Ἀριστοτέλης

Αὐτὴ ἦταν ἡ συγκλονιστική ἀπολογία του Κολοκοτρώνη!

Ἡ  ἀπολογία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ὅπως καταγράφεται ἀπὸ το ΓΕΣ καὶ ἀπὸ το βιβλίο του ταξιάρχου Γεωργίου Καραμπατσόλη «Η δίκη των στρατηγῶν Θεόδωρου Κολοκοτρώνη καὶ Δημητρίου Πλαπούτα».
Ὁ  Θόδωρος Κολοκοτρώνης, πρωταγωνιστής στὴν Ἐπανάσταση του 1821, στρατηγός, πολιτικός, πληρεξούσιος καὶ σύμβουλος της Ἐπικράτειας, ἔμεινε γνωστός καὶ ὥς Γέρος του Μοριά.
Το 1833, ὅμως, οι διαφωνίες του με την Ἀντιβασιλεία τον ὁδήγησαν, μαζί με ἄλλους ἀγωνιστές, στὶς φυλακές του Ιτς-Καλέ στὸ Ναύπλιο με την κατηγορία της ἐσχάτης προδοσίας.
Ἡ  ἀπολογία του
Πρόεδρος: Ὁρκίζομαι νὰ εἴπω την ἀλήθεια καὶ μόνη την ἀλήθεια εἰς ὁ,τι ἐρωτηθῶ.
Ὁρκίζομαι.  (Κάθονται ὅλοι στὶς θέσεις τους).
Πώς ὀνομάζεσαι;
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Ἀπὸ πού κατάγεσαι;
Ἀπὸ το Λιμποβίσι της Καρύταινας.
Πόσων ἐτῶν εἶσαι;
Ἑξῆντα τέσσερων.
Τι ἐπάγγελμα κάνεις;
Στρατιωτικός. Στρατιώτης ἤμουνα. Κράταγα ἐπὶ 49 χρόνια στὸ χέρι το ντουφέκι καὶ πολεμοῦσα νύχτα μέρα γιὰ την πατρίδα. Πείνασα, δίψασα, δὲν κοιμήθηκα μία ζωή. Εἶδα τους συγγενεῖς μου νὰ πεθαίνουν, τ΄ ἀδέρφια μου νὰ τυραννιοῦνται καὶ τα παιδιά μου να ξεψυχάνε μπροστά μου. Μα δε δείλιασα. Πίστευα πως ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του για τη λευτεριά μας και πως δεν θα την έπαιρνε πίσω.
Τι ἀπολογεῖσαι γιὰ την κατηγορία ποῦ σου ἀποδίδεται;
Τον ἀπερασμένο Ἰούλη διάηκα στὴν Τριπολιτσά γιὰ νὰ στεφανώσω εν' ἀντρόγενο. Ἀπῶ κεῖ τράβηξα, μαζί με τὴ νύφη μου, γιὰ το μοναστήρι της Ἅγια- Μονῆς. Την παραμονή της Παναγιᾶς ἦρθε κι ὁ Ρώμας στὴν Καρύταινα ὅπου καθίσαμε κάνα δύο μέρες. Ἔπειτα ὁ Ρώμας ἔφυγε κι ἐγὼ γύρισα στὴν Τριπολιτσά στὶς 18 τ' Αὐγούστου.
Εἶχες προηγουμένως ἄλλες συναντήσεις με το Ρώμα;
Δὲν εἶχα πρίν καμία συνάντηση μαζί του. Τον ἀντάμωσα γιὰ πρώτη φορά στὴν Τριπολιτσά. Μακριές ὁμιλίες δὲν εἴχαμε. Τρώγαμε ὅμως μαζί.
Καὶ τι λέγατε;
Τα συνηθισμένα ὅπου λένε οἱ ἄνθρωποι ὅταν τρῶνε ἀντάμα ψωμί.
