Όσο προχωράει η κατακρύλα του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα , τόσο μεγαλύτερη είναι η βρώμα που αναδύεται!
Ιδού τα στοιχεία, που αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας, οτι ο Ανδρέας Παπανδρέου ΕΣΤΗΣΕ το ΠΑΣΟΚ κατ΄εντολήν των ξένων για να ελέγξει τη μεταπολίτευση και την περεταίρω πορεία της Ελλάδας, για να μην κυνδυνέυσουν ποτέ στην πραγματικότητα τα αμερικανικά συμφέροντα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και φυσικά του οτι ο Παπανδρέου δεν επιθυμούσε τίποτε άλλο παρά μόνο την εξουσία και με ποιόν τρόπο θα την κράταγε εσαεί. Το έγγραφο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ελεύθερος Κόσμος” και το υπέγραφε ο δημοσιογράφος Γεώργιος Α. Λεονταρίτης.
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική εφημερίδα στο ηλεκτρονικό περιοδικό ISTORIES.GR απ΄όπου και η αναδημοσίευσή.
…………
Το “ψωμί” που έφαγε η Ελλάδα από το ΠΑΣΟΚ…
Έχουμε ακούσει από πολλούς να λένε ότι με τον Ανδρέα φάγαμε ψωμί, ότι έδωσε και έφαγε ο λαός κτλ. είναι όμως έτσι; για να δούμε…
Κατ’ αρχήν για να ξέρουμε τι λέμε, πρέπει να ασχοληθούμε με το γενεαλογικό του δένδρο: Ζιγκμουντ Μινέικο, ΠολωνοΕβραίος μηχανικός που κατασκευάζει οπλικά συστήματα και τα δίνει στους Τούρκους για να πολεμίσουν τους Έλληνες που ζητάνε απελευθέρωση…Ο Ζίγκμουντ κάνει μια κόρη, την Σοφία. Η Σοφία Παντρεύεται τον Γεώργιο Παπανδρέου εξ Αχαΐας και κάνουν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας το 1941 φεύγει Αμερική για σπουδές και νυμφεύεται το 1951 την ΑμερικανοΕβραία Margaret Chant. Πατέρας της Margaret Chant ήταν ο Douglas Chant ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος Ιεχωβάδων Αμερικής. Ο Ανδρέας και η Margaret έκαναν μεταξύ άλλων τον Γιώργο Παπανδρέου σημερινό εκλεγμένο από τον λαό πρωθυπουργό.
Ο Ανδρέας λοιπόν με απόδειξη το παρακάτω έγγραφο χρηματοδοτήθηκε από την τράπεζα των Rockefeller, Chase Manhattan Bank με 100.000.000 Δολάρια το 1974 για την κατασκευή του ΠΑΣΟΚ.
Η Κοινή λογική λέει ότι όταν ένας τραπεζίτης δίνει ένα δολάριο αποσκοπεί σε κέρδος 1000 δολαρίων, έτσι λοιπόν ο Ανδρέας βγήκε πρωθυπουργός, έβαλε λουκέτο στις μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα (izola, pitsos, elinda, κτλ κτλ) μέσο των διπλασιασμών μισθών και εισφορών χωρίς να ελαφρύνει όμως φορολογικά τις εταιρείες για να υπάρξει ισορροπία. Αυτό είχε σαν λογικό αποτέλεσμα η Ελλάδα πλέον να μην παράγει οπότε και να μην εξάγει τίποτα κλείνοντας την κάνουλα των κρατικών εσόδων (η οποία έκτοτε δεν ξανάνοιξε ποτέ). Εκτός αυτών, αύξησε κατά 1000% τους δημοσίους υπαλλήλους οι οποίοι δεν παράγουν έσοδα για το κράτος όπως οι βιομηχανίες που είχε κλείσει, αύξησε κατ επέκταση την γραφειοκρατία καταστώντας απίθανο να κάνει κάποιος δουλειές στην Ελλάδα.
Αποτέλεσμα λόγω μη εσόδων και πολλών εξόδων να πάει σε ΔΑΝΕΙΣΜΟ. Επόμενο λοιπόν ήταν να δανειστεί από Τράπεζες “οικείες” για να ξεπληρώσει και την υποχρέωση… Η Ελλάδα μετά το 1981 για πρώτη φορά φτάνει στο σημείο να καταναλώνει περισσότερα από αυτά που παράγει.
Το χρέος από 8 ΔΙΣ που παρέλαβε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή εκτοξέυεται στα 100+ ΔΙΣ. Αυτό έθεσε την Ελλάδα δέσμια των Τραπεζών (δεν χρειάζεται να αναφέρουμε το σε ποιους ανήκουν, όποιος διαθέτει έστω και 5 δράμια μυαλό ξέρει).
Ο Μηχανισμός “ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ” δεν σημαίνει τίποτε άλλο από πρόσκαιρη και εικονική ευμάρεια αλλά σε βάθος χρόνου μάζεμα αυτών των “δωρισμένων” χρημάτων με τον μηχανισμό που λέγεται “ΦΟΡΟΣ” για να ξεπληρωθούν τα δάνεια. Επειδή όμως οι τόκοι των δανείων είναι όπως είναι φυσικό τεράστιοι και η Ελλάδα πια δεν έχει υγιή έσοδα για να ξεπληρώσει τα δάνεια, η μόνη “λύση” πληρωμής προηγούμενων δανείων είναι επαναΔανεισμός, το ΧΡΕΟΣ μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο με λογική συνέπεια το όλο και αυξανόμενο χρέος να μην ξεπληρώνεται ποτέ, αυτό μας παρασέρνει αναπόφευκτα στην συνεχή αύξηση των φόρων. Έτσι φτάσαμε σήμερα να έχουμε εξωτερικό χρέος 320 ΔΙΣ προ ΔΝΤ, και 320 ΔΙΣ + 120ΔΙΣ + τόκους μετα ΔΝΤ (αν υπάρξει μετά…)ο όρος “ΦΟΡΟΣ” στην οικονομολογία δεν σημαίνει τίποτε άλλο από αφαίμαξη ρευστού από την αγορά με ότι αυτό το ντόμινο συνεπάγεται. Επίσης ο όρος “ΦΟΡΟΣ” σημαίνει μεγάλα λειτουργικά έξοδα με ότι αυτό το ντόμινο συνεπάγεται (ακρίβεια κτλ).
Εν ολίγοις ο Ανδρέας ως άριστος ψυχολόγος των μαζών δίνει όχι υγιή αλλά δανεικά χρήματα στον λαό, γίνεται ήρωας (δηλαδή ψήφους για μια ζωή), ο λαός αρχίζει να συνηθίζει στα πολλά έξοδα (υπερκαταναλωτική μανία) μετά από ένα χρονικό διάστημα τα χρήματα αυτά μέσω των φόρων επιστρέφονται στην βάση από όπου ξεκίνησαν με την διαφορά ότι έχει μείνει ως κληρονομιά όλης αυτής της ιστορίας το ΧΡΕΟΣ(=το μέσον χειραγώγησης ενούς κράτους από τον δανειστή της).
Ως χώρα δηλαδή, κάναμε έναν κύκλο και φτάσαμε πάλι από εκεί που είχαμε ξεκινήσει με την διαφορά ότι τώρα είμαστε δέσμιοι.Ελπίζω να κατανοήσαμε ότι όταν ο Ανδρέας μοίραζε χρήματα στον λαό δεν μοίραζε υγιή χρήματα από εξωτερικά κρατικά έσοδα, αλλά από εξωτερικό δανεισμό για να ξεπληρώσει υποχρεώσεις και συμφωνίες που είχε κάνει, βάζοντας στον θαμπωμένο λαό μια θηλιά που ονομαζόταν ΧΡΕΟΣ.Δείτε το παρακάτω έγγραφο με το οποίο πιστοποιείται ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1974 υπέγραψε σύμφωνο με τις ΗΠΑ και τον Rockefeller και τις λεπτομέρειες τη συμφωνίας.λέει το κείμενο:
1. Απομάκρυνση από τις επιλεγμένες θέσεις θα αποφασίζονται μόνο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. από την Πλευρά του Ανδρέα Παπανδρέου επιτρέπονται μόνο φραστικές παρεκκλίσεις.
2. Προς ικανοποίηση των Ριζοσπαστών (αριστερών) ψηφοφόρων θα επιτραπεί η αναθεώρηση της αμυντικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και ΗΠΑ
3. Ελαχιστοποίηση της δύναμης του κομμουνιστικού κόμματος Ελλάδος. Η μείωση αυτή δεν θα πρέπει να υπερβεί το όριο που συμφωνήθηκε με τους συναδέλφους της KGB.
4. Επιτρέπονται φραστικές “συγκρούσεις” με το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, όχι όμως ανοικτός πόλεμος.
5. Ο σύνδεσμος μεταξύ ΗΠΑ και Ελληνικής κυβέρνησης θα αναλάβει να καθησυχάζει τους αξιωματούχους του ΝΑΤΟ.
6. (Έχει διαγραφεί με μαρκαδόρο)
7. Αν και όταν το επιθυμεί η ομάδα(?) τα πυρηνικά όπλα που βρίσκονται εναποθηκευμένα στην Ελλάδα θα αντικατασταθούν ή ανταλλαχθούν με νέα.
8. Όταν η CIA και DIA χρειάζονται όπλα για συγκαλυμμένες επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό, η κυβέρνηση του Παπανδρέου θα προβαίνει σε πωλήσεις και μεταφορές όπλων με τις τιμές που θα ισχύουν τότε. Θα ειδοποιείται σχετικά από την υπηρεσία Διοικητικής Μέριμνας (των ενόπλων δυνάμεων) των ΗΠΑ
9. Η Κυβέρνηση Παπανδρέου δεν θα ανακινήσει το θέμα Κύπρου με αντίδωρο την μη ύπαρξη προβλημάτων με την Τουρκία.
10. Η ανοχή απέναντι στην τρομοκρατία (το υπόλοιπο σβησμένο με μαρκαδόρο)
11. Το οικονομικό θέμα θα ρυθμιστεί από τον Brian Crosier. Οι εταιρείες που υποστηρίζουν το κίνημα Παπανδρέου στην Ελλάδα, θα καταθέσουν 100.000.000 δολλάρια για την δημιουργία του νέου κόμματος. (έχουν διαγράψει 3 λέξεις) ARAMKO (επίσης διαγραφή 2 λέξεων με μαρκαδόρο) της Wall Street είναι (διαγραφή 1 λέξης). Οι τράπεζες: Chase Manhattan Bank (διαγραφή 4 λέξεων)
Υπογραφή
Ανδρέας Γ. Παπανδρέου
Andreas Papandreou
Το έγγραφο αυτό υπέγραψε τον Αύγουστο του 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου, και εφόσον απεδέχθη τις “οδηγίες”, προεβλέπετο καταβολή από την Τσέϊς Μανχάταν Μπανκ ( των Ροκφέλερ ) ποσού 100.000.000 δολλαρίων για την ίδρυση νέου κόμματος!
Οι Αμερικανοί χρηματοδότες του… “σοσιαλιστικού” κινήματος στην Ελλάδα, καθόριζαν σαφώς στον αρχηγό του, τι κινήσεις μπορούσε να κάνει, τι στάση θα τηρούσε επί συγκεκριμένων θεμάτων, και τι περιθώριο ελιγμών διέθετε. Από τους “κανόνες” που υπέγραφε ο Ανδρέας, επιτρέποντο μόνον “φραστικές παρεκκλίσεις”.
Υ.Γ. Παρατηρήστε ότι στο έγγραφο αναφέρεται πολλές φορές η έκφραση “η κυβέρνηση του Παπανδρέου”, επίσης ότι το έγγραφο είναι του 1974 , δηλαδή 7 χρόνια πριν γίνει ο Παπανδρέου πρωθυπουργός.
Aναρωτιέμαι λοιπόν αν τους το είπε κάποιο Μέντιουμ ότι σίγουρα θα γίνει κυβέρνηση ο Παπανδρέου προβλέποντας το “7 χρόνια μετά” ή συμβαίνει κάτι άλλο…
…………….
Παραθέτουμε εδώ και το άρθρο του “Ελεύθερου Κόσμου” με την υπογραφή του Γιώργου Λεονταρίτη, που είχε αναδημοσιεύσει ο Λόγιος Ερμής πρίν 1,5 περίπου χρόνο με τίτλο “Το ΠΑΣΟΚ του…Ροκεφέλλερ”
Ένα έγγραφο-ντοκουμέντο σχετικά με τη χρηματοδότηση του ΠΑΣΟΚ από τον Ροκφέλερ, το 1974 Tο μεταπολιτευτικό σκηνικό στην Ελλάδα, ούτε διαυγές είναι, ούτε εμπνέει εμπιστοσύνη. Ο παλαιός πολιτικός κόσμος – με τον ένα ή τον άλλο τρόπο – έσβησε, και ο καινούργιος που εμφανίστηκε, δεν είχε καμμία σχέση με τους παλαιούς άρχοντες και πατριώτες της πολιτικής ζωής. Διάφορα σκοτεινά κέντρα – εκτός και εντός Ελλάδος – είχαν εργασθεί από μακρού χρόνου, ώστε να κυριαρχήσουν στο προσκήνιο πρόσωπα και κόμματα πρόθυμα για συνεργασία με την “νέα τάξη πραγμάτων”. Η ιστορία τώρα, δεν καταγράφεται αμέσως με την πραγματικήν της όψιν.
