε την τέχνη της σιδηρουργίας, αὐτὴ ποῦ θὰ ξεκλείδωνε οὐσιαστικά την ἐπιστροφή του στήν κατοικία των θεῶν…


                                                  Ἐπιστροφή στόν Ὄλυμπο




Κι ἐδῶ ὑπάρχουν δύο ἐκδοχές γιά τή θριαμβευτική ἐπιστροφή του Ἥφαιστου στὸ ἱερό βουνό. Ἡ παλαιότερη μᾶς λέει πῶς ἦταν ἀποτέλεσμα της δίψας του γιά ἐκδίκηση κατά της Ἤρας ποῦ τόσο ἀποτρόπαια τον εἶχε ξεφορτωθεῖ Της ἔφτιαξε λοιπόν ἕναν χρυσό θρόνο ἀπαράμιλλης ὀμορφιᾶς, μόνο ποῦ ἦταν μαγεμένος. Κι ὅταν κάθισε πάνω του ἡ μητέρα των θεῶν, παγιδεύτηκε ἀπὸ ἀόρατα δεσμά.

Ἡ Ἤρα ζήτησε τή βοήθειά του γιά νὰ ἀπεγκλωβιστεῖ, σηματοδοτῶντας τή μεγάλη ἐπάνοδο του στὶς κορυφές του Ὀλύμπου Κατά την ἄλλη ἐκδοχή, ἦταν οἱ ἄλλοι θεοί ποῦ του ζήτησαν νὰ βοηθήσει τή μητέρα τους καὶ ὅταν ἐκεῖνος ἀρνήθηκε, ἐπιστράτευσαν τον Διόνυσο νὰ τον μεθύσει με κρασί καὶ νὰ τον σύρει στὸ βουνό πάνω σε γαϊδουράκι.

Σε ἀκόμα μεταγενέστερη ἐκδοχή γιά την ἐπιστροφή του Ἥφαιστου στὸν Ὄλυμπο, εἶναι ἡ Ἤρα ποῦ θαμπώνεται ἀπὸ τα ζηλευτά κοσμήματα ποῦ εἶχε φτιάξει ὁ μεγάλος μεταλλουργός στή Θέτιδα καὶ της ζητᾶ νὰ μάθει την ταυτότητα του τεχνίτη. Ἡ Νηρηίδα της ἀποκαλύπτει πῶς εἶναι ὁ γιός ποῦ εἶχε γκρεμίσει ἀπὸ τον Ὄλυμπο, ὅταν μετανιωμένη ἡ μητέρα πηγαίνει καὶ τον βρίσκει καὶ ἐπιστρέφουν παρέα στὸ ὄρος των θεῶν, ὅπου του ἔχτισε το περίφημο σιδηρουργεῖο του…




                         Παζαρεύοντας το χέρι της πέτρας του σκανδάλου





Ὅσο γίνονταν αὐτὰ, ἡ Ἀφροδίτη εἶχε ἤδη μετατραπεῖ σε ἀντικείμενο πόθου θεῶν καὶ ἀνθρώπων! Διατηροῦσε δεσμούς με θνητούς (ὅπως ὁ Αγχίσης, ὁ πατέρας του Αἰνεία) καὶ ἀθάνατους (ὅπως ὁ Ἄρης, ὁ Διόνυσος καὶ ὁ Ποσειδῶνας) καὶ ὅλοι ἀνταγωνίζονταν γιά μία της ματιά. Ὁ Δίας ἀνησυχοῦσε λοιπόν πῶς ὁ Ὄλυμπος ὁδεύει ὁλοταχῶς σε ἐμφύλια σύρραξη γιά το χέρι της πανέμορφης Ἀφροδίτης καὶ ἀναζητοῦσε ἐπείγουσα λύση.

Ὁ Ἥφαιστος, ἀπό την ἄλλῃ, εἶχε μόλις ἐπιστρέψει στόν Ὄλυμπο γιά νὰ ἀπελευθερώσει την Ἤρα ἀπό τον μαγεμένο θρόνο. Ἀντικρίζοντάς τον ὁ Δίας, ἤξερε τι πρέπει νὰ κάνει: νὰ δώσει την Ἀφροδίτη στόν πιὸ ἄσχημο θεό, τελειώνοντας μία καὶ καλή τον λυσσαλέο ἀνταγωνισμό των ἄλλων του γιῶν Τους πάντρεψε γρήγορα-γρήγορα πιστεύοντας πῶς ἡ πέτρα του σκανδάλου θὰ καταλάγιαζε στὴν ἀγκαλιά του ἄντρα της καὶ ἡ Ὀλύμπια ζωή θὰ ἐπέστρεφε στὴν κανονικότητά της.

