Ἄρτεμις - Ἡ Θέα του κυνηγιοῦ

Ἡ Ἄρτεμη εἶναι μία ἀπὸ τις παλαιότερες, πιὸ περίπλοκες ἀλλὰ καὶ πιὸ ἐνδιαφέρουσες μορφές του ἑλληνικοῦ πανθέου. Κόρη του Δία καὶ της Λιτῶς, δίδυμη ἀδερφὴ του Ἀπόλλωνα, βασίλισσα των βουνῶν καὶ των δασῶν, θεά του κυνηγιοῦ, προστάτιδα των μικρῶν παιδιῶν καὶ ζώων.


Η γέννηση της ἰδιόρρυθμης θεάς τοποθετεῖται στὸ νησί Ὀρτυγία. Σε αὐτὸ το ἄγονο πετρονήσι καὶ μετά ἀπὸ φοβερές ταλαιπωρίες καὶ περιπλανήσεις εἶχε καταφύγει ἡ ἔγκυός Λητώ προκειμένου νὰ κρυφτεῖ καὶ νὰ προφυλαχθεῖ ἀπὸ την καταδιωκτική μανία της νόμιμης συζύγου του Δία, της Ἤρας. Ἐκεῖ καὶ με τὴ βοήθεια ὅλων των γυναικείων θεοτήτων (ἐκτὸς της Ἤρας) ἦρθε στὸ φῶς ἡ Ἄρτεμη καὶ λίγο ἀργότερα ὁ ἀδερφὸς της ὁ Ἀπόλλωνας.

Ἀπὸ τις πρῶτες κιόλας ὧρες της γέννησής της ἡ Ἄρτεμη παίρνει πρωτοβουλίες. Ἄν καὶ νεογέννητο βρέφος, βοηθᾶ την ἐξουθενωμένη μητέρα της νὰ ξεγεννήσει καὶ το δεύτερο της παιδί καὶ ταυτίζεται με τον τρόπο αὐτὸν με την Εἰλείθυια, τὴ θεά του τοκετοῦ. Πανέμορφη καὶ πανέξυπνη ἡ Ἄρτεμη, εἶχε ἀπὸ πολύ νωρίς κερδίσει την ἐκτίμηση τῶν ἄλλων θεῶν. Ἤδη ἀπὸ τα τρία της χρόνια εἶχε συγκεκριμένες ἀπαιτήσεις, ποῦ ἀφοροῦσαν την ἐνδυμασία της, τον ἐξοπλισμό της καὶ την ἀκολουθία της στὴν πιὸ ἀγαπημένη της ἐνασχόληση, το κυνήγι. Ἦταν παιδί ποῦ ἤξερε τι ἤθελε καὶ πραγματικά σταθερό καὶ ἄκαμπτο στὶς ἀποφάσεις του.

Ὁ Δίας τὴ θαύμαζε γιὰ την ἐπιμονή της καὶ, λόγω της εὐστροφίας της, της ἔτρεφε πολύ μεγάλη ἀγάπη καὶ ἱκανοποιοῦσε ὅλες της τις ἐπιθυμίες. Ἕνα ἀπὸ τα πρῶτα πράγματα ποῦ ζήτησε ἡ Ἄρτεμη σὰν δῶρο ἀπὸ τον πατέρα της ἦταν ἡ αἰώνια ἁγνότητα καὶ παρθενία. Πιστή καὶ σταθερή σε ὁ,τι ζητοῦσε καὶ τὴ δέσμευε, ἡ παρθενική θεά δὲ σπίλωσε ποτέ οὔτε το ἦθος της, οὔτε καὶ το χαρακτῆρα της. Σοβαρή καὶ περήφανη, διατήρησε την ἁγνότητά της περιφρονῶντας ἐρωτικές πολιορκίες κι ἐπιθέσεις. Ἀφοσιωμένη στὸ κυνήγι καὶ τὴ φύση, ἀδιαφόρησε γιὰ τις χαρές του γάμου καὶ τις ἀπολαύσεις του ἔρωτα. Με ἐπιβολή καὶ αὐστηρότητα ἀπαίτησε την ἀθωότητα καὶ την παρθενικότητα ὄχι μόνο του ἐαυτού της, ἀλλὰ καὶ των Νυμφών ποῦ την περιστοίχιζαν κι ἐπίσης αὐτὸν ποῦ με τις ὑπηρεσίες τους την τιμοῦσαν.

Ἡ Ἄρτεμη ἦταν μία θεά ἀμείλικτη ποῦ ποτέ σχεδόν δὲ συγχωροῦσε. Ὁποιαδήποτε παρατυπία σε βάρος της, ὁποιαδήποτε παρέκκλιση ἀπὸ τα πιστεύω της καὶ τις ἀρχὲς της ἄξιζε την τιμωρία της. Ἡ ἀδυσώπητη ὀργὴ της ἦταν ἕτοιμη νὰ ξεσπάσει ἀνά πᾶσα στιγμή ἀπέναντι στὸν παραβάτη τῶν αὐστηρῶν της κανόνων. Τα θανατηφόρα της βέλη στόχευαν διαρκῶς θνητούς, θεούς καὶ ἥρωες ποῦ παρέβλεπαν την ὕπαρξη της ἡ ἀμελοῦσαν τις ἀρχὲς καὶ τὴ λατρεία της.

Κάποτε ὁ Ἀκταῖωνας, ὁ γιὸς της Αὐτονόης καὶ του Ἀρισταίου, ἔτυχε νὰ δεῖ την Ἄρτεμη γυμνή, την ὥρα ποῦ ἔκανε το λουτρό της. Ἡ θεά ἀπὸ φόβο μήπως διαδοθεῖ το περιστατικό, τον μεταμόρφωσε σε ἐλάφι κι ἔβαλε τα πενήντα σκυλιά ποῦ τον συνόδευαν νὰ τον κατασπαράξουν. Σε μία ἄλλη περίπτωση ἡ Καλλιστώ, ἡ κόρη του Λυκάονα (καὶ μία ἀπὸ τις συνοδούς της Ἄρτεμης στὸ κυνήγι) κόντεψε νὰ χάσει τὴ ζωή της ἀπὸ τα βέλη της θεάς γιατί ἀποπλανημένη ἀπὸ τον Δία εἶχε χάσει την ἁγνότητά της καὶ εἶχε μείνει ἔγκυος. Ἐπίσης ἡ Ἄρτεμη σκότωσε καὶ την Ἀριάδνη, γιατί σύμφωνα με το μῦθο εἶχε ἀπαχθεῖ καὶ ἀποπλανηθεῖ ἀπὸ τον Θησέα στὴ Νάξο. Τέλος ὁ Ὠρίωνας, ὁ γιὸς του Ποσειδῶνα, βρῆκε κι αὐτὸς τραγικό θάνατο ἀπὸ τα βέλη της Ἄρτεμης, γιατί σύμφωνα με μία παράδοση εἶχε σμίξει με τὴ θεά της αὐγῆς Ἠῶ, ἥ γιατί σύμφωνα με κάποια ἄλλη παράδοση εἶχε καυχηθεῖ ὅτι ἦταν καλύτερος ἀπ' αὐτήν στὴν τέχνη του τόξου. Ἡ Ἄρτεμη εἶχε ἰδιαίτερη ἀδυναμία στὰ παιδιά καὶ τους ἔφηβους. Νέοι καὶ νέες ποῦ διατηροῦσαν την ἀθωότητά τους καὶ ποῦ ζοῦσαν σύμφωνα με τις ἀρχὲς της ἦταν πάντοτε εὐνοούμενοί της καὶ βρίσκονταν διαρκῶς κάτω ἀπὸ την προστασία της. Ὀ Ἱππόλυτος, μάλιστα, ποῦ ἦταν ἀφοσιωμένος σε αὐτὴν καὶ τη λατρεία της, ἀποτελεῖ ζωντανό παράδειγμα αὐτῆς της τακτικῆς καὶ ἀδυναμίας της θεάς.


Ὁ Ἱππόλυτος, λοιπόν, δεινός κυνηγός κι ἀλογοδαμαστής, εἶχε ἀφιερώσει τὴ ζωή του στὴν πανέμορφη Ἄρτεμη καὶ στὸ ἰδανικό ποῦ ἡ ἴδια πρέσβευε. Καμιά πρόκληση, καμιά γυναῖκα δὲ στάθηκε ποτέ ἱκανὴ νὰ τον παρασύρει. Οὔτε καὶ ἡ Φαίδρα, ἡ γυναῖκα του Θησέα, μπόρεσε με τὴ γοητεία της νὰ τον ἀποπλανήσει. Ἡ ὑποδειγματική του συμπεριφορά ἔκανε τὴ θεά νὰ συγκινηθεῖ καὶ νὰ του χαρίσει τιμές, δόξες καὶ αἰώνια -μετά το θάνατό του- μνήμη του ὀνόματός του. Ἡ Ἄρτεμη ἦταν μία ἀπὸ τις ὀμορφότερες καὶ κομψότερες θεές του Ὀλύμπου. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες πραγματικά τὴ θαύμαζαν. Τὴ φαντάζονταν ψηλή, με εὐγενική ὀμορφιά, ἀγέρωχη κορμοστασιά καὶ περήφανο περπάτημα.


Γενικά, ἡ Ἄρτεμη ἦταν θεά δραστήρια, σκληρή καὶ ἀεικίνητη. Στὶς περισσότερες της ἐκδηλώσεις ἐμφανίζεται συνειδητοποιημένη, ὥριμη κι ἀποφασιστική, ἐνῶ λίγα ἦταν τα περιστατικά ἐκεῖνα στὰ ὁποία παρουσίαζε μία εἰκόνα τελείως διαφορετική.


Κατά τὴ θεομαχία, ἡ περήφανη καὶ ἀπαιτητική κόρη του Δία, ἐμφανίζεται σὰν ἕνα μικρό ἀνώριμο κορίτσι ποῦ ὀφείλει νὰ ὑπακούει, νὰ σέβεται καὶ νὰ συμμορφώνεται στὶς ἐπιταγές της γυναίκας του πατέρα της καὶ του ἀδερφοῦ της.

Ἀπέναντι στὴ διστακτικότητα του Ἀπόλλωνα νὰ μονομαχήσει με τον Ποσειδῶνα, ἡ Ἄρτεμη κρατᾶ στάση ἀρνητική καὶ ἀντιμετωπίζει το δίδυμο ἀδερφὸ της με λόγια εἰρωνικά, ἀναιδῆ καὶ περιφρονητικά. Ἡ Ἤρα, παροῦσα στὸ περιστατικό, ἐξοργίζεται με τη συμπεριφορά της καὶ με μανία ἀρχίζει νὰ τὴ χτυπᾶ με τα ἴδια της τα βέλη.


Μία ἀπὸ τις πιὸ ἀγαπημένες ἐνασχολήσεις της Ἄρτεμης ἦταν το κυνήγι. Γυναῖκα δραστήρια, ὁρμητική καὶ εὐκίνητη, ἡ ἐλεύθερη καὶ ἀεικίνητη θεά διοχέτευε το μεγαλύτερο μέρος της ἐνεργητικότητάς της στὴν ἀναζήτηση καὶ καταδίωξη θηραμάτων στὰ βουνά. Συνοδευόμενη ἀπὸ δροσερές καὶ ὄμορφες νύμφες καὶ περιστοιχισμένη ἀπὸ ἄγρια κυνηγόσκυλα, ἔτρεχε γύρω ἀπὸ λίμνες, ποτάμια, λιβάδια καὶ βουνά προκειμένου νὰ ἀπαντηθεῖ με ἄγρια κυρίως ζῶα. Ντυμένη με λιτό ἐλαφρύ ροῦχο καὶ ἐφοδιασμένη με τον κατάλληλο γιὰ την περίσταση ἐξοπλισμό ριχνόταν με ἐνθουσιασμό καὶ μανία σ' αὐτὸ ποῦ κυρίως την ἐνδιέφερε. Ἀδάμαστη, σκληρή κι ἀγέρωχη, δεινή γνώστρια της τοξευτικής τέχνης καὶ πολύ ἱκανή δρομέας καὶ κυνηγός, ἐπιδίδονταν με πάθος στὸ κυνήγι.


Ἕνα ἀπὸ τα βασικότερα γνωρίσματα της Ἄρτεμης ἦταν ἡ καθολική της κυριαρχία στὴ φύση. Ἥμερα καὶ ἄγρια ζῶα, ψάρια στὰ νερά καὶ πουλιά στὸν ἀέρα ἦταν ὅλα τους κάτω ἀπὸ την προστασία της.

Ὡς θεά καὶ προστάτιδα της φύσης ἡ Ἄρτεμη θεωροῦνταν ὑπεύθυνη τόσο γιὰ τὴ γεωργία ὅσο καὶ γιὰ την κτηνοτροφία. Περιοχές ποῦ τὴ λάτρευαν καὶ την τιμοῦσαν ἀνελλιπῶς εἶχαν πάντα εὔφορη γῆ, κατᾶσπαρτα χωράφια, πλούσια συγκομιδή καί ζῶα ὑγιῆ καὶ γόνιμα. Ἀντίθετα, ὅσες ἀπὸ τις περιοχές δὲν τηροῦσαν σωστά τις ὑποχρεώσεις τους ἀπέναντι της καὶ ἐπιπλέον παρέβλεπαν την ὑπάρξη της, εἶχαν νὰ ἀντιμετωπίσουν την ἐκδικητική ὀργὴ καὶ μανία της, ποῦ ἰσοδυναμοῦσε με καταστροφή των σπαρτῶν καὶ ἀποδεκατισμό των κοπαδιῶν.