Κάθε τόσο έρχονται στο φως ντοκουμέντα και παρασκήνια, που δίνουν διαφορετική εικόνα των γεγονότων. Πρόσφατον παράδειγμα, τα όσα απεκαλύφθησαν με το τελευταίον βιβλίον του Νικολάου Μακαρέζου, για τις σχέσεις και τις διαβουλεύσεις μεταξύ Καραμανλή και του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Είναι βέβαιον, ότι εάν υπάρξει ενδελεχής έρευνα προς διαφόρους πολιτικούς χώρους της μεταπολιτευτικής εποχής, θα βρεθούμε προ εκπλήξεων. Δεν είναι τυχαία η απογοήτευσις και η απαξίωσις του λαού προς τους σημερινούς πολιτικούς.
Μόνο, που οι πολίτες δεν σκέπτονται ή δεν έχουν την δυνατότητα να ερευνήσουν τα βαθύτερα αίτια. Αυτό, κανονικά είναι καθήκον των ΜΜΕ, αλλά δυστυχώς η πλειονότης των κινείται μέσα στο “σύστημα” που άλλοι έχουν χαράξει και επομένως δεν επιτελούν την αποστολήν των. Οι αμετανόητοι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, έχουν μουδιάσει με την πολιτικήν του κυβερνώντος κόμματος. Από την Μεταπολίτευσιν, εγοητεύθησαν από την άκρατον δημαγωγίαν αυτού του πολιτικού φορέως, και συμπορεύθηκαν με τον λαϊκισμόν που καθιέρωσε.
Ο εθνικός μας ποιητής Δ. Σολωμός, είχε αναφερθεί στον λαόν, τον “πάντα ευκολοπίστευτον και πάντα προδομένον”… Υπήρξε προφητικός ο στίχος του. Ποιός κάθισε να ερευνήσει ή έστω να προβληματιστεί, τι ακριβώς ήταν το ΠΑΣΟΚ, από την στιγμήν της παρουσίας του στην πολιτική σκακιέρα; Ο ιδρυτής του, ήλθεν από την Αμερικήν, σε σύντομον χρόνον, επέτυχε να διαλύσει το κόμμα του πατέρα του, και υπήρξεν ο κυρίως υπεύθυνος για την επέμβασιν του Στρατού.
Επαρουσιάζετο, ως ο εκφραστής του αντιαμερικανικού κινήματος στην Ελλάδα, υπερακοντίζοντας ακόμα και την Αριστεράν, η οποία αφελώς- ως συνήθως- ενόμισεν ότι είχε βρει τον… “άνθρωπόν της”, και κατέστη στην ουσία, όργανον των σχεδίων του Ανδρέα Παπανδρέου. Μετά την επέμβασιν του Στρατού, οι πολιτικοί συνελήφθησαν. Η Αμερικανική κυβέρνησις – δια της εδώ πρεσβείας – για τον μόνον που ενδιαφέρθηκε, ήταν ο ηγέτης του… “αντιαμερικανικού κινήματος”!
Ο πρεσβευτής Τάλμποτ, ηξίωσε από το στρατιωτικόν καθεστώς, να μην θιγεί ο Ανδρέας Παπανδρέου, και να του δοθεί διαβατήριον, προκειμένου να φύγει στο εξωτερικόν. Κι’ αυτό ακριβώς έγινε!
Μετά την Μεταπολίτευσιν, ο κυνηγημένος και εξόριστος Ανδρέας Παπανδρέου, ιδρύει κόμμα. Αλλά για την δημιουργία πολιτικού φορέως, απαιτούνται τεράστια έξοδα, τα οποία δεν συγκεντρώνονται – φυσικά – με εράνους. Πού βρέθηκαν λοιπόν, όλα αυτά τα χρήματα;
Ο συγγραφέας ιστορικών έργων Κων. Μπαρμπής, στο βιβλίον του “Η Ελλάδα ξανασταυρώνεται” (εκδόσεις Νέα Θέσις) δημοσιεύει φωτοτυπίαν επισήμου εγγράφου του “Αμερικανικού Γραφείου Στρατιωτικής Συνεργασίας”, και με στοιχεία αναγνωρίσεως “Απόρρητο 7271/NSA/1158-AR/29” ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει θέσει φαρδιά – πλατιά την υπογραφήν του σε “οδηγίες” που δίδονται απ’ εκείνους που θα τον χρηματοδοτούσαν με απίστευτη γενναιοδωρία, και… εναντίον των οποίων υποτίθεται ότι θα στρεφόταν…
Το έγγραφο αυτό υπέγραψε τον Αύγουστον του 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου, και εφόσον απεδέχθη τις “οδηγίες”, προεβλέπετο καταβολή από την Τσέϊς Μανχάταν Μπανκ ( των Ροκφέλερ ) ποσού 100.000.000 δολλαρίων για την ίδρυση νέου κόμματος!
Οι Αμερικανοί χρηματοδότες του… “σοσιαλιστικού” κινήματος στην Ελλάδα, καθόριζαν σαφώς στον αρχηγό του, τι κινήσεις μπορούσε να κάνει, τι στάση θα τηρούσε επί συγκεκριμένων θεμάτων, και τι περιθώριο ελιγμών διέθετε. Από τους “κανόνες” που υπέγραφε ο Ανδρέας, επιτρέποντο μόνον “φραστικές παρεκκλίσεις”. Χαρακτηριστική είναι η παράγραφος που αναφέρει, ότι: “Προς ικανοποίησιν των ριζοσπαστών (αριστερών) ψηφοφόρων, θα επιτραπεί αναθεώρηση της αμυντικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος – ΗΠΑ.
Κι’ ακόμη, “επιτρέπονται φραστικές ‘’ συγκρούσεις ‘’ με το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, όχι όμως (ανοιχτός) πόλεμος…”! Φυσικά, οι Αμερικανοί ενδιαφέρονταν και για την καταπολέμηση του Κομμουνισμού. Ετόνιζαν στον αρχηγό του “σοσιαλιστικού” κινήματος, ότι επεβάλλετο “ελαχιστοποίησης της δυνάμεως του ΚΚΕ. Η μείωσις αυτή όμως, δεν θα πρέπει να υπερβεί το όριον που συμφωνήθηκε με τους συναδέλφους της K.G.B.”! Έδινε επίσης εντολή η αμερικανική υπηρεσία, τονίζοντας ότι: “Η κυβέρνησις Παπανδρέου δεν θα ανακινήσει το θέμα της Κύπρου, με αντίδωρον την μη ύπαρξιν προβλημάτων με την Τουρκίαν…”.
Αυτές και άλλες εντολές έδιναν οι Αμερικάνοι στον αρχηγόν του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να φτιάξει ισχυρόν “σοσιαλιστικό” κόμμα, με δολλάρια των Ροκφέλερ.
Αυτά τα έχει δημοσιεύσει ο κ. Μπαρμπής στο βιβλίο του, μαζί με φωτοτυπία του δεσμευτικού εγγράφου, και ποτέ δεν διαψεύστηκαν.
Συνάγεται λοιπόν, λογικώς, το συμπέρασμα, ότι ο υιός του Ανδρέα και σημερινός πρωθυπουργός, λειτουργεί κάτω από τους ίδιους δεσμευτικούς κανόνες. Κι’ αυτό, λέει πολλά. Ίσως η Αμερικανίδα μητέρα του πρωθυπουργού, η κυρία Μάργκαρετ Τσαντ, γνωρίζει περισσότερα. Εμείς προτείνουμε για τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, ένα νέον σύνθημα:
“Ροκφέλερ ζεις, εσύ μας οδηγείς…”!
Γεώργιος Α. Λεονταρίτης
……….
Ας μην έχουμε λοιπόν αμφιβολίες (όχι ότι είχαμε, αλλά λέμε τώρα, για τους πιο δύσπιστους…) ότι η πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα δεν είναι εδώ και δεκαετίες αμερικανο-κινούμενη.
Όταν (αν) βγει να κυβερνήσει ένας ηγέτης με @@, μπορεί να δει άσπρη μέρα αυτός ο τόπος. Μέχρι τότε, είτε πράσινες βάφονται οι μέρες είτε μπλε, στην ουσία δεν είναι παρά μαύρες κι άραχνες. Δεν είμαστε παρά ένας λαός υπόδουλος, μια χώρα σκλαβωμένη στα θέλω των Αμερικανών… Και δεν βλέπω να ξυπνάμε σύντομα. Δυστυχώς.
(Ἡ
«Ἀνασύνθεση των Μυστηρίων» βασίζεται
στήν Ὀρφική Θεολογία, στὶς πληροφορίες
ποῦ ἔχουμε γιά τα Μυστήρια, καθώς καί
στὶς μαρτυρίες του Πλάτωνα καί των
ἄλλων μεγάλων φιλοσόφων της ἀρχαιότητας).
Εἰσαγωγή
Τα
Ἑλληνικά Μυστήρια (τα Ἐλευσίνια
Μυστήρια) ἔχουν σάν Θεωρητική Βάση την
Ὀρφική Θεολογία ποῦ ἐνέπνευσε ὁλόκληρο
τον ἀρχαῖο κόσμο... κι εἶχαν σάν σκοπό
νά ὁδηγήσουν τον μύστη ὡς την Αὐτοψία
του Ἀληθινοῦ Ὄντος, της Θεότητας.
Ὑπῆρχαν Τέσσερις (Φανερές) Βαθμίδες
Μύησης (καί μία Πέμπτη Βαθμίδα, γιά την
ὁποῖα δέν ἀναφέρονται πολλά)... ἀλλά
οἱ περισσότεροι δέν έφἔφταναν κἄν
στήν δεύτερη Βαθμίδα...
Ἔτσι,
αὐτοί ποῦ θά μποροῦσαν νά μιλήσουν
πραγματικά γιά τα Μυστήρια ἦταν οἱ
«Πραγματικοί Μύστες», σάν τον Πλάτωνα,
κι ὄχι ὅσοι εἶχαν μία ἐπιφανειακή,
ἐξωτερική σχέση με τα Μυστήρια... Πολύ
περισσότερο δέν θά μποροῦσαν νά εἶναι
σε θέση νά μιλήσουν οἱ μετέπειτα
χριστιανοί πατέρες, ὄχι μόνο γιατί
ἀπέχουν χρονολογικά κάποιους αἰῶνες
ἀπὸ την ἀκμὴ του ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ,
ἀλλά προπάντων γιατί ἡ ἔλλειψή
πληροφοριῶν κι ἡ ἀμαθής ἐμπάθεια
ὡδηγοῦσε (ἀκόμα καί φωτισμένα μυαλά)
σε μία διαστρεβλωμένη εἰκόνα των
Μυστηρίων, ποῦ εἶναι ἀναξία ἀναφοράς
καί ἀπὸ φιλοσοφική, καί ἀπὸ ἱστορική,
ἄποψή..
Οἱ
ἀμαθεῖς χριστιανοί θεωροῦσαν ὅλους
τους ἕλληνες ἀνόητους καί παρίσταναν
τα Μυστήρια κάτι σάν θεατρική παράσταση...
Ὅμως το νά μιλᾶνε γιά κάτι ποῦ δέν
γνώριζαν καί μάλιστα νά ἐκφέρουν γνώμη,
ἐμπνεόμενοι μόνο ἀπὸ μῖσος, δέν δείχνει
μόνο ἔλλειψή λογικῆς ἀλλά καί βαθιά
ἀνοησία καί μικροπρέπεια...
Οἱ
Πέντε Μυητικές Βαθμίδες των Μυστηρίων
εἶναι:
Α)
Τα Μικρά Μυστήρια της Περσεφόνης:
Ψυχοσωματική Κάθαρση (καθαρμοί ποῦ
συμπεριλαμβάνουν ὄχι μόνο σωματικούς
καθαρμούς, ἀποχὴ ἀπὸ ὁρισμένες τροφές,
πράξεις, ἀλλά καί ἀπόρριψη ἐπιθυμιῶν
καί ὀρέξεων, ἀλλά καί ὑλικὲς σκέψεις
προσανατολισμένες πρὸς τον ὑλικό
κόσμο).
Β)
Τα Μεγάλα Μυστήρια της Κόρης: Ψυχοδυναμική
Μύηση, Ἀπελευθέρωση ἀπὸ τις ὁρμές της
ψυχῆς, ἀπάθεια, ἀπελευθέρωση ἀπὸ τον
κύκλο της μετενσωμάτωσης.
Γ)
Τα Μεγάλα Ἐποπτικά Μυστήρια των τιτάνων:
Ὑπέρβαση των νοητικῶν διαδικασιῶν
καί της πολλαπλότητας.
Δ)
Τα Μεγάλα Μυστήρια του Ζαγρέα: Ἔκσταση,
Αὐτοψία, Ἕνωση με την Θεότητα – Εἶναι,
(Ἀπορρόφηση στήν Ἑνότητα του Εἶναι)
Ε)
Τα Ἄρρητα Μυστήρια του Διός: ἡ Πέμπτη
Μυητική Βαθμίδα ποῦ Ὁδηγεῖ Ὡς την
Ἀπορρόφηση στήν Θεότητα (ποῦ ἀναφέρεται
ἐνδεικτικά μόνο ἀπὸ τον Πλάτωνα).
