Πὼς ὁ Σείριος ἐπηρεάζει τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Γῆ

ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ Ὁ ΧΡΟΝΟΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ;;;;

Ὁ Σειριος καὶ ἡ γῆ.

Ἄν εἰστε ἀπο αὐτους πού - ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ Ὁ ΧΡΟΝΟΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ ,ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΠΟΤΕ ΜΠΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΒΓΑΙΝΕΙ Ἡ ΕΒΔΟΜΑΔΑ. ¨

ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΑΚΟΥΜΕ ΠΕΡΙΕΡΓΟΥΣ ΒΟΜΒΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Γῆ, τοτε καντε τὸν κοπο νὰ τὰ διαβασετε.

ΤΟ ΙΕΡΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ εἰναι <Ὁ ΣΕΙΡΙΟΣ>. ΑΠΟ ΤΟ 1983 Ἡ ΚΟΣΜΙΚΗ ΤΟΥ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΠΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ Γῆ 8,7 ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ, ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΘΕΤΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΗ.ΟΙ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΕΣ ΕΙΣΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ Γῆ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ....
ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΝΗΤΙΚΩΝ ΔΙΑΥΛΩΝ (ΑΣΤΡΙΚΕΣ ΠΥΛΕΣ) ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΗΠΙΕΣ ΚΑΙΡΙΚΕΣ Συνθηκεσ.η ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ 5679 ΑΣΤΡΙΚΕΣ ΠΥΛΕΣ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΛΕΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ Ὁ ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ Πλανητησ.αρα ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΗ Ἡ ΚΟΣΜΙΚΗ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙ Ἄυτο ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Ἡ ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΗΠΙΟΥΣ ΧΕΙΜΩΝΕΣ,ΕΝΩ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΗ ΓΥΡΩ ΤΗΣ ΕΧΟΥΝ ΠΑΓΩΣΕΙ.

Στὰ τελευταια χρονια βλεπουμε μιὰ ἀναβιωση τοῦ ἀρχαιου ἑλληνικοῦ πνεύματος .Ὅλο καὶ περισσότεροι ἕλληνες ἐνδιαφέρονται γιὰ τοὺς προγόνου μας. αὐτὸ καὶ πολλά ἄλλα συμβαίνουν γιατὶ μᾶς εἶχαν μπλοκάρει τὴν μνήμη μας . ΑΠΟ ΤΟ 1972 τὸ μπλοκάρισμα αύτό καταστρέφεται. Γί αύτό ἀρχίσουμε νὰ μαθαίνουμε πράγματα ποὺ πρὶν δὲν ξέραμε γιά μας τοὺς ἕλληνες.

ὡς καὶ ὅλος ὁ κόσμος γι ἐμὰς μιλάει, ἂν καὶ ἔχουμε χρέος μόνο τὸ 2% τῆς εὐρωζώνης . Ἔχουμε χρέος 600 δίς, ἐνῶ τὸ Λιχνεστάιν μὲ καμία 500.000 κατοίκους ἔχει 3 τρισεκατομμύρια χρέος καὶ Κανένας δὲν ἀσχολεῖται μαζί του. Δὲν εἶναί γιατί ἡ ἑλλάδα ἔχει πετρέλαια.               Πετρέλαια βρήκανε καὶ σὲ ἄλλα μέρη  , ἀλλά δὲν γίνεταί ντόρος.   μόνο γιὰ τὴν ἑλλάδα γίνετε ντόρος.

Ὁ Γιαχβὲ καὶ οἱ 'Ἑλληνες

Ὁ Γιαχβὲ καὶ οἱ 'Ἑλληνες

Ἡ Συρρίκνωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὸ Βδέλυγμα τοῦ Γιαχβέ

«Ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχεν μάθησιν»

Ἐλεγε ὁ μεγάλος ἱστορικὸς τῆς ἀρχαιότητος Θουκυδίδης καὶ τὸ ἐρώτημα ποὺ γεννᾷται εἶναι γιατί ἔδινε τόση μεγάλη σημασία στὴν μάθηση καὶ γνώση τῆς ἱστορίας γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀπάντηση εἶναι διότι ἡ ἱστορικὴ γνώση εἶναι ἡ ἐμπειρία τοῦ λαοῦ στὸν ὁποῖο ἀναφέρεται καὶ περιλαμβάνει ὄχι μόνον τὰ μεγαλουργήματα τῶν προγενεστέρων γενεῶν ἀλλὰ καὶ τὰ λάθη ὥστε οἱ νεότερες γενεὲς νὰ ἐπαναλάβουν τίς ἐποποιίες καὶ τὰ μεγαλουργήματα τῶν προγόνων τοὺς τὰ ὁποῖα θὰ τοὺς ὁδηγήσουν σὲ πρόοδο καὶ εὐημερία ἀλλὰ καὶ νὰ ἀποφεύγουν τὰ λάθη τους.

Συνεπῶς ἡ ἀληθινὴ ἱστορικὴ γνώση εἶναι μιὰ ὑπέρτατη γνώση γιὰ τίς μέλλουσες γενιὲς ἑνὸς λαοῦ γιατί, ἐπαναλαμβάνω καὶ μάλιστα μὲ ἔμφαση, περιλαμβάνει ὅλη τὴν πεῖρα τῶν προγόνων του καὶ αὐτὴ ἡ πεῖρα ἐνισχύσει τὸ φρόνημα τοῦ λαοῦ ὄχι μόνον γιὰ νὰ ἐπαναλάβουμε τίς ἐποποιίες τῶν προγόνων μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μᾶς προστατεύσει ὥστε νὰ μὴν ἐπαναλάβουμε τὰ ἴδια σφάλματα, διότι ἡ ἔκφραση «ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνετε» εἶναι μιὰ πραγματικότητα τὴν ὁποία κανεὶς λογικὸς ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσει. Πέραν αὐτοῦ λαὸς ποὺ ἀγνοεῖ τὴν ἱστορία του εἶναι οὐσιαστικὰ ἀποκομμένος ἀπὸ τίς ρίζες του γιατί οἱ ρίζες του κάθε λαοῦ εἶναι οἱ πρόγονοί του καὶ λαὸς ἀποκομμένος ἀπὸ τίς ρίζες του δὲν ἔχει ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ δὲν ἔχει μέλλον.

Εἰδικότερα γιά μας τοὺς Ἕλληνες τώρα σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ κλονίζονται ἰδανικά, ἀντιλήψεις καὶ ἀξίες ἐμπρὸς στὸν ὀλετῆρα τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ ὁμογενοποίησες εἶναι θέμα ἐθνικὸ ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ συμφέρον νὰ μάθουμε ἐπιτέλους τὴν πραγματική μας ἱστορία, γιατί ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, λαὸς φύσει ἐρευνητικός, φιλομαθὴς καὶ συνάμα διεκδικητικὸς ὅταν θίγονται τὰ ἐθνικὰ καὶ πάτρια συμφέροντά του. Ὁ Ἕλληνας μεγαλούργησε κατὰ τὴν ἀρχαία ἐποχὴ καὶ διέδωσε τὰ ἰδανικά του καὶ τίς ἀξίες του στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης.

Ὁ Ἕλληνας μὲ στρατιωτικὴ ἀρετὴ ἀλλὰ καὶ μὲ ἀνοικτοὺς πνευματικοὺς ὁρίζοντες χάραξε δική του πορεία μὲ βήματα σταθερὰ καὶ γοργὰ καὶ συνέβαλε στὴν ἐξελικτικὴ πορεία τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ Ἕλληνας τῆς ἀρχαιότητος στιβαρὸς καὶ ἄξιος πολεμιστὴς ἀλλὰ ταυτόχρονα φιλόσοφος δίδαξε τοὺς λαοὺς τῆς ὑφηλίου μὲ τὸν ἀνυπέρβλητο πολιτισμό του τί σημαίνει ἐλευθερία, δικαιοσύνη, ἀνδρεία, φιλοπατρία, ἐπιστημονικὴ πρόοδος, φιλοσοφικὸς στοχασμὸς καὶ τόσες ἄλλες ἀξίες ποὺ θεμελίωσαν τὴν ἰδεολογικὴ ταυτότητα τοῦ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς πολιτισμένου σήμερα κόσμου. Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὁ Τσόρτσιλ κατὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ἔλεγε «Ἀπὸ σήμερα δὲν θὰ λέμε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σὰν ἥρωες ἀλλὰ ὅτι οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες!»

Γνωρίζουμε(;) ἐμεῖς οἱ ἀπόγονοί τους ποῖοι καὶ γιατί κατέστρεψαν αὐτὸν τὸν ὑπέροχο πολιτισμὸ ὥστε σήμερα ἀπὸ τὰ 82 ἔργα τοῦ Αἰσχύλου ἔχουμε μόνο τὰ 7, ἀπὸ τὰ 92 ἔργα τοῦ Εὐριπίδη μόνο τὰ 18, ἀπὸ τὰ 123 τοῦ Σοφοκλῆ μόνο τὰ 7 ἐνῶ τὰ ὑπόλοιπα χάθηκαν δια παντὸς ὡς ἐπίσης Ἕλληνες φιλόσοφοι, ποιητές, τραγωδοί, ἐπιστήμονες ἔχουν μείνει στὴν ἱστορία μόνο ἀπὸ τὰ ὀνόματα τοὺς καὶ μικρὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ γραπτά τους ποὺ ἐμπεριέχονται σὲ ἄλλα κείμενα, ἐνῶ δεκάδες ἄλλοι συγγραφεῖς ἔχουν χαθεῖ ἀκόμα καὶ τὰ ὀνόματά τους γιὰ πάντα μαζὶ μὲ τὰ ἔργα τους; Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ διευκρινιστεῖ ὅτι τὸ ἐρευνητικὸ πνεῦμα τῶν Ἑλλήνων προγόνων μας καθὼς καὶ ἡ φιλομάθεια τοὺς ἦταν αὐτὴ ποὺ εἶχε δημιουργήσει τεράστιο ὄγκο συγγραφικοῦ ἔργου ποὺ βρισκόταν τόσο σὲ δημόσιες ὅσο καὶ σὲ ἰδιωτικὲς βιβλιοθῆκες ὥστε νὰ ἔχουμε τὴν ἀναφορὰ ὅτι στὴν βιβλιοθήκη τῆς Ἀλεξάνδρειας ὑπῆρχαν 700.000 συγγράμματα τὰ ὁποῖα καταστράφηκαν γιὰ πάντα.

Ποῖοι καὶ γιατί τὰ κατέστρεψαν;

Γνωρίζουμε τὴν ἀλήθεια, ὅπως αὐτὴ διασώθηκε μέσα ἀπὸ κείμενα καὶ ἱστορικὲς πηγές, ποῖοι ἦταν οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὰ φρικτὰ ἐγκλήματα ποὺ διαπράχθηκαν σὲ βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὰ ὁποῖα ὁδήγησαν ἀκόμα καὶ σὲ ἀπώλεια Ἑλληνικῶν πληθυσμῶν ὥστε ὁ Ἑλληνισμὸς νὰ γνωρίσει μεγάλη συρρίκνωση; Βλέπουμε καὶ θαυμάζουμε στοὺς ἀρχαιολογικοὺς χώρους ἐρείπια περικαλλῶν ναῶν, βλέπουμε στὰ μουσεῖα ἀγάλματα ἀκρωτηριασμένα ἢ θραύσματα αὐτῶν καὶ κάποια ἐλάχιστα πλήρη ἀγάλματα ποὺ στὴν θέα τους πραγματικὰ ἀγάλλεται ἡ ψυχὴ μᾶς ἀπό το κάλος καὶ τὴν τελειότητά τους ἀλλὰ ποῖοι καὶ γιατί τὰ κατάντησαν ἔτσι;

Μαθαίνουμε γιὰ τίς πολεμικές τους ἀρετὲς τῶν Ἑλλήνων στοὺς πολέμους κατὰ τῶν Περσῶν, μαθαίνουμε γιὰ τὰ κατορθώματα τῶν προγόνων μας οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Ἀλεξάνδρου δημιούργησαν μιὰ αὐτοκρατορία καὶ στὶς χῶρες ποὺ κατέκτησαν ἵδρυσαν περὶ τίς 280 ἑλληνικὲς πόλεις οἱ ὁποῖες ἀνθοῦσαν στὸ ἐμπόριο, στὶς τέχνες καὶ στὶς ἐπιστῆμες καὶ αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν πολιτιστικὴ ἐπέκταση τῶν Ἑλλήνων καὶ πέραν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας στὴν Συρία, στὴν Παλαιστίνη, στὴν Μεσοποταμία καὶ στὴν Αἴγυπτο. Σήμερα ἀπὸ αὐτὲς τίς πόλεις ἐλάχιστες σώζονται (π.χ. ἡ Ἀλεξάνδρεια στὴν Αἴγυπτο) μὲ ἐλάχιστους Ἕλληνες, ὅμως γνωρίζουμε πὼς καὶ γιατί χάθηκε αὐτὸς ὁ ἑλληνισμός;

Μαθαίνουμε γιὰ τὴν κατάκτηση ὁλόκληρου τοῦ Ἑλληνικοῦ κόσμου ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους, μαθαίνουμε ὅτι «κατακτήσαμε» πολιτιστικὰ τὸν Ρωμαῖο κατακτητὴ καὶ ὅτι ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία ἔγινε Ἑλληνικὴ Αὐτοκρατορία μὲ τὴν ἐπωνυμία Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία καὶ ἀγνοοῦμε ὅτι α) ἡ ὀνομασία «Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία» δόθηκε τον 17ον αἰῶνα δηλαδὴ τρεῖς αἰῶνες μετὰ τὴν ὁριστική της κατάρρευση, ἀπὸ τοὺς τότε Εὐρωπαίους ἱστορικούς· λόγῳ τοῦ ἀκραίου θεοκρατικοῦ καὶ καταπιεστικοῦ της χαρακτῆρα της πρὸς τοὺς λαοὺς ποὺ εἶχε ὑπὸ τὴν κατοχή της καὶ β) ὅτι ὅλοι οἱ Αὐτοκράτορες τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἠ «Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας» ὑπέγραφαν ὡς Ρωμαῖοι Αὐτοκράτορες παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γλῶσσα ποὺ χρησιμοποιοῦσαν μετὰ ἀπὸ κάποια περίοδο ἦταν ἡ ἑλληνικὴ ἑπομένως οὐδέποτε ὑπῆρξε ἑλληνικὴ διοίκησηαυτής τῆς αὐτοκρατορίας.

Ἄς δοῦμε ὅμως τὰ γεγονότα καὶ ἂς κρίνουμε. Ἄς μάθουμε ἐπιτέλους τὴν ἀλήθεια,ὅσο σκληρὴ καὶ ἂν εἶναι καὶ ἂς ἔχουμε τὸ θάρρος καὶ τὴν εὐθυκρισία ὡς ἀρωγοὺς στὴν ἀναζήτηση τῆς ταυτότητός μας ὡς Ἕλληνες καὶ ὡς Ἄνθρωποι. Ἔτσι θὰ ἐξετάσουμε τὰ γεγονότα κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ρωμαϊκῆς κατοχῆς.

ΤΗΝ Ρωμαϊκη ΚΑΤΟΧΗ τὴν διακρίνουμε σὲ δυὸ περιόδους, τὴν πρώτη μέχρι τὸν Κωνσταντῖνο τον Α' (324 μ.κ.ε.) τὴν δεύτερη ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο τον Α' μέχρι τὴν ἅλωση τῆς Πόλης (1453 μ.κ.ε.) καὶ αὐτὸ διότι ἀπὸ τὴν ἄνοδο στὸν θρόνο τοῦ Κωνσταντίνου ἡ συμπεριφορὰ τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων ἔναντι τῶν Ἑλλήνων ἀντιστράφηκε.

Πρώτη περίοδος ρωμαϊκῆς κατοχῆς

Κατὰ τὴν πρώτη περίοδο (μέχρι τὸ 324 μ.κ.ε.) ὁ Ἑλληνισμὸς ὑφίσταται ἀρχικὰ μιὰ καθοδικὴ πορεία ἀλλὰ γρήγορα κατορθώνει νὰ ἀναλάμψει καὶ νὰ κατακτήσει πολιτιστικὰ τοὺς κατακτητές του καὶ αὐτὸ ἔγινε γιατί οἱ Ρωμαῖοι ἦταν φιλοπρόοδοι καὶ ὄχι μόνον υἱοθέτησαν πρόθυμα τὰ ἐπιτεύγματα τῶν Ἑλλήνων ἀλλὰ καὶ τὰ προήγαγαν. Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴν οἱ Ρωμαῖοι, υἱοθέτησαν τίς τέχνες καὶ τίς ἐπιστῆμες ποὺ εἰσήγαγαν ἀπὸ τοὺς κατακτημένους τους Ἕλληνες, μελετοῦσαν καὶ ἐναρμονίστηκαν μὲ τὸν ἑλληνικὸ φιλοσοφικὸ στοχασμὸ ἀκόμα καὶ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα υἱοθέτησαν τὴν ὁποία εἶχαν ὡς γλῶσσα τῆς ἐπιστήμης, τῆς λογοτεχνίας καὶ τῆς φιλοσοφίας μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁμιλεῖται σὲ ὅλη τὴν Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἐπίσημη γλῶσσα τῆς διοίκησης ἦταν ἡ λατινικὴ γλώσσακαι μάλιστα πολλοὶ Ρωμαῖοι ἔγραφαν στὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα ὅπως ὁ Αὐτοκράτορας Μάρκος Αὐρήλιος καὶ ἀργότερα, ὁ Μ. Ἰουλιανός.

Στὴν Μ. Ἀσία, τὴν Παλαιστίνη καὶ στὴν Μεσοποταμία, ὑπῆρχαν περὶ τίς 280 Ἑλληνικὲς πόλεις μὲ μικτοὺς πληθυσμοὺς ὅπου οἱ κάτοικοι, Ἕλληνες καὶ μή, μιλοῦσαν ἑλληνικὰ καὶ ἀκολουθοῦσαν τὴν Ἑλληνικὴ παράδοση παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ διοίκηση ἦταν ρωμαϊκή. Αὐτὴν τὴν ἑλληνίζουσα αὐτοκρατορία παρέλαβε ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ὅταν κατέλαβε τὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο.

Δευτέρα περίοδος ρωμαϊκῆς κατοχῆς

Ἡ δεύτερη περίοδος ἀρχίζει μὲ ἐνθρόνιση στὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο τοῦ λεγόμενου "Μέγα" καὶ "ἅγιου" καὶ ἰσαπόστολου Κωνσταντίνου. Μιὰ ἀπὸ τίς πρῶτες πράξεις τοῦ Κωνσταντίνου του Α' (324-337) ἦταν ἡ μεταφορὰ τῆς πρωτεύουσας τοῦ κράτους στὴν Ἑλληνικὴ πόλη Βυζάντιο, τὴν ὁποία μετονόμασε σὲ Νέα Ρώμη καὶ τὴν στόλισε μὲ ἔργα τέχνης ποὺ ἀπόσπασε βιαίως ἀπὸ ἑλληνικοὺς ναούς. Θὰ περίμενε κανεὶς ἡ μεταφορὰ τῆς πρωτεύουσας τῆς αὐτοκρατορίας μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἑλληνισμοῦ νὰ συντελέσει στὸν πλήρη ἐξελληνισμὸ τῆς αὐτοκρατορίας, ὅμως στὴν πράξη συνέβῃ τὸ ἀντίθετο διότι ἀρχίζει ἡ συστηματικὴ καταστροφὴ τῶν ναῶν τῶν Ἑλλήνων ὅπου στὴν θέση τους κτίζονται ἐκκλησίες ἐνῶ οἱ ἱερεῖς θανατώνονται μὲ βασανιστήρια.

ΔΕΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴν ἀποκεφαλίζεται ὁ νεοπλατωνικὸς φιλόσοφος Σώπατρος ὁ ὁποῖος οὕτῳ ὑπῆρξε ὁ πρωτομάρτυρας τοῦ ἑλληνισμοῦ. Μετὰ θάνατον ὁ Κωνσταντῖνος καὶ παρὰ τὸ ἐγκληματικό του παρελθὸν (μεταξὺ τῶν ἄλλων θανάτωσε τὴν σύζυγό του Φαύστα μέσα καζάνι μὲ βραστὸ νερό), ἀνακηρύσσεται ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο "Μέγας" καὶ "Ἅγιος" καὶ ἰσαπόστολος.

Ὁ Κωνστάντιος (337-361), ποὺ διαδέχθηκε τὸν Κωνσταντῖνο τον Α', ὑπῆρξε ἀκόμα σκληρότερος. Μία ἀπὸ τίς πρῶτες ἐνέργειες τοῦ Κωνστάντιου εἶναι νὰ θέσῃ ἐκτὸς νόμου τὸ «ἑλληνίζειν» δηλαδὴ τὴν ἐνασχόληση μὲ τίς ἐπιστῆμες, τίς τέχνες καὶ τὴν φιλοσοφία. Ὁ Κωνστάντιος θὰ μείνει στὴν ἱστορία ὡς ἐκεῖνος ποὺ (κατὰ τὸν Λιβάνιο) «ἱερὰ καὶ νεώ τους μὲν ἔκλεισε, τοὺς δὲ κατέσκαψε τοὺς δὲ βεβήλους ἀποφήνας πόρνοις ἐνοικεῖν ἔδωκεν» (31) δηλαδὴ τὰ μὲν ἱερὰ τῶν Ἑλλήνων κατέσκαψε τοὺς δὲ ναοὺς τοὺς ἔδωσε σὲ πόρνες νὰ ἐνοικοῦν.

Ἀπὸ τὸ 354 ἀρχίζουν οἱ πρῶτες πυρπολήσεις βιβλιοθηκῶν σὲ πολλὲς πόλεις τῆς αὐτοκρατορίας καὶ περίπου αὐτὸ θὰ διαρκέσει ἐπὶ 1000 περίπου χρόνια. Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴν θὰ καοῦν στὴν πυρὰ ἀνυπολόγιστος ἀριθμὸς ἑλληνικῶν βιβλίων φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, ἱστορίας, γεωγραφίας, ποιητικὲς συλλογὲς καὶ κυρίως ἐπιστημονικὰ βιβλία μαθηματικῶν κλπ τὰ ὁποῖα γιὰ τὸν ἐξαιρετικὰ χαμηλοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου ὄχλο ἀποτελοῦσαν (ἰδιαίτερα τὰ μαθηματικὰ) κείμενα μαγείας καὶ προϊόντα τῆς ἑλληνικῆς «μωρίας».

Ἡ καταστροφὴ τῆς ἑλληνικῆς γραμματεῖς εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα κατὰ τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς πνευματικῆς καὶ τεχνολογικῆς προόδου τῆς ἀνθρωπότητος. Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῶν τῶν πράξεων φαίνεται σήμερα ἀφοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ γραμματεία διεσώθει, ὅπως ὑπολογίζεται, λιγότερο ἀπὸ τὸν 1% αὐτῆς. Αὐτὴ ἡ τακτικὴ τῆς πυρπολήσεως βιβλιοθηκῶν μὲ ἔργα ποὺ ἀναφέρονται στὴν ἑλληνικὴ παράδοση καὶ φιλοσοφία συνεχίζεται ἀκόμα καὶ σήμερα μὲ τὴν πυρπόληση βιβλιοπωλείων ποὺ πωλοῦν κατὰ κύριο λόγο βιβλία τῆς ἑλληνικῆς γραμματείας καὶ βιβλία ποὺ ἀφοροῦν τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ ἀπὸ τοὺς λεγόμενους «ἀντιεξουσιαστὲς» οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε ἔκαψαν βιβλιοπωλεῖα μὲ χριστιανικὲς καὶ ἑβραϊκὲς ἐκδόσεις.

Οἱ ἴδιοι «ἀντιεξουσιαστὲς» βεβήλωσαν τὸ ἄγαλμα τοῦ ὑμνητῆ τῆς ἐλευθερίας Ρήγα Φεραίου ἐνῶ τὸ ἄγαλμα τοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου τοῦ Ε' ποὺ βρίσκεται δίπλα τὸ ἄφησαν ἀνέγγιχτο. Τότε (τὸν χριστιανικὸ μεσαίων) τὸ ἱερατεῖο τῆς ὀρθοδοξίας καὶ ὁ ὄχλος (παρακινούμενος ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο) χαρακτήριζαν τοὺς Ἕλληνες «εἰδωλολάτρες, μιαροὺς κλπ» καὶ ὁ ὄχλος (ὑποκινούμενος ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο) ἐπιτίθετο κατὰ τῶν ἱερῶν των Ἑλλήνων καὶ τὰ κατέστρεφε τώρα οἱ λεγόμενοι «ἀντιεξουσιαστὲς» χαρακτηρίζουν τοὺς Ἕλληνες «φασίστες καὶ ρατσιστὲς» καὶ ἐπιτίθενται κατὰ βιβλιοπωλείων μὲ ἐκδόσεις Ἑλλήνων. Ποῖοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ὑποκινοῦν τώρα τοὺς «ἀντιεξουσιαστές»;

Τότε (τὸν χριστιανικὸ μεσαίων) ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ κράτους (αὐτοκράτορες) παρακινούμενοι ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο συνέτασσαν νόμους μὲ τοὺς ὁποίους διέτασσαν τὴν ἐξόντωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τώρα ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ἀφήνει ἀνέγγιχτους τοὺς «ἀντιεξουσιαστές»! Μήπως ἡ πολιτικὴ ἡγεσία γνωρίζει ποῖοι κρύβονται καὶ καθοδηγοῦν τους «ἀντιεξουσιαστὲς καὶ δὲν θέλει νὰ τοὺς θίξει»;

Τὰ μεγάλα ἐρωτήματα!

Ὁ Μέγας Ἰουλιανὸς (361-363), ποὺ διαδέχεται τὸν Κωνστάντιο, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶχε βαπτισθεῖ μὲ τὴν βία χριστιανός, διατάξει ὅπως παύσει κάθε εἶδος διωγμὸς κατὰ τῶν ἐθνικῶν. Θεσμοθετεῖ ἀπόλυτη ἀνεξιθρησκία καὶ ἐπιδιορθώνει ὅσους ἀπὸ τοὺς ἑλληνικοὺς ναοὺς δὲν εἶχαν ὁλοκληρωτικὰ καταστραφεῖ ἀπὸ τοὺς χριστιανούς. Θέλοντας κάθε ἄνθρωπος νὰ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ἀκολουθεῖ ἐλεύθερα τὸ θρησκευτικό του μονοπάτι ἐπιδιώκει ἀκόμα καὶ τὴν ἀναστήλωση τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντα. Ὁ Ἰουλιανὸς τὸ 363 δολοφονεῖται πισώπλατα, κατὰ τὸν χρονικογράφο Μαλάλα, ἀπὸ τὸν Μερκούριο ὁ ὁποῖος ἀμέσως ἀνακηρύσσεται ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο «ἅγιος» ἐνῶ ὁ Ἰουλιανὸς «παραβάτης».

Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴν καὶ ἰδίως ἀπὸ τοὺς ἑπόμενους αὐτοκράτορες Θεοδόσιο τὸν Α', Ἀρκάδιο καὶ Ἰουστινιανὸ ἔλαβαν χώρα οἱ μεγάλες διώξεις τῶν Ἑλλήνων. Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει μιὰ διευκρίνιση: τὴν περίοδο αὐτὴν ὅταν ἔλεγαν «Ἕλληνες» ἐννοοῦσαν τους μετέχοντας τῆς ἑλληνικῆς παιδείας καὶ συνεπῶς τοῦ ἐλεύθερου φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ, Ἕλληνες διότι οἱ Ἕλληνες ποὺ ἀσπάσθηκαν τὸν χριστιανισμὸ ἀπεκδύθηκαν τὸν χαρακτηρισμό τους ὡς Ἕλληνες, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁμιλοῦσαν ἑλληνικὰ καὶ πολλοὶ εἶχαν ἑλληνικὴ καταγωγὴ ἀλλὰ χαρακτήριζαν τοὺς ἑαυτούς τους ἁπλῶς ὡς χριστιανοὺς καὶ Ρωμαίους (ἢ Ρωμιοὺς) καὶ αὐτὸ συνεχίσθηκε μέχρι τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ὅπου π.χ. ὁ Γεώργιος Σχολάριος, ὁ μετέπειτα οἰκουμενικὸς πατριάρχης Γεννάδιος, διακηρύσσει ὅτι «ἂν καὶ ὁμιλῶ ἑλληνικὰ δὲν εἶμαι Ἕλλην... ἂν μὲ ρωτήσει κάποιος τί εἶμαι θὰ τοῦ ἀπαντήσω ὅτι εἶμαι χριστιανὸς» καὶ ὁ ἴδιος προτρέπει «τοὺς γοὺν δυσσεβεὶς καὶ ἀλάστορας (δηλ. καταραμένους) Ἑλληνιστὰς ... πυρὶ καὶ σιδήρῳ καὶ ὕδατι καὶ παντὶς τρόποις ἐξαγάρετε τῆς παρούσης ζωῆς...» ἐπίσης προτρέπει «ράβδιζε, εἶργε (δηλ. φυλάκιζε), εἶτα γλῶσσαν ἀφαιρεῖ, εἶτα χεῖρα ἀπότεμνε, κι ἂν καὶ οὕτως μένῃ κακός, θαλάσσης πέμπε βυθῷ» (30).

Ὁ Θεοδόσιος ὁ Α' (379-395) μὲ διάταγμα ποὺ ἐξέδωσε στὶς 27 Φεβρουαρίου τοῦ 380 στὴν Θεσσαλονίκη ὁρίζει ἐπίσημη καὶ μοναδικὴ θρησκεία τοῦ κράτους τὸν χριστιανισμὸ καὶ κηρύσσει ἐκτὸς νόμου κάθε ἄλλη λατρεία. Ὅποιος δὲν εἶναι χριστιανὸς χαρακτηρίζεται «ὡς σιχαμερός, αἱρετικός, μωρὸς καὶ τυφλὸς καὶ ἀπειλεῖται μὲ ἐπουράνια καὶ ἐπὶ γῆς τιμωρία» (βλέπε Κῶδιξ Θεοδοσίου). Τὸ 390 ὁ πατριάρχης Ἀλεξάνδρειας Θεόφιλος ἐξαπολύει μέγα διωγμὸ κατὰ τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Ἐθνικῶν τῆς περιοχῆς. Καταστρέφει σχεδὸν ὅλους τοὺς μὴ χριστιανικοὺς ναοὺς τῆς Ἀλεξάνδρειας Ἐπακολουθεῖ νέα ἐξέγερση τῶν Ἐθνικῶν ἡ ὁποία καταπνίγεται στὸ αἷμα καὶ τὸ Σεράπειο καὶ ἡ βιβλιοθήκη τῆς Ἀλεξάνδρειας καίγονται.

Τὸ 392 ὁ Θεοδόσιος ὁ Α' μὲ νέο ἔδικτο ἀπαγορεύει τὴν θρησκεία τοῦ Δωδεκαθέου καὶ κάθε μὴ χριστιανικὴ τελετὴ καὶ ἐπακολουθοῦν νέες σφαγὲς Ἑλλήνων ἐθνικῶν. Τὸ 394 ὁ Θεοδόσιος ἀπαγορεύει τοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες (39επ) ὡς «ἑλληνικὸ μίασμα», νομοθετεῖ τὴν καταστροφὴ τῶν ἑλληνικῶν ναῶν καὶ καταστρέφονται οἱ ναοὶ τῆς Ὀλυμπίας ἐνῶ ὁρίζει τὴν ἰουδαϊκὴ θρησκεία ὡς ἀνεκτὴ ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς καὶ ἀπαγορεύει κάθε καταστροφὴ Ἰουδαϊκῶν συναγωγῶν. Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ὁ Θεοδόσιος χαρακτηρίζεται στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία ὡς «Μέγας» καὶ «Ἅγιος».

Ὁ Ἀρκάδιος (395-408) μὲ δύο ἔδικτα τοῦ διατάζει ἀνηλεῆ διωγμὸ κατὰ Ἑλλήνων καὶ Ἐθνικῶν. Ὅμως ὁ κίνδυνος τῶν χριστιανῶν Γότθων ἀρχίζει νὰ ἀνησυχεῖ τὸν Ἀρκάδιο. Ὁ σύμβουλος τοῦ Ἀρκάδιου Ρουφίνος, συμβουλεύει τὸν ἀρχηγὸ τῶν Γότθων Ἀλάριχο νὰ στραφεῖ ἐναντίον τῆς Γῆς τῶν Ἑλλήνων διότι ἀμύθητα πλούτη του λέγει ὅτι κρύβονται μέσα στοὺς ἑλληνικοὺς ναοὺς καὶ στοὺς οἴκους τῶν Ἑλλήνων.

Οἱ Γότθοι τοῦ Ἀλάριχου (42) ἐπὶ τρία χρόνια (396-399) συνεπικουρούμενοι ἀπὸ πλῆθος μοναχῶν ἀρχίζουν τὴν ἰσοπέδωση τῶν ἑλληνικῶν πόλεων καὶ τὴν σφαγὴ τῶν Ἑλλήνων. Τὸ Δίων, ἡ Μεσσηνία, τὸ Ἄργος, ἡ Νεμέα, ἡ Λυκόσουρα, ἡ Σπάρτη, τὰ Μέγαρα, ἡ Κόρινθος καὶ ἄλλες ἑλληνικὲς πόλεις καταστρέφονται ὁλοκληρωτικά. Τὰ ἱερὰ τοῦ Διὸς στὴν Νεμέα, τὰ ἱερά της Ὀλυμπιάς, τὰ ἀρκαδικὰ ἱερά της Λυκόσουρας καὶ πλῆθος ἄλλων ἑλληνικῶν λατρευτικῶν κέντρων καταστρέφονται ὁλοκληρωτικὰ ἐνῶ οἱ ἱερεῖς τους σφάζονται ἢ καίγονται ζωντανοὶ ὅπως ὁ Ἰλάριος ἐνῶ οἱ αὐτοκρατορικὲς φρουρὲς παρακολουθοῦν ἀπαθέστατα.

Ὁ Ἀλάριχος γιὰ τὸ «θεάρεστο» ἔργο τῆς ἰσοπέδωσης τῆς Ἑλλάδος διορίζεται ἀπὸ τὸν Ἀρκάδιο διοικητὴς τῆς Ἰλλυρίας. Τὸ 396 μὲ ἔδικτο ὁρίζεται ὅτι ἡ ἐνασχόληση μὲ τίς ἐθνικὲς λατρεῖες ἀποτελεῖ πράξη ὕστατης προδοσίας καὶ τὸ 397 μὲ νέο ἔδικτο διατάζει τὸ περίφημο «Ἐς,Ἕς ἔδαφος φέρειν» γιὰ ὅλους τοὺς ἐναπομείναντες ναοὺς Ἑλλήνων Ἐθνικῶν. Οἱ ἀδιάκοπες διώξεις τῶν Ἑλλήνων μὲ διατάγματα τῶν διαφόρων χριστιανῶν αὐτοκρατόρων ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ Ἕλληνες ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἐθνικοὶ ἐπέμεναν μὲ πεῖσμα στὶς πατρῶες τους ἀντιλήψεις ἐκτελῶντας ἀκόμα καὶ κρυφὰ καὶ μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους τίς ἱεροπραξίες τους.

Τὸ 408 αὐτοκράτωρ ἀναγορεύεται ὁ Θεοδόσιος ὁ Β' (408-450) ὁ ὁποῖος συνεχίζει τοὺς διωγμοὺς τῶν Ἑλλήνων. Ἡ περίοδος αὐτὴ σημαδεύεται ἀπὸ τρία σημαντικὰ γεγονότα γιὰ τὸν ἑλληνισμὸ ποὺ πρέπει νὰ ἀναφερθοῦν α) τὸ 415 ἔγινε ὁ μαρτυρικὸς θάνατος τῆς Μαθηματικοῦ καὶ φιλοσόφου Ὑπατίας ἀπὸ σωματοφύλακες τοῦ πατριαρχείου καὶ καλόγηρους τὴν ὁποία ἔγδαραν ζωντανὴ μὲ κοχύλια καὶ κατόπιν τῆς ἔσπασαν τὰ κόκαλα καὶ τὴν τεμάχισαν ὁ δὲ θεωρούμενος ἀπὸ πολλοὺς συγγραφεῖς ὡς ἠθικὸς αὐτουργὸς Πατριάρχης Κύριλλος (σ 262) ἀνακηρύχθηκε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία «Ἅγιος» β) 429 ὅπου ροπαλοφόροι μοναχοὶ καὶ αὐτοκρατορικοὶ στρατιῶτες γκρεμίζουν τὸ χρυσελεφάντινο ἄγαλμα τῆς Θεᾶς Ἀθηνᾶς στὸν Παρθενῶνα καὶ λαφυραγωγοῦν τὸ ἱερὸ καὶ παράλληλα διώκονται οἱ Ἕλληνες ἐθνικοὶ τῆς Ἀθήνας καὶ γ) ὁ Θεοδόσιος ὁ Β' διατάζει τὸ κάψιμο ὅλων τῶν μὴ χριστιανικῶν βιβλίων καὶ εἰδικότερα τοῦ νεοπλατωνικοῦ φιλοσόφου Πορφύριου ποὺ ὑπῆρξε μαθητὴς τοῦ Πλωτίνου.

Ἐπὶ αὐτοκρατόρων Μαρκιανοῦ καὶ Λέοντος του Α' (450-474) συνεχίζεται τὸ καταστροφικὸ ἔργο γιὰ ὅτι εἶχε ἀπομείνει ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ γραμματεία. Φιλόσοφοι καὶ ἐπιστήμονες μὲ τὴν κατηγορία ὅτι ἑλληνίζουν ἐκτελοῦνται ὅπως π.χ. ὁ Ζώσιμος, ὁ Ἰσίδωρος καὶ ὁ Σεβεριανὸς ἐνῶ στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου ἐκτελοῦν βασανίζουν καὶ διαπομπεύουν πολλοὺς κρυφοὺς ἐθνικοὺς ἱερεῖς. Ἐπὶ αὐτοκράτορος Ζήνωνος (474-491), ἐκδηλώνεται ἐξέγερση τῶν Ἑλλήνων κατὰ τοῦ χριστιανικοῦ κατεστημένου μὲ ἡγέτες τὸν Λεόντιο, τὸν Ἴλλο καὶ τὸν ἀθηναῖο φιλόσοφό Παμπρέπιο, ὅμως παρὰ τὸν γενναῖο ἀγῶνα των ἡ ἐξέγερση καταστέλλεται μέσα σὲ 4 χρόνια καὶ οἱ ἐπαναστάτες θανατώνονται κατὰ χιλιάδες

Ἀκολουθεῖ ἡ Ἰουστινιάνειος Δυναστεία ἰδίως κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Ἰουστινιανοῦ ἢ Γιουτπράδα (527-565) κατὰ τὴν ὁποία συνεχίζονται δια πυρὸς καὶ βασανιστηρίων καὶ μὲ μεγαλύτερη ἔνταση οἱ διωγμοὶ τῶν Ἑλλήνων μὲ αἰτιολογικό την «τῶν ἀνοσιῶν καὶ μυσαρῶν Ἑλλήνων κατεχόμενοι πλάνη».). Ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ συντάσσεται ὁ περίφημος «Ἰουστινιάνειος κώδικας» μνημεῖο ἀνθελληνικοῦ παροξυσμοῦ καὶ καταργεῖ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες καὶ μέσα στὰ ἀντίποινα εἶναι ἡ ἀφαίρεση κτημάτων τῶν Ἑλλήνων τὰ ὁποῖα δίδονται στὴν ἐκκλησία.

Τὸ 529 ὁ Ἰουστινιανὸς κλείνει τὴν φιλοσοφικὴ σχολὴ τῶν Ἀθηνῶν καὶ δημεύει τὴν περιουσία της. Στὴν Κωνσταντινούπολη φυλακίζονται, βασανίζονται καὶ ἐκτελοῦνται γραμματικοί, ρήτορες, νομικοὶ καὶ λόγιοι μὲ τὴν κατηγορία ὅτι εἶναι «Ἕλληνες» διότι το Ἕλληνας σημαίνει πλέον τὸν μισερὸ εἰδωλολάτρη καὶ ἀποτελεῖ ὕβρη γιὰ ἕναν ἄνθρωπο νὰ ὀνομάζεται Ἕλληνας. Τέλος τὸ 562 νέος διωγμὸς τῶν Ἑλλήνων καὶ λοιπῶν ἐθνικῶν σὲ Ἀθήνα, Παλμήρα καὶ Κωνσταντινούπολη καὶ ὁ χρονικογράφος Ι. Μαλάλας στὸ ἔργο τοῦ «Χρονογραφία» γράφει χαρακτηριστικὰ ὅτι Ἕλληνες πιάστηκαν καὶ διαπομπεύθηκαν μέσα στὴν Κωνσταντινούπολη ταυτόχρονα μὲ τὸ κάψιμο ἑλληνικῶν βιβλίων καὶ εἰκόνων τῶν Θεῶν.

Ἐπὶ αὐτοκράτορος Τιβέριου (578-582), δὲν ὑπάρχουν πλέον ἐθνικοὶ Ἕλληνες οἱ ὁποῖοι νὰ δηλώνουν δημοσίως το Ἕλληνες καί το Ἐθνικοὶ ἀλλὰ οἱ ἐναπομείναντες πιστοὶ στὶς πατρῶες παραδόσεις κινοῦνται κρυφά. Ἔτσι τὴν περίοδο αὐτὴν ἑκατοντάδες κρυπτοεθνικοὶ ἐκτελοῦνται, παλουκώνονται, ἀποκεφαλίζονται καὶ σταυρώνονται ὅταν ἀποκαλυφθοῦν τὰ θρησκευτικά τους πιστεύω ὅπως π.χ. ὁ ὕπαρχος Ἀνατολῆς Ἀνατόλιος. Οἱ Ἕλληνες ἐθνικοὶ πλέον ἔχουν ἐξοντωθεῖ καὶ ἐπιζοῦν ὅσοι βαπτίστηκαν χριστιανοὶ καὶ ὅσοι εἶχαν τὰ οἰκονομικὰ μέσα μεταναστεύουν πρὸς τίς χῶρες τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης.

Ἐπὶ αὐτοκράτορος Μαυρίκιου (582-602), συνεχίζονται οἱ διωγμοὶ κατὰ ὁποιουσδήποτε κριθεῖ ὕποπτος γιὰ ἐθνικὴ λατρεία καὶ μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες τὸν ὁδηγοῦν στὴν πυρὰ ἢ τὸν σταυρώνουν ἀφοῦ προηγουμένως τὸν βασανίσουν.

Ἀκολουθεῖ ἡ Ἡράκλειος δυναστεία (610-717) κατὰ τὴν ὁποία συνεχίζονται οἱ διωγμοί. Ὁ Ἡράκλειος ὑπῆρξε μεγάλος στρατηγός. Τὸ βάρος τῶν προσπαθειῶν του ἐπικεντρώθηκε στὴν ἀπόκρουση τῶν Ἀβάρων, τῶν Σλάβων καὶ κυρίως τῶν Περσῶν. Τὸ 627 μετὰ νικηφόρα ἑξαετῆ ἐκστρατεία κατὰ τῶν Περσῶν κατάφερε νὰ κλείσει εἰρήνη μὲ τοὺς Πέρσες οἱ ὁποῖοι ἐπέστρεψαν στοὺς Βυζαντινοὺς τὴν Συρἰα, τὴν Παλαιστίνη, τὴν Αἴγυπτο καὶ τὸν Τίμιο Σταυρό. Οἱ μακροχρόνιοι πόλεμοι μὲ τοὺς Πέρσες ἐξασθένησαν τόσο τὴν αὐτοκρατορία ὅσο καὶ τοὺς Πέρσες καὶ αὐτὸ διευκόλυνε τοὺς Ἄραβες ὥστε νὰ καταλάβουν εὔκολα τὴν Παλαιστίνη, τὴν Συρία καὶ τὴν Αἴγυπτο.

Ἐπίσης οἱ διώξεις ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο Βυζάντιο τῶν αἱρετικῶν κυρίως Νεστοριανῶν καὶ Μονοφυσιτῶν ποὺ ζοῦσαν στὶς περιοχὲς αὐτὲς τοὺς ὤθησαν νὰ συνεργαστοῦν μὲ τοὺς Πέρσες καὶ ἰδίως ἀργότερα μὲ τοὺς Ἄραβες, οἱ ὁποῖοι ἔδειχναν θρησκευτικὴ ἀνοχή, πρᾶγμα ποὺ εἶχε καταστρεπτικὲς συνέπειες γιὰ τὴν Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐκμεταλλεύτηκαν οἱ Ἄραβες καὶ εὔκολα ἀπέσπασαν ἀπὸ τοὺς Βυζαντινοὺς μόνον μὲ 27.000 ἄνδρες ἀρχικὰ μὲν τὴν Συρία, τὴν Παλαιστίνη καὶ τὴν Αἴγυπτο, ἀργότερα δὲ καὶ ἄλλες περιοχὲς ὅπου οἱ περισσότεροι κάτοικοι ἔγιναν μωαμεθανοί. Στὰ μετέπειτα χρόνια οἱ Ἄραβες ἐπεκτείνουν τίς κατακτήσεις τους καὶ φθάνουν νὰ πολιορκήσουν ἀκόμα καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη. Πρὸς τὴν πλευρὰ τῆς Βαλκανικῆς χερσονήσου τὸ 679 οἱ Βούλγαροι καταλαμβάνουν τὴν Βάρνα, καθυποτάσσουν τίς γύρῳ,γύρω φυλὲς Σλάβων καὶ ἐγκαθίστανται ὁριστικὰ στὴν κάτω Μοισία.

Γενικότερα οἱ διώξεις τῶν Ἑλλήνων καὶ οἱ θρησκευτικὲς διενέξεις μέσα στοὺς κόλπους τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας ἦταν ἡ αἰτία νὰ καταστραφεῖ ὁ ἀκμάζων Ἑλληνισμὸς μὲ τοὺς θεσμούς του στὶς πόλεις κυρίως τῆς Συρίας καὶ τῆς Αἰγύπτου καὶ νὰ κυριαρχήσουν οἱ ἰθαγενεῖς λαοὶ τῶν περιοχῶν αὐτῶν ποὺ ζοῦσαν στὴν ὕπαιθρο, οἱ ὁποῖοι ἀντιτάχτηκαν στὸ Βυζαντινὸ κράτος καὶ τελικὰ προσχωρῆσαν στοὺς Ἄραβες μὲ τοὺς ὁποίους εἶχαν καὶ φυλετικὴ συγγένεια. Ἔτσι οἱ Ἕλληνες τῶν περισσοτέρων ἀπὸ τίς προαναφερθεῖσες 280 ἑλληνικὲς πόλεις χάθηκαν καὶ ὅσοι ἐπέζησαν καὶ ἄφησαν ἀπογόνους σήμερα λέγονται Ἰταλοί, Σύριοι, Παλαιστίνιοι, Πέρσες, Ἰορδανοί, Ἰρακινοί, Ἄραβες, Αἰγύπτιοι Τοῦρκοι κλπ ἀλλὰ δὲν γνωρίζουν πλέον ὅτι εἶναι Ἕλληνες.

Μέχρι καί την 11η ἑκατονταετηρίδα τὸ Βυζαντινὸ κράτος ἦταν ἀκόμη τὸ πλουσιότερο κράτος τῆς γῆς, καὶ μποροῦσε νὰ συγκροτήσει ἀξιόλογη δύναμη στρατοῦ καὶ ναυτικοῦ γιὰ νὰ προστατεύσει τὰ σύνορα, ὅμως, περὶ τὸ τέλος τῆς Μακεδονικῆς Δυναστείας, ἔχασε τὴν «Μεγάλη Ἑλλάδα» (δηλαδὴ τὴν κάτω Ἰταλία καὶ τὴν Σικελία).

Στὴν Βαλκανικὴ ἔχασε τίς βόρειες περιοχές. Κοντὰ στὸν Δούναβη ἐγκαθίστανται σλαβικὲς φυλὲς καὶ Βούλγαροι, οἱ Ἕλληνες περιορίζονται στὰ παράλια. Ἐπίσης σλαβικὲς φυλὲς προωθοῦνται νοτιότερα κατὰ καιροὺς σὲ περιοχὲς γύρω ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, στὴν Θεσσαλία, στὴν Ἤπειρο καὶ κατὰ τὰ μέσα τῆς 8ης ἑκατονταετηρίδας οἱ φυλὲς αὐτὲς καταλαμβάνουν σημαντικὲς περιοχὲς τῆς Πελοποννήσου.

Ἔτσι ἐνῶ στὶς βόρειες περιοχὲς οἱ Ἕλληνες περιορίσθηκαν στὶς παραλιακὲς περιοχὲς νοτιότερα, ἀπὸ τὴν Μακεδονία μέχρι τοῦ Ταινάρου ἀναγκάσθηκαν νὰ παραχώρηση στὶς σλαβικὲς φυλὲς ἀρκετὲς περιοχὲς τῆς ὑπαίθρου. Ἀλλὰ ἐδῶ ὁ ἑλληνικὸς πληθυσμὸς ἦταν πολυπληθέστερος καὶ ἐπικρατέστερος καὶ κατόρθωσε στὸ διάστημα ἀπό την 8η ἕως τὴν 14η ἑκατονταετηρίδα νὰ ἀφομοιώσει ἢ νὰ τίς ἐκδιώξει τίς σλαβικὲς αὐτὲς φυλές. Ἕκτος ἀπὸ τοὺς Σλάβους καὶ Βουλγάρους εἶχαν ἐγκατασταθεῖ κατά την 10η καὶ 11η ἑκατονταετηρίδα στὶς εὐρωπαϊκὲς περιοχὲς τῆς αὐτοκρατορίας Βλάχοι, Ἀλβανοί, Ἀρμένιοι, Σύριοι, Τοῦρκοι, Μαδραΐτες, ἀκόμη καὶ Ἰουδαῖοι.

Ἄλλο κακὸ αὐτῆς τῆς περιόδου ἦταν οἱ λεηλασίες τῶν παραλίων καὶ τῶν νησιῶν ἀπὸ τοὺς μωαμεθανοὺς πειρατές. Τὸ 896 πειρατὲς κατάσφαξαν ὅλους τους κατοίκους τῆς Δημητριάδος. Παρόμοιες καταστροφὲς δοκίμασαν τὰ νησιὰ Αἴγινα, Πάρος, Νάξος, Λέσβος. Τὸ ἔτος 904 πειρατὲς κατέλαβαν τὴν Θεσσαλονίκη, ἔσφαξαν πολλοὺς κατοίκους, λεηλάτησαν τὴν πόλη καὶ πῆραν μαζί τους στὴν αἰχμαλωσία 22.000 νέους.

Κατά την 7η ἑκατονταετηρίδα ἡ Αἴγυπτος καὶ ἡ Συρία καταλαμβάνονται ἀπὸ τοὺς Ἄραβες. Ὅλες οἱ μεγάλες πόλεις, ποὺ ἔκτισε ἐκεῖ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ οἱ διάδοχοι τοῦ χάνονται ὁριστικῶς, ἐξ αἰτίας κυρίως τῶν θρησκευτικῶν διενέξεων ὅπου οἱ Ὀρθόδοξοι στράφηκαν κατὰ τῶν Νεστοριανῶν, τῶν Μονοφυσιτῶν καὶ τῶν Παυλιανιτῶν. Μαζὶ μὲ τίς πόλεις χάνεται καὶ ὁ ἐκεῖ Ἑλληνισμός, ποὺ ἦταν σὲ μεγάλη ἀκμή. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ὑποχωρεῖ μπροστὰ στὴν ἀραβική. Οἱ Ἕλληνες αὐτοὶ εἶναι σήμερα Ἄραβες, Σύριοι, Πέρσες, Ἰορδανοί, κλπ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ζήτημα ἂν ὑπάρχουν σήμερα κάποιοι ποὺ θυμοῦνται ὅτι ἦσαν κάποτε Ἕλληνες.

Στὴν Μικρὰ Ἀσία ὁ ἑλληνικὸς πληθυσμὸς ἦταν πυκνότερος ἀλλὰ ὁ Ἑλληνισμὸς αὐτὸς ἀφανίσθηκε, γιατί στερήθηκε τίς παραδόσεις, τίς ἀναμνήσεις καὶ τὰ αἰσθήματα φιλοπατρίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ πέραν αὐτοῦ, λόγῳ τῶν διώξεων ἀπὸ τὸν κλῆρο ὅσων τολμοῦσαν νὰ αυτοπροσδιορἱστοὺν ὡς Ἕλληνες, ἀφοῦ δὲν τολμοῦσαν νὰ ποῦν ὅτι εἶναι Ἕλληνες καὶ ἔτσι ἔχασαν τὴν ἑλληνική τους συνείδηση. Ποῖοι φταῖνε γι αὐτό;

Κατὰ τίς ἑπόμενες ἑκατονταετίες ἡ αὐτοκρατορία συνεχῶς ἐξασθενεῖ καὶ ἀδυνατεῖ νὰ συγκρατήσει τὰ στίφη τῶν βαρβάρων ποὺ εἰσβάλουν ἀπὸ κάθε κατεύθυνση. Ἡ Ἰταλία κατακτήθηκε ἀπὸ τοὺς Φράγκους καὶ ἀργότερα Σαρακηνοὶ εἰσβάλουν καὶ κατακτοῦν τὴν Σικελία μὲ ἀποτέλεσμα μέρος ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ Ἕλληνες της Μεγάλη Ἑλλάδος νὰ χαθοῦν. Στὴν βαλκανικὴ χερσόνησο εἰσβάλουν Γότθοι, Ἄβαροι, Σλάβοι καὶ Βούλγαροι οἱ ὁποῖοι ἐπὶ αἰῶνες ἔσφαζαν, ἀφάνιζαν καὶ φεύγοντας ἔσερναν μαζί τους στὴν αἰχμαλωσία ἑλληνικοὺς πληθυσμοὺς μὲ ἀποτέλεσμα τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἑλληνισμοῦ τῆς βόρειας Βαλκανικῆς νὰ σφαγῇ ἢ νὰ ἀφομοιωθεῖ μὲ τοὺς εἰσβολεῖς.

