Τὸ Μυστικὸ τοῦ Αἰῶνα - Ὁ Ἱπποκράτης ἔχει τὴ θεραπεία τοῦ καρκίνου!

Τὸ Μυστικὸ τοῦ Αἰῶνα - Ὁ Ἱπποκράτης ἔχει τὴ θεραπεία τοῦ καρκίνου!

Ἡ Ἱπποκράτειος Ἀντικαρκινικὴ Ἄμυνα, στηρίζεται στὴν ἰσορροπία τῶν 4 βασικῶν γεύσεων.

ἑλληνικά

Ἀμυγδαλέλαιο λαμβάνεται ἀπὸ τοὺς καρποὺς τοῦ ἀμύγδαλου. Πλούσιο σὲ βιταμίνες Α, Ε, Β1, Β2, Β6, Β17 καὶ ἰχνοστοιχεία. Ἡ βιταμίνη Β17 δὲν εἶναι βιταμίνη. Εἶναι ἡ παλιὰ ὀνομασία τῆς ἀμυγδαλίνης.

Ἡ ἀμυγδαλίνη εἶναι τὸ πικρὸ συστατικὸ τῶν ἀμυγδάλων καὶ μιὰ πιθανὴ τοξίνη ἀφοῦ μπορεῖ νὰ ἀπελευθερώσει κυανίδη στὸν ὀργανισμό. Ἡ ἀμυγδαλίνη θεωρεῖται ὅτι ἔχει ἀντικαρκινικὲς ἰδιότητες, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἔχει ἀποδειχθεῖ ἐπιστημονικά.

Ἔχει ὑποστηριχθεῖ, ὅτι μὲ τὸν ἀποκλεισμὸ τῶν πικρῶν οὐσιῶν - μόνο ἡδονὴ καὶ εὐχαρίστηση στὸ λάρυγγά μας εἶναι τὸ σύνθημά μας - ἀποκλείσαμε μιὰ ἀπὸ τίς 4 βασικὲς γεύσεις: ἁλμυρό, ξινό, πικρό, γλυκό. Πολλοὶ ἔχουν ἀπορρίψει καὶ τὸ ξινὸ καὶ ἔχουν ἐπιλέξει τὸ ἁλμυρὸ καὶ τὸ γλυκό. Ἔτσι ἔχει χαθεῖ ἡ ἰσορροπία. Ὁ Ἱπποκράτης τόνιζε τὴν ἰσορροπία, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὸν πατέρα τῆς ἑλληνικῆς ἰατρικῆς τὸν γιατρὸ Ἀλκμαίωνα.

Αὐτὸς θεωρεῖται ἡ κορυφὴ τῆς ἑλληνικῆς ἰατρικῆς γιατί πρῶτος αὐτὸς ἀσχολήθηκε μὲ τὴν ἀνατομία καὶ φυσιολογία καὶ διατύπωσε ὡς ἑξῆς τίς ἀντιλήψεις του γιὰ τὴν ὑγεία καὶ τὴν ἀρρώστια, ποὺ υἱοθέτησε καὶ ὁ Ἱπποκράτης:

«Ἐκεῖνο ποὺ διατηρεῖ τὴν ὑγεία εἶναι ἰσομερὴς κατανομὴ καὶ ἀκριβὴς μείξη μέσα στὸ σῶμα τῶν δυνάμεων (= ἰσονομία) τοῦ ξηροῦ, τοῦ ὑγροῦ, τοῦ κρύου, τοῦ γλυκοῦ, τοῦ πικροῦ, τοῦ ξινοῦ καὶ τοῦ ἁλμυροῦ.

Τὴν Ἀρρώστια τὴν προκαλεῖ ἡ ἐπικράτηση τοῦ ἑνὸς (=μοναρχία). Ἡ θεραπεία ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν ἀποκατάσταση τῆς διαταραχθείσας ἰσορροπίας, μὲ τὴ μέθοδο τῆς ἀντίθετης ἀπὸ τὴν πλεονάζουσα δύναμη».

Οἱ ἀντιλήψεις αὐτὲς τίς βρίσκουμε ἀκέραιες στὸν Ἱπποκράτη. Ἡ ἀκριβὴς μείξη, ἡ ἰσονομία, ἡ συμμετρία, ἡ ἁρμονία, βρίσκονται στὴ βάση τῶν δογμάτων τῶν Πυθαγορείων καὶ τοῦ Ἱπποκράτη.

Γράφει χαρακτηριστικὰ ὁ Ἱπποκράτης:

«Μέσα στὸν ἄνθρωπο ὑπάρχει καὶ τὸ πικρὸ καὶ τὸ ἁλμυρό, τὸ γλυκό, τὸ ξινό, τὸ στυφὸ καὶ τὸ ἄνοστο καί... τὰ συστατικὰ αὐτὰ ὅταν ἀναμειγνύονται καὶ ἑνώνονται μεταξύ τους, οὔτε φαίνονται οὔτε βλάπτουν τὸν ἄνθρωπο. Ὅταν ὅμως κάποιο ἄπ΄ ὅλα διαχωριστεῖ καὶ μείνει μόνο τοῦ τότε φαίνεται νὰ προκαλεῖ βλάβη.»

Ἄν τρῶμε πολλὰ γλυκὰ καὶ ὑδρογονάνθρακες καὶ ἔχει γίνει τὸ σῶμα μας σοκολάτα καὶ Ζαχαροπλαστεῖο, ἔχει ἐπέλθει ἀνισορροπία. Ἡ ἐπικράτηση τῶν γλυκῶν σὲ βάρος τοῦ πικροῦ θὰ τὸ πληρώσουμε καὶ μάλιστα ἀκριβά. Οἱ ὄγκοι εἶναι γεμᾶτοι ἀπὸ ζάχαρη.

Αὐτὸ ἀπέδειξε ὁ Warburg. Τὸ 2001 ἕνα ἰατρικὸ συνέδριο στὴν Καρλσρούη τῆς Γερμανίας, ἐπιβεβαίωσε τὴν παροιμία: «ὅτι εἶναι πικρὸ στὸ στόμα, εἶναι καλὸ στὸ στομάχι». Τονίστηκε ὅτι οἱ πικρὲς οὐσίες, συμβάλλουν ἀποφασιστικὰ στὴ συνολικὴ διαδικασία τῆς πέψης.

Οἱ κινήσεις τοῦ στομάχου καὶ τοῦ ἐντέρου ἐντείνονται καὶ ἐπιταχύνεται ἡ προώθηση τῆς τροφῆς. Διεγείρουν τὴν ἔκκριση χολῆς καὶ παγκρέατος, βελτιώνουν τὴν πέψη τῶν λευκωμάτων, πρωτεϊνῶν καὶ λιπῶν.

Μειώνεται ἡ αἴσθηση τοῦ φουσκώματος καὶ ἐμποδίζονται οἱ διαδικασίες ζύμωσης καὶ σήψης ποὺ συντελοῦνται στὸ ἔντερο. Μέσῳ τῆς βελτίωσης ἀπορρόφησης τῆς βιταμίνης Β12, οἱ πικρὲς οὐσίες ὑποστηρίζουν τὴν παραγωγὴ αἵματος, προάγουν τὴν ἀπορρόφηση τῶν λιποδιαλυτῶν στοιχείων, ὅπως καὶ τοῦ σιδήρου. Οἱ πικρὲς οὐσίες ὑποστηρίζουν καὶ τὴ δημιουργία βάσεων (ἀλκαλικὸ ὑψηλὸ ΡΗ) στὸν ὀργανισμό. Καὶ δροῦν μ΄αυτὸ τὸν τρόπο ἐνάντια στὴν ὑπεροξείδωση τοῦ αἵματος.

Κανόνας 1ος: Σὲ περίπτωση συστηματικῆς λήψης τῶν πικρῶν οὐσιῶν,

1) δυναμώνει τὸ συκώτι.

Τὸ συκώτι θέλει πικρὰ γιὰ νὰ λειτουργήσει. Ἡ χολὴ ποὺ παράγεται στὸ συκώτι εἶναι πικρή. Πὼς λοιπὸν θὰ ἔχουμε παραγωγὴ πρώτης ποιότητας χολῆς, νὰ διαλύει τὰ λίπῃ, ἂν δὲν τρῶμε πικρά; Τροφοδοτῶντας μὲ ζάχαρη τὸ συκώτι δὲν παράγουμε πικρὴ χολή.

2) Βελτιώνεται ὁ μεταβολισμὸς καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ μειώνεται καὶ ἡ χοληστερίνη. Μὲ τὰ πικρὰ μειώνονται καὶ οἱ τιμὲς τοῦ σακχάρου. Ὁ καθένας τὸ καταλαβαίνει. Τὸ σάκχαρο προέρχεται ἀπὸ τὴν κατάχρηση ὑδατανθράκων, ὄχι ἀπὸ τὴν κατάχρηση πικρῶν οὐσιῶν καὶ ἡ θεραπεία γίνεται μὲ τὰ ἀντίθετα, ἔλεγε ὁ Ἱπποκράτης.

Πικρὲς οὐσίες, ὅπως ἡ Clucosonalat Sinigrin, εἶναι ἀντικαρκινικές. Πὼς δροῦν οἱ πικρὲς οὐσίες;

Ἡ περίπτωση τοῦ βερίκοκου.

Τὸ κέντρο γιὰ τὸν καρκίνο εἶναι τὸ συκώτι. Νὰ τὸ διατυπώσω διαφορετικά. Τὸ συκώτι εἶναι γιὰ τὸν καρκίνο, ὅτι ἡ καρδιὰ γιὰ τὸ κυκλοφορικό. Τὸ συκώτι εἶναι τὸ κέντρο. Δυνατὸ συκώτι διώχνει τὸν καρκίνο.

Ζαχαροποιημένο καὶ σοκολατοποιημένο συκώτι ἴσον καρκίνος. Ἡ ἄμυνα καὶ ὁ τερματοφύλακας τοῦ ὀργανισμοῦ ἐναντίον τοῦ καρκίνου βρίσκονται στὸ συκώτι καὶ τὸ συκώτι θέλει πικρὰ γιὰ νὰ λειτουργήσει σωστά, νὰ ἀποθηκεύσει τίς βιταμίνες. Γιατί δὲν παρουσιάζεται καρκίνος στὸ λεπτὸ ἔντερο;

Ρωτῆστε κάποιο γιατρό. Πολλοὶ δὲν γνωρίζουν. Ἄλλοι ἀπαντοῦν τὸ ΡΗ, ἡ μεγάλη ποσότητα γ - σφαιρίνης (ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὸ σελήνιο), ἢ λόγῳ τῆς ταχείας διέλευσης... Ἡ ἀπάντηση βρίσκεται στὸ γεγονός, ὅτι - σύμφωνα μὲ τὴ φυσιολογία- στὸ λεπτὸ ἔντερο χύνονται οἱ ἐκκρίσεις τῆς χολῆς καὶ τοῦ παγκρέατος ποὺ κάνουν ἀλκαλικὸ τὸ ΡΗ τοῦ λεπτοῦ ἐντέρου.

Τὰ παγκρεατικὰ ἔνζυμα (θρυψίνη, χυμοθρυψίνη) καὶ ἡ χολή, εἶναι βασικῆς σημασίας γιὰ τὸ περίεργο γεγονός, ὅτι στὸ λεπτὸ ἔντερο δὲν ἐμφανίζεται σχεδὸν ποτὲ καρκίνος. Ὁ συνδυασμὸς καὶ τῶν δύο.

Γιατί καὶ στὸ πάγκρεας καὶ στὸ χοληδόχο πόρο ἐμφανίζεται καρκίνος; Νὰ θέσω διαφορετικὰ τὸ ἐρώτημα. Ἄν εἶναι τὸ ΡΗ ἢ ἡ γ-σφαιρίνη ἡ αἰτία πού το καρκίνου τοῦ λεπτοῦ ἐντέρου εἶναι πρακτικὰ 0, γιατί δὲν αὐξάνουμε τίς γ - σφαιρίνες ἢ δὲν διορθώνουμε τὸ ΡΗ τοῦ ὀργανισμοῦ σὲ ἀλκαλικό; Ἄς θυμηθοῦμε τὸν Otto Warburg:

1) μεγάλη κατανάλωση γλυκόζης (γαλακτικὸ ὀξύ), 2) ἔλλειψη ὀξυγόνου, 3) χαμηλὸ (ὄξινο) ΡΗ. Ἡ τριάδα τῶν χαρακτηριστικῶν των καρκινικῶν κυττάρων.

Πράγματι στὸ λεπτὸ ἔντερο ὑπάρχει ἀλκαλικὸ ΡΗ. Τὰ ἔνζυμα εἶναι πολὺ εὐαίσθητα. Ἡ θερμοκρασία τὰ καταστρέφει ἐντελῶς. Γιὰ νὰ ἔχουμε λοιπὸν πολλὰ ἔνζυμα, πρέπει νὰ καταναλώνουμε ὠμὲς τροφές. Ἔτσι θὰ ἀνεβάζουμε τὸ ἐπίπεδο τῶν πεπτικῶν ἐνζύμων τοῦ ἐντέρου καὶ θὰ ἔχουμε περισσότερα παγκρεατικὰ ἔνζυμα.

Κανόνας 2ος: Τοὐλάχιστον τὸ 50% τῶν τροφῶν ἑνὸς καρκινοπαθῆ πρέπει νὰ εἶναι ὠμές, γιὰ ἄριστη λειτουργία τῶν παγκρεατικῶν ἐνζύμων.

Πῶς τὸ κουκούτσι τοῦ βερίκοκου σκοτώνει τὰ καρκινικὰ κύτταρα;

Ἡ Β17 ποὺ περιέχεται στὸ κουκούτσι τοῦ βερίκοκου, στὰ πικραμύγδαλα καὶ τὰ ἀμύγδαλα, ἀποτελεῖται ἀπὸ δύο σάκχαρα (γλυκόζη) ἕνα βενζελδαύδη καὶ ἕνα κυάνιο συνδεδεμένα μεταξύ τους. Ὅπως ὁ καθένας γνωρίζει, τὸ κυάνιο εἶναι ὑψηλὰ τοξικὸ καὶ σὲ μεγάλες ποσότητες θανατηφόρο.

Ὅμως σ΄αυτή τη φυσική του μορφὴ εἶναι χημικὰ ἀδρανές. Ὑπάρχει μία οὐσία, ποὺ μπορεῖ νὰ ξεκλειδώσει τὸ μόριο τῆς βιταμίνης Β17 καὶ νὰ ἀπελευθερώσει τὸ κυάνιο τοῦ βερίκοκου. Ἡ οὐσία αὐτὴ εἶναι τὸ ἔνζυμο beta glucosidase (βῆτα γλυκοσιδάση), ποὺ τὸ καλοῦμε, τὸ ἔνζυμο ποὺ ξεκλειδώνει.

Ὅταν ἡ βιταμίνη Β17, ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μ΄ αὐτὸ τὸ ἔνζυμο, ὄχι μόνο ἀπελευθερώνεται τὸ κυάνιο, ἀλλὰ καὶ ἡ βενζελδαϊδη, ἡ ὁποία εἶναι πολὺ τοξικὴ ἀπὸ μόνη της. Αὐτὲς οἱ δύο οὐσίες μαζὶ ἔχουν δηλητηριώδη ἰσχὺ 100 φορὲς περισσότερο ἀπ΄όσο κάθε μιὰ χωριστά. Αὐτὸ καλεῖται συνεργιστικὸ ἀποτέλεσμα.

Εὐτυχῶς, τὸ ἔνζυμο αὐτὸ δὲν βρίσκεται ὁπουδήποτε στὸν ὀργανισμό μας σὲ ἐπικίνδυνο βαθμό, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ καρκινικὰ κύτταρα. Κάποτε δὲ 100 φορὲς περισσότερο ἀπ΄ότι στὰ περιβάλλοντα ὑγιῆ κύτταρα. Ἀποτέλεσμα: Τὸ δηλητήριο ποὺ ἀπελευθερώνεται ἀπὸ τὸ κουκούτσι τοῦ βερίκοκου καὶ τοῦ ἀμύγδαλου στοχεύει στὰ καρκινικὰ κύτταρα καὶ μόνο καὶ τὰ σκοτώνει.

Ὑπάρχει ἐπίσης ἕνα ἄλλο ἔνζυμο, ποὺ καλεῖται ροδανάση. Τὸ ὀνομάζουνε προστατευτικὸ ἔνζυμο, γιὰ τὴν ἱκανότητά του νὰ προστατεύει καὶ νὰ οὐδετεροποιεῖ τὸ κυάνιο μετατρέποντάς το σὲ ὑποπροϊόντα ὠφέλιμα γιὰ τὴν ὑγεία. Αὐτὸ τὸ ἔνζυμο ἀπαντᾷται σὲ μεγάλες ποσότητες σὲ κάθε σημεῖο τοῦ ὀργανισμοῦ μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ καρκινικὰ κύτταρα,τὰ ὁποῖα δὲν προστατεύονται.:

Μὲ λίγα λόγια ἡ ροδανάση προστατεύει τοὺς ἱστοὺς ἀπὸ τὸ κυάνιο ἐνῶ δὲν ὑπάρχει στὰ καρκινικὰ κύτταρα. Β γλυκοσιδάση ἀπελευθερώνει τὸ κυάνιο ποὺ σκοτώνει τὸν καρκίνο. Βρίσκεται στὰ καρκινικὰ κύτταρα, δὲν βρίσκεται στὰ ὑγιῆ. Προσοχὴ ἐδῶ. Ἕνα παράδειγμα ἀπὸ τὴν ἱστορία.

Οἱ ἐπιστήμονες γνωρίζουν πὼς τὸ ἀντίδοτο στὴ δηλητηρίαση ἀπὸ κυάνιο, εἶναι ἡ ζάχαρη. Ἀναφέρεται στὴν ἱστορικὴ ἀπόπειρα δολοφονίας μὲ κυανιοῦχο κάλιο κατὰ τοῦ Ρασπούτιν, μισητὸ πρόσωπο στὴν προεπαναστατικὴ Ρωσία.

Μολονότι ὁ Ρασπούτιν δηλητηριάστηκε μὲ κυάνιο, δὲν ἔπαθε τίποτα, διότι τὸ κυανιοῦχο κάλιο εἶχε τοποθετηθεῖ μέσα σὲ γλυκὰ καὶ σὲ κρασί. Ἄν καὶ ἡ δόση ἦταν μεγάλη παρουσίασε ἐλάχιστα συμπτώματα δευτερεύοντα τῆς δηλητηρίασης, ὅπως λόξυγκα, σιελόρροια κ.λ.π. Ἡ ζάχαρη εἶχε ἐξουδετερώσει τὴ δράση του πολὺ δραστικοῦ δηλητηρίου. Τὴ λεπτομέρεια αὐτὴ δὲν τὴ γνώριζαν οἱ ἐπίδοξοι δολοφόνοι.

Ἄς φανταστοῦμε λοιπὸν σήμερα ἕναν καρκινοπαθῆ ποὺ ἔχει καταναλώσει μεγάλες ποσότητες γλυκῶν, ἀναψυκτικῶν, ποτῶν, πατάτας, ἢ ποὺ ἡ διατροφή του περιλαμβάνει κυρίως ὑδατάνθρακες, ἂν εἶναι δυνατὸν νὰ πάθει κάτι μὲ λίγα κουκούτσια ἀπὸ βερίκοκα, ὅπως τὰ παπαγαλάκια τῶν ΜΜΕ εἶπαν, ἀκολουθῶντας τὰ κελεύσματα τῶν κυρίων τους στοῦ Μεμόριαλ.

Ὅπως δὲν ἔπαθαν οἱ Χούντζας, ὅπως λέει ἡ παράδοσή μας μέ το μυλωνᾶ, ὅπως ἐπιστημονικὰ τὸ ἀνέλυσε ὁ Krebs μὲ τὴ ροδανάση καὶ τὴ Β γλυκοσιδάση, τὰ κουκούτσια ἀπὸ βερίκοκα εἶναι ἀπολύτως ἀσφαλῆ.

Ἀρχίζουμε σὲ περιπτώσεις διαγνωσμένου καρκίνου μὲ 5 τὴν ἡμέρα, τὴν πρώτη βδομάδα., μὲ 10 τὴ δεύτερη καὶ χωρὶς περιορισμὸ στὴ συνέχεια. Ἡ ὄρεξη, ἡ πέψη, ὁ μεταβολισμός, θὰ βελτιωθοῦν.