Ὁλόκληρη
ἡ ἑλληνική φιλοσοφία (ποῦ ἦταν ὄχι
μόνο μία θεωρητική ἀντίληψη της
Πραγματικότητας ἀλλά καί μία βιοθεωρία,
μία πρακτική ζωῆς) δέν εἶναι παρά
«σχόλια» της Μυστηριακῆς Πρακτικῆς
καί Ζωῆς..
Ὁ
Πλάτωνας ὑπῆρξε ὁ μεγαλύτερος ἴσως
μύστης στήν ἀρχαιότητα Ἀναφέρθηκε με
σεβασμό στὰ Μυστήρια, κι εἶπε «ὅσα»
του ἐπιτρεπόταν νά «πεῖ», με καλυμένο
τρόπο. Στὸν «Φαίδωνα» ταυτίζει ἀπόλυτα
τον μυητικό σκοπό των Μυστηρίων με το
ἔργο της «ἀληθινῆς φιλοσοφίας», ποῦ
εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση (λύσις) της ψυχῆς
ἀπὸ το σῶμα..
Στὴν
πραγματικότητα τα Μυστήρια, ὅπως
διαμορφώθηκαν ἀπὸ την Ὀρφική Θεολογία,
κι ὅπως τα γνώρισε ὁ Πλάτωνας, ὑπήρξανε
ἡ Ἀνεξάντλητη Δεξαμενή ὅλης της
ἑλληνικῆς φιλοσοφίας καὶ σκέψης. Ὁ
Πλάτωνας καὶ οἱ ἄλλη μεγάλοι ἕλληνες
φιλόσοφοι, μόλις ποὺ ψέλλισαν κάτι ἀπὸ
το «Ἱερὸ Μυστικό». Ὁ Πλάτωνας δὲν
ἔκανε τίποτα ἄλλο ἀπὸ το νά μεταφέρει
καὶ νά ἐκλαϊκεύσει σε φιλοσοφικό καὶ
ψυχολογικό καὶ ἀνθρωπολογικό ἐπίπεδο,
την «Μυστική Θεωρία καὶ Πρακτική».
Σύμφωνα
με την Ὀρφική Θεολογία Ταύτιζε το Ἄπειρο
Θεῖο με το Ἀγαθὸν, καὶ τον Κοσμικό
Θεῖο Λόγο ποὺ Διαπερνᾶ τα πάντα (τον
Διόνυσο Ζαγρέα) με το «Εἶναι».
Ἀπὸ
το Σῶμα του Λόγου ποὺ «κοματιάζεται»
(στὴν γλῶσσα του μύθου), «πολλαπλασιάζεται»,
προκύπτουν οἱ κόσμοι, ὁ νοητικός κόσμος,
ὁ κόσμος της κατώτερης ψυχῆς, κι
ἐμψυχώνεται ὁ κόσμος της ὕλης..
Ἡ
Πλατωνική Θεωρία του Ὄντος ἔχει καθαρά
«Ὀρφική καταγωγή». Το Ὄν Ὁρίζεται (ἀπὸ
τον Πλάτωνα) στὶς Πέντε Ἐκδηλώσεις
Του:
Δίας
- Ἀγαθόν
Ζαγρέας
(Λόγος) – Εἶναι
Νοῦς
Ψυχή
Ὕλη
– Σῶμα
Ἐπίσης
ὁ Πλάτωνας καθόριζε την Ἀπελευθέρωση
του Ὄντος ἀπὸ το σῶμα καὶ τον κόσμο
καὶ την «ἀνάβαση» του ὡς την Θεότητα
(Ἀγαθὸν) σε τέσσερις βαθμίδες:
Ἀπελευθέρωση
ἀπὸ την κατώτερη ὑλική ψυχή (ἐπιθυμητικό
– ψυχοσωματικές λειτουργίες), ἀπάρνηση
του κόσμου.
Ἀπελευθέρωση
ἀπὸ την ἀστρική ψυχή (θυμικό –
ψυχοδυναμικές ροπές), ἀπάθεια
Ἀπελευθέρωση
ἀπὸ την νοητική ψυχή ἤ νοῦ (λόγος –
νοητικές διαδικασίες), περισυλλογή ἀπὸ
την πολλαπλότητα κι ἀνύψωση ὡς την
Ἑνότητα
Θεωρία
του Εἶναι, ἀπορρόφηση στὴν Ἑνότητα
του Εἶναι, ὁμοίωση με το θεό.
Ἀντιστοιχεῖ
μάλιστα στὶς Τέσσερις Βαθμίδες της
Ὀντολογικῆς Ἀνάβασης τις Τέσσερις
Μεγάλες Ἀρετές: Φρόνηση, Σωφροσύνη,
Ἀνδρεία, Δικαιοσύνη.
Μία
Πέμπτη Βαθμίδα της Ὀντολογικῆς Ἀνάβασης,
Ἀπορρόφηση στό Ἀγαθόν, μόλις ποῦ
ἀναφέρεται ἀπό τον Πλάτωνα, στά Κείμενά
του, στήν Ἕβδομη Ἐπιστολή του, με
ἐπιφύλαξη
Στὰ
βήματα του Πλάτωνα πάτησαν ὅλοι οἱ
μεγάλοι φιλόσοφοι της ἀρχαιότητας, κι
οἱ Στωικοί, κι ὁ Ἐπίκουρος, κι ὁ
Πλωτῖνος.. Ἀκόμα ὁ Πλάτωνας, μέσῳ των
χριστιανῶν πατέρων «πέρασε» ὁλόκληρος
στήν χριστιανική θεολογία. Ἄλλωστε ὁ
Ἰησοῦς δέν δίδασκε κάτι διαφορετικό
ἀπό τον Ὀρφέα (τον «θεολόγο, κατά τον
Πλάτωνα), καὶ τον Πλάτωνα.
Ἡ
Ὀρφικὴ Θεολογία
Ἡ
Ὀρφικὴ Θεολογία, μολονότι ἀφομοιώνει
ὅλη την ἑλληνική (Ἡσιόδεια) θεογονία,
ἀναλύοντας καὶ ἀποσαφηνίζοντας
δυσνόητους μεταφυσικούς ὄρους, ὅπως
το Χάος, ὁ Φάνης (Ἔρως), καὶ τις διαλεκτικές
σχέσεις πνευματικοῦ, «κουκούλι»
στοιχείου... ἑντοῦτοις ἀπὸ τον 7ο π.Χ.
αἰῶνα (καὶ ἀποδεδειγμένα ἀπὸ τον 6ο
π.Χ. αἰῶνα) καὶ μετά, ἔχει ἐγκαθιδρυθεῖ
ἡ Ἀντίληψη Μίας καὶ Μόνης Πνευματικῆς
Ἀρχῆς ποὺ ἐκπροσωπεῖται ἀπὸ τον
Δία.
Ὁ
Ζεύς Εἶναι ἡ Ἀρχὴ ποὺ Διαχέεται
Παντοῦ, σε ὅλο το Βάθος καὶ ὅλο το
Πλάτος της Ὕπαρξης Ὁ Ζεύς Ἀποτελεῖ
την ἀρχὴ, το μέσον καὶ το τέλος των
πάντων, του ὄντος, του ἀνθρώπου Ὁ ἴδιος
ὁ Πλάτωνας ἀναφέρεται (στοὺς «Νόμους»
κι ἀλλοῦ) στὸν «παλαιό λόγο» κατά τον
ὁποῖο «ὁ μέν δή Θεός ἀρχήν καὶ τελευτήν
καὶ μέσα των ὄντων ἀπαντῶν ἔχει».
Ἡ
Ὀρφική Θεολογία διαποτίζει το ἑλληνικό
πνεῦμα γιά, τουλάχιστον, 12 αἰῶνες
(μέχρι την πολιτική ἐπικράτηση του
ἐξωτερικοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χριστιανισμοῦ,
καὶ «διασώζεται» μέσα στὴν παγκόσμια
φιλοσοφική σκέψη.
Ἀπὸ
τον Δία, την Ἄρρητη κι Ἄγνωστη Ἀρχή,
τον Ὑπέρτατο ὅλων Θεό, Γεννιέται στούς
Κόλπους της Ἀπόκρυφης Φύσης (της
Δημιουργίας κι Ἐξέλιξης), ποῦ Ἐκφράζεται
ἀπὸ την Προκοσμική Δήμητρα (Δηώ), ἡ
Κόρη, ὁ Ζαγρέας, ποῦ Εἶναι ἡ Κοσμική
Οὐσία στὴν Ἀπόλυτη Ἑνότητά της (Εἶναι),
κι ἀπὸ την Ὁποία θὰ προέλθουν ὅλα
μέσα στὴν δημιουργία. Ὁ Ζαγρέας Εἶναι
το «Εἶναι» των φιλοσόφων (Πλάτωνας), ὁ
Λόγος των Στωικῶν, ποῦ Βρίσκεται στὴν
Βάση των πάντων.
Ἀλλὰ
μέσα στὴν Οὐσία του Ὄντος (Εἶναι)
Ἐκδηλώνονται ἤδη διασπαστικές τάσεις
ποῦ θά «ὁδηγήσουν» στὴν πολλαπλότητα,
σε Θεϊκό Ἐπίπεδο στὴν ἀρχὴ, καί μετά
στούς κατώτερους κόσμους. Σύμφωνα με
τον «μῦθο» (δηλαδή τον «ἀλληγορικό
λόγο», στό νοηματικό ὑπόστρωμα του
ὁποίου ὑποδηλώνεται ἕνα διαφορετικό
νόημα ἀπὸ τα λεγόμενα, ποῦ μόνο οἱ
μύστες μποροῦν νά ἀποκωδικοποιήσουν,
ἀφοῦ χρειάζεται εἰδική ἀναγνώση «κάτω
ἀπὸ τις λέξεις», γιά την κατανόηση του
πραγματικοῦ νοήματος, ἕνα «κλειδί»
ἀποκωδικοποίησης..), ὅταν ὁ Ζαγρέας
παίζει με τα «παιχνίδια» ποῦ του ἔφεραν
οἱ Τιτᾶνες, κι ἀντικρύζει το «εἴδωλο»
του στόν «καθρέφτη» ξεκινᾶ ἡ πρώτη
διάσπαση.
Σε
ἕνα τελετουργικό «κατασπαραγμό» οἱ
Τιτᾶνες θά κοματιάσουν το Σῶμα του
Θεοῦ καί ἀφοῦ το «βράσουν» τελετουργικά,
θά το καταπιοῦν, ἀφομοιώνοντας το «Θεῖο
Στοιχεῖο» μέσα σε ξεχωριστές ὀντότητες
Ἀλλὰ ἡ Διάσπαση του Θείου Ὄντος,
τουλάχιστον σε Θεϊκό Ἐπίπεδο, δέν εἶναι
δυνατή καί τελειωτική. Ἥ Καρδιά του
Ὄντος Μένει Ζωντανή καί το Ὄν Ἀναγεννᾶται
στὴν Πλήρη Ἑνότητά Του.
Ὁ
Ζαγρέας θά Ξαναγεννηθεῖ σὰν Διόνυσος,
Γιός του Δία, (ἀπὸ την Σεμέλη, ἕνα ἄλλο
ὄνομα της «γῆς»). Αὐτό σημαίνει ὅτι
το Εἶναι Παραμένει Εἶναι, ἀκόμα κι
ὅταν Διασπᾶται Διατηρεῖ την Ἑνότητά
Του σάν Πραγματική Οὐσία ἀκόμα κι ὅταν
Διαχωρίζεται. Ἥ Διάσπαση δὲν μπορεῖ
ποτέ νά εἶναι ἀπόλυτα πραγματική.
Στήν
πραγματικότητα ἡ Διάσπαση του Ὄντος,
ὁ «κατασπαραγμός» του Θεοῦ, δὲν εἶναι
παρά ἡ Φυσική Ἐξελίξη, κι οἱ Τιτᾶνες
δὲν κάνουν τίποτα ἄλλο ἀπὸ το νὰ
προωθοῦν την Ἐξελίξη της Δημιουργίας.
Ἥ Τελετουργική Πράξη τους δὲν εἶναι
κακή καὶ ἁμαρτωλή παρά μόνο ἀπὸ την
ἄποψη της Κατάβασης του Ὄντος ἀπὸ την
Ἑνότητα στὴν πολλαπλότητα, της Κατάβασης
σε κατώτερα ὀντολογικά πεδία, κόσμους.
Ἀπὸ
τις στάχτες των «κατακεραυνωμένων»
Τιτάνων θὰ γεννηθοῦν ὅλα τα ὄντα καὶ
οἱ ἄνθρωποι Τα ὄντα ποὺ θὰ γεννηθοῦν
ἔτσι ἔχουν μέσα τους τον Θεό, τον Ἑνοποιό
Λόγο (των φιλοσόφων), την Πραγματική
Θεϊκή Οὐσία του Ὄντος, την Ἑνότητα του
Εἶναι, (το Διονυσιακό Στοιχεῖο), καὶ
την «τιτανική φύση», (την ὁρμὴ πρὸς
την πολλαπλότητα καὶ την ἀτομικοποίηση,
την ἀτομικότητα).