Ὁ Ἄδμητος καὶ ὁ Οἰνέας ἀντιμετώπισαν, ἐξαιτίας της ἀμέλειας καὶ της ἀδιαφορίας ποῦ ἔδειξαν, την ὀργὴ της θεάς. Ὁ Ἄδμητος στὴ γαμήλια γιορτή του εἶχε ξεχάσει νὰ θυσιάσει -ὅπως ἐπιβαλλόταν- στὴν Ἄρτεμη. Ἡ Ἄρτεμη ὀργισμένη ἀπὸ αὐτὴ την παρατυπία του ἔστειλε στὸ νυφικό του κρεβάτι ἕνα κοπάδι ἀπὸ φίδια, ἐνῶ ἑτοιμάστηκε νὰ του ἀφαιρέσει τὴ ζωή. Μάταια ὁ Ἀπόλλωνας προσπάθησε νὰ την καλοπιάσει. Τελικά ὁ ἴδιος πείθει τις Μοῖρες νὰ του χαρίσουν τὴ ζωή καὶ σὰν ἀντάλλαγμα νὰ πάρουν τὴ ζωή κάποιου ἄλλου δικοῦ του ἀνθρώπου. Στήν ἀπαίτηση αὐτή τῶν Μοιρῶν μόνο ἡ γυναῖκα του Ἄλκηστι προθυμοποιεῖται νὰ προσφερθεῖ. Τελευταία ὅμως στιγμή ἡ ἐπεμβάσῃ του Ἡρακλῆ τὴ σώζει προτοῦ ἀκόμη προλάβει ἡ ψυχή της νὰ κατέβει στὸν Ἄδη.


Ὁ Οἰνέας κάποτε εἶχε ξεχάσει νὰ θυσιάσει στὴν προστάτιδα της πόλης του Καλυδώνας, δηλαδή στὴν Ἄρτεμη. Ἡ ἀδιαφορία του αὐτὴ κόστισε τόσο στὴν πόλη, ὅσο καὶ στὸ λαό της. Ἕνας τεράστιος κάπρος σταλμένος ἀπὸ τὴ θεά προκάλεσε τεράστιες καταστροφές σε γῆ, σε ζῶα καὶ ἀνθρώπους. Κανείς δὲ τολμοῦσε νὰ τον σκοτώσει. Ὁ Μελέαγρος μόνο, ὁ γιὸς του Οἰνέα, ἦταν τελικά ἐκεῖνος ποῦ τον ἐξόντωσε ἀλλὰ στὴ συνέχεια σκοτώθηκε σε μία συμπλοκή γύρω ἀπὸ τὴ μοιρασιά. Ἡ γυναῖκα καὶ ἡ μητέρα του Μελέαγρου μὴ ἀντέχοντας τὴ θλίψη του θανάτου του αὐτοκτόνησαν ἀπὸ τὴ στεναχώρια τους. Οἱ ἀδερφὲς του, τέλος, ποῦ ἀδιάκοπα τον θρηνοῦσαν, μεταμορφώθηκαν ἀπὸ την Ἄρτεμη σε φραγκόκοτες.


Πέρα ἀπὸ τὴ συμμετοχή της σε ὅλα τα παραπάνω περιστατικά, η θεά του κυνηγιοῦ παίρνει ἐνεργὸ μέρος καὶ σε ἕναν ἀπὸ τους δώδεκα ἄθλους του Ἡρακλῆ. Ὁ Ἡρακλῆς γιὰ μεγάλο διάστημα καταδίωκε μία πανέμορφη ἐλαφίνα με χρυσά κέρατα καὶ χάλκινα πόδια, ἰδιοκτησία της θεάς Ἄρτεμης. Ἡ Ἄρτεμη, με τὴ συνδρομή του ἀδερφοῦ της, του Ἀπόλλωνα, τον ἐμποδίζει νὰ σκοτώσει το ἄγριο ζῶο καὶ τον προτρέπει νὰ το παραδώσει στὴν Τίρυνθα, στὸ βασιλιά Εὐρυσθέα. Με την παραλαβή του ζώου ὁ Εὐρυσθέας ἀναλαμβάνει νὰ της το ξαναφιερώσει. Ὅπως στὸ μῦθο με τον Ἡρακλῆ, ἔτσι καὶ σε πολλά ἀλλά περιστατικά ἡ Ἄρτεμη συμπράττει με τον ἀδερφὸ της τον Ἀπόλλωνα γιὰ την ἐπίτευξη κάποιου σκοποῦ. Στήν περίπτωση της Νιόβης ποῦ παινεύτηκε (συγκριτικά με τὴ Λητώ) γιὰ τα πολλά καὶ ὄμορφα παιδιά της ἔχουμε τὴ συνεργασία των δύο δίδυμων ἀδερφῶν στὴν τιμωρία της. Ἑπτὰ βέλη της Ἄρτεμης κι ἑπτὰ του Ἀπόλλωνα καρφώθηκαν στὰ δεκατέσσερα παιδιά της καὶ τα σκότωσαν. Με τον ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο καὶ γιὰ τον ἴδιο λόγο ἡ Ἄρτεμη σκότωσε κάποτε τὴ Χιόνη (την κόρη του Δαιδαλίωνα καὶ ἐρωμένη του Ἀπόλλωνα), γιατί εἶχε καυχηθεῖ ὅτι ἡ ὀμορφιά της ἦταν τέτοια ποῦ ξεπερνοῦσε ἀκόμα κι αὐτὴν της πανέμορφης θεάς



Ο πόλεμος μεταξύ Ἑλλήνων καὶ Τρώων δὲ βρίσκει την Ἄρτεμη ἀδιάφορη. Μαζί με τον ἀδερφὸ της τον Ἀπόλλωνα, τον Ἄρη, την Ἀφροδίτη καὶ τὴ Λητώ συμμετέχει ἐνεργὰ με το μέρος των Τρώων. Ἕνα ἀπὸ τα πρῶτα περιστατικά ποῦ συνέβησαν προτοῦ ἀκόμη ξεκινήσει ὁ πόλεμος ὀφειλόταν στὸ θυμό καὶ την ὀργὴ της Ἄρτεμης. Ὁ ἑλληνικός στόλος, ἐξαιτίας της ἄπνοιας ποῦ εἶχε δημιουργήσει ἡ θεά, δὲν μποροῦσε νὰ ξεκινήσει. Ἕνα τυχαῖο περιστατικό του ἀρχηγοῦ τῶν Ἀχαιῶν Ἀγαμέμνονα εἶχε προκαλέσει την κατάσταση αὐτὴ. Κάποτε χωρίς ὁ ἴδιός νὰ το ἀντιληφθεῖ εἶχε εἰσβάλει σε ἕνα ἄλσος ἀφιερωμένο στὴν Ἄρτεμη καὶ εἶχε σκοτώσει ἕνα ἱερὸ ἐλάφι. Ἡ θεά ἐξοργίστηκε τόσο πολύ ποῦ ἀπαίτησε τὴ θυσία της κόρης του Ἰφιγένειας προκειμένου εὐνοϊκοί ἄνεμοι νὰ βοηθήσουν το σαλπάρισμα τῶν ἑλληνικῶν καραβιῶν.


Ὁ πληγωμένος ἀπὸ τον Διομήδη, τέλος, Αἰνείας εἶχε στὴ διάρκεια του πολέμου δεχτεῖ τὴ βοήθεια της Ἄρτεμης καὶ της Λιτῶς καὶ εἶχε κατορθώσει χάρη σε αὐτὲς νὰ ἀνακτήσει τις δυνάμεις του καὶ νὰ ἐπιστρέψει στὴ μάχη.



Τα σύμβολα της Ἄρτεμης ἦταν πολλά καὶ ποικίλα. Ξεκινοῦσαν ἀπὸ ζῶα καὶ φυτά καὶ κατέληγαν σε ὅπλα: κατσίκα, τράγος, ἐλάφι, ἀρκοῦδα, σκύλος, φίδι, δάφνη, φοίνικας, κυπαρίσσι, σπαθί, φαρέτρα, ἀκόντιο καὶ ἄλλα.

Ἡ ἐκκλησία, σταθερά, το πιό καλό παιδί της ἐξουσίας

 τον 4ο αἰῶνα μ.χ. οἱ μεγάλοι ἱεράρχες πῆραν ἐντολὴ ἀπὸ την ἐξουσία ποῦ ὑπηρετοῦσαν τότε νὰ σφάξουν κάθε Ἕλληνα ποῦ δὲν θὰ δεχόταν την μίξη του Χριστιανισμοῦ με την ἑβραϊκή θρησκεία.


Ἀργότερα, στὴν ἐπανάσταση του 21, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως καὶ ὄχι μόνο, ἀφόρισε σχεδόν ὅλους τους ἀγωνιστές καὶ τις ἀγωνίστριες του 21, ἐπειδὴ πῆρε καὶ πάλι ἐντολὴ ἀπὸ τα ἀφεντικὰ του .


Σήμερα, τα ἀφεντικά ἀλλάξαν , ἀλλὰ ἡ ἐκκλησία σταθερά προδίδει τὴ Μακεδονία καὶ ὁ Ἱερώνυμος ἀπαγόρευσε κάθε σχέση με το συλλαλητήριο του Λευκοῦ Πύργου γιά την Μακεδονία.

"'Αγιοί" μου, ἐσεῖς καὶ οἱ παρατρεχάμενοί σας, τα πιὸ καλά παιδιά του συστήματος. Οἱ ἐλάχιστες φωτεινές ἐξαιρέσεις, δέν σώζουν την κατάσταση.

Ἐδῶ προδώσατε τον Χριστό ὑπέρ τῶν Ἑβραίων καὶ της θρησκείας του Γιαχβέ, θὰ κολλήσετε στὴν Μακεδονία;

Μένετε σιωπηλοί καὶ δίνετε στὸν καθένα καὶ την κάθε μία, το δικαίωμα νὰ ἀναλογίζεται, ποῖο εἶναι το ἀντάλλαγμα. Ὄχι τίποτε ἄλλο, ἀλλὰ γιὰ νὰ ξέρουμε πόσο ἀξίζει ἡ ἱστορία μας.

ΕΛ

Ὁ Μωσαϊκός Νόμος θεωρεῖ τις γυναῖκες.....ἀκάθαρτες.

Ναὶ, σωστά διαβάσατε.

Ὑπάρχουν περιπτώσεις κατά τις ὁποῖες ὁ Μωσαϊκός Νόμος ἀντιμετωπίζει τις γυναῖκες σὰν ἀκάθαρτες καὶ ὁρίζει κάποιους κανόνες, ποῦ αὐτή πρέπει νὰ ἀκολουθήσει, ὥστε νὰ καθαρισθεῖ. Νὰ τονίσω ὅτι καὶ οἱ ἄντρες μποροῦν νὰ γίνουν ἀκάθαρτοι, σύμφωνα με κάποιες διατάξεις του νόμου, ἀλλὰ ἡ διαφορά εἶναι ὅτι οἱ γυναῖκες, ἔτσι ὅπως ὁρίζεται ἡ ἀκαθαρσία, δὲν μποροῦν νὰ την ἀποφύγουν τελείως καὶ με αὐτὸ θὰ ἀσχοληθῶ παρακάτω.

Διαβάζουμε λοιπόν στὸ "θεόπνευστο" Λευιτικόν:

Λευ. 12,1 Ὁμίλησεν ὁ Κύριος πρὸς τον Μωϋσήν λέγων·

Λευ. 12,2 “λάλησε στοὺς Ἰσραηλίτας καὶ εἶπε λέγων πρὸς αὐτούς· Γυνή ἔγκυος, ἐάν γεννήση ἄρρεν, θὰ εἶναι ἀκάθαρτος ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρας· ὅσας ἡμέρας εἶναι ἀκάθαρτος καὶ κατά την ἔμμηνον ρῦσιν της.


ΣΧΟΛΙΟ: Ἡ γυναῖκα λοιπόν, σύμφωνα με το Λευιτικόν, δὲν εἶναι ἀκάθαρτη μόνο κατά την ἔμμηνον ρῦσιν της, ἀλλὰ καὶ μετά ἀπὸ κάθε τοκετό! Εἶναι ἀναπόφευκτη ἑπομένως ἡ ἀκαθαρσία, διότι ὀφείλεται σε μία φυσιολογική λειτουργία του γυναικείου σώματος καὶ στὴν ἐξίσου φυσιολογική τεκνοποίηση.

Λευ. 12,4 Τριάκοντα τρεῖς ἡμέρας θὰ παραμείνη ἀκόμη αὐτή ἀκάθαρτος λόγω του ἀκαθάρτου αἵματος της. Κανέν ἅγιον δὲν θὰ ἐγγίζη αὐτή καὶ στὸν ναόν δὲν θὰ εἰσέρχεται, μέχρις ὅτου συμπληρωθοῦν αἱ σαράντα ἡμέραι της καθάρσεώς της.