Σύμφωνα με μία δεύτερη καὶ δημοφιλέστερη ἐκδοχὴ ὡστόσο, ἦταν ἕνα δαιμόνιο τέχνασμα του διψασμένου γιά ἐκδίκηση Ήφαιστου αὐτὸ ποῦ ἔφερε στά χέρια του την πολυπόθητη Ἀφροδίτη Ὁ Δίας προσπάθησε κι αὐτὸς νὰ τον πείσει νὰ ἀπελευθερώσει τή μαμά του ἀπό τον θρόνο-παγίδα, μόνο ποῦ ἀγνοοῦσε πῶς ὁ Ἥφαιστος εἶχε ἤδη συμφωνήσει, γι’ αὐτὸ καὶ ἐπέστρεψε ἐξάλλου στόν Ὄλυμπο

Συνειδητοποιῶντας λοιπόν πῶς ὁ πατέρας του το αγνοούσε αὐτὸ, ἐκμεταλλεύτηκε την εὐνοϊκή γι’ αὐτόν περίσταση καὶ ἄρχισε τα παζάρια, το χέρι της Ἀφροδίτης δηλαδή γιά την ἀπελευθέρωση της Ἤρας Κι ἔτσι ὁ κουτσός καὶ δύσμορφος Ἥφαιστος πῆρε γιά γυναῖκα την πανώρια θεά του ἔρωτα…


                                                    Δύσκολο πρᾶγμα ὁ γάμος





Ἡ εὐτυχία του Ἥφαιστου στὸ πλευρό της Ἀφροδίτης δέν θά μακροημέρευε ὅμως, καθώς σύντομα θά ἔπιανε τή νόμιμη σύζυγό του στά πράσα με τον γοητευτικό Ἄρη, τον θεό του πολέμου! Ἦταν ὁ Ἥλιος αὐτός ποῦ του καταμαρτύρησε τον παράνομο δεσμό καί ὁ Ἥφαιστος τους ἔκανε τσακωτούς πάνω στὴ συζυγική τους κλίνη.

Τους εἶχε στήσει παγίδα δηλαδή, κι ἔτσι τους αἰφνιδίασε παγιδεύοντάς τους σε ἕνα μεταλλικό δίχτυ τόσο λεπτό ποῦ ἦταν πρακτικά ἀόρατό Καὶ κατόπιν περιέφερε το γυμνό ζευγάρι σε ὅλο τον Ὄλυμπο ἀτιμάζοντάς τους μπροστά στά μάτια των ἄλλων θεῶν

Ὅλοι γέλασαν με το πάθημά τους καί ἦταν ὁ Ποσειδῶνας αὐτός ποῦ ἔπεισε τον Ἥφαιστο νά τους ἀπελευθερώσει, ὑποσχόμενος πῶς ὁ Ἄρης θά πλήρωνε γιά τή μοιχεία. Ὁ Ὅμηρος μας λέει στήν «Ὀδύσσεια» ὅτι ὁ Ἥφαιστος ἔσπευσε κατόπιν νά ἐπιστρέψει την ἄπιστη Ἀφροδίτη στόν πατέρα της τον Δία.

Ἡ Ἀφροδίτη πάντως ὅς σύζυγος του Ἥφαιστου δέν ἀναφέρεται ἀπό ὅλες τις πηγές. Στὴν «Ἰλιάδα», γιά παράδειγμα, ὁ Ὅμηρος ὀνομάζει ὅς σύζυγο του θεοῦ της φωτιᾶς την Ἀγλαΐα, μία ἀπό τις Χάριτες, λέγοντάς μας πῶς ἡ Ἀφροδίτη ἦταν ἡ ἀνύμφευτη ἐρωμένη του Ἄρη Γεγονός ποῦ ἐπιβεβαιώνει καί ὁ Ἡσίοδος, καταμαρτυρῶντας μάλιστα πῶς ἡ Ἀγλαΐα ἦταν ὁ νεότερη ἀπό τις χάριτες. Ἀλλὰ καί στὴ μυθολογία της Λήμνου ὅς σύζυγος του Ἥφαιστου ἀναφερόταν ἡ νύμφη Καβειρώ.