Δὲν  εἶχες την περιέργεια νὰ ρωτήσεις τον Ρώμα γιὰ τα ὅσα διέδιδε περί Ἀντιβασιλείας;
Καμία περιέργεια δὲν ἔβαλα στὸ νοῦ μου.
Τον ἄλλον καιρό τι ἔκανες στὴν Τριπολιτσά;
Πάγαινα στὸ παζάρι. Σύναζα τους χωριάτες καὶ τους μίλαγα ἐπειδής ἤτανε ἐρεθισμένοι ἀπὸ κείνους τους διαβόλους τα νόμιστρα. Τους ἔλεγα: «Βρὲ τσομπάνηδες, τι πλερώνατε τον καιρό της τουρκιᾶς καὶ τι πλερώνετε τώρα; Δὲν πλερώνετε τώρα λιγότερα ἀπ' τον καιρό της τουρκιᾶς;». Καὶ τους τ' δειχθῆναι με παραδείγματα.
Τον πρίγκιπα Μπρέντ τον γνωρίζεις;
Ναί, τον γνωρίζω. Ἦρθε μάλιστα στὴν Τριπολιτσά γιὰ νὰ δῆ το Ρώμα. Σὰ μπατζανάκης του ποῦ εἶναι.
Τι παράγγειλες μ' αὐτὸν στὸ γιὸ σου το Γενναῖο στ΄ Ανάπλι;
Τίποτα. Οὔτε εἶχα καί τίποτα να του παραγγείλω.
Ποιοί ἄλλοι ἦταν τότε στὴν Τριπολιτσά;
Ὁ Νικηταράς καὶ Πλαπούτας ποῦ εἴχανε ἔρθει ἀπ' τα χωριά τους.
Τι ἄκουσες περί μιᾶς ἀναφοράς ἐναντίον της Αντιβασιλείας καὶ των Βαυαρών;
Δὲν ἄκουσα τίποτα οὔτε καί μου μίλησε ποτέ κανείς γιὰ καμία τέτοια ἀνά-φορά.
Δὲν ἄκουσες τίποτα;
Ὄχι.
Γνωρίζεις τους ληστές Κοντοβουνήσιο, Μπαλκανά καὶ Καπογιάννη;
Τον Κοντοβουνήσιο τον γνωρίζω ἀπ' τον ἐμφύλιο πόλεμο. ὁ Μπαλκανάς ἤτανε γουρνοβοσκός. Τον κατάτρεχα. Δύο φορές μου 'φύγε ἀπ' τα σίδερα. Τον Καπογιάννη δὲν τον γνωρίζω.
Τον γραμματικό του Κοντοβουνίσιου, Χρῆστο Νικολάου, τον ξέρεις;
Ναὶ. Είν' ἕνα ξόανο παρέλασαι.
Τον Ἀλωνιστιώτη τον γνωρίζεις;
Τον γνωρίζω, εἶναι μάλιστα και συγγενής μου.
Ἤξερες πῶς θὰ πήγαινε στη Λιβαδειά;
Όχι, δεν το ήξερα. Απ' τον κόσμο το ἄκουσα πὼς πῆγε.
Δὲν τον εἶχες δεῖ προηγουμένως;
Ὄχι.
(Δείχνοντάς το). Εἶναι ἀληθινό αὐτὸ το γράμμα του Ὑπουργοῦ τῶν Ἐξωτερικῶν της Ρωσίας πρὸς ἐσένα;
Ναὶ, εἶναι.
Πώς πῆρε ἀφορμὴ νὰ σου γράψει ὁ Ρῶσος ὑπουργός;
Ἦταν ἀπάντηση σ' ἕνα δικό μου γράμμα. Πήρ' ἀφορμὴ γιὰ νὰ του γράψω ἀπὸ τοῦτο δῶ το περιστατικό: Ἅμα ἦρθε ὁ Βασιλιάς μας, ὁ πρεσβευτής της Ρωσίας Ρούκμαν ἄφησε ἕνα γράμμα του στὸ περιβόλι μου συστήνοντάς με στοὺς Ρώσους καπετάνιους του Αἰγαίου. Γι' αὐτό ἔκαμα κι ἐγώ ἕνα ἴδιο γράμμα συστήνοντας αὐτὸν καὶ το ναύαρχό τους Ρίκορντ σε δικούς μας. Δὲ μου πέρασε ἡ ἰδέα πῶς αὐτὸ βλάφτει εἴτε είν' εμποδισμένο. Τόκαμα ἀπὸ λεπτότητα.