Αὐτὰ
τα ὄντα θά γεννηθοῦν σε διάφορες
βαθμίδες στόν οὐράνιο νοητικό τόπο,
σάν νοητικές ψυχές (νόες, σύμφωνα με
τους φιλοσόφους) ἀλλὰ λόγῳ της «τιτανικῆς
φύσης» τους, δὲν θά μπορέσουν νὰ
ἐπιβιώσουν ἐκεῖ καί θά ξεπέσουν στόν
κόσμο της Φύσης ποῦ «ἐκπροσωπεῖται»
ἀπὸ την Δήμητρα.
Ἡ
Δήμητρα (Δῆ-μήτηρ, γῆ-μητέρα) εἶναι ἡ
Ὑπερφύση, ἡ Παγκόσμια Ψυχή, εἶναι ἡ
Ἀληθινή Γῆ ὅπου κατοικοῦν τα ὄντα
σάν ψυχές (ἁστρικές ψυχές). Κι εἶναι ἡ
Δήμητρα (με τις ψυχές) ποῦ θὰ «ἐμψυχώσει»
τον «κάτω κόσμο» της ὕλης Ὁ κόσμος της
ὕλης, εἶναι ὁ Κόσμος του Πλούτωνα, του
Ἄδη, ὁ κόσμος των «νεκρῶν». Ὁ Κόσμος
του Πλούτωνα εἶναι ὁ «κάτω κόσμος» γιά
ὅσους βρίσκονται στὴν Ἀληθινή Γῆ της
Δήμητρας (Ψυχή), σε «σπήλαια» καί
κοιλότητες της Ἀληθινῆς Γῆς, στόν
κόσμο των «νεκρῶν».
Βλέπουμε
ἐδῶ ὅτι ὑπάρχει μία πλήρης ἀνατροπή
της εἰκόνας της ζωῆς ποῦ εἶχε ὁ ἁπλός
ἄνθρωπος Ὁ Κόσμος των ψυχῶν ὅπου
κατοικοῦν αὐτοί ποῦ δὲν ἔχουν γεννηθεῖ
ἡ ἔχουν πεθάνει, εἶναι ὁ Ἀληθινός
Κόσμος, καί τοῦτος ἐδῶ ὁ κόσμος της
ὕλης εἶναι πραγματικά ὁ «κόσμος των
νεκρῶν».
Ἡ
Ψυχή (στὸν Τόπο της Δήμητρας, της
Παγκόσμιας Ψυχῆς, της Ἀληθινῆς Γῆς)
ποῦ «ἐκπροσωπεῖται» στὸν «μῦθο»
(στὸν «ἀλληγορικό λόγο») ἀπὸ την Κόρη
(ὄχι την Προκοσμική Κόρη, την Μητέρα
του Ζαγρέα, ἀλλὰ την Κόρη της Ἐλευσίνας
Μυθολογίας ποῦ διασώζεται στὸν Ὅμηρό,
στὸν ὕμνον του γιά την Δήμητρα) λόγῳ
της τιτανικῆς φύσης της «ἁρπάζεται»
κυριολεκτικά ἀπὸ τον Πλούτωνα της
ὕλης, καί κατοικεῖ στὸν κόσμο των
«νεκρῶν» μέσα σε ἕνα «σῶμα» («σῶμα
εἶναι το σῆμα της ψυχῆς»). Ἐξ’ αἰτίας
της σύνδεσης της Ψυχῆς με το σῶμα
γεννιοῦνται οἱ ψυχοσωματικές λειτουργίες
(ἡ Περσεφόνη, ἡ ὑλοψυχή, ἡ ὑλική ψυχή
των φιλοσόφων).
Αὐτὲς
οἱ ψυχοσωματικές λειτουργίες εἶναι
τα δεσμά της Ψυχῆς, ποῦ την δένουν στὸ
σῶμα, το ὁποῖο θεωρεῖται σάν τάφος
της Ψυχῆς.. Ἀλλά ἡ Ψυχή δέν μπορεῖ νά
μείνει γιά πάντα στὸν Κόσμο του
Πλούτωνα... Ὅταν ἔρχεται ὕμνο χρόνος
ἡ Περσεφόνη ἐγκαταλείπει τον σκοτεινό
κόσμο γιά νά ἀναδυθεῖ σάν Κόρη στὸν
Ἀληθινό Κόσμο, στήν Ἀληθινή Γῆ της
Δήμητρας, στὸν Φωτεινό Κόσμο, ἐνῶ οἱ
δεσμοί με το σῶμα (ἡ ὑλική ψυχή)
καταστρέφεται... (ὅλοι οἱ νεκροί
ὀνομάζονται «Δημητρίου»).
Ἀλλὰ
ἐφ’ ὅσον δὲν εἶχε φροντίσει ἡ Ψυχή
ὅσο ἦταν στὸ Βασίλειο του Πλούτωνα νὰ
μυηθεῖ στὰ Μυστήρια (ἡ νὰ ἀσκήσει την
«ἀληθινή φιλοσοφία» κατά τον Πλάτωνα),
νὰ κατανοήσει την πραγματική ὀντότητα
της καί νὰ ἀπελευθερωθεῖ ἀπὸ τα δεσμά
του σώματος, μετά ἀπὸ εὔλογο χρόνο θὰ
«ξανά- ἀρπαχθεί» ἀπὸ την κόσμο της
ὕλης καί θὰ μετενσωματωθεί σε κάποιο
ἄλλο σῶμα (μετενσωμάτωση, μετεμψύχωση).
Ὁ Πλάτωνας γράφει στὸν «Φαίδωνα» ὅτι
οἱ ζωντανοί προέρχονται ἀπὸ τους
νεκρούς κι οἱ νεκροί ἀπὸ τους ζωντανούς.
Ἔτσι
ὁ «μῦθος» της Κόρης-Περσεφόνης (Ψυχῆς
καί ὑλοψυχῆς, ἀντίστοιχα) ἑρμηνεύεται
σὰν ὁ κύκλος της Ζωῆς καί του θανάτου
(στὸν Ἀληθινό Κόσμο, καί στὸν κόσμο
της ὕλης, ἀντίστοιχα), ὁ κύκλος της
μετεμψύχωσης, ποῦ ἀκολουθεῖ κάθε Ψυχή.
Ἤ Ἀθάνατη Κόρη της Δήμητρας γίνεται
θνητή σύζυγος του Πλούτωνα, ἡ Περσεφόνη,
καί «ξαναβγαίνει» στόν Ἀληθινό Κόσμο
σάν Κόρη. κι ἔτσι συνέχεια.
Ἤ
συσχέτιση του «μύθου» με τον κύκλο της
ζωῆς στὴν γῆ (βλάστηση, στάρι, κλπ) ἄν
καί δέν εἶναι ἄστοχος, ἐν τούτοις
ἀποτελεῖ μία πολύ ἐπιφανειακή ἐξήγηση
των Μυστηρίων..Ἁπλά οἱ Ἐλευσίνιοι
Μύστες γιά νὰ μιλήσουν γιά την Ἀληθινή
Ζωή καί τον Κύκλο της Ζωῆς χρησιμοποίησαν
την παραβολή της βλάστησης, κι ἰδιαίτερα
του σταριοῦ, κάτι ποῦ ἔκανε καί ὁ
Ἰησοῦς ὅταν μιλοῦσε με παραβολές.
Ἀλλά
ὁ «μῦθος» λέει πολύ περισσότερα,
τουλάχιστον γιά ὅσους γνωρίζουν την
ἀλληγορική γλῶσσα των μύθων.
Εἶναι
ὁλοφάνερο ὅτι ἡ Ὀρφική Θεολογία ὅπως
διαμορφώθηκε τον 7ο καί 6ο π.Χ. καί
διδάσκονταν στὰ Ἐλευσίνια Μυστήρια
ἀποτελεῖ «σύνθεση διαφορετικῶν
παραδόσεων» (της Λατρείας του
Ζαγρέα-Διονύσου, ποῦ ἀποτελεῖ μετεξέλιξη
της ἐκστατικῆς Διονυσιακῆς Λατρείας,
καί ποῦ προῆλθε ἀπὸ την Ὀρφική
Μεταρύθμιση, καί της Ἐλευσίνας
Μυθολογίας...), σε ἕνα ἀρκετά συγκροτημένο
σύνολο καί μία «Ἑνιαία Θεώρηση της
Πραγματικότητας».
Ὁ
Σκοπός τῶν Μυστηρίων
Ὁ
πραγματικός σκοπός των Μυστηρίων ἦταν
ὄχι μόνο νά μυήσει τον ἄνθρωπο στὴν
γνώση του πραγματικοῦ ὄντος, στὸ
ἀληθινό νόημα της μετά-ὑλικῆς ζωῆς
καί του «θανάτου μέσα στὴν ὕλῃ», ἀλλὰ
προπάντων νά τον ἀπελευθερώσει ἀπὸ
τα δεσμά του σώματος, ἀπὸ τον κύκλο των
μετενσωματώσεων, ὥστε νά ἀνέλθη πάλι
στούς «οὐράνιους» κόσμους ἀπὸ τους
ὁποίους «ἔπεσε».
Τα
Μυστήρια τελοῦνταν δύο φορές τον χρόνο,
στὴν ἐαρινή (τα Μικρά Μυστήρια) καί
στὴν φθινοπωρινή (τα Μεγάλα Μυστήρια)
ἱσημερία, ποῦ συμβόλιζαν την «κατάβαση
της Ψυχῆς στὸν κόσμο της ὕλης» στὸ
Βασίλειο του Πλούτωνα, καί την «ἀνάβαση
της Ψυχῆς στὸν Κόσμο της Ὑπερφύσης»
της Ἀληθινῆς Γῆς (στὸ Βασίλειο της
Δήμητρας, της Παγκόσμιας Ψυχῆς),
ἀντίστοιχα
Τα
Μικρά Μυστήρια (της Περσεφόνης) στὴν
Ἄγρα, γίνονταν τον μῆνα Ἀνθεστηριώνα
(Φεβρουάριος-Μάρτιος), ὅταν πλησίαζε ἡ
ἐαρινή ἰσημερία. Ἡ περιοχή της Ἄγρας
ἐκτείνονταν ἀπὸ το Α΄ Νεκροταφεῖο
μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο, περιλάμβανε
τον Λόφο της Ἄγρας κι ὅλη την περιοχή
πάνω ἀπὸ τον Ἱλισσό, μέχρι τον Λόφο
Ἀρδηττό. Ἐκεῖ, σε μία κατάφυτη περιοχή
κι ὄχι μακριά ἀπὸ την πηγή της Καλιρρόης,
ὑπῆρχε ὁ Ναός της Δήμητρας καί Της
Περσεφόνης, ὅπου τελοῦνταν τα Μικρά
Μυστήρια («τα Ἐν Ἄγραις»).
Ὁ
Ναός αὐτὸς (καί τα Μυστήρια) σχετίζονταν
με τον ἐξωτερικό γήινο κόσμο ἐνῶ ὁ
Ναός στὴν Ἐλευσῖνα σχετίζονταν με την
Ἐσωτερική Ζωή της Ψυχῆς καί τα μεταθανάτια
μυστήρια.
Τους
ὑποψήφιους μύστες δίδασκε ὁ Ἱεροφάντης,
ὁ Ἀρχιερέας της Ἐλευσίνας, κι οἱ
μυσταγωγοί. Σε αὐτή την Μύηση ἦταν
δεκτοί ὅλοι, κάθε ἄνθρωπος, (με προϋπόθεση
ὅτι ἦταν καθαρός ἄνθρωπος καὶ δὲν
εἶχε διαπράξει φόνο ἡ κάποιο ἄλλο
μεγάλο κακό)... Τελοῦνταν καθαρτήριες
τελετές ποῦ περιελάμβαναν καὶ ἕνα
τελετουργικό λουτρό στὸν Ἰλισσό ποῦ
κυλοῦσε ἐκεῖ κοντά.
Στὴν
πραγματικότητα ὅμως, πέρα ἀπό την
Διδασκαλία κι ὅσα τελοῦνταν ἐξωτερικά
τα Πραγματικά Μυστήρια Βιώνονταν μέσα
στὴν Ψυχή του καθενός ποῦ δέχονταν την
Μύηση.
Τα
Μυστήρια εἶχαν σὰν ἀντικείμενο την
Ἀπελευθέρωση της Ψυχῆς ἀπό τις
ψυχοσωματικές λειτουργίες ποῦ την
ἔδεναν με το σῶμα Ὁ μύστης ἔπρεπε νά
ἀποκτήσει Φρόνηση καὶ νά διευθετήσει
τις ψυχοσωματικές λειτουργίες. Ἡ καθαρή
σωματική ζωή, ἡ ἀποχὴ ἀπό βρώμικες
τροφές, ἀλλά κι οἱ τελετουργικοί
καθαρμοί, δὲν ἦταν παρά ἕνα ἐξωτερικό
στάδιο στὴν ἐξελίξη Ὁ μύστης ἔπρεπε
ἀκόμα νά καθαρθεῖ ἀπό ὀρέξεις,
ἐπιθυμίες, πάθη, ποῦ τον ἔδεναν με τα
ὑλικὰ πράγματα. Σε ἕνα ἀκόμα πιό ὑψηλό
ἐπιπέδῳ ἔπρεπε νά ἀποβάλλει ὅλες τις
σκέψεις ποῦ στρέφονταν πρὸς τον ὑλικὸ
κόσμο, καὶ νά ἀνυψώσουν το νοῦ τους
στὴν Ἀληθινή Ζωή, ποῦ εἶναι πέρα ἀπό
τον ὑλικὸ κόσμο.