Τὰ βερίκοκα εἶναι φροῦτα ἐποχῆς καὶ τὰ προμηθευόσαστε ἀπό το μανάβη τῆς γειτονιᾶς. Ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἀντικαρκινικὸ φάρμακο ὄχι μόνο δὲν κερδίζουν οἱ φαρμακευτικὲς ἐταιρίες, ἀντίθετα ζημιώνουν.

Κανόνας 3ος: Τὰ καρκινικὰ κύτταρα ἔχουν ὄξινο (χαμηλὸ ΡΗ).

Τὸ ΡΗ τὸ ἰσορροπεῖ τὸ ἀσβέστιο ἡ βιταμίνη D, τὸ μαγνήσιο, τὸ κάλιο, τὸ βόριο. Τὸ λεμόνι, βοηθᾷ στὴν ἀπορρόφηση τοῦ ἀσβεστίου. Καταναλώνετε πολὺ λεμόνι κάθε μέρα, ὅπως συστήνει ἡ ἀντικαρκινικὴ δίαιτα Μοερμαν στὴν Ὁλλανδία. Τρῶτε χέλια (τεράστια πηγὴ βιταμίνης Δ 5000 ΙΘ (μονάδες) στὰ 100 γραμ. .

Φροῦτα, εἰδικὰ σταφύλι (τεράστια πηγὴ καλίου). Λαχανικὰ (μπρόκολο, λάχανο, μώβ - ἄσπρο) καρότα, λαχανίδες (τεράστια πηγὴ αφὁμοιώσιμου ἀσβεστίου), βλήτα (ἐπίσης τεράστια πηγὴ ἀσβεστίου, βορίου), μαϊντανὸ (εἰδικὰ γιὰ καρκίνο τοῦ πνεύμονα, ρόκα (εἰδικὰ γιὰ καρκίνο τῶν νεφρῶν), ραδίκια (μὲ τὸ ζουμί τους).

Κανόνας 4ος: Ἡ ὑποξία (χαμηλὸ ὀξυγόνο), εἶναι χαρακτηριστικὸ τῆς καρκινογένεσης.

H χλωροφύλλη δίνει τὸ ὀξυγόνο στὰ φυτά. Σύμφωνα μὲ τὸ μεγάλο γιατρὸ Max Gerson (7) ποὺ θεράπευσε τὸν νομπελίστα Ἀλμπερτ Σβάϊτσερ καὶ ἀποδεδειγμένα 50 καρκινοπαθεῖς σύμφωνα μὲ τίς ἀκτινογραφίες τους πρὶν καὶ μετὰ τὴ θεραπεία.

Οἱ πράσινοι χυμοί, τοὐλάχιστον 5 τὴν ἡμέρα, δίνουν τὸ ἀπαιτούμενο ὀξυγόνο καὶ ὑγεία στὰ κύτταρα.

Ἔχουμε ἔτσι ἀπόπτωση (θάνατο, κυτταρικὴ αὐτοκτονία) τῶν καρκινικῶν κυττάρων. Οἱ χυμοὶ τῆς τσουκνίδας, φύλλων ἐλιᾶς , σέλινου, μαϊντανοῦ καὶ καρότου παίζουν σημαντικὸ ρόλο.

Ὁ Gerson μάλιστα, χρησιμοποιοῦσε εἰδικό, ἀποχυμωτή, γιὰ τὴ διατήρηση ὅλων τῶν θρεπτικῶν συστατικῶν. Ὅταν παρουσίασε τίς ἀνίατες περιπτώσεις στὸ Κογκρέσο μὲ ὅλα τὰ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα ποὺ τίς συνόδευαν (ἐξετάσεις, ἀκτινογραφίες κ.λ.π.). Ἀντὶ νὰ τὸν συγχαροῦν, ἄρχισε ἕνα ἀνελέητο κυνηγητὸ ἐναντίον του.

Ἔτσι δροῦν οἱ φαρμακευτικὲς ἐταιρίες. Καταδιώκουν τὴν ἀλήθεια. Τὰ ἴδια ἔγιναν καὶ στὴ Γαλλία μὲ τὸν Μπελανσονί, γιατρὸ τοῦ προέδρου Μιτερὰν κ.λ.π.

Κανόνας 5ος: Τρῶτε ἄφθονο σκόρδο καὶ κρεμμύδι μέχρι «σκασμοῦ».

Σκοτώνει τὰ καρκινικὰ κύτταρα.

Γιατί τεράστιες ποσότητες; Ὑπάρχουν πολλοὶ σκουπιδιάρηδες στὸν ὀργανισμό μας ποὺ τὸν καθαρίζουν ἀπὸ τίς τοξίνες καὶ τὰ δηλητήρια. Τὸ γκλοκουρονικὸ ὀξύ, εἶναι ἕνα ἄπ΄ αὐτά. Ἔχετε ἀκούσει κάτι γιὰ τὴν ἐξέταση Β-γλυκουρονιδάση; Ρωτεῖστε το γιατρό σας.

Στὰ βιβλία τῆς καρδιολογίας ἀναφέρεται ὡς ἐξέταση στὸ ἐγκεφαλονωτιαῖο ὑγρὸ καὶ πὼς συναντᾷται ὑψηλή σε σὲ ἀδενοκαρκινώματα, λεμφώματα, καρκινώματα ἀπὸ πλακώδη κύτταρα κ.λ.π. Τί κάνει ἡ γλυκουρονιδάση; Καταστέλλει τὴ σύζευξη μεταξὺ τοξίνης καὶ τοῦ σκουπιδιάρη γλυκουρινικοῦ ὀξέως μὲ ἀποτέλεσμα οἱ τοξίνες νὰ παραμένουν στὸν ὀργανισμό.

Ὅσο περισσότερο σκόρδο καὶ κρεμμύδι καταναλώνουμε, τόσο περισσότερο καταστέλλεται ἡ δράση τῆς β-γλυκουρουνιδάσης καὶ ἀποβάλλονται οἱ τοξίνες ἀπὸ τὸν ὀργανισμό.

Τὸ ἀσβέστιο παίζει ἐπίσης σημαντικότατο ρόλο στὴ μείωση τῆς δραστηριότητας τῆς β-γλυκουρονιδάσης. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ τὸ γλυκουρονικὸ ὀξὺ χρειάζεται μῆλα μπρόκολα, ραπάνια, λάχανο (εἰδικὰ μώβ), χαμομήλι.

Ἐπίσης τὰ κρεμμύδια μειώνουν σημαντικὰ τὴ γλυκόζη, ὅσο καὶ τὴν ἀπάντηση τῆς ἰνσουλίνης στὴ γλυκόζη. Τὸ γλυκουρανικὸ ὀξὺ συζεύγνυται μὲ τὴ χολερυθρίνη ἀπὸ τὸ ἔνζυμο UDT GT καὶ ἀπεκρίνεται στὴ χολή. Ἔχουμε καλύτερη λειτουργία τῆς χολῆς καὶ τοῦ συκωτιοῦ.

Ὁ γιατρὸς Χαβάκης ἔγραφε πὼς στὴν Τρασυλβανία, ὅπου οἱ κάτοικοι ποὺ στὴ διατροφή τους ἔχουν μεγάλη θέση τὰ κρεμμύδια, ὁ καρκίνος εἶναι σχεδὸν ἄγνωστος. Ἐπειδὴ ἡ δράση τῶν κρεμμυδιῶν στὸ σάκχαρο εἶναι γνωστὴ καὶ στὴν ἰατρικὴ (βλέπε Βιοϊατρική, Κλινικὴ Χημεία Εὐάγγελος Σπανός, τόμος Α, σελ. 9).

Εἶναι ἀδιανόητο, οἱ καρκινοπαθεῖς καὶ οἱ διαβητικοὶ νὰ μὴν τρῶνε πολλὰ κρεμμύδια. Εἰδικὰ ἂν οἱ διαβητικοὶ τρῶνε ἀρκετὰ φρέσκα κρεμμύδια, πέφτει ὁ δείκτης τοῦ σακχάρου.

Ἐπίσης ἂν κάθε πρωὶ στίβουν ξερὰ κρεμμύδια καὶ πίνουν μισὸ φλιτζάνι πέφτουν αἰσθητὰ ἡ χοληστερίνη καὶ τὸ σάκχαρο. Ὁ δεύτερος ρόλος τοῦ κρεμμυδιοῦ εἶναι ὅτι παρεμβαίνει στὴν τυροσίνη κινάση. Τὸ κρεμμύδι, τὸ μῆλο καὶ τὸ γκρέϊπφρουτ, περιέχουν κουερσετίνη, ἕνα βιοφλανοειδές. Ἡ κουερσετίνη εἶναι σημαντικότατη, γιατί σταματᾷ τὴ δράση μιᾶς κατηγορίας ἐνζύμων ποὺ λέγονται κινάσες τῆς τυροσίνης.

Tα ἔνζυμα αὐτὰ βρίσκονται στὴν κυτταρικὴ μεμβράνη καὶ στὸ ἐσωτερικό της καὶ ὅταν ἐνεργοποιοῦνται ἐντέλουν τὰ καρκινικὰ κύτταρα νὰ διασπαστοῦν καὶ ἔτσι προκαλοῦνται οἱ μεταστάσεις. Γιὰ νὰ μὴν δίδονται ἐντολὲς διαίρεσεις τοῦ κυττάρου καὶ ἔτσι νὰ ἀποτρέπονται οἱ μεταστάσεις, τὸ μήνυμα εἶναι: τρῶτε ἄφθονα κρεμμύδια. Ὑπάρχουν φάρμακα γιὰ τὴν ἀναστολὴ δράσης τῆς τυροσίνης κινάσης (Τυροφωστίνες).

Ὁ στόχος τῶν φαρμακευτικῶν ἐταιριῶν εἶναι σαφής: Θαυμάζουμε τὸ Gleenvec ἢ τίς τυροφωστίνες. Θαυματουργὸ τὸ Gleenvec, καταπληκτικὴ ἡ ἐπιστήμη! Μπράβο! Ἐμεῖς κερδίζουμε καὶ οἱ καρκινοπαθεῖς εἶναι εὐχαριστημένοι.! Κουβέντα ὅμως γιὰ τὸ κρεμμύδι, ποὺ εἶναι τὸ φυσικὸ Gleenvec. Πεῖτε μου!

Εἶχε ἄδικο ὁ Ἱπποκράτης , ὅταν ἔγραφε:

«

Πιστεύω, ὅτι γιὰ νὰ ἀσκήσει ἀποτελεσματικὰ τὸ ἐπάγγελμά του ἕνας γιατρός, εἶναι ἀνάγκη νὰ γνωρίζει καὶ μάλιστα νὰ προσπαθήσει σκληρὰ νὰ μάθει, ὅλα τα περὶ φύσης, δηλαδὴ ποιά ἐπίδραση ἀσκοῦν στὸν ἄνθρωπο, ἢ τροφή, τὸ ποτὸ καὶ οἱ διάφορες συνήθειες σὲ κάθε ἄτομο ξεχωριστά. Δὲν ἀρκεῖ νὰ νομίζει ἁπλᾶ, ὅτι τὸ τυρὶ εἶναι κακὴ τροφή, ἐπειδὴ προκαλεῖ πόνο σὲ ὅποιον καταναλώνει μεγάλες ποσότητες. Πρέπει νὰ μάθει, τί πόνο προκαλεῖ, γιὰ ποιά αἰτία καὶ γιὰ ποιό, ἀπὸ ὅσα ὑπάρχουν μέσα στὸ σῶμα εἶναι ἀκατάλληλο. Γιατί ὑπάρχουν πολλὲς ἄλλες τροφὲς καὶ ποτὰ ποὺ εἶναι ἀπὸ τὴ φύση τους βλαβερὰ καὶ ἐπιδροῦν στὸν ἄνθρωπο μὲ ποικίλους τρόπους. Κάποιοι μποροῦν νὰ φᾶνε μεγάλες ποσότητες τυρί, χωρὶς νὰ τοὺς πειράξει καθόλου. Ἀντίθετα τονώνει θαυμάσια ὅσους ὠφελεῖ. Ἄλλοι ὅμως τὸ ἀφομοιώνουν δύσκολα. Οἱ ὀργανισμοὶ εἶναι διαφορετικοί. Ἡ γνώση αὐτῶν θὰ θεράπευε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τίς ἀρρώστιες».

Τὸ ἐρώτημα παραμένει. Ἔχουν σήμερα γνώσεις οἱ γιατροὶ γιὰ τὴ θεραπευτικὴ ἀξία τῶν τροφῶν; Τί διδάσκονται γιὰ τὴ θεραπευτική τους δύναμη; Ἔχει ἄδικο ὁ Ἱπποκράτης;

Κανόνας 6ος: Περιορίστε τὴν Ἀποκαρβοξυλάση τῆς ὀρνιθίνης (ODC).

Ἡ Ἀποκαρβοξυλάση τῆς ὀρνιθίνης εἶναι τὸ ἔνζυμο κλειδὶ στὴ σύνθεση τῶν πολυαμινῶν καὶ παίζει σημαντικὸ ρόλο στὴ διαίρεση καὶ ἀνάπτυξη τοῦ κυττάρου. Ἐπανερχόμαστε στὸ μεγάλο ρόλο τοῦ συκωτιοῦ.

Ἡ ἐξίσωση, συκώτι = καρκίνος καὶ καρκίνος = συκώτι, παίζει καὶ ἐδῶ τὸ ρόλο της. Ἡ ἀποκαρβοξυλάση της ὀρνιθίνης, εἶναι ἡπατικὸ ἔνζυμο. Ἄν τὸ σταματήσουμε, σταματοῦμε καὶ τὴν ἀνάπτυξη τῶν ὄγκων.

Ἡ ἀποκαρβοξυλάση της ὀρνιθίνης κάνει πολὺ παρέα μὲ τὴν ἰνσουλίνη. Εἶναι στενές, πολὺ στενὲς φιλενάδες. Ἐπιρεάζοντας τίς πολυαμίνες, προκαλοῦν αὔξηση τῶν ὄγκων, μεταστάσεις, αὔξηση τοῦ βάρους. Ἐπίσης ὁ συνδυασμὸς ἰνσουλίνης μὲ σωματομεδίνες (IGF1 καὶ IGF 2) εἶναι θανατηφόρος. Οἱ σωματομεδίνες (IGF1 καὶ IGF 2) μοιάζουν μὲ τὴν προϊσουλίνη καὶ παίζουν σημαντικότατο ρόλο στὴ ρύθμιση τοῦ πολλαπλασιασμοῦ καὶ τῆς λειτουργίας τῶν κυττάρων.

ΣΕ ὑποκλυκαιμία, σχετιζόμενη μὲ ὄγκο ἡ (IGF1) εἶναι ὑψηλή. Ὁ ὄγκος ἔχει καταναλώσει ὅλο τὸ σάκχαρο καὶ ζητάει καὶ ἄλλο. Γι΄αυτὸ ἔχουμε ὑπογλυκαιμία. Ἡ IGF1, εἶναι ὁ κύριος παράγοντας γιὰ τὴ διέγερση τῶν λιποκυττάρων, ἐπιτάχυνση τῆς ἀνάπτυξης τῶν ὄγκων καὶ πρόκλησης φλεγμονῶν. Ἡ ἰνσουλίνη συνοδεύεται ἀπὸ τὴν IGF1, ποὺ διεγείρει τὴν κυτταρικὴ ἀνάπτυξη. Μεγάλη αὔξηση τῆς ἰνσουλίνης καὶ τῶν σωματομεδινῶν, διεγείρουν τὴν αὔξηση τῶν καρκινικῶν κυττάρων, ἀλλὰ καὶ τὴν ἱκανότητά τους νὰ κάνουν μεταστάσεις (8). Μεγάλη κατανάλωση ζάχαρης, συνδέεται μὲ αὔξηση τῆς ἰνσουλίνης μὲ τὴν παρέα τῆς IGF σὲ μιὰ προσπάθεια τοῦ ὀργανισμοῦ νὰ ρίξει τὸ σάκχαρο. Τὴ σκυτάλη μετὰ τὴν ἰνσουλίνη, παίρνουν οἱ σωματομεδίνες καὶ ἀποκαρβοξυλάση της ὀπνιθίνης. Ἀποτέλεσμα: Μεταστάσεις, αὐξήσεις τῶν ὄγκων.

Ἄς δοῦμε μερικὲς ἔρευνες.

Ἡ S. Hankinson τῆς ἰατρικῆς σχολῆς τοῦ Χάρβαρντ, ἀπέδειξε, ὅτι ἀπὸ μιὰ ὁμάδα γυναικῶν, ἡλικίας κάτω τῶν πενῆντα, ἐκεῖνες μὲ τὸ ὑψηλότερο IGF, εἶχαν ἑφτὰ φορὲς περισσότερες πιθανότητες νὰ ἐμφανίσουν καρκίνο τοῦ μαστοῦ (ὁμάδες ἐρευνητῶν ἀπὸ τὸ Xάβαρντ, τὸ Mac Gill κ.λ.π. ἔδειξαν τὸ ἴδιο ἀποτέλεσμα στὸν καρκίνο τοῦ προστάτη μὲ 9 φορὲς μεγαλύτερη πιθανότητα στοὺς ἄνδρες ποὺ εἶχαν ψηλὲς σωματομεδίνες (10). Ἄλλες μελέτες ἔχουν δείξει παρόμοια ἀποτελέσματα στὸν καρκίνο τοῦ παγκρέατος, τοῦ παχέος ἐντέρου, τῶν ωοθηκῶν κ.λ.π.

Πὼς μειώνουμε τὴν ἰνσουλίνη καὶ τίς φίλες της τίς σωματομεδίνες; Κόβοντας μὲ τὸ μαχαίρι στοὺς καρκινοπαθεῖς γλυκά, πατάτες, ψωμιὰ καὶ γενικὰ τίς ἐπεξεργασμένες τροφές. Ἡ ἐξέταση ἰνσουλίνης καὶ σωματομεδινῶν (IGF1 καὶ IGF2) εἶναι ἀπαραίτητες. Ἔρευνες ἔχουν δείξει, ὅτι ἡ πλήρης ἀποχὴ ἀπὸ τροφὲς πλούσιες σὲ ὑδατάνθρακες μειώνει θεαματικὰ τὰ ἐπίπεδα ἰνσουλίνης καὶ IGF.

Γιὰ τὴν ἀναστολὴ τῆς ODC (ἀποκαρβοξυλάση τῆς ὀρνιθίνης), τὸ σκόρδο, τὸ τσάϊ, τὸ ρόδι ὁ χυμὸς ἀπὸ φῦλα ἐλιᾶς, τὰ καρύδια, τὰ κρεμμύδια, τὰ κεράσια καὶ ὅλα τὰ πικρὰ παίζουν σημαντικότατο ρόλο.

Ὅταν πέσουν ἡ ἰνσουλίνη καὶ οἱ σωματομεδίνες, ὁ ὀργανισμὸς ἀποβάλλει τὰ σάκχαρα. Τὸ σῶμα - ζαχαροπλαστεῖο, διώχνει τὸν καρκίνο πετῶντας τὰ στοιχεῖα ποὺ τὸν θρέφουν.

Δείτε περι

Πὼς ὁ Σείριος ἐπηρεάζει τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Γῆ

ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ Ὁ ΧΡΟΝΟΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ;;;;

Ὁ Σειριος καὶ ἡ γῆ.

Ἄν εἰστε ἀπο αὐτους πού - ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ Ὁ ΧΡΟΝΟΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ ,ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΠΟΤΕ ΜΠΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΒΓΑΙΝΕΙ Ἡ ΕΒΔΟΜΑΔΑ. ¨

ΑΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ ΟΤΙ ΑΚΟΥΜΕ ΠΕΡΙΕΡΓΟΥΣ ΒΟΜΒΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Γῆ, τοτε καντε τὸν κοπο νὰ τὰ διαβασετε.