Μιὰ ἀπὸ τίς συνέπειες αὐτῶν τῶν εἰσβολῶν καὶ τῆς καταστροφῆς τῶν Ἑλληνικῶν πληθυσμῶν τῆς Βαλκανικῆς χερσονήσου εἶναι τὸ λεγόμενο σήμερα μακεδονικὸ πρόβλημα. Στὴν Μικρὰ Ἀσία, στὴν Συρία, στὴν Μεσοποταμία, στὴν Παλαιστίνη καὶ στὴν Αἴγυπτο εἰσβάλουν Πέρσες, Ἄραβες καὶ ἀργότερα Τοῦρκοι ποὺ ἐγκαθίστανται ἐκεῖ καὶ ὅλες οἱ ἑλληνικὲς πόλεις καὶ οἱ ἐκεῖ Ἕλληνες σφάζονται ἢ ἀφομοιώνονται μὲ τὴν βία ἀπὸ τοὺς εἰσβολεῖς μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χαθοῦν ὁριστικὰ ὅλοι οἱ ἐκεῖ ἑλληνικοὶ πληθυσμοί.

Τέλος οἱ σταυροφορίες καὶ ἰδιαίτερα ἡ 4η σταυροφορία ὑπῆρξε καταστρεπτικὴ γιὰ τὴν Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία ἠ οποίας, δὲν εἶναι ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε, ὅτι τότε οὐσιαστικὰ καταλύθηκε. Μετά την 4η σταυροφορία καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Κών/πόλεως ἀπὸ τοὺς Λατίνους ἡ αὐτοκρατορία εἶχε τόσο πολὺ ἐξασθενήσει ὥστε τὸ 1453 ἔγινε ἡ τυπική της κατάλυση.

Μιὰ σημαντικὴ διαφορὰ μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν Θεῶν (ὅπως τους ἐννοοῦν οἱ Ἕλληνες) ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τεραστία,τεραστίᾳ διαφορά,διαφορᾷ στὸ νοητικό, τὸ γνωστικὸ κλπ ἐπίπεδο, εἶναι ἡ ἀθανασία. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι θνητοὶ ἐνῶ οἱ Θεοὶ ἀθάνατοι. Οἱ ΘΕΟΙ, σύμφωνα μὲ τὴν ἑλληνικὴ θρησκεία, βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποκτήσουν τὴν γνώση, νὰ προοδεύσουν πνευματικὰ ὥστε νὰ ἀποκτήσουν κι αὐτοὶ τὴν ἀθανασία (δηλαδὴ νὰ γίνουν κι αὐτοὶ Θεοὶ) καὶ αὐτὸ γινότανε μέσῳ τῶν μυστηριακῶν σκηνωμάτων (Ἐλευσίνιων Μυστηρίων κλπ).

Ἀντίθετα ὁ Θεὸς τῶν βιβλικῶν θρησκειῶν (δηλαδὴ ὁ Γιαχβέ), θέλει τὸν ἄνθρωπο χωρὶς γνώση (δηλαδὴ σὲ κατάσταση ἀποκτηνώσεως). Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἔφαγε ἀπὸ τὸ «ξύλο» τῆς γνώσεως ὁ Γιαχβὲ εἶπε ὅτι μὲ τὴν ἀπόκτηση τῆς γνώσεως [ὁ ἄνθρωπος] ἔγινε σὰν αὐτὸν καί [φοβᾷται] ὅτι ἂν ἀκολούθως [ὁ ἄνθρωπος] φάγει καὶ ἀπὸ τὸ «ξύλο» τῆς ζωῆς δηλαδὴ τῆς ἀθανασίας θὰ ἀποκτήσει καὶ τὴν ἀθανασία! (Γεν. Γ' 22) Γι αὐτὸ τὸν ἐξεδίωξε ἀπὸ τὸν «παράδεισο» καὶ τὸν «καταδίκασε» νὰ ἐργάζεται, θεωρῶν ὅτι ἡ ἐργασία εἶναι καταδίκη κι ὄχι εὐλογία! Ἄς μᾶς προβληματίσει αὐτὴ ἡ διαφορά!

Ἡ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὸ 330 μ.κ.ε. μέχρι τὸ τέλος τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας γνωρίσαμε ἀφανισμὸ τόσο τοῦ 99% τῆς πολιτιστικῆς μας κληρονομίας ὅσο καὶ τῆς ὕπαρξής μας ὥστε σήμερα νὰ ἀποτελοῦμε χωρὶς ὑπερβολὴ περίπου τὸ 20% τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ σήμερα μὲ τὴν καθοδηγούμενη λαθρομετανάστευση κινδυνεύουμε μὲ ὁλοκληρωτικὴ ἐξαφάνιση. Αὐτὸ τὸ φοβερὸ ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑλλήνων προγόνων μας ἡ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ τὸ ἀγνοεῖ γιατί ἐσκεμμένα οἱ κρατοῦντες (ποὺ εἶναι διάδοχοι αὐτῶν ποὺ μᾶς κατάσφαξαν) τὸ κρύβουν.

Ὁ ὅρος «ἐβραιοχριστιανοὶ» ὀφείλεται στὸ ὅτι: α) τὸ σημαντικότερο μέρος τῆς «βίβλου» δηλαδὴ τοῦ ἱεροῦ βιβλίου τῶν χριστιανῶν· τὸ ἀποτελοῦν τὰ ἱερὰ βιβλία τῶν Ἑβραίων καὶ τὰ ὑπόλοιπα (καινὴ διαθήκη) εἶναι ἐξαρτημένα ἀπὸ τὰ ἱερὰ βιβλία τῶν Ἑβραίων γιατί παραπέμπουν σ' αὐτὰ καὶ συνεπῶς ὁ χριστιανισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ὡς θρησκεία χωρὶς τὰ ἱερὰ βιβλία τῶν Ἑβραίων δηλαδὴ εἶναι θρησκεία μέσα ἀπὸ τὴν θρησκεία τῶν Ἑβραίων, β) ὁ κύριος πρωταγωνιστὴς τοῦ ἔργου τοῦ χριστιανισμοῦ· ὁ Ἰησοῦς ἢ Γιαχβὲ ἢ Ἰεχωβὰς ἦταν Ἑβραῖος καὶ θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ὡς ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας τῶν Ἑβραίων καὶ γ) ὁ Γιαχβὲ Ἰησοῦς ἔλεγε ὅτι δὲν ἦλθε νὰ καταργήσει τὴν ἑβραϊκὴ θρησκεία ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν συμπληρώσει. Ἑπομένως ὁ χριστιανισμὸς εἶναι ἡ «συμπληρωμένη» ἑβραϊκὴ θρησκεία. Τώρα τί δουλειὰ ἔχει ὁ ΕΛΛΗΝΑΣ μὲ τὰ Ἑβραϊκὰ δρώμενα (σωστὰ ἢ λάθος μας εἶναι ἀδιάφορο) μόνο τὸ σάπιο μυαλὸ ἑνὸς χριστιανοῦ μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει, ἄλλωστε εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ ΛΟΓΙΚΗ εἶναι ἀποῦσα στὶς θεολογικὲς ὑποθέσεις!!!

Τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα εἶναι ἔμφυτο στὸν ἄνθρωπο. Ὅταν αὐτὸ τὸ συναίσθημα γίνεται καταλύτης γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀλλὰ καὶ κοινωνικὴ ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου, τότε μποροῦμε μὲ βεβαιότητα νὰ ἰσχυριστοῦμε, ὅτι ἡ συγκεκριμένη θρησκεία ποὺ γεμίζει αὐτὸ τὸ ἔμφυτο συναίσθημα ἀποτελεῖ θρησκεία ποὺ συντελεῖ στὴν πρόοδο τῆς ἀνθρωπότητας. Ὅταν ὅμως μιὰ θρησκεία ἀπὸ τὴν μιὰ δημιουργεῖ οὐσιαστικὰ ἀνελεύθερα καὶ καταπιεσμένα πνευματικὰ καὶ ὄχι μόνο ἄτομα καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀποτελεῖ τὸ ὄχημα γιὰ ὁμάδες ἀνθρώπων νὰ ἐπιβουλεύονται καὶ νὰ ἐκμεταλλεύονται μὲ τὸ χείριστο τρόπο τὸν λαό, πατῶντας πάνω ἀκριβῶς σὲ αὐτὸ τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα, τότε ἡ συγκεκριμένη θρησκεία εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ τὴν δημιουργηθεῖσα πνευματικὴ ἀναπηρία τῆς ἀνθρωπότητας. Καὶ ὄχι ἀκριβῶς ὑπεύθυνη ἀλλὰ συνυπεύθυνη γιατί ὁ κάθε ἄνθρωπος ὀφείλει, σὰν μιὰ πνευματική, σωματικὴ καὶ ὁλοκληρωμένη ὀντότητα ποὺ εἶναι, νὰ προσπαθεῖ συνέχεια γιὰ τὴν δικὴ βελτίωση. Ὁπότε ἡ ἀποδοχὴ ἑκούσιας ἢ συνειδητῆς, μιᾶς καταστάσεως ποὺ τὸν ἐμποδίζει νὰ πράξει τὰ ἀνώτερο, βαρύνει σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ καὶ τὸν ἴδιο.

Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ κύριο νόημα τοῦ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ. Ἡ Συμμετοχή, ἡ Δράση, ἡ ἀνάληψη εὐθυνῶν. Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ ἀπώτερος στόχος τοῦ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ εἶναι τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο τοῦ ἐβραιοχριστιανισμοῦ· δηλ. νὰ ἀποτελεῖ μιὰ στοχαστική, ἀνεξάρτητη καὶ πάνω ἀπ' ὅλα οὐσιαστικὴ καὶ γιὰ τὸν ἴδιο ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν συνάνθρωπο, Ζωή.

Τέλος νομίζω ὅτι τώρα ἔφτασε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου γιά μας τοὺς Ἕλληνες νὰ ἐπανέλθουμε στὴν γνήσια Ἑλληνική μας παράδοση, αὐτὴν ποὺ ἀνέπτυξε τίς ἐπιστῆμες καὶ ποὺ δημιούργησε Παρθενῶνες καὶ ἔργα τέχνης καὶ πολιτισμοῦ γιὰ τὰ ὁποῖα ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα ὑποκλίνεται καὶ νὰ ἀπεκδυθοῦμε κάθε δοξασία ποὺ ὑποδουλώνει τὸ πνεῦμα καὶ τὸ κάνει ὑποχείριο δογμάτων ἀντιθέτων μὲ τὸν ἐλεύθερο φιλοσοφικὸ στοχασμό.

Ἡ ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ ἡ ΙΑΧΩΒΑ

Ἡ ΓΝΩΣΗ

Ἡ γνώση τῶν Νόμων τῆς λειτουργούσης Φύσεως δίδει στὸν κάτοχό της πτέρυγας ἀετοῦ καὶ δύναμη λέοντος, ὥστε νὰ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ὑποτάξει στὴν θέλησή του τίς μορφὲς τοῦ ἀπείρου. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀξία τῆς γνώσεως ὑπάρχει ἡ ἀρνητικὴ διδαχή· ἀπὸ τὴν λεγόμενη «παλαιὰ διαθήκη» ἡ ὁποία ἀτυχῶς μέσῳ τῶν «βιβλικῶν» λεγομένων θρησκειῶν διασώθηκε μέχρι σήμερα καὶ διδάσκει ὅτι ἡ γνώση τοῦ «καλοῦ» καὶ τοῦ «κακοῦ» ἀποτελεῖ τὸν ἀπαγορευμένο γιὰ τὸν ἄνθρωπο καρπὸ καὶ συνεπῶς εἶναι θεϊκὴ κατάρα τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἀποφύγει ὁ ἄνθρωπος γιατί διαφορετικὰ θὰ προκαλέσει τὴν ὀργὴ τοῦ «ἑνὸς ἐξωκοσμικοῦ θεοῦ ἢ Ἰαχωβὰ ἢ Γιαχβὲ» καὶ ὅτι δὲν θὰ ἔχει θέσῃ στὸν «παράδεισο» δηλαδὴ σὲ χῶρο ὅπου ὁ ἄνθρωπος θὰ παραμένει ἀδρανὴς σὰν φυτὸ καὶ σὲ κατάσταση ἄγνοιας δηλαδὴ ἀποκτήνωσης κι ὅτι αὐτὴ ἡ κατάσταση (τῆς ἀδράνειας καὶ ἄγνοιας) ἀποτελεῖ τέτοια εὐτυχία ποὺ ὁρισμένοι θυσιάζουν τὴν ζωή τους γι' αὐτὴν καὶ κατὰ τὸν μεσαίωνα κατέστρεψαν ἕναν λαό, τοὺς Ἕλληνες καὶ ὅλα τὰ πολιτισμικά τους στοιχεῖα!. Ἡ γνώση δὲν εἶναι κατάρα ἀλλὰ εἶναι δύναμη καὶ μάλιστα ἡ μεγαλύτερη μέσα στὸ Σύμπαν καὶ συνεπῶς εὐλογία τὴν ὁποία ὁ πνευματικὸς κόσμος μεταβιβάζει στὴν ἀνθρωπότητα ὥστε μέσῳ αὐτῆς νὰ προοδεύει καὶ ἐξελίσσεται πνευματικά.

Ἡ ΕΡΓΑΣΙΑ

Ἡ ἐργασία γιὰ τὸν ἐλεύθερο ἄνθρωπο εἶναι ὕψιστη ἀρετὴ καὶ ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον δοξάζει τὴν ἐργασία καὶ τοὺς ἐργάτες ἀλλὰ καὶ καταδικάζει τοὺς ἄεργους καὶ κατ' ἐπέκταση καταδικάζει τὸν παρασιτισμὸ καὶ τὴν μάστιγα τῆς ἀνθρωπότητας ποὺ ἔχει ὡς ἐφεύρημα ἀφενὸς μὲν τὸ οἰκονομολογικὸ θεώρημα τῆς «ἥσσονος προσπάθειας» (δηλαδὴ κέρδος μὲ ἐλάχιστη προσπάθεια, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν σκοπὸ καὶ προορισμὸ αὐτῆς τῆς προσπάθειας) καὶ ἀφετέρου τὴν ἀρνητικὴ διδαχὴ ἀπὸ τὴν «παλαιὰ διαθήκη» καὶ διδάσκει ὅτι ἡ ἐργασία εἶναι θεϊκὴ κατάρα στὴν ὁποίαν καταδικάστηκε καὶ πρέπει νὰ ὑποκύψει ὁ ἄνθρωπος γιατί οἱ «πρωτόπλαστοι» παραβίασαν τὴν ἐντολὴ τοῦ «ἑνὸς ἐξωκοσμικοῦ θεοῦ τοῦ Γιαχβέ»

Ἡ ἐργασία δὲν εἶναι κατάρα ἀλλὰ εὐλογία τὴν ὁποία ὁ πνευματικὸς κόσμος κληροδότησε στὴν ἀνθρωπότητα γιατί μέσῳ αὐτῆς προοδεύει καὶ ἐξελίσσεται πνευματικὰ καὶ πολιτιστικά. Ἡ ἀποφυγὴ τῆς ἐργασίας, ἀκόμα καὶ ἂν βασίζεται σὲ «ἱερὰ βιβλία», προκαλεῖ στασιμότητα ποὺ ἀποτελεῖ ἔμπνευση τοῦ σκότους, τὸ ὁποῖο δὲν θέλει τὴν πρόοδο καὶ ἐξέλιξη τῆς ἀνθρωπότητας, ἀφοῦ ἡ ἐργασία εἶναι μοχλὸς προόδου καὶ ἐξελίξεως τῆς ἀνθρωπότητας καί, πέραν τοῦ χρησίμου ἀποτελέσματος, μᾶς ἀποκαλύπτει τὰ μυστικὰ τῆς Φύσεως, τόσο τῆς ὀργανικῆς ὅσο καὶ τῆς πνευματικῆς.

Ἡ ΑΘΑΝΑΣΙΑ

Ἡ οὐσιώδης διαφορὰ μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν Θεῶν· ὅπως τοὺς ἐννοοῦν οἱ Ἕλληνες, εἶναι ἡ ἀθανασία. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι θνητοὶ ἐνῶ οἱ Θεοὶ ἀθάνατοι. Οἱ Θεοί, σύμφωνα μὲ τὴν ἑλληνικὴ θρησκεία, βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποκτήσουν τὴν γνώση, νὰ προοδεύσουν καὶ νὰ ἀποκτήσουν τὴν ἀθανασία (δηλαδὴ νὰ γίνουν κι αὐτοὶ Θεοὶ) καὶ αὐτὸ γινόταν μέσῳ τῶν μυστηριακῶν σκηνωμάτων. Ἀντίθετα ὁ Γιαχβέ, θέλει τὸν ἄνθρωπο χωρὶς γνώση δηλαδὴ σὲ κατάσταση ἀποκτήνωσης καὶ φοβᾷται μήπως ἀποκτήσει κι ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀθανασία καὶ γίνει σὰν αὐτόν! Ἄς μᾶς προβληματίσει αὐτὴ ἡ διαφορά! Ἀπορῶ, τί τέλος πάντων εἶναι ὁ Γιαχβέ; Εἶναι ὁ δημιουργὸς τοῦ κόσμου ἢ ὁ ἄρχων τοῦ σκότους!

H Γέννηση του Δία

Στὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία, ἡ Τιτανομαχία ἦταν ὁ πόλεμος μεταξὺ τῶν Τιτάνων (οἱ ὁποῖοι μάχονταν ἀπὸ τὸ βουνὸ Όθρυς) καὶ τῶν Ὀλύμπιων θεῶν. Εἶναι γνωστή, ἐπίσης, καὶ ὡς ἡ Μάχη τῶν Τιτάνων ἢ Πόλεμος τῶν Τιτάνων. Ὁ πόλεμος εἶχε προλεχθεῖ στὸν Κρόνο ἀπὸ τὴ Γαῖα καὶ τὸν Οὐρανό, ἐπειδὴ ὁ Κρόνος εἶχε ἀρνηθεῖ νὰ ἀποκαταστήσει δικαιοσύνη μετὰ τὴν ἐκθρόνιση τοῦ πατέρα του.

Οἱ Τιτᾶνες ποὺ πολέμησαν καθοδηγοῦνταν ἀπὸ τὸν Κρόνο καὶ στὶς τάξεις τους βρίσκονταν οἱ: Κόϊος, Κριός, Ὑπερίων, Ἰαπετός, Ἄτλας. Οἱ Ὀλύμπιοι ὁδηγοῦνταν ἀπὸ τὸν Δία καὶ στὸ πλευρό του πολέμησαν καὶ οἱ: Ἑστία, Δήμητρα, Ἥρα, Ἅδης/Πλούτων, Ποσειδῶνας, οἱ Ἑκατόγχειρες, οἱ Γίγαντες καὶ οἱ Κύκλωπες.

Νικῶντας μετὰ ἀπὸ δεκάχρονο πόλεμο, οἱ Ὀλύμπιοι μοίρασαν μεταξύ τους τὰ λάφυρα, δίνοντας στὸν Δία τὴν ἐξουσία στὸν ἀέρα καὶ τὸν οὐρανό, στὴ θάλασσα καὶ ὅλα τὰ ὑδάτινα σώματα στὸν Ποσειδῶνα, καὶ στὸν Κάτω Κόσμο στὸν Ἅδη. ἡ γῆ ἀφέθηκε ὡς κυριαρχία κοινὴ ὅλων τῶν θεῶν. Ἔπειτα ἔκλεισαν τοὺς Τιτᾶνες στὰ Τάρταρα. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου ὁ Ὠκεανὸς καὶ οἱ Τιτανίδες (Θεῖα, Ρέα, Θέμις, Μνημοσύνη, Φοίβη καὶ Τηθὺς) παρέμειναν οὐδέτεροι, καὶ γι' αὐτὸ δὲν τιμωρήθηκαν ἀπὸ τὸν Δία. Οἱ ἑκατόγχειρες παρέμειναν φύλακές τους, μέχρι τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Δίας τοὺς ἀπελευθέρωσε ὅλους, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἄτλαντα.





Ὁ Δίας γεννήθηκε στὴν Κρήτη


Ὁ Δίας γεννήθηκε στὴν Κρήτη σύμφωνα μὲ τὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία. Δύο σπήλαια πάνω στὰ Κρητικὰ βουνὰ διεκδικοῦν τὴν τιμὴ τῆς γενέτειρας τοῦ μεγαλύτερου θεοῦ στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, τὸ Δικταῖο Ἀντρο στὴν κεντρο-ἀνατολικὴ Κρήτη καὶ τὸ Ἰδαῖο Ἀντρο στὸ ψηλότερο βουνὸ τῆς Κρήτης, τὸ ὄρος Ἰδη ἢ Ψηλορείτης. Δὲν ὑπάρχει καμιὰ πληροφορία ποὺ νὰ μᾶς διευκρινίζει ποὺ ἀκριβῶς γεννήθηκε ὁ Δίας καί το κάθε σπήλαιο ἔχει τοὺς δικούς του ὑποστηρικτές.


Ὁ Οὐρανός, ἡ Γαῖα καὶ ὁ Κρόνος

Σύμφωνα μὲ τὴν Θεογονία τοῦ Ἠσίοδου, οἱ πρῶτοι θεοὶ στὴν ἀπαρχὴ τοῦ Κόσμου ἦταν ὁ Οὐρανὸς καὶ ἡ Γαῖα. Ὁ Οὐρανὸς γιὰ νὰ μὴ χάσει τὴν ἐξουσία του, φοβούμενος τὴ διαδοχή, ἔριχνε τὰ παιδιά του στὰ ἔγκατα τῆς γῆς. Ἡ Γαῖα, ποὺ δὲν ἦταν ὀπαδὸς αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ συζύγου της, ἔκρυψε στὴ νυφική της κλίνη τὸ γιο της Κρόνο καὶ στὴ συνέχεια τὸν βοήθησε νὰ πάρει τὴ θέση τοῦ πατέρα του.


Σύμφωνα μὲ το μῦθο, ἀκολουθῶντας τὴ συμβουλὴ τῆς Γαίας, ὁ Κρόνος πῆρε ἕνα δρεπάνι καὶ ἔκοψε τὰ γεννητικὰ ὄργανα τοῦ Οὐρανοῦ, τὰ ἔριξε στὴ θάλασσα καὶ ἔτσι γεννήθηκε ἡ πανέμορφη θεὰ τοῦ ἔρωτα ἡ Ἀφροδίτη.

Ὁ Κρόνος καὶ ἡ Ρέα, ἡ Γέννηση του Δία στὴν Κρήτη

Τὴν ἴδια μοῖρα μὲ τὸν πατέρα του εἶχε ὅμως καὶ ὁ Κρόνος ποὺ φοβούμενος τὴν κατάρα - προφητεία τοῦ πατέρα του, κατάπινε τὰ παιδιά του ὥστε νὰ μὴν τὸν γκρεμίσουν ἀπὸ τὴν θέσῃ τῆς ἐξουσίας του.


Ὁ Κρόνος μὲ τὴ Ρέα εἶχαν γεννήσει ἄλλα πέντε παιδιὰ πρὶν τὸν Δία, ποὺ ὅλα εἶχαν καταλήξει στὸ στομάχι τοῦ πατέρα τους. Ὅταν ἡ Ρέα ἔμεινε ξανὰ ἔγκυος στὸ Δία δὲν ἤθελε νὰ ἔχει καὶ αὐτὸς τὴν ἴδια τύχη μὲ τὰ προηγούμενα παιδιά τους γι' αὐτὸ ζήτησε τὴ βοήθεια τῶν γονιῶν τῆς (Οὐρανοῦ καὶ Γαίας).


Ἀκολουθῶντας τὴ συμβουλή τους, πῆγε στὴν Κρήτη καὶ κρύφτηκε σὲ ἕνα σπήλαιο στὰ κρητικὰ βουνὰ γιὰ νὰ φέρει στὸν κόσμο τὸ μωρὸ κρυφὰ ἀπὸ τὸν παιδοφάγο σύζυγο τῆς τὸν Κρόνο. Τοὺς πόνους τῆς γένας ἡ Ρέα προσπαθοῦσε νὰ τοὺς καταπνίξει καὶ νὰ μὴ φωνάξει βυθίζοντας τὰ δάκτυλα της στὴ γῆ. Ἀπὸ κάθε δάχτυλο ποὺ χώθηκε στὴ γῆ, δημιουργήθηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς δέκα Δάκτυλους, ἀγαθὰ πλάσματα ποὺ ζοῦσαν στὰ Κρητικὰ βουνά.


Σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς γέννας, τὴν εἴσοδο τῆς σπηλιᾶς φρουροῦσαν οἱ μυθικοὶ Κουρῆτες, ποὺ σὲ πολλοὺς μύθους ταυτίζονται μὲ τοὺς Δάκτυλους.


Ἡ Ρέα μόλις γέννησε τὸ Δία, τὸ ὑγιὲς ἀγοράκι ποὺ ἀργότερα θὰ γινόταν ὁ πατέρας τῶν θεῶν τοῦ Ὀλύμπου, τὸ ἔδωσε στοὺς Κουρῆτες νὰ τὸ προσέχουν. Αὐτοὶ πατοῦσαν δυνατὰ τὰ πόδια τους χορεύοντας ἢ χτυποῦσαν τὰ τύμπανα καὶ τίς μεταλλικές τους ἀσπίδες γιὰ νὰ καλύψουν τὸ κλάμα τοῦ μωροῦ.


Ἡ Ρέα γιὰ νὰ ξεγελάσει τὸν σύζυγό της Κρόνο, ἀντὶ γιὰ τὸ νεογέννητο βρέφος του ἔδωσε μία πέτρα τυλιγμένη σὲ σπάργανα. Αὐτὸς κατάπιε ἀμέσως τὸ δῆθεν βρέφος καὶ ἐπαναπαύτηκε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ὅτι ὁ θρόνος του δὲν κινδύνευε ἀπὸ τὰ παιδιά του. Ὁ Δίας μεγαλώνει κρυμμένος στὰ βουνὰ τῆς Κρήτης


Στὸ μεταξὺ ὁ μικρὸς Δίας μεγάλωνε στὴ σπηλιὰ ποὺ παρέμενε κρυμμένος πάνω στὰ βουνὰ τῆς Κρήτης. Στὴν ἀνατροφή του Δία σημαντικὸ ρόλο ἔπαιξαν ἡ κατσίκα Ἀμάλθεια καὶ ἡ νύμφη Μέλισσα.


Ἡ Ἀμάλθεια, κατσίκα ἢ γιὰ ἄλλους νύμφη, ἔδινε τὸ γάλα της στὸ θεῖο βρέφος καὶ ἀπὸ τὸ κέρατό της ἔβγαιναν κάθε λογῆς ἀγαθά. Ἡ νύμφη Μέλισσα τὸν ντάντευε καὶ τὸν φρόντιζε μεγαλώνοντας σὲ ὅ,τι χρειάζεται ἕνα παιδὶ ἐνῶ τοῦ ἔδινε θρεπτικὸ μέλι γιὰ νὰ μεγαλώσει πιὸ γρήγορα.