Αἰτῆ
ἡ ψυχοσωματική κάθαρση ἦταν ἡ ἀπαραίτητη
προϋπόθεση γιά νά περάσει κάποιος ἀπό
την ἐξωτερική ζωή στὴν γῆ στὴν ἐσωτερική
ζωή της Ψυχῆς Αὐτὸ εἶναι το πραγματικό
νόημα της «Ἀναγέννησης». Ἄν κι ὅσοι
μυοῦνταν στὰ Μικρά Μυστήρια ἔφερναν
τον τίτλο του «μύστη», στὴν πραγματικότητα
μόνο ὅσοι ὁλοκλήρωναν την ψυχοσωματική
κάθαρση, ὅσοι «Ἀναγεννήθηκαν» πραγματικά,
ἦταν σε θέση νά γίνουν ἀληθινοί μύστες
στὰ Μεγάλα Μυστήρια ποῦ γίνονταν στὴν
φθινοπωρινή Ἱσημερία, στὴν Ἐλευσῖνα..
Τα
Μεγάλα Μυστήρια στὴν Ἐλευσῖνα, γενικά
Τα
Μεγάλα Μυστήρια στὴν Ἐλευσῖνα γίνονταν
στὸ Ναό της Δήμητρας στὴν Ἐλευσῖνα,
το μῆνα Βοηδρομιώνα (Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος),
ὅταν πλησίαζε ἡ φθινοπωρινή ἰσημερία
καὶ διαρκοῦσαν ἐννέα ἡμέρες
Ὑπῆρχαν
Τέσσερις Βαθμίδες Μύησης. Ἀπὸ Αὐτὲς
τις Τέσσερις Βαθμίδες, οἱ Δύο Βαθμίδες,
ἡ Μύηση καὶ ἡ Ἐποπτεία ἦταν εὐρέως
γνωστές σε ἕνα ἱκανὸ ἀριθμό μυστῶν,
ἐνῶ οἱ Τελευταῖες Βαθμίδες, ἡ Αὐτοψία
καὶ ἡ Ἔκσταση ἦταν ἐλάχιστα γνωστές
κι εἶχαν μυηθεῖ σε αὐτές ἐλάχιστοι
ἄνθρωποι (μεταξύ αἰτῶν καὶ ὁ Πλάτωνας).
Το γεγονός ὅτι υπήρχαν αὐτὲς οἱ
Βαθμίδες Μύησης ἀποδεικνύεται ἀπό τις
μαρτυρίες του Πλάτωνα (στά κείμενά του)
καί ἄλλων φιλοσόφων, ἀπό τα λεγόμενά
τους καί τις ἀναφορές τους σε αὐτά
Οἱ
Πέντε Βαθμίδες Μύησης (μαζί με την πρώτη
βαθμίδα μύησης των Μικρῶν Μυστηρίων
ποῦ ἔχει προηγηθεῖ) ἦταν:
α)
Τα Μικρά Μυστήρια (της Περσεφόνης) –
Κάθαρση καὶ Ἀναγέννηση
β)
Τα Μεγάλα Μυστήρια (της Κόρης) – Μύηση
καὶ Λύσις ἡ Ἀπελευθέρωση ἀπὸ τον
«κύκλο της μετενσωμάτωσης».
γ)
Τα Μεγάλα Ἐποπτικά Μυστήρια (των
«τιτάνων») – Ἐποπτεία καὶ Ἑνοποίηση
του ὄντος
δ)
Τα Μεγάλα Μυστήρια της Ἱερῆς Μετάληψης
(του Ζαγρέα) – Αὐτοψία καὶ Ἕνωση με το
θεό.
1)
Ἱερή Πομπή ἱερέων της Ἐλευσίνας με τα
«ἱερά ἀντικείμενα», ξεκινοῦσε ἀπό
την Ἐλευσῖνα (μέσῳ της Ἱερᾶς Ὁδοῦ),
καί ἔφτανε ὡς το ἐν ἄστει Ἐλευσίνιο,
στὴν Ἀθήνα, στοὺς πρόποδες της Ἀκρόπολης
2)
Ἀγυρμός καί πρόρρηση στὴν Ποικίλη Στοά
της Ἀθηναϊκῆς Ἀγορᾶς (Συγκέντρωση
των ὑποψήφιων μυστῶν καί ἀνακοίνωση
της ἔναρξης των Μυστηρίων καί των
προϋποθέσεων συμμετοχῆς στά Μυστήρια).
4)
Μεγάλη Θυσία πρὸς τιμήν της Ἄχθειας
(Λυπημένης) Δήμητρας, στὸ ἐν ἄστει
Ἐλευσίνιο.
5)
Τα «Ἐπιδαύρεια», Μεγάλη Θυσία πρὸς
τιμήν του Ἀσκληπιοῦ (δεύτερη θυσία
ἀνάλογη με ἐκείνη της προηγούμενης
μέρας).
6)
Ἱερὴ Πομπή του Ίακχου (ἀγάλματος της
θεότητας πάνω σε ἅρμα), καὶ των «ἱερῶν
ἀντικειμένων», ἀπὸ το ἐν ἄστει
Ἐλευσίνιο ὡς το Ἱερὸ Τελεστήριο της
Θεάς στὴν Ἐλευσίνα (μέσῳ της Ἱερᾶς
Ὁδοῦ), στὴν ὁποία συμμετεῖχαν Ἱερεῖς,
μύστες καὶ πλῆθος κόσμου.
8)
Την νύχτα της 21ης Βοηδρομιώνος γίνονταν
ἡ Ἐποπτεία (Μύηση Τρίτου Βαθμοῦ), σε
ὅσους εἶχαν λάβει τις προηγούμενες
μυήσεις κι εἶχαν προετοιμαστεῖ
τουλάχιστον γιά ἕνα χρόνο...
9)
Την τελευταία ἡμέρα γίνονταν ἡ τελετή
των πλημμοχόων, σπονδές πρὸς τους
νεκρούς. Κατά την τελετή ἀνύψωναν δύο
πήλινα δοχεῖα (πλημμοχόες), με κάποιο
«ἄγνωστο» ὑγρὸ, ἕνα πρὸς την ἀνατολή,
ἕνα πρὸς την δύση, κι ἔχυναν το
περιεχόμενο τους στή γῆ, προφέροντας
μυστικές φράσεις. Ἀκολουθοῦσαν
ἑορταστικές ἐκδηλώσεις Τέλος, ἡ Ἱερὴ
Πομπή με τον Ίακχο ἐπέστρεφε στὴν
Ἀθήνα..
Οἱ
Ἀνώτερες Μυήσεις «δίνονταν» ἕξω ἀπό
την ἐπίσημη ἑορταστική περίοδο, καί
με μυστικό τρόπο, σε ἐλάχιστους ἀνθρώπους
Το γεγονός ὅτι δίνονταν αὐτὲς οἱ
Ἀνώτερες Μυήσεις καθώς καί το «περιεχόμενό»
τους μαρτυρεῖται τόσο ἀπό το θεολογικό
ὑπόστρωμα των Μυστηρίων, ὅπου κυριαρχοῦσε
ἡ μορφή του Βάκχου, πάρεδρου της Δήμητρας
στὴν Ἐλευσῖνα, ὅσο καί ἀπό μαρτυρίες
του Πλάτωνα, καθώς καί ἄλλων φιλοσόφων.
Οἱ
Κατώτερες Μυήσεις ποῦ σχετίζονταν με
την Περσεφόνη καί την Κόρη (καί την
Δήμητρα), ἦταν λίγο πολύ, ἐξωτερικές
μυήσεις ποῦ εἶχαν σκοπό την ἀπελευθέρωση
των ἀνθρώπων ἀπό τα κατώτερα βασίλεια.
Ἡ
Μέση Μύηση, ἡ Ἐποπτεία, εἶχε σκοπό την
«ἑνοποίηση του νοῦ», του «ὀντολογικοῦ
πυρῆνα» του ἀνθρώπου.. Οἱ Ἀνώτερες
Μυήσεις ὅμως ποῦ σχετίζονταν με τον
Ζαγρέα-Διόνυσο, (τον Βάκχο, τον Ἵακχο...)
καί τον Δία, ἦταν ἐσωτερικές μυήσεις
ποῦ εἶχαν σκοπό την Ἕνωση με τον θεό
Ζαγρέα, την Ἀπορρόφηση στὴν Ἀρχὴ των
Πάντων (τον Θεό Δία).
Το
γεγονός ὅτι ὑπάρχει ἱερὴ σιγή γιά τις
Ἀνώτερες Μυήσεις καί «σχεδόν» παντελής
ἔλλειψη πληροφοριῶν, δείχνει ἁπλά ὅτι
ἐπρόκειτο γιά ἕνα Ἱερό Μυστικό ποῦ
μεταδίδονταν σε ἐλάχιστους, ὄχι ὅτι
δέν ὑπῆρχαν Ἀνώτερες Μυήσεις καί δὲν
συνέβαιναν αὐτὰ ποῦ περιγράφουμε.
Ἄλλωστε,
ἄν δέν ὑπῆρχε, ὁ Ὀρφέας (ὁ «θεολόγος»
κατά τον Πλάτωνα), ἡ Ὀρφική Θεολογία
(στὴν ὁποία ἀναφέρεται ὁ Πλάτωνας καί
μεταφέρει στὰ κείμενά του), τα Ἐλευσίνια
Μυστήρια με τις Πέντε Βαθμίδες Μύησης,
ὁ Πλάτωνας δέν θὰ μποροῦσε νὰ μιλήσει
γιά το Εἶναι (ποῦ «σχετίζει» με τον
Ζαγρέα, το Ὄν), οὔτε γιά το «τελείως
εἶναι», το Ἀγαθόν (ποῦ «σχετίζει» με
τον Θεό Δία).Οὔτε θά μποροῦσαν οἱ
Στωικοί νὰ μιλοῦν γιά τον Παγκόσμιο
Λόγο ποῦ βρίσκεται στὴν Βάση των Πάντων.
Ἅλες αὐτὲς οἱ «ἀντιλήψεις» ἔχουν
ἀφετηρία, τα Μυστήρια, την Ὀρφική
Θεολογία, τον Ὀρφέα (ποῦ ἦταν πραγματικό
πρόσωπο, κι ὄχι μυθικός ἥρωας του
πολιτισμοῦ..)...
Τα
Μεγάλα Μυστήρια (της Κόρης) – Μύηση καὶ
Λύσις, Ἀπελευθέρωση ἀπό τον «κύκλο των
μετενσωματώσεων»
Διδασκαλία...
Ἥ
Μύηση εἶχε σάν σκοπό την ἀποκάλυψη της
ἀναληθής φύσης της Ψυχῆς ποῦ ὁ
Πραγματικός Τόπος της εἶναι ἡ Ὑπερφύση
(ἡ Ἀθάνατη Κόρη – Ψυχή) σε ἀντιδιαστολή
με τα Μικρά Μυστήρια ποῦ είεἶχαν σάν
σκοπό την διευθέτηση των ψυχοσωματικῶν
λειτουργιῶν (ἡ Θνητή Περσεφόνη –
ὑλοψυχή).
Ὁ
μύστης (ὁ ἄνθρωπος, ἡ Ψυχή) ἔπρεπε πέρα
ἀπό την ἐξωτερική ζωή νά βιώσει την
ἀληθινή ἐσωτερική φύση του καὶ μέσα
ἀπό τον ψυχοδυναμικό διασκορπισμό σε
ὁρμές καὶ ἐπιθυμίες ποῦ προσανατολίζουν
πρός τον ἐξωτερικό ὑλικό κόσμο νά
ἀναδυθεῖ στήν ἤρεμη, γαλήνια καὶ ἀπαθῆ
ἀληθινή ζωή της Ψυχῆς
Μέσα
στήν Ἴδια την Ψυχή (στήν Ἀθάνατη Κόρη
– Ψυχή) ἀνοίγονται δύο δρόμοι:
Ὁ
Δρόμος πρὸς τα Ἄνω, πρὸς το Βασίλειο
της Ψυχῆς (το Βασίλειο της Δήμητρας,
της Υπερφύσης), κι ὁ Δρόμος πρὸς τα
κάτω, πρὸς την ἐνσωμάτωση (στὸ Βασίλειο
του Πλούτωνα).
Μόνο
ὅταν ἡ Ψυχή Καθαρθεῖ ἀπό κάθε ἐσωτερική
ὁρμὴ κι ἐπιθυμία πρὸς τον ἐξωτερικό
ὑλικὸ κόσμο, ἀσκῶντας την Ἀρετή της
Σωφροσύνης, κάνοντας την «σωστή» ἐπιλογή,
με ἐσωτερική ψυχική μεταμόρφωση, κι
ὄχι με μαγικό τρόπο, ἡ μέσῳ κάποιας
τελετουργίας, μπορεῖ νά γλυτώσει ἀπό
τον «κύκλο της μετενσωμάτωσης».