ΤΟ ΙΕΡΟ ΑΣΤΕΡΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ εἰναι <Ὁ ΣΕΙΡΙΟΣ>. ΑΠΟ ΤΟ 1983 Ἡ ΚΟΣΜΙΚΗ ΤΟΥ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΠΕΧΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ Γῆ 8,7 ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ, ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΘΕΤΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΗ.ΟΙ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΕΣ ΕΙΣΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ Γῆ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ....
ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΝΗΤΙΚΩΝ ΔΙΑΥΛΩΝ (ΑΣΤΡΙΚΕΣ ΠΥΛΕΣ) ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΗΠΙΕΣ ΚΑΙΡΙΚΕΣ Συνθηκεσ.η ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ 5679 ΑΣΤΡΙΚΕΣ ΠΥΛΕΣ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΛΛΕΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ Ὁ ΥΠΟΛΟΙΠΟΣ Πλανητησ.αρα ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΗ Ἡ ΚΟΣΜΙΚΗ ΑΚΤΙΝΟΒΟΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙ Ἄυτο ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ Ἡ ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΗΠΙΟΥΣ ΧΕΙΜΩΝΕΣ,ΕΝΩ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΚΡΑΤΗ ΓΥΡΩ ΤΗΣ ΕΧΟΥΝ ΠΑΓΩΣΕΙ.

Στὰ τελευταια χρονια βλεπουμε μιὰ ἀναβιωση τοῦ ἀρχαιου ἑλληνικοῦ πνεύματος .Ὅλο καὶ περισσότεροι ἕλληνες ἐνδιαφέρονται γιὰ τοὺς προγόνου μας. αὐτὸ καὶ πολλά ἄλλα συμβαίνουν γιατὶ μᾶς εἶχαν μπλοκάρει τὴν μνήμη μας . ΑΠΟ ΤΟ 1972 τὸ μπλοκάρισμα αύτό καταστρέφεται. Γί αύτό ἀρχίσουμε νὰ μαθαίνουμε πράγματα ποὺ πρὶν δὲν ξέραμε γιά μας τοὺς ἕλληνες.

ὡς καὶ ὅλος ὁ κόσμος γι ἐμὰς μιλάει, ἂν καὶ ἔχουμε χρέος μόνο τὸ 2% τῆς εὐρωζώνης . Ἔχουμε χρέος 600 δίς, ἐνῶ τὸ Λιχνεστάιν μὲ καμία 500.000 κατοίκους ἔχει 3 τρισεκατομμύρια χρέος καὶ Κανένας δὲν ἀσχολεῖται μαζί του. Δὲν εἶναί γιατί ἡ ἑλλάδα ἔχει πετρέλαια.               Πετρέλαια βρήκανε καὶ σὲ ἄλλα μέρη  , ἀλλά δὲν γίνεταί ντόρος.   μόνο γιὰ τὴν ἑλλάδα γίνετε ντόρος.

Ὁ Γιαχβὲ καὶ οἱ 'Ἑλληνες

Ὁ Γιαχβὲ καὶ οἱ 'Ἑλληνες

Ἡ Συρρίκνωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὸ Βδέλυγμα τοῦ Γιαχβέ

«Ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχεν μάθησιν»

Ἐλεγε ὁ μεγάλος ἱστορικὸς τῆς ἀρχαιότητος Θουκυδίδης καὶ τὸ ἐρώτημα ποὺ γεννᾷται εἶναι γιατί ἔδινε τόση μεγάλη σημασία στὴν μάθηση καὶ γνώση τῆς ἱστορίας γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀπάντηση εἶναι διότι ἡ ἱστορικὴ γνώση εἶναι ἡ ἐμπειρία τοῦ λαοῦ στὸν ὁποῖο ἀναφέρεται καὶ περιλαμβάνει ὄχι μόνον τὰ μεγαλουργήματα τῶν προγενεστέρων γενεῶν ἀλλὰ καὶ τὰ λάθη ὥστε οἱ νεότερες γενεὲς νὰ ἐπαναλάβουν τίς ἐποποιίες καὶ τὰ μεγαλουργήματα τῶν προγόνων τοὺς τὰ ὁποῖα θὰ τοὺς ὁδηγήσουν σὲ πρόοδο καὶ εὐημερία ἀλλὰ καὶ νὰ ἀποφεύγουν τὰ λάθη τους.

Συνεπῶς ἡ ἀληθινὴ ἱστορικὴ γνώση εἶναι μιὰ ὑπέρτατη γνώση γιὰ τίς μέλλουσες γενιὲς ἑνὸς λαοῦ γιατί, ἐπαναλαμβάνω καὶ μάλιστα μὲ ἔμφαση, περιλαμβάνει ὅλη τὴν πεῖρα τῶν προγόνων του καὶ αὐτὴ ἡ πεῖρα ἐνισχύσει τὸ φρόνημα τοῦ λαοῦ ὄχι μόνον γιὰ νὰ ἐπαναλάβουμε τίς ἐποποιίες τῶν προγόνων μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ μᾶς προστατεύσει ὥστε νὰ μὴν ἐπαναλάβουμε τὰ ἴδια σφάλματα, διότι ἡ ἔκφραση «ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνετε» εἶναι μιὰ πραγματικότητα τὴν ὁποία κανεὶς λογικὸς ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσει. Πέραν αὐτοῦ λαὸς ποὺ ἀγνοεῖ τὴν ἱστορία του εἶναι οὐσιαστικὰ ἀποκομμένος ἀπὸ τίς ρίζες του γιατί οἱ ρίζες του κάθε λαοῦ εἶναι οἱ πρόγονοί του καὶ λαὸς ἀποκομμένος ἀπὸ τίς ρίζες του δὲν ἔχει ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ δὲν ἔχει μέλλον.

Εἰδικότερα γιά μας τοὺς Ἕλληνες τώρα σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ κλονίζονται ἰδανικά, ἀντιλήψεις καὶ ἀξίες ἐμπρὸς στὸν ὀλετῆρα τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ ὁμογενοποίησες εἶναι θέμα ἐθνικὸ ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ συμφέρον νὰ μάθουμε ἐπιτέλους τὴν πραγματική μας ἱστορία, γιατί ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, λαὸς φύσει ἐρευνητικός, φιλομαθὴς καὶ συνάμα διεκδικητικὸς ὅταν θίγονται τὰ ἐθνικὰ καὶ πάτρια συμφέροντά του. Ὁ Ἕλληνας μεγαλούργησε κατὰ τὴν ἀρχαία ἐποχὴ καὶ διέδωσε τὰ ἰδανικά του καὶ τίς ἀξίες του στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης.

Ὁ Ἕλληνας μὲ στρατιωτικὴ ἀρετὴ ἀλλὰ καὶ μὲ ἀνοικτοὺς πνευματικοὺς ὁρίζοντες χάραξε δική του πορεία μὲ βήματα σταθερὰ καὶ γοργὰ καὶ συνέβαλε στὴν ἐξελικτικὴ πορεία τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ Ἕλληνας τῆς ἀρχαιότητος στιβαρὸς καὶ ἄξιος πολεμιστὴς ἀλλὰ ταυτόχρονα φιλόσοφος δίδαξε τοὺς λαοὺς τῆς ὑφηλίου μὲ τὸν ἀνυπέρβλητο πολιτισμό του τί σημαίνει ἐλευθερία, δικαιοσύνη, ἀνδρεία, φιλοπατρία, ἐπιστημονικὴ πρόοδος, φιλοσοφικὸς στοχασμὸς καὶ τόσες ἄλλες ἀξίες ποὺ θεμελίωσαν τὴν ἰδεολογικὴ ταυτότητα τοῦ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς πολιτισμένου σήμερα κόσμου. Ἄς μὴν ξεχνᾶμε ὁ Τσόρτσιλ κατὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ἔλεγε «Ἀπὸ σήμερα δὲν θὰ λέμε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σὰν ἥρωες ἀλλὰ ὅτι οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες!»

Γνωρίζουμε(;) ἐμεῖς οἱ ἀπόγονοί τους ποῖοι καὶ γιατί κατέστρεψαν αὐτὸν τὸν ὑπέροχο πολιτισμὸ ὥστε σήμερα ἀπὸ τὰ 82 ἔργα τοῦ Αἰσχύλου ἔχουμε μόνο τὰ 7, ἀπὸ τὰ 92 ἔργα τοῦ Εὐριπίδη μόνο τὰ 18, ἀπὸ τὰ 123 τοῦ Σοφοκλῆ μόνο τὰ 7 ἐνῶ τὰ ὑπόλοιπα χάθηκαν δια παντὸς ὡς ἐπίσης Ἕλληνες φιλόσοφοι, ποιητές, τραγωδοί, ἐπιστήμονες ἔχουν μείνει στὴν ἱστορία μόνο ἀπὸ τὰ ὀνόματα τοὺς καὶ μικρὰ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὰ γραπτά τους ποὺ ἐμπεριέχονται σὲ ἄλλα κείμενα, ἐνῶ δεκάδες ἄλλοι συγγραφεῖς ἔχουν χαθεῖ ἀκόμα καὶ τὰ ὀνόματά τους γιὰ πάντα μαζὶ μὲ τὰ ἔργα τους; Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ διευκρινιστεῖ ὅτι τὸ ἐρευνητικὸ πνεῦμα τῶν Ἑλλήνων προγόνων μας καθὼς καὶ ἡ φιλομάθεια τοὺς ἦταν αὐτὴ ποὺ εἶχε δημιουργήσει τεράστιο ὄγκο συγγραφικοῦ ἔργου ποὺ βρισκόταν τόσο σὲ δημόσιες ὅσο καὶ σὲ ἰδιωτικὲς βιβλιοθῆκες ὥστε νὰ ἔχουμε τὴν ἀναφορὰ ὅτι στὴν βιβλιοθήκη τῆς Ἀλεξάνδρειας ὑπῆρχαν 700.000 συγγράμματα τὰ ὁποῖα καταστράφηκαν γιὰ πάντα.

Ποῖοι καὶ γιατί τὰ κατέστρεψαν;

Γνωρίζουμε τὴν ἀλήθεια, ὅπως αὐτὴ διασώθηκε μέσα ἀπὸ κείμενα καὶ ἱστορικὲς πηγές, ποῖοι ἦταν οἱ ὑπεύθυνοι γιὰ τὰ φρικτὰ ἐγκλήματα ποὺ διαπράχθηκαν σὲ βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὰ ὁποῖα ὁδήγησαν ἀκόμα καὶ σὲ ἀπώλεια Ἑλληνικῶν πληθυσμῶν ὥστε ὁ Ἑλληνισμὸς νὰ γνωρίσει μεγάλη συρρίκνωση; Βλέπουμε καὶ θαυμάζουμε στοὺς ἀρχαιολογικοὺς χώρους ἐρείπια περικαλλῶν ναῶν, βλέπουμε στὰ μουσεῖα ἀγάλματα ἀκρωτηριασμένα ἢ θραύσματα αὐτῶν καὶ κάποια ἐλάχιστα πλήρη ἀγάλματα ποὺ στὴν θέα τους πραγματικὰ ἀγάλλεται ἡ ψυχὴ μᾶς ἀπό το κάλος καὶ τὴν τελειότητά τους ἀλλὰ ποῖοι καὶ γιατί τὰ κατάντησαν ἔτσι;

Μαθαίνουμε γιὰ τίς πολεμικές τους ἀρετὲς τῶν Ἑλλήνων στοὺς πολέμους κατὰ τῶν Περσῶν, μαθαίνουμε γιὰ τὰ κατορθώματα τῶν προγόνων μας οἱ ὁποῖοι ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Ἀλεξάνδρου δημιούργησαν μιὰ αὐτοκρατορία καὶ στὶς χῶρες ποὺ κατέκτησαν ἵδρυσαν περὶ τίς 280 ἑλληνικὲς πόλεις οἱ ὁποῖες ἀνθοῦσαν στὸ ἐμπόριο, στὶς τέχνες καὶ στὶς ἐπιστῆμες καὶ αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν πολιτιστικὴ ἐπέκταση τῶν Ἑλλήνων καὶ πέραν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας στὴν Συρία, στὴν Παλαιστίνη, στὴν Μεσοποταμία καὶ στὴν Αἴγυπτο. Σήμερα ἀπὸ αὐτὲς τίς πόλεις ἐλάχιστες σώζονται (π.χ. ἡ Ἀλεξάνδρεια στὴν Αἴγυπτο) μὲ ἐλάχιστους Ἕλληνες, ὅμως γνωρίζουμε πὼς καὶ γιατί χάθηκε αὐτὸς ὁ ἑλληνισμός;

Μαθαίνουμε γιὰ τὴν κατάκτηση ὁλόκληρου τοῦ Ἑλληνικοῦ κόσμου ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους, μαθαίνουμε ὅτι «κατακτήσαμε» πολιτιστικὰ τὸν Ρωμαῖο κατακτητὴ καὶ ὅτι ἡ Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία ἔγινε Ἑλληνικὴ Αὐτοκρατορία μὲ τὴν ἐπωνυμία Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία καὶ ἀγνοοῦμε ὅτι α) ἡ ὀνομασία «Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία» δόθηκε τον 17ον αἰῶνα δηλαδὴ τρεῖς αἰῶνες μετὰ τὴν ὁριστική της κατάρρευση, ἀπὸ τοὺς τότε Εὐρωπαίους ἱστορικούς· λόγῳ τοῦ ἀκραίου θεοκρατικοῦ καὶ καταπιεστικοῦ της χαρακτῆρα της πρὸς τοὺς λαοὺς ποὺ εἶχε ὑπὸ τὴν κατοχή της καὶ β) ὅτι ὅλοι οἱ Αὐτοκράτορες τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἠ «Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας» ὑπέγραφαν ὡς Ρωμαῖοι Αὐτοκράτορες παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γλῶσσα ποὺ χρησιμοποιοῦσαν μετὰ ἀπὸ κάποια περίοδο ἦταν ἡ ἑλληνικὴ ἑπομένως οὐδέποτε ὑπῆρξε ἑλληνικὴ διοίκησηαυτής τῆς αὐτοκρατορίας.

Ἄς δοῦμε ὅμως τὰ γεγονότα καὶ ἂς κρίνουμε. Ἄς μάθουμε ἐπιτέλους τὴν ἀλήθεια,ὅσο σκληρὴ καὶ ἂν εἶναι καὶ ἂς ἔχουμε τὸ θάρρος καὶ τὴν εὐθυκρισία ὡς ἀρωγοὺς στὴν ἀναζήτηση τῆς ταυτότητός μας ὡς Ἕλληνες καὶ ὡς Ἄνθρωποι. Ἔτσι θὰ ἐξετάσουμε τὰ γεγονότα κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ρωμαϊκῆς κατοχῆς.

ΤΗΝ Ρωμαϊκη ΚΑΤΟΧΗ τὴν διακρίνουμε σὲ δυὸ περιόδους, τὴν πρώτη μέχρι τὸν Κωνσταντῖνο τον Α' (324 μ.κ.ε.) τὴν δεύτερη ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο τον Α' μέχρι τὴν ἅλωση τῆς Πόλης (1453 μ.κ.ε.) καὶ αὐτὸ διότι ἀπὸ τὴν ἄνοδο στὸν θρόνο τοῦ Κωνσταντίνου ἡ συμπεριφορὰ τῶν Ρωμαίων αὐτοκρατόρων ἔναντι τῶν Ἑλλήνων ἀντιστράφηκε.

Πρώτη περίοδος ρωμαϊκῆς κατοχῆς

Κατὰ τὴν πρώτη περίοδο (μέχρι τὸ 324 μ.κ.ε.) ὁ Ἑλληνισμὸς ὑφίσταται ἀρχικὰ μιὰ καθοδικὴ πορεία ἀλλὰ γρήγορα κατορθώνει νὰ ἀναλάμψει καὶ νὰ κατακτήσει πολιτιστικὰ τοὺς κατακτητές του καὶ αὐτὸ ἔγινε γιατί οἱ Ρωμαῖοι ἦταν φιλοπρόοδοι καὶ ὄχι μόνον υἱοθέτησαν πρόθυμα τὰ ἐπιτεύγματα τῶν Ἑλλήνων ἀλλὰ καὶ τὰ προήγαγαν. Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴν οἱ Ρωμαῖοι, υἱοθέτησαν τίς τέχνες καὶ τίς ἐπιστῆμες ποὺ εἰσήγαγαν ἀπὸ τοὺς κατακτημένους τους Ἕλληνες, μελετοῦσαν καὶ ἐναρμονίστηκαν μὲ τὸν ἑλληνικὸ φιλοσοφικὸ στοχασμὸ ἀκόμα καὶ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα υἱοθέτησαν τὴν ὁποία εἶχαν ὡς γλῶσσα τῆς ἐπιστήμης, τῆς λογοτεχνίας καὶ τῆς φιλοσοφίας μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ὁμιλεῖται σὲ ὅλη τὴν Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἐπίσημη γλῶσσα τῆς διοίκησης ἦταν ἡ λατινικὴ γλώσσακαι μάλιστα πολλοὶ Ρωμαῖοι ἔγραφαν στὴν Ἑλληνικὴ γλῶσσα ὅπως ὁ Αὐτοκράτορας Μάρκος Αὐρήλιος καὶ ἀργότερα, ὁ Μ. Ἰουλιανός.

Στὴν Μ. Ἀσία, τὴν Παλαιστίνη καὶ στὴν Μεσοποταμία, ὑπῆρχαν περὶ τίς 280 Ἑλληνικὲς πόλεις μὲ μικτοὺς πληθυσμοὺς ὅπου οἱ κάτοικοι, Ἕλληνες καὶ μή, μιλοῦσαν ἑλληνικὰ καὶ ἀκολουθοῦσαν τὴν Ἑλληνικὴ παράδοση παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ διοίκηση ἦταν ρωμαϊκή. Αὐτὴν τὴν ἑλληνίζουσα αὐτοκρατορία παρέλαβε ὁ Μ. Κωνσταντῖνος ὅταν κατέλαβε τὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο.

Δευτέρα περίοδος ρωμαϊκῆς κατοχῆς

Ἡ δεύτερη περίοδος ἀρχίζει μὲ ἐνθρόνιση στὸν αὐτοκρατορικὸ θρόνο τοῦ λεγόμενου "Μέγα" καὶ "ἅγιου" καὶ ἰσαπόστολου Κωνσταντίνου. Μιὰ ἀπὸ τίς πρῶτες πράξεις τοῦ Κωνσταντίνου του Α' (324-337) ἦταν ἡ μεταφορὰ τῆς πρωτεύουσας τοῦ κράτους στὴν Ἑλληνικὴ πόλη Βυζάντιο, τὴν ὁποία μετονόμασε σὲ Νέα Ρώμη καὶ τὴν στόλισε μὲ ἔργα τέχνης ποὺ ἀπόσπασε βιαίως ἀπὸ ἑλληνικοὺς ναούς. Θὰ περίμενε κανεὶς ἡ μεταφορὰ τῆς πρωτεύουσας τῆς αὐτοκρατορίας μέσα στὴν καρδιὰ τοῦ ἑλληνισμοῦ νὰ συντελέσει στὸν πλήρη ἐξελληνισμὸ τῆς αὐτοκρατορίας, ὅμως στὴν πράξη συνέβῃ τὸ ἀντίθετο διότι ἀρχίζει ἡ συστηματικὴ καταστροφὴ τῶν ναῶν τῶν Ἑλλήνων ὅπου στὴν θέση τους κτίζονται ἐκκλησίες ἐνῶ οἱ ἱερεῖς θανατώνονται μὲ βασανιστήρια.

ΔΕΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴν ἀποκεφαλίζεται ὁ νεοπλατωνικὸς φιλόσοφος Σώπατρος ὁ ὁποῖος οὕτῳ ὑπῆρξε ὁ πρωτομάρτυρας τοῦ ἑλληνισμοῦ. Μετὰ θάνατον ὁ Κωνσταντῖνος καὶ παρὰ τὸ ἐγκληματικό του παρελθὸν (μεταξὺ τῶν ἄλλων θανάτωσε τὴν σύζυγό του Φαύστα μέσα καζάνι μὲ βραστὸ νερό), ἀνακηρύσσεται ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο "Μέγας" καὶ "Ἅγιος" καὶ ἰσαπόστολος.