Μόνο στὴν «Ὀδύσσεια» βάζει ὁ Ὅμηρος τον τυφλό φαιάκα ἀοιδό Δημόδοκο νὰ ἐκμυστηρευτεῖ πῶς Ἥφαιστος καὶ Ἀφροδίτη ἦταν ἀνδρόγυνο καὶ πῶς εἐκείνη τον ἀπάτησε με τον Ἄρη κατά τή διάρκεια του Τρωικοῦ Πολέμου. Μετά τον διασυρμό του παράνομου ζεύγους ἀπὸ τον Ἥφαιστο, ἡ ντροπιασμένη Ἀφροδίτη ἐπέστρεψε στὴν Κύπρο καὶ ὁ γάμος ἔλαβε τέλος.

Ἕνας γάμος ποῦ γιά τον Ἥφαιστο σήμαινε ἀπόλυτη εὐτυχία, ὅπως μας λέει ὁ Δημόδοκος, καὶ γιά την Ἀφροδίτη ἐξαίσια δῶρα ποῦ ούοὔτε οἱ θεοί δὲν εἶχαν ἀντικρύσει Ὁ θεός της φωτιᾶς τῆς ἔφτιαχνε ἀπίστευτης ὀμορφιᾶς κοσμήματα καὶ τεχνουργήματα ποῦ τόνιζαν ἀκόμα περισσότερο τή σεξουαλικότητά της.

Ποῖος δὲν ἔχει ἀκούσει γιά την περιβόητη ζώνη της Ἀφροδίτης («κεστός ἱμάς»), το κεντητό ζωνάρι ποῦ δενόταν κάτω ἀκριβῶς ἀπὸ το στῆθος γιά νὰ τονίζει τή θηλυκότητά της; Δῶρο του Ήφαιστου ἦταν, ἄν γνώριζε ὅμως ἐκ των προτέρων τον ἀντίκτυπό του στούς ἄντρες δὲν θά της το ἔφτιαχνε με τίποτα.

Γιατί ὅπως διαβεβαίωνε ἡ ἴδια ἡ Ἀφροδίτη την Ἤρα («Ἰλιάδα»): «Κανείς δὲν θά μπορεῖ νὰ της ἀντισταθεῖ, ἄν βάλει στόν κόρφο της την πλουμιστή αὐτή λωρίδα»…

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΤΟΥ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ

Ὁ Χρόνος

Ὁ Χρόνος εἶναι πολὺ ἀργὸς γι΄ αὐτούς ποῦ περιμένουν, 

πολύ γρήγορος γι΄ αὐτούς ποῦ φοβοῦνται, 

πολὺ μακρὺς γι΄΄΄ αὐτοὺς ποῦ πενθοῦν , 

πολὺ σύντομος γι΄΄ αὐτούς ποῦ χαίρονται,

ἄλλα γι΄΄αὐτούς ποῦ ἀγαποῦν ὁ χρόνος εἶναι αἰωνιότητα

Νά γιατί οἱ Σπαρτιᾶτες ἦταν ἄτρωτοι στή μάχη!

Το 1961 ὁ Ἀμερικανός πυρηνικός φυσικός καί καθηγητής μεταλλουργίας δρ Λάιλ Μπόρστ ἐπισκέφθηκε την Σπάρτη ἐπηρεασμένος ἀπό την ἀνδρεία των ἀρχαίων Σπαρτιατῶν ἀλλά καί γιγιά νά μελετήσει τα ὅπλα ποῦ χρησιμοποιοῦσε αὐτός ὁ πολεμικός λαός της ἀρχαίας Ἑλλάδας

Ζήτησε λοιπόν ἀπό τους ἐκεῖ ἀρχαιολόγους νά δεῖ δείγματα ὀβολῶν ἀπό το Ηραίον ( ναό – θησαυροφυλάκιο της ἀρχαίας Σπάρτης) του 670 π.χ. καί ἀφοῦ τα ἀνέλυσε ἀπεφάνθη πώς οἱ Σπαρτιᾶτες δέν εἶχαν ἁπλῶς σίδερο ἀλλά ἀτσάλι!

Δηλαδή ἕνα κρᾶμα σιδήρου καί ἄνθρακα με περιεκτικότητα σε ἄνθρακα μεταξύ 0,2 καί 0,8%.Κατά την δήλωση του στούς New York Times, αὐτὸ ἰσοδυναμούσαμε με την κατοχή ἀτομικῆς βόμβας γιὰ τα...μέτρα της ἐποχῆς Αἰτῶ ἐξηγεῖ ἐπιστημονικά, πέρα ἀπό την ἀποδεδειγμένη ἀνδρεία ποῦ ἀπέδειξαν ὁ Λεωνίδας καί οἱ 300 Σπαρτιᾶτες του στή μάχη των Θερμοπυλῶν καί πέρα ἀπό την ἐπιλογή του τέλειου στρατηγικοῦ σημείου της μάχης, το πώς 300 ἄνδρες ἀποδεκάτισαν ἕναν στρατό Περσῶν, Μήδων καί Σακῶν ποῦ ἀριθμοῦσαν τις 50.000 πάνοπλων ἁδρῶν, συμπεριλαμβανομένων καί των πλέων ἐπίλεκτων ταγμάτων των Περσῶν των ἀθανάτων, πρίν πέσουν ὅλοι ἀπό τα βέλη των τοξοτῶν μετά ἀπ΄ την προδοσία του Ἐφιάλτη

