Ο πόλεμος των 6 ημερών: Η "αρματομαχία" σε βίντεο 5 Ιουνίου 1967.Το Ισραήλ εξαπολύει προληπτική επίθεση εναντίον της Αιγύπτου.Στη σύρραξη εμπλέκονται Συρία και Ιορδανία.Ο πόλεμος διήρκησε 120 ώρες.Είναι ο Πόλεμος των Έξι Ημερών. Ο τρόπος που κινήθηκαν οι ΕΔ του Ισραήλ ήταν εντυπωσιακός. Τις πρώτες ώρες η Ισραηλινή ΠΑ κατόρθωσε να καταστρέψει 450 αεροσκάφη της Αιγύπτου.Τα περισσότερα στο έδαφος. Χρειάστηκαν μόλις έξι ημέρες για να επιβληθεί το Ισραήλ. Στο βίντεο ειδικοί με τη βοήθεια της τεχνολογίας επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στο πως τα Ισραηλινά άρματα μάχης αντιμετώπισαν και νίκησαν τα άρματα μάχης των εχθρικών δυνάμεων. ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ
In 1967, in response to a growing threat by her Arab neighbours,Israel launches a pre-emptive strike against Egypt in the Sinai. This is the story of one of ...
Ἕξι Ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι καὶ διανοητές κλήθηκαν στὸ Συμπόσιο του Πλάτωνα νὰ ἐκφράσουν την ἄποψη τους γιὰ το θεό Ἔρωτα καὶ τον ἔρωτα σὰν κατάσταση καὶ συναίσθημα στὴν ἐποχῆ τους.
.
Ὁ θεός του ἔρωτα κατά τους Ἀρχαίους Φιλοσόφους
Ὁ θεός Ἔρωτας εἶναι ὁ πρῶτος θεός ποὺ φανερώθηκε στὴν ἱστορική πορεία του ἀνθρώπινου γένους, εἰπέ ὁ Φαῖδρος, ἐπικαλούμενος τον Ἡσίοδο: «μετά το Χάος, δύο τούτῳ γενέσθαι, Γῆν τε καὶ Ἔρωτα». Ὄχι μόνον ὁ πρεσβύτερος, ἀλλὰ κι ὁ πιὸ μεγάλος καὶ θαυμαστός:
Γιατί μέγας καὶ θαυμαστός; Ἐπειδή την ὀμορφιά καὶ την ποιότητα της ζωῆς τίποτε ἄλλο δὲν μπορεῖ νὰ ἐξασφαλίσει, οὔτε η συγγένεια, οὔτε τα δημόσια ἀξιώματα, οὔτε ὁ πλοῦτος, ὅπως ὁ ἔρωτας. Καὶ τοῦτο, γιατί αὐτὸς, καὶ μόνον αὐτὸς, μας κάνει νὰ ντρεπόμαστε γιὰ τ” ἄσχημα καὶ μας παρακινεῖ, φιλοτιμῶντας μας, γιὰ τα ὡραία:
«Δὲν εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός ὁ ἔρωτας», του ἀντιπαρατήρησε ὁ Παυσανίας. «Εἶναι δύο: ὁ πάνδημος καὶ ὁ οὐράνιος. Γι” αὐτὸ πρέπει νὰ διευκρινίζουμε κάθε φορά, σε ποιόν ἀπὸ τους δύο ἀναφερόμαστε.»
Ἄξιος ἐγκωμιασμοῦ εἶναι ὁ οὐράνιος, ἐκεῖνος δηλαδή ὁ ἔρωτας ποῦ παρακινεῖ τους ἀνθρώπους νὰ ἐρωτεύονται με ὄμορφό καὶ καλλιεργημένο τρόπο. Ο ἔρωτας της πάνδημης Ἀφροδίτης ἁρπάζει ὁτιδήποτε κι ἄν τύχει στὸ δρόμο του. Εἶναι ὁ ἔρωτας τὠν φαύλων, ποὺ ποθοῦν μόνο τα σώματα, δίχως νὰ νοιάζονται γιὰ την ψυχή τους καὶ γιὰ την ὀμορφιά της συμπεριφοράς:
Ἀκολούθησε ὁ Ἀριστοφάνης καὶ ἀναφέρθηκε σ” ἕνα χαριτωμένο παραμύθι. Εἶπε δηλαδή πῶς ὁ θεός κάποτε ἀποφάσισε νὰ τιμωρήσει τους ἀνθρώπους γιὰ την ἀλαζονεία τους.