Ὁ Κωνστάντιος (337-361), ποὺ διαδέχθηκε τὸν Κωνσταντῖνο τον Α', ὑπῆρξε ἀκόμα σκληρότερος. Μία ἀπὸ τίς πρῶτες ἐνέργειες τοῦ Κωνστάντιου εἶναι νὰ θέσῃ ἐκτὸς νόμου τὸ «ἑλληνίζειν» δηλαδὴ τὴν ἐνασχόληση μὲ τίς ἐπιστῆμες, τίς τέχνες καὶ τὴν φιλοσοφία. Ὁ Κωνστάντιος θὰ μείνει στὴν ἱστορία ὡς ἐκεῖνος ποὺ (κατὰ τὸν Λιβάνιο) «ἱερὰ καὶ νεώ τους μὲν ἔκλεισε, τοὺς δὲ κατέσκαψε τοὺς δὲ βεβήλους ἀποφήνας πόρνοις ἐνοικεῖν ἔδωκεν» (31) δηλαδὴ τὰ μὲν ἱερὰ τῶν Ἑλλήνων κατέσκαψε τοὺς δὲ ναοὺς τοὺς ἔδωσε σὲ πόρνες νὰ ἐνοικοῦν.

Ἀπὸ τὸ 354 ἀρχίζουν οἱ πρῶτες πυρπολήσεις βιβλιοθηκῶν σὲ πολλὲς πόλεις τῆς αὐτοκρατορίας καὶ περίπου αὐτὸ θὰ διαρκέσει ἐπὶ 1000 περίπου χρόνια. Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴν θὰ καοῦν στὴν πυρὰ ἀνυπολόγιστος ἀριθμὸς ἑλληνικῶν βιβλίων φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, ἱστορίας, γεωγραφίας, ποιητικὲς συλλογὲς καὶ κυρίως ἐπιστημονικὰ βιβλία μαθηματικῶν κλπ τὰ ὁποῖα γιὰ τὸν ἐξαιρετικὰ χαμηλοῦ πνευματικοῦ ἐπιπέδου ὄχλο ἀποτελοῦσαν (ἰδιαίτερα τὰ μαθηματικὰ) κείμενα μαγείας καὶ προϊόντα τῆς ἑλληνικῆς «μωρίας».

Ἡ καταστροφὴ τῆς ἑλληνικῆς γραμματεῖς εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα κατὰ τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς πνευματικῆς καὶ τεχνολογικῆς προόδου τῆς ἀνθρωπότητος. Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῶν τῶν πράξεων φαίνεται σήμερα ἀφοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ γραμματεία διεσώθει, ὅπως ὑπολογίζεται, λιγότερο ἀπὸ τὸν 1% αὐτῆς. Αὐτὴ ἡ τακτικὴ τῆς πυρπολήσεως βιβλιοθηκῶν μὲ ἔργα ποὺ ἀναφέρονται στὴν ἑλληνικὴ παράδοση καὶ φιλοσοφία συνεχίζεται ἀκόμα καὶ σήμερα μὲ τὴν πυρπόληση βιβλιοπωλείων ποὺ πωλοῦν κατὰ κύριο λόγο βιβλία τῆς ἑλληνικῆς γραμματείας καὶ βιβλία ποὺ ἀφοροῦν τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ ἀπὸ τοὺς λεγόμενους «ἀντιεξουσιαστὲς» οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε ἔκαψαν βιβλιοπωλεῖα μὲ χριστιανικὲς καὶ ἑβραϊκὲς ἐκδόσεις.

Οἱ ἴδιοι «ἀντιεξουσιαστὲς» βεβήλωσαν τὸ ἄγαλμα τοῦ ὑμνητῆ τῆς ἐλευθερίας Ρήγα Φεραίου ἐνῶ τὸ ἄγαλμα τοῦ Πατριάρχη Γρηγορίου τοῦ Ε' ποὺ βρίσκεται δίπλα τὸ ἄφησαν ἀνέγγιχτο. Τότε (τὸν χριστιανικὸ μεσαίων) τὸ ἱερατεῖο τῆς ὀρθοδοξίας καὶ ὁ ὄχλος (παρακινούμενος ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο) χαρακτήριζαν τοὺς Ἕλληνες «εἰδωλολάτρες, μιαροὺς κλπ» καὶ ὁ ὄχλος (ὑποκινούμενος ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο) ἐπιτίθετο κατὰ τῶν ἱερῶν των Ἑλλήνων καὶ τὰ κατέστρεφε τώρα οἱ λεγόμενοι «ἀντιεξουσιαστὲς» χαρακτηρίζουν τοὺς Ἕλληνες «φασίστες καὶ ρατσιστὲς» καὶ ἐπιτίθενται κατὰ βιβλιοπωλείων μὲ ἐκδόσεις Ἑλλήνων. Ποῖοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ὑποκινοῦν τώρα τοὺς «ἀντιεξουσιαστές»;

Τότε (τὸν χριστιανικὸ μεσαίων) ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ κράτους (αὐτοκράτορες) παρακινούμενοι ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο συνέτασσαν νόμους μὲ τοὺς ὁποίους διέτασσαν τὴν ἐξόντωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ τώρα ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ἀφήνει ἀνέγγιχτους τοὺς «ἀντιεξουσιαστές»! Μήπως ἡ πολιτικὴ ἡγεσία γνωρίζει ποῖοι κρύβονται καὶ καθοδηγοῦν τους «ἀντιεξουσιαστὲς καὶ δὲν θέλει νὰ τοὺς θίξει»;

Τὰ μεγάλα ἐρωτήματα!

Ὁ Μέγας Ἰουλιανὸς (361-363), ποὺ διαδέχεται τὸν Κωνστάντιο, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶχε βαπτισθεῖ μὲ τὴν βία χριστιανός, διατάξει ὅπως παύσει κάθε εἶδος διωγμὸς κατὰ τῶν ἐθνικῶν. Θεσμοθετεῖ ἀπόλυτη ἀνεξιθρησκία καὶ ἐπιδιορθώνει ὅσους ἀπὸ τοὺς ἑλληνικοὺς ναοὺς δὲν εἶχαν ὁλοκληρωτικὰ καταστραφεῖ ἀπὸ τοὺς χριστιανούς. Θέλοντας κάθε ἄνθρωπος νὰ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ἀκολουθεῖ ἐλεύθερα τὸ θρησκευτικό του μονοπάτι ἐπιδιώκει ἀκόμα καὶ τὴν ἀναστήλωση τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντα. Ὁ Ἰουλιανὸς τὸ 363 δολοφονεῖται πισώπλατα, κατὰ τὸν χρονικογράφο Μαλάλα, ἀπὸ τὸν Μερκούριο ὁ ὁποῖος ἀμέσως ἀνακηρύσσεται ἀπὸ τὸ ἱερατεῖο «ἅγιος» ἐνῶ ὁ Ἰουλιανὸς «παραβάτης».

Κατὰ τὴν περίοδο αὐτὴν καὶ ἰδίως ἀπὸ τοὺς ἑπόμενους αὐτοκράτορες Θεοδόσιο τὸν Α', Ἀρκάδιο καὶ Ἰουστινιανὸ ἔλαβαν χώρα οἱ μεγάλες διώξεις τῶν Ἑλλήνων. Στὸ σημεῖο αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει μιὰ διευκρίνιση: τὴν περίοδο αὐτὴν ὅταν ἔλεγαν «Ἕλληνες» ἐννοοῦσαν τους μετέχοντας τῆς ἑλληνικῆς παιδείας καὶ συνεπῶς τοῦ ἐλεύθερου φιλοσοφικοῦ στοχασμοῦ, Ἕλληνες διότι οἱ Ἕλληνες ποὺ ἀσπάσθηκαν τὸν χριστιανισμὸ ἀπεκδύθηκαν τὸν χαρακτηρισμό τους ὡς Ἕλληνες, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁμιλοῦσαν ἑλληνικὰ καὶ πολλοὶ εἶχαν ἑλληνικὴ καταγωγὴ ἀλλὰ χαρακτήριζαν τοὺς ἑαυτούς τους ἁπλῶς ὡς χριστιανοὺς καὶ Ρωμαίους (ἢ Ρωμιοὺς) καὶ αὐτὸ συνεχίσθηκε μέχρι τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ὅπου π.χ. ὁ Γεώργιος Σχολάριος, ὁ μετέπειτα οἰκουμενικὸς πατριάρχης Γεννάδιος, διακηρύσσει ὅτι «ἂν καὶ ὁμιλῶ ἑλληνικὰ δὲν εἶμαι Ἕλλην... ἂν μὲ ρωτήσει κάποιος τί εἶμαι θὰ τοῦ ἀπαντήσω ὅτι εἶμαι χριστιανὸς» καὶ ὁ ἴδιος προτρέπει «τοὺς γοὺν δυσσεβεὶς καὶ ἀλάστορας (δηλ. καταραμένους) Ἑλληνιστὰς ... πυρὶ καὶ σιδήρῳ καὶ ὕδατι καὶ παντὶς τρόποις ἐξαγάρετε τῆς παρούσης ζωῆς...» ἐπίσης προτρέπει «ράβδιζε, εἶργε (δηλ. φυλάκιζε), εἶτα γλῶσσαν ἀφαιρεῖ, εἶτα χεῖρα ἀπότεμνε, κι ἂν καὶ οὕτως μένῃ κακός, θαλάσσης πέμπε βυθῷ» (30).

Ὁ Θεοδόσιος ὁ Α' (379-395) μὲ διάταγμα ποὺ ἐξέδωσε στὶς 27 Φεβρουαρίου τοῦ 380 στὴν Θεσσαλονίκη ὁρίζει ἐπίσημη καὶ μοναδικὴ θρησκεία τοῦ κράτους τὸν χριστιανισμὸ καὶ κηρύσσει ἐκτὸς νόμου κάθε ἄλλη λατρεία. Ὅποιος δὲν εἶναι χριστιανὸς χαρακτηρίζεται «ὡς σιχαμερός, αἱρετικός, μωρὸς καὶ τυφλὸς καὶ ἀπειλεῖται μὲ ἐπουράνια καὶ ἐπὶ γῆς τιμωρία» (βλέπε Κῶδιξ Θεοδοσίου). Τὸ 390 ὁ πατριάρχης Ἀλεξάνδρειας Θεόφιλος ἐξαπολύει μέγα διωγμὸ κατὰ τῶν Ἑλλήνων καὶ τῶν Ἐθνικῶν τῆς περιοχῆς. Καταστρέφει σχεδὸν ὅλους τοὺς μὴ χριστιανικοὺς ναοὺς τῆς Ἀλεξάνδρειας Ἐπακολουθεῖ νέα ἐξέγερση τῶν Ἐθνικῶν ἡ ὁποία καταπνίγεται στὸ αἷμα καὶ τὸ Σεράπειο καὶ ἡ βιβλιοθήκη τῆς Ἀλεξάνδρειας καίγονται.

Τὸ 392 ὁ Θεοδόσιος ὁ Α' μὲ νέο ἔδικτο ἀπαγορεύει τὴν θρησκεία τοῦ Δωδεκαθέου καὶ κάθε μὴ χριστιανικὴ τελετὴ καὶ ἐπακολουθοῦν νέες σφαγὲς Ἑλλήνων ἐθνικῶν. Τὸ 394 ὁ Θεοδόσιος ἀπαγορεύει τοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες (39επ) ὡς «ἑλληνικὸ μίασμα», νομοθετεῖ τὴν καταστροφὴ τῶν ἑλληνικῶν ναῶν καὶ καταστρέφονται οἱ ναοὶ τῆς Ὀλυμπίας ἐνῶ ὁρίζει τὴν ἰουδαϊκὴ θρησκεία ὡς ἀνεκτὴ ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς καὶ ἀπαγορεύει κάθε καταστροφὴ Ἰουδαϊκῶν συναγωγῶν. Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ὁ Θεοδόσιος χαρακτηρίζεται στὴν ἑλληνικὴ ἱστορία ὡς «Μέγας» καὶ «Ἅγιος».

Ὁ Ἀρκάδιος (395-408) μὲ δύο ἔδικτα τοῦ διατάζει ἀνηλεῆ διωγμὸ κατὰ Ἑλλήνων καὶ Ἐθνικῶν. Ὅμως ὁ κίνδυνος τῶν χριστιανῶν Γότθων ἀρχίζει νὰ ἀνησυχεῖ τὸν Ἀρκάδιο. Ὁ σύμβουλος τοῦ Ἀρκάδιου Ρουφίνος, συμβουλεύει τὸν ἀρχηγὸ τῶν Γότθων Ἀλάριχο νὰ στραφεῖ ἐναντίον τῆς Γῆς τῶν Ἑλλήνων διότι ἀμύθητα πλούτη του λέγει ὅτι κρύβονται μέσα στοὺς ἑλληνικοὺς ναοὺς καὶ στοὺς οἴκους τῶν Ἑλλήνων.

Οἱ Γότθοι τοῦ Ἀλάριχου (42) ἐπὶ τρία χρόνια (396-399) συνεπικουρούμενοι ἀπὸ πλῆθος μοναχῶν ἀρχίζουν τὴν ἰσοπέδωση τῶν ἑλληνικῶν πόλεων καὶ τὴν σφαγὴ τῶν Ἑλλήνων. Τὸ Δίων, ἡ Μεσσηνία, τὸ Ἄργος, ἡ Νεμέα, ἡ Λυκόσουρα, ἡ Σπάρτη, τὰ Μέγαρα, ἡ Κόρινθος καὶ ἄλλες ἑλληνικὲς πόλεις καταστρέφονται ὁλοκληρωτικά. Τὰ ἱερὰ τοῦ Διὸς στὴν Νεμέα, τὰ ἱερά της Ὀλυμπιάς, τὰ ἀρκαδικὰ ἱερά της Λυκόσουρας καὶ πλῆθος ἄλλων ἑλληνικῶν λατρευτικῶν κέντρων καταστρέφονται ὁλοκληρωτικὰ ἐνῶ οἱ ἱερεῖς τους σφάζονται ἢ καίγονται ζωντανοὶ ὅπως ὁ Ἰλάριος ἐνῶ οἱ αὐτοκρατορικὲς φρουρὲς παρακολουθοῦν ἀπαθέστατα.

Ὁ Ἀλάριχος γιὰ τὸ «θεάρεστο» ἔργο τῆς ἰσοπέδωσης τῆς Ἑλλάδος διορίζεται ἀπὸ τὸν Ἀρκάδιο διοικητὴς τῆς Ἰλλυρίας. Τὸ 396 μὲ ἔδικτο ὁρίζεται ὅτι ἡ ἐνασχόληση μὲ τίς ἐθνικὲς λατρεῖες ἀποτελεῖ πράξη ὕστατης προδοσίας καὶ τὸ 397 μὲ νέο ἔδικτο διατάζει τὸ περίφημο «Ἐς,Ἕς ἔδαφος φέρειν» γιὰ ὅλους τοὺς ἐναπομείναντες ναοὺς Ἑλλήνων Ἐθνικῶν. Οἱ ἀδιάκοπες διώξεις τῶν Ἑλλήνων μὲ διατάγματα τῶν διαφόρων χριστιανῶν αὐτοκρατόρων ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ Ἕλληνες ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἐθνικοὶ ἐπέμεναν μὲ πεῖσμα στὶς πατρῶες τους ἀντιλήψεις ἐκτελῶντας ἀκόμα καὶ κρυφὰ καὶ μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους τίς ἱεροπραξίες τους.

Τὸ 408 αὐτοκράτωρ ἀναγορεύεται ὁ Θεοδόσιος ὁ Β' (408-450) ὁ ὁποῖος συνεχίζει τοὺς διωγμοὺς τῶν Ἑλλήνων. Ἡ περίοδος αὐτὴ σημαδεύεται ἀπὸ τρία σημαντικὰ γεγονότα γιὰ τὸν ἑλληνισμὸ ποὺ πρέπει νὰ ἀναφερθοῦν α) τὸ 415 ἔγινε ὁ μαρτυρικὸς θάνατος τῆς Μαθηματικοῦ καὶ φιλοσόφου Ὑπατίας ἀπὸ σωματοφύλακες τοῦ πατριαρχείου καὶ καλόγηρους τὴν ὁποία ἔγδαραν ζωντανὴ μὲ κοχύλια καὶ κατόπιν τῆς ἔσπασαν τὰ κόκαλα καὶ τὴν τεμάχισαν ὁ δὲ θεωρούμενος ἀπὸ πολλοὺς συγγραφεῖς ὡς ἠθικὸς αὐτουργὸς Πατριάρχης Κύριλλος (σ 262) ἀνακηρύχθηκε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία «Ἅγιος» β) 429 ὅπου ροπαλοφόροι μοναχοὶ καὶ αὐτοκρατορικοὶ στρατιῶτες γκρεμίζουν τὸ χρυσελεφάντινο ἄγαλμα τῆς Θεᾶς Ἀθηνᾶς στὸν Παρθενῶνα καὶ λαφυραγωγοῦν τὸ ἱερὸ καὶ παράλληλα διώκονται οἱ Ἕλληνες ἐθνικοὶ τῆς Ἀθήνας καὶ γ) ὁ Θεοδόσιος ὁ Β' διατάζει τὸ κάψιμο ὅλων τῶν μὴ χριστιανικῶν βιβλίων καὶ εἰδικότερα τοῦ νεοπλατωνικοῦ φιλοσόφου Πορφύριου ποὺ ὑπῆρξε μαθητὴς τοῦ Πλωτίνου.

Ἐπὶ αὐτοκρατόρων Μαρκιανοῦ καὶ Λέοντος του Α' (450-474) συνεχίζεται τὸ καταστροφικὸ ἔργο γιὰ ὅτι εἶχε ἀπομείνει ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ γραμματεία. Φιλόσοφοι καὶ ἐπιστήμονες μὲ τὴν κατηγορία ὅτι ἑλληνίζουν ἐκτελοῦνται ὅπως π.χ. ὁ Ζώσιμος, ὁ Ἰσίδωρος καὶ ὁ Σεβεριανὸς ἐνῶ στὴν Ἀλεξάνδρεια τῆς Αἰγύπτου ἐκτελοῦν βασανίζουν καὶ διαπομπεύουν πολλοὺς κρυφοὺς ἐθνικοὺς ἱερεῖς. Ἐπὶ αὐτοκράτορος Ζήνωνος (474-491), ἐκδηλώνεται ἐξέγερση τῶν Ἑλλήνων κατὰ τοῦ χριστιανικοῦ κατεστημένου μὲ ἡγέτες τὸν Λεόντιο, τὸν Ἴλλο καὶ τὸν ἀθηναῖο φιλόσοφό Παμπρέπιο, ὅμως παρὰ τὸν γενναῖο ἀγῶνα των ἡ ἐξέγερση καταστέλλεται μέσα σὲ 4 χρόνια καὶ οἱ ἐπαναστάτες θανατώνονται κατὰ χιλιάδες

Ἀκολουθεῖ ἡ Ἰουστινιάνειος Δυναστεία ἰδίως κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Ἰουστινιανοῦ ἢ Γιουτπράδα (527-565) κατὰ τὴν ὁποία συνεχίζονται δια πυρὸς καὶ βασανιστηρίων καὶ μὲ μεγαλύτερη ἔνταση οἱ διωγμοὶ τῶν Ἑλλήνων μὲ αἰτιολογικό την «τῶν ἀνοσιῶν καὶ μυσαρῶν Ἑλλήνων κατεχόμενοι πλάνη».). Ἐπὶ Ἰουστινιανοῦ συντάσσεται ὁ περίφημος «Ἰουστινιάνειος κώδικας» μνημεῖο ἀνθελληνικοῦ παροξυσμοῦ καὶ καταργεῖ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες καὶ μέσα στὰ ἀντίποινα εἶναι ἡ ἀφαίρεση κτημάτων τῶν Ἑλλήνων τὰ ὁποῖα δίδονται στὴν ἐκκλησία.