ΣΧΟΛΙΟ: Κανέναν δὲν θὰ ἀγγίζει, διότι θὰ τον μολύνει, ἀφοῦ εἶναι ἀκάθαρτη καὶ δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ στὸ ναό μέχρι νὰ περάσουν σαράντα ἡμέρες. Ἀπὸ αὐτὸ ἐδῶ το χωρίο ἐπηρεάστηκαν οἱ ἱεράρχες της Ἐκκλησίας καὶ καθιέρωσαν τον σαραντισμό της γυναίκας. Γιὰ ὅσους δὲν το γνωρίζουν, σύμφωνα με την παράδοση καὶ το τυπικό της Ἐκκλησίας, ἡ γυναῖκα σαράντα μέρες μετά τον τοκετό πηγαίνει στὸ ναό, γιὰ νὰ λάβει ἀπὸ τον ἱερέα την εὐχὴ του σαραντισμού. Δὲν της ἐπιτρέπεται ὅμως νὰ προσέλθει στὸν κυρίως ναό, γιατί θεωρεῖται ἀκάθαρτη! Ἀφοῦ της διαβαστοῦν οἱ εὐχὲς εἰσέρχεται, καθαρή πλέον, στό ναό με το βρέφος, ὥστε νὰ μπορεῖ κι αὐτὸ νὰ βαπτιστεῖ.

Λευ. 12,5 Ἐὰν δὲ γεννήση θῆλυ, θὰ εἶναι ἐπὶ δεκατέσσαρας ἡμέρας ἀκάθαρτος ὅπως ἀκάθαρτος εἶναι κατά την ἕμμηνον ρῦσιν. Θὰ παραμείνη δὲ ἀκόμη ἀκάθαρτος, λόγω του ἀκαθάρτου αἵματος της, ἐπὶ ἑξήκοντα ἐξ ἡμέρας.

ΣΧΟΛΙΟ: Ἐδῶ ὁ παραλογισμός εἶναι διπλός. Πέρα ἀπὸ τις ἀνοησίες περί ἀκαθαρσιῶν, γίνεται ἐμφανῆς γιὰ ἀκόμη μία φορά, ἡ διάκριση μεταξύ ἀνδρῶν καὶ γυναικών, ἡ ἔντονη ὑποτίμηση καὶ ὁ ὑποβιβασμός της γυναίκας μέσα ἀπὸ τις ἐπιταγές του Νόμου. Ἄν γεννήσει ἀγόρι, γράφει ὁ στίχος 2, ἡ γυναῖκα θὰ εἶναι ἀκάθαρτος γιὰ ἑπτὰ μέρες. Ἄν γεννήσει κορίτσι ὅμως, θὰ εἶναι γιὰ δεκατέσσερις μέρες ἀκάθαρτη!

Λευ. 12,6 Ὅταν δὲ συμπληρωθοῦν αἱ ἡμέραι, αἱ ὁποῖαι ἀπαιτοῦνται πρὸς καθαρισμόν της διὰ τον υἱόν ἡ την θυγατέρα ποῦ ἀπέκτησε, θὰ προσφέρη εἰς την θύραν της Σκηνῆς του Μαρτυρίου πρὸς τον ἱερέα ἀρνί ἑνός ἔτους, χωρίς κανένα σωματικόν ἐλάττωμα, πρὸς ὀλοκαύτωσιν καὶ ἕνα νεοσσόν περιστεράς ἡ μίαν τρυγόνα, θυσίαν περί ἁμαρτίας.

ΣΧΟΛΙΟ: Ἐδῶ ἔχουμε μία ἀπὸ τις κλασσικές θυσίες ποῦ ἀπαιτεῖ ὁ Γιαχβέ. Ἐνδιαφέρον ἔχει ἡ φράση "περί ἁμαρτίας". Ἐδῶ φαίνεται νὰ συγχέεται ἡ ἀκαθαρσία με την ἁμαρτία, ὁπότε προσφέρεται ἡ θυσία ποῦ ἐξιλεώνει καὶ καθαρίζει ταυτόχρονα.
 ἕνα ἄρθρο ἑνὸς φοιτητή θεολογίας, ποῦ εἶχε σὰν πηγή του, την ἐπίσημη ἱστοσελίδα της ἀποστολικῆς διακονίας της Ἐκκλησίας της Ἑλλάδος. Σε αὐτὸ παρέθεσε την ἄποψη, πῶς εἶναι λάθος νὰ συγχέεται ἡ ἀκαθαρσία με την ἁμαρτία. Ἡ γυναῖκα, ὑποστηρίζει, ἁπλᾶ ἔφερε ἕναν ἄνθρωπο στὸν κόσμο, δὲν εἶναι ἁμαρτωλή. 

Ἀκαθαρσία θεωρεῖται ὁ,τι ἀποβάλλεται ἀπὸ τον ἀνθρώπινο ὀργανισμό (ἐννοεῖ ἐδῶ την ρύση του αἵματος) γι' αὐτό γίνεται καὶ ὁ σαραντισμός. 

Συμφωνῶ μαζί του, στὸ ὅτι δὲν εἶναι ἁμαρτωλή ἡ γυναῖκα. Το ἐπιχείρημα του ὅμως, περί ἀκαθαρσίας εἶναι πραγματικά ἀστεῖο.            

Με την ἰδία λογική οἱ φυσικές ἀνάγκες του ὀργανισμοῦ γιὰ οὔρηση καὶ ἀφόδευση ἡ ἡ ἔκκριση ἱδρῶτα μας καθιστοῦν ἀκάθαρτους καὶ πρέπει νὰ διαβαστοῦν εὐχές γιὰ νὰ καθαριστοῦμε. Γιὰ νὰ καταλάβετε την διχογνωμία ποῦ ὑπάρχει σε τέτοια θέματα, σας δίνω κάποια λόγια του Ἰωάννη του Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στὶς φυσικές λειτουργίες της γυναίκας μας λέει: 

«Ἀληθινά, αὐτὰ δὲν ἦσαν ἁμαρτία, οὔτε συνιστοῦσαν ἀκαθαρσίαν. 

Ἐπειδὴ ὅμως εἴμεθα ἐλλιπεῖς στὴν πνευματική μας ἀναπτύξη, ὁ Θεός, με τὴ Θεία Του Πρόνοια, κάνοντας μας πιὸ προσεκτικούς, με τις διατάξεις αὐτὲς μας καθιστοῦσε πιὸ προσεκτικούς στὴ θεωρία καὶ την τήρηση πραγμάτων πιό σημαντικῶν».

Δὲν συμφωνοῦν οὔτε μεταξύ τους γιὰ το ἄν πρόκειται γιὰ ἀκαθαρσία. Βέβαια ὁ Χρυσόστομος ἔβαλε πάλι λίγη χριστιανική φαντασία καὶ ἐξήγησε τις προθέσεις του Κυρίου. Το θέμα εἶναι πῶς αὐτὲς οἱ διατάξεις δὲν μας βοηθοῦν στὰ πιό σημαντικά καὶ σοβαρά θέματα της πίστης. ἀλλὰ μας κάνουν τυφλούς καὶ ὑπάκουους τυπολάτρες ποῦ ἀσχολοῦνται με ἀσήμαντες λεπτομέρειες. Πιθανόν νὰ ἔχετε ἀκούσει ἀπὸ συγγενεῖς καὶ γνωστούς νὰ λένε. ὅτι ἡ γυναῖκα ὅταν εἶναι στὴν ἕμμηνον ρῦσιν δὲν πρέπει νὰ μεταλαμβάνει, νὰ φιλάει τις εἰκόνες ἡ το χέρι του ἱερέα καὶ γενικά νὰ μην μετέχει στὰ μυστήρια. Δὲν τους ἀρκοῦσε τῶν ἑβραιοχριστιανών ἡ τυπολατρεῖα των μυστηρίων. Ἔφτιαξαν καὶ ἔξτρα διατάξεις με περίπλοκους κανόνες, προϋποθέσεις καὶ συνθῆκες γιὰ νὰ συγχίζεται ὁ κόσμος περισσότερο, νὰ γυροφέρνει καὶ νὰ στρέφει την προσοχή του μακριά ἀπὸ τον Χριστό. ποῦ εἶναι στὸ κέντρο. Λέγει ὁ Ἅγιός Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. πῶς πρέπει νὰ δεχθοῦμε τους κανόνες ποῦ ὅρισε ἡ Ἐκκλησία, νὰ ὑπακούαμε σε αὐτούς καὶ νὰ μὴν φερόμεθα "ὥς κριταί καὶ ἐξετασταί τῶν ὑπὸ του Πνεύματος προστεταγμένων, ἶνα μὴ ὑποπέσωμεν εἰς τα φρικωδέστατα ἐπιτίμια των παραβαινόντων τους κανόνας".

Μὰ, φίλοι μου, ἐσεῖς καὶ ἐγὼ ποῦ ἔχουμε διαβάσει την τετραλογία "Το Μαῦρο Βυζάντιο"  γνωρίζουμε πῶς τις περισσότερες φορές, μόνο ἐκ Πνεύματος Ἁγίου δὲν ἦταν, ὅσα ὁρίστηκαν ἀπὸ τις Οἰκουμενικές Συνόδους, ἀφ' ἧς στιγμῆς πολλοί πατέρες της ἐποχῆς ἔβαψαν τα χέρια τους με το αἷμα χιλιάδων ἀθωῶν Ἑλλήνων καὶ αὐθεντικῶν Χριστιανῶν, θέλοντας νὰ δημιουργήσουν τον Ἐβραιοχριστιανισμό καὶ ἐνῶ πολλοί ἐπίσκοποι ἦταν διεφθαρμένοι καὶ ἀκατάλληλοι πνευματικά.
Ἄς ὑποθέσουμε τώρα ὅτι δεχόμαστε τους κανόνες της Ἐκκλησίας περί ἀκαθαρσίας, ποῦ βασίστηκαν καὶ στὸ παρακάτω χωρίο ἀπὸ το Λευιτικόν:

Λευ. 15,19 Γυνή, εἰς την ὁποίαν ἤθελε συμβῆ ρῦσις αἵματος, πρόκειται δὲ περί της φυσιολογικῆς ἐμμήνου ρύσεως, θὰ εἶναι ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρας κατά την περίοδον της ρύσεως αὐτῆς ἀκάθαρτος. Ὅποιος δὲ την ἐγγίση θὰ εἶναι ἀκάθαρτος ἑως την ἑσπέραν.

Λευ. 15,25 Ἐάν γυνή ἔχει ρῦσιν αἵματος περισσοτέρας ἡμέρας τῶν κανονικῶν, πέραν δηλαδή του χρόνου της κανονικῆς ἐμμήνου ροῆς, ὅλαι αἱ ἡμέραι της ρύσεως αὐτῆς εἶναι ἡμέραι ἀκαθαρσίας, ὅπως καὶ αἱ της κανονικῆς. Κατ' αὐτὰς ἡ γυνή θὰ εἶναι ἀκάθαρτος.

ΣΧΟΛΙΟ: Ἀκάθαρτη θεωρεῖται καὶ μία γυναῖκα, ἡ ὁποία ἔχει ρῦσιν αἵματος ποῦ δὲν εἶναι φυσιολογική, ἀλλὰ ὀφείλεται σε κάποια ἀσθένεια καὶ κρατᾶ γιὰ μεγάλο χρονικό διάστημα.
Λευ. 15,22 Καθένας ποῦ ἐγγίζει σκεῦος, ἐπὶ του ὁποίου ἐκείνη ἐκάθησε, θὰ πλύνη τα ἐνδύματα του, θὰ λουσθῆ με νερό καὶ θὰ εἶναι ἀκάθαρτος ἕως την ἑσπέραν.

ΣΧΟΛΙΟ: Ὅποιος δηλαδή, ἀκουμπήσει ἀντικείμενο ποῦ ἐκείνη ἄγγιξε πρέπει νὰ πλυθεῖ καὶ θὰ εἶναι ἀκάθαρτος.
Λευ. 15,26 Καὶ ἡ κλίνη, ἐπὶ της ὁποίας θὰ κοιμηθῆ αὐτή ὅλας τας ἐπὶ πλέον αὐτὰς ἡμέρας της ρύσεως, τας πέραν των κανονικῶν της ἐμμήνου ρύσεως, θὰ εἶναι ἀκάθαρτος, καὶ κάθε ἀντικείμενον ἐπὶ του ὁποίου ἤθελε καθήσει θὰ εἶναι ἀκάθαρτον, ὅπως καὶ κατά την φυσιολογικήν της περίοδον.

ΣΧΟΛΙΟ: Ὅποιο ἀντικείμενο ἀκουμπήσει ἡ γυναῖκα εἶναι ἀκάθαρτο.
Ἄς δοῦμε το χωρίο του Εὐαγγελίου ποῦ ὁ Χριστός θεραπεύει την αἰμορροοῦσα:

Λουκ. 8,43 καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι,

Λουκ. 8,44 προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς.
Μήπως τότε ἔπρεπε καὶ ὁ Χριστός, σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο ποῦ τόσο πολύ ὑποστηρίζουν οἱ πατέρες της Ἐκκλησίας καί οἱ θεολόγοι, νὰ πλύνει το ἱμάτιο του; Ή ὑπῆρχε περίπτωση νὰ μολυνθεῖ ὁ Χριστός;


Εἶχαν καὶ ἔχουν μία πόρωση πάντως οἱ Ἑβραῖοι, με την δῆθεν ἀκαθαρσία του σώματος, ἡ ὁποίᾳ φαίνεται καὶ ἀπὸ το παρακάτω ἀπόσπασμα ἀπὸ το Κατά Μάρκον Εὐαγγέλιο.
Μαρκ. 7,2  καὶ ἰδόντες τινὰς τῶν μαθητῶν αὐτοῦ κοιναῖς χερσί, τοῦτ᾿ ἔστιν ἀνίπτοις, ἐσθίοντας ἄρτους, ἐμέμψαντο· (εμέμψαντο = τους κατέκριναν)
Μαρκ. 7,3   οἱ γὰρ Φαρισαῖοι καὶ πάντες οἱ Ἰουδαῖοι, ἐὰν μὴ πυγμῇ νίψωνται τὰς χεῖρας, οὐκ ἐσθίουσι, κρατοῦντες τὴν παράδοσιν τῶν πρεσβυτέρων·
Μαρκ. 7,5    ἔπειτα ἐπερωτῶσιν αὐτὸν οἱ Φαρισαῖοι καὶ οἱ γραμματεῖς· διατί οὐ περιπατοῦσιν οἱ μαθηταί σου κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν πρεσβυτέρων, ἀλλ᾿ ἀνίπτοις χερσὶν ἐσθίουσι τὸν ἄρτον;
Μαρκ. 7,7   μάτην δὲ σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων.
Μαρκ. 7,8    ἀφέντες γὰρ τὴν ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ κρατεῖτε τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, βαπτισμοὺς ξεστῶν καὶ ποτηρίων, καὶ ἄλλα παρόμοια τοιαῦτα πολλὰ ποιεῖτε.