Στὰ μακρινά ἐκεῖνα χρόνια ἡ ἀνθρώπινη μορφή ἦταν διπλή, σε σύγκριση με αὐτὴν ποὺ ξέρουμε. Τιμωρῶντας τους ἀνθρώπους ἐκείνης της ἐποχῆς, ὁ θεός τους χώρισε ἐγκάρσια σε δύο, ἔτσι ὅπως εἶναι πιὰ γνωστή ἡ μορφή μας. Κι ἀπὸ τότε καθένας ψάχνει νὰ βρεῖ το χαμένο ταίρι του.
Ἑπομένως ὁ ἔρωτας εἶναι ἡ ἀκατανίκητη ροπή γιὰ την ἐπανασύνδεση στὴν ἀρχικὴ ἑνότητα καὶ ὁλοκλήρωση του ἤδη διχασμένου ἀνθρώπου. Ἐρωτευόμαστε γιατί ποθοῦμε νὰ ξαναβροῦμε τὴ χαμένη μας ἑνότητα, γιατί νοσταλγοῦμε, δηλαδή, την παλιά μας ὁλοκληρωμένη φύση.
Με ποιητική ἐξάρσει ὁ Ἀγαθῶν ἀντέκρουσε το Φαῖδρο, πού εἶχε ἀποκαλέσει τον Ἔρωτά πρεσβύτερο ἀπὸ ὅλους τους θεούς. Αὐτὸς μόνο με τα νιάτα συναναστρέφεται κι εἶναι ὁ ἴδιος πάντα νέος:
Κι ὅποιος τον συναπαντήσει, ἔ, τότε πιά καταλαμβάνεται ἀπὸ ποιητικό οἶστρο ἀκόμη κι ἄν προηγουμένως δὲν εἶχε καμιά μουσική καλλιέργεια. Μὰ το πιὸ σημαντικό στὸν ἔρωτα εἶναι πῶς μας ἀπελευθερώνει ἀπὸ τὴ μοναξιά καὶ την ἀλλοτριότητα ποὺ μας τυραννοῦσε προηγουμένως καὶ γεμίζει την ψυχή μας με την πιὸ εὐτυχισμένη ἐπικοινωνία.
Σωκράτης: Ὁ ἔρωτας εἶναι ἀναβάσῃ ἀπὸ τον κόσμο τῶν θνητῶν
Τελευταῖος μίλησε ὁ Σωκράτης, ἐπικαλούμενος ὅσα του εἶχε ἐκμυστηρευτεῖ μία ἑτέρα, ἡ Διοτίμα: ὁ ἔρωτας εἶναι ἡ ἀναβάσῃ του ἀνθρώπου ἀπὸ τον κόσμο τῶν θνητῶν στὸν ἐνδιάμεσο κόσμο ποὺ τον χωρίζει ἀπὸ ἐκεῖνον τῶν ἀθάνατων θεῶν.
Δαίμονας εἶναι ὁ ἔρωτας. Γιατί οἱ δαίμονες μετέχουν στὴ θνητή φύση τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ με στοιχεῖα ἀπὸ τὴ θεϊκή ἀθανασία. Καὶ μόνον οἱ δαίμονες μποροῦν νὰ ἀνεβάσουν τους ἀνθρώπους σ” ἐκεῖνα τα σκαλοπάτια, ἀπὸ τα ὁποία εἶναι πιὰ ἐφικτή κάποια ἐπικοινωνία ἀνάμεσα τους καὶ στοὺς θεούς:
Ὁ ἔρωτας, ποὺ σ” ὅλα του εἶναι μέγιστος καὶ πολυμήχανος, μπορεῖ νὰ προσδιοριστεῖ με δύο λέξεις, ὡς ἡ ἐπιθυμία πού τρέφουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ κάθε τί το καλό, ὥστε νὰ “ναί εὐτυχισμένοι:
Κάθε ἄνθρωπος ἔχει μέσα του το σπέρμα του καλοῦ σε ἀδράνεια. Ὁ ἔρωτας εἶναι πού το ἐνεργοποιεῖ, προκαλεῖ τη γονιμοποίηση, την κυοφορία καὶ τὴ γέννηση του καλοῦ. Ὁ ἔρωτας λοιπόν εἶναι μία ἀπὸ τις πιὸ θαυμαστές κατακτήσεις του ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ.