Τὸ 529 ὁ Ἰουστινιανὸς κλείνει τὴν φιλοσοφικὴ σχολὴ τῶν Ἀθηνῶν καὶ δημεύει τὴν περιουσία της. Στὴν Κωνσταντινούπολη φυλακίζονται, βασανίζονται καὶ ἐκτελοῦνται γραμματικοί, ρήτορες, νομικοὶ καὶ λόγιοι μὲ τὴν κατηγορία ὅτι εἶναι «Ἕλληνες» διότι το Ἕλληνας σημαίνει πλέον τὸν μισερὸ εἰδωλολάτρη καὶ ἀποτελεῖ ὕβρη γιὰ ἕναν ἄνθρωπο νὰ ὀνομάζεται Ἕλληνας. Τέλος τὸ 562 νέος διωγμὸς τῶν Ἑλλήνων καὶ λοιπῶν ἐθνικῶν σὲ Ἀθήνα, Παλμήρα καὶ Κωνσταντινούπολη καὶ ὁ χρονικογράφος Ι. Μαλάλας στὸ ἔργο τοῦ «Χρονογραφία» γράφει χαρακτηριστικὰ ὅτι Ἕλληνες πιάστηκαν καὶ διαπομπεύθηκαν μέσα στὴν Κωνσταντινούπολη ταυτόχρονα μὲ τὸ κάψιμο ἑλληνικῶν βιβλίων καὶ εἰκόνων τῶν Θεῶν.

Ἐπὶ αὐτοκράτορος Τιβέριου (578-582), δὲν ὑπάρχουν πλέον ἐθνικοὶ Ἕλληνες οἱ ὁποῖοι νὰ δηλώνουν δημοσίως το Ἕλληνες καί το Ἐθνικοὶ ἀλλὰ οἱ ἐναπομείναντες πιστοὶ στὶς πατρῶες παραδόσεις κινοῦνται κρυφά. Ἔτσι τὴν περίοδο αὐτὴν ἑκατοντάδες κρυπτοεθνικοὶ ἐκτελοῦνται, παλουκώνονται, ἀποκεφαλίζονται καὶ σταυρώνονται ὅταν ἀποκαλυφθοῦν τὰ θρησκευτικά τους πιστεύω ὅπως π.χ. ὁ ὕπαρχος Ἀνατολῆς Ἀνατόλιος. Οἱ Ἕλληνες ἐθνικοὶ πλέον ἔχουν ἐξοντωθεῖ καὶ ἐπιζοῦν ὅσοι βαπτίστηκαν χριστιανοὶ καὶ ὅσοι εἶχαν τὰ οἰκονομικὰ μέσα μεταναστεύουν πρὸς τίς χῶρες τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης.

Ἐπὶ αὐτοκράτορος Μαυρίκιου (582-602), συνεχίζονται οἱ διωγμοὶ κατὰ ὁποιουσδήποτε κριθεῖ ὕποπτος γιὰ ἐθνικὴ λατρεία καὶ μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες τὸν ὁδηγοῦν στὴν πυρὰ ἢ τὸν σταυρώνουν ἀφοῦ προηγουμένως τὸν βασανίσουν.

Ἀκολουθεῖ ἡ Ἡράκλειος δυναστεία (610-717) κατὰ τὴν ὁποία συνεχίζονται οἱ διωγμοί. Ὁ Ἡράκλειος ὑπῆρξε μεγάλος στρατηγός. Τὸ βάρος τῶν προσπαθειῶν του ἐπικεντρώθηκε στὴν ἀπόκρουση τῶν Ἀβάρων, τῶν Σλάβων καὶ κυρίως τῶν Περσῶν. Τὸ 627 μετὰ νικηφόρα ἑξαετῆ ἐκστρατεία κατὰ τῶν Περσῶν κατάφερε νὰ κλείσει εἰρήνη μὲ τοὺς Πέρσες οἱ ὁποῖοι ἐπέστρεψαν στοὺς Βυζαντινοὺς τὴν Συρἰα, τὴν Παλαιστίνη, τὴν Αἴγυπτο καὶ τὸν Τίμιο Σταυρό. Οἱ μακροχρόνιοι πόλεμοι μὲ τοὺς Πέρσες ἐξασθένησαν τόσο τὴν αὐτοκρατορία ὅσο καὶ τοὺς Πέρσες καὶ αὐτὸ διευκόλυνε τοὺς Ἄραβες ὥστε νὰ καταλάβουν εὔκολα τὴν Παλαιστίνη, τὴν Συρία καὶ τὴν Αἴγυπτο.

Ἐπίσης οἱ διώξεις ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο Βυζάντιο τῶν αἱρετικῶν κυρίως Νεστοριανῶν καὶ Μονοφυσιτῶν ποὺ ζοῦσαν στὶς περιοχὲς αὐτὲς τοὺς ὤθησαν νὰ συνεργαστοῦν μὲ τοὺς Πέρσες καὶ ἰδίως ἀργότερα μὲ τοὺς Ἄραβες, οἱ ὁποῖοι ἔδειχναν θρησκευτικὴ ἀνοχή, πρᾶγμα ποὺ εἶχε καταστρεπτικὲς συνέπειες γιὰ τὴν Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐκμεταλλεύτηκαν οἱ Ἄραβες καὶ εὔκολα ἀπέσπασαν ἀπὸ τοὺς Βυζαντινοὺς μόνον μὲ 27.000 ἄνδρες ἀρχικὰ μὲν τὴν Συρία, τὴν Παλαιστίνη καὶ τὴν Αἴγυπτο, ἀργότερα δὲ καὶ ἄλλες περιοχὲς ὅπου οἱ περισσότεροι κάτοικοι ἔγιναν μωαμεθανοί. Στὰ μετέπειτα χρόνια οἱ Ἄραβες ἐπεκτείνουν τίς κατακτήσεις τους καὶ φθάνουν νὰ πολιορκήσουν ἀκόμα καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη. Πρὸς τὴν πλευρὰ τῆς Βαλκανικῆς χερσονήσου τὸ 679 οἱ Βούλγαροι καταλαμβάνουν τὴν Βάρνα, καθυποτάσσουν τίς γύρῳ,γύρω φυλὲς Σλάβων καὶ ἐγκαθίστανται ὁριστικὰ στὴν κάτω Μοισία.

Γενικότερα οἱ διώξεις τῶν Ἑλλήνων καὶ οἱ θρησκευτικὲς διενέξεις μέσα στοὺς κόλπους τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας ἦταν ἡ αἰτία νὰ καταστραφεῖ ὁ ἀκμάζων Ἑλληνισμὸς μὲ τοὺς θεσμούς του στὶς πόλεις κυρίως τῆς Συρίας καὶ τῆς Αἰγύπτου καὶ νὰ κυριαρχήσουν οἱ ἰθαγενεῖς λαοὶ τῶν περιοχῶν αὐτῶν ποὺ ζοῦσαν στὴν ὕπαιθρο, οἱ ὁποῖοι ἀντιτάχτηκαν στὸ Βυζαντινὸ κράτος καὶ τελικὰ προσχωρῆσαν στοὺς Ἄραβες μὲ τοὺς ὁποίους εἶχαν καὶ φυλετικὴ συγγένεια. Ἔτσι οἱ Ἕλληνες τῶν περισσοτέρων ἀπὸ τίς προαναφερθεῖσες 280 ἑλληνικὲς πόλεις χάθηκαν καὶ ὅσοι ἐπέζησαν καὶ ἄφησαν ἀπογόνους σήμερα λέγονται Ἰταλοί, Σύριοι, Παλαιστίνιοι, Πέρσες, Ἰορδανοί, Ἰρακινοί, Ἄραβες, Αἰγύπτιοι Τοῦρκοι κλπ ἀλλὰ δὲν γνωρίζουν πλέον ὅτι εἶναι Ἕλληνες.

Μέχρι καί την 11η ἑκατονταετηρίδα τὸ Βυζαντινὸ κράτος ἦταν ἀκόμη τὸ πλουσιότερο κράτος τῆς γῆς, καὶ μποροῦσε νὰ συγκροτήσει ἀξιόλογη δύναμη στρατοῦ καὶ ναυτικοῦ γιὰ νὰ προστατεύσει τὰ σύνορα, ὅμως, περὶ τὸ τέλος τῆς Μακεδονικῆς Δυναστείας, ἔχασε τὴν «Μεγάλη Ἑλλάδα» (δηλαδὴ τὴν κάτω Ἰταλία καὶ τὴν Σικελία).

Στὴν Βαλκανικὴ ἔχασε τίς βόρειες περιοχές. Κοντὰ στὸν Δούναβη ἐγκαθίστανται σλαβικὲς φυλὲς καὶ Βούλγαροι, οἱ Ἕλληνες περιορίζονται στὰ παράλια. Ἐπίσης σλαβικὲς φυλὲς προωθοῦνται νοτιότερα κατὰ καιροὺς σὲ περιοχὲς γύρω ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη, στὴν Θεσσαλία, στὴν Ἤπειρο καὶ κατὰ τὰ μέσα τῆς 8ης ἑκατονταετηρίδας οἱ φυλὲς αὐτὲς καταλαμβάνουν σημαντικὲς περιοχὲς τῆς Πελοποννήσου.

Ἔτσι ἐνῶ στὶς βόρειες περιοχὲς οἱ Ἕλληνες περιορίσθηκαν στὶς παραλιακὲς περιοχὲς νοτιότερα, ἀπὸ τὴν Μακεδονία μέχρι τοῦ Ταινάρου ἀναγκάσθηκαν νὰ παραχώρηση στὶς σλαβικὲς φυλὲς ἀρκετὲς περιοχὲς τῆς ὑπαίθρου. Ἀλλὰ ἐδῶ ὁ ἑλληνικὸς πληθυσμὸς ἦταν πολυπληθέστερος καὶ ἐπικρατέστερος καὶ κατόρθωσε στὸ διάστημα ἀπό την 8η ἕως τὴν 14η ἑκατονταετηρίδα νὰ ἀφομοιώσει ἢ νὰ τίς ἐκδιώξει τίς σλαβικὲς αὐτὲς φυλές. Ἕκτος ἀπὸ τοὺς Σλάβους καὶ Βουλγάρους εἶχαν ἐγκατασταθεῖ κατά την 10η καὶ 11η ἑκατονταετηρίδα στὶς εὐρωπαϊκὲς περιοχὲς τῆς αὐτοκρατορίας Βλάχοι, Ἀλβανοί, Ἀρμένιοι, Σύριοι, Τοῦρκοι, Μαδραΐτες, ἀκόμη καὶ Ἰουδαῖοι.

Ἄλλο κακὸ αὐτῆς τῆς περιόδου ἦταν οἱ λεηλασίες τῶν παραλίων καὶ τῶν νησιῶν ἀπὸ τοὺς μωαμεθανοὺς πειρατές. Τὸ 896 πειρατὲς κατάσφαξαν ὅλους τους κατοίκους τῆς Δημητριάδος. Παρόμοιες καταστροφὲς δοκίμασαν τὰ νησιὰ Αἴγινα, Πάρος, Νάξος, Λέσβος. Τὸ ἔτος 904 πειρατὲς κατέλαβαν τὴν Θεσσαλονίκη, ἔσφαξαν πολλοὺς κατοίκους, λεηλάτησαν τὴν πόλη καὶ πῆραν μαζί τους στὴν αἰχμαλωσία 22.000 νέους.

Κατά την 7η ἑκατονταετηρίδα ἡ Αἴγυπτος καὶ ἡ Συρία καταλαμβάνονται ἀπὸ τοὺς Ἄραβες. Ὅλες οἱ μεγάλες πόλεις, ποὺ ἔκτισε ἐκεῖ ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ οἱ διάδοχοι τοῦ χάνονται ὁριστικῶς, ἐξ αἰτίας κυρίως τῶν θρησκευτικῶν διενέξεων ὅπου οἱ Ὀρθόδοξοι στράφηκαν κατὰ τῶν Νεστοριανῶν, τῶν Μονοφυσιτῶν καὶ τῶν Παυλιανιτῶν. Μαζὶ μὲ τίς πόλεις χάνεται καὶ ὁ ἐκεῖ Ἑλληνισμός, ποὺ ἦταν σὲ μεγάλη ἀκμή. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ὑποχωρεῖ μπροστὰ στὴν ἀραβική. Οἱ Ἕλληνες αὐτοὶ εἶναι σήμερα Ἄραβες, Σύριοι, Πέρσες, Ἰορδανοί, κλπ καὶ ἀπὸ αὐτοὺς εἶναι ζήτημα ἂν ὑπάρχουν σήμερα κάποιοι ποὺ θυμοῦνται ὅτι ἦσαν κάποτε Ἕλληνες.

Στὴν Μικρὰ Ἀσία ὁ ἑλληνικὸς πληθυσμὸς ἦταν πυκνότερος ἀλλὰ ὁ Ἑλληνισμὸς αὐτὸς ἀφανίσθηκε, γιατί στερήθηκε τίς παραδόσεις, τίς ἀναμνήσεις καὶ τὰ αἰσθήματα φιλοπατρίας τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ πέραν αὐτοῦ, λόγῳ τῶν διώξεων ἀπὸ τὸν κλῆρο ὅσων τολμοῦσαν νὰ αυτοπροσδιορἱστοὺν ὡς Ἕλληνες, ἀφοῦ δὲν τολμοῦσαν νὰ ποῦν ὅτι εἶναι Ἕλληνες καὶ ἔτσι ἔχασαν τὴν ἑλληνική τους συνείδηση. Ποῖοι φταῖνε γι αὐτό;

Κατὰ τίς ἑπόμενες ἑκατονταετίες ἡ αὐτοκρατορία συνεχῶς ἐξασθενεῖ καὶ ἀδυνατεῖ νὰ συγκρατήσει τὰ στίφη τῶν βαρβάρων ποὺ εἰσβάλουν ἀπὸ κάθε κατεύθυνση. Ἡ Ἰταλία κατακτήθηκε ἀπὸ τοὺς Φράγκους καὶ ἀργότερα Σαρακηνοὶ εἰσβάλουν καὶ κατακτοῦν τὴν Σικελία μὲ ἀποτέλεσμα μέρος ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ Ἕλληνες της Μεγάλη Ἑλλάδος νὰ χαθοῦν. Στὴν βαλκανικὴ χερσόνησο εἰσβάλουν Γότθοι, Ἄβαροι, Σλάβοι καὶ Βούλγαροι οἱ ὁποῖοι ἐπὶ αἰῶνες ἔσφαζαν, ἀφάνιζαν καὶ φεύγοντας ἔσερναν μαζί τους στὴν αἰχμαλωσία ἑλληνικοὺς πληθυσμοὺς μὲ ἀποτέλεσμα τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἑλληνισμοῦ τῆς βόρειας Βαλκανικῆς νὰ σφαγῇ ἢ νὰ ἀφομοιωθεῖ μὲ τοὺς εἰσβολεῖς.

Μιὰ ἀπὸ τίς συνέπειες αὐτῶν τῶν εἰσβολῶν καὶ τῆς καταστροφῆς τῶν Ἑλληνικῶν πληθυσμῶν τῆς Βαλκανικῆς χερσονήσου εἶναι τὸ λεγόμενο σήμερα μακεδονικὸ πρόβλημα. Στὴν Μικρὰ Ἀσία, στὴν Συρία, στὴν Μεσοποταμία, στὴν Παλαιστίνη καὶ στὴν Αἴγυπτο εἰσβάλουν Πέρσες, Ἄραβες καὶ ἀργότερα Τοῦρκοι ποὺ ἐγκαθίστανται ἐκεῖ καὶ ὅλες οἱ ἑλληνικὲς πόλεις καὶ οἱ ἐκεῖ Ἕλληνες σφάζονται ἢ ἀφομοιώνονται μὲ τὴν βία ἀπὸ τοὺς εἰσβολεῖς μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χαθοῦν ὁριστικὰ ὅλοι οἱ ἐκεῖ ἑλληνικοὶ πληθυσμοί.

Τέλος οἱ σταυροφορίες καὶ ἰδιαίτερα ἡ 4η σταυροφορία ὑπῆρξε καταστρεπτικὴ γιὰ τὴν Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία ἠ οποίας, δὲν εἶναι ὑπερβολὴ νὰ ποῦμε, ὅτι τότε οὐσιαστικὰ καταλύθηκε. Μετά την 4η σταυροφορία καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Κών/πόλεως ἀπὸ τοὺς Λατίνους ἡ αὐτοκρατορία εἶχε τόσο πολὺ ἐξασθενήσει ὥστε τὸ 1453 ἔγινε ἡ τυπική της κατάλυση.

Μιὰ σημαντικὴ διαφορὰ μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν Θεῶν (ὅπως τους ἐννοοῦν οἱ Ἕλληνες) ἐκτὸς ἀπὸ τὴν τεραστία,τεραστίᾳ διαφορά,διαφορᾷ στὸ νοητικό, τὸ γνωστικὸ κλπ ἐπίπεδο, εἶναι ἡ ἀθανασία. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι θνητοὶ ἐνῶ οἱ Θεοὶ ἀθάνατοι. Οἱ ΘΕΟΙ, σύμφωνα μὲ τὴν ἑλληνικὴ θρησκεία, βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποκτήσουν τὴν γνώση, νὰ προοδεύσουν πνευματικὰ ὥστε νὰ ἀποκτήσουν κι αὐτοὶ τὴν ἀθανασία (δηλαδὴ νὰ γίνουν κι αὐτοὶ Θεοὶ) καὶ αὐτὸ γινότανε μέσῳ τῶν μυστηριακῶν σκηνωμάτων (Ἐλευσίνιων Μυστηρίων κλπ).

Ἀντίθετα ὁ Θεὸς τῶν βιβλικῶν θρησκειῶν (δηλαδὴ ὁ Γιαχβέ), θέλει τὸν ἄνθρωπο χωρὶς γνώση (δηλαδὴ σὲ κατάσταση ἀποκτηνώσεως). Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἔφαγε ἀπὸ τὸ «ξύλο» τῆς γνώσεως ὁ Γιαχβὲ εἶπε ὅτι μὲ τὴν ἀπόκτηση τῆς γνώσεως [ὁ ἄνθρωπος] ἔγινε σὰν αὐτὸν καί [φοβᾷται] ὅτι ἂν ἀκολούθως [ὁ ἄνθρωπος] φάγει καὶ ἀπὸ τὸ «ξύλο» τῆς ζωῆς δηλαδὴ τῆς ἀθανασίας θὰ ἀποκτήσει καὶ τὴν ἀθανασία! (Γεν. Γ' 22) Γι αὐτὸ τὸν ἐξεδίωξε ἀπὸ τὸν «παράδεισο» καὶ τὸν «καταδίκασε» νὰ ἐργάζεται, θεωρῶν ὅτι ἡ ἐργασία εἶναι καταδίκη κι ὄχι εὐλογία! Ἄς μᾶς προβληματίσει αὐτὴ ἡ διαφορά!

Ἡ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἀπὸ τὸ 330 μ.κ.ε. μέχρι τὸ τέλος τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας γνωρίσαμε ἀφανισμὸ τόσο τοῦ 99% τῆς πολιτιστικῆς μας κληρονομίας ὅσο καὶ τῆς ὕπαρξής μας ὥστε σήμερα νὰ ἀποτελοῦμε χωρὶς ὑπερβολὴ περίπου τὸ 20% τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ σήμερα μὲ τὴν καθοδηγούμενη λαθρομετανάστευση κινδυνεύουμε μὲ ὁλοκληρωτικὴ ἐξαφάνιση. Αὐτὸ τὸ φοβερὸ ὁλοκαύτωμα τῶν Ἑλλήνων προγόνων μας ἡ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ τὸ ἀγνοεῖ γιατί ἐσκεμμένα οἱ κρατοῦντες (ποὺ εἶναι διάδοχοι αὐτῶν ποὺ μᾶς κατάσφαξαν) τὸ κρύβουν.