ΣΧΟΛΙΟ: Τους λέει ὁ Χριστός ὅτι δὲν Τον σέβονται καὶ ἔχουν φτιάξει δικές τους ἐντολές ἀνθρώπινες, ποῦ ἀφοροῦν ἀσήμαντα πράγματα.
Καὶ πιὸ κάτω στὸ κεφάλαιο, διδάσκει στὸν ὄχλο ποῦ εἶχε μαζευτεῖ, πῶς μόνο τα ἐκπορευόμενα ἀπὸ τον ἄνθρωπο, ὅπως ἡ ἄδικη συμπεριφορά του δηλαδή πρὸς τους ἄλλους, οἱ πονηροί καὶ περήφανοι λογισμοί, μποροῦν νὰ τον κάνουν ἀκάθαρτο καὶ ὄχι τα ἐξωτερικά, ὅπως ἡ τροφή ποῦ σχετίζονται με το σῶμα.

Μαρκ. 7,15 οὐδέν ἐστιν ἔξωθεν τοῦ ἀνθρώπου εἰσπορευόμενον εἰς αὐτὸν ὃ δύναται αὐτὸν κοινῶσαι, ἀλλὰ τὰ ἐκπορευόμενά ἐστι τὰ κοινοῦντα τὸν ἄνθρωπον.
Ὁμοίως διαβάζουμε καὶ στὸ Κατά Ματθαίον, κεφ.23:
Ματθ. 23,25     Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι καθαρίζετε τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ἐξ ἁρπαγῆς καὶ ἀδικίας.

Ματθ. 23,26        Φαρισαῖε τυφλέ, καθάρισον πρῶτον τὸ ἐντὸς τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἵνα γένηται καὶ τὸ ἐκτὸς αὐτῶν καθαρόν.

Ἄς μὴν γινόμαστε Φαρισαῖοι, λοιπόν καὶ ἀσχολούμαστε με πράγματα ποῦ δὲν ὠφελοῦν την ψυχή μας, παρά μόνο ἀποτελοῦν ἐμπόδια στὸν πνευματικό μας ἀγῶνα, ὁ ὁποῖος πρέπει νὰ βασίζεται στὰ λόγια του Χριστοῦ καὶ ὄχι στὰ λόγια καὶ τις ἀπόψεις ἀτελῶν ἀνθρώπων, ποῦ ἄθελά τους πολλές φορές παρασύρονται ἀπὸ την νοοτροπία του Γιαχβέ, ποῦ ρίζωσε τόσα χρόνια στὸ ὑποσυνείδητο μας. Νά μάθουμε νὰ βλέπουμε την καθαρότητα του πνεύματος καὶ το φῶς ποῦ κρύβει ὁ καθένας μέσα του καὶ νὰ μὴν τον κρίνουμε ἐξωτερικά, με μέτρα καὶ σταθμά ἄλλης ἐποχῆς καὶ νοοτροπίας. Ο Θεός μεθ' ἡμῶν.

Τί Σημαίνει Μῦθος;

Τί Σημαίνει Μῦθος;



Κατά τό λεξικόν (Ι. Σταματάκου): ΜΥΘΟΣ= λόγος- ὁμιλία- συμβουλή- γνώμη κ.λ.π.


Στήν Λέξιν ΜῦΘος ἐνυπάρχει ἡ προστακτική ”ΜᾶΘε”. Ὁ δεχόμενος αὐτήν τήν προτροπήν ἐρωτᾶ ”τί νά μάθω;”
Μία λογική ἀπάντησις δίδεται ἀπό τό ρῆμα Μῶ = ἐπιθυμῶ κάτι, τό ἐπιδιώκω θερμῶς, τό ποθῶ (λεξικόν Ι. Σταματάκου). Ἄρα στήν μάθησιν ὁδηγούμεθα, ὅταν θερμότατα τό ἐπιθυμήσουμε. Ἄν μᾶς ἑλκύση ἡ Γνῶσις, τότε ὁ Μῦθος ἔχει πολλά νά μᾶς διδάξη.

Διά τῆς χρήσεως τοῦ Κώδικος τοῦ Ἕλληνος Λόγου, τοῦ Δρος Θεολόγου Σημαιοφόρου, ἡ Λέξις Μῦθος ἀποδίδει τά νοήματα:

ΜΥ = ἡ ὁρατή μας φύσις (καί πᾶν φυσικόν σῶμα) σέ μεγάλην συσσώρευσιν (φωτός), ἡ ὁποία
ΘΟΣ = θεᾶται, σέ χῶρον ὡρισμένον – σῶμα.

Ο Μῦθος, δῆλα-δή, φέρει σέ θέασιν κάθε πληροφορίαν, σχετικήν μέ τήν ὁρατήν – φυσικήν δημιουργίαν.

Ὅποιος μελετᾶ ἐπιμελῶς τά νοήματα τῶν Μύθων, λαμβάνει Μύησιν. Τό γράμμα -Σ-, κατά τόν Κώδικα, σημαίνει τό κρυμμένο ἔσω. Ἡ Μύησις, λοιπόν, μᾶς ὁδηγεῖ στήν κρυμμένην ἔννοιαν τοῦ Μύθου. Ὁ λαμβάνων Μυθικήν Γνῶσιν ἤ Μύησιν γίνεται Μύστης, διότι μετέχει αὐτών τῶν γνωστικῶν πληροφοριῶν.

Κατά τήν Μυθικήν ἐκδοχήν, τήν Μύησιν μᾶς παρέχουν οί Μοῦσες. Εἶναι οἱ κόρες τοῦ Διός καί τῆς Μνημοσύνης.
Ὁ Δίας, κωδικῶς, σημαίνει πᾶσαν δύναμιν, ἐνῶ ἡ Μνημο-σύνη εἶναι αὐτή πού κρατᾶ στήν μνήμην, κάθε φωτεινήν πληροφορίαν. Ἀσφαλώς καί τά ὀνόματα τῶν Μουσῶν ἔχουν πολλά νοήματα νά μᾶς φαμερώσουν, διά τής χρήσεως τού Κώδικος.

Ἄν ἀληθῶς καί σφοδρῶς τό ἐπιθυμοῦμε, ὁ Μῦθος εἶναι πρόθυμος νά μᾶς παραδώση ὅλα τά φωτεινά του νοήματα, διότι ὁ Μῦθος εἶναι ὁ σοφός ἵστωρ κάθε φυσικῆς γνώσεως.

Σταυρός: Το Αρχαίο Ελληνικό σύμβολο του Θεού Ήλιου-Δία

                                 Το πανάρχαιο σύμβολο του σταυροῦ στὴν Κνωσό το 1600 π.Χ.


Ἀναρωτηθήκατε ποτέ γιατί ἡ ἑλληνική σημαία φέρει ἰσοσκελή σταυρό καὶ ὄχι τον ἀνισοσκελή χριστιανικό;

Ἡ πιθανότερη ἀπάντηση εἶναι ὅτι οἱ κατασκευαστές του ἐθνικοῦ σύμβολου... πρέπει νὰ γνώριζαν περισσότερα ἀπὸ ὅτι νομίζαμε!

Ὁ ἰσοσκελής σταυρός ἦταν ἀνέκαθεν ἱερὸ σύμβολο τῶν θαλασσοπόρων Ἑλλήνων, μιᾶς καὶ συμβόλιζε τα τέσσερα σημεῖα του ὁρίζοντα. 

Οἱ θαλασσοκράτορες Κρῆτες ἀλλὰ καὶ γενικότερα ἡ θαλασσινοί Ἕλληνες με τα ἀναρίθμητα νησιά καὶ τα ποντοπόρα ταξίδια τους, ὄφειλαν νὰ γνωρίζουν στοιχεῖα  προσανατολισμοῦ με κάθε δυνατή λεπτομέρεια

.

Κάτι ποῦ ἴσως οἱ περισσότεροι δὲν γνωρίζουν σήμερα, εἶναι ὅτι ἡ Ἑλληνική σημαία στὴν σημερινή της μορφή ,ἀποτελοῦσε την σημαία τῶν Ἑλληνικῶν Πολεμικῶν πλοίων ποῦ καθοριστικέ με το Προεδρικό διάταγμα 540 στὶς 15 Μαρτίου 1822 . Μετά την κατάργηση της ἐμπορικῆς ναυτικῆς σημαίας το 1828 καθιερώθηκε ἕως Ναυτική σημαία της Ἑλλάδας.







                                      Ἕνα ἀρχαίο σύμβολο των Σαρακατσάνων


Τό δεύτερο μέρος πού ἀποτελεῖ τό δεύτερο συνθετικό τῆς λέξεως Σαρακατσάνοι, εἶναι ἢ ρίζα -ΚΑΣ (-ΚΑΤΣ).
Η ρίζα ΚΑΣ ἐμπεριέχει δύο πανάρχαιες ἔνοιες μέ συμβολικό χαρακτῆρα. Στούς Σαρακατσάνους, ἡ ρίζα -ΚΑΣ ἐμπεριέχεται στή λέξη κατσοῦλα πού σημαίνει τό καλύβι, ἡ τό ἐπάνω κωνικό μέρος τοῦ παραδοσιακοῦ τους καλυβιοῦ, καί τά ξύλα πού ἀποτελοῦν τόν ὁπλισμὸ τής Κατσούλας, τά λένε κατσουλόξυλα. Τά κατσουλόξυλα σχηματίζουν ἕναν κῶνο καί ἑνώνονται στήν κορυφή σέ μία στεφάνη πού ἐμπεριέχει ἕναν σταυρό. Η ρίζα -ΚΑΣ διασώζεται ὡς σήμερα στό ρῆμα κατσιάζω δηλαδή ζαρώνω, σουφρώνω ὅπως τά καυσόξυλα σουφρώνουν πρός τήν κορυφή τῆς καλύβας σχηματίζοντας κῶνο.

Οἱ Σαρακατσάνοι, σταυρός σὰν ἀρχαϊκός παλαιότερα, ὅταν ἔλεγαν κατσοῦλα ἐνοούσαν ὅλο τό καλύβι τό ὄρθο. Κατσούλα ἐπίσης λένε καί τήν κωνική κουκούλα τῆς κάπας. Η λέξη κατσούλα προέρχεται ἀπὸ τήν λέξη κασούλα ὅπως ἀναγράφεται στίς Προκοπίου Ἱστορίαι (4, 26). Η λέξη ΚΑΣούλα ἐμπεριέχει τήν ρίζα -ΚΑΣ ἡ ὁποία μέ παραφθορά προφέρεται ΚΑΤΣ.
Ἡ ἐτυμολογική της σημασία εἶναι ὅτι ἐμπεριέχει τήν ἔνοια τοῦ ἑνώνω, τοῦ συγκεντρώνω, ταυτίζω, ἀδελφώνω ὅπως ὅλα τά κατσουλόξυλα στήν κορυφή τῆς κατσοῦλας – καλύβας στόν σταυρό.

Στόν Ὅμηρο ἡ ἔνοια τοῦ κασις ἀναφέρεται ὡς ἕνωση, ἀδέλφωμα, (ΙΛΙΑΔΑ Ζ430, Ο545, ΟΔΥΣΕΙΑ Δ155) κατά συνέπεια ἀποκαλοῦνται ἔτσι καί τά ἀδέλφια, ἐξ` οὗ καί ἡ Ὁμηρική λέξη κασίγνητοι (ΙΛΙΑΔΑ Δ155, Ε359). Οἱ Σαρακατσαναίοι διασώζουν αὐτή τήν πανάρχαια ἔνοια κάτσα (=ἡ ἕνωσή τῶν ποδιῶν, τό ὡκλαδῶν (σταυροπόδι), ἡ ἕνωσή δύο ἀτόμων, δηλ. ἡ ἀδελφό-ποίηση στά σταυραδέλφια, τό νῆμα πού προέρχεται ἀπὸ τήν ἕνωση δύο νημάτων στριμένων ἡ περισσότερων, τό ἀποκαλοῦν κατσελωτό. Η ρίζα -ΚΑΣ ἔχει προέλθει ἀπὸ τήν μητρική της ρίζα -ΚΑ μία πανάρχαια Ἑλληνοπελασγική ρίζα πού τή συναντοῦμε στίς ἀρχαιότερες Ἑλληνικές γραφές, στήν Γραμμική Α` καί Γραμμική Β` (Περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ, τεῦχος 126, Ἰούνιος 1992, σελ. 5,6,7,8) τῆς Μινωικής καί Προμινωικής περιόδου. Ἀπὸ τήν ρίζα -ΚΑ προῆλθε η ρίζα -ΚΑΤΣ, κι` ἀπὸ αὐτή προῆλθε ἡ λέξη κατσούλα.