Ξεκίνησε, στὰ ἀπροσδιόριστα βάθη της ἱστορίας του ἀνθρώπινου γένους, σὰν ἁπλὸ καὶ ἀνεπίγνωτο ὁρμέμφυτο – το ἔνστικτο γιὰ την ἀναπαραγωγή καὶ τὴ διατήρηση του εἴδους.
Στή συνέχεια ἀνέβηκε στὸ πρῶτο σκαλοπάτι – της αἰσθησιακῆς ἡδονῆς. Μετά προχώρησε ἕνα βῆμα πιό πάνω, στὸ σκαλοπάτι της αἰσθητικῆς ἕλξης καὶ τελείωσης.
Ἀπ” ἐκεῖ ὁ ἔρωτας κορυφώθηκε στὴν ὄντως πολλαπλή ὁλοκλήρωση καὶ στὴν τελείωση της ἀνθρώπινης προσωπικότητας: συναισθηματική συγκίνηση, αὐθόρμητη ἔφεσή γιὰ προσφορά, δίχως ὑπολογισμούς, φλόγα γιὰ δημιουργία, ἀσυγκράτητη ὁρμὴ νὰ ἀναπτύξει ὁ ἐρωτευμένος ὅλες τις διανοητικές του ἱκανότητες, νὰ δείξει τον καλύτερο ἑαυτὸ του. Ὄχι μόνο νὰ φαίνεται, μὰ νὰ γίνει καὶ νὰ εἶναι πραγματικά καλύτερος,
Ἔτσι ὑψιπετής , καθώς ἀνοίγει τα φτερά του, ὁ ἔρωτας εἶναι εὐαίσθητος στὶς μικρότητες καὶ εὔθραυστος. Σὰν το κυκλάμινο τ” Ἀπρίλη. Φυτρώνει, δίχως νὰ το περιμένεις. Ἐκεῖ ποὺ δὲν το προσδοκᾶς, θάλλει κι εὐωδιάζει στ” ἀγιάζι , δίχως πολλές ἀπαιτήσεις. Κι ὅμως, τόσο εὔκολα μαραίνεται. Χάνεται, γίνεται ρουτῖνα κουραστική. Ὅμοια ἀπροσδόκητα, ὅπως εἶχε ἔρθει.
Ὁ ἔρωτας στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα ἀπασχόλησε φιλοσόφους, ποιητές καὶ καλλιτέχνες ὡστόσο ἡ θεμελίωση της οὐσίας του ἔρωτα παρέμεινε ἕνα δυσεπίλυτο αἴνιγμα γιὰ ὅλους, ἀκόμα καὶ σήμερα.
Ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται συνεχῶς σε μία ἀέναη ἀναζήτηση γιά νὰ κατανοήσει τι πραγματικά εἶναι, ποῖα εἶναι ἡ σχέση του με ὅλα τα ἄλλα πού ἀπαρτίζουν τον ὁρατὸ καὶ ἀόρατο κόσμο, τι ἀπογίνεται μετά το θάνατό του καὶ τόσα ἄλλα θεμελιώδη ἐρωτήματα.