Τι ἄλλο ἔγραφες σ' αὐτὸ το γράμμα;
Τίποτις ἄλλο ἀπ' τη σύσταση. Ὅσο γιὰ το γράμμα ποῦ ἔλαβα ἔλεγε ν' ἀγαποῦμε το βασιλιά μας καὶ τη θρησκεία μας. Ἄλλο δὲ θυμοῦμαι. Σ' αὐτὸ φαίνεται τι μου γράφει ὁ Ρῶσος ὑπουργός, φανερώνοντας ἔτσι με πιὸ πνεῦμα τούγραψα κι ἐγὼ
Πότε ἔφυγες γιὰ τελευταία φορά ἀπὸ δω;
Δὲ θυμᾶμαι καλά. Θαρρῶ στὶς ἀρχὲς του Ἰούλη. Ἤτανε ἡ πρώτη φορά ποῦ 'φυγα ἀπὸ ὅταν ἦρθε ὁ βασιλιάς.
Καὶ γιατί ἔφυγες;
Ἡ αἰτία ὅπου μ' ἔκανε ν' ἀφήσω την ἐδῶ ἥσυχη ζωή μου εἶναι, πρῶτο γιατί ἐγὼ εἶμαι βουνίσιος καὶ με πειράζει ἡ ζέστη, δεύτερο γιὰ νὰ στεφανώσω ἕνα ἀντρόγενο καὶ τρίτο γιατί μούγραψε ὁ γιὸς μου ο Γενναῖος μὴν ἀρρωστήσω καὶ γι' αὐτὸ καθόμουνα στὴν Τριπολιτσά γιὰ τον καθαρό ἀέρα.
Καὶ σ' ὅσους ἀρχόντουσαν νὰ σε ἰδοῦν τι τους ἔλεγες;
Τους συμβούλευα, καθώς ἔκανα καὶ στὴν Ἅγια-Μονή, ὅπου ἔβαλα λόγο γι' αὐτὸ.
Ἔχεις ἄλλο τίποτα νὰ πεῖς γιὰ ὅσα σε κατηγοροῦν;
Τούτῳ δῶ μονάχα. Μετά το φόνο του Κυβερνήτη ἡ Πατρίδα ἤτανε χωρισμένη στὰ δύο. Ἐγώ ἅμα ἔμαθα το διορισμό του Βασιλιά, ἔκαμα τὴ σημαία του καὶ σύναξα κι ὅλους τους φίλους μου καὶ κάμαμε μίαν ἀναφορά στὴ Βαυαρία φανερώνοντας την ἀφοσίωσή μας. Ὅταν ήρθ' ο Βασιλιάς σκόρπισα τους ἀνθρώπους μου κι ἡσύχασα.
Τότε, γιατί ἀντενέργησες στὸ βασιλιά σου καὶ στὴν Ἀντιβασιλεῖα.
Ἐγώ ν' ἀντενεργήσω; Μὰ δὲ ξέρετε λοιπόν κι ἐσεῖς οἱ ἴδιοι κι ὅλοι οἱ Ἕλληνες πόσο πάσκισα στὸν καιρό του σηκωμού ν' ἀποχτήσει το ἔθνος κεφαλή καὶ νὰ μου λείψουν οἱ φροντίδες; Ἅμα ὁ Θεός μου 'δῶσε Βασιλέα, ἐγώ εἶπα σ' ὅλους τους φίλους μου: «Τώρα είμ' εὐτυχισμένος. Θὰ κρεμάσω την κάπα μου στὸν κρεμανταλά καὶ θὰ πλαγιάσω στὴν καλύβα μου ν' ἀποθάνω ἥσυχος κι εὐχαριστημένος».
Αὐτὰ εἶπε ὁ Γέρος καὶ κάθισε στὸν πάγκο του, ἐνῶ στὴν αἴθουσα ἁπλώθηκε βαθιά σιωπή καὶ ἀγωνία.
Στὶς 25 Μαΐου 1834, μαζί με τον Πλαπούτα, καταδικάστηκε σε θάνατο.