Στούς Σαρακατσάνους βρίσκουμε τόν κύκλο μέ τόν σταυρό σέ κίνηση, ὅπως ὁ τροχός στόν χῶρο ΚΑΤΣΑ ἡ ΣΤΑΥΡΩΤΟ ὅπως ἀλλιῶς λέγεται. Μία μορφή τοῦ χοροῦ αὐτοῦ χορεύεται ἀπὸ τέσσερεις χορευτές πού σχηματίζουν σταυρό κρατόντας τίς ἄκρες δύο μαντηλιῶν σταυρωμένα μεταξύ τους σχηματίζοντας σταυρό. Ὅταν χορεύουν, οἱ σταυροί τῶν μαντηλιῶν καί χορευτῶν διαγράφουν κύκλο. Ο Σταυρωτός χορός τῶν Σαρακατσαναίων μᾶς παραπέμπει στό στίχο τοῦ Ὀρφικοῦ Ὕμνου πρός τιμήν τοῦ Ἡλίου: “τετραβάμοσι ποσί χορεύουν”, (Νίκου Πρεάδη: Ὁ Ὀρφέας καί οἱ Ὀρφικοί, σελ. 48, Ἀθήνα 1994).

Μέ σταυρό στήν αρχαιότητα συμβολίζουν τόν Θεό Ήλιο – Δία καί πιθανότατα ὁ χορός αὐτὸς νά ἦταν πρός τιμήν τοῦ Θεοῦ Ἥλιου – Δία. Η ταύτιση τοῦ σταυροῦ καί τοῦ Ἥλιου μπορεῖ εὔκολα νά διαπιστωθεῖ ἐάν ἐπισκεφθεῖ κάποιος τά μουσεῖα στή Κρήτη ὅπου θά βρεῖ πλῆθος ἀπεικονήσεων σταυρῶν καί ἥλιων σέ λατρευτικά ἀντικείμενα.

Στίς πρωτοελληνικές διαλέκτους ο σταυρός λεγόταν -ΚΑΡΟΣ ἀπὸ τή ρίζα -ΚΑ, καί αὐτὴ ἡ λέξη διασώζεται σήμερα σέ ὅλη τήν Εὐρώπη ΚΑΡΟΣ = Κ` ΡΟΣ = CROSS, ἀλλὰ καί στή λέξη καρῶ πού σημαίνει τετράγωνο ἡ ρόμβος.
Στή ρίζα -ΚΑΣ λοιπόν βρίσκουμε τήν ἔνοια τοῦ σταυροῦ, δηλαδή τήν ἕνωση “κάσις” ενός συμβόλου πού εἶχαν οι Σαρακατσάνοι πρίν τόν Χριστιανισμό.
Τό σταυρό στούς Σαρακατσάνους τόν βρίσκουμε ὄχι μόνο στήν κατσούλα τοῦ καλυβιοῦ, στό ἐσωτερικό, μά καί στό ἐξωτερικό τῆς καλύβας ὅπου ἔβαζαν ἐμφανῶς σταυρό.

Σταυρό ἔχει καί τό πανάρχαιο λάβαρό τους, ὁ φλάμπουρας. Σταυρό ἔχουν καί στό χῶρο ΣΤΑΥΡΩΤΟ ἡ ΚΑΤΣΑ.
Οἱ γυναῖκες ἀλλὰ καί οἱ ἄνδρες παλαιότερα ἔφεραν σταυρό τατουάζ στό μέτωπο καί στά μπράτσα. Ἡ ἐξοικείωσή τους μέ τόν σταυρό τούς ἔκανε καί καλούς Χριστιανούς. Οἱ Σαρακατσάνοι ὑπῆρξαν “σταυρό-φορούντες” ἀπὸ τήν ἀρχαιότητα καί διέδωσαν τόν σταυρό σ` ὅλη τήν Εὐρώπη.
Προσφάτως δέ ἀνεκαλύφθη λείψανο ἀνθρώπου στίς Ἄλπεις καλά διατηρημένο στούς πάγους, εἰς τό ὁποῖο οἱ ἐπιστήμονες δίνουν ἡλικία 4.000 ἐτῶν. Τό σῶμα αὐτὸ εἶναι καλά διατηρημένο καί στό δέρμα του διακρίνονται τατουάζ μέ σταυρούς!
Συνοπτικά στή ρίζα -ΚΑΤΣ ἔχουμε τήν ἀρχαία ἔνοια τοῦ σταυροῦ καί της κατσούλας (καλυβιοῦ), τοῦ ὀρθοῦ κονακιοῦ τῶν Σαρακατσάνων.
-ΣΑΡ λοιπόν ὁ ὀρεσίβιος βοσκός κτηνοτρόφος.
-ΚΑΣ ἡ καλύβα – κατσούλα πού φέρει τό σταυρό.
Μέ τόν συνδυασμό αὐτῶν τῶν δύο ἀρχαίων ριζῶν-ενοιών ἔχουμε τήν προέλευση της λέξης ΣΑΡ(α)ΚΑΤΣ(άνοι) πού σημαίνει οἱ ὀρεσίβιοι κτηνοτρόφοι, βοσκοί, πού ζοῦν στίς Κατσούλες, πού ἔχουν τόν σταυρό, ἡ οἱ σταυροφορούντες ὀρεσίβιοι κτηνοτρόφοι πού ζοῦν στίς κατσούλες.

Κρά- -> κράσιν = ἕνωσις -> ΚΡ’Σ -> CROSS

Σχετικά με τον Ήλιο

Ὀρφικός Ὕμνος στὸν Ἥλιο:

κρᾶσιν ἔχων ὡρῶν, τετραβάμοσι ποσσὶ χορεύων


Μετάφραση:
ἔχεις την συνένωσιν τῶν ἐποχῶν καὶ χορεύεις (κινεῖσαι κυκλικῶς) με τέσσερα πόδια (ὁ δημιουργός των τεσσάρων ἐποχῶν του ἔτους)

Ἄρα ἡ ἕνωσις (κρᾶσις -> cross), τῶν ἐποχῶν ἀπὸ τον ζωοδότη Ἥλιο εἶναι το σύμβολο του σταυροῦ.
Καὶ ὡς σύμβολο ἑνώνει τα ἡλιοστάσια καὶ τις ἰσημερίες δημιουργῶντας τον κύκλο τῶν ἐποχῶν.





Γιὰ τον ἄνθρωπο ποῦ ζεῖ τον βίο στὸ ὑλαῖο πεδίο ὁ Θεός ποῦ του χορηγεῖ τα πάντα ἀπὸ ζωή ἑως ὅλα τα ἀγαθὰ ἑνώνη τα πάντα με την δύναμη του.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος φτάσει στὸ τέλος του βίου του, (τέλος ἐποχῆς) ὁ Θεός (Ἥλιος) ἀνασταίνει τον ἄνθρωπο ξανά με νέα ζωή καὶ νέο βίο ἐντὸς του ὑλαίου πεδίου.
Ἔτσι ὁ ἰσοσκελῆς σταυρός εἶναι σύμβολο ἕνωσης ζωῆς καὶ ἀνάστασης.
Σε αὐτὴν την μεταφυσική πεποίθηση βασίζεται καὶ η θεωρία της μετενσάρκωσης ὅπου ὁ ἄνθρωπος ὥς ψυχή δὲν χάνεται δὲν πεθαίνει ἀλλὰ ἐπανενσαρκώνεται σε νέο σῶμα ὡς μία φυσική ἀνάσταση.

Η ὅλη ἰδέα προέρχεται ἀπὸ τον κύκλο του Ἡλίου καὶ την δημιουργία των 4 ἐποχῶν.

Η σχέση του σταυροῦ με τον Θεό Διόνυσο ἴσως εἶναι ὅτι ἡ λέξη κάρος ἀπὸ την ὁποία προέρχεται ἡ λέξη Cross, σημαίνει την μέθη καὶ τον βαθύ ὕπνο ὅμοιο θανάτου. Καὶ ἡ ἐπαναφορά ἀπὸ τον μεθυστικό ὕπνο εἶναι ἡ συμβολική ἀνάσταση.

Στὰ σημερινά μαθηματικά το σύμβολο της ἕνωσης 2 ἀριθμῶν εἶναι + δηλαδή ἕνας σταυρός.

Σε ἐπίπεδο συναισθημάτων ἡ ἕνωση σημαίνει ἀδελφοποῖηση καὶ κατά αὐτὴν την ἔννοια την χρησιμοποιεῖ καὶ ὁ Ὅμηρος.

Σε ἐπίπεδο θεουργικό ἡ ἕνωση σημαίνει ἕνωση με το Θεῖο καὶ σημαίνει θέωση.

Περί της λέξεως Κάρος από την οποία παράγεται η λέξη Cross που στα νεοελληνικά σημαίνει σταυρός.


Κάρος: ὄνομα νόσου. (Lexicon artis grammaticae)

Κάρος ἀπὸ το Κήρ την θανατοιφόρο μοῖρα. (Etymologicum Gudianum)

Κάρος ἡ ἐξ οἰνοποσία ἐγινόμενη μέθη καὶ παραφορά (SUDA vel Suidas A.D. 10)

Ἔτσι ἀπὸ την θανατηφόρο μοῖρα (κάρος) περνᾶμε στὴν ἀναζωογονική δύναμη του Ἡλίου ποῦ σὰν ἀπὸ μέθη ξυπνᾶ την ψυχή μέσα σε νέο σῶμα μετά τον ὑλικό θάνατο βάση της μυθολογίας του Ἡλίου ποῦ ἀναγεννᾶτε.

Τα Ἀρχαία Ἑλληνικά Σταυρόσχημα εἴδωλα της Χαλκολιθικής ἐποχῆς




Σταυρόσχημα εἰδώλια ἔχουν βρεθεῖ καὶ στὴν Χαλκολιθική ἐποχῆ πρὶν ὁ σταυρός γίνει ἡλικακό σύμβολο καὶ ἀποκτήσει ὅλη την προαναφερθεῖσα μυθολογία του “Κάρου”, της θανατηφόρας μοίρας καὶ της ἀναγέννησης της ζωῆς.

Το Εἰδώλιο του Πωμοῦ εἶναι ἕνα προϊστορικό γλυπτό. Βρέθηκε κοντά στὸ κυπριακό χωριό Πωμός, στὴν ἐπαρχία της Πάφου. Εἶναι φτιαγμένο ἀπὸ πικρόλιθο καὶ χρονολογεῖται περίπου στὸ 3.000 π.Χ., στὴ Χαλκολιθική ἐποχῆ. Σήμερα βρίσκεται στὸ Κυπριακό Μουσεῖο στὴν Λευκωσία. Ἡ εἰκόνα του χρησιμοποιεῖται στὴν ὄψη τῶν κυπριακῶν νομισμάτων του ἑνὸς καὶ τῶν δύο εὐρώ.

Το εἰδώλιο εἶναι σταυρόσχημο, παριστάνει δηλαδή ἕναν ἄνθρωπο με τα χέρια ἀνοιχτά σε σχῆμα σταυροῦ. Τέτοια σταυρόσχημα εἰδώλια βρέθηκαν ἀρκετά στὴν Κύπρο, καθώς στὴν ἐποχῆ τους φαίνεται ὅτι ἦταν διαδεδομένα ως φυλαχτά γιὰ τη γονιμότητα, ἐνῶ η συμβολική τους σημασία φαίνεται νὰ ἦταν ἡ εὐχὴ γιὰ καλή γέννα, κάτι ποῦ ὑπογραμμίζεται ἀπὸ το γεγονός ὅτι μερικές φορές το ὁριζόντιο τμῆμα του εἰδώλιο (τα ἁπλωμένα χέρια) ἀντικαθίσταται ἀπὸ μία δεύτερη ἀνθρώπινη μορφή σε ὁριζόντια θέση.

Οἱ ἀνθρώπινες μορφές παριστάνονται εἴτε χωρίς σημάδια γιά το φῦλο τους εἴτε με δύο μικρές προεξοχές στὸ στῆθος σὰν μαστούς.



Ἀπεικονίζονται σχεδόν πάντα σε καθιστή θέση.






Σε παρόμοια εἰδώλια της περιόδου ὑπάρχει στὴν κορυφή μία τρύπα ποῦ ἐπέτρεπε νὰ φοριέται το ἀγαλματάκι στὸ λαιμό. Ἕνα τέτοιο σταυροειδές φυλαχτό φαίνεται νὰ φέρει κρεμασμένο στὸ λαιμό καὶ ἡ ἴδια ἡ μορφή ποῦ εἰκονίζεται στὸ εἰδώλιο του Πωμού.
Το εἰδώλιο του Πωμού ἀποτελεῖ ἕνα χαρακτηριστικό εἶδος προϊστορικῆς τέχνης της Κύπρου ἡ ὁποία εἶναι συγγενής με την Κυκλαδική τέχνη της ἴδιας περιόδου.
Παρόμοια σταυρόσχημα εἰδώλια ἀπὸ την Κύπρο μπορεῖ κανείς νὰ δεῖ καὶ στὴ συλλογή Ζιντίλη στὸ Μουσεῖο Κυκλαδικής Τέχνης στὴν Ἀθήνα.