Τότε
μόνο, ὅταν ἡ Ψυχή φτάσει στὴν γαλήνια
ἀπάθεια «λύεται» πραγματικά ἀπό τα
δεσμά του σώματος καὶ του κόσμου καὶ
μπορεῖ νά ἀκολουθήσει μία πορεία, στὰ
Ἡλύσια Πεδία καὶ σε ἀκόμη Ψηλότερους
Οὐράνιους Κόσμους. Αὐτὴ ἦταν ἡ «Λύσις»
(ἀπό το σῶμα), ἀλλὰ δὲν ἦταν το τελικό
στάδιο στὴν Ἐξελίξη της Ψυχῆς Αὐτὴ
ἦταν ἡ Πραγματική Μεγάλη Ψυχική
Ἀναγέννηση καὶ Τελετουργίες.
Ὅλα
αὐτά ποῦ διδάσκονταν ὁ μύστης στό
μεταξύ διάστημα ἀπό τα Μικρά Μυστήρια
(της Περσεφόνης) μέχρι τα Μεγάλα Μυστήρια
(της Κόρης), «συμβολίζονταν» στό Ναό της
Δήμητρας, την νύχτα της Μύησης. Ὁ μύστης
καθοδηγοῦνταν σε δύο κλίμακες, μία
καθοδική ποῦ ὁδηγοῦσε (ἴσως στό
Πλουτώνιο καί στήν «σπηλιά» ποῦ
περιλάμβανε) στήν ἀναπαράσταση του
ὑλικοῦ κόσμου (του Πλούτωνα) καί μετά
σε μία ἀνοδική κλίμακα (μέσα στό
Τελεστήριο) ποῦ ὁδηγοῦσε στὴν Ὁλόφωτη
Αἴθουσα της Θεάς, στήν ἀναπαράσταση
της Ἀληθινῆς Γῆς καί της Ἀληθινῆς
Ζωῆς (στά Ἡλύσια Πεδία).
Ἔτσι,
σάν την Κόρη – Περσεφόνη, ὁ μύστης (ἡ
Ψυχή) ἀναδυόταν ἀπό τον κόσμο του
Πλούτωνα στό Βασίλειο της Δήμητρας.
Σύμφωνα με μερικούς μελετητές ἡ μετάβαση
ἀπό το σκότος του κόσμου στό Φῶς της
Ζωῆς γίνονταν μέσα στό Τελεστήριο (ἀλλὰ
αὐτὸ ἔχει λίγη σημασία ἀφοῦ ὁ
συμβολισμός της τελετουργίας εἶναι
ὁλοφάνερος..)
Ἥ
«Λύσις» της Ψυχῆς ἀπό τα δεσμά του
σώματος καί του κόσμου ἦταν καθαρά
ἐσωτερική, ψυχολογική, κι αὐτὴ ἡ
«ψυχική μεταμόρφωση» ἀναπαριστάνονταν
καί την Νύχτα της Μύησης. Αὐτὴ ἡ «Λύσις»
ἦταν προετοιμασία γιά την «ἀντικειμενική»
μετάβαση στούς μεταθανάτιους κόσμους.
Ἥ
Τελετουργία δὲν ἦταν ἁπλὰ μία «θεατρική
ἀναπαράσταση» των δύο κόσμων...
Ἡ
Τελετουργία συμβόλιζε καί την «Προσωπική
Ἐσωτερική Λύσιν» του μύστη καί την
ἀντικειμενική μετάβασή του στόν
μεταθανάτιο κόσμο. Ἐξ’ ἄλλου οἱ
μεταθανάτιοι κόσμοι ἦταν ἐσωτερικοί,
μή- ὑλικοί κόσμοι κι ὄχι τόποι μέσα
στόν ἴδιο κοσμικό χῶρο
Τα
Μεγάλα Ἐποπτικά Μυστήρια (των «τιτάνων»)
– Ἐποπτεία καὶ Ἑνοποίηση του ὄντος
Διδασκαλία...
Ἕνα
χρόνο μετά την Μύηση στά Μυστήρια της
Ψυχῆς, την νύχτα της 21ης Βοηδρομιώνος,
την προτελευταία ἡμέρα των ἑορταστικῶν
ἐκδηλώσεων στήν Ἐλευσῖνα, μποροῦσαν
ὅσοι μύστες ἦταν ἕτοιμοι (εἶχαν δηλαδή
ἀποδεδειγμένα πραγματοποιήσει την
«Λύσιν» της Ψυχῆς ἀπό τα δεσμά του
σώματος καί του κόσμου κι αὐτό «φαίνονταν»
ὄχι μόνο ἀπὸ την προσωπική ψυχολογική
μεταμόρφωση του μύστη, ἀλλὰ καί ἀπὸ
τον «ἔλεγχο» του μύστη ἀπὸ τους
Μυσταγωγούς), νὰ λάβουν την Τρίτη Μύηση,
την Ἐποπτεία
Με
ἄλλα λόγια, γιά νά λάβει κάποιος την
Ἐποπτεία ἔπρεπε να πληροί πραγματικούς
ὄρους κι ὄχει ἁπλὰ τυπικές προϋποθέσεις.
Η συμμετοχή στὴν Ἐποπτεία ἀπαιτοῦσε
ὀντολογική μεταμόρφωση του μύστη κι
ὄχι μία ἁπλὴ συμμετοχή στὴν Τελετουργία.
Στὴν
Ἐποπτεία δίνονταν σαφεῖς ὁδηγίες γιά
το πῶς θά βιώσει ὁ μύστης την Ἑνότητα
του Ὄντος, πέρα ἀπὸ την πολλαπλότητα
του νοῦ (πέρα ἀπὸ τις διασπαστικές
νοητικές λειτουργίες ποῦ ὁδηγοῦν στὴν
«ἀτομικότητα», στὴν πολλαπλότητα).
Ὁ
νοῦς εἶναι ποῦ ἐκδηλώνει κατ’ ἐξοχήν
την τιτανική φύση του ὄντος κι εἶναι
ἀκριβῶς το ξεπέρασμα αὐτῆς της φύσης
ποῦ μπορεῖ νά ἀποκαλύψει την «θεία
φύση μέσα στό ὄν» («Διονυσιακή φύση»,
το θεϊκό στοιχεῖο, το Ἀληθινό Εἶναι,)...
Η
«ἀναβάσῃ» ἀπό την κεντρόφυγο
δραστηριότητα της ἀντίληψης στὴν
ἀνακυκλούμενη διαδικασία της διανόησης
κι ἀπό κεκεῖ στὴν κεντρομόλο ἐπίγνωση
της ἀτομικότητας, του ἐγώ, ὁδηγεῖ
τελικά στὴν συνειδητοποίηση της
βαθύτερης ἀληθινῆς ὀντότητας, ποῦ
Προέρχεται, Βασίζεται, κι Ὁλοκληρώνεται
στό Ὄν (Εἶναι).
Το
ξεπέρασμα της νοητικῆς ἀτομικότητας
ποῦ μας κρατᾶ στό κόσμο της πολλαπλότητας,
ἡ «ἐγκατάλειψη του ἐγώ», ὁ νοητικός
θάνατος εἶναι ἀπόδειξη της Ἀναληθής
Ἀνδρείας, της Τρίτης Μεγάλης Ἀρετῆς
Μόνο
ὅταν ἀναπτύξουμε στὸ ἔπακρο την Ἀρετὴ
της Ἀνδρείας καὶ «πεθάνουμε» νοητικά
μποροῦμε νὰ ἀναγεννηθοῦμε σὰν θεός,
νὰ ἐκδηλώσουμε δηλαδή το θεϊκό Διονυσιακό
στοιχεῖο ποῦ ἀποτελεῖ την ἀληθινή
ὀντότητα μας. Αὐτὴ ἡ Δεύτερη Μεγάλη
Νοητική Ἀναγέννηση ἀνυψώνει την
ὀντότητα (την Ψυχή) ἀπὸ το Βασίλειο
της Δήμητρας, τα Ἡλύσια Πεδία, στὸν
Ἐπουράνιο Τόπο ἀπὸ ὅπου «κατέβηκαν»
οἱ νοητικές ψυχές.
Μόνο
ἔμμεσα, μέσα ἀπὸ την Ὀρφικὴ Διδασκαλία,
καὶ τον Πλάτωνα (ποῦ εἶχε ἀποδεδειγμένα
μυηθεῖ) μποροῦμε νά ἀνασυνθέσουμε καὶ
νά διευκρινίσουμε το πραγματικό
περιεχόμενό της.
Μιλῶντας
ὁ Πλάτωνας (στόν «Φαίδωνα») γιά την
ἀθανασία της Ψυχῆς ἀναφέρεται σε δύο
ἐπιχειρήματα (ἁπλές ἐνδείξεις), το
ἐπιχείρημα των ἐναντίων καί το ἐπιχείρημα
της ἀνάμνησης.. ποῦ ἀναφέρονται στίς
Δύο Πρῶτες Βαθμίδες Μύησης στά Ἐλευσίνια
Μυστήρια, την Μύηση καί την Ἐποπτεία
καί «σχετίζονται» με τους δύο οὐράνιους
τόπους, τα Ἡλύσια Πεδία (τον Τόπο της
Δήμητρας) καί τον ἐπουράνιο τόπο των
νοητικῶν ψυχῶν, τον ἐπουράνιο τόπο
των ἰδεῶν..
Ἐκεῖ
ὅμως ποῦ ὁ Πλάτωνας μιλᾶ ξεκάθαρα γιά
τους οὐράνιους τόπους διαμονῆς, ἀνάλογα
με την Ἐξελίξη της Ψυχῆς, εἶναι στόν
μῦθο γιά την «τύχη των ψυχῶν» καί
Τελετουργίες
Καί
την Νύχτα της Ἐποπτείας γίνονταν κάποιες
Τελετουργίες ποῦ «σχετίζονταν» με τον
κοσμογονικό, ὀντολογικό καί ψυχολογικό
μῦθο της Διάσπασης του Ὄντος ἀπό τις
τιτανικές δυνάμεις ποῦ ὁδηγοῦσε στήν
«ἀτομικότητα» καί την πολλαπλότητα...
Τι
ἀκριβῶς λέγονταν καί πώς «ἀναπαρίσταναν»
τον «διασπαραγμό» δέν εἶναι επακριβώς
γνωστό... Η Τελετουργία αὐτὴ προέρχονταν
ἀπό την μεταρύθμιση της «διονυσιακῆς
ὠμοφαγίας» (δηλαδή την πραγματική
τελετουργική ἀναπαράσταση του
κατασπαραγμού του Ζαγρέα, με την μορφή
του ταύρου, ἀπό τους τιτᾶνες..)...
Γίνονταν
χρήση κάποιων τελετουργικῶν ἀντικειμένων
(τα «παιχνίδια» με τα ὁποία ξεγέλασαν
οἱ τιτᾶνες τον Ζαγρέα)... Εἶναι ἐπίσης
βέβαιο ὅτι γίνονταν κάποιο εἶδος «ἱερῆς
μετάληψης» καί «κοινωνίας με τον θεό»,
(της ὁποίας ἀγνοοῦμε το «ὑλικὸ») ποῦ
εἶχε ἀντικαταστήσει την «διονυσιακή
ὠμοφαγία»...
Τα
Μεγάλα Μυστήρια της Ιερής Μετάληψης
(του Ζαγρέα) – Αὐτοψία καί Ἕνωση με το
θεό.
Διδασκαλία...
Στὴν
Τέταρτη Βαθμίδα Μύησης (τα Μυστήρια του
Ζαγρέα, του Θείου Ὄντος) ὁδηγοῦνταν,
ἔξω ἀπό τον ἑορταστικό κύκλο των
Ἐλευσινίων Μυστηρίων, ὅσοι μύστες ἦταν
σε θέση νά κατανοήσουν την Ἑνότητα του
Ὄντος και νά βιώσουν προσωπικά το
Μυστήριο του Ἀναγεννώμενου Θεοῦ, ποῦ
μολονότι Διασπᾶται σε πολλαπλότητα,
Ἀναγεννᾶται Πάλι, Ἀνασταίνεται ξανά
στήν Ἑνότητά Του. Ο Ζαγρέας της Ὀρφικῆς
Θεολογίας Εἶναι το Ὄν ποῦ Βρίσκεται
μέσα σε ὅλα, Διαχέεται μέσα σε ὅλα κακαί
Συνέχει τα πάντα. Εἶναι το «Εἶναι» του
Πλάτωνα καί των φιλοσόφων, εἶναι ὁ
Κοσμικός Λόγος των Στωικῶν
Η
Ἀνύψωση Ὅς την Ἑνότητα του Ὄντος εἶναι
δυνατή ὅταν ὑπερβαίνονται οἱ διασπαστικές
διαδικασίες του νοῦ.. Σε αὐτή την
Κατάσταση Ἑνότητας το ὑποκειμενικό
διαχέεται στό Ὑπερβατικό Ἀντικειμενικό,
στήν Κοσμική Πραγματικότητα του θεοῦ
Σε αὐτή την Κατάσταση ποῦ ξεκινᾶ σάν
Ἐπίγνωση της Ἑνότητας της Ὀντότητας
ξεπερνιέται κάθε ἀντίληψη διαχωρισμοῦ
καί κάθε ὁρμή ἀτομικοποιήσεως. Το Ὄν
Ἀποκαθίσταται στήν Ἀρχική Ἑνότητά
Του... Αὐτός ποῦ φτάνει (ὁ μύστης) σε
αὐτό το Μυστικό Βάθος Ὕπαρξης, Ἀναγεννᾶται
στήν Ἑνότητα, ὅπως ὁ θεός (Ζαγρέας),
γίνεται ὁ Δευτερογεννημένος, Ταυτίζεται
με τον θεό...