Ὁ ὅρος «ἐβραιοχριστιανοὶ» ὀφείλεται στὸ ὅτι: α) τὸ σημαντικότερο μέρος τῆς «βίβλου» δηλαδὴ τοῦ ἱεροῦ βιβλίου τῶν χριστιανῶν· τὸ ἀποτελοῦν τὰ ἱερὰ βιβλία τῶν Ἑβραίων καὶ τὰ ὑπόλοιπα (καινὴ διαθήκη) εἶναι ἐξαρτημένα ἀπὸ τὰ ἱερὰ βιβλία τῶν Ἑβραίων γιατί παραπέμπουν σ' αὐτὰ καὶ συνεπῶς ὁ χριστιανισμὸς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ὡς θρησκεία χωρὶς τὰ ἱερὰ βιβλία τῶν Ἑβραίων δηλαδὴ εἶναι θρησκεία μέσα ἀπὸ τὴν θρησκεία τῶν Ἑβραίων, β) ὁ κύριος πρωταγωνιστὴς τοῦ ἔργου τοῦ χριστιανισμοῦ· ὁ Ἰησοῦς ἢ Γιαχβὲ ἢ Ἰεχωβὰς ἦταν Ἑβραῖος καὶ θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ὡς ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας τῶν Ἑβραίων καὶ γ) ὁ Γιαχβὲ Ἰησοῦς ἔλεγε ὅτι δὲν ἦλθε νὰ καταργήσει τὴν ἑβραϊκὴ θρησκεία ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν συμπληρώσει. Ἑπομένως ὁ χριστιανισμὸς εἶναι ἡ «συμπληρωμένη» ἑβραϊκὴ θρησκεία. Τώρα τί δουλειὰ ἔχει ὁ ΕΛΛΗΝΑΣ μὲ τὰ Ἑβραϊκὰ δρώμενα (σωστὰ ἢ λάθος μας εἶναι ἀδιάφορο) μόνο τὸ σάπιο μυαλὸ ἑνὸς χριστιανοῦ μπορεῖ νὰ ἐξηγήσει, ἄλλωστε εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ ΛΟΓΙΚΗ εἶναι ἀποῦσα στὶς θεολογικὲς ὑποθέσεις!!!

Τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα εἶναι ἔμφυτο στὸν ἄνθρωπο. Ὅταν αὐτὸ τὸ συναίσθημα γίνεται καταλύτης γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀλλὰ καὶ κοινωνικὴ ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου, τότε μποροῦμε μὲ βεβαιότητα νὰ ἰσχυριστοῦμε, ὅτι ἡ συγκεκριμένη θρησκεία ποὺ γεμίζει αὐτὸ τὸ ἔμφυτο συναίσθημα ἀποτελεῖ θρησκεία ποὺ συντελεῖ στὴν πρόοδο τῆς ἀνθρωπότητας. Ὅταν ὅμως μιὰ θρησκεία ἀπὸ τὴν μιὰ δημιουργεῖ οὐσιαστικὰ ἀνελεύθερα καὶ καταπιεσμένα πνευματικὰ καὶ ὄχι μόνο ἄτομα καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἀποτελεῖ τὸ ὄχημα γιὰ ὁμάδες ἀνθρώπων νὰ ἐπιβουλεύονται καὶ νὰ ἐκμεταλλεύονται μὲ τὸ χείριστο τρόπο τὸν λαό, πατῶντας πάνω ἀκριβῶς σὲ αὐτὸ τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα, τότε ἡ συγκεκριμένη θρησκεία εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ τὴν δημιουργηθεῖσα πνευματικὴ ἀναπηρία τῆς ἀνθρωπότητας. Καὶ ὄχι ἀκριβῶς ὑπεύθυνη ἀλλὰ συνυπεύθυνη γιατί ὁ κάθε ἄνθρωπος ὀφείλει, σὰν μιὰ πνευματική, σωματικὴ καὶ ὁλοκληρωμένη ὀντότητα ποὺ εἶναι, νὰ προσπαθεῖ συνέχεια γιὰ τὴν δικὴ βελτίωση. Ὁπότε ἡ ἀποδοχὴ ἑκούσιας ἢ συνειδητῆς, μιᾶς καταστάσεως ποὺ τὸν ἐμποδίζει νὰ πράξει τὰ ἀνώτερο, βαρύνει σὲ πολὺ μεγάλο βαθμὸ καὶ τὸν ἴδιο.

Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ κύριο νόημα τοῦ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ. Ἡ Συμμετοχή, ἡ Δράση, ἡ ἀνάληψη εὐθυνῶν. Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ ἀπώτερος στόχος τοῦ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ εἶναι τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο τοῦ ἐβραιοχριστιανισμοῦ· δηλ. νὰ ἀποτελεῖ μιὰ στοχαστική, ἀνεξάρτητη καὶ πάνω ἀπ' ὅλα οὐσιαστικὴ καὶ γιὰ τὸν ἴδιο ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν συνάνθρωπο, Ζωή.

Τέλος νομίζω ὅτι τώρα ἔφτασε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου γιά μας τοὺς Ἕλληνες νὰ ἐπανέλθουμε στὴν γνήσια Ἑλληνική μας παράδοση, αὐτὴν ποὺ ἀνέπτυξε τίς ἐπιστῆμες καὶ ποὺ δημιούργησε Παρθενῶνες καὶ ἔργα τέχνης καὶ πολιτισμοῦ γιὰ τὰ ὁποῖα ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα ὑποκλίνεται καὶ νὰ ἀπεκδυθοῦμε κάθε δοξασία ποὺ ὑποδουλώνει τὸ πνεῦμα καὶ τὸ κάνει ὑποχείριο δογμάτων ἀντιθέτων μὲ τὸν ἐλεύθερο φιλοσοφικὸ στοχασμό.

Ἡ ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΓΙΑΧΒΕ ἡ ΙΑΧΩΒΑ

Ἡ ΓΝΩΣΗ

Ἡ γνώση τῶν Νόμων τῆς λειτουργούσης Φύσεως δίδει στὸν κάτοχό της πτέρυγας ἀετοῦ καὶ δύναμη λέοντος, ὥστε νὰ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ὑποτάξει στὴν θέλησή του τίς μορφὲς τοῦ ἀπείρου. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀξία τῆς γνώσεως ὑπάρχει ἡ ἀρνητικὴ διδαχή· ἀπὸ τὴν λεγόμενη «παλαιὰ διαθήκη» ἡ ὁποία ἀτυχῶς μέσῳ τῶν «βιβλικῶν» λεγομένων θρησκειῶν διασώθηκε μέχρι σήμερα καὶ διδάσκει ὅτι ἡ γνώση τοῦ «καλοῦ» καὶ τοῦ «κακοῦ» ἀποτελεῖ τὸν ἀπαγορευμένο γιὰ τὸν ἄνθρωπο καρπὸ καὶ συνεπῶς εἶναι θεϊκὴ κατάρα τὴν ὁποία πρέπει νὰ ἀποφύγει ὁ ἄνθρωπος γιατί διαφορετικὰ θὰ προκαλέσει τὴν ὀργὴ τοῦ «ἑνὸς ἐξωκοσμικοῦ θεοῦ ἢ Ἰαχωβὰ ἢ Γιαχβὲ» καὶ ὅτι δὲν θὰ ἔχει θέσῃ στὸν «παράδεισο» δηλαδὴ σὲ χῶρο ὅπου ὁ ἄνθρωπος θὰ παραμένει ἀδρανὴς σὰν φυτὸ καὶ σὲ κατάσταση ἄγνοιας δηλαδὴ ἀποκτήνωσης κι ὅτι αὐτὴ ἡ κατάσταση (τῆς ἀδράνειας καὶ ἄγνοιας) ἀποτελεῖ τέτοια εὐτυχία ποὺ ὁρισμένοι θυσιάζουν τὴν ζωή τους γι' αὐτὴν καὶ κατὰ τὸν μεσαίωνα κατέστρεψαν ἕναν λαό, τοὺς Ἕλληνες καὶ ὅλα τὰ πολιτισμικά τους στοιχεῖα!. Ἡ γνώση δὲν εἶναι κατάρα ἀλλὰ εἶναι δύναμη καὶ μάλιστα ἡ μεγαλύτερη μέσα στὸ Σύμπαν καὶ συνεπῶς εὐλογία τὴν ὁποία ὁ πνευματικὸς κόσμος μεταβιβάζει στὴν ἀνθρωπότητα ὥστε μέσῳ αὐτῆς νὰ προοδεύει καὶ ἐξελίσσεται πνευματικά.

Ἡ ΕΡΓΑΣΙΑ

Ἡ ἐργασία γιὰ τὸν ἐλεύθερο ἄνθρωπο εἶναι ὕψιστη ἀρετὴ καὶ ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον δοξάζει τὴν ἐργασία καὶ τοὺς ἐργάτες ἀλλὰ καὶ καταδικάζει τοὺς ἄεργους καὶ κατ' ἐπέκταση καταδικάζει τὸν παρασιτισμὸ καὶ τὴν μάστιγα τῆς ἀνθρωπότητας ποὺ ἔχει ὡς ἐφεύρημα ἀφενὸς μὲν τὸ οἰκονομολογικὸ θεώρημα τῆς «ἥσσονος προσπάθειας» (δηλαδὴ κέρδος μὲ ἐλάχιστη προσπάθεια, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸν σκοπὸ καὶ προορισμὸ αὐτῆς τῆς προσπάθειας) καὶ ἀφετέρου τὴν ἀρνητικὴ διδαχὴ ἀπὸ τὴν «παλαιὰ διαθήκη» καὶ διδάσκει ὅτι ἡ ἐργασία εἶναι θεϊκὴ κατάρα στὴν ὁποίαν καταδικάστηκε καὶ πρέπει νὰ ὑποκύψει ὁ ἄνθρωπος γιατί οἱ «πρωτόπλαστοι» παραβίασαν τὴν ἐντολὴ τοῦ «ἑνὸς ἐξωκοσμικοῦ θεοῦ τοῦ Γιαχβέ»

Ἡ ἐργασία δὲν εἶναι κατάρα ἀλλὰ εὐλογία τὴν ὁποία ὁ πνευματικὸς κόσμος κληροδότησε στὴν ἀνθρωπότητα γιατί μέσῳ αὐτῆς προοδεύει καὶ ἐξελίσσεται πνευματικὰ καὶ πολιτιστικά. Ἡ ἀποφυγὴ τῆς ἐργασίας, ἀκόμα καὶ ἂν βασίζεται σὲ «ἱερὰ βιβλία», προκαλεῖ στασιμότητα ποὺ ἀποτελεῖ ἔμπνευση τοῦ σκότους, τὸ ὁποῖο δὲν θέλει τὴν πρόοδο καὶ ἐξέλιξη τῆς ἀνθρωπότητας, ἀφοῦ ἡ ἐργασία εἶναι μοχλὸς προόδου καὶ ἐξελίξεως τῆς ἀνθρωπότητας καί, πέραν τοῦ χρησίμου ἀποτελέσματος, μᾶς ἀποκαλύπτει τὰ μυστικὰ τῆς Φύσεως, τόσο τῆς ὀργανικῆς ὅσο καὶ τῆς πνευματικῆς.

Ἡ ΑΘΑΝΑΣΙΑ

Ἡ οὐσιώδης διαφορὰ μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῶν Θεῶν· ὅπως τοὺς ἐννοοῦν οἱ Ἕλληνες, εἶναι ἡ ἀθανασία. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι θνητοὶ ἐνῶ οἱ Θεοὶ ἀθάνατοι. Οἱ Θεοί, σύμφωνα μὲ τὴν ἑλληνικὴ θρησκεία, βοηθοῦν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποκτήσουν τὴν γνώση, νὰ προοδεύσουν καὶ νὰ ἀποκτήσουν τὴν ἀθανασία (δηλαδὴ νὰ γίνουν κι αὐτοὶ Θεοὶ) καὶ αὐτὸ γινόταν μέσῳ τῶν μυστηριακῶν σκηνωμάτων. Ἀντίθετα ὁ Γιαχβέ, θέλει τὸν ἄνθρωπο χωρὶς γνώση δηλαδὴ σὲ κατάσταση ἀποκτήνωσης καὶ φοβᾷται μήπως ἀποκτήσει κι ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀθανασία καὶ γίνει σὰν αὐτόν! Ἄς μᾶς προβληματίσει αὐτὴ ἡ διαφορά! Ἀπορῶ, τί τέλος πάντων εἶναι ὁ Γιαχβέ; Εἶναι ὁ δημιουργὸς τοῦ κόσμου ἢ ὁ ἄρχων τοῦ σκότους!

H Γέννηση του Δία

Στὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία, ἡ Τιτανομαχία ἦταν ὁ πόλεμος μεταξὺ τῶν Τιτάνων (οἱ ὁποῖοι μάχονταν ἀπὸ τὸ βουνὸ Όθρυς) καὶ τῶν Ὀλύμπιων θεῶν. Εἶναι γνωστή, ἐπίσης, καὶ ὡς ἡ Μάχη τῶν Τιτάνων ἢ Πόλεμος τῶν Τιτάνων. Ὁ πόλεμος εἶχε προλεχθεῖ στὸν Κρόνο ἀπὸ τὴ Γαῖα καὶ τὸν Οὐρανό, ἐπειδὴ ὁ Κρόνος εἶχε ἀρνηθεῖ νὰ ἀποκαταστήσει δικαιοσύνη μετὰ τὴν ἐκθρόνιση τοῦ πατέρα του.

Οἱ Τιτᾶνες ποὺ πολέμησαν καθοδηγοῦνταν ἀπὸ τὸν Κρόνο καὶ στὶς τάξεις τους βρίσκονταν οἱ: Κόϊος, Κριός, Ὑπερίων, Ἰαπετός, Ἄτλας. Οἱ Ὀλύμπιοι ὁδηγοῦνταν ἀπὸ τὸν Δία καὶ στὸ πλευρό του πολέμησαν καὶ οἱ: Ἑστία, Δήμητρα, Ἥρα, Ἅδης/Πλούτων, Ποσειδῶνας, οἱ Ἑκατόγχειρες, οἱ Γίγαντες καὶ οἱ Κύκλωπες.

Νικῶντας μετὰ ἀπὸ δεκάχρονο πόλεμο, οἱ Ὀλύμπιοι μοίρασαν μεταξύ τους τὰ λάφυρα, δίνοντας στὸν Δία τὴν ἐξουσία στὸν ἀέρα καὶ τὸν οὐρανό, στὴ θάλασσα καὶ ὅλα τὰ ὑδάτινα σώματα στὸν Ποσειδῶνα, καὶ στὸν Κάτω Κόσμο στὸν Ἅδη. ἡ γῆ ἀφέθηκε ὡς κυριαρχία κοινὴ ὅλων τῶν θεῶν. Ἔπειτα ἔκλεισαν τοὺς Τιτᾶνες στὰ Τάρταρα. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου ὁ Ὠκεανὸς καὶ οἱ Τιτανίδες (Θεῖα, Ρέα, Θέμις, Μνημοσύνη, Φοίβη καὶ Τηθὺς) παρέμειναν οὐδέτεροι, καὶ γι' αὐτὸ δὲν τιμωρήθηκαν ἀπὸ τὸν Δία. Οἱ ἑκατόγχειρες παρέμειναν φύλακές τους, μέχρι τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Δίας τοὺς ἀπελευθέρωσε ὅλους, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἄτλαντα.





Ὁ Δίας γεννήθηκε στὴν Κρήτη


Ὁ Δίας γεννήθηκε στὴν Κρήτη σύμφωνα μὲ τὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία. Δύο σπήλαια πάνω στὰ Κρητικὰ βουνὰ διεκδικοῦν τὴν τιμὴ τῆς γενέτειρας τοῦ μεγαλύτερου θεοῦ στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, τὸ Δικταῖο Ἀντρο στὴν κεντρο-ἀνατολικὴ Κρήτη καὶ τὸ Ἰδαῖο Ἀντρο στὸ ψηλότερο βουνὸ τῆς Κρήτης, τὸ ὄρος Ἰδη ἢ Ψηλορείτης. Δὲν ὑπάρχει καμιὰ πληροφορία ποὺ νὰ μᾶς διευκρινίζει ποὺ ἀκριβῶς γεννήθηκε ὁ Δίας καί το κάθε σπήλαιο ἔχει τοὺς δικούς του ὑποστηρικτές.


Ὁ Οὐρανός, ἡ Γαῖα καὶ ὁ Κρόνος

Σύμφωνα μὲ τὴν Θεογονία τοῦ Ἠσίοδου, οἱ πρῶτοι θεοὶ στὴν ἀπαρχὴ τοῦ Κόσμου ἦταν ὁ Οὐρανὸς καὶ ἡ Γαῖα. Ὁ Οὐρανὸς γιὰ νὰ μὴ χάσει τὴν ἐξουσία του, φοβούμενος τὴ διαδοχή, ἔριχνε τὰ παιδιά του στὰ ἔγκατα τῆς γῆς. Ἡ Γαῖα, ποὺ δὲν ἦταν ὀπαδὸς αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ συζύγου της, ἔκρυψε στὴ νυφική της κλίνη τὸ γιο της Κρόνο καὶ στὴ συνέχεια τὸν βοήθησε νὰ πάρει τὴ θέση τοῦ πατέρα του.


Σύμφωνα μὲ το μῦθο, ἀκολουθῶντας τὴ συμβουλὴ τῆς Γαίας, ὁ Κρόνος πῆρε ἕνα δρεπάνι καὶ ἔκοψε τὰ γεννητικὰ ὄργανα τοῦ Οὐρανοῦ, τὰ ἔριξε στὴ θάλασσα καὶ ἔτσι γεννήθηκε ἡ πανέμορφη θεὰ τοῦ ἔρωτα ἡ Ἀφροδίτη.

Ὁ Κρόνος καὶ ἡ Ρέα, ἡ Γέννηση του Δία στὴν Κρήτη

Τὴν ἴδια μοῖρα μὲ τὸν πατέρα του εἶχε ὅμως καὶ ὁ Κρόνος ποὺ φοβούμενος τὴν κατάρα - προφητεία τοῦ πατέρα του, κατάπινε τὰ παιδιά του ὥστε νὰ μὴν τὸν γκρεμίσουν ἀπὸ τὴν θέσῃ τῆς ἐξουσίας του.


Ὁ Κρόνος μὲ τὴ Ρέα εἶχαν γεννήσει ἄλλα πέντε παιδιὰ πρὶν τὸν Δία, ποὺ ὅλα εἶχαν καταλήξει στὸ στομάχι τοῦ πατέρα τους. Ὅταν ἡ Ρέα ἔμεινε ξανὰ ἔγκυος στὸ Δία δὲν ἤθελε νὰ ἔχει καὶ αὐτὸς τὴν ἴδια τύχη μὲ τὰ προηγούμενα παιδιά τους γι' αὐτὸ ζήτησε τὴ βοήθεια τῶν γονιῶν τῆς (Οὐρανοῦ καὶ Γαίας).


Ἀκολουθῶντας τὴ συμβουλή τους, πῆγε στὴν Κρήτη καὶ κρύφτηκε σὲ ἕνα σπήλαιο στὰ κρητικὰ βουνὰ γιὰ νὰ φέρει στὸν κόσμο τὸ μωρὸ κρυφὰ ἀπὸ τὸν παιδοφάγο σύζυγο τῆς τὸν Κρόνο. Τοὺς πόνους τῆς γένας ἡ Ρέα προσπαθοῦσε νὰ τοὺς καταπνίξει καὶ νὰ μὴ φωνάξει βυθίζοντας τὰ δάκτυλα της στὴ γῆ. Ἀπὸ κάθε δάχτυλο ποὺ χώθηκε στὴ γῆ, δημιουργήθηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς δέκα Δάκτυλους, ἀγαθὰ πλάσματα ποὺ ζοῦσαν στὰ Κρητικὰ βουνά.


Σὲ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς γέννας, τὴν εἴσοδο τῆς σπηλιᾶς φρουροῦσαν οἱ μυθικοὶ Κουρῆτες, ποὺ σὲ πολλοὺς μύθους ταυτίζονται μὲ τοὺς Δάκτυλους.


Ἡ Ρέα μόλις γέννησε τὸ Δία, τὸ ὑγιὲς ἀγοράκι ποὺ ἀργότερα θὰ γινόταν ὁ πατέρας τῶν θεῶν τοῦ Ὀλύμπου, τὸ ἔδωσε στοὺς Κουρῆτες νὰ τὸ προσέχουν. Αὐτοὶ πατοῦσαν δυνατὰ τὰ πόδια τους χορεύοντας ἢ χτυποῦσαν τὰ τύμπανα καὶ τίς μεταλλικές τους ἀσπίδες γιὰ νὰ καλύψουν τὸ κλάμα τοῦ μωροῦ.