Γιὰ ἄλλη μία φορά ἀποδεικνύεται (καί μέσα ἀπό την ἐπιστήμη) το πόσο προηγμένη τεχνολογία διέθεταν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες Φανταστεῖτε τώρα με πόση εὐκολία μποροῦσαν τα ἀτσάλινα ξίφη των Σπαρτιατῶν νά διαπεράσουν τις χάλκινες καί σιδερένιες πανοπλίες των Περσῶν καί ἀκόμα πόσο φόβο θὰ προκάλεσε στούς Πέρσες το γεγονός πώς στὰ δικά ξίφη τους οἱ Σπαρτιατικές πανοπλίες ἔμεναν ἀνεπηρέαστες

Μποροῦσαν νὰ πετάξουν οἱ Αρχαίοι;

Στὸ πέρασμα της ἱστορίας ἔχουν ὑπάρξει πολλοί κοινοί μῦθοι καὶ θρῦλοι γιὰ ἱπτάμενες μηχανές καὶ συσκευές, ὅπως τα γνωστά ἱπτάμενα χαλιά της Ἀραβίας, γιὰ Βιβλικές φιγοῦρες ὅπως ο ΙΙεζεκιήλ καὶ ὁ Σολομῶν νὰ πετοῦν ἀπὸ μέρος σε μέρος καὶ γιὰ τους μαγικούς πολεμιστές, ἡ Βιμάνας (Vimanas) , της ἀρχαίας Ἰνδίας καὶ Κίνας.
Ὑπάρχουν ἀρκετοί Κινέζικοι μῦθοι γιὰ το πέταγμα, ποῦ συμπεριλαμβάνουν ἕνα θρυλικό ἱπτάμενο πολεμιστή ποῦ ἀνῆκε σε ἕνα Κινέζο Πρίγκιπα καὶ τον πιὸ πρόσφατο Wan Hoο του 15ου αἰῶνα AD ἡ περίπου.
Αὐτὸς ἔφτιαξε ἕνα συμπαγές ξύλινο πλαίσιο γύρω ἀπὸ μία ἄνετη καρέκλα καὶ πρόσδεσε 47 ἐκτοξευτήρες στὴν πλάτη του καθίσματος. Στὸ πάνω μέρος ἔδεσε δύο μεγάλους ἀετούς Μετά την πρόσδεση του στὴν καρέκλα, σήκωσε τα χέρια του καὶ οἱ ὑπηρέτες ποῦ κρατοῦσαν ἀναμμένους πυρσούς κατευθύνθηκαν πρὸς το ὄχημα καὶ ἀνάψαν τους πυραύλους.


Σε λίγο ἔγινε μία πολύ ἰσχυρή ἔκρηξη ποῦ ἀκολουθήθηκε ἀπὸ ἕνα τεράστιο σύννεφο μαύρου καπνοῦ Ο Wan Hoo ἐξαφανίστηκε, ἀφήνοντας πίσω του τίποτα ἄλλο ἀπὸ ἕνα θρῦλο Μεταξύ των πιὸ φημισμένων ἀρχαίων κειμένων ποῦ ἀναφέρουν ἱπτάμενα ὀχήματα (Vimanas) εἶναι ἡ Ramayana καὶ ἡ Mahabharata. Ἄλλα λιγότερο γνωστά κείμενα εἶναι το Samarangana Sutradhara, το Yuktikalpataru of Bhoja (12 αἰῶνας A.D.), το Mayamatan (ἀποδίδεται στὸν Ἀρχιτέκτονα Maya ποῦ ἐξυμνεῖται στὴν Mahabharata), το Rig veda, το Yajurveda καὶ το Ataharvaveda.