Ἡ επιστολή του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ,στους προσκυνημένους…

Ἡ επιστολή του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ,στους προσκυνημένους…

“Εἷς Ἐλόγου Σας χωρία της Λιοδώρας, ὅλα ἀπὸ Ζάτουνα ἑως Ἄσπρα Ὁσπήτια. Εὐθύς ὅπου λάβετε το παρόν μου νὰ ἀκούσετε την φωνήν του γενναιοτάτου χιλιάρχου Δημητράκη Πλαπούτα, τον ὁποῖον διορίζω με πληρεξουσιότητα νὰ πάρη τα ἅρματα σας καὶ ὅλοι μαζύ νὰ ἔλθητε το ὀγληγορώτερον κατά το χρέος σας.
Του ἔδωσα ἄδεια διὰ ἐκείνους ἀπὸ ἐσᾶς ὅπου δὲν θελήσουν νὰ θύση καὶ νὰ ἀπολέση με φωτιά καὶ με τζεκούρι, οἱ δὲ λοιποί εἶσθε εἰς την ἀγάπην μου καὶ κάμνετε το χρέος σας με προυθυμίαν, καὶ ἐλπίζω ὅτι θ’ ἀκολουθήσετε χωρίς δυσκολίας. Ἀκολουθήσατε λοιπόν καθώς σας γράφω καὶ ἀκολουθήσατε τον Καπιτάν Δημητράκη νὰ προφθάσετε το ὀγληγορώτερον.”

15 Ἰουνίου 1822, Σαραβάλι ἐκ της πολιορκίας Πατρῶν.

Ο Στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Μακρυγιάννης

Ρώτησαν κάποτε τον Κολοκοτρωνη

Κανάρης

7 Μαρτίου 1821 Ὑψώνεται στὴν Ἀρεόπολη ἡ Σήμαία τῆς ἒπανάστασης

Οἱ πρόκριτοι της Μάνης, ὑπὸ την ἀρχηγία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ὑψώνουν τὴ σημαία της ἐπανάστασης στὸ χωριό Τσίμοβα (σημερινή Ἀρεόπολη) της Λακωνίας.


Ἡ σημασία της Μάνης γιὰ την Ἐπανάσταση εἶχε ἐπισημανθεῖ πολύ ἔγκαιρα καὶ ὄχι βεβαίως τυχαία.

Το μαχητικό πνεῦμα των κατοίκων, το ὑψηλὸ πολεμικό τους φρόνημα, ἡ αὐτονομία της περιοχῆς καὶ ἡ ἀπουσία τουρκικῆς ἐξουσίας ἦταν εὐνοϊκοί παράγοντες γιὰ την ἐπιτυχία της πολεμικῆς ἐξέγερσης. 

Στὶς παραμονές του Ἀγῶνα ὑπῆρχαν ἐκεῖ ἔνοπλα σώματα, ὑπὸ την ἡγεσία ἔμπειρων ἀρχηγῶν καὶ ἀρκετοί Φιλικοί εἶχαν μεταβεῖ γιὰ νὰ προετοιμάσουν το ἔδαφος.
Ἐν τῷ μεταξύ, ἡ ἀποτυχία της Ἐπανάστασης στὴ Μολδοβλαχία ὁδήγησε στὴν Ἐθνικὴ Ἑλληνική Ἐπανάσταση πού ξεκίνησε ἀπὸ την Πελοπόννησο. 

Ἤδη ἀπὸ τις ἀρχὲς Μαρτίου καὶ πρὶν ἀκόμη ἀριστεῖ ἡ ἡμέρα της ἔναρξης τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων, παρατηρεῖται ἐπαναστατικός ἀναβρασμός ποῦ ὅλο καὶ δυνάμωνε, παρά τα μέτρα ἐκφοβισμοῦ τῶν Τούρκων με τις συλλήψεις ὁμήρων καὶ την κράτηση τῶν ἀρχιερέων καὶ προκρίτων στὴν Τρίπολη, μετά τὴ γνωστή παραπλανητική πρόσκληση.

Στή Μάνη ὑπῆρχε διχογνωμία ὥς πρὸς τον κατάλληλο χρόνο ἔναρξης της Ἐπανάστασης. 