Ἡ Ρέα γιὰ νὰ ξεγελάσει τὸν σύζυγό της Κρόνο, ἀντὶ γιὰ τὸ νεογέννητο βρέφος του ἔδωσε μία πέτρα τυλιγμένη σὲ σπάργανα. Αὐτὸς κατάπιε ἀμέσως τὸ δῆθεν βρέφος καὶ ἐπαναπαύτηκε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ ὅτι ὁ θρόνος του δὲν κινδύνευε ἀπὸ τὰ παιδιά του. Ὁ Δίας μεγαλώνει κρυμμένος στὰ βουνὰ τῆς Κρήτης


Στὸ μεταξὺ ὁ μικρὸς Δίας μεγάλωνε στὴ σπηλιὰ ποὺ παρέμενε κρυμμένος πάνω στὰ βουνὰ τῆς Κρήτης. Στὴν ἀνατροφή του Δία σημαντικὸ ρόλο ἔπαιξαν ἡ κατσίκα Ἀμάλθεια καὶ ἡ νύμφη Μέλισσα.


Ἡ Ἀμάλθεια, κατσίκα ἢ γιὰ ἄλλους νύμφη, ἔδινε τὸ γάλα της στὸ θεῖο βρέφος καὶ ἀπὸ τὸ κέρατό της ἔβγαιναν κάθε λογῆς ἀγαθά. Ἡ νύμφη Μέλισσα τὸν ντάντευε καὶ τὸν φρόντιζε μεγαλώνοντας σὲ ὅ,τι χρειάζεται ἕνα παιδὶ ἐνῶ τοῦ ἔδινε θρεπτικὸ μέλι γιὰ νὰ μεγαλώσει πιὸ γρήγορα.

Ἡ Τιτανομαχία - Ὁ Δίας παίρνει το θρόνο ἀπὸ τὸν Κρόνο

Ὅταν κάποτε ὁ Δίας μεγάλωσε καὶ ἔφτασε στὴν κατάλληλη ἡλικία, ἔδιωξε τὸν Κρόνο καὶ πῆρε τὴ θεϊκή του ἐξουσία, εἴτε ἀναίμακτα εἴτε μετὰ ἀπὸ μιὰ τρομερὴ μάχη, τὴν Τιτανομαχία, ὅπως ἀναφέρεται σὲ ἄλλη ἐκδοχὴ τοῦ μύθου.

Σύμφωνα μὲ τὴν ἐκδοχὴ τῆς Τιτανομαχίας, ὅταν ὁ Δίας πῆγε νὰ βρεῖ τὸν πατέρα του Κρόνο γιὰ νὰ διεκδικήσει τὴν ἐξουσία, τοῦ ἔσκισε τὴν κοιλιὰ ἀπὸ ὅπου ἀμέσως ξεπετάχτηκαν ὅσα ἀπὸ τὰ παιδιά του εἶχε καταπιεῖ στὸ παρελθόν: ἡ Ἥρα, ὁ Ποσειδῶνας, ἡ Ἔστία, ἡ Δήμητρα καὶ ὁ Πλούτωνας (Ἅδης). Μὲ τὴ βοήθειά τους ὁ Δίας πολέμησε ἐνάντια στοὺς Τιτᾶνες ποὺ εἶχαν τὴν κυριαρχία τοῦ σύμπαντος μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Κρόνο.

Ὁ πόλεμος αὐτὸς (Τιτανομαχία) ἦταν πολὺ σκληρὸς ἀλλὰ τελικὰ κατέληξε νὰ ἐπικρατήσουν ὁ Δίας καὶ τὰ ἀδέρφια του, ποὺ μαζὶ μὲ τὰ παιδιά του Δία ἔφτιαξαν τὸ ἀρχαῖο Ἑλληνικὸ δωδεκάθεο, τοὺς 12 θεοὺς τοῦ Ὀλύμπου.

Ἀθηνᾶ - Ἡ πάνσοφος Θεά

H Ἀθηνᾶ ἦταν ἡ θεὰ ποὺ συμβόλιζε τὴ σοφία. Οἱ Ἕλληνες, ὁ πρῶτος λαὸς ποὺ κατέκτησε τὴ λογικὴ σκέψη καὶ διατύπωσε καθολικοὺς νόμους γιὰ τὴ λειτουργία τοῦ σύμπαντος, ἔπλασαν μιὰ θεὰ ποὺ προσωποποιοῦσε τὴν ἐξυπνάδα καὶ τὴ φρόνηση. Ἄλλωστε, ἀκόμη καὶ ὁ τρόπος γέννησης τῆς θεᾶς ἦταν τέτοιος ποὺ μαρτυροῦσε τίς ἰδιότητές της. Ἡ γαλανομάτα κόρη ξεπήδησε ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ παντοδύναμου καὶ πάνσοφου Δία.

Τὸν καιρὸ ποὺ ὁ πατέρας τῶν θεῶν καὶ τῶν ἀνθρώπων ἀνατρεφόταν στὴν Κρήτη, χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζει ὁ Κρόνος, ἀπὸ τίς Νύμφες τοῦ βουνοῦ καὶ τίς Ωκεανίδες, ἐρωτεύτηκε τὴ Μήτιδα. Αὐτὴ ἦταν ἡ πιὸ συνετὴ ἀπὸ ὅλες τίς ἀδερφές της. Μὲ τίς συμβουλές της βοήθησε ἀποφασιστικὰ τὸν Δία νὰ πάρει τὴν τελικὴ νίκη. Αὐτὴ τοῦ ἔδωσε τὸ μαγικὸ βοτάνι μὲ τὸ ὁποῖο ὁ φοβερὸς παιδοφάγος ἀναγκάστηκε νὰ βγάλει ἀπὸ τὸ στομάχι του τοὺς θεοὺς ποὺ εἶχε καταπιεῖ.

Ἡ Μήτιδα ἦταν ἡ πρώτη σύζυγος του Δία ἢ σύμφωνα μὲ ἄλλους ἡ πρώτη ἐρωμένη του. Σὲ κάποιο γλέντι ποὺ ἔγινε στὸν Ὄλυμπο γιὰ νὰ ἐπισημοποιήσουν τὴ σχέση τους, ὁ Οὐρανὸς καὶ ἡ Γῆ ἀποκάλυψαν στὸν ἐγγονό τους πὼς θὰ τοῦ χάριζε πρῶτα μιὰ κόρη καὶ ὕστερα ἕνα γιο, ποὺ θὰ γινόταν τόσο δυνατός, ὥστε θὰ ὀνομαζόταν πρῶτος τῶν θεῶν. Ὁ χρησμὸς αὐτὸς τῶν προγόνων του τὸν ἔβαλε σὲ σκέψεις. Ἔτσι, ὅταν εἶδε τὴ γυναῖκα του ἔγκυο, δὲν μποροῦσε νὰ ἠρεμήσει. Γι' αὐτὸ ζήτησε ἕνα βοτάνι ἀπὸ τὴ γιαγιά του ποὺ ὅποιος τὸ ἔτρωγε γινόταν μικρὸς σὰν τὸ δάχτυλο. Ἡ Γαῖα του ἔκανε τὴ χάρη καὶ αὐτὸς ἔτρεξε στὴ Μήτιδα καί της τὸ ἔδωσε νὰ τὸ καταπιεῖ, λέγοντας πὼς θὰ ἔκανε γερὰ παιδιά. Ἔτσι κι ἔγινε μὰ σὲ λίγο ἡ Μήτιδα ἄρχισε νὰ μικραίνει. Τότε ὁ Δίας ἄνοιξε τὸ τεράστιο στόμα του καὶ τὴν κατάπιε. Κατέφυγε δηλαδὴ στὸ κόλπο τοῦ πατέρα του, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ἐξαφάνισε καὶ τὴ σύζυγό του μαζὶ μὲ τὸ παιδὶ ποὺ εἶχε στὴν κοιλιά της. Ὁ Δίας ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ κατάπιε τὴ Μήτιδα κατέκτησε ὁλόκληρη τὴ σοφία τοῦ κόσμου. Ἤξερε κάθε στιγμὴ ποιό εἶναι τὸ καλὸ καὶ ποιό τὸ κακό.

Ὕστερα ἀπὸ λίγες μέρες ἄρχισε νὰ τὸν ἐνοχλεῖ κάτι στὸ κεφάλι του. Ἔνιωθε σὰν ἕνα μικρὸ σπαθὶ νὰ ἀγγίζει ἁπαλὰ τὸ μυαλό του. Καθὼς ὅμως ὁ καιρὸς περνοῦσε οἱ ἐνοχλήσεις ἔγιναν πιὸ ἔντονες καὶ ὁ πόνος στὸ κεφάλι πολὺ δυνατός. Ὁ Δίας βογκοῦσε ἀπὸ τοὺς πόνους! ὅλες οἱ θεὲς προσπαθοῦσαν νὰ τὸν καταπραΰνουν μὲ μαγικὰ βότανα, ἀλλὰ τίποτε. Οὔρλιαζε καὶ χτυπιόταν καταγῆς, ἔτσι ποὺ ὁλόκληρος ὁ Ὄλυμπος ἀντιλαλοῦσε καὶ σειόταν ἀπὸ τίς σπαρακτικές του φωνές. Μιὰ νύχτα ποὺ δὲν ἄντεχε ἄλλο, κάλεσε τὸν Ἥφαιστο νὰ ἔρθει στὸ παλάτι του μὲ τὸ τεράστιο σφυρί του. Ὁ γιος του ἔφτασε μουντζουρωμένος καὶ ἱδρωμένος.

Μόλις τὸν εἶδε ὁ Δίας του εἶπε: - Γρήγορα Ἥφαιστε, δῶσε μιὰ μὲ τὸ σφυρί σου στὸ κεφάλι μου γιὰ νὰ μὲ γλιτώσεις μιὰ καὶ καλὴ ἀπ' αὐτὸ τὸ μαρτύριο. Ὁ θεϊκὸς σιδηρουργὸς κοντοστάθηκε, γούρλωσε τὰ μάτια του καὶ ἀρνήθηκε νὰ κάνει κάτι τέτοιο. Ὅμως ὁ Δίας δὲν ἀστειευόταν. Ὀργισμένος ἀπείλησε τὸν Ἥφαιστο πὼς θὰ τὸν πετοῦσε γιὰ δεύτερη φορὰ ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο. Τρομαγμένος ὁ νεαρὸς θεὸς σήκωσε τὸ τεράστιο σφυρὶ καὶ τὸ κατέβασε μ' ὅλη του τὴ δύναμη στὸ κεφάλι τοῦ πατέρα του. Τότε μπροστὰ στὰ κατάπληκτα μάτια τῶν Ὀλυμπίων ξεπετάχτηκε ἀπὸ τὸ κεφάλι του Δία μιὰ γαλανομάτα κόρη πάνοπλη. Κρατοῦσε ἀσπίδα, φοροῦσε περικεφαλαία καὶ κουνοῦσε ἀπειλητικὰ τὸ δόρυ της. Ἦταν ἡ Ἀθηνᾶ, πολεμικὴ θεὰ μὰ καὶ προστάτιδα τῆς σοφίας κληρονόμησε τὴν παντοδυναμία τοῦ πατέρα της καὶ τὴ σύνεση τῆς Μήτιδας.

Τὴν ὥρα τῆς γέννησής της ἔβγαλε μιὰ πολεμικὴ κραυγὴ ποὺ ἔκανε τὸν Ὄλυμπο νὰ σειστεὶ ὁλόκληρος καὶ ἔφτασε ὡς τὰ πέρατα τοῦ κόσμου. Ἡ γῆ τραντάχτηκε καὶ ἡ θάλασσα ἀναταράχτη,. πελώρια κύματα σηκώθηκαν ἀπειλητικὰ καὶ τὴ σκέπασαν. Ὁ Ἥλιος σταμάτησε τὸ ὁλόχρυσο ἅρμα του καὶ παρακολουθοῦσε τὴ θεὰ μέχρι νὰ βγάλει τὴν πανοπλία τῆς ἀπὸ τὸ ἀδύναμο ἀκόμη κορμί της. Σὲ λίγο σταμάτησε ἡ κοσμοχαλασιὰ ποὺ προκάλεσε ἡ γέννηση τῆς θεᾶς. Ἡ φύση ὁλόκληρη γαλήνεψε. Ὁ Δίας, ποὺ ἀπαλλάχτηκε ἀπὸ τὸ φοβερὸ πονοκέφαλό του, ἀνακουφισμένος ἀντίκρισε τὴ νέα του κόρη καὶ τῆς χαμογέλασε. Αὐτὴ σὲ λίγη ὥρα μεγάλωσε καὶ ἀπέκτησε σ' ὅλη του τὴν ἔκταση τὸ θεϊκό της μεγαλεῖο. Οἱ θεοὶ ἔστησαν γλέντι γιὰ νὰ καλωσορίσουν τὴ νέα τους σύντροφο. Τὸ χορὸ ἔσυρε πρώτη ἡ Ἀθηνᾶ. Σύμφωνα μ' ἕναν ἄλλο μῦθο ποὺ ἔλεγαν στὴν Κρήτη, ἡ θεὰ γεννήθηκε στὸ νησὶ ἀπὸ ἕνα σύννεφο ποὺ χτύπησε ὁ Δίας μὲ τὸν κεραυνό του. Ἄλλοτε πάλι ἔλεγαν πὼς ἦταν κόρη τοῦ γίγαντα Πάλλαντα ἢ κόρη τοῦ Ποσειδῶνα καὶ τῆς Τριτωνίδας. Πολλὲς φορὲς τὴν ὀνόμαζαν Παλλάδα. Γιὰ τὸ ὄνομα αὐτὸ ὑπῆρχε ὁ ἀκόλουθος μῦθος.

Τὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς της μεγάλωσε μὲ μιὰ κοπέλα ποὺ ὀνομαζόταν Παλλάδα. Εἶχαν γίνει πολὺ ἀγαπημένες φίλες. Μάθαιναν μαζὶ τὴν πολεμικὴ τέχνη καὶ ἔπαιζαν ἀρκετὰ βίαια παιχνίδια. Μιὰ μέρα ποὺ μάλωσαν, ἡ Παλλάδα ἦταν ἕτοιμη νὰ χτυπήσει τὴν Ἀθηνᾶ. Ὅμως ὁ Δίαςπου τὰ ἔβλεπε ὅλα, φοβήθηκε γιὰ τὴ μικρή του κόρη καὶ τὴν προστάτεψε μὲ τὴν αἰγίδα του. Ἡ κοπέλα τρόμαξε ὅταν εἶδε νὰ προσγειώνεται μπροστά της ἡ τρομερὴ ἀσπίδα. Ἡ μικρὴ θεὰ ἐκμεταλλεύτηκε τὴν ταραχή της καὶ τὴ χτύπησε θανάσιμα. Ὅταν κατάλαβε πὼς ἡ φιλενάδα της εἶχε πεθάνει, τότε ξέσπασε σὲ ἀπαρηγόρητο κλάμα. Γιὰ νὰ τιμήσει τὴ νεαρή της φίλη, δημιούργησε ἕνα ἄγαλμα ποὺ τῆς ἔμοιαζε καὶ τὸ τοποθέτησε δίπλα στὸν πατέρα της. Τὸ ἄγαλμα ἦταν ξύλινο καὶ ὀνομάστηκε Παλλάδιο. Κάποτε ὅμως ὁ Δίας τὸ πέταξε ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο καὶ αὐτὸ ἔπεσε στὴν Τροία τὸν καιρὸ ποὺ χτιζόταν ἡ πόλη. Τὸ ἄγαλμα αὐτὸ προστάτευε ἀπὸ τότε τὴν περιοχή. Ἐπειδὴ εἶχε πέσει στὸ ναὸ τῆς Ἀθηνᾶς, ὀνόμασαν τὴ θεὰ Ἀθηνᾶ-Παλλάδα.

Πολλὲς πόλεις στὴν ἀρχαιότητα ὑποστήριζαν πὼς εἶχαν Παλλάδια καὶ πὼς ἀπολάμβαναν τὴν προστασία της.

Ἡ Ἀθηνᾶ εἶναι τὸ πιὸ ἀγαπημένο παιδί του Δία καὶ πέρασε ὁλόκληρη τὴ ζωή της ἀφοσιωμένη στὸν πατέρα της ποὺ τὸν ὑπεραγαποῦσε. Πολύτιμη ἦταν ἡ βοήθειά της στὴ Γιγαντομαχία ὅπου σκότωσε καὶ ἔγδαρε τὸν Πάλλαντα καὶ καταπλάκωσε τὸν Ἐγκέλαδο μὲ τὴ Σικελία. Μόνο αὐτὴ ἔμεινε πλάϊ στὸν Δία, ὅταν ὁ φοβερὸς Τυφῶνας ὅρμησε στὸν Ὄλυμπο. Μονάχα μιὰ φορὰ συμμετεῖχε στὴ συνωμοσία τῆς Ἥρας, τοῦ Ποσειδῶνα καὶ τοῦ Ἀπόλλωνα ἐναντίον τοῦ πατέρα της. Μὰ καὶ τότε ἦταν ἡ μόνη ποὺ δὲ γνώρισε τὴν ὀργή του Δία καὶ ἔτσι ἡ σχέση ἀγάπης καὶ στοργῆς συνεχίστηκε χωρὶς ἄλλα προβλήματα. Ἡ Ἀθηνᾶ ἀγαποῦσε τίς πολεμικὲς καὶ τίς καλὲς τέχνες καὶ ἀσχολοῦνταν διαρκῶς μὲ αὐτές. Δὲν εἶχε καθόλου ἐρωτικὲς περιπέτειες καὶ συμβόλιζε τὴν αἰώνια παρθενία. Γι' αὐτὸ ἄλλωστε οἱ Ἀθηναῖοι ὀνόμασαν το ναὸ τῆς θεᾶς πάνω στὴν Ἀκρόπολη, Παρθενῶνα.

Μόνο μιὰ φορὰ λένε προσπάθησε νά την ἐνοχλήσει ἐρωτικὰ ὁ Ἥφαιστος, μὰ ἡ θεὰ ἀντιστάθηκε παλικαρίσια. Ἀπὸ τὸ σπέρμα τοῦ θεοῦ ποὺ ἔπεσε στὴ γῆ γεννήθηκε ὁ Ἐριχθόνιος, ἕνας ὀνομαστὸς ἥρωας τῆς Ἀθήνας, ποὺ ἡ θεά του συμπεριφερόταν σὰν νὰ ἦταν γιος της. Ἄλλοι ἰσχυρίζονται πὼς ὁ Ἐριχθόνιος ἦταν γιος τῆς Γαίας ποὺ τὸν ἐμπιστεύτηκε στὴν Ἀθηνᾶ νὰ τὸν ἀναθρέψει. Λένε μάλιστα πὼς ὁ ἥρωας καθιέρωσε τὰ Παναθήναια, τὴ σημαντικότερη γιορτὴ πρὸς τιμὴ τῆς Ἀθηνᾶς. Ἐπίσης πίστευαν πὼς ἡ θεά του δίδαξε νὰ ὁδηγεῖ τὸ τέθριππο, τὸ ἅρμα δηλαδὴ ποὺ ἔσερναν τέσσερα ἄλογα. Πιὸ ἀγαπημένη της πόλη ἦταν ἡ Ἀθήνα, ποὺ πῆρε καὶ τὸ ὄνομά της. Ἔλεγαν πὼς πρῶτος ἔφτασε στὴν Ἀττικὴ ὁ Ποσειδῶνας. Αὐτὸς χτύπησε μὲ τὴν τρίαινά του ἕνα βράχο τῆς Ἀκρόπολης καὶ ἀμέσως ἀνάβλυσε μιὰ πηγὴ μὲ ἁλμυρὸ νερό. Κατόπιν ἡ Ἀθηνᾶ, ποὺ διεκδικοῦσε κι αὐτὴ τὴν κυριαρχία καὶ τὴν προστασία τοῦ τόπου, φύτεψε μιὰ ἐλιά. Τότε οἱ ὑπόλοιποι Ὀλύμπιοι μπῆκαν κριτὲς στὴ διαμάχη τῶν θεῶν καὶ ἀποφάσισαν ὑπὲρ τῆς Ἀθηνᾶς.