Σύμφωνα με τον Ινδό ἱστορικό Ramachandra Dikshitar ποῦ ἔγραψε ἕνα κλασικό κείμενο γιά τους πολέμους στὴν Ἀρχαία Ἰνδία, ἄλλα κείμενα ποῦ ἀναφέρουν ἐναέρια ὀχήματα καὶ ταξίδια εἶναι τα: Satapathya Brahmanas, Rig Veda Samhita, Harivamsa, Makandeya Purana, Visnu Purana, Vikramaurvasiya, Uttararamacarita, Harsacarita, Tamil text Jivakocintamani Samaranganasutradhara. Στὸ Manusa, ἔχουν καταγραφεῖ οἱ ἐπεξεργασμένες με την περισσότερη ἀκρίβεια λεπτομέρειες, γιά την κατασκευή ἐναέριων μηχανῶν Στὸ Samarangana Sutradhara λέγεται ὅτι ἦταν κατασκευασμένα ἀπὸ ἐλαφριά ὑλικὰ, με ἕνα ἰσχυρό καλοσχηματισμένο κορμό. Σίδηρος, χαλκός, ὑδράργυρος καὶ μόλυβδος χρησιμοποιήθηκαν στὶς κατασκευές τους.


Μποροῦσαν νὰ πετάξουν γιὰ μεγάλες ἀποστάσεις καὶ προωθοῦνταν μέσα στὸν ἀέρα ἀπὸ μηχανές. Το κείμενο Samarangana Sutradhara ἀφιερώνει 230 στάνζες στὴν κατασκευή αὐτῶν των μηχανῶν, καὶ την χρήση τους στὴν ειρεἰρήνη καὶ τον πόλεμο. Το σῶμα πρέπει νὰ εἶναι σκληρό καὶ ἀνθεκτικό, ὅπως ἕνα πτηνό με σπουδαῖο πέταγμα, ἀπὸ ἐλαφρύ ὑλικό Μέσα του κάποιος πρέπει νὰ τοποθετήσει την μηχανή ὑδραργύρου, με την συσκευή θέρμανσης του σιδήρου ἀπὸ κάτω. Με την ἰσχύ ποῦ ἔδινε ὁ ὑδράργυρος γιὰ την δημιουργία του στροβίλου, ἕνας ἄνθρωπος καθισμένος μέσα μποροῦσε νὰ ταξιδέψει μία μεγάλη ἀπόσταση στὸν οὐρανό με ἕνα καταπληκτικό τρόπο.


Παρομοίως με την χρήση μιᾶς προκαθορισμένης πορείας κάποιος μπορεῖ νὰ χτίσει ἕνα Vimana τόσο μεγάλο ὅσο ὁ ναός του Θεοῦ σε κίνηση. Τέσσερα γερά δοχεῖα ὑδραργύρου πρέπει νὰ χτιστοῦν στὸ ἐσωτερικό της κατασκευῆς Ὅταν αὐτὰ θερμανθοῦν με ἐλεγχόμενη φωτιά ἀπὸ τα δοχεῖα του σιδήρου, το Vimana ἀναπτύσσει κεραυνοβόλο ἰσχύ μέσῳ του ὑδραργύρου Καί μονομιᾶς μετατρέπεται σε οὐράνιο μαργαριτάρι.
Ἐπιπλέον, ἄν αὐτὴ ἡ σιδερένια μηχανή με κατάλληλα κολλημένους συνδέσμους γεμιστεῖ με ὑδράργυρο, καὶ ἡ θερμότητα ἐπαχθεῖ στὸ ἀνωτέρω μέρος, ἀναπτύσσει ἰσχύ με βρυχηθμό λιονταριοῦ


Η Rαmayana περιγράφει το Vimana σὰν κυλινδρικό ἀεροσκάφος με διπλό κατάστρωμα, διακριτή εἴσοδο καὶ τρούλο. Πετοῦσε με την ταχύτητα του ἀνέμου καὶ ἄφηνε πίσω του ἕνα μελωδικό ἦχο Τα Ἀρχαία Ἰνδικά κείμενα γιὰ τα Vimana εἶναι τόσα πολλά ποῦ θὰ ἔπαιρνε ὁλόκληρα βιβλία γιὰ νανὰ συσχετίσεις τα λεγόμενα τους. Οἱ Ἀρχαῖοι ἰνδοί οἱ ἴδιοι ἔγραψαν ὁλόκληρα κείμενα ὁδηγιῶν γιὰ την λειτουργία των διαφόρων εἰδῶν Vimana, καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τέσσερα: Το Shakuna Vimana, το Sundara Vimana, το Rukma Vimana καὶ το Tripura Vimana.