Πρόσφατα μέσα ἀπὸ τις ἐξελίξεις της κβαντικής κυρίως φυσικῆς ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀρχίσει ναό κατανοεῖ πράγματα ποῦ γιὰ τα περισσότερα χρόνια της μακράς πορείας του φαίνονταν ἀδιανόητα, ὅπως ὅτι αὐτὸς «δημιουργεῖ» αὐτὸ πού κατανοεῖ ὡς πραγματικότητα καί ὅτι ἐντέλει αὐτή εἶναι μία ψευδαίσθηση οὐσιαστικά καὶ συνεπῶς «ὑφίσταται» «κάτι ἄλλο» ποῦ δὲν ὑπακούει στὶς γνωστές χωροχρονικές συντεταγμένες… Καὶ ὅμως αὐτὴν ἀκριβῶς την θεώρηση γιὰ την ὑπάρξη εἶχαν, ἀπ” ὅτι ἔχει ἐκφρασθεῖ ἀπὸ πολλές πλευρές, καί οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες σοφοί.
Οἱ ἀρχαῖοι αὐτοί διανοητές, λοιπόν, ἔβλεπαν το φυσικό σῶμα του ἀνθρώπου ὄχι ὡς κάτι ξεχωριστό, ὅπως λανθασμένα κάνει ἡ ἐπιστήμη ἕως τώρα, ἀλλά πάντοτε σε σχέση με
την ψυχή ποὺ ἑδρεύει σε αὐτὸ. Γι” αὐτούς το σῶμα εἶναι ἁπλᾶ το ὄργανό ποὺ αὐτή χρησιμοποιεῖ καὶ σῶμα χωρίς ψυχή εἶναι κάτι ἀδιανόητο.
Γιὰ τους Πυθαγόρειους καὶ Πλατωνικούς ἡ λέξη ἄνθρωπος σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο ἀπὸ τον ὁρατὸ ἄνθρωπο καὶ, στὴν κυριολεξία, με τον ὅρο αὐτόν ἐννοοῦσαν ἀποκλειστικά τον ἄνθρωπο, ὡς το πνεῦμα καὶ την ψυχή την ἐνσαρκωμένη προσωρινά στὸ ἀνθρώπινο σῶμα. «ἄνθρωπος ἐστί ψυχή σώματι χρωμένη» (Πλάτων, Τιμαῖος 42 D, Φαίδων 111 Α).
Ἡ ψυχή ἕλκει την καταγωγή της ἀπὸ το νοητικό πεδίο, γειά νὰ ἐκδηλώσει την διαπλαστική καὶ ὀργανική της ἱκανότητα. Κατέχει διάμεση θέση μεταξύ νοητοῦ καὶ αἰσθητοῦ καὶ ἔρχεται νὰ ἐμψυχώσει τα σώματα, γεννῶντας το χῶρο καὶ το χρόνο. Ἀποτελεῖ τμῆμα της παγκόσμιας ψυχῆς του κόσμου ἡ ὁποία μερίζεται σε ἀτομικές ψυχές, με σκοπό την ἀπόκτηση της ἐμπειρίας του ὑλικοῦ πεδίου.
Συμβατά με την θεώρηση αὐτή τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καὶ σύμφωνα με τις νεότερες ἀπόψεις της ἐπιστήμης, εἶναι καὶ τα ὅσα ὁ καθηγητής Robert Lanza πρεσβεύει καὶ τα ὁποία ἑδράζονται κυρίως στὴν κβαντική φυσική. Η θεωρία αὐτὴ ποὺ ἔχει ἀναπτύξει λέγεται biocentrism (βιοκεντρισμός) καὶ ἀναπτύσσει τις παρακάτω βασικές δοξασίες.
Η θεωρία του biocentrism διδάσκει ὅτι ὁ θάνατος, ὅπως τον γνωρίζουμε, εἶναι μία ψευδαίσθηση ποῦ δημιουργεῖται ἀπὸ τὴ συνείδησή μας. «Πιστεύουμε ὅτι ἡ ζωή εἶναι μόνο ἡ δραστηριότητα του ἄνθρακα καὶ ἑνὸς μείγματος μορίων – ζοῦμε καὶ στὴ συνέχεια σαπίζουμε στὸ ἔδαφος», λέει ὁ ἐπιστήμονας στὴν ἱστοσελίδα του. Καὶ συνεχίζει ὁ Lanza: Οἱ ἄνθρωποι πιστεύουμε στὸ θάνατο, ἐπειδή «ἔχουμε διδαχθεῖ ὅτι θὰ πεθάνουμε», ἡ πιὸ συγκεκριμένα, ἐπειδὴ στὴ συνείδησή μας το σῶμα μας καὶ ἡ ζωή μας συνδέονται ἄμεσα, καὶ ἐπειδή γνωρίζουμε ὅτι οἱ ὀργανισμοί πεθαίνουν.