Ἡ Τιτανομαχία - Ὁ Δίας παίρνει το θρόνο ἀπὸ τὸν Κρόνο

Ὅταν κάποτε ὁ Δίας μεγάλωσε καὶ ἔφτασε στὴν κατάλληλη ἡλικία, ἔδιωξε τὸν Κρόνο καὶ πῆρε τὴ θεϊκή του ἐξουσία, εἴτε ἀναίμακτα εἴτε μετὰ ἀπὸ μιὰ τρομερὴ μάχη, τὴν Τιτανομαχία, ὅπως ἀναφέρεται σὲ ἄλλη ἐκδοχὴ τοῦ μύθου.

Σύμφωνα μὲ τὴν ἐκδοχὴ τῆς Τιτανομαχίας, ὅταν ὁ Δίας πῆγε νὰ βρεῖ τὸν πατέρα του Κρόνο γιὰ νὰ διεκδικήσει τὴν ἐξουσία, τοῦ ἔσκισε τὴν κοιλιὰ ἀπὸ ὅπου ἀμέσως ξεπετάχτηκαν ὅσα ἀπὸ τὰ παιδιά του εἶχε καταπιεῖ στὸ παρελθόν: ἡ Ἥρα, ὁ Ποσειδῶνας, ἡ Ἔστία, ἡ Δήμητρα καὶ ὁ Πλούτωνας (Ἅδης). Μὲ τὴ βοήθειά τους ὁ Δίας πολέμησε ἐνάντια στοὺς Τιτᾶνες ποὺ εἶχαν τὴν κυριαρχία τοῦ σύμπαντος μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Κρόνο.

Ὁ πόλεμος αὐτὸς (Τιτανομαχία) ἦταν πολὺ σκληρὸς ἀλλὰ τελικὰ κατέληξε νὰ ἐπικρατήσουν ὁ Δίας καὶ τὰ ἀδέρφια του, ποὺ μαζὶ μὲ τὰ παιδιά του Δία ἔφτιαξαν τὸ ἀρχαῖο Ἑλληνικὸ δωδεκάθεο, τοὺς 12 θεοὺς τοῦ Ὀλύμπου.

Ἀθηνᾶ - Ἡ πάνσοφος Θεά

H Ἀθηνᾶ ἦταν ἡ θεὰ ποὺ συμβόλιζε τὴ σοφία. Οἱ Ἕλληνες, ὁ πρῶτος λαὸς ποὺ κατέκτησε τὴ λογικὴ σκέψη καὶ διατύπωσε καθολικοὺς νόμους γιὰ τὴ λειτουργία τοῦ σύμπαντος, ἔπλασαν μιὰ θεὰ ποὺ προσωποποιοῦσε τὴν ἐξυπνάδα καὶ τὴ φρόνηση. Ἄλλωστε, ἀκόμη καὶ ὁ τρόπος γέννησης τῆς θεᾶς ἦταν τέτοιος ποὺ μαρτυροῦσε τίς ἰδιότητές της. Ἡ γαλανομάτα κόρη ξεπήδησε ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ παντοδύναμου καὶ πάνσοφου Δία.

Τὸν καιρὸ ποὺ ὁ πατέρας τῶν θεῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων ἀνατρεφόταν στὴν Κρήτη, χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζει ὁ Κρόνος, ἀπὸ τίς Νύμφες τοῦ βουνοῦ καὶ τίς Ωκεανίδες, ἐρωτεύτηκε τὴ Μήτιδα. Αὐτὴ ἦταν ἡ πιὸ συνετὴ ἀπὸ ὅλες τίς ἀδερφές της. Μὲ τίς συμβουλές της βοήθησε ἀποφασιστικὰ τὸν Δία νὰ πάρει τὴν τελικὴ νίκη. Αὐτὴ τοῦ ἔδωσε τὸ μαγικὸ βοτάνι μὲ τὸ ὁποῖο ὁ φοβερὸς παιδοφάγος ἀναγκάστηκε νὰ βγάλει ἀπὸ τὸ στομάχι του τοὺς θεοὺς ποὺ εἶχε καταπιεῖ.

Ἡ Μήτιδα ἦταν ἡ πρώτη σύζυγος του Δία ἢ σύμφωνα μὲ ἄλλους ἡ πρώτη ἐρωμένη του. Σὲ κάποιο γλέντι ποὺ ἔγινε στὸν Ὄλυμπο γιὰ νὰ ἐπισημοποιήσουν τὴ σχέση τους, ὁ Οὐρανὸς καὶ ἡ Γῆ ἀποκάλυψαν στὸν ἐγγονό τους πὼς θὰ τοῦ χάριζε πρῶτα μιὰ κόρη καὶ ὕστερα ἕνα γιο, ποὺ θὰ γινόταν τόσο δυνατός, ὥστε θὰ ὀνομαζόταν πρῶτος τῶν θεῶν. Ὁ χρησμὸς αὐτὸς τῶν προγόνων του τὸν ἔβαλε σὲ σκέψεις. Ἔτσι, ὅταν εἶδε τὴ γυναῖκα του ἔγκυο, δὲν μποροῦσε νὰ ἠρεμήσει. Γι' αὐτὸ ζήτησε ἕνα βοτάνι ἀπὸ τὴ γιαγιά του ποὺ ὅποιος τὸ ἔτρωγε γινόταν μικρὸς σὰν τὸ δάχτυλο. Ἡ Γαῖα του ἔκανε τὴ χάρη καὶ αὐτὸς ἔτρεξε στὴ Μήτιδα καί της τὸ ἔδωσε νὰ τὸ καταπιεῖ, λέγοντας πὼς θὰ ἔκανε γερὰ παιδιά. Ἔτσι κι ἔγινε μὰ σὲ λίγο ἡ Μήτιδα ἄρχισε νὰ μικραίνει. Τότε ὁ Δίας ἄνοιξε τὸ τεράστιο στόμα του καὶ τὴν κατάπιε. Κατέφυγε δηλαδὴ στὸ κόλπο τοῦ πατέρα του, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ἐξαφάνισε καὶ τὴ σύζυγό του μαζὶ μὲ τὸ παιδὶ ποὺ εἶχε στὴν κοιλιά της. Ὁ Δίας ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ κατάπιε τὴ Μήτιδα κατέκτησε ὁλόκληρη τὴ σοφία τοῦ κόσμου. Ἤξερε κάθε στιγμὴ ποιό εἶναι τὸ καλὸ καὶ ποιό τὸ κακό.

Ὕστερα ἀπὸ λίγες μέρες ἄρχισε νὰ τὸν ἐνοχλεῖ κάτι στὸ κεφάλι του. Ἔνιωθε σὰν ἕνα μικρὸ σπαθὶ νὰ ἀγγίζει ἁπαλὰ τὸ μυαλό του. Καθὼς ὅμως ὁ καιρὸς περνοῦσε οἱ ἐνοχλήσεις ἔγιναν πιὸ ἔντονες καὶ ὁ πόνος στὸ κεφάλι πολὺ δυνατός. Ὁ Δίας βογκοῦσε ἀπὸ τοὺς πόνους! ὅλες οἱ θεὲς προσπαθοῦσαν νὰ τὸν καταπραΰνουν μὲ μαγικὰ βότανα, ἀλλὰ τίποτε. Οὔρλιαζε καὶ χτυπιόταν καταγῆς, ἔτσι ποὺ ὁλόκληρος ὁ Ὄλυμπος ἀντιλαλοῦσε καὶ σειόταν ἀπὸ τίς σπαρακτικές του φωνές. Μιὰ νύχτα ποὺ δὲν ἄντεχε ἄλλο, κάλεσε τὸν Ἥφαιστο νὰ ἔρθει στὸ παλάτι του μὲ τὸ τεράστιο σφυρί του. Ὁ γιος του ἔφτασε μουντζουρωμένος καὶ ἱδρωμένος.

Μόλις τὸν εἶδε ὁ Δίας του εἶπε: - Γρήγορα Ἥφαιστε, δῶσε μιὰ μὲ τὸ σφυρί σου στὸ κεφάλι μου γιὰ νὰ μὲ γλιτώσεις μιὰ καὶ καλὴ ἀπ' αὐτὸ τὸ μαρτύριο. Ὁ θεϊκὸς σιδηρουργὸς κοντοστάθηκε, γούρλωσε τὰ μάτια του καὶ ἀρνήθηκε νὰ κάνει κάτι τέτοιο. Ὅμως ὁ Δίας δὲν ἀστειευόταν. Ὀργισμένος ἀπείλησε τὸν Ἥφαιστο πὼς θὰ τὸν πετοῦσε γιὰ δεύτερη φορὰ ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο. Τρομαγμένος ὁ νεαρὸς θεὸς σήκωσε τὸ τεράστιο σφυρὶ καὶ τὸ κατέβασε μ' ὅλη του τὴ δύναμη στὸ κεφάλι τοῦ πατέρα του. Τότε μπροστὰ στὰ κατάπληκτα μάτια τῶν Ὀλυμπίων ξεπετάχτηκε ἀπὸ τὸ κεφάλι του Δία μιὰ γαλανομάτα κόρη πάνοπλη. Κρατοῦσε ἀσπίδα, φοροῦσε περικεφαλαία καὶ κουνοῦσε ἀπειλητικὰ τὸ δόρυ της. Ἦταν ἡ Ἀθηνᾶ, πολεμικὴ θεὰ μὰ καὶ προστάτιδα τῆς σοφίας κληρονόμησε τὴν παντοδυναμία τοῦ πατέρα της καὶ τὴ σύνεση τῆς Μήτιδας.

Τὴν ὥρα τῆς γέννησής της ἔβγαλε μιὰ πολεμικὴ κραυγὴ ποὺ ἔκανε τὸν Ὄλυμπο νὰ σειστεὶ ὁλόκληρος καὶ ἔφτασε ὡς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Ἡ γῆ τραντάχτηκε καὶ ἡ θάλασσα ἀναταράχτη,. πελώρια κύματα σηκώθηκαν ἀπειλητικὰ καὶ τὴ σκέπασαν. Ὁ Ἥλιος σταμάτησε τὸ ὁλόχρυσο ἅρμα του καὶ παρακολουθοῦσε τὴ θεὰ μέχρι νὰ βγάλει τὴν πανοπλία τῆς ἀπὸ τὸ ἀδύναμο ἀκόμη κορμί της. Σὲ λίγο σταμάτησε ἡ κοσμοχαλασιὰ ποὺ προκάλεσε ἡ γέννηση τῆς θεᾶς. Ἡ φύση ὁλόκληρη γαλήνεψε. Ὁ Δίας, ποὺ ἀπαλλάχτηκε ἀπὸ τὸ φοβερὸ πονοκέφαλό του, ἀνακουφισμένος ἀντίκρισε τὴ νέα του κόρη καὶ τῆς χαμογέλασε. Αὐτὴ σὲ λίγη ὥρα μεγάλωσε καὶ ἀπέκτησε σ' ὅλη του τὴν ἔκταση τὸ θεϊκό της μεγαλεῖο. Οἱ θεοὶ ἔστησαν γλέντι γιὰ νὰ καλωσορίσουν τὴ νέα τους σύντροφο. Τὸ χορὸ ἔσυρε πρώτη ἡ Ἀθηνᾶ. Σύμφωνα μ' ἕναν ἄλλο μῦθο ποὺ ἔλεγαν στὴν Κρήτη, ἡ θεὰ γεννήθηκε στὸ νησὶ ἀπὸ ἕνα σύννεφο ποὺ χτύπησε ὁ Δίας μὲ τὸν κεραυνό του. Ἄλλοτε πάλι ἔλεγαν πὼς ἦταν κόρη τοῦ γίγαντα Πάλλαντα ἢ κόρη τοῦ Ποσειδῶνα καὶ τῆς Τριτωνίδας. Πολλὲς φορὲς τὴν ὀνόμαζαν Παλλάδα. Γιὰ τὸ ὄνομα αὐτὸ ὑπῆρχε ὁ ἀκόλουθος μῦθος.

Τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς της μεγάλωσε μὲ μιὰ κοπέλα ποὺ ὀνομαζόταν Παλλάδα. Εἶχαν γίνει πολὺ ἀγαπημένες φίλες. Μάθαιναν μαζὶ τὴν πολεμικὴ τέχνη καὶ ἔπαιζαν ἀρκετὰ βίαια παιχνίδια. Μιὰ μέρα ποὺ μάλωσαν, ἡ Παλλάδα ἦταν ἕτοιμη νὰ χτυπήσει τὴν Ἀθηνᾶ. Ὅμως ὁ Δίαςπου τὰ ἔβλεπε ὅλα, φοβήθηκε γιὰ τὴ μικρή του κόρη καὶ τὴν προστάτεψε μὲ τὴν αἰγίδα του. Ἡ κοπέλα τρόμαξε ὅταν εἶδε νὰ προσγειώνεται μπροστά της ἡ τρομερὴ ἀσπίδα. Ἡ μικρὴ θεὰ ἐκμεταλλεύτηκε τὴν ταραχή της καὶ τὴ χτύπησε θανάσιμα. Ὅταν κατάλαβε πὼς ἡ φιλενάδα της εἶχε πεθάνει, τότε ξέσπασε σὲ ἀπαρηγόρητο κλάμα. Γιὰ νὰ τιμήσει τὴ νεαρή της φίλη, δημιούργησε ἕνα ἄγαλμα ποὺ τῆς ἔμοιαζε καὶ τὸ τοποθέτησε δίπλα στὸν πατέρα της. Τὸ ἄγαλμα ἦταν ξύλινο καὶ ὀνομάστηκε Παλλάδιο. Κάποτε ὅμως ὁ Δίας τὸ πέταξε ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο καὶ αὐτὸ ἔπεσε στὴν Τροία τὸν καιρὸ ποὺ χτιζόταν ἡ πόλη. Τὸ ἄγαλμα αὐτὸ προστάτευε ἀπὸ τότε τὴν περιοχή. Ἐπειδὴ εἶχε πέσει στὸ ναὸ τῆς Ἀθηνᾶς, ὀνόμασαν τὴ θεὰ Ἀθηνᾶ-Παλλάδα.

Πολλὲς πόλεις στὴν ἀρχαιότητα ὑποστήριζαν πὼς εἶχαν Παλλάδια καὶ πὼς ἀπολάμβαναν τὴν προστασία της.

Ἡ Ἀθηνᾶ εἶναι τὸ πιὸ ἀγαπημένο παιδί του Δία καὶ πέρασε ὁλόκληρη τὴ ζωή της ἀφοσιωμένη στὸν πατέρα της ποὺ τὸν ὑπεραγαποῦσε. Πολύτιμη ἦταν ἡ βοήθειά της στὴ Γιγαντομαχία ὅπου σκότωσε καὶ ἔγδαρε τὸν Πάλλαντα καὶ καταπλάκωσε τὸν Ἐγκέλαδο μὲ τὴ Σικελία. Μόνο αὐτὴ ἔμεινε πλάϊ στὸν Δία, ὅταν ὁ φοβερὸς Τυφῶνας ὅρμησε στὸν Ὄλυμπο. Μονάχα μιὰ φορὰ συμμετεῖχε στὴ συνωμοσία τῆς Ἥρας, τοῦ Ποσειδῶνα καὶ τοῦ Ἀπόλλωνα ἐναντίον τοῦ πατέρα της. Μὰ καὶ τότε ἦταν ἡ μόνη ποὺ δὲ γνώρισε τὴν ὀργή του Δία καὶ ἔτσι ἡ σχέση ἀγάπης καὶ στοργῆς συνεχίστηκε χωρὶς ἄλλα προβλήματα. Ἡ Ἀθηνᾶ ἀγαποῦσε τίς πολεμικὲς καὶ τίς καλὲς τέχνες καὶ ἀσχολοῦνταν διαρκῶς μὲ αὐτές. Δὲν εἶχε καθόλου ἐρωτικὲς περιπέτειες καὶ συμβόλιζε τὴν αἰώνια παρθενία. Γι' αὐτὸ ἄλλωστε οἱ Ἀθηναῖοι ὀνόμασαν το ναὸ τῆς θεᾶς πάνω στὴν Ἀκρόπολη, Παρθενῶνα.

Μόνο μιὰ φορὰ λένε προσπάθησε νά την ἐνοχλήσει ἐρωτικὰ ὁ Ἥφαιστος, μὰ ἡ θεὰ ἀντιστάθηκε παλικαρίσια. Ἀπὸ τὸ σπέρμα τοῦ θεοῦ ποὺ ἔπεσε στὴ γῆ γεννήθηκε ὁ Ἐριχθόνιος, ἕνας ὀνομαστὸς ἥρωας τῆς Ἀθήνας, ποὺ ἡ θεά του συμπεριφερόταν σὰν νὰ ἦταν γιος της. Ἄλλοι ἰσχυρίζονται πὼς ὁ Ἐριχθόνιος ἦταν γιος τῆς Γαίας ποὺ τὸν ἐμπιστεύτηκε στὴν Ἀθηνᾶ νὰ τὸν ἀναθρέψει. Λένε μάλιστα πὼς ὁ ἥρωας καθιέρωσε τὰ Παναθήναια, τὴ σημαντικότερη γιορτὴ πρὸς τιμὴ τῆς Ἀθηνᾶς. Ἐπίσης πίστευαν πὼς ἡ θεά του δίδαξε νὰ ὁδηγεῖ τὸ τέθριππο, τὸ ἅρμα δηλαδὴ ποὺ ἔσερναν τέσσερα ἄλογα. Πιὸ ἀγαπημένη της πόλη ἦταν ἡ Ἀθήνα, ποὺ πῆρε καὶ τὸ ὄνομά της. Ἔλεγαν πὼς πρῶτος ἔφτασε στὴν Ἀττικὴ ὁ Ποσειδῶνας. Αὐτὸς χτύπησε μὲ τὴν τρίαινά του ἕνα βράχο τῆς Ἀκρόπολης καὶ ἀμέσως ἀνάβλυσε μιὰ πηγὴ μὲ ἁλμυρὸ νερό. Κατόπιν ἡ Ἀθηνᾶ, ποὺ διεκδικοῦσε κι αὐτὴ τὴν κυριαρχία καὶ τὴν προστασία τοῦ τόπου, φύτεψε μιὰ ἐλιά. Τότε οἱ ὑπόλοιποι Ὀλύμπιοι μπῆκαν κριτὲς στὴ διαμάχη τῶν θεῶν καὶ ἀποφάσισαν ὑπὲρ τῆς Ἀθηνᾶς.

Σύμφωνα μ' ἕναν ἄλλο μῦθο κάποτε φύτρωσε στὴν Ἀκρόπολη μιὰ ἐλιὰ καὶ παραπέρα ἀνάβλυσε μιὰ πηγή. Ὁ Κέκροπας ποὺ ἦταν ἄρχοντας τῆς περιοχῆς ζήτησε τὴ συμβουλὴ τοῦ μαντείου καὶ πληροφορήθηκε πὼς τὸ δέντρο ἀντιπροσώπευε τὴν Ἀθηνᾶ καὶ ἡ πηγὴ τὸν Ποσειδῶνα. Τότε κάλεσε λαϊκὴ συνέλευση τῶν ἀνδρῶν καὶ τῶν γυναικῶν. Ὅλοι οἱ ἄνδρες ψήφισαν ὑπὲρ τοῦ Ποσειδῶνα καὶ ὅλες οἱ γυναῖκες ὑπὲρ τῆς Ἀθηνᾶς. Ὅμως αὐτὲς ἦταν περισσότερες καὶ ἔτσι ἡ πόλη δόθηκε στὴ θεά. Ὁ Ποσειδῶνας ὀργισμένος πλημμύρισε τὴν περιοχή. Οἱ ἄνδρες, τότε, γιὰ νὰ τιμωρήσουν τίς γυναῖκες, τίς ἀπαγόρευσαν νὰ συμμετέχουν στὶς συνελεύσεις καὶ νὰ ψηφίζουν.

Ἀλλὰ ἡ πιὸ κοινὴ ἐκδοχὴ τοῦ μύθου εἶναι ἡ ἀκόλουθη. Οἱ θεοὶ εἶπαν στοὺς ἀντίδικους ὅτι θὰ κέρδιζε τὴν πόλη ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἔκανε τὸ πιὸ χρήσιμο δῶρο στοὺς κατοίκους. Τότε ὁ Ποσειδῶνας χτύπησε τὴν τρίαινά του στὴ γῆ καὶ ξεπετάχτηκε ἕνα κατάλευκο ἄλογο.

Οἱ ἀθάνατοι θαύμασαν τὸ δῶρο αὐτό, γιατί ἤξεραν πόσο χρήσιμο ἦταν στὴ γεωργία καὶ στὰ ἄλλα ἐπαγγέλματα. Ἀμέσως ὅμως ἡ σοφὴ Ἀθηνᾶ χτύπησε μὲ τὸ δόρυ της τὴν ἀττικὴ γῆ καὶ φύτρωσε μιὰ φουντωτὴ καὶ ἀειθαλὴς ἐλιά. Τότε οἱ Ὀλύμπιοι ἀποφάσισαν πὼς ὁ καρπὸς τοῦ εὐλογημένου δέντρου ἦταν πιὸ χρήσιμος γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τῆς περιοχῆς καὶ ἔτσι ἔδωσαν τὴ νίκη στὴν Ἀθηνᾶ.

Ἡ Ἀθηνᾶ, ὡς παρθενικὴ θεά, δὲν τὰ πήγαινε καλὰ μὲ τὴν Ἀφροδίτη, τὴν προστάτιδα τοῦ ἔρωτα. Πολὺ συχνὰ μάλωναν καὶ λογοφέρνανε, ἀκόμη καὶ μπροστὰ στὸν πατέρα τους, τὸν Δία. Αὐτὸς πάντα προσπαθοῦσε νὰ τίς συμφιλιώσει. Φαίνεται ὅμως πὼς δὲν τὰ κατάφερνε, ὅταν οἱ δυὸ θεὲς βρέθηκαν ἀντίπαλες στὸν Τρωικὸ πόλεμο, ἡ Ἀθηνᾶ δὲ δίστασε, μέσῳ τοῦ Διομήδη βέβαια, νὰ χτυπήσει τὴν Ἀφροδίτη καὶ νὰ τὴν πληγώσει.

Ἡ πολεμικὴ θεὰ στάθηκε στὸ πλευρὸ πολλῶν γνωστῶν ἡρώων τῆς ἀρχαιότητας. Ἕνας ἀπὸ τοὺς προστατευόμενούς της ἦταν ὁ Ἡρακλῆς. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ τὸν ἀντίκρισε ἡ Ἀθηνᾶ, τότε ποὺ ὁ θνητὸς ἀκόμα ἥρωας ἔτρεξε στὸ πλευρό του Δία γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς Γίγαντες, τὸν συμπάθησε. Μὲ τίς πολύτιμες συμβουλές της κατόρθωσε νὰ ἐξοντώσει τὸν Ἀλκυονέα. Ὅμως καὶ ἀργότερα, ὅταν ὁ Εὐρυσθέας ὑπέβαλε τὸν Ἡρακλῆ στὴ δοκιμασία τῶν δώδεκα ἄθλων, τὸν βοήθησε. Τοῦ χάρισε τὰ κύμβαλα ποὺ ἦταν ἔργο τοῦ θεϊκοῦ τεχνίτη Ήφαἱστου. Χτυπώντάς τὰ ὁ ἥρωας τρόμαξε τίς Στυμφαλίδες όρνιθες ποὺ πέταξαν ἀπὸ τίς κρυμμένες φωλιές τους καὶ ἔτσι τίς σκότωσε μὲ τὰ βέλη του. Γιὰ νὰ τὴν εὐχαριστήσει τῆς ἀφιέρωσε τὰ χρυσᾶ μήλa τῶν Ἑσπερίδων. Μὲ τὴ βοήθεια τῆς θεᾶς ὁ Περσέας κατάφερε νὰ ἐξοντώσει τὴ Γοργόνα. Αὐτὴ ἦταν ἕνα τέρας ποὺ ἀντὶ γιὰ μαλλιὰ εἶχε φίδια καὶ τὰ τρομερά της μάτια προκαλοῦσαν φριχτὸ πανικὸ σὲ ὅποιον τὰ ἀντίκριζε ἢ τὸν ἀπολίθωναν. Ὁ ἥρωας, ὅταν πῆγε νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ φριχτὸ τέρας, εἶχε μαζί του τὴ γυαλιστερὴ ἀσπίδα ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ Ἀθηνᾶ. Ἔτσι, ἐνῶ εἶχε ἀλλοῦ στραμμένο τὸ βλέμμα του, παρακολουθοῦσε τὴ Γοργόνα ποὺ καθρεφτιζόταν πάνω στὴν ἀσπίδα καὶ τὴν ἀποκεφάλισε. Πρόσφερε τὸ φοβερὸ κεφάλι της, ποὺ ἀκόμη καὶ κομμένο διατηροῦσε τίς ἰδιότητές του, στὴν Ἀθηνᾶ. Ἡ θεὰ τοποθέτησε τὸ λεγόμενο "γοργώνειο" πάνω στὴν αἰγίδα ποὺ τῆς εἶχε κάνει δῶρο ὁ πατέρας της. Μάζεψε τὸ αἷμα ποὺ πετάχτηκε ἀπὸ τίς φλέβες τοῦ τέρατος καὶ τὸ ἔδωσε στὸν Ἀσκληπιό, ὁ ὁποῖος τὸ χρησιμοποίησε σὰν γιατρικό. Ἄλλοι πάλι λένε πὼς ἔδωσε δυὸ σταγόνες αἵματος στὸν Ἐριχθόνιο. Ἡ μιὰ προκαλοῦσε το θάνατο καὶ ἡ ἄλλη εἶχε θεραπευτικὲς ἰδιότητες.

Ἀκόμη λένε πὼς ὅταν ὁ Περσέας ἀποκεφάλισε τὴ Γοργόνα, οἱ ἀδερφές της, ἡ Σθενὼ καὶ ἡ Εὐρυάλη, ποὺ ἦταν ἀθάνατες, τὴ θρήνησαν γοερά. Ὅμως αὐτὸς ὁ θρῆνος προερχόταν ἀπὸ τὰ φίδια ποὺ εἶχαν στὰ μαλλιά τους καὶ ὄχι ἀπὸ τίς ἴδιες. Ἡ Ἀθηνᾶ προσπάθησε νὰ βρεῖ ἕναν τρόπο γιὰ νὰ τὸν μιμηθεῖ. Πῆρε λοιπὸν τὸ κόκαλο ἑνὸς μεγάλου ἐλαφιοῦ ποὺ τῆς εἶχαν θυσιάσει, ἄνοιξε κάποιες τρῦπες καὶ φυσοῦσε κατὰ διαστήματα μέσα στὸ καινούριο μουσικὸ ὄργανο ποὺ τὸ ὀνόμασε φλογέρα. Ἐνθουσιασμένη ἔτρεξε στὸν Ὄλυμπο καὶ ἔδειξε τὴν ἐφεύρεσή της στοὺς θεούς.