Ἀλλὰ παρόμοια εἰδώλια της Χαλκολιθικής ἐποχῆς της Κύπρου


Η μορφή της σταυρόμορφης φιγούρας εἶναι στὴν πραγματικότητα ἕνας συνδυασμός δύο μορφῶν. Μιᾶς ὄρθιάς φιγούρας καὶ μιᾶς φιγούρας στὴν ἀγκαλιά αὐτῆς σε ὁριζόντια στάση. Ὁ γλύπτης τοποθετῶντας την ὁριζόντια φιγούρα πάνω στὴν κάθετη δίνει την ἐντύπωση ὅτι ἡ ὄρθια φιγούρα ἔχει τα χέρια ἀνοιχτὰ. Μία τρύπα στὴν κορυφή της ὄρθιας φιγούρας δηλώνει την χρήση του ἀγαλματίου ὡς κρεμασστό στὸ λαιμό.

Αὐτή ἡ διπλή φιγούρα εἶναι πολύ σπάνια στὴν Κύπρο καὶ ἔχει ἑρμηνευτεῖ σὰν μία μητέρα νὰ κουβαλάει το παιδί της, ἡ ζευγάρι νὰ ἐρωτοτροπεῖ, ἡ ἕνα φυλαχτό με μαγικές ἰδιότητες δύο διδύμων μορφῶν σε αὐτὴ την στάση.

Ἄν ἡ σταυροειδής φιγούρα συνδέεται με γυναῖκα νὰ κρατάει στὴν ἀγκαλιά παιδί τότε ἴσως εἶναι φιγούρα ἀρχέτυπο γιὰ την Θεά Ἑστία ποῦ ἀναπαριστᾶτε με παιδί στὴν ἀγκαλιά στοὺς Ἕλληνες (πηγή Ἀθανάσιος Σταγειρίτης, Ὠγυγία, Θεά Ἑστία).

                                                             

Ὅλοι εἴμεθα Ἕλληνες! Οἱ νόμοι μας, ἡ φιλολογία μας, ἡ Θρησκεία μας, οἱ τέχνες μας ἔχουν τις ρίζες τῶν στὴν Ἑλλάδα. Ὁ ἀνθρώπινος τύπος καὶ το ἀνθρώπινο πνεῦμα ἔφθασαν στὴν τελειότητα στὴν Ἑλλάδα"

Βλ. Πέρσυ Σέλλεϋ (1792-1822) "Ελλάς"

1. Ποτέ στὴν ἀρχαιότητα, στὴ ρωμαϊκή, ρωμαιοβυζαντινή καὶ μεταβυζαντινή περίοδο (στὰ 400 χρόνια της ὀθωμανικῆς κυριαρχίας), το ὄνομα Ἕλλην δὲν πολιτογραφήθηκε σὰν δηλωτικό φυλετικῆς καὶ ἐθνικῆς καταγωγῆς ἐκείνου ποῦ το ἔφερε.

Αὐτὸ, καὶ στὶς τέσσερις αὐτὲς περιόδους, συμβόλιζε καὶ ἐξέφραζε τον φορέα τῶν ψηλοτέρων, ὡραιοτέρων καὶ τελειοτέρων πνευματικῶν, φιλοσοφικῶν, θρησκευτικῶν, πολιτιστικῶν, ἀνθρωπιστικῶν, πολιτικῶν, κοινωνικῶν κ.λπ. ΙΔΕΩΔΩΝ ποῦ ἀπὸ τους πανάρχαιους προϊστορικούς χρόνους μέχρι την ἐποχῆ μας μπόρεσε ὁ Ἄνθρωπος νὰ συλλάβει, ἐνστερνιστεῖ, λατρεύσει καὶ μεταδώσει καὶ στοὺς ἄλλους Ἀνθρώπους.

Ἀκόμα αὐτὸ, καὶ στὶς τέσσερις αὐτὲς περιόδους, ἀποτελοῦσε το διαχωριστικό ὁρόσημο ἀνάμεσα στοὺς βάρβαρους, δηλαδή στοὺς ἀπολίτιστους λαούς (Ἑβραίους, Βορειοευρωπαῖους, Εὐρωασιάτες καὶ Πέρσες), καὶ κείνους ποῦ εἶχαν ἐκπολιτιστεῖ, δηλαδή ὅσους εἶχαν ἀσπασθεῖ καὶ ἀκολουθοῦσαν ("χρώμενοι της Ἑλλάδος φωνῆς" ὁμιλοῦσαν την ἑλληνική γλῶσσα) τον Πολιτισμό, τις πνευματικές, φιλοσοφικές, θρησκευτικές, ἀνθρωπιστικές, πολιτικές, κοινωνικές ἀξίες, ἀρχὲς καὶ παραδόσεις τῶν Ἑλλήνων.

Ἡ πολιτογράφηση του ὀνόματος Ἕλλην, σὰν δηλωτικοῦ φυλετικῆς καὶ ἐθνικῆς καταγωγῆς, ἔγινε μόνο μετά την ὁριστική (το 1821) καταστροφή της πνευματικοπολιτιστικής Αὐτοκρατορίας τῶν Ελλήνων και την "κατασκευή" του Κρατιδίου ποῦ ὀνόμασαν Νέα Ἑλλάδα.

Τὸ ὄνομα Ἕλλην οὔτε ὑποδήλωνε ΠΟΤΕ, οὔτε ὑποδηλώνει, οὔτε εἶναι ΔΥΝΑΤΟ (ἐκ της γραμματικῆς καὶ ἐννοιολογικῆς του ἐτυμολογίας) νὰ ὑποδηλώσει τον Ἰθαγενῆ, τον αὐτόχθονα (χθών-αυτός = κείνους ποῦ γεννήθηκε στὸν συγκεκριμένο γεωγραφικό χῶρο ποῦ λέγεται Ἑλλάδα-στή γῆ της Ἑλλάδος), ἡ τον Γαιήοχο ή Γαιούχο, τον ἀπὸ ή ἐπὶ της Γαίας-γῆς = περιοχῆς, ἐδάφους, καὶ χώρας γεννηθέντα, οὔτε τον αὐτόνομο (σ' ἀντίθεση με τον ὑπήκοο) = ἐλεύθερο Ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος σέβεται καὶ τηρεῖ τις παραδόσεις, ἀξίες καὶ ἀρχὲς (πολιτιστικές, πνευματικές, λατρευτικές, κοινωνικές κ.λπ.) καὶ τους θεσμούς καὶ νόμους της Πολιτείας στὴν ὁποία γεννήθηκε καὶ γαλουχήθηκε (στὴ συγκεκριμένη περίπτωση της Ἑλληνικῆς σήμερα καὶ στὴν ἀρχαιότητα της Ἀθηναϊκῆς, Σπαρτιατικῆς, Κρητικῆς, Μακεδονικῆς, Αἰτωλικής, Κορινθιακής κ.λπ.), οὔτε φυσικά τον Ὑπήκοο = Πολίτη, ὁ ὁποῖος μπορεῖ νὰ ἔχει ὁποιαδήποτε φυλετική ἢ ἐθνική καταγωγή καὶ νὰ ἀκολουθεῖ καὶ νὰ τηρεῖ ὁποιεσδήποτε πολιτιστικές, λατρευτικές κ.λπ. παραδόσεις, ἀρχὲς καὶ ἀξίες, ἀλλὰ ποῦ ἁπλῶς μόνο εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ σέβεται καὶ τηρεῖ τὴ γραπτή, καὶ ὄχι ἐθιμική, Νομοθεσία της χώρας, ἡ της Πόλης της ὁποίας ζήτησε νὰ τον ἀναγνωρίσει σὰν Πολίτη της = Ὑπήκοό της κι' ἐκείνη ἔκανε ἀποδεκτή την αἰτήση του.

2. Το ὄνομα Ἕλλην οὔτε εἶχε, οὔτε ἔχει, οὔτε μπορεῖ νὰ ἀποκτήσει ἐθνικὴ σημασία καὶ ἐθνικὸ περιεχόμενο. Εἶχε, ἔχει καὶ θὰ ἔχει ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ σημασία καὶ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ περιεχόμενο. Γιατί οὔτε γραμματικά, οὔτε ἐννοιολογικά δὲν ἐκφράζει καὶ δὲν ὑποδηλοῖ τους ὄρους Ἰθαγένεια καὶ Ἐθνικότητα.

Ἕλλην μπορεῖ νὰ εἶναι ὁ ὁποιοσδήποτε, ἀπὸ ὁποιαδήποτε Φυλή καὶ σε ὁποιοδήποτε μέρος της γῆς καὶ ἐάν γεννήθηκε, ἀρκεῖ μόνο νὰ ἔχει, ἀπὸ τους γονεῖς του, ἡ το περιβάλλον του (πολιτειακό, κοινωνικό κ.λπ.) γαλουχηθεῖ καὶ ἀνδρωθεῖ με τα ἰδεώδη, τις ἀρχὲς, ἀξίες καὶ παραδόσεις του Ἑλληνισμοῦ.

Δύο πολύ μεγάλοι Ἕλληνες, πολύ ἀνώτεροι ἀπὸ πολλούς ἀπὸ μας ποῦ ἔχουμε γεννηθεῖ στὴν Ἑλλάδα, ἔχουμε καθαρό ἑλληνικό αἷμα (Α' ἡ Αβ' θετικό), ἑλληνική Ἰθαγένεια, παίδευση καὶ Ὑπηκοότητα ἦταν π.χ.:

1) Ο γεννημένος στὴν Γαλατία, με πολύ βαθειά ριζωμένη στὴ γῆ της την γενεαλογική του ρίζα,ΜΕΓΙΣΤΟΣ Ρωμαῖος Αὐτοκράτορας Ἰουλιανός, ὁ δικαίως ἐπονομασθείς ΗΛΙΟΣ, ποῦ ἐπειδή καὶ κατά την τελευταία του πνοή συνέχιζε νὰ παραμένει Ἕλλην ἀρνούμενος νὰ γίνει Βάρβαρος - Ἰουδαιοχριστιανός - Ἑβραῖος, ἀποκλήθηκε, ἀπὸ τους Ἑβραίους καὶ Ἰουδαιοχριστιανούς, Παραβάτης.

Καὶ 2) Ο ΜΕΓΑΛΟΣ Φιλόσοφος Πρφύριος ὁ Τύριος (234-310 μ.Χ.) ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στὴ Βαβυλῶνα, ἀπὸ γονεῖς Βαβυλώνιους, ποῦ καὶ αὐτῶν ἡ γενεαλογική ρίζα ἦταν βαθειά ριζωμένη στὴ βαβυλώνια γῆ, καὶ ποῦ στὸν τάφο του ἀκόμα, με τις ὑποθῆκες του το "ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ", το "ΠΡΟΣ ΑΝΕΒΥ ΕΠΙΣΤΟΛΗ" καὶ το "ΠΡΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ", συνεχίζει νὰ παραμένει Ἕλληνας.

3. Το ὄνομα Ἕλλην δὲν παράγεται ἀπὸ το Ἑλλὰς, ἀλλὰ το δεύτερο ἀπὸ το πρῶτο. Ἕλλην, Ἑλλάς, Ἑλληνισμός καὶ Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων εἶναι δύο ὀνόματα καὶ δύο ὅροι με ἀλληλοεξαρτώμενες ἔννοιες ἀλλὰ με διαφοροποιημένο το σημασιολογικό τους περιεχόμενο.

4. Σε κανένα ἀπὸ τα περισωθέντα ἔργα τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων (ἀπ' ὅσα ἔχω ὑπ' ὄψη μου) δὲν γίνεται, οὔτε ἄμεση, οὔτε ἔμμεση ἐννοιολογική ἑρμηνεία του ὀνόματος Ἕλλην. Η μόνη ἑρμηνεία ποῦ γίνεται, σε πολλά ἀπ' αὐτὰ τα ἔργα, εἶναι ἐτυμολογική.

Ὅλοι οἱ Ἀρχαῖοι, μεταγενέστεροί τους καὶ νεώτεροι Συγγραφεῖς ποῦ ἔχουν ἐτυμολογήσει την καταγωγή του ὀνόματος Ἕλλην ἔχουν στηριχτεῖ στὴν ἑρμηνεία ποῦ ἔχει δώσει ὁ Ὅμηρος (Ὀδύσσεια Δ' 726 καὶ Ἰλιάδα Β' 683 καὶ Στ' 684), ὁ ὁποῖος ἀναφέρει ὅτι αὐτὸ παράγεται ἀπὸ το Ἑλλάς, την πόλη της Θεσσαλίας την ὁποία ἔκτισε ὁ Ἕλλην ὁ Γυιός του Δευκαλίωνα.

Την ἴδια ἑρμηνεία του Ὁμήρου ἔχουν υἱοθετήσει καὶ ὅλα τα ὀρθογραφικά, ἑρμηνευτικά καὶ ἐτυμολογικά λεξικά της Ἀρχαίας καὶ Νέας Ἑλληνικῆς γλώσσας, ὅπως π.χ. του Ἡσυχίου, Εὐσταθίου, Στέφανου Βυζαντίου, Λίντελ Σκώτ, Γαζή, Βερναρδάκη, Σακελλαρίου, Κωνσταντινίδη, Χατζιδάκη, Δημητράκου. Σε κανένα ὅμως ἀπὸ τα λεξικά αὐτὰ δὲν γίνεται ἐννοιολογική ἑρμηνεία του ὀνόματος αὐτοῦ.

Πολλοί νεώτεροι Ἱστορικοί, Φιλόλογοι καὶ Γλωσσολόγοι δίδουν καὶ μία δεύτερη ἐτυμολογική ἑρμηνεία.

Κατά την ἑρμηνεία αὐτή αὐτὸ παράγεται ἀπὸ το ὄνομα Ἑλλάς-Έλλοι.