To Vaimanika Sastra εἶναι ἴσως το πιό σπουδαῖο εναπομείναν κείμενο γιὰ τα Vimana. Πρωτίστως ἀναφέρθηκε ὅτι βρέθηκε το 1918 στὴν βασιλική σανσκριτική βιβλιοθήκη στὸ Baroda. Το Baroda βρίσκεται βόρεια της Βομβάης καὶ νότια του Ἀχμεδαβάτ στὸ Gujerat. Κανένα ἄλλο ἀντίγραφο δὲν ἔχει ἀναφερθεῖ νωρίτερα, ὅμως ὁ Swami Dayananda Saraswati στὴν περιεκτική μελέτη του πάνω στὴ Rig Vada ἀναφέρει το Vaimanika Sastra στὴν βιβλιογραφία του, ὅπως καὶ ἄλλα κείμενα γιὰ τα Vimana.


Το Vaimanika Sastra ἀναφέρεται σε 97 παρελθοντικές ἐργασίες καὶ αὐθεντίες, ἐκ των ὁποίων τουλάχιστον 20 ἀσχολοῦνται με τους μηχανισμούς ἐναέριων μηχανῶν, ἀλλὰ καμιά ἀπὸ αὐτὲς δὲν εἶναι τώρα ἀνιχνεύσιμη Ο καθηγητής Σανκριτικής φιλολογίας Dileep Kumar Kanjilal, Ph.D. του West Bengal Senior Educational service, λέει ὅτι ἀπὸ τὴ στιγμή ποῦ ἡ ἐγγραφῆ της ἐργασίας ὁριοθετεῖται χρονικά στὶς ἀρχὲς του εἰκοστοῦ αἰῶνα ἡ αὐθεντικότητα του Vail Sastra μπορεῖ νὰ ἀμφισβητηθεῖ


Με προσεχτική μελέτη βρέθηκε ὅτι ἡ ἐργασία διατήρησε ὁρισμένα ἀρχαία στοιχεῖα ποῦ ἀναφέρονται σε μία παλιά Sastra. Όπως στὶς Σούτρες του Panini οἱ κανόνες ἔχουν βεβαιωθεῖ δογματικά με ἕνα ἀφοριστικό στύλ με την αἰτιολόγηση νὰ ἐκφράζεται στὶς VriVrittis καὶ Karikas. Το στύλ της Σούτρας ἐντοπίζεται σε νωρίτερες ἐργασίες στὴν γραμματική, Smrti καὶ φιλοσοφία, ἐνῶ ἡ χρήση των Karikas εἶναι τόσο παλιά ὅσο ἡ Batsyayana, Kautilya καὶ ἄλλα της πρώιμης Χριστιανικῆς περιόδου.


Ο Bharadwja ὥς συγγραφέας μιᾶς Srauta Sastra καὶ ἐργασίας Smrti εἶναι πασίγνωστος ὅπως καὶ ἕνας σοφός Bharadwaja ὥς προφήτης της ἕκτης Μανδάλα της Rig Veda εἶναι ἐπίσης γνωστός. Ο Panini ἐπίσης ποῦ ἀναφέρθηκε σ' αὐτὸν στὸ VIII. II.63. Kautilya, εἶχε ἐπίσης δείξει ὅτι ὁ Bharadwaja ἦταν ἕνας ἀρχαῖος συγγραφέας της πολιτικῆς Η Mbh. (Mahabharata, Santiparva Ch. 58.3) ἀναφέρει τον Bharadwaja ὥς συγγραφέα της πολιτικῆς Συγγραφεῖς της πολιτικῆς ἔχουν βρεθεῖ συχνά νὰ γράφουν γιά τεχνολογικές ἐπιστῆμες ἐπίσης Η αὐθεντικότητα, ἑπομένως, ἅποιας πραγματείας, στὶς τεχνικές ἐπιστῆμες, συνετέθη ἀπὸ τον Bharadwaja δὲν μπορεῖ νὰ αγνοηθεί.


Λέει γι' αὐτὸ ἡ Vaimanika Sastra: Σ' αὐτὸ το βιβλίο περιγράφεται σε 8 πλήρη καὶ σαγηνευτικά κεφάλαια, ἡ τέχνη της κατασκευῆς διαφόρων εἰδῶν ἀεροπλάνων γιά ἤπιο καὶ ἄνετο ταξίδι στόν οὐρανό, σάν ενοποιητική δύναμη γιά το σύμπαν, ποῦ συνεισφέρει στὸ καλό της ἀνθρωπότητας
Αὐτό ποῦ κινεῖται με την δική του ἰσχύ, σάν πουλί, στὴ γῆ, στὸ νερό ἡ στόν ἀέρα, καλεῖται Vimana.
Αὐτό ποῦ μπορεῖ νὰ ταξιδέψει στόν οὐρανό, ἀπὸ μέρος σε μέρος, ἀπὸ γῆ σε γῆ, ἡ σφαῖρα σε σφαῖρα, καλεῖται Vimana ἀπὸ τους ἐπιστήμονες της αεροναυπηγικής. Το αρχαίο χειρόγραφο ἰσχυρίζεται ὅτι δίνει:


Το μυστικό της κατασκευῆς ἀεροπλάνων, ποῦ δέν θά σπάσουν, ποῦ δέν θά κοποῦν, ποῦ δέν θά πιάσουν φωτιά καί δέν μποροῦν νά καταστραφοῦν
· Το μυστικό γιὰ νά γίνουν τα σκάφη ἀκίνητα
· Το μυστικό γιὰ νά γίνουν τα σκάφη ἀόρατα
· Το μυστικό γιὰ νά ἀκοῦς τις συζητήσεις καί ἄλλους ἤχους ἀπό τα ἐχθρικά ἀεροπλάνα
· Το μυστικό της λήψης φωτογραφιῶν του ἐσωτερικοῦ τῶν ἐχθρικῶν ἀεροσκαφῶν
· Το μυστικό της ἐξακρίβωσης της κατευθύνσεις των ἐχθρικῶν ἀεροσκαφῶν ποῦ πλησιάζουν.
· Το μυστικό του νά κάνεις τα ἄτομα του ἐχθρικοῦ ἀεροσκάφους νά χάνουν τις αἰσθήσεις τους.
· Το μυστικό της καταστροφῆς των ἐχθρικῶν ἀεροσκαφῶν


Η Ἰνδία πρίν ἀπό 15.000 χρόνια εἶναι σε κάποιους γνωστή σάν την αὐτοκρατορία Rama, γῆ ποῦ ἦταν σύγχρονη της Ἀτλαντίδας. Ἕνας μεγάλος πλοῦτος γραπτῶν ποῦ ἀκόμα ὑπάρχει στὴν Ἰνδία πιστοποιεῖ τον ἐξαιρετικά προοδευμένο πολιτισμό ποῦ λέγεται σ' αὐτὰ ὅτι ὑπῆρχε 26.000 χρόνια πρίν Τρομεροί πόλεμοι καί ἐπακόλουθες ἀλλαγές στὴν γῆ κατέστρεψαν αὐτούς τους πολιτισμούς, ἀφήνοντας μόνο ἀπομεινάρια


Οἱ ἰσοπεδωτικοί πόλεμοι της Ramayana καί εἰδικὰ της Mahabharata λέγεται ὅτι εἶναι το μεσουράνημα των τρομερῶν πολέμων της τελευταίας Kali Yuga. Η διαδικασία της χρονικής τοποθέτησης εἶναι δύσκολη, κατά το ὅτι δέν ὑπάρχει καμιά ἀκριβής μέθοδος της ἀρίθμησης των Γιούγκα ἐπειδή ὑπάρχουν κύκλοι μέσα στούς κύκλους καί Γιούγκες μέσα στίς Γιούγκες. Ο μεγαλύτερος κύκλος της Γιούγκα λέγεται ὅτι κρατάει 6000 χρόνια ἐνῶ ὁ μικρότερος κύκλος της Γιούγκα 360 χρόνια στὴν θεωρία ποῦ ἀνέπτυξε ὁ Dr. Kunwarlal Jain Vyas. Τα γραπτά του λένε ὅτι ἡ Rama ἀνήκει στόν εἰκοστό τέταρτο μικρό Γιούγκα κύκλο καί ὅτι ὑπάρχει διάστημα 71 κύκλων μεταξύ της Manu καί της Mahabharata περιόδου, ποῦ ὑπολογίζεται στὰ 26.000 χρόνια. Ο θρῦλος της Ἀτλαντίδας, ἡ Ἀρχαία αὐτοκρατορία του Rama καί των Vimanas φτάνουν σε μας σήμερα. Το μυστηριώδες κύμα αεροναυπηγικής της δεκαετίας του 1890 μπορεῖ νά εἶναι κάλλιστα μία παρατήρηση ἀρχαίου ἀεροσκάφους, ποῦ λειτουργοῦσε ἀκόμα, πετῶντας ἀργά κατά την προαεροναυπηγική περίοδο πρίν τα τέλη του 19ου αἰῶνα στὴν Ἀμερική