Ἡ Ἥρα καὶ ἡ Ἀφροδίτη ὅμως ξέσπασαν σὲ εἰρωνικὰ γέλια. Ἡ Ἀθηνᾶ δὲν μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει τὴ συμπεριφορά τους καὶ θύμωσε πάρα πολύ. Τότε τῆς ἐξήγησαν πὼς καθὼς ἔπαιζε τὴ φλογέρα φούσκωναν τὰ κόκκινα μάγουλά της, παραμορφωνόταν τὸ πρόσωπό της καὶ ἦταν πολὺ ἀστεῖα. Ἡ θεὰ ἔτρεξε πεισμωμένη σ' ἕνα ρυάκι καὶ καθρεφτίστηκε στὰ νερά του παίζοντας φλογέρα. Κατάλαβε πὼς οἱ θεὲς εἶχαν δίκιο ποὺ τὴν εἰρωνεύονταν καὶ ὀργισμένη πέταξε τὸ μουσικὸ ὄργανο.

ΑΘΗΝΑ Γιος τῆς Γοργόνας καὶ τοῦ Ποσειδῶνα ἦταν τὸ φτερωτὸ ἄλογο Πήγασος. Ἕνας ἥρωας, ὁ Βελλεροφόντης, ζήτησε κάποτε τὴ βοήθεια τῆς Ἀθηνᾶς γιὰ νὰ συλλάβει καὶ νὰ δαμάσει τὸ ἄλογο. Μιὰ νύχτα ποὺ ὁ ἥρωας κοιμήθηκε στὸ ναό της, αὐτὴ ἐμφανίστηκε στὸν ὕπνο του καὶ τοῦ χάρισε ἕνα χαλινάρι μὲ τὸ ὁποῖο τὸ δάμασε.

Ἡ Ἀθηνᾶ ἦταν πολὺ ντροπαλὴ μὲ τοὺς ἄντρες. Ἔτσι, κάποια μέρα ποὺ ὁ Τειρεσίας τὴν εἶδε γυμνὴ νὰ λούζεται στὰ νερὰ μιᾶς λίμνης μαζὶ μὲ τὴ Νύμφη Χαρικλώ, τὸν ἐκδικήθηκε χωρὶς οἶκτο. Μὲ ἕνα ἁπλὸ ἄγγιγμα τῶν ματιῶν του τὸν ἔκανε τυφλὸ γιὰ ὅλη του τὴ ζωή. Ἡ φιλενάδα της ὅμως τὴν παρακαλοῦσε νὰ τὸν εὐσπλαχνιστεί. Ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ πάρει πίσω μιὰ θεϊκὴ ἀπόφαση, εὐνόησε διαφορετικὰ τὸν Τειρεσία. Καθάρισε τόσο καλὰ τὰ αὐτιά του, ὥστε μποροῦσε νὰ καταλάβει τὸ κελάηδημα τῶν πουλιῶν καὶ τοῦ ἔδωσε ἕνα ραβδὶ ποὺ τὸν βοηθοῦσε νὰ περπατάει ὅπως οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔβλεπαν. Ἀπὸ τότε ὁ Τειρεσίας ἔγινε ὁ πιὸ ξακουστὸς μάντης τῆς ἀρχαιότητας.

Ἡ πολεμικὴ θεὰ εἶχε ἐνεργὸ δράση στὸν Τρωικὸ πόλεμο, ὅπου καὶ προστάτευε τὴν παράταξη τῶν Ἑλλήνων κι αὐτὸ γιατί ἦταν ἐξοργισμένη ἀπὸ τὴν κρίση του Πάρῃ γιὰ τὴν ὀμορφότερη θεά. Ἀγαπημένοι της πολεμιστὲς ἦταν ὁ Διομήδης, ὁ Ἀχιλλέας καὶ ὁ Ὀδυσσέας. Στάθηκε στὸ πλάϊ τους σὲ ὅλες τίς δύσκολες στιγμές. Ὅταν μάλιστα ὑπῆρχε μεγάλος κίνδυνος, κατέφευγε σὲ θαύματα γιὰ νὰ τοὺς σώσει. Ἔκανε θεϊκὴ φωτιὰ νὰ βγαίνει ἀπὸ τὴν περικεφαλαία τοῦ Διομήδη καὶ σκέπασε μὲ πύρινο σύννεφο τὸ κεφάλι τοῦ Ἀχιλλέα. Μάλιστα, στὶς πιὸ δύσκολες στιγμὲς μεταμορφωνόταν ἡ ἴδια σὲ Τρῶα πολεμιστῆ καὶ πήγαινε στὶς συγκεντρώσεις τῶν ἀντίπαλων στρατηγῶν, δίνοντάς τους λανθασμένες συμβουλές. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ὑπῆρχαν διχόνοιες καὶ διαφωνίες στὸ στρατόπεδο τῶν Ἑλλήνων, πάντοτε κατάφερνε νὰ προλάβει τὰ χειρότερα, αὐτὴ δὲν ἄφησε τὸν Ἀχιλλέα νὰ σκοτώσει τὸν Ἀγαμέμνονα ἂν καὶ τὸν εἶχε προσβάλει βαρύτατα.

Βοήθησε τὸν πολυμήχανο Ὀδυσσέα τόσο κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου ὅσο καὶ κατὰ τὸ δεκάχρονο ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς του. Στὴν Ὀδύσσεια, ἡ Ἀθηνᾶ παρεμβαίνει μὲ μεταμορφώσεις. Παίρνει τὴ μορφὴ τοῦ Μέντορα καὶ δίνει πολύτιμες συμβουλὲς καὶ ὁδηγίες στὸν Τηλέμαχο. Στέλνει ἐπίσης ὄνειρα. Ἐμφανίζεται στὸν ὕπνο τῆς Ναυσικᾶς καὶ τὴ συμβουλεύει νὰ πάει νὰ πλύνει τὰ ροῦχα της στὸ ποτάμι, τὴ μέρα ποὺ ὁ Ὀδυσσέας πλησιάζει στὸ νησὶ τῶν Φαιάκων.

Προικίζει τὸν προστατευόμενό της μὲ ὑπερφυσικὴ ὀμορφιὰ γιὰ νὰ γοητεύσει τὴ βασιλοπούλα καὶ νὰ τὸν φιλοξενήσει στὸ ἀνάκτορο τοῦ πατέρα της.

Σὲ ἄλλες περιπτώσεις ξεσηκώνει τὸν Δία νὰ βοηθήσει τὸν Ὀδυσσέα. Μὲ δική της παρέμβαση ἡ Καλυψὼ παίρνει ἐντολὴ νὰ ἀφήσει ἐλεύθερο τὸν ἥρωα καὶ νὰ τοῦ δώσει μέσο γιὰ νὰ ξαναβγεῖ στὸ πέλαγος. Ὁ Ὀρέστης, ὁ γιος τοῦ Ἀγαμέμνονα, γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ το φόνο τοῦ πατέρα του σκότωσε τὴ μητέρα τοῦ Κλυταιμνήστρα καὶ τὸν ἐραστὴ τῆς Αἴγισθο. Ὅμως οἱ Ἐρινύες, σκοτεινὲς θεότητες ποὺ τιμωροῦσαν τοὺς φονιᾶδες, καταδίωξαν τὸν Ὀρέστη, ὁ ὁποῖος ἔφτασε στὴν Ἀθήνα καὶ ζήτησε καταφύγιο στὸ ναὸ τῆς θεᾶς. Τότε ἔγινε δικαστήριο στὸν Ἄρειο Πάγο γιὰ νὰ κριθεῖ ὁ νεαρὸς μητροκτόνος, πρόεδρος ἦταν ἡ ἴδια ἡ θεά. Ἡ ψηφοφορία ἔληξε μὲ ἰσοπαλία, ἀλλὰ τελικὰ ὁ Ὀρέστης ἀθωώθηκε, γιατί ἡ ψῆφος τῆς Ἀθηνᾶς, ποὺ ἦταν ἀθωωτική, θεωρήθηκε διπλή. Ἀπὸ τότε θεσπίστηκε ὁ νόμος ὅτι ἡ ἰσοψηφία στὸ δικαστήριο μετροῦσε ὑπὲρ τοῦ κατηγορουμένου.

Προστάτευε ὅλους γενικά τους τεχνῖτες καὶ τοὺς βιοτέχνες. Ἡ ἴδια ἦταν καταπληκτικὴ ὑφάντρα. Κάποτε ἡ Ἀράχνη, μιὰ κοπέλα ἀπὸ τὴ Λυδία, ποὺ εἶχε ἀποκτήσει μεγάλη φήμη στὴν τέχνη τῆς ὑφαντικῆς, κάλεσε τὴ θεὰ σὲ διαγωνισμό. Ἀρχικὰ ἡ θεὰ ἐμφανίστηκε στὴν κοπέλα μεταμορφωμένη σὲ γριὰ καὶ τὴ συμβούλεψε νὰ δείξει μετριοφροσύνη. Ὅμως ἡ Ἀράχνη συνέχιζε νὰ καυχιέται καὶ ἡ Ἀθηνᾶ ἐκνευρισμένη πῆρε τὴν κανονική της μορφὴ καὶ ὁ διαγωνισμὸς ἄρχισε. Ἡ Παλλάδα παράστησε πάνω στὸ ὑφαντό της τὴν καθημερινὴ ζωὴ τῶν θεῶν καὶ στὶς ἄκρες σκηνὲς ποὺ φανέρωναν τὴν πανωλεθρία τῶν θνητῶν, ὅταν δὲν ὑπάκουαν τοὺς ἀθάνατους. Ἡ νεαρὴ Λυδὴ ἀπεικόνισε στὸ ὕφασμά της τὴν ἐρωτικὴ ζωὴ τῶν θεῶν καὶ ἰδιαίτερα τίς ἐξωσυζυγικές τους σχέσεις. Ἡ Ἀθηνᾶ δὲ βρῆκε κανένα ψεγάδι στὸ ἔργο τῆς Ἀράχνης ὅσῃ ὥρᾳ κι ἂν τὸ ἐξέταζε. Ἀπὸ τὸ θυμὸ καὶ τὴ ζήλια τῆς τὴ μεταμόρφωσε στὸ ὁμώνυμο ζωύφιο ποὺ ἀδιάκοπα κλώθει καὶ ὑφαίνει μὲ τὴν ἄκρη τῆς κλωστῆς της.

Κάποτε ἡ θεὰ εἶχε μιὰ διένεξη μέ τον Ἀπόλλωνα σχετικὰ μὲ τὴ μαντικὴ τέχνη. Εἶχε διδαχτεῖ ἀπὸ τίς φτερωτὲς Νύμφες τοῦ Παρνασσοῦ, τίς Θρίες, νὰ προλέγει τὸ μέλλον ἀπὸ τίς πέτρες ποὺ παράσερναν οἱ χείμαρροι. Ὅμως ὁ Φοῖβος παραπονέθηκε στὸν Δία καὶ αὐτὸς ἀποφάσισε ὑπὲρ τοῦ γιου του. Τότε ἡ Ἀθηνᾶ πέταξε χολωμένη τίς πέτρες στὴν πεδιάδα καὶ ἀπὸ τότε ἡ περιοχὴ ὀνομάστηκε Θριάσιο πεδίο.

Ἡ Ἀθηνᾶ - Παλλάδα συμβόλιζε μερικὰ ἀπὸ τὰ πιὸ σημαντικὰ ἰδεώδη τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πνεύματος. Συνδύαζε τὴ δύναμη καὶ τὴ γενναιότητα μὲ τὴ σύνεση καὶ τὴν ἐξυπνάδα. Ἀγαπημένα της σύμβολα ἦταν ἡ αἰγίδα, τὸ δόρυ, ἡ κουκουβάγια καὶ ἡ ἐλιά.

Από τότε οι Έλληνες δεν είναι ελεύθεροι! ΒΙΝΤΕΟ

Ἡ Μεσόγειος θεωρεῖται μιὰ ἀπὸ τίς σημαντικότερες κοιτίδες τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ.
Στὶς ἀκτές της ἄκμασαν κατὰ τὴν ἀρχαιότητα μεγάλοι πολιτισμοί - καί, ὡς ἐκ τούτου, ἦταν ἀναμενόμενο νὰ συγκρουστοῦν μεταξύ τους. Ἡ «κόντρα» αὐτὴ διήρκεσε γιὰ αἰῶνες, μὲ «πρωταγωνιστὲς» τοὺς Ἕλληνες, τοὺς Ἐτρούσκους (ἐξίσου ἑλληνικὸ φῦλο), τοὺς Φοίνικες καὶ τοὺς Ρωμαίους, καὶ κατέληξε- μετὰ ἀπὸ μιὰ μακρὰ περίοδο ἑλληνικῆς ὑπεροχῆς- στὸ νὰ καταστεῖ ἡ θάλασσα ἡ «Mare Nostrum» τῶν Ρωμαίων, οἱ ὁποῖοι ὡστόσο, ἀκόμα καὶ τότε, στηρίχθηκαν στὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Μεσογείου γιὰ τὴν διοίκηση καὶ τὸν πολιτισμὸ τῆς Αὐτοκρατορίας τους!
Ὁ ἀγῶνας αὐτὸς παρουσιάζεται σὲ χάρτη τοῦ S&F Production, ὅπου καταγράφονται οἱ ἐξελίξεις ἀπὸ τὸ 1209 μέχρι τὸ 146 πχ, ἔτος τῆς μάχης τῆς Λευκόπετρας, μετὰ τὴν ὁποία οἱ Ρωμαῖοι ἔθεσαν ὑπὸ τὸν ἔλεγχό τους ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα.
Ἀπὸ τότε ὁ Ἑλληνισμὸς ἐπιζητὰ ἐλευθερία, καθὼς οὔτε στὸ Βυζάντιο δὲν ἀναδείχθηκε τὸ ἐλεύθερο ἑλληνικὸ πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ἔρχεται σὲ πλήρη συμφωνία μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ! Ἀντίθετα καταπολεμήθηκε λυσσαλέα μὲ ἑκατομμύρια σφαγὲς Ἑλλήνων.
Ὅσο γιὰ τὸ σημερινὸ «ψευτορωμέϊκο» κράτος, δὲν τίθεται κἂν θέμα ἐλευθερίας καὶ αὐτοδιάθεσης.

 Εἰς νέωντα εἰς τὸ ἐπιόν....
Νέωντα: τὸ ἐπιὸν ἔτος ἥτοι εἰς τὸ αὔριον εἰς τὸ μέλλον.
Χρόνια πολλὰ καὶ καλὴ χρονιά σε ὅλους!!

Περί ἐλευθερίας στόν ἄνθρωπο

Περί ἐλευθερίας στόν ἄνθρωπο
Ἀποτέλεσμα εἰκόνας γιά προμηθεας στον βαθμό πού ζοῦμε θεῖα-νοητικά, δηλ. κατά φύσιν, καί ἀφοῦ ἡ φύση μας ἔχει καθοριστεῖ ἐκ τοῦ θείου νόμου τοῦ Πηγαίου & νοητικοῦ Πατέρα Διός, καί ἀφοῦ ὁ Ἰεροκλής λέγει ἀφενός ὅ,τι: ε   ἐλευθερίας στον ἄνθρωπο


Στόν βαθμό πού ζοῦμε θεῖα-νοητικά, δηλ. κατά φύσιν, καί ἀφοῦ ἡ φύση μας ἔχει καθοριστεῖ ἐκ τοῦ θείου νόμου τοῦ Πηγαίου & νοητικοῦ Πατέρα Διός, καί ἀφοῦ ὁ Ἰεροκλής λέγει ἀφενός ὅ,τι:

 :«Νόμος εἶναι ὁ δημιουργικὸς νοῦς καὶ ἡ θεία βούληση ἡ ὁποία παράγει αἰωνίως τὰ πάντα καὶ τὰ διατηρεῖ γιὰ πάντα. Ἔννομη τάξη εἶναι αὐτὴ ποὺ εἰσήχθῃ στοὺς ἀθάνατους θεοὺς ἀπὸ τὸν πατέρα καὶ δημιουργὸ τοῦ σύμπαντος καὶ κάνει ἀνάμεσά τους ἄλλους πρώτους καὶ ἄλλους δεύτερους. Γιατί, ἂν καὶ ἔλαβαν τὴν κορυφὴ τοῦ λογικοῦ κόσμου ὡς συνόλου, ὅμως διαφοροποιοῦνται μεταξύ τους καὶ κάποιοι εἶναι πιὸ θεϊκοὶ ἀπὸ ἄλλους. Ἔνδειξη τῆς ἀνωτερότητας καὶ τῆς κατωτερότητάς τους ὡς πρὸς τὴν οὐσία τους εἶναι ἡ σειρὰ τῶν οὐρανίων σφαιρῶν, ποὺ καθεμία ἔλαβε τὴ θέση της ἀνάλογα μὲ τὴν οὐσία καὶ τὴ δύναμή της, ὥστε ὁ νόμος νὰ στηρίζεται στὴν οὐσία τους καὶ ἡ σειρὰ νὰ εἶναι σύμφυτη μὲ τὴν ἀξία τους.

[1] Γιατί δὲν ἔλαβαν

ὑπόσταση ὅπως νά 'ναι καὶ κατόπιν διακρίθηκαν, ἀλλὰ ἦρθαν στὴν ὕπαρξη μὲ τάξη, ἀποτελῶντας διαφορετικὰ μέρη μέσα στὸν οὐρανὸ σὰν μέσα σὲ ἕναν ζωντανὸ ὀργανισμὸ καὶ διατηρῶντας τὴν τακτοποιημένη σχέση ποὺ ἔχουν μεταξύ τους κατὰ τὴν διαφοροποίησή τους ὡς πρὸς τὸ εἶδος καὶ κατὰ τὴν ταυτόχρονη συνάφειά τους, ὥστε νὰ μὴν μπορεῖ ποτὲ νὰ νοηθεῖ κάποια ἀνταλλαγῇ τῆς θέσης τους, ἐκτὸς καὶ ἂν συνοδεύεται μὲ καταστροφὴ τοῦ σύμπαντος, ἡ ὁποία εἶναι ἀδύνατον νὰ συμβεῖ, ὅσο τὸ πρῶτο αἴτιό τους εἶναι ἐντελῶς ἀμετάβλητο καὶ ἀμετάτρεπτο καὶ ἔχει τὴν οὐσία του ἴδια μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ καὶ τὴν ἀγαθότητα ὄχι ὡς κάτι ἐπίκτητο ἀλλὰ αὐθυπόστατη καὶ λόγῳ αὐτῆς ὁδηγεῖ τὰ πάντα πρὸς τὸ Εὖ Εἶναι.»[2]

καὶ ἀφετέρου ὅ,τι:

«Ποιός εἶναι ὁ νόμος καὶ ἡ τιμὴ ποὺ τὸν ἀκολουθεῖ; Ἄς ποῦμε πάλι ὅτι ὁ νόμος εἶναι ἡ ἀμετάτρεπτη καὶ δημιουργικὴ ἐνέργεια τοῦ θεοῦ, ἡ γεννῶσα τὰ θεῖα γένη καὶ τακτοποιοῦσα ἀΐδίως καὶ ἀμεταβλήτως τὰ θεϊκὰ γένη, ἐνῶ ἡ τιμὴ ποὺ συμφωνεῖ μὲ τὸν νόμο εἶναι ἡ γνώση τῆς οὐσίας ὅσων τιμῶνται καὶ ἡ κατὰ τὸ δυνατὸν ἐξομοίωση μαζί της. Γιατί αὐτὸ ποὺ θαυμάζει κανείς, τὸ μιμειται κιόλας, ὅσο εἶναι δυνατὸν σὲ αὐτόν, καὶ τιμᾷ ἐκεῖνον ποὺ δὲν χρειάζεται τίποτα, ὅταν ὑποδέχεται τὰ ἀγαθὰ ποὺ προσφέρονται ἀπὸ ἐκεῖνον.»[3]

τότε κατανοοῦμε πὼς τὸ ἀνθρώπινο ὅν - ὡς σύνθετο, ἤτοι ὡς «κρᾶμα» ἀποτελούμενο ἀπὸ τὸν καθαυτὸ & ὄντως ἄνθρωπο, δηλ. τὴν λογικὴ & ἀΐδια ψυχὴ μετὰ συμφυοῦς ἀθανάτου-αὐγοειδοὺς(αἰθερικοῦ) σώματος, καὶ ἀπὸ τὴν θνητή-ἄλογη ψυχὴ σὺν τίς 2 ζωὲς ποὺ ἀναλογοῦν σὲ κάθε μέρος - εἶναι ἐλεύθερο ὅταν ταυτίζει τὴν βούλησή του μὲ τὸν νόμο τοῦ Διός - ἤτοι μὲ τὴν δημιουργικὴ βούληση τοῦ δημιουργοῦ & πατέρα Ζήνα, ἐνῶ ὡς καθαυτό   ἄνθρωπος, ἤτοι ὡς λογικὴ & ἀΐδια ψυχὴ μετὰ συμφυοῦς ἀθανάτου-αὐγοειδοὺς(αἰθερικοῦ-φωτεινοῦ) σώματος ἀλλὰ δίχως θνητό/ὀστράκινο σῶμα, εἶναι ἐλεύθερος ὅταν ἐξομοιώνεται μὲ τοὺς Θεούς.

Ὡς ἐκ τούτου κατανοοῦμε πὼς ὑπάρχουν 2 μορφὲς ἐλευθερίας γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἡ 2η εἶναι ἡ ἀνώτερη & ὑφίσταται ὡς πρὸς τὴν καθαυτὸ & ὄντως ὑπόστασή μας - δηλ. ὡς ἔλλογη & ἀΐδια ψυχὴ μετὰ συμφυοῦς ἀθάνατου/αὐγοειδοὺς σώματος, ἐνῶ ἡ 1η ὑφίσταται ὡς σύνθετο ὅν - δηλ. ὡς λογικὴ & ἀΐδια ψυχὴ μετὰ καὶ θνητοῦ-ὀστράκινου σώματος. Ἡ 2η εἶναι ἄμεσα ἐξαρτώμενη ἀπὸ τὴν 1η καὶ παράγωγό της. Ὅποιος κατέχει τὴν 2η ἔχει καί την 1η. Ὅποιος ἔχει την 1η δὲν κατέχει ἀπαραίτητα καί την 2η.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κατέχει την 2η μορφὴ ἐλευθερίας, παρότι ζεῖ ἐν τῇ γενέσει, τότε καὶ μόνον τότε, τηρεῖ τὸν σύμφυτο στὴν οὐσία του ὅρκο πρὸς τοὺς Θεούς, δηλ. μένει προσκολλημένος παρὰ τὸν Πατέρα καὶ Δημιουργὸ Ζεὺς καὶ δὲν παραβαίνει του νόμους αὐτοῦ.

Ἄλλωστε ὁ Ἰεροκλὴς λέγει ἀφενὸς ὅ,τι:

«ὅρκος εἶναι ἡ αἰτία ποὺ διατηρεῖ τὰ πάντα στὴν κατάσταση καὶ τὰ ἐξασφαλίζει ἔτσι σὰν νὰ κρατιοῦνται ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ ὅρκου καὶ διασώζουν τὴν τάξη τοῦ νόμου, ὥστε ἀποτέλεσμα τοῦ δημιουργικοῦ νόμου νὰ εἶναι τὸ ἀπαραβίαστο τῆς τάξης τῶν δημιουργημάτων.

Γιατί τὸ νὰ διαμένουν τὰ πάντα ὅπως ἔχουν ὁριστεῖ ἀπό τον νόμου εἶναι τὸ κύριο ἔργο τοῦ θείου ὅρκου, ὁ ὁποῖος τηρεῖται προπάντων καὶ πάντα μέσα σὲ ὅσους νοῦν πάντα τὸν θεό. Μέσα σὲ ὅσους ὅμως ἄλλοτε νοοῦν καὶ ἄλλοτε ἀπομακρύνονται τῆς θείας γνώσεως, παρομοίως παραβιάζεται ὅταν ἀπομακρύνονται, καὶ τηρεῖται ὅταν ἀνυψώνονται στὴν ἐπιστροφὴ πρὸς τὸ θεῖο. Γιατί ἡ τήρηση τῶν θείων νόμων λέγεται ὅρκος, μέσῳ τοῦ ὁποίου ἔχουν δεθεῖ καὶ ἐξαρτηθεῖ ἀπὸ τὸν δημιουργὸ θεὸ ὅσα ἔχουν τὴν φύσῃ νὰ τὸν γνωρίζουν. Ἀπὸ αὐτά, ὅσα μένουν πάντοτε προσκολλημένα σὲ αὐτόν, σέβονται πάντα τὸν ὅρκο, ἐνῶ, ὅσα μερικὲς φορὲς ἀπομακρύνονται, τότε ἀσεβοῦν καὶ στὸν ὅρκο, παραβαίνοντας ὄχι μόνον τὴν τάξη τοῦ θείου νόμου ἀλλὰ καὶ τὴν πίστη τοῦ θείου ὅρκου. Ὁ ὅρκος, λοιπόν, ποὺ ἔχει λάβει ὑπόσταση ἐντὸς τῆς οὐσίας τους στὰ λογικὰ γένη εἶναι ὁ ἑξῆς : νὰ μένουν προσκολλημένα στὸν πατέρα καὶ δημιουργό τους καὶ μὲ κανέναν τρόπο νὰ μὴν παραβαίνουν τοὺς νόμους ποὺ ὁρίστηκαν ἀπὸ ἐκεῖνον».[4]

Ἀφετέρου πώς:

«μία ἀμετάτρεπτη φρουρὰ φυλάει τὸν νόμο τῆς τάξης τοῦ σύμπαντος καὶ ὅτι ὑπάρχει στοὺς παλαιοὺς τὸ ἔθος νὰ ὀνομάζουν μυστικὰ ὅρκο τὸν φύλακα αὐτῆς τῆς φρουρᾶς».[5]

Ἐξ οὗ καὶ λέγει ὅ,τι:
«κορυφαία ἀρετὴ εἶναι τὸ νὰ ἐμμένουμε ἐντὸς ὁρίων ποὺ μᾶς τέθηκαν ἐκ τῆς δημιουργίας, μὲ βάση τὰ ὁποῖα ὅλα ἔχουν διακριθεῖ ὡς πρὸς τὸ εἶδος, καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε τοὺς νόμους τῆς πρόνοιας, λόγῳ τῶν ὁποίων τὰ πάντα ἐξοικειώνονται ἀνάλογα τὴν οἰκεία τους δύναμης πρὸς τὸ σύμμετρο ἀγαθό».[6]

Ἐξ οὗ καὶ λέγει ὅ,τι:

«κορυφαία ἀρετὴ εἶναι τὸ νὰ ἐμμένουμε ἐντὸς ὁρίων ποὺ μᾶς τέθηκαν ἐκ τῆς δημιουργίας, μὲ βάση τὰ ὁποῖα ὅλα ἔχουν διακριθεῖ ὡς πρὸς τὸ εἶδος, καὶ νὰ ἀκολουθοῦμε τοὺς νόμους τῆς πρόνοιας, λόγῳ τῶν ὁποίων τὰ πάντα ἐξοικειώνονται ἀνάλογα τὴν οἰκεία τους δύναμης πρὸς τὸ σύμμετρο ἀγαθό».[6]

Στὴν 1η περίπτωση, τῆς 1ης ἐλευθερίας, ἀναφερόμαστε στὴν ταύτιση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπινου πλάσματος μὲ τὴν Φύση τοῦ Κόσμου, ἤτοι μὲ τὴν τοῦ Κόσμου Εἱμαρμένη ἢ ἀλλιῶς μὲ τοὺς ἐκ τοῦ Διὸς ἐγγεγραμμένους στὴν οὐσία μᾶς "εἰμάρμενους νόμους".
Μάλιστα κατὰ πὼς λέγει ὁ Πρόκλος:

«ὁ Πλάτων συμπεριέλαβε ὅλους τοὺς Εἰμάρμενους νόμους σὲ μιὰ δεκάδα, ἐπειδὴ ἡ δεκάδα εἶναι συγγενὴς μὲ τὴν δημιουργικὴ αἰτία. Πράγματι καὶ ὅσα ἀγαθὰ ἔχει δώσει ὁ δημιουργὸς σὲ ὁλόκληρο τὸν Κόσμο, ἀνέρχονται σὲ αὐτὸν τὸν ἀριθμό, καθὼς ὅλα κι ὅλα εἶναι δέκα. Γιατί ἡ δεκάδα ἔχει κοσμικὴ ἰδιότητα, ὅπως ἀκριβῶς λέει καὶ ὁ ὕμνος τοῦ Πυθαγόρα, ὁ ὁποῖος ἀποκαλεῖ "πανδέκτρεια, πρεσβύτατη, ποὺ θέτει ὅριο στὰ πάντα, ἀκλόνητη, ἀκούραστη δεκάδα τὴν ἀποκαλοῦν ἁγνή". Ὅλοι, λοιπόν, οἱ εἰμάρμενοι νόμοι ποὺ ἔχουν εἰπωθεῖ γιὰ τίς ψυχὲς εἶναι δέκα:

1. Πρέπει νὰ σπαρθοῦν οἱ ψυχές.
2. Πρέπει νὰ ὑπάρχει γιὰ ὅλες μιὰ κοινὴ κάθοδος σὲ κάθε περίοδο.
3. Πρέπει ἡ ψυχὴ ποὺ κατεβαίνει κατὰ τὴν πρώτη γένεση, νὰ κατέβει στὸ θεοσέβαστο ζωντανὸ ὅν.[7]
4. Πρέπει ἡ ψυχὴ ποὺ κατεβαίνει στὴν "ἀνθρώπινη φύση"[8] νὰ εἰσέλθει πρῶτα σὲ γονὴ ἀνδρός.
5. Πρέπει ἡ ψυχὴ ποὺ κατεβαίνει ἐν σώματι νὰ γεννήσει ἐπιμέρους φύσεις καὶ ἔνυλους ζωές.
6. Πρέπει ἡ ψυχὴ ποὺ κυριαρχεῖ τῆς ἐνύλου ζωῆς νὰ εἶναι δίκαιη, ἐνῶ αὐτὴ ποὺ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὴν ἔνυλη ζωὴ νὰ εἶναι ἄδικη.
7. Πρέπει ὁ δίκαιος νὰ ἐπιστρέφει στὸ σύννομο ἄστρο.
8. Πρέπει ὅποιος σφάλει κσφάλει κατὰ τὴν δεύτερη γέννηση κατερχόμενος νὰ ἐνδυθεῖ τὴ "φύση γυναικός"[9].