Το ὄνομα αὐτὸ το ἔφερε ἕνα ἀπὸ τα ἀρχαιότερα ἱερατικά γένη το ὁποῖο ἰεράτευε κληρονομικῶς στὸ Ἱερὸ του Δία στῆ Δωδώνη της Ἠπείρου.

Καὶ ἡ πρώτη καὶ ἡ δεύτερη ἑρμηνεία, ὅπως βλέπουμε εἶναι μόνο ἐτυμολογική καὶ ὄχι ἐννοιολογική. Καὶ σὰν ἐτυμολογικές ὅμως δὲν εἷναι σωστές. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι σωστές γιὰ τους ἁπλούστατους λόγους:

1ος) Ἀφοῦ, κατά την πρώτη ἐτυμολόγηση, ὁ Ἕλλην, ὁ Γυιός του Δευκαλίωνα, ἔκτισε την Πόλη: Ἑλλὰς, το πρῶτο ὄνομα προηγεῖται του δευτέρου. Ἑπομένως εἶναι καὶ φυσιολογικό καὶ λογικό νὰ παράγεται το Ἑλλάς ἀπὸ το Ἕλλην καὶ ὄχι το ἀντίθετο.

2ος) Το Ἑλλάς-Έλλοι, ποῦ κατά την δεύτερη ἐτυμολόγηση παράγεται το Ἕλλην-Έλληνες, παράγεται ἀπὸ το Ἑλλοπία. Ἑλλοπία ὀνομαζόταν ὁ κάμπος της Ἠπείρου (σημερινός τῶν Ἰωαννίνων) στὸν ὁποῖο ἦταν κτισμένος ὁ Ναός του Δωδωναῖου Διός. Ἀπὸ το ὄνομα αὐτὸ ἀποκλήθηκαν Ἕλλοποι, διατηρῶντας ταυτόχρονα καὶ το προηγούμενό τους, το Σέλλοι, μόνο οἱ ἱερεῖς ποῦ ὑπηρετοῦσαν στὸν Ναό αὐτὸ.

Το δεύτερο το Σέλλοι, το εἶχαν πρὶν πᾶνε (στὴν πεδιάδα της Ἑλλοπίας, ὅπου καὶ το Ἑλλοποι, καὶ στὴν κοιλάδα αὐτῆς Τομάρου, σημερινή Ὀλύτσικας, ἀπὸ ὅπου καὶ το τρίτο τους ὄνομα Τόμαροι, ἡ Τούμαροι) στὴν Δωδώνη. Αὐτὸ το εἶχαν πάρει ἀπὸ την πελασγική πόλη της Θεσπρωτίας Ἕλλα, ἡ Σέλλα ποῦ καὶ αὐτὴ το εἶχε πάρει ἀπὸ τον ποταμό Σελλήεντα (Κωκκυτόν) της αὐτῆς περιοχῆς.

3ος) Ὅλοι οἱ μετά-ὀμηρικοί Συγγραφεῖς, οἱ Ἀλεξανδρινοί, Ρωμαῖοι καὶ Βυζαντινοί Ἱστορικοί καὶ Λεξικογράφοι, ὅπως καὶ οἱ Νέοι, Νεώτεροι καὶ Σύγχρονοι Ἕλληνες καὶ ξένοι Ἱστορικοί, Φιλόλογοι, Ἐθνολόγοι καὶ Γλωσσολόγοι ἐνῶ στηρίζονται, κυρίως, στὴν ὁμηρική ἐτυμολόγηση ἔχουν ταυτοχρόνως υἱοθετήσει καὶ την ἑρμηνεία του Ἀπολλόδωρου, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἔχουμε δεῖ σε προηγούμενες σελίδες καὶ ὅπως θὰ ξαναδοῦμε ἀμέσως παρακάτω, γράφει: "Ο ἴδιος μὲν ὁ Ἕλλην ὀνόμασε Ἕλληνας αὐτούς ποῦ πρωτύτερα ὀνομάζοντο Γραικοί...".

Μόνο οἱ τρεῖς παραπάνω λόγοι ἀποκλείουν, καὶ την πιθανότητα ἀκόμα νὰ εἶναι σωστή ἡ ἐτυμολόγηση του Ὁμήρου καὶ κατ' ἐπεκτάσει καὶ ὅλες οἱ ἄλλες, ποῦ στηρίζονται σ' αὐτὴν ἡ στὰ ὀνόματα Ἕλλος -Ἕλλοι, Σέλλος-Σέλλοι.

Ἑπομένως το Ἕλλην-Έλληνες, ἡ Ἑλλαν της δωρικῆς καὶ αἰολικῆς, δὲν μπορεῖ νὰ παράγεται, οὔτε ἀπὸ το Ἕλλας, οὔτε ἀπὸ το Ἑλλοι ή Σέλλοι, οὔτε ἀπὸ το Ἑλλα ή Σέλλα.

Οὔτε ἡ γραμματική του ἐτυμολογία, οὔτε, κυρίως, ἡ ἐννοιολογική του σημασία του ἀφήνουν περιθώρια νὰ προέρχεται ἀπ' αὐτή. Ἀντιθέτως, ὅπως προαναφέρεται, το Ἑλλάς παράγεται ἀπ' αὐτό.

ΙΩΑΝΝΗΣ Π. ΦΟΥΡΑΚΗΣ, "Ἑβραῖοι: Οἱ Πλαστογράφοι της Ἑλληνικής Ἱστορίας", Βιβλίο Πρῶτο - Ἡμίτομος Α', σελ. 36-40.