Στήν Ἀνατολική Μάνη ἀπὸ τις ἀρχὲς Μαρτίου ἐπικρατοῦσε ἀπροκάλυπτη πολεμική κινητοποίηση με τὴ στρατολόγηση ἀνδρῶν καὶ την προμήθεια πολεμοφοδίων. Στή Δυτική Μάνη, ποὺ τελοῦσε ὑπὸ την ἄμεση ἐπιρροή του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ἐπικρατοῦσε μία φαινομενική τάξη, λόγω των δισταγμῶν του τελευταίου, ὁ ὁποῖος ἀνησυχοῦσε πῶς ὁποιαδήποτε πρόωρη καὶ ἀσυντόνιστη κίνηση τῶν ντόπιων

 θὰ προξενοῦσε στρατιωτική ἐπεμβάσῃ των Τούρκων καὶ ἀκύρωση της ὅλης προσπάθειας. Τους φόβους του αὐτούς ἐξέφρασε καὶ ἐγγράφως στὶς 11 Μαρτίου πρὸς τους Πιέρρο-Μαγγιόρο καὶ Γεωργάκη Γρηγοράκηδες, γιούς του παλιοῦ μπέη της Μάνης.
Ὁ Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης (1773-1848) ἦταν ὁ τοπικός ἡγεμόνας ἀπὸ το 1815. ὅταν ἀνέλαβε ἀπὸ το σουλτᾶνο το ἀξίωμα του μπέη της Μάνης (ἐξ οὐ καί Πετρόμπεης), τίτλο ποῦ μέχρι τότε κατεῖχε ὁ Θεοδωρόμπεης Γρηγοράκης, ὁ ὁποῖος εἶχε καθαιρεθεῖ. Χάρη στὸ ἀξίωμα αὐτὸ καὶ στὶς ἀναμφισβήτητες ἱκανότητές του, ὁ Πετρόμπεης κατάφερε νὰ ἐπιβληθεῖ στὴν περιοχή. τόσο στοὺς Ἕλληνες. ὅσο καὶ στοὺς Τούρκους καὶ νὰ ἀποκτήσει μεγάλη ἐπιρροή. 

Ἀπὸ το 1818 εἶχε μυηθεῖ στῆ Φιλική Ἑταιρεία ἀπὸ τον Κυριάκο Καμαρινό καὶ ἀργότερα μύησε καὶ ὁ ἴδιος τους κυριότερους ἀρχηγούς της Μάνης. Ὑπῆρξε συνετός καὶ ἔμπειρος ἀρχηγός, ἔνθερμος πατριώτης, διορατικός καὶ δὲν ἐνθουσιαζόταν εὔκολα.

Οἱ διαβεβαιώσεις του Παπαφλέσσα γιὰ ἐπεμβάσῃ της Ρωσίας στὴν ἐπικείμενη ἑλληνική ἔνοπλη ἐξεγέρσει. με την κήρυξη ρωσοτουρκικού πολέμου καὶ την ὑποστολή ἔνοπλης δύναμης στὴν Ἑλλάδα καὶ γιὰ την ὕπαρξη πληθώρας οἰκονομικῶν μέσων. δὲν ἔπειθαν το διστακτικό Μαυρομιχάλη, ὁ ὁποῖος προσπαθοῦσε νὰ διασταυρώσει τις πληροφορίες του ἀπὸ τον Καποδίστρια καὶ την ἡγεσία της Φιλικῆς Ἑταιρείας. Πίστευε. ὅτι ὁποιαδήποτε βεβιασμένη καὶ ἀσυντόνιστη κίνηση. θὰ ἔβαζε σε μεγάλο κίνδυνο την ὅλη προετοιμασία.

Οἱ τουρκικές ἀρχὲς ἤδη ὑποψιάζονταν τον Πετρόμπεη. ἐξαιτίας της ἀπειθαρχίας του νὰ συλλάβει τον Κολοκοτρώνη καὶ τον Παπαφλέσσα καὶ σχεδία­ζαν την ἀντικατάστασή του ἀπὸ τὴ θέση του μπέη. Ὁ τελευταῖος ξεγέλασε τις ἀνησυχίες του ἐχθροῦ. με την ἀποστολή του γιοῦ του Ἀναστάση στὴν Τρίπολη. στὴ σχετική πρόσκληση τῶν Τούρκων.
Οἱ Μανιάτες ὁπλαρχηγοί ἦταν πλέον πεπεισμένοι γιὰ την ἐπίσπευση τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων. Σύμφωνα δὲ με τοπική παράδοση, στὶς 17 Μαρτίου στὴν Ἀρεόπολη – Τσίμοβα οἱ καπεταναῖοι της Μάνης. με ἐπι­κεφαλής τον Κατσάκο Μαυρομιχάλη. κήρυξαν την Ἐπανάσταση καὶ ἔγινε δοξολογία στὸ ναό τῶν Ταξιαρχῶν. 