9. Πρέπει ὅποιος σφάλει κατὰ τὴ δεύτερη γέννηση νὰ μεταβληθεῖ κατὰ τὴν τρίτη ἀπομάκρυνση σὲ φύση(ζωὴ) θηρίου.

10.Καὶ μετὰ ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ὁ δέκατος δημιουργικὸς νόμος : μοναδικὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς, σωτηρία ἡ ὁποία σταματᾷ τὸν κύκλο τῆς ἐν τῇ γενέσει περιπλάνησης, εἶναι ἡ ζωὴ ἡ ὁποία ἀνυψώνει πρὸς τὴν περιφορὰ τῆς ταυτότητας καὶ τῆς ὁμοιότητας.

Ὅλοι, λοιπόν, οἱ νόμοι ποὺ ἔχουν εἰπωθεῖ καὶ ποὺ περιλήφθηκαν μέσα στὴν δεκάδα ἐπειδὴ οἱ Πυθαγόρειοι συνδέουν τὴ δεκάδα μὲ τὸν δημιουργὸ καὶ μὲ τὴν Εἱμαρμένη, ἐνεσπάρησαν στὶς ψυχές, προκειμένου οἱ ψυχὲς νὰ ὁδηγοῦν τὸν ἑαυτό τους (γιατί καὶ οἱ Θεοὶ θέλουν νὰ ἐξουσιάζουν τὰ αὐτοκινούμενα σὰν νὰ εἶναι αὐτοκινούμενα) καὶ προκειμένου οἱ ἴδιες νὰ εἶναι ὑπεύθυνες γιὰ τὰ μετέπειτα κακὰ ποὺ θὰ συμβοῦν καὶ νὰ μὴν εἶναι ὑπεύθυνος ὁ δημιουργός.»[10]

Στὴν 2η περίπτωση, τῆς 2ης ἐλευθερίας, ἀναφερόμαστε στὴν ταύτιση τῆς ἀνθρώπινης βούλησης μὲ τὴν δημιουργικὴ πρόνοια τοῦ δημιουργοῦ & πατέρα Ζεὺς γιὰ τὸν Κόσμο, καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἐλευθερία - διότι γιὰ τὸν λόγο ὅτι οἱ Θεοὶ εἶναι Ἐνάδες/Ἀγαθότητες, & ἐπειδὴ μοναδική τους ἐνέργεια εἶναι ἡ πρόνοια, στὸν βαθμὸ ποὺ γινόμαστε «Ἕν», προνοοῦμε γιὰ τὸν Κόσμο.


Ἄλλωστε κατὰ πὼς λέγει ὁ Πρόκλος:

<<Ἀπὸ τὰ ὄντα ἄλλα ἔχουν τὴν ὑπόστασή τους μέσα στὴν αἰωνιότητα, ἄλλα μέσα στὸν χρόνο (καὶ λέω ὅτι ἔχουν ὑπόσταση μέσα στὴν αἰωνιότητα αὐτὰ τῶν ὁποίων ἡ ἐνέργεια μαζὶ μὲ τὴν ὕπαρξη εἶναι αἰώνια, καὶ μέσα στὸν χρόνο αὐτὰ τῶν ὁποίων ἡ ὕπαρξη δὲν ὑπάρχει ἀλλὰ πάντα γεννιέται, ἀκόμα κι ἂν αὐτὸ γίνεται γιὰ ἄπειρο χρόνο) καὶ ἄλλα βρίσκονται κατὰ κάποιο τρόπο στὴ μέση μεταξὺ αὐτῶν τῶν δύο, καθὼς ἔχουν ὑπόσταση σταθερὴ καὶ ἀνώτερη ἀπὸ τὴ γέννηση, καὶ ἐνέργεια ποὺ γίνεται πάντα. Καὶ ἡ ὑπόστασή τους.

καθορίζεται ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα, ἐνῶ ἡ ἐνέργειά τους καθορίζεται ἀπὸ τὸν χρόνο. Πρέπει, λοιπόν, κάθε πρόοδος νὰ ξεκινᾷ ἀπὸ τὰ πρῶτα καὶ νὰ φτάνει μέχρι τὰ τελευταῖα περνῶντας ἀπὸ τὰ μεσαῖα. Καθώς, λοιπόν, ὑπάρχουν ὄντα ποὺ εἶναι αἰώνια πρὸς τὴν ὑπόσταση καὶ αἰώνια ὡς πρὸς τὴν ἐνέργεια καὶ ὄντα ποὺ ὑπάγονται στὸν χρόνο ὡς πρὸς καὶ τὰ δύο, εἶναι ἀνάγκη νὰ ὑπάρχει καὶ ἡ περιοχὴ τῶν μεσαίων ὄντων καὶ αὐτὴ ἡ περιοχὴ νὰ ἔχει εἴτε αἰώνια ὑπόσταση ὕπαρξη καὶ χρονικὴ ὕπαρξη, εἴτε τὸ ἀντίστροφο. Τὸ δεύτερο ὅμως εἶναι ἀδύνατον, γιατί, ἂν τὸ ἀποδεχτοῦμε, χωρὶς νὰ καταλάβουμε θὰ ἔχουμε κάνει ἀνώτερες τίς ἐνέργειες ἀπὸ τίς οὐσίες. Ἀπομένει, λοιπόν, νὰ ἀποδώσουμε στὰ μεσαῖα ὄντα αἰώνια οὐσία καὶ χρονικὴ ἐνέργεια. Ἀποκαλοῦμε, λοιπόν, αὐτὲς τίς τρεὶς τάξεις τῶν ὄντων ποὺ σοῦ ἀποδείχτηκαν νοητική, ψυχικὴ καὶ σωματική. Καὶ λέμε νοητικὴ τὴν τάξη ποὺ ὁλόκληρη βρίσκεται καὶ νοεῖ μέσα στὴν αἰωνιότητα. Σωματικὴ αὐτὴ ποὺ πάντα γεννιέται εἴτε μέσα στὸν ἄπειρο χρόνο εἴτε μέσα σὲ ἕνα μέρος τοῦ χρόνου. Καὶ ψυχικὴ αὐτὴ ποὺ ἔχει αἰώνια οὐσία καὶ χρονικὴ ἐνέργεια.»[11]

Δηλ. ἔχουμε 3εις τάξεις ὄντων:

1. Νοητική : ἡ τάξη ποὺ ὁλόκληρη βρίσκεται καὶ νοεῖ μέσα στὴν αἰωνιότητα.
2. Ψυχική : ἡ τάξη ποὺ ἔχει αἰώνια οὐσία καὶ χρονικὴ ἐνέργεια.
3. Σωματική : ἡ τάξη ποὺ πάντα γεννιέται εἴτε μέσα στὸν ἄπειρο χρόνο εἴτε μέσα σὲ ἕνα μέρος τοῦ χρόνου.
Μάλιστα ὁ Ἰεροκλής, στὸ «Ὑπόμνημα στὰ Χρυσᾶ Ἔπη τοῦ Πυθαγόρα, 24.1.1 - 24.9.6», ἀναφερόμενος στὴν οὐσία τοῦ ἀνθρώπου λέγει πώς:

«ἡ ψυχὴ βρίσκεται στὸ σύνορο μεταξὺ τῶν ὄντων ποὺ δὲν ἐκπίπτουν πρὸς τὴν κακία καὶ τῶν ὄντων ποὺ δὲν ἔχουν τὴ φύσῃ νὰ ἀνυψώνονται πρὸς τὴν ἀρετή. Γιὰ αὐτὸ καὶ ὡς πρὸς τίς καταστάσεις ἀμφιταλαντεύεται, καθὼς ἄλλοτε ζεῖ ἐκεῖ ψηλὰ τὴν νοητικὴ εὐζωία καὶ ἄλλοτε προσλαμβάνει ἐδῶ τὴν παθητικότητα τῶν αἰσθήσεων. Γιὰ αὐτὸ καὶ λέγεται ὀρθὰ ἀπὸ τὸν Ἡράκλειτο ὅτι ζοῦμε τον ἐκείνων θάνατο καὶ πεθαίνουμε ζῶντας ἐκεῖ.[12] Γιατί ὁ ἄνθρωπος κατεβαίνει καὶ ἐκπίπτει ἐκ τῆς εὐδαίμονος χώρας, ὅπως λέει ὁ Ἐμπεδοκλῆς ὁ Πυθαγόρειος : "φυγὰς θέωθεν καὶ ἀλήτης, γιατί πίστεψα στὴν μανιασμένη φιλονικία". Ὅμως ἀνεβαίνει καὶ ἀνακτᾷ τὴν παλιά του κατάσταση, ἂν φύγει ἀπό τα περὶ γῆ καὶ τὸν "ἄχαρο τόπο", ὅπως λέει ὁ ἴδιος, "ὅπου βρίσκεται ὁ Φόνος, τὸ Κότος καὶ τὰ πλήθη τῶν ὑπόλοιπων Κηρῶν", τόπος στὸν ὁποῖο ὅσοι ἐξέπεσαν "τριγυρνοῦν στὸν λειμῶνα τῆς Ἄτης μέσα στὸ σκοτάδι". Ἡ ἐπιθυμία ἐκείνου ποὺ ἐγκαταλείπει τὸν λειμῶνα τῆς Ἄτης σπεύδει πρὸς τὸν λειμῶνα τῆς ἀλήθειας, τὸν ὁποῖο ἄφησε σπρωγμένος ἀπὸ τὴν πτερόρρυση[13] τοὐ,οὗ καὶ ἦρθε σὲ γήινο σῶμα, ἀφοῦ στερήθηκε όλβιου αἰῶνος. Μὲ αὐτὰ συμφωνεῖ καὶ ὁ Πλάτων, λέγοντας τὰ ἑξῆς γιὰ τὴν κάθοδο: "ὅταν ἡ ψυχή, ἀφοῦ δὲν μπορέσει νὰ ἀκολουθήσει τὸν θεό, δὲν ἀντικρίσει τίποτε καί, ἀφοῦ συναντήσει κάποια ἀτυχία, χάσει τὰ φτερά της καὶ πέσει στὴν γῆ, τότε εἶναι νόμος αὐτὴ ἡ ψυχὴ νὰ ἐγκατασταθεῖ σὲ θνητὸ ζωντανὸ ὄν». Καὶ τὰ ἑξῆς γιὰ τὴν ἄνοδο :"ὅταν ὁ ἄνθρωπος κυριαρχήσει μὲ τὴν λογικὴ στὴ μᾶζα ποὺ τοῦ προστέθηκε ἐκ τῶν ὑστέρων καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ γῆ, ὕδωρ, ἀὴρ καὶ πῦρ καὶ εἶναι θορυβώδης καὶ ἄλογη, φτάνει στὸ εἶδος τῆς πρώτης καὶ ἄριστης καταστάσεως , ὁπότε ἀνυψώνεται καὶ στὸ σύννομο, ἀφοῦ γίνει ὑγιὴς καὶ ὁλόκληρος". Ὑγιὴς λόγῳ τῆς ἀπαλλαγῆς του ἀπὸ τὰ πάθη σὰν νὰ εἶναι νοσήματα, πρᾶγμα ποὺ ἐξασφαλίζεται μέσῳ τῆς πολιτικῆς ἀρετῆς. Ὁλόκληρος λόγῳ τῆς ἀνάτασης τοῦ νοὸς καὶ τῆς ἐπιστήμης σὰν νὰ εἶναι δικά του μέρη, πρᾶγμα ποὺ ἔχει τὴ φύσῃ νὰ ἐπιτυγχάνεται μέσῳ τῆς θεωρητικῆς ἀλήθειας. Καὶ πάλι ὅτι πρέπει μὲ τὴ φυγὴ ἀπὸ ἐδῶ θὰ θεραπεύουμε τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὰ ἀνώτερα ὄντα, τὸ δείχνει ξεκάθαρα ὁρίζοντας τὴ φιλοσοφία ὡς φυγὴ ἀπὸ τὰ ἐδῶ κακά. Γιατί μὲ τὰ ἑξῆς ἀποφαίνεται ὅτι τὰ πάθη εἶναι σύμφυτα μόνο μὲ τὰ θνητὰ ὄντα : "δὲν εἶναι ὅμως δυνατὸν νὰ ἐξαφανιστοῦνε τὰ κακὰ οὔτε νὰ βρίσκονται στοὺς Θεούς, ἀλλὰ ἀναγκαστικὰ κυκλοφοροῦν στὸν Κόσμο τοῦτο καὶ στὴν θνητὴ φύση". Γιατί τὰ ὄντα ποὺ ὑπόκεινται σὲ γέννηση καὶ φθορὰ σὲ κατάσταση ἀντίθετη πρὸ τὴ φύση τους, πρᾶγμα ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἀρχὴ τῶν κακῶν. Προσθέτει ὅμως καὶ πὼς πρέπει νὰ τὰ ἀποφεύγουμε : "Γιὰ αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ φεύγουμε ἀπὸ ἐδῶ πρὸς τὰ ἐκεῖ. Καὶ φυγὴ εἶναι ἡ ἐξομοίωση μὲ τὸν θεό, ὅσο εἶναι δυνατὸν στὸν ἄνθρωπο. Καὶ ἐξομοίωση εἶναι νὰ γίνει κάποιος δίκαιος καὶ ὅσιος μετὰ φρονήσεως". Γιατί αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ κακά, πρέπει πρῶτα νὰ ἀποστραφεῖ τὴ θνητὴ φύση. Γιατί δὲν εἶναι δυνατόν, ὅσο εἴμαστε ἀνακατεμένοι μαζί της, νὰ μὴ γεμίζουμε

ἀναγκαστικὰ καὶ μὲ τὰ κακὰ ποὺ τὴν ἀκολουθοῦν. Ὅπως ἀκριβῶς, λοιπόν, ἡ φυγὴ ἀπὸ τὸν θεὸ καὶ ἡ πτερόρρυσης τῶν κουφιζόντων φτερῶν μας ποὺ μᾶς ἀνυψώνουν πρὸς τὰ πάνω μας ἔφεραν στὴν περιοχὴ τῶν θνητῶν ὄντων, στὰ ὁποῖα ἐμφανίζονται τὰ κακά, ἔτσι καὶ ἡ ἀποβολὴ τῆς προσκόλλησης στὰ θνητὰ πάθη καὶ ἡ ἀνάπτυξη τῶν ἀρετῶν σὰν ἕνα εἶδος φτερῶν θὰ μᾶς ἀνυψώσει πρὸς τὸν τόπο ποὺ εἶναι καθαρὸς ἀπὸ τὰ κακά, πρὸς τὴν θεία εὐζωία. Γιατί ἡ οὐσία τῶν ἀνθρώπων, ἡ ὁποία βρίσκεται στὴ μέση μεταξὺ τῶν ὄντων ποὺ νοοῦν τὸν θεὸ καὶ τῶν ὄντων ποὺ ἔχουν τὴν φύσῃ νὰ μὴν τὸν νοοῦν ποτέ, ἀνεβαίνει πρὸς τὰ πρῶτα καὶ κατεβαίνει πρὸς τὰ δεύτερα, καθὼς μὲ τὴν ἀπόκτηση ἢ τὴν ἀποβολὴ τοῦ νοῦ διαδοχικὰ προσλαμβάνει τὴν ἐξομοίωση μὲ τὸν θεὸ ἢ τὴν ἐξομοίωση μὲ τὰ θηρία, λόγῳ τῆς ἀμφίβιας φύση της.»[14]

Μάλιστα ὁ Φώτιος ποὺ διασώζει τὸ "περὶ Πρόνοιας" ἔργο τοῦ Ἰεροκλή - παραφρασμένο ἀλλὰ ὄχι ἀλλοιωμένο - στὶς ἐπιτομές του, ἀναφέρει πώς:

«Ὁ Ἰεροκλὴς στὴν μελέτη του, ἀκολουθῶντας τὸν Πλάτωνα, δίνει ὑπόσταση πρῶτα στὸν δημιουργὸ Θεὸ ποὺ ἔχει τεθεῖ ἐπικεφαλῆς ὁλόκληρης τῆς ὁρατῆς καὶ ἀόρατης διακοσμήσεως(Κόσμου), ἡ ὁποία δὲν ἔχει γεννηθεῖ ἀπὸ κάποιο ὑπόστρωμα ποὺ προϋπῆρχε. Γιατί ἡ βούληση ἐκείνου ἀρκοῦσε γιὰ τὴν ὑπόσταση τῶν ὄντων. Καὶ καθὼς ἡ σωματικὴ φύση ἔχει συνταχθεῖ μὲ τὴν ἀσώματη δημιουργία, συστήνεται καὶ ἀπὸ τίς δύο. Ἕνας τελειότατος Κόσμος, διπλὸς καὶ ἕνας ταυτόχρονα. Ἐντὸς τοῦ ὑπάρχουν πρῶτα, μεσαῖα καὶ τελευταῖα ὄντα. Καὶ ἀπὸ αὐτά, τὰ πρῶτα τὰ ἀποκαλεῖ οὐράνια καὶ θεούς, τὰ μεσαῖα λογικὰ ὄντα τὰ ἀποκαλεῖ αἰθέρια καὶ ἀγαθοὺς δαίμονες, ποὺ γίνονται διερμηνεῖς καὶ ἄγγελοι(=αγγελιοφόροι) τῶν πραγμάτων ποὺ ὠφελοῦν τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ τὰ τελευταῖα λογικὰ ὄντα τὰ ἀποκαλεῖ περίγεια καὶ ἀνθρώπινες ψυχὲς ἢ ἀθάνατους ἀνθρώπους. Καὶ αὐτὰ τὰ τρία γένη ἔχουν συνδεθεῖ μεταξύ τους σὰν σὲ ἕνα ζωντανὸ ὀργανισμὸ ἢ χορὸ ἢ συμφωνία, ἐνῶ ἡ διάκρισή τους ὡς πρὸς τὴν φύση τους διατηρεῖται ἀδιατάρακτη λόγῳ τῆς ἕνωσὴς καὶ ἀλληλουχίας τους. Καὶ ὅτι τὰ ἀνώτερα κυβερνοῦν τὰ ὑποδεέστερα, καὶ ὅτι σὲ ὅλα τους βασιλεύει ὁ πατέρας καὶ δημιουργὸς Θεός. Καὶ ὅτι αὐτὴ ἡ πατρικὴ βασιλεία του ἀποτελεῖ τὴν πρόνοια ποὺ νομοθετεῖ σὲ κάθε γένος αὐτὰ ποὺ τοῦ ταιριάζουν, ἐνῶ ἡ δικαιοσύνη ποὺ τὴν ἀκολουθεῖ ἀποκαλεῖται εἱμαρμένη. Γιατί δὲν εἶναι ἡ παράλογη ἀναγκαιότητα γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦν οἱ ἀστρολόγοι, οὔτε ἡ βία γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦν οἱ Στωικοί, οὔτε αὐτὴ ποὺ θεωρεῖ ὁ Ἀλέξανδρος ἀπὸ τὴν Ἀφροδισιάδα, ὁ ὁποῖος τὴν ταύτιζε μὲ τὴν πλατωνικὴ φύση τῶν σωμάτων, οὔτε ἡ γέννηση μᾶς ποὺ ἀλλάζει μὲ ἐπωδὲς καὶ θυσίες, ὅπως θεωροῦσαν κάποιοι, ἀλλὰ ἡ δικαστικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῶν παραβατῶν σύμφωνα μὲ τὸν νόμο τῆς πρόνοιας, ἐνέργεια ἡ ὁποία μὲ τάξη καὶ εἱρμὸ διορθώνει τὰ πράγματα σύμφωνα μὲ τίς συνθῆκες ποὺ ἐπιλέγονται ἀπὸ τίς αὐτεξούσιες πράξεις μας.»

Μάλιστα:

«Λέει ὅτι ἡ πρόνοια καὶ ἡ τάξη ἀπὸ τὸν δημιουργὸ ἁπλώνεται ἀπὸ κοινοῦ σὲ ὅλα τὰ ἀθάνατα γένη, κυρίως ὅμως καὶ πιὸ φυσικὰ στὰ πρῶτα τὰ ὁποῖα ἔχουν ἄμεσα τὴ γέννησή τους ἀπὸ ἐκεῖνον καὶ βρίσκονται ἀμέσως μετὰ ἀπὸ ἐκεῖνον καὶ ἀπολαμβάνουν τὴν ἄριστη συμμετοχὴ στὰ νοητὰ ἀγαθά. Γιατί, καθὼς ὑπάρχουν τρία ἐγκόσμια γένη, τὸ κορυφαῖο καὶ τὸ πρῶτο ἀπὸ τὰ γεννήματα τοῦ δημιουργοῦ τυγχάνει ἀτρέπτου καὶ ἀμεταβλήτου πρὸς τὸν δημιουργὸ ἐξομοιώσεως ἐν πάσῃ θεοειδεὶ εὐταξίας. Ὅπως εἴπαμε ὅτι εἶναι τὸ γένος τῶν οὐρανίων ὄντων. Τὸ δεύτερο, τὸ ὁποῖο προσλαμβάνει μὲ κατώτερο καὶ ὑποβαθμισμένο τρόπο τὴν θεία τάξη, δὲν μετέχει μὲ ἀμετάβλητο καὶ ἀδιαίρετο τρόπο στὴν ἐξομοίωση μὲ τὸν δημιουργό, ἀλλὰ ἀλάνθαστα καὶ ἀδιάφθορα στρέφεται πρὸς τοὺς πατρικοὺς νόμους. Καὶ τὸ χαρακτηριστικὸ αὐτὸ τὸ ἔχουμε ἀποδώσει στὰ αἰθέρια ὄντα. Τὸ τρίτο, ὡς τελευταῖο μεταξὺ τῶν θείων γενῶν, ὄχι μόνο εἶναι κατώτερο ἀπὸ τὰ οὐράνια ὄντα ἐπειδὴ μετατρέπεται μὲ διάφορους τρόπους, ἀλλὰ εἶναι κατώτερο καὶ ἀπὸ τὴν ἀξία τῶν αἰθέριων ὄντων ἐπειδὴ μερικὲς φορὲς διαφθείρεται. Γιατί τὸ νὰ νοοῦν πάντα τὸν θεὸ καὶ νὰ κατέχουν ἠνωμένως τὴν γνώση του εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν οὐρανίων ὄντων. Τὸ νὰ νοοῦν πάντα ἀλλὰ ἀναλυμένα, εἶναι χαρακτηριστικὸ στὶς ἀνθρώπινες ψυχές, οἱ ὁποῖες ἐκ φύσεως ὑπολείπονται ἀπὸ τὴν ἀδιαίρετη νόηση τῶν οὐρανίων ὄντων καὶ ἀπὸ τὴν γνώση τῶν αἰθέριων ὄντων ποὺ πληθαίνει μὲ τάξη, ἐπειδὴ οἱ ἀνθρώπινες ψυχὲς δὲν νοοῦν οὔτε ἑνιαίως οὔτε ἀϊδίως, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἀνυψωθοῦν στὴν τάξη τῆς νόησης, μιμοῦνται τὴν αἰθέρια γνώση καί, ἀκολουθῶντας αὐτήν, καρπώνονται τὴν ἐνατένιση τῶν νοητῶν. Μετὰ τὸ τρίτο νοητικὸ γένος, τὸ ὁποῖο ἄλλοτε νοεῖ καὶ ἄλλοτε δὲν νοεῖ, ὑπάρχει αὐτὸ ποὺ δὲν νοεῖ ποτέ, σύμφωνα μὲ τὸν κανόνα τῆς τέλειας διαίρεσης. Αὐτὸ εἶναι ἐκ φύσεως ἀνόητο, καθὼς δὲν μπορεῖ μὲ κανέναν τρόπο νὰ μετέχει στὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἀρετή. Γιὰ αὐτὸ καὶ ἀπορρίπτεται ἡ ἄποψη ὅτι εἶναι γέννημα ἐκείνου. Γιατί πὼς τὸ ἄλογο καὶ τὸ ἀνόητο θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι εἰκόνα τοῦ νοητοῦ Θεοῦ ; Γιατί κάθε εἰκόνα ἐκείνου εἶναι νοήμων καὶ λογική, καὶ ἔχει τὴ φύσῃ νὰ γνωρίζει τὸν ἑαυτό της καὶ τὸν δημιουργό της.»