Σύμφωνα μ' ἕναν ἄλλο μῦθο κάποτε φύτρωσε στὴν Ἀκρόπολη μιὰ ἐλιὰ καὶ παραπέρα ἀνάβλυσε μιὰ πηγή. Ὁ Κέκροπας ποὺ ἦταν ἄρχοντας τῆς περιοχῆς ζήτησε τὴ συμβουλὴ τοῦ μαντείου καὶ πληροφορήθηκε πὼς τὸ δέντρο ἀντιπροσώπευε τὴν Ἀθηνᾶ καὶ ἡ πηγὴ τὸν Ποσειδῶνα. Τότε κάλεσε λαϊκὴ συνέλευση τῶν ἀνδρῶν καὶ τῶν γυναικῶν. Ὅλοι οἱ ἄνδρες ψήφισαν ὑπὲρ τοῦ Ποσειδῶνα καὶ ὅλες οἱ γυναῖκες ὑπὲρ τῆς Ἀθηνᾶς. Ὅμως αὐτὲς ἦταν περισσότερες καὶ ἔτσι ἡ πόλη δόθηκε στὴ θεά. Ὁ Ποσειδῶνας ὀργισμένος πλημμύρισε τὴν περιοχή. Οἱ ἄνδρες, τότε, γιὰ νὰ τιμωρήσουν τίς γυναῖκες, τίς ἀπαγόρευσαν νὰ συμμετέχουν στὶς συνελεύσεις καὶ νὰ ψηφίζουν.

Ἀλλὰ ἡ πιὸ κοινὴ ἐκδοχὴ τοῦ μύθου εἶναι ἡ ἀκόλουθη. Οἱ θεοὶ εἶπαν στοὺς ἀντίδικους ὅτι θὰ κέρδιζε τὴν πόλη ἐκεῖνος ποὺ θὰ ἔκανε τὸ πιὸ χρήσιμο δῶρο στοὺς κατοίκους. Τότε ὁ Ποσειδῶνας χτύπησε τὴν τρίαινά του στὴ γῆ καὶ ξεπετάχτηκε ἕνα κατάλευκο ἄλογο.

Οἱ ἀθάνατοι θαύμασαν τὸ δῶρο αὐτό, γιατί ἤξεραν πόσο χρήσιμο ἦταν στὴ γεωργία καὶ στὰ ἄλλα ἐπαγγέλματα. Ἀμέσως ὅμως ἡ σοφὴ Ἀθηνᾶ χτύπησε μὲ τὸ δόρυ της τὴν ἀττικὴ γῆ καὶ φύτρωσε μιὰ φουντωτὴ καὶ ἀειθαλὴς ἐλιά. Τότε οἱ Ὀλύμπιοι ἀποφάσισαν πὼς ὁ καρπὸς τοῦ εὐλογημένου δέντρου ἦταν πιὸ χρήσιμος γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τῆς περιοχῆς καὶ ἔτσι ἔδωσαν τὴ νίκη στὴν Ἀθηνᾶ.

Ἡ Ἀθηνᾶ, ὡς παρθενικὴ θεά, δὲν τὰ πήγαινε καλὰ μὲ τὴν Ἀφροδίτη, τὴν προστάτιδα τοῦ ἔρωτα. Πολὺ συχνὰ μάλωναν καὶ λογοφέρνανε, ἀκόμη καὶ μπροστὰ στὸν πατέρα τους, τὸν Δία. Αὐτὸς πάντα προσπαθοῦσε νὰ τίς συμφιλιώσει. Φαίνεται ὅμως πὼς δὲν τὰ κατάφερνε, ὅταν οἱ δυὸ θεὲς βρέθηκαν ἀντίπαλες στὸν Τρωικὸ πόλεμο, ἡ Ἀθηνᾶ δὲ δίστασε, μέσῳ τοῦ Διομήδη βέβαια, νὰ χτυπήσει τὴν Ἀφροδίτη καὶ νὰ τὴν πληγώσει.

Ἡ πολεμικὴ θεὰ στάθηκε στὸ πλευρὸ πολλῶν γνωστῶν ἡρώων τῆς ἀρχαιότητας. Ἕνας ἀπὸ τοὺς προστατευόμενούς της ἦταν ὁ Ἡρακλῆς. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ποὺ τὸν ἀντίκρισε ἡ Ἀθηνᾶ, τότε ποὺ ὁ θνητὸς ἀκόμα ἥρωας ἔτρεξε στὸ πλευρό του Δία γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσει τοὺς Γίγαντες, τὸν συμπάθησε. Μὲ τίς πολύτιμες συμβουλές της κατόρθωσε νὰ ἐξοντώσει τὸν Ἀλκυονέα. Ὅμως καὶ ἀργότερα, ὅταν ὁ Εὐρυσθέας ὑπέβαλε τὸν Ἡρακλῆ στὴ δοκιμασία τῶν δώδεκα ἄθλων, τὸν βοήθησε. Τοῦ χάρισε τὰ κύμβαλα ποὺ ἦταν ἔργο τοῦ θεϊκοῦ τεχνίτη Ήφαἱστου. Χτυπώντάς τὰ ὁ ἥρωας τρόμαξε τίς Στυμφαλίδες όρνιθες ποὺ πέταξαν ἀπὸ τίς κρυμμένες φωλιές τους καὶ ἔτσι τίς σκότωσε μὲ τὰ βέλη του. Γιὰ νὰ τὴν εὐχαριστήσει τῆς ἀφιέρωσε τὰ χρυσᾶ μήλa τῶν Ἑσπερίδων. Μὲ τὴ βοήθεια τῆς θεᾶς ὁ Περσέας κατάφερε νὰ ἐξοντώσει τὴ Γοργόνα. Αὐτὴ ἦταν ἕνα τέρας ποὺ ἀντὶ γιὰ μαλλιὰ εἶχε φίδια καὶ τὰ τρομερά της μάτια προκαλοῦσαν φριχτὸ πανικὸ σὲ ὅποιον τὰ ἀντίκριζε ἢ τὸν ἀπολίθωναν. Ὁ ἥρωας, ὅταν πῆγε νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ φριχτὸ τέρας, εἶχε μαζί του τὴ γυαλιστερὴ ἀσπίδα ποὺ τοῦ ἔδωσε ἡ Ἀθηνᾶ. Ἔτσι, ἐνῶ εἶχε ἀλλοῦ στραμμένο τὸ βλέμμα του, παρακολουθοῦσε τὴ Γοργόνα ποὺ καθρεφτιζόταν πάνω στὴν ἀσπίδα καὶ τὴν ἀποκεφάλισε. Πρόσφερε τὸ φοβερὸ κεφάλι της, ποὺ ἀκόμη καὶ κομμένο διατηροῦσε τίς ἰδιότητές του, στὴν Ἀθηνᾶ. Ἡ θεὰ τοποθέτησε τὸ λεγόμενο "γοργώνειο" πάνω στὴν αἰγίδα ποὺ τῆς εἶχε κάνει δῶρο ὁ πατέρας της. Μάζεψε τὸ αἷμα ποὺ πετάχτηκε ἀπὸ τίς φλέβες τοῦ τέρατος καὶ τὸ ἔδωσε στὸν Ἀσκληπιό, ὁ ὁποῖος τὸ χρησιμοποίησε σὰν γιατρικό. Ἄλλοι πάλι λένε πὼς ἔδωσε δυὸ σταγόνες αἵματος στὸν Ἐριχθόνιο. Ἡ μιὰ προκαλοῦσε το θάνατο καὶ ἡ ἄλλη εἶχε θεραπευτικὲς ἰδιότητες.

Ἀκόμη λένε πὼς ὅταν ὁ Περσέας ἀποκεφάλισε τὴ Γοργόνα, οἱ ἀδερφές της, ἡ Σθενὼ καὶ ἡ Εὐρυάλη, ποὺ ἦταν ἀθάνατες, τὴ θρήνησαν γοερά. Ὅμως αὐτὸς ὁ θρῆνος προερχόταν ἀπὸ τὰ φίδια ποὺ εἶχαν στὰ μαλλιά τους καὶ ὄχι ἀπὸ τίς ἴδιες. Ἡ Ἀθηνᾶ προσπάθησε νὰ βρεῖ ἕναν τρόπο γιὰ νὰ τὸν μιμηθεῖ. Πῆρε λοιπὸν τὸ κόκαλο ἑνὸς μεγάλου ἐλαφιοῦ ποὺ τῆς εἶχαν θυσιάσει, ἄνοιξε κάποιες τρῦπες καὶ φυσοῦσε κατὰ διαστήματα μέσα στὸ καινούριο μουσικὸ ὄργανο ποὺ τὸ ὀνόμασε φλογέρα. Ἐνθουσιασμένη ἔτρεξε στὸν Ὄλυμπο καὶ ἔδειξε τὴν ἐφεύρεσή της στοὺς θεούς.

Ἡ Ἥρα καὶ ἡ Ἀφροδίτη ὅμως ξέσπασαν σὲ εἰρωνικὰ γέλια. Ἡ Ἀθηνᾶ δὲν μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει τὴ συμπεριφορά τους καὶ θύμωσε πάρα πολύ. Τότε τῆς ἐξήγησαν πὼς καθὼς ἔπαιζε τὴ φλογέρα φούσκωναν τὰ κόκκινα μάγουλά της, παραμορφωνόταν τὸ πρόσωπό της καὶ ἦταν πολὺ ἀστεῖα. Ἡ θεὰ ἔτρεξε πεισμωμένη σ' ἕνα ρυάκι καὶ καθρεφτίστηκε στὰ νερά του παίζοντας φλογέρα. Κατάλαβε πὼς οἱ θεὲς εἶχαν δίκιο ποὺ τὴν εἰρωνεύονταν καὶ ὀργισμένη πέταξε τὸ μουσικὸ ὄργανο.

ΑΘΗΝΑ Γιος τῆς Γοργόνας καὶ τοῦ Ποσειδῶνα ἦταν τὸ φτερωτὸ ἄλογο Πήγασος. Ἕνας ἥρωας, ὁ Βελλεροφόντης, ζήτησε κάποτε τὴ βοήθεια τῆς Ἀθηνᾶς γιὰ νὰ συλλάβει καὶ νὰ δαμάσει τὸ ἄλογο. Μιὰ νύχτα ποὺ ὁ ἥρωας κοιμήθηκε στὸ ναό της, αὐτὴ ἐμφανίστηκε στὸν ὕπνο του καὶ τοῦ χάρισε ἕνα χαλινάρι μὲ τὸ ὁποῖο τὸ δάμασε.

Ἡ Ἀθηνᾶ ἦταν πολὺ ντροπαλὴ μὲ τοὺς ἄντρες. Ἔτσι, κάποια μέρα ποὺ ὁ Τειρεσίας τὴν εἶδε γυμνὴ νὰ λούζεται στὰ νερὰ μιᾶς λίμνης μαζὶ μὲ τὴ Νύμφη Χαρικλώ, τὸν ἐκδικήθηκε χωρὶς οἶκτο. Μὲ ἕνα ἁπλὸ ἄγγιγμα τῶν ματιῶν του τὸν ἔκανε τυφλὸ γιὰ ὅλη του τὴ ζωή. Ἡ φιλενάδα της ὅμως τὴν παρακαλοῦσε νὰ τὸν εὐσπλαχνιστεί. Ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ πάρει πίσω μιὰ θεϊκὴ ἀπόφαση, εὐνόησε διαφορετικὰ τὸν Τειρεσία. Καθάρισε τόσο καλὰ τὰ αὐτιά του, ὥστε μποροῦσε νὰ καταλάβει τὸ κελάηδημα τῶν πουλιῶν καὶ τοῦ ἔδωσε ἕνα ραβδὶ ποὺ τὸν βοηθοῦσε νὰ περπατάει ὅπως οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔβλεπαν. Ἀπὸ τότε ὁ Τειρεσίας ἔγινε ὁ πιὸ ξακουστὸς μάντης τῆς ἀρχαιότητας.

Ἡ πολεμικὴ θεὰ εἶχε ἐνεργὸ δράση στὸν Τρωικὸ πόλεμο, ὅπου καὶ προστάτευε τὴν παράταξη τῶν Ἑλλήνων κι αὐτὸ γιατί ἦταν ἐξοργισμένη ἀπὸ τὴν κρίση του Πάρῃ γιὰ τὴν ὀμορφότερη θεά. Ἀγαπημένοι της πολεμιστὲς ἦταν ὁ Διομήδης, ὁ Ἀχιλλέας καὶ ὁ Ὀδυσσέας. Στάθηκε στὸ πλάϊ τους σὲ ὅλες τίς δύσκολες στιγμές. Ὅταν μάλιστα ὑπῆρχε μεγάλος κίνδυνος, κατέφευγε σὲ θαύματα γιὰ νὰ τοὺς σώσει. Ἔκανε θεϊκὴ φωτιὰ νὰ βγαίνει ἀπὸ τὴν περικεφαλαία τοῦ Διομήδη καὶ σκέπασε μὲ πύρινο σύννεφο τὸ κεφάλι τοῦ Ἀχιλλέα. Μάλιστα, στὶς πιὸ δύσκολες στιγμὲς μεταμορφωνόταν ἡ ἴδια σὲ Τρῶα πολεμιστῆ καὶ πήγαινε στὶς συγκεντρώσεις τῶν ἀντίπαλων στρατηγῶν, δίνοντάς τους λανθασμένες συμβουλές. Ἀλλὰ καὶ ὅταν ὑπῆρχαν διχόνοιες καὶ διαφωνίες στὸ στρατόπεδο τῶν Ἑλλήνων, πάντοτε κατάφερνε νὰ προλάβει τὰ χειρότερα, αὐτὴ δὲν ἄφησε τὸν Ἀχιλλέα νὰ σκοτώσει τὸν Ἀγαμέμνονα ἂν καὶ τὸν εἶχε προσβάλει βαρύτατα.

Βοήθησε τὸν πολυμήχανο Ὀδυσσέα τόσο κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου ὅσο καὶ κατὰ τὸ δεκάχρονο ταξίδι τῆς ἐπιστροφῆς του. Στὴν Ὀδύσσεια, ἡ Ἀθηνᾶ παρεμβαίνει μὲ μεταμορφώσεις. Παίρνει τὴ μορφὴ τοῦ Μέντορα καὶ δίνει πολύτιμες συμβουλὲς καὶ ὁδηγίες στὸν Τηλέμαχο. Στέλνει ἐπίσης ὄνειρα. Ἐμφανίζεται στὸν ὕπνο τῆς Ναυσικᾶς καὶ τὴ συμβουλεύει νὰ πάει νὰ πλύνει τὰ ροῦχα της στὸ ποτάμι, τὴ μέρα ποὺ ὁ Ὀδυσσέας πλησιάζει στὸ νησὶ τῶν Φαιάκων.

Προικίζει τὸν προστατευόμενό της μὲ ὑπερφυσικὴ ὀμορφιὰ γιὰ νὰ γοητεύσει τὴ βασιλοπούλα καὶ νὰ τὸν φιλοξενήσει στὸ ἀνάκτορο τοῦ πατέρα της.

Σὲ ἄλλες περιπτώσεις ξεσηκώνει τὸν Δία νὰ βοηθήσει τὸν Ὀδυσσέα. Μὲ δική της παρέμβαση ἡ Καλυψὼ παίρνει ἐντολὴ νὰ ἀφήσει ἐλεύθερο τὸν ἥρωα καὶ νὰ τοῦ δώσει μέσο γιὰ νὰ ξαναβγεῖ στὸ πέλαγος. Ὁ Ὀρέστης, ὁ γιος τοῦ Ἀγαμέμνονα, γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ το φόνο τοῦ πατέρα του σκότωσε τὴ μητέρα τοῦ Κλυταιμνήστρα καὶ τὸν ἐραστὴ τῆς Αἴγισθο. Ὅμως οἱ Ἐρινύες, σκοτεινὲς θεότητες ποὺ τιμωροῦσαν τοὺς φονιᾶδες, καταδίωξαν τὸν Ὀρέστη, ὁ ὁποῖος ἔφτασε στὴν Ἀθήνα καὶ ζήτησε καταφύγιο στὸ ναὸ τῆς θεᾶς. Τότε ἔγινε δικαστήριο στὸν Ἄρειο Πάγο γιὰ νὰ κριθεῖ ὁ νεαρὸς μητροκτόνος, πρόεδρος ἦταν ἡ ἴδια ἡ θεά. Ἡ ψηφοφορία ἔληξε μὲ ἰσοπαλία, ἀλλὰ τελικὰ ὁ Ὀρέστης ἀθωώθηκε, γιατί ἡ ψῆφος τῆς Ἀθηνᾶς, ποὺ ἦταν ἀθωωτική, θεωρήθηκε διπλή. Ἀπὸ τότε θεσπίστηκε ὁ νόμος ὅτι ἡ ἰσοψηφία στὸ δικαστήριο μετροῦσε ὑπὲρ τοῦ κατηγορουμένου.

Προστάτευε ὅλους γενικά τους τεχνῖτες καὶ τοὺς βιοτέχνες. Ἡ ἴδια ἦταν καταπληκτικὴ ὑφάντρα. Κάποτε ἡ Ἀράχνη, μιὰ κοπέλα ἀπὸ τὴ Λυδία, ποὺ εἶχε ἀποκτήσει μεγάλη φήμη στὴν τέχνη τῆς ὑφαντικῆς, κάλεσε τὴ θεὰ σὲ διαγωνισμό. Ἀρχικὰ ἡ θεὰ ἐμφανίστηκε στὴν κοπέλα μεταμορφωμένη σὲ γριὰ καὶ τὴ συμβούλεψε νὰ δείξει μετριοφροσύνη. Ὅμως ἡ Ἀράχνη συνέχιζε νὰ καυχιέται καὶ ἡ Ἀθηνᾶ ἐκνευρισμένη πῆρε τὴν κανονική της μορφὴ καὶ ὁ διαγωνισμὸς ἄρχισε. Ἡ Παλλάδα παράστησε πάνω στὸ ὑφαντό της τὴν καθημερινὴ ζωὴ τῶν θεῶν καὶ στὶς ἄκρες σκηνὲς ποὺ φανέρωναν τὴν πανωλεθρία τῶν θνητῶν, ὅταν δὲν ὑπάκουαν τοὺς ἀθάνατους. Ἡ νεαρὴ Λυδὴ ἀπεικόνισε στὸ ὕφασμά της τὴν ἐρωτικὴ ζωὴ τῶν θεῶν καὶ ἰδιαίτερα τίς ἐξωσυζυγικές τους σχέσεις. Ἡ Ἀθηνᾶ δὲ βρῆκε κανένα ψεγάδι στὸ ἔργο τῆς Ἀράχνης ὅσῃ ὥρᾳ κι ἂν τὸ ἐξέταζε. Ἀπὸ τὸ θυμὸ καὶ τὴ ζήλια τῆς τὴ μεταμόρφωσε στὸ ὁμώνυμο ζωύφιο ποὺ ἀδιάκοπα κλώθει καὶ ὑφαίνει μὲ τὴν ἄκρη τῆς κλωστῆς της.

Κάποτε ἡ θεὰ εἶχε μιὰ διένεξη μέ τον Ἀπόλλωνα σχετικὰ μὲ τὴ μαντικὴ τέχνη. Εἶχε διδαχτεῖ ἀπὸ τίς φτερωτὲς Νύμφες τοῦ Παρνασσοῦ, τίς Θρίες, νὰ προλέγει τὸ μέλλον ἀπὸ τίς πέτρες ποὺ παράσερναν οἱ χείμαρροι. Ὅμως ὁ Φοῖβος παραπονέθηκε στὸν Δία καὶ αὐτὸς ἀποφάσισε ὑπὲρ τοῦ γιου του. Τότε ἡ Ἀθηνᾶ πέταξε χολωμένη τίς πέτρες στὴν πεδιάδα καὶ ἀπὸ τότε ἡ περιοχὴ ὀνομάστηκε Θριάσιο πεδίο.

Ἡ Ἀθηνᾶ - Παλλάδα συμβόλιζε μερικὰ ἀπὸ τὰ πιὸ σημαντικὰ ἰδεώδη τοῦ ἀρχαιοελληνικοῦ πνεύματος. Συνδύαζε τὴ δύναμη καὶ τὴ γενναιότητα μὲ τὴ σύνεση καὶ τὴν ἐξυπνάδα. Ἀγαπημένα της σύμβολα ἦταν ἡ αἰγίδα, τὸ δόρυ, ἡ κουκουβάγια καὶ ἡ ἐλιά.