Ἡ
Ἀληθινή Ὀντότητα γιά κάθε ὄν εἶναι ὁ
Ζωντανός Θεός (ὁ Διόνυσος, το Διονυσιακό
Στοιχεῖο), ποῦ Ἀναγεννᾶται Διαρκῶς
μέσα στήν Ἑνότητά Του, πέρα ἀπό την
ἐπιφανειακή ἀτομικότητα καί την ἀπατηλή
πολλαπλότητα. Ὁ Δευτερογεννημένος
Ζαγρέας, ὁ θεός ποῦ Ἀναγεννᾶται
Διαρκῶς, ὁ Γιός του Δία (Διόνυσος) εἶναι
Εἰκόνα του Ἀόρατου κι Ἄρρητου Δία, ποῦ
Ἀποτελεῖ την Ἀρχή του Παντός...
Ἡ
Ἀνύψωση Ὅς την Ἑνότητα του Ὄντος, ἡ
Ταύτιση με το θεό, ἡ Ἕνωση με το Ἀρχικό
Ὄν, εἶναι ἡ πραγματική θεία μετάληψη,
το μυστήριο της θείας κοινωνίας με τον
Ζαγρέα, ποῦ ἀποτελεῖ μεταρύθμιση της
ἐκστατικῆς ἕνωσης με το θεό Διόνυσο.
Με την μεταρύθμιση του Ὀρφέα οἱ μύστες
κοινωνοῦν ἐσωτερικά με τον θεό κι ὄχι
με ἐξωτερικές ἱερουργίες καί τελετουργίες.
Το μυστήριο ἐδῶ εἶναι πλήρως
ἐσωτερικευμένο, ἐνῶ στήν παλιά
Διονυσιακή Λατρεία ἦταν ἐξωτερικό καί
τελετουργικό...
Η
Μύηση της Τέταρτης Βαθμίδας των Μυστηρίων
του Ὄντος, ἐπειδή ἀναφερόταν στήν
Ἐσωτερική Ζωή του ὄντος κι ἀποτελοῦσε
προσωπική πραγματοποίηση του κάθε μύστη
χωρίς νά μπορεῖ νά «ἀνιχνευτεῖ»
ἀντικειμενικά, παρά μόνο ἀπό το ἐπίπεδο
γνώσης του μύστη, τον βαθμό κατανόησής
του, το ἐπίπεδο βίωσης της Τέταρτης
Μεγάλης Ἀρετῆς, της Δικαιοσύνης, καί
την μεταστοιχειώση των μυστικῶν βιωμάτων
του σε ὀρθό λόγο, δίνονταν σε ἐλάχιστους
ἀνθρώπους καί δεδέν ὑπάρχουν ἐπαρκῆ
στοιχεῖα καί σαφεῖς πληροφορίες...
Το
γεγονός εἶναι ὅτι ἀπό την «θεμελιακή
ἀντίληψη» της Ὀρφικῆς Θεολογίας περί
Ἑνότητας του Ὄντος καί την μυητική
διδασκαλία των Ἐλευσινίων Μυστηρίων,
ἐπηρεάστηκε ὅλη ἡ μετέπειτα ἑλληνική
φιλοσοφία. Πάντως τις πιό λεπτομερεῖς
καί πιό ἐπαρκεῖς ἔρευνες γιά την
«Ἑνότητα του Εἶναι» ἔκανε ὁ Πλάτωνας,
ἐνῶ οἱ Στωικοί ἀντλοῦν την βασική
ἀντίληψη περί «Ἑνότητας του Εἶναι»
ἀπό τους «θεολόγους» καί τον Ἡράκλειτο,
δομῶντας ἕνα ἀπό τα πιό σημαντικά
θεωρητικά συστήματα της ἀρχαιότητας
Πέρα
ὅμως ἀπό την θεωρητική διδασκαλία γιά
την Ἑνότητα του Ὄντος πρέπει νά γίνονταν
καί κάποια τελετουργία. Αὐτὸ προκύπτει
ἀπό κάποιες σκόρπιες μαρτυρίες. Την
διάρκεια αὐτῆς της τελετουργίας στήν
ὁποία ἔφταναν βέβαια ἐλάχιστοι ἄνθρωποι
ὁ μύστης «ταυτιζόταν» με το θεό κι
ἀνακηρυσσόταν Διόνυσος, Ἀναγεννημένος
θεός... Η «ἀνακοίνωση» του ἱερέα: «Ἱερόν
ἔτεκε πότνια κούρον, Βριμώ, Βριμόν» (Η
Δέσποινα γέννησε Ἱερόν Κούρον, ἡ Ἰσχυρή
τον Ἰσχυρό). Δέν ἀναφέρεται στόν θεό
Διόνυσο ἀλλά στόν ἀναγεννημένο μύστη.
(Η τελετή κι ἡ «ἀνακοίνωση» γινόταν
στήν Τέταρτη Βαθμίδα Μύησης, στὰ Μυστήρια
του Ζαγρέα. Ἐσφαλμένα κάποιοι μελετητές
τα τοποθετοῦν στήν Δεύτερη Βαθμίδα
Μύησης, στὰ Μυστήρια της Κόρης...)... Αὐτή
εἶναι ἡ Τελική Θεϊκή Ἀναγέννηση.
Ὁ
Ζεύς, ἤδη ἀπό τον 8ο π.Χ. αἰῶνα θεωρεῖται
Ὑπέρτατος Θεός, ἄρχοντας καί δημιουργός
του κόσμου. Εἶναι ὁ Θεός των Οὐρανῶν,
ὁ Ἐξουσιαστής του «Οὐράνιου Πυρός».
Εἶναι ὁ «πατήρ θεῶν τε καί ἀνθρώπων».
Σάν Οὐράνιος Βασιλεύς Εἶναι κι Ἐκπρόσωπος
της «Θείας Πρόνοιας», της προνοούσης
σκέψης. Ἡ Ἐξουσία Του περιορίζεται
μόνο ἀπό τους Ἀπαρασάλευτους Νόμους
της Μοίρας, τους ὁποίους ὅμως ἀπό μία
ἀπόψει «ἀποκαλύπτει» κι «ἐπιβάλλει»
στό σύμπαν, εἶναι δηλαδή ὁ Ἐκφραστής
τους.
Κυρίως
ὅμως μετά τον Ὀρφέα, την Ὀρφική Θεολογία
καί τους θεολόγους, (ποῦ τοποθετοῦνται
ἱστορικά ἀνάμεσα στούς Ἐπικούς Ποιητές
του 8ου π.Χ αἰῶνα καί τους φιλοσόφους
του 6ου π.Χ. αἰῶνα..) ὁ Ζεύς θεωρεῖται
σάν ὁ Μοναδικός Θεός... Γιά τους Στωικούς
τους ἑπόμενους αἰῶνες ὁ Ζεύς Εἶναι
ὁ Κατ’ ἐξοχήν Θεός, Ταυτόσημος με την
«Ψυχή του Παντός»...
Ὁ
Ζεύς σάν Ὑπέρτατος Θεός Εἶναι Ὑπερκόσμιος,
«ἐπέκεινα της οὐσίας», Εἶναι το «τελείως
εἶναι» του Πλάτωνα καί των φιλοσόφων...
Ἀκατάληπτος, Ἀκατανόητος, Χωρίς
Ἰδιότητες, δέν μπορεῖ νά «περιγραφεῖ»
παρά μόνο ἔμμεσα Εἶναι ὁ «Ἄρρητος
Θεός»... Εἶναι φανερό λοιπόν ὅτι ἡ
Προσέγγιση Ἑνός Τέτοιου Θεοῦ γίνεται
ἀπό τους λάτρεις Του μέσα στήν «Ἱερή
Σιγή»...
Ἀπό
τα πιό πάνω γίνεται φανερό ὅτι ἡ
«Ὑπέρτατη Διδασκαλία γιά τον Ἄρρητο
Θεό», ποῦ ἔχει την καταγωγή της στόν
Ὀρφέα καί τους θεολόγους του 7ου π.Χ.
αἰῶνα δίνονταν ἀπὸ τους Μυσταγωγούς
της Ἐλευσίνας σε ἐλάχιστους ἀνθρώπους
Ο «τρόπος» ποῦ «μιλᾶ» ὁ Πλάτωνας γιά
το Ἀγαθόν στήν Ἕβδομη Ἐπιστολή του
δείχνει ὁλοφάνερα την Ὀρφική καταγωγή
των ἀντιλήψεών του κι ἀποδεικνύει ὅτι
μυήθηκε σε ὅλες τις Βαθμίδες τῶν
Ἐλευσινίων Μυστηρίων...
Καθώς
ἡ Ὀντότητα, στό τελικό στάδιο της
ἐξέλιξής της, «Χάνεται» στήν Ἄπειρη
Θεότητα, στόν «Ἄρρητο Θεό», ἡ Μύηση
αὐτή της Πέμπτης Βαθμίδας δίνονταν με
μεγάλο σεβασμό καί προσοχή καί χωρίς
τελετουργικές πράξεις ποῦ δέν εἶχαν
πιά κανένα νόημα σε αὐτό το πεδίο
ἐξέλιξης.. γι’ αὐτό καί δέν ὑπάρχει
καμία πληροφορία γιά ἱερουργίες καί
τελετουργίες στά Μυστήρια της Πέμπτης
Βαθμίδας... Ὑπῆρχε μόνο ἡ προφορική
μετάδοση της Ὑπέρτατης Ἀλήθειας ἀπό
τους Μυσταγωγούς στόν μύστη...
Αὐτός
ὁ τρόπος διδασκαλίας των πιό Ἱερῶν
Μυστικῶν υἱοθετήθηκε ἀπό τους μύστες
σε ὅλες τις θρησκεῖες Κι ὁ Πλάτωνας
στὴν Ἀκαδημία του δίδασκε κυρίως
προφορικά (τουλάχιστον τις ὑπέρτατες
ἀλήθειες)... τα κείμενά του δέν περιέχουν
ὅλη την διδασκαλία του...
Γιά
Γίνει Κατανοητός ὁ Θεός (στό μέτρο ποῦ
εἶναι δυνατό) θά πρέπει νά ξεπερασθεῖ
ἀκόμα καί ἡ «ἀντίληψη προσωπικῆς
ὕπαρξης» (ποῦ Ἐκπροσωπεῖται ἀπό τον
Διόνυσο, το Γιό του Θεοῦ), καί το ὄν θά
πρέπει νά «ἐξέλθει» ἀπό τον ἑαυτό του
καί νά εἰσέλθει στήν «Ἀχανῆ Θεότητα».
Αὐτὴ
ἡ Κατάσταση εἶναι ἡ Ὑπέρτατη Ἔκσταση,
ἡ Καρδιά των Ἄρρητων Μυστηρίων του
Διός, κι ἡ Ὁλοκλήρωση της Ἐξέλιξης του
Ὄντος Ο Πλάτωνας περιγράφει αὐτὴ την
Κατάσταση στήν Ἕβδομη Ἐπιστολή του
ὀνομάζοντας την Ὑπέρτατη Πραγματικότητα
(του Θεοῦ) Ἀγαθόν: « Περί αἰτῶν των
πραγμάτων ἐγώ δέν ἔχω γράψει κανένα
σύγγραμμα καί δέν θά γράψω ποτέ στό
μέλλον, διότι δέν εἶναι δυνατόν νά
ἀνακοινωθεῖ με λεκτική ἔκφραση, ὅπως
συμβαίνει σχετικά με τα ἀλλά μαθήματα,
ἀλλά μετά ἀπό μακροχρόνια ἐνασχόληση
ποῦ ἀναφέρεται στήν οὐσία αἰτοῦ του
πράγματος καί μετά ἀπό μακροχρόνια με
αὐτὸ συμβίωση, αἰφνίδια, σάν ἀπό φωτιά,
ἡ ὁποία ξεπετιέται, ἀνάβει φῶς καί
παρουσιάζεται στήν ψυχή καί μέσα σε
αὐτήν αὐξάνεται συντηρούμενο ἀπό τον
ἑαυτό του»...
Η
ἀντίληψη αὐτὴ του Πλάτωνα γιά την
Προσέγγιση της Ἀπόλυτης Θεότητας μέσα
στήν Ἐκστατική Σιγή υἱοθετήθηκε κι
ἀπό ἄλλους φιλοσόφους ποῦ εἴτε
ἐμπνέονταν ἀπό την Ὀρφική Θεολογία,
εἴτε εἶχαν μυηθεῖ στά Ἐλευσίνια
Μυστήρια, ἐπαναλήφθηκε ἀπό τον Πλωτῖνο
καί κηρύχθηκε ἀπό τον Διονύσιο τον
Ἀρεοπαγίτη καί ἄλλους χριστιανούς
φιλοσόφους...