Ἐν ὀλίγοις καὶ συμφώνως μὲ τὸν Πρόκλο:

Εἴμαστε μεσαῖα ὄντα, ἔχουμε ἐγκατασταθεῖ μέσα στὴν ἐπιλογὴ καὶ μποροῦμε κινηθοῦμε καὶ πρὸς τίς δυὸ κατευθύνσεις. Καὶ πρὸς ὅποια κατεύθυνση καὶ ἂν κινηθοῦμε, κυριαρχούμαστε ἀπὸ τὸ σύμπαν καὶ λαμβάνουμε τὸν κλῆρο ποὺ μᾶς ἀξίζει. Καὶ ἂν κινηθοῦμε πρὸς τὸ καλύτερο, γινόμαστε νόηση, ἂν κινηθοῦμε πρὸς τὸ χειρότερο, γινόμαστε αἴσθηση. [15]

Κατὰ τὴν ἔννοια ὅτι:

ἔχουμε μιὰ γνώση μεσαία, ἀνάμεσα σὲ ὅσα μόνο γνωρίζουν καὶ σὲ ὅσα δὲν γνωρίζουν καθόλου, ἐκ τῶν ὁποίων το μὲν πρῶτο εἶναι ὁ νοῦς τὸ δὲ δεύτερο ἡ αἴσθηση. Γιατί ἡ αἴσθηση τῶν ἄλογων ὄντων δὲν γνωρίζει καθόλου τὴν ἀλήθεια, μιᾶς καὶ δὲν γνωρίζει οὔτε τὴν ἴδια τὴν οὐσία τῶν αἰσθητῶν. Ὁ νοῦς ἀπὸ τὴν ἄλλη γνωρίζει ἄμεσα τὴν ἴδια τὴν οὐσία τοῦ Ὄντος καὶ τὴν ἴδια τὴν ἀλήθεια ποὺ εἶναι πραγματική. Ἡ ψυχή, ὅμως, ἡ ὁποία βρίσκεται ἀνάμεσά τους, γνωρίζει τίς οὐσίες τῶν ὄντως Ὄντων, ἐπειδὴ εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴν αἴσθηση, καὶ δὲν τίς γνωρίζει, ἐπειδὴ εἶναι κατώτερη ἀπό τον νοῦ. [16]

Ἐν ὀλίγοις οἱ ἀνθρώπινη αὐτεξουσιότητα ὑπάρχει καὶ περιορίζεται στὴν δυνατότητα ποὺ ἔχουμε ὡς ὄντα νὰ ἐπιλέξουμε ἀνάμεσα σὲ δυὸ δρόμους:

1. Στὴν συμπαράταξη μᾶς μὲ τὴν θεία &νοητικὴ ζωή, κάτι ποὺ μᾶς καθιστά,καθιστᾷ ὡς ὄντα ἀληθῶς & ὄντως ἐλεύθερους καὶ μᾶς τοποθετεῖ παρὰ τῶν θεῶν, ὑπεράνω τῆς εἱμαρμένης.

2. Στὴν συμπαράταξη μᾶς μὲ τὴν αἴσθηση καὶ τὸ ψεῦδος της, κάτι ποὺ μᾶς ὑποδουλώνει στὴν εἱμαρμένη καὶ στὰ ἐξωτερικὰ ἐγκόσμια, αἰσθητὰ καὶ σωματικά.

Καὶ αὐτὸ κατὰ τὴν ἔννοια ὅτι μέσα στὸ σύμπαν ὑπάρχουν 3 εἰδῶν,εἰδών ὄντα : τὰ ἀνώτερα, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ ὑπάγονται μόνο στὸν νόμο τῆς πρόνοιας - αὐτοὶ εἶναι οἱ ἐγκόσμιοι θεοὶ καὶ τὰ κρείττονα γένη(κατ' οὐσίαν Ἄγγελοι, Δαίμονες & Ἥρωες), τὰ κατώτερα τὰ ὁποῖα ἔχουν σῶμα καὶ αὐτοκιούμενη ἀλλὰ ἄλλογη(θνητὴ) ψυχὴ καὶ ὑπάγονται στὸν νόμο τῆς Εἱμαρμένης - αὐτὰ εἶναι τὰ ζῶα καὶ τὰ φυτά, τέλος δὲ τὰ ἐνδιάμεσα/μεσαῖα, τὰ ὁποῖα ἔχουν σῶμα καὶ αὐτοκινούμένη ψυχὴ ἀλλὰ λογικὴ & αἴδια καὶ ὑπάγονται καὶ στὴν πρόνοια καὶ στὴν Εἱμαρμένη - αὐτοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι. Δηλ. ὅσα ἔχουν ἕνα εἶδος αὐτοκινούμενης ζωῆς καὶ ψυχῆς λογικῆς & αἴδιας εἶναι τὰ ἴδια ὑπεύθυνα γιὰ τὴν ἀξία τους μέσα στὸ σύμπαν - οἱ ἄνθρωποι, ἐνῶ ὅσα ἔχουν μὲν ἐνα εἶδος αὐτοκινούμενης ζωῆς ἀλλὰ ἡ ψυχή τους εἶναι ἄλογη δὲν εἶναι ὑπεύθυνα γιὰ τὴ δική τους ἀξία καὶ σειρὰ μέσα στὸ σύμπαν.

Ἐξ οὗ καὶ συμφώνως μὲ τὸν Ἰάμβλιχος:

«ὁ ἄνθρωπος ποὺ νοεῖται ὡς θεοποιημένος, αὐτὸς ποὺ ἀπὸ πρὶν ἦταν ἑνωμένος μὲ τὴ θέα τῶν Θεῶν, μπῆκε σὲ μιὰ ἄλλη ψυχή, στὴν περὶ τὸ ἀνθρώπινης μορφῆς εἶδος προσαρμοσμένη ψυχή, καὶ ἐγένετο μέσα στὰ δεσμὰ τῆς ἀνάγκης καὶ τῆς εἱμαρμένης.»[17]     

 Ἐπὶ τῆς οὐσίας καὶ συμφώνως μὲ τὸν Πρόκλο:

«ὑπάρχει μιὰ ψυχὴ ποὺ εἶναι ξεχωριστὴ ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ ἀπὸ κάπου ἀλλοῦ, ἀπὸ ψηλὰ ἀπὸ τοὺς θεούς, κατεβαίνει σὲ τοῦτον τὸν θνητὸ τόπο, καὶ ἄλλη ψυχὴ ποὺ λαμβάνει ὑπόσταση μέσα στὸ σῶμα καὶ εἶναι ἀχώριστη ἀπὸ τὰ ἀντικείμενα στὰ ὁποῖα κατοικεῖ. Ἡ δεύτερη ἐξαρτᾷται ἀπὸ τὴν Εἱμαρμένη, ἐνῶ ἡ πρώτη ἐξαρτᾷται ἀπὸ τὴν πρόνοια τῶν Θεῶν ὡς πρὸς τὴν οὐσία της.»[18]

Δηλαδὴ ὅπως λέγει καὶ ὁ Ἰάμβλιχος:

«Ὁ ἄνθρωπος ἔχει δυὸ ψυχές. Ἡ μία προέρχεται ἀπὸ τὸ πρῶτο νοητὸ καὶ μετέχει στὴ δύναμη τοῦ δημιουργοῦ, ἐνῶ ἡ ἄλλη παραδίδεται ἐκ της τῶν οὐρανίων περιφορᾶς καὶ σὲ αὐτὴν ἐπισέρπει(διεισδύει) ἡ θεοπτικὴ ψυχή. Καθώς, λοιπόν, αὐτὰ ἔχουν ἔτσι, ἡ ψυχὴ ποὺ ἀπὸ τῶν κόσμων κατεβαίνει σε ἐμᾶς, παρακολουθεῖ τίς περιόδους τοῦ Κόσμου, ἐνῶ ἡ ἀπὸ τοῦ νοητοῦ νοητὰ εἶναι παροῦσα. Καὶ ὑπερέχει ἀπὸ τῆς γενεσιουργοῦ ἀνακυκλώσεως, καὶ μὲ αὐτὴν λαμβάνει χώρα ἡ λύσις της εἱμαρμένη καὶ ἡ πρὸς τοὺς νοητοὺς θεοὺς ἄνοδος τῆς ἀΐδιας καὶ λογικῆς ψυχῆς, καὶ ἡ θεουργία ποὺ ἀνεβαίνει πρὸς τὸ ἀγέννητο ἐπιτελεῖται μὲ βάση αὐτὴ τὴ ζωή.»[19]

Μάλιστα κατὰ πὼς λέγει ὁ Ἰάμβλιχος:

«Ἡ οὐσία τῆς ψυχῆς εἶναι ἄϋλη καθαυτή, ἀσώματος, ἀγέννητη ἐντελῶς καὶ ἀνώλεθρη, ἔχοντας ἀπὸ τὸν ἑαυτό της τὴν ὕπαρξη καὶ τὴν ζωή της, ἐντελῶς αὐτοκινούμενη καὶ ἀρχὴ τῆς φύσης καὶ ὅλων τῶν κινήσεων. Αὐτὴ λοιπόν, στὸν βαθμὸ ποὺ εἶναι τέτοια, ἔχει περιλάβει μέσα της τὴν αὐτεξούσια καὶ τὴν ἀνεξάρτητη ζωή. Καὶ ὅσο δίνει τὸν ἑαυτό της σὲ ὅσα γεννιοῦνται καὶ ὑποτάσσει τὸν ἑαυτό της στὴν κίνηση τοῦ σύμπαντος, τόσο ἄγεται ἀπὸ τὴν εἱμαρμένη καὶ ὑποτάσσεται στὶς φυσικὲς ἀνάγκες. Καὶ ὅσο πάλι ἀναπτύσσει τὴ νοητικὴ καὶ πραγματικὰ ἀνεξάρτητη ἀπὸ ὅλα καὶ αὐτόβουλη ἐνέργεια της, τόσο πράττει ἑκούσια τὰ δικά της καὶ μὲ ἀλήθεια ἀγγίζει τὸ θεῖο, τὸ ἀγαθὸ καὶ τὸ νοητό».[20]

Ἐξ οὗ καὶ λέγει - ὁ Ἰάμβλιχος - πώς:

«Πρέπει ἄρα νὰ ἐπιδιώξουμε νὰ ζήσουμε τὸν κατὰ νοῦ βίο καὶ εἶναι ἐξαρτημένος ἀπὸ τοὺς θεούς. Διότι μόνο αὐτὸς μᾶς δίνει τὴν ἀδέσμευτη ἐξουσία τῆς ψυχῆς, μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἀνάγκης καὶ μᾶς κάνει νὰ ζοῦμε ὄχι κάποιον ἀνθρώπινο βίο, ἀλλὰ τὸν θεῖο καὶ αὐτὸν ποὺ συμπληρώνεται ἀγαθῶν ἐκ τῆς βούλησης τῶν Θεῶν.»[21]

Μάλιστα κατὰ πὼς λέγει ὁ Ἰεροκλής:

«Θὰ μπορούσαμε νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν πραγματικὴ ἀξία τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι αρἱστοτέχνης δημιουργὸς τοῦ Κόσμου, μόνο ἂν τὸν θεωρήσουμε δημιουργὸ τῶν Θεῶν καὶ τῶν ἀμετάβλητων λογικῶν ὄντων. Τὸ κείμενο τῶν χρυσῶν ἐπῶν αὐτοὺς ἀποκάλεσε ἀθάνατους θεούς, ἐκείνους ποὺ νοοῦν τὸν δημιουργὸ Θεὸ πάντα καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, καὶ ποὺ πάντα ἔχουν συνταχθεῖ μὲ τὸν ἀγαθὸ ἐκείνου, καὶ ποὺ λαμβάνουν ἀπὸ ἐκεῖνον ἀδιαίρετα καὶ ἀμετάβλητα τὴν ὕπαρξὴ καὶ τὴν εὐδαιμονία, ὥστε νὰ ἀποτελοῦν οἱ ἴδιοι εἰκόνες τῆς δημιουργικῆς αἰτίας, καθὼς εἶναι ἀπαθεῖς καὶ ἀδιάφθοροι. Γιατί ταιριάζει στὸν θεὸ νὰ δώσει ὑπόσταση σὲ τέτοιες εἰκόνες τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ ὄχι μόνον σὲ ὅλες ὅσες εἶναι μεταβλητὲς καὶ ὑπόκεινται στὴν πτώση πρὸς τὴν κακία, ὅπως εἶναι οἱ ἀνθρώπινες ψυχές, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τὸ ἔσχατο γένος τῶν λογικῶν φύσεων, ὅπως ἀκριβῶς τὸ κορυφαῖο γένος εἶναι τὸ γένος τῶν ἀθανάτων Θεῶν. Αὐτοὶ ὀνομάστηκαν ἀθάνατοι Θεοὶ σὲ ἀντιδιαστολὴ πρὸς τίς ἀνθρώπινες ψυχές, ἐπειδὴ αὐτοὶ δὲν πεθαίνουν χάνοντας τὴν θεία εὐζωία οὔτε ποτὲ περιέρχονται σὲ λήθη τῆς δικῆς τους οὐσίας καὶ τῆς ἀγαθότητας τοῦ πατέρα.

Ἡ ἀνθρώπινη ψυχή, ὅμως, ὑπόκειται σὲ αὐτὰ τὰ παθήματα, καθὼς ἄλλοτε νοεῖ τὸν θεὸ καὶ ἀνακτᾷ τὴν ἀξία της, ἄλλοτε ὅμως ἐκπίπτει ἀπὸ αὐτά. Γιὰ αὐτὸ καὶ δικαιολογημένα οἱ ἀνθρώπινες ψυχὲς χαρακτηρίζονται θνητοὶ θεοί, καθὼς κάποιες φορὲς πεθαίνουν χάνοντας τῆς θεῖα εὐζωία μὲ τὴν φυγὴ ἀπὸ τὸν θεὸ καὶ πάλι τὴν ξαναζοῦνε μὲ τὴν ἐπιστροφὴ στὸν θεό, καὶ μὲ τὸν ἕνα τρόπο ζοῦν τὴν θεία εὐζωία ἐνῶ μὲ τὸν ἄλλο τρόπο πεθαίνουν, ἐπειδὴ εἶναι ἀδύνατον μιὰ ἀθάνατη οὐσία νὰ συμμετέχει στὴν μοῖρα τοῦ θανάτου, ὄχι μὲ τὴν ἔξοδό της στὴν ἀνυπαρξία ἀλλὰ μὲ τὴν ἔκπτωση της ἀπὸ τὴν εὐδαιμονία. Γιατί θάνατος τῆς λογικῆς οὐσίας εἶναι ἡ ἀθεΐα καὶ ἡ ἄνοια, ποὺ τίς ἀκολουθεῖ ἡ ἄμετρη ἐπανάσταση τῶν παθῶν. Γιατί λόγῳ τῆς ἄγνοιας τῶν κρειττόνων πραγμάτων ἐξ ἀνάγκη γίνεται δοῦλος τῶν χειρότερων, ἀπὸ τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀλλιῶς παρὰ μόνον μὲ τὴν δια τῆς ἀναμνήσεως ἐπιστροφὴ στὸν νοῦ & στὸν θεό.»[22]

Γιὰ αὐτὸ καὶ οἱ Πυθαγόρειοι προέτρεπαν ἀφενός:

«Ἀπέφευγε τίς λεωφόρους καὶ βάδιζε ἀπὸ τὰ μονοπάτια».

Ἐπεξηγῶντας ὁ θεῖος Ἰάμβλιχος λέγει ὅτι:

«Αὐτὸ μᾶς προτρέπει νὰ ἀφήσουμε τὴν δημώδη καὶ ἀνθρώπινη ζωή, καὶ ἀξιώνει νὰ ἐπιδιώκουμε τὴν ξεχωριστὴ καὶ θεία, καὶ λέει ὅτι πρέπει νὰ περιφρονοῦμε τίς κοινὲς δοξασίες καὶ νὰ θεωροῦμε σημαντικὲς τίς ἰδιωτικὲς καὶ ἀπόρρητες, καὶ νὰ ὑποτιμᾶμε τὴν τέρψη ποὺ μᾶς φέρνει κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ ὐπερτιμᾶμε τὴν εὐδαιμονία ποὺ ἐξαρτᾷται ἀπὸ τὴν θεία βούληση, καὶ νὰ ἀφήνουμε τίς ἀνθρώπινες συνήθειες ὡς δημώδης, καὶ νὰ τίς ἀνταλλάσουμε μὲ τὴν λατρεία τῶν θεῶν ὡς ἀνώτερη ἀπὸ τὴ δημώδη ζωή.»[23]

Ἀφετέρου οἱ Πυθαγόρειοι ἔλεγαν

:
«Ἄπεχε ἀπὸ τὸ μελανούρι. Γιατί ἀνήκει στοὺς χθόνιους Θεούς.»[24]

Ἐπεξηγῶντας ὁ θεῖος Ἰάμβλιχος λέγει ὅτι:

«αὐτὸ μᾶς καλεῖ νὰ μένουμε σταθεροὶ στὴν οὐράνια πορεία τῶν ψυχῶν καὶ νὰ συνδεόμαστε μὲ τοὺς νοητικοὺς Θεούς, νὰ ἀποχωριζόμαστε ἀπὸ τὴν ἔνυλη φύση καὶ νὰ στρεφόμαστε πρὸς τὴν ἄϋλη καὶ καθαρὴ ζωή, καὶ νὰ ἀσκοῦμε τὴν ἄριστη λατρεία τῶν Θεῶν καὶ αὐτὴν ποὺ ἁρμόζει τοὺς πρώτιστους Θεούς. Αὐτά, λοιπόν, τὰ σύμβολα προτρέπουν στὴν τῶν Θεῶν γνώση καὶ θρησκεία».[25]

-------------------------

[1]  Συγκρατοῦμε ὅτι «Ἔνδειξη τῆς ἀνωτερότητας καὶ τῆς κατωτερότητάς τους ὡς πρὸς τὴν οὐσία τους - τῶν ἐγκόσμιων θεῶν - εἶναι ἡ σειρὰ τῶν οὐρανίων σφαιρῶν, ποὺ καθεμία ἔλαβε τὴ θέση της ἀνάλογα μὲ τὴν οὐσία καὶ τὴ δύναμή της, ὥστε ὁ νόμος νὰ στηρίζεται στὴν οὐσία τους καὶ ἡ σειρὰ νὰ εἶναι σύμφυτη μὲ τὴν ἀξία τους».

[2]  Βλ. Ἰεροκλὴς «Ὑπόμνημα εἰς τὰ Πυθαγορικὰ χρυσᾶ ἔπη, 1.10.3 - 1.12.11»:

In aureum carmen 1.10.3 ` to     In aureum carmen 1.12.11

νόμὸς μὲν ὁ δημιουργικὸς νοῦς καὶ ἡ θεία βούλησις ἡ ἀϊδίως παράγουσα τὰ πάντὰ καὶ εἰς ἀεὶ διασῴζουσα, τάξὶς δὲ ἔννομος ἡ ἀπὸ τοῦ πατρὸς τῶν ὅλων καὶ δημιουργοῦ τοῖς ἀθανάτοις θεοῖς συνεισελθοῦσα καὶ ποιοῦσα ἐν αὐτοῖς τοὺς μὲν πρώτούς, τοὺς δὲ δευτέρους. εἰ γὰρ καὶ ὡς ἐν παντὶ τῷ λογικῷ διακόσμῳ τὴν ἀκρότητα ἔλαχον, ὅμως ἐν ἑαυτοῖς ποικίλλονται κάί εἰσιν ἄλλοι ἄλλων θειότεροι. μήνυμα δὲ τῆς κάτ᾽ οὐσίαν αὐτῶν ὑπεροχῆς τε καὶ ὑποβάσεως ἡ τῶν οὐρανίων σφαιρῶν τάξὶς κάτ᾽ οὐσίαν καὶ δύναμιν τὴν θέσὶν διαλαχοῦσα, ὡς ἐν τῇ οὐσίᾳ αὐτῶν κεῖσθαι τὸν νόμὸν καὶ τὴν τάξὶν ὁμοφυῆ εἶναι αὐτῶν τῇ ἀξίᾳ. οὐ γὰρ ὡς ἔτυχεν ὑποστάντες ὕστερον διεκρίθησαν, ἀλλὰ τεταγμένοι προῆλθον εἰς τὸ εἶναι ὥσπερ ἐν ἑνὶ ζώῳ τῷ ὅλῳ οὐρανῷ διάφορα ὄντες μέρὴ καὶ τὴν πρὸς ἄλληλα σύνταξιν ἐν τῇ κάτ᾽ εἶδος διαστάσει ἅμα καὶ συναφῇ ἀποσῴζοντες, ὥστε μηδὲ ἐπάλλαξιν τῆς θέσεως αὐτῶν ἐπινοηθῆναί ποτε δύνασθαι εἰ μὴ μετὰ τῆς φθορᾶς τοῦ πάντός, ἣν ἀδύνατον ἐπισυμβῆναι, ἔστ᾽ ἂν ᾖ τὸ πρῶτον αὐτῶν αἴτιον ἀμετάβλητον πάντῃ καὶ ἄτρεπτον καὶ τὴν οὐσίαν τῇ ἐνεργείᾳ τὴν αὐτὴν κεκτημένον καὶ τὴν ἀγαθότητα οὐκ ἐπίκτητον ἔχον, ἀλλ᾽ οὐσιωμένην κάθ᾽ αὑτὴν καὶ δί᾽ αὐτὴν τὰ πάντὰ πρὸς τὸ εὖ εἶναι παράγον.

3] Βλ. Ἰεροκλὴς «Ὑπόμνημα εἰς τὰ Πυθαγορικὰ χρυσᾶ ἔπη, 1.16.1 - 1.17.1»:
In aureum carmen 1.16.1 ` to In aureum carmen 1.17.1

τίς δὲ ὁ νόμὸς καὶ ἡ τούτῳ ἑπομένη τίμή; πάλὶν λέγωμεν, ὅτι νόμὸς μὲν ἡ ἄτρεπτος τοῦ θεοῦ καὶ δημιουργικὴ ἐνέργεια ἡ γεννῶσα τὰ θεῖα γένὴ καὶ τάττουσα ἀϊδίως τε καὶ ἀμεταβλήτως, ἡ δὲ σύμφωνος τῷ νόμῳ τιμὴ ἡ τῆς οὐσίας ἐστὶ τῶν τιμωμένων γνῶσις καὶ ἡ πρὸς αὐτὴν κατὰ δύναμιν ἐξομοίωσις. ὃ γὰρ ἄγαταί τις, καὶ μιμεῖται, ὅσον αὐτῷ οἷόν τε, καὶ τιμὴν ποιεῖται τοῦ ἀνενδεοῦς τὴν τῶν ὑπ᾽ ἐκείνου προτεινομένων ἀγαθῶν ὑποδοχήν.

[4] Βλ., Ἰεροκλὴς «Ὑπόμνημα εἰς τὰ Πυθαγορικὰ χρυσᾶ ἔπη, 2.1.3 - 2.3.9» :
In aureum carmen 2.1.3 ` to In aureum carmen 2.3.9

ὅρκον δὲ νῦν ἑπομένως ἂν τῷ νόμῳ λέγοιμεν τὴν ἐν ταὐτότητι τὰ πάντα διατηροῦσαν αἰτίαν καὶ οὕτως αὐτὰ βεβαιουμένην ὡς ἐν ὅρκου πίστει κρατούμενα καὶ διασῴζοντα τοῦ νόμου τὴν τάξιν, ὥστε ἀποτέλεσμα τοῦ δημιουργικοῦ νόμου εἶναι τὸ ἀπαράβατον τῆς ἐν τοῖς δημιουργηθεῖσιν εὐταξίας. τὸ γὰρ διαμένειν τὰ πάντα, νόμῳ ὡς διάκειται, προηγούμενον ἔργον ἂν εἴη τοῦ θείου ὅρκου, ὃς ἐν μὲν τοῖς ἀεὶ νοοῦσι τὸν θεὸν μάλιστά τε καὶ ἀεὶ διασῴζεται. ἐν δὲ τοῖς ποτὲ μὲν νοοῦσι, ποτὲ δὲ ἀφισταμένοις τῆς θείας γνώσεως καὶ ὁ ὅρκος ὁμοίως παραβαίνεται μὲν ὑπὸ τῶν ἀφισταμένων, αὖθις δὲ τηρεῖται ὑπὸ τῶν πρὸς τὴν θείαν στροφὴν ἀναγομένων. ἡ γὰρ τήρησις τῶν θείων νόμων ὅρκος νῦν λέγεται, ᾧ δέδεται καὶ ἀνήρτηται πάντα πρὸς τὸν δημιουργὸν θεὸν τὰ γινώσκειν αὐτὸν πεφυκότα, ὧν τὰ μὲν ἀεὶ ἐχόμενα αὐτοῦ ἀεὶ σέβει τὸν ὅρκον, τὰ δὲ ἀφιστάμενά ποτε τότε καὶ περὶ τὸν ὅρκον ἀσεβεῖ, οὐ μόνον τοῦ θείου νόμου τὴν τάξιν ἀλλὰ καὶ τοῦ θείου ὅρκου τὴν πίστιν παραβαίνοντα. τοιοῦτος μὲν οὖν ὁ τοῖς λογικοῖς γένεσιν ἐνουσιωμένος ὅρκος· ἔχεσθαι τοῦ πατρὸς αὐτῶν καὶ ποιητοῦ καὶ μὴ παραβαίνειν μηδαμῆ τοὺς ὑπ᾽ ἐκείνου διορισθέντας νόμους.

[5] Βλ. Ἰεροκλὴς «Ὑπόμνημα εἰς τὰ Πυθαγορικὰ χρυσᾶ ἔπη, 1.22.2 - 1.22.5» :
In aureum carmen 1.22.2 ` to In aureum carmen 1.22.5

ἐπειδὴ δὲ τὸν νόμὸν τῆς τοῦ παντὸς διατάξεως ἄτρεπτος φρουρὰ διατηρεῖ καὶ τὸν τῆς φρουρᾶς ταύτης φύλακα τοῖς παλαιοῖς ἔθος ἦν δί᾽ ἀπορρήτων ὅρκον ὀνομάζειν,

[6] Βλ. Ἰεροκλὴς «Ὑπόμνημα εἰς τὰ Πυθαγορικὰ χρυσᾶ ἔπη, 27.9.4 - 27.9.8» :
In aureum carmen 27.9.4 ` to In aureum carmen 27.9.8

ἀκροτάτη δὲ ἀρετὴ τοῖς τε τῆς δημιουργίας ὅροις ἐμμένειν, οἷς πάντὰ κάτ᾽ εἶδος διακέκριται, καὶ τοῖς τῆς προνοίας ἕπεσθαι νόμοίς, δί᾽ οὓς τὰ πάντὰ κατὰ τὴν οἰκείαν δύναμιν πρὸς τὸ σύμμετρον ἀγαθὸν οἰκειοῦται.

[7]   Ἡ ἀΐδιος & λογικὴ ψυχὴ κατερχόμενη ἐκ τοῦ νοητοῦ ἐν τῇ γενέσει, μὲ τὸ κλείσιμο τοῦ ἐνιαυτοῦ ἢ ἅμα τὴν τελειοποίησή της(νεοτελεὶς ψυχές), ἐνδύεται ΠΑΝΤΑ ἄνθρωπο. Δὲν ἐμψυχώνει ἄλλο εἶδος σώματος.