Τα τελευταία χρόνια του 19ου αἰῶνα, ἔγινε ὁρατός ἕνας ἀριθμὸς ἀσυνήθιστων ἀεροσκαφῶν τα ὁποία μπορεῖ νά εἶναι Vimana. Το 1873 στὸ Bonham του Τέξας, ἐργάτες σε καλλιέργεια βαμβακιοῦ ξαφνικά εἶδαν ἕνα λαμπερό, ἀσημί ἀντικείμενο ποῦ ἦρθε κατευθεῖαν ἀπό τον οὐρανὸ κατά πάνω τους. Τρομοκρατημένοι, το ἔβαλαν στὰ πόδια, ἐνῶ το μεγάλο ἀσημί ἐλικοειδώς κινούμενο ἀντικείμενο, ὅπως το περιέγραψαν μερικοί ἄνθρωποι, περιστράφηκε καί τους ἐπιτέθηκε ξανά. Μιά ὁμάδα ἀλόγων το ἔσκασε, ὁ ὁδηγός πετάχτηκε κάτω ἀπό τις ρόδες του βαγονιοῦ καί σκοτώθηκε. Λίγες ὧρες ἀργότερα την ἴδια μέρα στὸ Fort Riley του Κάνσας, ἕνα παρόμοιο ἀεροσκάφος ἐφόρμησε ἀπό τον οὐρανὸ σε μία παρέλαση του ιππικού καί τρομοκράτησε τα ἄλογα σε τέτοιο βαθμό ποῦ τα γυμνάσια του ιππικού τέλειωσαν σε ταραχή.


Η μεγάλη πτήση του ἀεροσκάφους το 1897 στὴν πραγματικότητα άρχισε τον Νοέμβριο, το 1896 στὸ Σὰν Φραντζίσκο της Καλιφόρνια, ὅταν ἑκατοντάδες κάτοικοι εἶδαν ἕνα τεράστιο, ἐπιμήκη, μαῦρο ἀντικείμενο ποῦ χρησιμοποιοῦσε λαμπερούς προβολεῖς καί κατευθυνόταν ἀντίθετα στόν ἄνεμο, ταξιδεύοντας βορειότερα κατά μῆκος του Όακλαντ. Λίγες ὧρες ἀργότερα ἀναφορές ἦρθαν ἀπό ἄλλες βορειότερες πόλεις της Καλιφόρνια, ὅπως ἡ Σάντα Ρόζα, το Χίκο, το Σακραμέντο καί το Ρεντ Μπλάφ, καί ὅλοι περιγράφουν αὐτό ποῦ προκύπτει νά εἶναι το ἴδιο ἀεροσκάφος, ἕνα σκάφος ποῦ μοιάζει με πούρο Εἶναι πολύ πιθανό αὐτὸ το σκάφος νά κατευθυνόταν στό Mount Shasta στὴ βόρεια Καλιφόρνια.


Το ἀεροσκάφος κινοῦνταν πολύ ἀργά καί μεγαλοπρεπῶς, πετῶντας χαμηλά κάποιες στιγμές, καί τητὴ νύχτα φωτίζοντας το ἔδαφος με τους πανίσχυρους προβολεῖς του. Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ἐδῶ ,ὅπως ὁ Jacques Vallee ἔκανε στό βιβλίο του Dimentions, ὅτι μποροῦσε νά κάνει ἀκριβῶς αὐτὸ ποῦ το ἔνοιαζε, ἐπειδὴ ἀντιθέτως με σήμερα, δέν διέτρεχε κανένα κίνδυνο νά καταρριφτεί. Δὲν ὑπῆρχαν ἀεροπορικές μοῖρες γιά νά συμπλακοῦν με τον ἀέριο εἰσβολέα, οὔτε ἀντιαεροπορικά ὅπλα ἤ πύραυλοι ἐδάφους-ἀέρος γιά νά καταρρίψουν τον καταπατητή των αἰθέρων


Η ἐρώτηση ποῦ τίθεται μερικές φορές ἀπὸ τους μελετητές των Vimana εἶναι ἄν οἱ Ἀρχαῖοι Ἰνδοί καί Ἄτλαντες πῆγαν ποτέ στό Φεγγάρι ἤ τον Ἄρη Ἄν ἡ ἀνθρωπότητα εἶχε τέτοια σκάφη στοὺς ἀρχαίους καιρούς, θά εἶχαν σχεδιάσει βάσεις στό φεγγάρι καί τον Ἄρη ὅπως ἐμεῖς σχεδιάζουμε νά κάνουμε σήμερα; Ἄν εἶχαν στήσει μόνιμες βάσεις, τις καταλαμβάνουν μέχρι σήμερα;