Η θεωρία του biocentrism, ὡστόσο, ἐξηγεῖ ὅτι ὁ θάνατος δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τερματικός σταθμός ὅπως πιστεύουμε ὅτι εἶναι. Biocentrism εἶναι ἡ θεωρία τῶν πάντων καὶ προέρχεται ἀπὸ τις ἑλληνικές λέξεις το «κέντρο της ζωῆς».
Εἶναι ἡ πεποίθηση ὅτι ἡ ζωή καὶ ἡ βιολογία εἶναι ὕψιστης σημασίας γιὰ την πραγματικότητα καὶ ὅτι ἡ ζωή δημιουργεῖ το σύμπαν, καὶ ὄχι το ἀντίστροφο. Αὐτό ὑποδηλώνει ὅτι η συνείδηση ἑνὸς ἀτόμου καθορίζει το σχῆμα καὶ το μέγεθος τῶν ἀντικειμένων στὸ σύμπαν.
Ο Lanza χρησιμοποιεῖ το παράδειγμα του τρόπου με τον ὁποῖο ἀντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Βλέπουμε τον οὐρανό μπλὲ, ἀλλὰ τα κύτταρα στὸν ἐγκέφαλο μας θὰ μποροῦσαν νὰ ἀλλάξουν ὥστε νὰ βλέπουμε τον οὐρανὸ πράσινο ἡ κόκκινο. Πρόσθεσε ἐπίσης ὅτι ὅλα ὅσα μποροῦν ἐνδεχομένως νὰ συμβοῦν, συμβαίνουν κάποια στιγμή στὰ πολυσύμπαντα, καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ θάνατος δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει «πραγματικά». Ἀντ ‘αὐτοῦ, εἰπέ ὅτι ὅταν πεθαίνουμε ἡ ζωή μας γίνεται ἕνα «αἰώνιο λουλούδι ποὺ ἐπιστρέφει γιὰ νὰ ἀνθήσει στὸ πολυσύμπαν». Καὶ συνέχισε: «Η ζωή εἶναι μία περιπέτεια ποὺ ξεπερνᾶ το συνήθη γραμμικό τρόπο σκέψης μας».
Ο Lanza ἀναφέρει το περίφημο πείραμα της διπλῆς σχισμῆς γιὰ νὰ ὑποστηρίξει τους ἰσχυρισμούς του. Στὸ πείραμα, ὅταν οἱ ἐπιστήμονες παρακολουθοῦν ἕνα σωματίδιο νὰ περνᾶ μέσω δύο σχισμῶν σε ἕνα φράγμα, το σωματίδιο συμπεριφέρεται σὰν μία σφαῖρα καὶ περνᾶ, ἡ μέσα ἀπὸ τὴ μία σχισμή, ἡ την ἄλλη. Ὡστόσο, ἐάν ἕνα ἄτομο δὲν παρακολουθεῖ το σωματίδιο, αὐτὸ λειτουργεῖ σὰν ἕνα κῦμα, δηλαδή περνᾶ μέσα ἀπὸ τις δύο σχισμές ταυτόχρονα. Αὐτὸ ἀποδεικνύει ὅτι ἡ ὕλη καὶ ἡ ἐνέργεια μπορεῖ νὰ ἐμφανίσουν χαρακτηριστικά καὶ των κυμάτων καὶ των σωματιδίων, καὶ ὅτι ἡ συμπεριφορά τῶν ἀλλαγῶν τῶν σωματιδίων βασίζεται στὴν ἀντίληψη καὶ τὴ συνείδηση ἑνὸς ἀτόμου.