<

Ὁ ΑΡΧΑΙΟΣ ΜΑΓΙΚΟΣ ΙΔΑΙΟΣ ΔΑΚΤΥΛΟΣ

Τὸ ὀρὸς Ἴδη της Φρυγίας – κατά μία παράδοση – ἐπῆρε τὸ ὄνομά του ἀπὸ τον υἱὸ του Δαρδάνου καὶ τῆς Χρύσης, τὸν Ἱδαίο, ὁ ὁποῖος ἔφθασε στὴν Τρωάδα ἀπὸ την Σαμοθράκη, με τον πατέρα του. Αὐτὸς ἵδρυσε ἐπὶ του ὀρούς την λατρεία της Μεγάλης Μητέρας τῶν Θεῶν, της «Ἰδαίας Μητρός», Ρέας. Ἄλλωστε «Ἴδη» στὰ ἀρχαία ἑλληνικά σήμαινε οἱαδήποτε δενδρώδης ἔκτασις.
Ἡ Ἴδη της Φρυγίας ἐθεωρεῖτο μέρος ἱερόν, γιατί ἐδῶ διατριβούσε ἡ μητέρα τὼν θεῶν, Ρέα. Εἶχε ἰδιαίτερο ναό ἐπὶ του ὄρους, γι’ αὐτὸ καὶ ἐκαλεῖτο καὶ Ἰδαία. Ἀλλὰ καὶ ἀλλὰ πολλά «μαγικά» συνέβησαν στὸ ἱερὸ των Ἑλλήνων αὐτὸ ὄρος της Φρυγίας.
Στὴν Ἴδη, οἱ τοπικοί δαίμονες ὀνομάσθηκαν Ἱδηίδες ἡ Ἰδαῖοι Δάκτυλοι. Τι σημαίνει ὅμως «Δάκτυλοι»; Σημαίνει αὐτοὶ ποὺ δροῦν (ἐκ του «δράκτυλοι», «ἀπὸ του δρᾶσαι»), αὐτοὶ ποὺ εἶναι δεκτικοί (< δέκτιλοι, «δεκτικοί των διδομένων») καὶ αὐτοὶ ποὺ δεικνύουν, δηλ. οἱ πρωτοπόροι (< δείκτυλοι «ἀπὸ του δι’ αὐτῶν γίνεσθαι τὴν δεῖξιν» – βλ. σχ. Ἐτυμολ. Ὠρίων Γραμμ.).Οἵ Ἰδαῖοι Δάκτυλοι ἦσαν γίγαντες καὶ ἔγιναν ἀκόλουθοι της Ῥέας (και κατόπιν της Κυβέλης). Ἄλλωστε ἦταν μαγικός ο τρόπος ποὺ γεννήθηκαν: Κατά μία παράδοση, ἡ Ῥέα ἡ ὁ Ζεὺς ἐκέλευσε τις ἴδιες τις τροφούς τους, νὰ πάρουν καὶ νὰ ρίξουν πίσω ἀπὸ το νεογέννητο σκόνη, ἀπὸ το ἱερὸ χῶμα, ὅπου θὰ γεννοῦσε ἡ Μεγάλη Θεά. Ἀπὸ την σκόνη αὐτὴ γεννήθηκαν οἱ Ἰδαῖοι Δάκτυλοι (βλ. σχ. Ἀπολλ. «Ἀργοναυτικά»).Ἡ Κυβέλη τοῦς ἐδίδαξε την ἐξόρυξη των μετάλλων, ἀλλὰ καὶ την τήξη καὶ κατεργασία του σιδήρου, διὰ του πυρός. Ἔτσι, ἔκτοτέ ἠσχολοῦντο με την μεταλλουργία καὶ την μαγεία. Στὴν μαγεία ἀνάγεται καὶ ἡ ἐφεύρεσις τὴς μουσικῆς της λύρας, ἡ ὁποία ἀπεδίδετο σε αὐτούς – ἐπειδὴ τότε στὴν μαγεία συμπεριλαμβάνετο καὶ ἡ μουσική με την δύναμή της. (Η μουσική ἐθεωρεῖτο μαγεία ἕως καὶ τον Μεσαίωνα). Ἀλλὰ καὶ τοῦ δακτυλικού ρυθμοῦ, πού φέρει τ’ ὄνομα τους (στὴν μουσική, την ποίηση καὶ τον χορό), ἀλλὰ καὶ τῶν «μαγικῶν τύπων της Ἐφέσου». Ἠσχολοῦντο ἐπίσης καὶ με την δακτυλιομαντεῖα, ἕνα εἶδος μαντείας με ὄργανο ἕνα μαγικό δακτυλίδι. Ο μάντης κρατοῦσε ἕνα δακτυλίδι, δεμένο ἀπὸ μία κλωστή καὶ το ἄφηνε νὰ κάνει κυκλική κίνηση πάνω ἀπὸ ἕναν κυκλικό πίνακα, ὅπου ἦσαν σημειωμένα τα γράμματα του ἀλφαβήτου. Το δακτυλίδι σταματοῦσε πάνω ἀπὸ ἕνα γράμμα κάθε φορά φυσικά. Ο μάντης συνέθετε αὐτὰ τα γράμματα καὶ ἔδινε ἀπάντηση σ’ ἐκεῖνον ποὺ ρωτοῦσε. Οἱ Ἰδαῖοι Δάκτυλοι ἐπέρασαν με τον Μύγδονα στὴν Εὐρώπη. Ἐπανῆλθαν στὴν Σαμοθράκη – την γῇ τους πατρός τους. Οἱ γόητες καὶ ἐπιτήδειοι στὶς ἐπωδούς, τις τελετές καὶ τα μυστήρια Ἰδαῖοι Δάκτυλοι διέτριψαν στὴν Σαμοθράκη, ὅπου ἐξέπληξαν – ὄχι μετρίως – τους ἐγχωρίους κατοίκους καὶ κάποιο χρονικό διάστημα καὶ τὸν Ὀρφέα – φύσει διάφορος πρὸς την ποίησή τους καὶ την μελωδία τους, ἔγινε μαθητής τους καὶ ἔπειτα πρῶτος αὐτὸς στοὺς Ἕλληνες ἐδίδαξε τις τελετές καὶ τα μυστήρια» – βλ. σχ Διόδωρος Σικ. V,64,4, Ἔφορος (FGrHist. 70 F 104 II 68), Ὀρφικά (“Testimonia” Fragm.15). Ἄλλωστε ἕως τα πρόσφατα χρόνια, οἱ γυναῖκες της Σαμοθράκης ἐφημίζοντο ὅτι ξέρουν μαγεία καὶ μαντεία, κληρονομικά ἀπὸ τὸν Ὀρφέα καὶ τους Ἰδαίους. Από Φρυγία-Σαμοθράκη οἱ Ἰδαῖοι «ἐπῆγαν» στὸ ὄρος Ἴδῃ της Κρήτης, του ὁποίου ἔγιναν οἱ πρῶτοι κάτοικοι. Ἐκεῖ ἔσμιξαν με τους Κουρήτες καὶ τους Κορύβαντες, κυρίως λόγῳ της κοινῆς λατρείας τους, της Ῥέας, καὶ ἀνέθρεψαν τον Δία. Ἰδαῖοι καῆ Κορύβαντες ἦσαν «πεπτωκότα πνεύματα» (ἄγγελοι), «καταδικασθέντα καὶ φυλακισθέντα σε κορμιά ἀνθρώπων» (βλ. σχ. Πλούταρχος). Ὁ «ἰδαῖος δάκτυλος» Ἄς δοῦμε ὅμως τι ἦταν ὁ ἀρχαῖος μαγικός «ἰδαῖος δάκτυλος». Δὲν ἦταν τίποτ’ ἄλλο, ἀπὸ ἕνα σίδερο, ἕνα δακτυλίδι, ἰσχυρά μαγνητισμένο, τὸ ὁποῖο χρησιμοποιεῖτο στοὺς ναούς τους, ἀπὸ εἰδικούς ἱερεῖς - ἰατρούς, τους «ἰδαίους ἰατρούς», γιὰ θεραπευτικούς σκοπούς. Η Μεγάλη Μητέρα ἄλλωστε ἐλατρεύετο σε συγκεκριμένους βράχους (προφανῶς μαγνῆτες ἡ μαγνητισμένους), οἱ ὁποῖοι εἶχαν προξενήσει το ἐνδιαφέρον τῶν ἀρχαίων καὶ επ’ αὐτῶν μαγνήτιζαν διάφορα σίδερά ἱερά ἀντικείμενα. (Παλαιά ἔλεγαν ὅτι ἴσος γιὰ πρώτη φορά ὁ μαγνήτης νὰ ἐμφανίσθηκε στὴν Σαμοθράκη). Ἐπειδὴ ἡ θεραπεία αὐτὴ ἔκανε… θαύματα (θὰ τα ἔλεγαν οἱ χριστιανοί), ἔλεγαν πῶς ὁ «ἰδαῖος δάκτυλος» κατέχει μαγικές δυνάμεις. Μαγνητισμένα δακτυλίδια φορούσαν οι μεγάλοι μύστες, σε ορισμένες τελετές. Τέλος, ἀπῶ τὰ ἀρχαία χρόνια ἦσαν γνωστοί οἱ σιδηροῖ κρίκοι της Σαμοθρᾶκης (samothracia ferrea), προϊόν της ἀρχαίας σαμοθρακίτικης μεταλλοβιοτεχνίας, οἱ ὁποῖοι ἐκοσμοῦντο με χρυσό ἐν εἴδει κοσμημάτων. Τέτοια δακτυλίδια εὑρέθησαν στις ανασκαφές της Σαμοθράκης. Στην μαγική δύναμη του δακτυλιδιοῦ ἐπίστευαν ἕως τον Μεσαίωνα. Έκτοτε, ἡ Ἰατρική ἀναπτύχθηκε, πέρασε ἀπὸ την μαγεία στὴν ἐπιστήμη, καὶ οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι, ὥς σοφοί ποὺ ἦταν, χρησιμοποίησαν τις γνώσεις των παλαιοτέρων. Ἔδειξαν μεγάλο ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν μαγνητισμό. Τον χρησιμοποίησαν καὶ στὴν Ἰατρική. Με αὐτὸν θεράπευαν παθήσεις των ματιῶν, ἐγκαύματα, πόνους ἀρθρίτιδος, πόνους τραυμάτων, φλεγμονές ὀστῶν, του μυικού́ συστήματος, ὀσφυαλγίες, κατάγματα, διαστρέμματα, δερματοπάθειες, ἐνῶ με μαγνῆτες πετύχαιναν μετατραυματικές καὶ μετεγχειρητικές ἀποθεραπεῖες, κ.ά. Χαρακτηριστικά, ἡ Ἑλληνίδα βασίλισσα της Αἰγύπτου, ἡ μακεδονικῆς καταγωγῆς ὄμορφη Κλεοπάτρα φοροῦσε στὸ μέτωπό της ἕνα κόσμημα ἀπὸ φυσικό μαγνήτη, γιὰ νὰ καταπολεμά τους πονοκεφάλους καὶ τα συμπτώματα της γήρανσης. Ο σοφός Μ. Ψελλός (11ος αι., ἔργον «Περί λίθων δυνάμεων») γράφει πῶς «ὁ ἰδαῖος δάκτυλος θεωρεῖται ὥς ὁ δικαιότερος λίθος γιατί τελειοποιεῖ τις δίκαιες μίξεις, ἐνῷ φθείρει ὅσες εἶναι παράνομες καὶ ἀθέμιτες». Καὶ πῶς ὁ μαγνήτης ἐάν ἀναλυθεῖ στὸ γάλα «ὀξυδορκίαν ποιεῖ καὶ μελαγχολίαν ἰάται». (Ἀκόμη σήμερα, η «διακρανιακή μαγνητική διέγερση» – TMS – χρησιμοποιεῖται σήμερα πειραματικά γιὰ την ἀντιμετώπιση της κατάθλιψης!).
Γιὰ περισσότερα: Γ. Λεκάκη «Σαμοθράκη- Ἱερὰ Νῆσος», εκδ. «Ερωδιός», 2006.
Ὁ μαγνητισμός στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα
Ἕνας βοσκός, ὁ Μάγνης, παρατήρησε, ἐκεῖ ποὺ ἔβοσκε τα πρόβατά του, πῶς τα καρφιά των ὑποδημάτων του καὶ της βακτηρίας του, ἕλκονταν ἀπὸ την φύση, ἀπὸ βράχους καὶ μέταλλα κάτω απ’ τα πόδια του. Αὐτὰ τα μέταλλα ὀνομάσθηκαν ἐξ αὐτοῦ «μαγνῆτες» καὶ ὁ τόπος «Μαγνησία» (Μ. Ασίας) – βλ. σχ. Νίκανδρος ὁ Κολοφῶνιος (2ος αι. μ.Χ. ὁ ὁποῖος ἦταν Ἕλληνας ποιητής, θεραπευτής και γραμματικός, ἀπὸ την Κλάρο, ἡ οἰκογένειά του ὁποίου ἦταν ὑπεύθυνη κληρονομικά γιὰ τὸ ἰερατείο του Ἀπόλλωνος!), Πλίνιος, κ.ά. Ἄλλοι ἀναφέρουν πῶς ὁ μαγνήτης εὑρέθη πρῶτα στὸν Πόντο, ἄλλοι – ὅπως εἴπαμε – στὴν Σαμοθράκη. Οἵ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς ἀναφέρουν πολλάκις τον μαγνήτη, πού τον ἔλεγαν καὶ «σιδηρίτη» καὶ «ἡράκλεια λίθο» (γιὰ την ἰσχυρή δύναμη καὶ ὁλκή της ἡ γιατί πίστευαν πῶς πρῶτα περί την πόλη Ἡράκλεια εὑρέθη) καὶ «λυδία λίθο». Ὅλοι οἱ μεγάλοι ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι κι ἐπιστήμονες ἀσχολήθηκαν ἐκτεταμένα με τον μαγνητισμό. Ὁ Πλάτων μας ἐνημερώνει ὅτι αὐτή ἡ πέτρα (μαγνήτης) δὲν ἕλκει μόνο σιδερένια δακτυλίδια, ἀλλὰ δίνει αὐτὴν την ἰδιότητα σε αὐτὰ νὰ ἕλκουν καὶ αὐτὰ με την σειρά τους τρίτα δακτυλίδια (αὐτὸ ποὺ σήμερα λέγεται «μαγνητική ἐπαγωγή»).Σύμφωνα με τους Ἐπικούρειους, ὁ σχηματισμός ἑνὸς ἄδειου διαστήματος ἀνάμεσα στὸν μαγνήτη καὶ το ἀντικείμενο, το ὁποῖο εἶναι ὑπό την ἐπιρροή του, ἦταν ἢ αἰτία μιᾶς μικρῆς κίνησης τῶν ἀτόμων ἀπὸ το σίδερο πρὸς τον μαγνήτη, με σκοπό «νὰ γεμίσουν το κενό». Συνέπεια αὐτοῦ του ἀτομικοῦ φαινομένου, εἶναι, δίδασκαν, ὁλόκληρο το ἀντικείμενο κινεῖται πρὸς το κενό καὶ νὰ πέφτει ἐπάνω στὸν μαγνήτη. Ὁ Διογένης ἐξήγησε την μαγνητική ἕλξη μ’ ἕναν περίεργο τρόπο. Εἶπε ὅτι «ἡ ὑγρασία του σιδήρου προκαλεῖ την ξηρασία του μαγνήτη».Ὁ Ἀριστοτέλης εἰπέ πῶς ὁ μαγνήτης δὲν εἶναι φυσικά ἱκανὸς νὰ προσελκύσει σίδηρο, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ προκαλέσει μία «μαγνητική ἀρετὴ» μέσα στὸ σιδερένιο ἀντικείμενο. Αὐτὴ ἡ «μαγνητική ἀρετὴ» εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ την πραγματική κίνηση. Ο Ἀριστοτέλης ἀποδίδει την πρώτη ἐπιστημονική θεωρία του μαγνητισμοῦ στὸν Θαλῆ Μαγνῆτες κατά του καρκίνου σήμερα Ο διάσημος αλχημιστής, ερμητικός φιλόσοφος, ιατρός και χημικός, πλὴν ὅμως αἰνιγματική φυσιογνωμία του 16ου αι. Φίλ. Αυρ. Θεόφρ. Μπομπάστους φον Χοχενχάϊμ, που προτιμούσε να τον λένε… Παρέκελσο, 300 περίπου χρόνια προ του Μεσμέρ, εγνώριζε πολύ καλῶς καὶ χρησιμοποιοῦσε σε διάφορες ἀσθένειες την μαγνητοθεραπεία. Κι ἐνῶ ὅλα αὐτὰ ἦταν γνωστά στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ὁ σκοταδισμός του Μεσαίωνα, ποὺ ἐπέφερε κυρίως ἡ χριστιανοληψία, τα σκέπασε, τα ἔθαψε καὶ χαρακτηρίζοντάς τα μαγεῖες και σατανικά πράγματα, τα καταχώνιασε στὰ βάθη της Ἱστορίας καὶ της Ἐπιστήμης. Μετά, οἱ χριστιανοί ἔκλεισαν καὶ τα ἀρχαία ἑλληνικά πανεπιστήμια, καὶ ἔκλεισαν την πόρτα της Ἀνθρωπότητας στὴν Γνώση. Παρ’ όλ’ αὐτὰ, στὴν Νότιο Κορέα, μόλις πρόσφατα, ἀνακοινώθηκε ὅτι οἱ ἐπιστήμονες χρησιμοποίησαν ἕνα μαγνητικό πεδίο γιὰ νὰ φθάσουν τα καρκινικά κύτταρα πραγματικά σε αὐτοκαταστροφή. Ἔτσι, το σῶμα, μέσῳ της διαδικασίας του προγραμματισμένου κυτταρικοῦ θανάτου (PCD), ἡ της ἀποπτώσεως, ἀφαιρεῖ τα παλαιά, ἐλαττωματικά, και μολυσμένα κύτταρα. Στήν ἀπόπτωση, το απορριφθέν κύτταρο ανταποκρίνεται σε ορισμένα σήματα που πέμπονται από το σώμα με τον θρυμματισμό. Τα ἂνοσα κύτταρα καταναλώνουν ἔπειτα αὐτὰ τα θραύσματα. Οἱ μαγνῆτες εἶναι αὐτοὶ ποὺ βοηθοῦν νὰ προκληθεῖ αὐτὴ ἡ ἀπόπτωση, λένε οἱ ἐπιστήμονες. Οἱ ἐπιστήμονες πραγματοποίησαν τα πειράματα στὰ καρκινικά κύτταρα του ἐντέρου με την χρήση μαγνητικῶν πεδίων γιὰ νὰ ἐπάγει ἀπόπτωση. Συνέδεσαν νανοσωματίδια σιδήρου σε ἀντισώματα, τα ὁποία δεσμεύουν τα μόρια «δεκτῶν» σε καρκινικά κύτταρα. Αὐτὰ τα μόρια συγκεντρώνονται ὅταν ἐφαρμόζεται το μαγνητικό πεδίο, προκαλῶντας το σῆμα «αὐτοκαταστροφῆς» καὶ μ’ αὐτὸν τον τρόπο την ἀπόπτωση. Στὸ συγκεκριμένο πείραμα, πάνω ἀπὸ το ἡμίση των κυττάρων καρκίνου του ἐντέρου κατεστράφησαν ὅταν το σῆμα γιὰ την ὀμαδοποίηση ἀπόπτωσης ἐτέθη σε ἰσχύ! Τα ἀνεπεξέργαστα κύτταρα παρέμειναν ἀνεπηρέαστα καὶ αβλαβή (βλ. σχ. ἔρευνα του καθηγητοῦ Jinwoo Cheon, του Πανεπ. Yonsei της Σεούλ).Κορεάτες ἐπιστήμονες, ἐπίσης, ἀνακοίνωσαν μέθοδο αποτοξίνωσης του αίματος από τον μόλυβδο (και άλλων βαρέων μετάλλων), η οποία βασίζεται σε μικροσκοπικούς μαγνῆτες. Με μαγνῆτες κατάφεραν νὰ ἀπομακρύνουν το 96% των ἰόντων μολύβδου ἀπὸ δείγματα αἵματος! (βλ. σχ. ἔρευνα του Ζονγκ Χουα Γιουνγκ, του Εθν. Πανεπ. Γκιεονγκσάνγκ, 2009).Εἶναι δὲ ἀπὸ παλαιότερες ἔρευνες γνωστό ὅτι τα μαγνητικά πεδία διεγείρουν τον ἐγκέφαλο. Ἐπίσης, ἔχει ἀποδειχθεῖ πῶς ἡ προσαρμογή μαγνητικῶν πεδίων, σε συγκεκριμένες περιοχές του ἐγκεφάλου, μπορεῖ νὰ προκαλέσει παροδική ἐξασθένιση των μαθηματικόν ἱκανοτήτων. Καὶ εἶναι λογικό, ἀφοῦ το 30% των κυττάρων της ἐπίφυσης ἔχουν μαγνητική εὐαισθησία, ἐνῶ καὶ ὀργανικοί ἱστοί περιέχουν μαγνητίτη!● Μάθετε σχετικά γιὰ την συσκευή papimi του Ἕλληνα φυσικοῦ Παναγιώτη Παππά, ἡ ὁποία ἐφαρμόζει σύντομους παλμούς μαγνητικοῦ πεδίου, με πολύ καλά ἀποτελέσματα γιὰ πολλές παθήσεις.