Παράδοση ποῦ ἐπιβεβαιώνεται. ἀπὸ τις πληροφορίες του Φιλήμονος καὶ του Ἰωάννη- Γενναίου Κολοκοτρώνη, γιοῦ του Θεόδωρου. Κατά τον Κολοκοτρώνη, οἱ Ἕλληνες «διενοοῦντο περί της ἐνάρξεως του πολέμου» καὶ «ὅθεν την 17ην Μαρτίου οἱ πρόκριτοι της Μάνης συνεννοήθησαν νὰ λάβωσι τα ὅπλα κατά των Τούρκων».

 
Ὁ Γενναῖος Κολοκοτρώνης, γιός του Θεόδωρου, γράφει:

 
«Ἀναπτυσσομένης της ἰδέας περί της Ἐπαναστάσεως, ὁ σπινθήρ της Ἐλευθερίας ἥναπτε τον ἐνθουσιασμό τῶν Ἑλλήνων, οἵτινες διενοοῦντο περί της ἐνάρξεως του πολέμου. 

Ὅθεν την 17ην Μαρτίου οἱ πρόκριτοι της Μάνης συνεννοήθησαν νὰ λάβωσι τα ὅπλα κατά των Τούρκων.»
Στὴ μικρή πλατεῖα μπροστά ἀπὸ το ναό, στὴ θέση «Κοτρώνι», ὑψώθηκε ἡ ἐπαναστατική σημαία, ποῦ εἶχε κατασκευαστεῖ πρόχειρα ἀπὸ λευκό ὕφασμα καὶ μαῦρο σταυρό. Σύμφωνα με την ἴδια παράδοση καὶ ὅπως συμβαίνει σ’ αὐτὲς τις περιπτώσεις, οἱ ἱερεῖς εὐλόγησαν τὴ σημαία καὶ οἱ ὁπλαρχηγοί, μεταξύ τῶν ὁποίων καὶ ὁ Πετρόμπεης, ὁρκίστηκαν ὅτι θὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ την ἐλευθερία του ἔθνους. 

Ἡ ἡμέρα της 17ης Μαρτίου ἔχει κηρυχθεῖ ἀπὸ το κράτος, ὡς τοπική ἐθνικὴ ἑορτὴ της Ἀρεόπολης.

Ὁ ὅρκος τῶν Μανιατών μπροστά στοὺς Ταξιάρχες:

«Ὁρκίζομαι,
εἰς το ὄνομα του Παντοδύναμού μας Θεοῦ,
εἰς το ὄνομα του Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ
καὶ της Ἁγίας Τριάδος,
νὰ χύσω καὶ την ὑστέραν ρανίδα του αἵματος μου,
ὑπέρ πίστεως καὶ Πατρίδος.
Ὁρκίζομαι,
νὰ μὴ βλέψω εἰς τα ὄπισθεν,
ἐάν δὲν ἀποδιώξω τον ἐχθρὸν της Πατρίδος
καὶ της Θρησκείας μου.
Ορκίζομαι,
«Ταν ή επί Τας» καὶ «Νίκη ἤ Θάνατος»
ὑπέρ Πίστεως καὶ Πατρίδος.