[8]  Ἡ ἀΐδιος & λογικὴ ψυχὴ κατερχόμενη ἐκ τοῦ νοητοῦ ἐν τῇ γενέσει, μὲ τὸ κλείσιμο τοῦ ἐνιαυτοῦ ἢ ἅμα τὴν τελειοποίησή της(νεοτελεὶς ψυχές), ἐνδύεται ἄνθρωπο καὶ ἀνήρ, δηλ. λογικὴ δηλ. ζωή.

9] Ἡ ἀΐδιος & λογικὴ ψυχὴ κατερχόμενη ἐκ τοῦ νοητοῦ ἐν τῇ γενέσει ἐνδύεται ἄνθρωπο, μὲ τὸ κλείσιμο τοῦ ἐνιαυτοῦ ἢ ἅμα τὴν τελειοποίησή της(νεοτελεὶς ψυχές), ἐνδύεται ἄνθρωπο καὶ ἀνήρ, δηλ. λογικὴ δηλ. ζωή, ἂν ὅμως περιπέσει σὲ σφάλματα, στὴν δεύτερη γέννησή της -πλέον πηγαίνει ἀπὸ γέννηση σὲ γέννηση - ἐνδύεται μιὰ ζωὴ ἐνδιάμεση τῆς λογικῆς καὶ ἄλογης, αὐτὴ ἡ ζωὴ συμβολίζεται μὲ τὴν γυναῖκα. Ἡ Λογικὴ ζωὴ μὲ τὸν ἄνδρα καὶ ἡ ἄλογη μὲ τὸν πίθηκο.

[10] Βλ., Πρόκλος «Εἰς Τίμαιον Πλάτωνος, βιβλίο Ε', 3.301.24 - 3.303.32» :

Επὶ δὲ τὴν λέξὶν χωρήσαντες ἐκεῖνο πρῶτον πιέσωμεν, ὅτι πάντὰς τοὺς εἱμαρμένους νόμοὺς διὰ τῆς δεκάδος περιέλαβε, διότι καὶ συμφυής ἐστιν ἡ δεκὰς πρὸς τὴν δημιουργικὴν αἰτίαν· †ἤγουν καὶ ὅσα ἀγαθὰ τῷ παντὶ κόσμῳ δέδωκεν ὁ δημιουρ γός, εἰς τοῦτον τελοῦντα τὸν ἀριθμόν, ὄντα τὰ πάντὰ δέκά· καὶ γάρ ἐστιν ἡ δεκὰς κοσμική, καθάπερ ὁ <ὕμνος ὁ Πυθαγόρειοσ> λέγεί, <πανδεχέα, πρέσβειραν> αὐτὴν καλῶν, <ὅρον περὶ πᾶσι τιθεῖσαν, ἄτροπον, ἀκαμάτην· δεκάδα κλείουσί μὶν ἁγνήν>. εἰσὶν οὖν καὶ οἱ νόμοὶ οἱ περὶ τῶν ψυχῶν οἱ εἱμαρμένοι πάντὲς οἱ εἰρημένοι δέκά· δεῖ σπαρῆναι τὰς ψύχάς. δεῖ μίὰν εἶναι πάσαὶς κάθοδον κοινὴν ἐν ἑκάστῃ περιόδῳ. δεῖ κατιοῦσαν ἐν τῇ πρώτῃ γενέσει τὴν ψυχὴν εἰς τὸ θεοσεβὲς κατιέναι ζῷον. δεῖ τὴν κατιοῦσαν εἰς ἀνθρωπίνην φύσὶν εἰς ἀνδρὸς ἰέναι πρῶτον γόνήν. δεῖ τὴν ἐν σώματι ψυχὴν μεριστὰς φῦσαι καὶ ἐνύλους ζώάς. δεῖ τὴν μὲν κρατοῦσαν τῆς ἐνύλου ζωῆς δικαίαν εἶναι, τὴν δὲ κρατουμένην ὑπ᾽ αὐτῆς ἄδικον. δεῖ τὸν δίκαιον εἰς τὸ σύννομον ἄστρον ἀνατρέχειν. δεῖ τὸν ἁμαρτόντα κατιέναι πάλὶν εἰς γυναικὸς φύσὶν ἐν δευτέρᾳ γενέσει. δεῖ τὸν ἐν τῇ δευτέρᾳ γενέσει.

σφαλέντα κατὰ τὴν τρίτὴν ἀπόστασιν εἰς θήρειον μεταβάλλειν φύσίν. καὶ ἐπὶ πᾶσι νόμὸς δημιουργικὸς δέκατος· μίὰ σωτηρία τῆς ψυχῆς, παύουσα τὸν κύκλὸν τῆς ἐν τῇ γενέσει τῆς πλάνής, ἡ πρὸς τὴν ταὐτοῦ καὶ ὁμοίου περίοδον ἀνάγουσα ζώή. πάντὲς δὴ οὖν οἱ εἰρημένοι νόμοί, διὰ τῆς δεκάδος περιληφθέντες, διότι τὴν δεκάδα καὶ τῷ δημιουργῷ προσοικειοῦσι καὶ τῇ εἱμαρμένῃ <Πυθαγορείων παῖδεσ>, ἐνεσπάρησαν ταῖς ψυχαῖς, ἵνα δὴ καὶ ἑαυτὰς ἄγωσι (καὶ γὰρ οἱ θεοὶ βούλονται τῶν αὐτοκινήτων ἄρχειν ὡς αὐτοκινήτων ὄντων), καὶ ἵνα τῶν ἔπειτα κακῶν αὐταὶ ἑαυταῖς ὦσιν αἴτιαι καὶ ὁ δημιουργὸς ἀναίτιος·

[11] Βλ., Πρόκλος «Περὶ πρόνοιας καὶ εἱμαρμένης καὶ τοῦ ἐφ ἠμί, 9».
[12] Πεθαίνουμε στὸν νοητὸ Κόσμο γιὰ νὰ ἔρθουμε στὸν αἰσθητὸ καὶ πεθαίνουμε στὸν αἰσθητὸ γιὰ νὰ γυρίσουμε στὸν νοητό.
[13] ἀπώλεια τῶν φτερῶν τῆς ψυχῆς.
[14] Βλ. Ἰεροκλὴς «Ὑπόμνημα εἰς τὰ Πυθαγορικὰ χρυσᾶ ἔπη, 24.1.1 - 24.9.6» :
In aureum carmen 24.1.1 ` to In aureum carmen 24.9.6

Τῆς τῶν ἀσωμάτων καὶ σωματικῶν γενῶν καλῶς γνωσθείσης διατάξεως ἕπεται καὶ τὴν ἀνθρώπου οὐσίαν ἀκριβῶς γνωρίζεσθαι, οἵα τε οὖσα τυγχάνει καὶ οἵων δεκτικὴ παθημάτων, καὶ ὅτι ἐν μεθορίῳ ἐστὶ τῶν τε ἀπτώτων εἰς κακίαν καὶ τῶν πρὸς ἀρετὴν οὐ πεφυκότων ἀνάγεσθαι· διὸ καὶ ἐπαμφοτερίζει ταῖς σχέσεσιν, ὁτὲ μὲν ἐκεῖ ζῶν τὴν νοερὰν εὐζωΐαν, ὁτὲ δὲ ἐνταῦθα τὴν αἰσθητικὴν ἐμπάθειαν προσλαμβάνων, ἔνθεν καὶ λέγεται ὀρθῶς ὑπὸ Ἡρακλείτου, ὅτι ζῶμεν τὸν ἐκείνων θάνατον, τεθνήκαμεν δὲ τὸν ἐκείνων βίον. κάτεισι γὰρ καὶ ἀποπίπτει τῆς εὐδαίμονος χώρας ὁ ἄνθρωπος, ὡς Ἐμπεδοκλῆς φησιν ὁ Πυθαγόρειος, φυγὰς θεόθεν καὶ ἀλήτης, νείκεϊ μαινομένῳ πίσυνος. ἄνεισι δὲ καὶ τὴν ἀρχαίαν ἕξιν ἀπολαμβάνει, εἰ φύγοι τὰ περὶ γῆν καὶ τὸν ἀτερπέα χῶρον, ὡς ὁ αὐτὸς λέγει, ἔνθα Φόνος τε Κότος τε καὶ ἄλλων ἔθνεα Κηρῶν, εἰς ὃν οἱ ἐκπεσόντες Ἄτης ἂν λειμῶνα κατὰ σκότος ἠλάσκουσιν. ἡ δὲ ἔφεσις τοῦ φεύγοντος τὸν τῆς Ἄτης λειμῶνα πρὸς τὸν τῆς ἀληθείας ἐπείγεται λειμῶνα, ὃν ἀπολιπὼν τῇ ὁρμῇ τῆς πτερορρυήσεως εἰς γήινον ἔρχεται σῶμα ὀλβίου αἰῶνος ἀμερθείς. τούτοις δὲ καὶ ὁ Πλάτων ἐστὶ σύμφωνος περὶ μὲν τῆς καθόδου ταυτὶ λέγων· ὅταν δὲ ἀδυνατήσασα ἐπισπέσθαι μὴ ἴδῃ καί τινι συντυχίᾳ χρησαμένη πτερορρυήσῃ τε καὶ ἐπὶ τὴν γῆν πέσῃ, τότε νόμος ταύτην εἰς ζῷον θνητὸν εἰσοικίζεσθαι. περὶ δὲ τῆς ἀνόδου ταῦτα· ὅτι τὸν προσφύντα ὕστερον ὄχλον ἐκ γῆς καὶ ὕδατος καὶ ἀέρος καὶ πυρός, θορυβώδη καὶ ἄλογον ὄντα, λόγῳ κρατήσας ὁ ἄνθρωπος εἰς τὸ τῆς πρώτης καὶ ἀρίστης ἀφικνεῖται εἶδος ἕξεως, ὅτε καὶ εἰς τὸ ξύννομον ἄστρον ἀνάγεται ὑγιὴς καὶ ὁλόκληρος γενόμενος· ὑγιὴς μὲν τῇ τῶν παθῶν ὡς νοσημάτων ἀπαλλαγῇ, ὃ διὰ τῆς πολιτικῆς ἀρετῆς παραγίνεται, ὁλόκληρος δὲ τῇ νοῦ καὶ ἐπιστήμης ὡς οἰκείων μερῶν ἀναλήψει, ὃ διὰ τῆς θεωρητικῆς ἀληθείας κατορθοῦσθαι πέφυκεν. καὶ πάλιν, ὡς δέοι τῇ ἐντεῦθεν φυγῇ τὴν ἀπὸ τῶν κρειττόνων γενομένην ἀπόστασιν ἐξιάσασθαι, σαφῶς παρίστησι φυγὴν τῶν τῇδε κακῶν τὴν φιλοσοφίαν ὁριζόμενος. συμπεφυκέναι γὰρ τὰ πάθη μόνοις τοῖς θνητοῖς ἀποφαίνεται διὰ τούτων· ἀλλ᾽ οὐδὲ ἀπολέσθαι τὰ κακὰ δυνατὸν οὔτε ἐν θεοῖς εἶναι, περὶ δὲ τόνδε τὸν τόπον καὶ τὴν θνητὴν φύσιν περιπολεῖν ἐξ ἀνάγκης. τοῖς γὰρ ἐν γενέσει καὶ φθορᾷ πάντως που καὶ τὸ παρὰ φύσιν διατεθῆναι δύνασθαι παρέπεται, ὅπερ ἦν τῶν κακῶν ἀρχή. πῶς δὲ δεῖ ταῦτα φυγεῖν ἐπάγει· διὸ δεῖ ἐνθένδε ἐκεῖσε φυγεῖν. φυγὴ δὲ ὁμοίωσις θεῷ κατὰ τὸ δυνατὸν ἀνθρώπῳ· ὁμοίωσις δὲ δίκαιον καὶ ὅσιον μετὰ φρονήσεως γενέσθαι. τὸν γὰρ ἀποδρᾶναι βουλόμενον τὰ κακὰ τὴν θνητὴν φύσιν πρῶτον ἀποστραφῆναι δεῖ· οὐ γὰρ οἷόν τε ταύτῃ συμπεφυρμένους μὴ καὶ τῶν ἑπομένων αὐτῇ κακῶν ἐξ ἀνάγκης ἀναπίμπλασθαι. ὥσπερ οὖν ἡ θεόθεν φυγὴ καὶ ἡ πτερορρύησις τῶν κουφιζόντων ἡμᾶς πρὸς τὰ ἄνω πτερῶν εἰς τὸν τῶν θνητῶν ἤνεγκε τόπον, οἶς τὰ κακὰ συνεισέρχεται, οὕτω καὶ ἡ τῆς θνητῆς προσπαθείας ἀποβολὴ καὶ ἡ τῶν ἀρετῶν οἷον πτερῶν τινων ἔκφυσις πρὸς τὸν τῶν κακῶν καθαρὸν τόπον, πρὸς τὴν θείαν εὐζωΐαν ἡμᾶς ἀνάξει. μέση γὰρ οὖσα ἡ τοῦ ἀνθρώπου οὐσία τῶν τε ἀεὶ νοούντων τὸν θεὸν καὶ τῶν μηδέποτε νοεῖν πεφυκότων ἄνεισί τε πρὸς ἐκεῖνα καὶ κάτεισι πρὸς ταῦτα, νοῦ κτήσει καὶ ἀποβολῇ πρὸς τὴν θείαν ὁμοίωσιν καὶ τὴν θήρειον διὰ τὸ τῆς φύσεως ἀμφίβιον ἀνὰ μέρος οἰκειουμένη.

[15] Βλ. Πρόκλος «Περὶ πρόνοιας καὶ εἱμαρμένης καὶ τοῦ ἐφ ἠμί, 60.1-7».
[16] Βλ. Πρόκλος «Περὶ πρόνοιας καὶ εἱμαρμένης καὶ τοῦ ἐφ ἠμί, 51».
[17] Βλ., Ἰάμβλιχος «Περὶ Μυστηρίων, 10.5.7 - 10.5.11» :
Myst 10.5.7 ` to Myst 10.5.11

ὁ θεωτὸς νοούμενος ἄνθρωπος, ἡνωμένος τὸ πρόσθεν τῇ θέᾳ τῶν θεῶν, ἐπεισῆλθεν ἑτέρᾳ ψυχῇ τῇ περὶ τὸ ἀνθρώπινον μορφῆς εἶδος συνηρμοσμένῃ, καὶ διὰ τοῦτο ἐν τῷ τῆς ἀνάγκης καὶ εἱμαρμένης ἐγένετο δεσμῷ.

[18] Βλ., Πρόκλος «Περὶ πρόνοιας καὶ εἱμαρμένης καὶ τοῦ ἐφ ἠμί, 3».
[19] Βλ., Ἰάμβλιχος «Περὶ Μυστηρίων, 8.6.4 - 8.6.15» :
Myst 8.6.4 ` to Myst 8.6.15

 Δύο γὰρ ἔχει ψυχάς, ὡς ταῦτά φησι τὰ γράμματα, ὁ ἄνθρωπος· καὶ ἡ μέν ἐστιν ἀπὸ τοῦ πρώτου νοητοῦ, μετέχουσα καὶ τῆς τοῦ δημιουργοῦ δυνάμεως, ἡ δὲ ἐνδιδομένη ἐκ τῆς τῶν οὐρανίων περιφορᾶς, εἰς ἣν ἐπεισέρπει ἡ θεοπτικὴ ψυχή· τούτων δὴ οὕτως ἐχόντων ἡ μὲν ἀπὸ τῶν κόσμων εἰς ἡμᾶς καθήκουσα ψυχὴ ταῖς περιόδοις συνακολουθεῖ τῶν κόσμων, ἡ δὲ   ἀπὸ τοῦ νοητοῦ νοητῶς παροῦσα τῆς γενεσιουργοῦ κυκλήσεως ὑπερέχει, καὶ κατ᾽ αὐτὴν ἥ τε λύσις γίγνεται τῆς εἱμαρμένης καὶ ἡ πρὸς τοὺς νοητοὺς θεοὺς ἄνοδος, θεουργία τε ὅση πρὸς τὸ ἀγέννητον ἀνάγεται κατὰ τὴν τοιαύτην ζωὴν ἀποτελεῖται.

Δύο γὰρ ἔχει ψυχάς, ὡς ταῦτά φησι τὰ γράμματα, ὁ ἄνθρωπος· καὶ ἡ μέν ἐστιν ἀπὸ τοῦ πρώτου νοητοῦ, μετέχουσα καὶ τῆς τοῦ δημιουργοῦ δυνάμεως, ἡ δὲ ἐνδιδομένη ἐκ τῆς τῶν οὐρανίων περιφορᾶς, εἰς ἣν ἐπεισέρπει ἡ θεοπτικὴ ψυχή· τούτων δὴ οὕτως ἐχόντων ἡ μὲν ἀπὸ τῶν κόσμων εἰς ἡμᾶς καθήκουσα ψυχὴ ταῖς περιόδοις συνακολουθεῖ τῶν κόσμων, ἡ δὲ ἀπὸ τοῦ νοητοῦ νοητῶς παροῦσα τῆς γενεσιουργοῦ κυκλήσεως ὑπερέχει, καὶ κατ᾽ αὐτὴν ἥ τε λύσις γίγνεται τῆς εἱμαρμένης καὶ ἡ πρὸς τοὺς νοητοὺς θεοὺς ἄνοδος, θεουργία τε ὅση πρὸς τὸ ἀγέννητον ἀνάγεται κατὰ τὴν τοιαύτην ζωὴν ἀποτελεῖται.

[20] Βλ., Στοβαῖος «Ἀνθολόγιο : ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ τοῦ Ἰάμβλιχου στὸν Μακεδόνιο γιὰ τὴν εἱμαρμένη, 2.8.43.1 - 2.8.48.12» :
Anthologium 2.8.43.1 ` to Anthologium 2.8.45.12

Οὐσία ἐστὶν ἄϋλος ἡ τῆς ψυχῆς καθ᾽ ἑαυτήν, ἀσώματος, ἀγέννητος πάντῃ καὶ ἀνώλεθρος, παρ᾽ ἑαυτῆς ἔχουσα τὸ εἶναι καὶ τὸ ζῆν, αὐτοκίνητος παντελῶς καὶ ἀρχὴ τῆς φύσεως καὶ τῶν ὅλων κινήσεων. Αὕτη δὴ οὖν καθ᾽ ὅσον ἐστὶ τοιαύτη, καὶ τὴν αὐτεξούσιον καὶ τὴν ἀπόλυτον περιείληφεν ἐν ἑαυτῇ ζωήν. <Καὶ> καθ᾽ ὅσον μὲν δίδωσιν ἑαυτὴν εἰς τὰ γιγνόμενα καὶ ὑπὸ τὴν τοῦ παντὸς φορὰν ἑαυτὴν ὑποτάττει, κατὰ τοσοῦτον καὶ ὑπὸ τὴν εἱμαρμένην ἄγεται καὶ δουλεύει ταῖς τῆς φύσεως ἀνάγκαις· καθ᾽ ὅσον δὲ αὖ τὴν νοερὰν ἑαυτῆς καὶ τῷ ὄντι ἄφετον ἀπὸ πάντων καὶ αὐθαίρετον ἐνέργειαν ἐνεργεῖ, κατὰ τοσοῦτον τὰ ἑαυτῆς ἑκουσίως πράττει καὶ τοῦ θείου καὶ ἀγαθοῦ καὶ νοητοῦ μετ᾽ ἀληθείας ἐφάπτεται.

[21] Βλ., Στοβαῖος «Ἀνθολόγιο : ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ τοῦ Ἰάμβλιχου στὸν Μακεδόνιο γιὰ τὴν εἱμαρμένη, 2.8.44.2 - 2.8.44.7» :
Anthologium 2.8.44.2 ` to Anthologium 2.8.44.7

Τὸν κατὰ νοῦν ἄρα βίον καὶ τὸν ἐχόμενον τῶν θεῶν διαζῆν μελετητέον· οὗτος γὰρ ἡμῖν μόνος ἀποδίδωσι τὴν ἀδέσποτον τῆς ψυχῆς ἐξουσίαν, ἀπολύει τε ἡμᾶς τῶν ἀναγκαίων δεσμῶν καὶ ποιεῖ ζῆν οὐκ ἀνθρώπινόν τινα βίον, ἀλλὰ τὸν θεῖον καὶ τῇ βουλήσει τῶν θεῶν ἀγαθῶν ἀποπληρούμενον.

[22] Βλ. Ἰεροκλὴς «Ὑπόμνημα εἰς τὰ Πυθαγορικὰ χρυσᾶ ἔπη, 1.3.1 - 1.6.5» :
In aureum carmen 1.3.1 ` to In aureum carmen 1.6.5

τὴν δὲ ὄντως ἀξίαν τοῦ κοσμοποιοῦ καὶ ἀριστοτέχνου θεοῦ μόνως ἂν ἐξεύροιμεν, εἰ καὶ θεῶν αἴτιον αὐτὸν καὶ ἀτρέπτων λογικῶν οὐσιῶν ποιητὴν θησόμεθα. τούτους γὰρ νῦν ἀθανάτους θεοὺς ὠνόμασεν ὁ λόγος τοὺς ἀεὶ καὶ ὡσαύτως νοοῦντας τὸν δημιουργὸν θεὸν καὶ ἀεὶ πρὸς τὸ ἐκείνου ἀγαθὸν συντεταγμένους καὶ ἀπ᾽ ἐκείνου τὸ εἶναι καὶ τὸ εὖ εἶναι ἀμερίστως τε καὶ ἀτρέπτως λαμβάνοντας, ὡς τῆς δημιουργικῆς αἰτίας εἰκόνας αὐτοὺς ὄντας ἀπαθεῖς καὶ ἀκακύντους. πρέπει γὰρ τῷ θεῷ καὶ τοιαύτας ὑποστῆσαι ἑαυτοῦ εἰκόνας καὶ μὴ πάσας τρεπτὰς καὶ ἐμπαθεῖς τῇ εἰς κακίαν ὑποφορᾷ, οἶαί εἰσιν αἱ ἀνθρώπιναι ψυχαί, τῶν λογικῶν φύσεων τὸ ἔσχατον οὖσαι γένος, ὥσπερ αὖ ἀκρότατον ἦν νῦν τὸ τῶν ἀθανάτων θεῶν λεγόμενον γένος. καὶ μήποτε πρὸς ἀντιδιαστολὴν τῶν ἀνθρωπίνων ψυχῶν ἀθάνατοι θεοὶ οὗτοι ἐκλήθησαν ὡς μὴ ἀποθνήσκοντες τὴν θείαν εὐζωΐαν μηδὲ ἐν λήθῃ ποτὲ γιγνόμενοι μήτε τῆς ἑαυτῶν οὐσίας μήτε τῆς τοῦ πατρὸς 1.5 ἀγαθότητος. τούτοις δὲ ἡ ἀνθρωπίνη ψυχὴ τοῖς πάθεσιν ὑπόκειται, ποτὲ μὲν νοοῦσα τὸν θεὸν καὶ τὴν ἑαυτῆς ἀξίαν ἀπολαμβάνουσα, ποτὲ δὲ τούτων ἀποπίπτουσα. διὸ καὶ εἰκότως θνητοὶ θεοὶ λέγοιντο ἂν αἱ ἀνθρώπιναι ψυχαὶ ὡς ἀποθνῄσκουσαί ποτε τὴν θείαν εὐζωΐαν τῇ ἀπὸ θεοῦ φυγῇ καὶ ἀναβιωσκόμεναι αὐτὴν πάλιν τῇ πρὸς θεὸν ἐπιστροφῇ καὶ οὕτω μὲν ζῶσαι τὸν θεῖον βίον, ἐκείνως δὲ ἀποθνῄσκουσαι, ὡς οἷόν τε ἀθανάτῳ οὐσίᾳ θανάτου μοίρας μεταλαχεῖν, οὐ τῇ εἰς τὸ μὴ εἶναι ἐκβάσει, ἀλλὰ τῇ τοῦ εὖ εἶναι ἀποπτώσει. θάνατος γὰρ λογικῆς οὐσίας ἀθεΐα καὶ ἄνοια, οἷς ἕπεται καὶ ἡ περὶ τὸν βίον ἄμετρος τῶν παθῶν ἐπανάστασις. ἐν γὰρ τῇ ἀγνοίᾳ τῶν κρειττόνων ἀνάγκη δουλεύειν τοῖς χείροσιν, ὧν ἐλευθεριάσαι ἄλλως οὐχ οἷόν τε ἢ τῇ δι᾽ ἀναμνήσεως εἰς νοῦν καὶ θεὸν ἐπιστροφῇ.

[23] Βλ. Ἰάμβλιχος «Προτρεπτικὸς ἐπὶ Φιλοσοφία, 111.17 - 111.28» :
Protr 111.17 ` to Protr 111.28

Οἶμαι δ᾽ ὅτι καὶ τὸ ἐπὶ τούτοις εἰς τὸ αὐτὸ συντείνει· <τὰς λεωφόρους ὁδοὺς ἐκκλίνων διὰ τῶν ἀτραπῶν βάδιζε.> καὶ γὰρ τοῦτο τὴν μὲν δημώδη καὶ ἀνθρωπίνην ζωὴν ἀφιέναι παραγγέλλει, τὴν δὲ χωριστὴν καὶ θείαν μεταδιώκειν ἀξιοῖ, καὶ τὰ μὲν δοξάσματα τὰ κοινά φησι δεῖν ὑπερορᾶν, τὰ δὲ ἴδια καὶ ἀπόρρητα περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι, καὶ τὴν μὲν πρὸς ἀνθρώπους φέρουσαν τέρψιν ἀτιμάζειν, τὴν δὲ τῆς θείας βουλήσεως ἐχομένην εὐπραγίαν περὶ πολλοῦ ποιεῖσθαι, καὶ τὰ μὲν ἀνθρώπινα ἔθη ἐᾶν ὡς δημώδη, τὰς δὲ τῶν θεῶν θρησκείας ὡς ὑπερεχούσας τὴν δημώδη ζωὴν ἀνταλλάττεσθαι.

[24] Testimonia et fragmenta c6.33 ` to Testimonia et fragmenta c6.34

μελαν ούρου ἀπέχου· χθονίων γάρ ἐστι θεῶν.

[25] Βλ. Ἰάμβλιχος «Προτρεπτικὸς ἐπὶ Φιλοσοφία, 111.29 - 112.8» :
Protr 111.29 ` to Protr 112.8

Συγγενὲς δ᾽ ἐστὶ τούτῳ καὶ τὸ ἐφεξῆς· <μελανούρου ἀπέχου· χθονίων γάρ ἐστι θεῶν.> τὰ μὲν οὖν ἄλλα περὶ αὐτοῦ ἐν τῷ Περὶ συμβόλων ἐροῦμεν, ὅσα δὲ εἰς προτροπὴν ἁρμόζει, παραγγέλλει τῆς οὐρανίας πορείας ἀντέχεσθαι καὶ τοῖς νοεροῖς θεοῖς συνάπτεσθαι, τῆς τε ἐνύλου φύσεως χωρίζεσθαι καὶ περιάγεσθαι πρὸς τὴν ἄυλον καὶ καθαρὰν ζωήν, θεῶν τε θεραπείᾳ χρῆσθαι τῇ ἀρίστῃ καὶ μάλιστα τοῖς πρωτίστοις θεοῖς προσηκούσῃ.