Ἡ ἐπιλογή της περιοχῆς αὐτῆς γιὰ την κή­ρυξη της Ἐπανάστασης δὲν κρίθηκε τυ­χαία, ἀφοῦ ἡ Τσίμοβα – Ἀρεόπολη ἦταν, ἐπὶ ἡγεμονίας Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ἡ «πολιτική πρωτεύουσα» της Μάνης, ὁ ἐκεῖ μεγάλος πύργος, του ἀποτελοῦσε το διοικητή­ριό του καὶ ἐκεῖ ἔμεναν τα ἰσχυρότερα μέλη της οἰκογένειάς του.
Ἐπίσης ἡ Τσίμοβα ἀποτέλεσε το κέ­ντρο του ἐπαναστατικοῦ ἀγῶνα της Μάνης. Στή συνέχεια, ἄρχισε ἡ πολεμική προετοιμασία καὶ ὀργανώθηκαν δύο στρατιωτικά τμήματα, της Ἀνατολίτικής καὶ της Δυτικῆς Μάνης, τα ὁποία ἔδρασαν χωρισμένα, ἀλλὰ ταυτόχρονα ὑπὸ τους το­πικούς τους ἀρχηγούς, το μὲν πρῶτο πρὸς Λακε­δαίμονα καὶ το δεύτερο πρὸς Καλαμάτα.
Το μεσημέρι της 22ας Μαρ­τίου μία στρατιά 2.500 ἀνδρῶν, με ἐπὶ κεφαλῆς τον Πετρόμπεη, ἐξόρμησε πρὸς τις πεδιάδες της Μεσ­σηνίας.
Μαζί του ἦταν πολλά μέλη της οἰκογένειάς του, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης καὶ καπετάνιοι της Δυτικῆς Μάνης: ὁ Μούρτζινος, οἱ Καπετανάκηδες, οἱ Κουμουντουράκηδες, ὁ Παναγιώτης Βενετσανάκος, ὁ Κυβέλος, ὁ Χριστέας κ.ά. Το πρωί της ἑπόμενης μέρας εἶχαν πλέον εἰσέλθει στὴν Καλαμάτα, μαζί τους ἦταν οἱ Παπαφλέσσας, Ἀναγνωσταράς, Νικηταράς καὶ οἱ ἄλλοι ὁπλαρχηγοί, ποῦ φυλούσαν τους γύρω λόφους, ἀφοῦ πρῶτα ἀπέκοψαν κάθε προσπάθεια διαφυγῆς τῶν Τούρ­κων πρὸς Τρίπολη.
Ὁ Ἀρναούτογλου παρέδωσε την πόλη χωρίς ἀντίσταση, ἔπειτα ἀπὸ σχετικό πρωτόκολλο καὶ ἀφοῦ διασφαλίστηκε ἡ ζωή των Τούρκων.
Το μεσημέρι της 23ης Μαρτίου, στὶς ὄχθες του χειμάρρου Νέδωνος καὶ μπροστά ἀπὸ τὴ βυζαντι­νή ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλω,ν ἔγινε πανη­γυρική δοξολογία, κατά την ὁποία 24 ἱερεῖς καὶ ἱερομόναχοι εὐλόγησαν τις σημαῖες των ἀγωνιστῶν καὶ τους ὅρκισαν γιὰ τον ἀπελευθερωτικό ἀγῶνα. Ἀκολούθησε σύσκεψη των ὁπλαρχηγῶν καὶ των προκρίτων, κατά την ὁποία ἀποφασίστηκε ἡ σύστα­ση ἐπαναστατικῆς ἐπιτροπῆς, της «Μεσσηνιακῆς Γερουσίας» ἡ «Συγκλήτου», με σκοπό το συντονι­σμό του ἐπαναστατικοῦ ἀγῶνα.
Ἡ ἡγεσία δόθηκε στὸν Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, ὁ ὁποῖος ἔλαβε τον τίτλο του «ἀρχιστράτηγου των σπαρτιατικῶν δυ­νάμεων».
1. Την ἴδια μέρα ὁ Πετρόμπεης, ὡς πρόεδρος της Πελοποννησιακῆς Γερουσίας, ἀπέστειλε «προειδοποίησιν εἰς τας εὐρωπαϊκάς αὐλάς», γνωρίζο­ντας την Ἐπανάσταση τῶν Πελοποννησίων καὶ ζητῶντας βοήθεια γιὰ την Ἑλλάδα «ἐκ της ὁποίας καὶ ὑμεῖς εφωτίσθητε […] ὅσον τάχος την φιλάνθρωπον συνδρομήν καὶ διά χρημάτων καὶ διά ὅπλων, καὶ διά συμβουλῆς», διαβεβαιώνοντας γιὰ την ἔμπρακτη ἀπόδειξη της εὐγνωμοσύνης της.
Ἡ «προειδοποίησις» αὐτὴ ἀποτελεῖ το πρῶτο διπλω­ματικό ἔγγραφο της ἐπαναστατημένης Ἑλλάδας πρὸς τις ξένες δυνάμεις.