Ἐπίλογος
Ο
Ορφισμός σάν θρησκευτικό κίνημα ἐπηρέασε
ὁλόκληρη την ἀρχαιότητα: την Θρησκεία,
την Διονυσιακή Λατρεία, τα Μυστήρια,
την Φιλοσοφία, την πολιτική ζωή...
Ἀντιλήψεις
ὅπως ὅτι, «Ὑπάρχει Ἕνας καί Μοναδικός
Θεός», ὅτι ο «Γιός του Θεοῦ» (Διόνυσος)
Εἶναι ἡ «Κοσμική Οὐσία του Παντός»,
«διά του Ὁποίου γίνονται ὅλα», ἀντιλήψεις
περί ψυχῆς, μετενσωμάτωσης, κλπ., ἀλλὰ
καί θρησκευτικές πρακτικές ποῦ ἔχουν
σκοπό την «λύσιν» της ψυχῆς ἀπὸ τα
δεσμά του σώματος καί του κόσμου, καί
την «ἀνάβασή» της Ὡς την Θεότητα
(ὁμοίωση με τον Θεό), διαποτίζουν ὅλη
την ἀρχαία σκέψη... καί ἐπηρέασαν ἀκόμα
καί τον Χριστιανισμό...
Ἀκόμα
καί σε θρησκευτικό τελετουργικό ἐπίπεδο
πολλές «ἱερές συνήθειες» των ἀρχαίων
ἑλλήνων, ὅπως ἡ «Ἱερή Μετάληψη»
(μεταρύθμιση της ἀρχαίας «Διονυσιακῆς
Ὠμοφαγίας»), τελετουργίες, καθαρμοί,
κι ἄλλες συνήθειες της λαϊκῆς
θρησκευτικότητας πέρασαν εἴτε αὐτούσιες,
εἴτε «μεταρυθμισμένες», στόν
Χριστιανισμό...
Αὐτοὶ
ποῦ «ὑποκρύπτουν» (μέχρι σήμερα) τα
πραγματικά στοιχεῖα γιά την «Ἀρχαία
Θρησκευτικότητα» καί την «σχέση» της
με τον Χριστιανισμό, θέλοντας νά
παρουσιάσουν τον Χριστιανισμό σὰν την
μοναδική, θεϊκῆς προέλευσης, θρησκεία,
δέν προσφέρουν καμία ὑπηρεσία στήν
Ἀλήθεια καί στήν ἀνθρωπότητα..
Αὐτὸ
δὲν σημαίνει ὅτι ἐπειδὴ ὁ Ὀρφέας
προηγήθηκε του Ἰησοῦ, κι εἰπέ «κάποια
πράγματα» γιά την «Θεία Πραγματικότητα»,
ὅτι ο Ἰησοῦς δὲν είεἶναι θεϊκό πρόσωπο
ἡ ὅτι δὲν εἰπέ την Ἀλήθεια..
Το
μόνο λογικό συμπέρασμα στὸ ὁποῖο
μποροῦμε νά καταλήξουμε εἶναι ὅτι
ὅλοι οἱ Μεγάλοι Μύστες λένε τα ἰδία
πράγματα γιά την Πραγματικότητα (το
Θεό). Οἵ Σοφοί των Οὐπανισάδ, ὁ Βούδας,
ὁ Λαό Τσε, ὁ Ὀρφέας, ὁ Ἰησοῦς, οἱ
Μυστικοί της Καμπάλα, κι οἱ Σούφι
Μυστικοί, δὲν περιγράφουν παρά αὐτὸ
ποῦ Βιώνουν ἀπὸ την Ὑπερβατική
Πραγματικότητα.
Ὅμως
οἱ «ὀπαδοί» τους ποῦ δέν «κατανοοῦν»
καί δέν «βιώνουν» την «Ζωντανή Θεία
Πραγματικότητα», κι ἔχουν ἄλλα
(διανοητικά καί ὑλικά) συμφέροντα,
μένουν στίς «περιγραφές» καί φιλονικοῦν
γιά τα «λόγια»... Ὅμως «ἡ Πραγματικότητα
Εἶναι Ζωντανή», τα λόγια εἶναι «νεκρά»,
φλοῦδες ξερές του Βιώματος. Τι ἀξία
ἔχουν; Καμία...
Θὰ
ἦταν ἀδύνατον γιά τους Ἕλληνες, ἕνα
λαό ποῦ τόσο λάτρεψε τή φυσική ὀμορφιά
καί το σωματικό κάλλος, νά μήν ἐφεύρει
κάποια θεότητα ποῦ θα τα προστάτευε
καί θὰ τα προσωποποιοῦσε Ἔπλασαν γι'
αὐτὸν το λόγο την Ἀφροδίτη, ποῦ
συμβόλιζε την αἰώνια ὀμορφιά καί την
ἐρωτική διάθεση.
Ο
ἐπικρατέστερος μῦθος γιά την προέλευσή
της εἶναι ὅτι γεννήθηκε σε μία ἀκτή
της Κύπρου. Ἀπὸ ἐκεῖ ὁ ἄνεμος Ζέφυρος
μά' ἕνα ἁπαλό φύσημα την ἔσπρωξε στή
θάλασσα, μέσα στά κατάλευκα ἀφρισμένα
κύματα. Την ὑποδέχτηκαν οἱ Ὧρες (οἱ
ἐποχές του χρόνου), την ἔντυσαν καί τή
στόλισαν. Της φόρεσαν πλουμιστά,
λουλουδάτα φορέματα ἀπὸ πορφύρα, μετάξι
καί ἄλλα γυαλιστερά ὑφάσματα Ἔπλεξαν
τα πλούσια μαλλιά της καί τα στερέωσαν
με μία ὄμορφή, μαλαματένια πόρπη.
Στόλισαν τον κατάλευκο λαιμό της με
περιδέραια πολύτιμα. Τέλος, φόρεσαν στ'
αὐτιά της μαργαριταρένια σκουλαρίκια.
Μετά τή μετέφεραν στόν Ὄλυμπο καί την
παρουσίασαν στόν Δία καί τους ὑπόλοιπους
θεούς. Ὅλοι τή θαύμασαν, θαμπώθηκαν ἀπὸ
την ὀμορφιά της, της ἔλεγαν ἀμέτρητα
κοπλιμέντα καί ἤθελαν νά την κάνουν
γυναῖκα τους.
Ὁ
Ἡσίοδος στή Θεογονία του μας παρουσιάζει
μία διαφορετική ἐκδοχή Η Ἀφροδίτη
γεννήθηκε ἀπό τα μέλη του οὐρανοῦ μετά
τον ἀκρωτηριασμό του ἀπό τον Κρόνο. Η
θάλασσα κρατοῦσε γιά πολύ καιρό τα
οὐράνια μέλη στό ἀπέραντο κορμί της.
Γύρω ἀπ' αὐτὰ σχηματίστηκε ἀφρός καί
μέσα ἀπό τον ἀφρὸ ἀναδύθηκε πανώρια
ἡ Ἀφροδίτη Πάνω σ' ἕνα τεράστιο κοχύλι
ὁ Ζέφυρος την ταξίδεψε γιά πολύ καιρό
μέσα στόν ἀπέραντο Ὠκεανό Στὴ διάρκεια
αὐτοῦ του ταξιδιοῦ, το παράξενο πλοῖο
της Ἀφροδίτης πέρασε ἀπό τα Κύθηρα καί
μετά κατευθύνθηκε στήν Κύπρο.
Η
πανέμορφη θεά κατέβηκε στή μεγαλόνησο
καί ὁποῦ πατοῦσε φύτρωναν πολύχρωμα
καί μυρωδᾶτα ἀγριολούλουδα. Ἀπὸ τα
μέρη στὰ ὁποία ταξίδεψε ἡ θεά της
ὀμορφιά, μόλις γεννήθηκε, ὀνομάστηκε
Κυθήρεια καί Κύπρις. Ἐξάλλου, το ὄνομα
Ἀφροδίτη δηλώνει τὴ γέννησή της ἀπό
τον ἀφρὸ της θάλασσας. Σχετικά με τὴ
γέννησή της πρέπει νὰ σημειώσουμε καί
την ἐκδοχή του Ὁμήρου, ὁ ὁποῖος μας
πληροφορεῖ ὅτι εἶναι κόρη του Δία καί
της Ὠκεανίδας Διώνης.
Ὑπάρχουν
πάρα πολλοί μῦθοι ὁπού ἐμφανίζεται ἡ
πανώρια θεά ἔχοντας πάντοτε ὡς ὅπλα
της τή σαγηνευτική ὀμορφιά καί τον
ἀκαταμάχητο ἐρωτικό πόθο. Τὴ συναντᾶμε
ἀρχικά νά πολεμᾶ στή Γιγαντομαχία στό
πλευρό των Ὀλυμπίων
Με τα ἀσύγκριτα θέλγητρά της παρέσυρε
δεκαπέντε Γίγαντες σε μία σπηλιά ὁπού
ἦταν κρυμμένος ὁ Ἡρακλῆς ἐκεῖ τους
ἐξόντωσε ἕναν ἕναν με μεγάλη εὐκολία
Η Ἀφροδίτη με το γλυκό πόθο ποῦ μποροῦσε
νά κυριεύσει ὅλους τους θεούς καί τους
θνητούς μά καί τ' ἀγρίμια της ξηράς καί
της θάλασσας, ἀσκοῦσε μεγάλη ἐξουσία
σ' ὁλόκληρο το σύμπαν. Μάλιστα ἡ
μεγαλύτερη διασκέδασή της ἦταν νά
κυριεύει τους θεούς με ἐρωτικό πόθο
γιά θνητές γυναῖκες καί τις θεές γιά
θνητούς ἄντρες
Ἀφοῦ
κατάφερνε το σκοπό της, μετά κορόϊδευε
τους Ὀλύμπιους ποῦ καταδέχονταν νά
ξεπέφτουν καί νά ζευγαρώνουν με κατώτερες
ὑπάρξεις Οἱ μόνες ποῦ δέν μπόρεσε νά
ξεγελάσει πάνω στόν Ὄλυμπο ἦταν οἱ
θεές της αἰώνιας παρθενίας, ἡ Ἀθηνᾶ,
ἡ Ἄρτεμι καί ἡ Ἑστία Μεγαλύτερό της
θῦμα ἦταν φυσικά ὁ Δίας, τον ὁποῖο
συχνά πυκνά ἔριχνε στήν ἀγκαλιά της
μίας ἡ της ἄλλης θνητῆς προκαλῶντας
ἔτσι το ἀσυγκράτητο μῖσος της Ἤρας
Βέβαια, καί ἡ ἴδια προσπαθοῦσε πάντα
νά μή φτάνουν οἱ ἀταξίες του Δία στ'
αὐτιά της γυναίκας του.
Ἡ
ἴδια ἡ Ἀφροδίτη θεωρεῖται νόμιμη
σύζυγος του Ἡφαίστου. Δυστυχῶς, ὅμως,
ὁ ἄσχημος καί κουτσός θεός δέν κατάφερε
νά κρατήσει γιά πολύ καιρό δική του την
πιό ὄμορφη θεά, ἡ ὁποία ἄρχισε νά τον
ἀπατᾶ με τον Ἄρη. Ἄλλοι μῦθοι πληροφοροῦν
ὅτι ἦταν νόμιμη σύζυγος του Ἄρη καί
ἀπό τή σχέση τους αὐτή ἀπέκτησαν
τέσσερις γιούς: ὁ Ἵμερος (Πόθος) καί ὁ
Ἔρωτας ἦταν οἱ μόνιμοι φτερωτοί συνοδοί
της Ἀφροδίτης, ὁ Δεῖμος (Τρόμος) καί ὁ
Φόβος ποῦ ἦταν οἱ ἀχώριστοι ἀκόλουθοι
του πολεμάρχου θεοῦ. Στή συνοδεία
της Ἀφροδίτης συμμετεῖχαν ἐπίσης ἡ
Ἥβη, ἡ Ἁρμονία, οἱ Ὧρες, ἡ Πειθώ καί
οἱ Χάριτες. Λένε ὅτι ἡ Ἀφροδίτη
ζευγάρωσε καί μ' ἄλλους ἀθάνατους.
Ἔτσι ἔσμιξε με τον Ποσειδῶνα καί
ἀπέκτησε μαζί του ἕνα γιό, τον Ἔρυκα,
τον ἥρωα ποῦ ἔδωσε το ὄνομα του σε ἕνα
βουνό της Σικελίας. Ἡ κόρη ποῦ γεννήθηκε
ἀπό το θεϊκό σμίξιμο ἦταν ἡ Ρόδος.
Ἐπίσης, ἡ θεά της αἰώνιας ὀμορφιᾶς
ἑνώθηκε καί με το σκανδαλιάρη Διόνυσο.
Ἡ Ἤρα γιά νά ἐκδικηθεῖ την Ἀφροδίτη
ποῦ συνεχῶς παρέσυρε τον Δία σε
ἐξωσυζυγικές σχέσεις, ὅταν ἦταν ἔγκυος
ἀπό τον Διόνυσο, ἀκούμπησε την κοιλιά
της μ' ἕνα μαγικό ραβδί. Ἔτσι ἡ θεά
γέννησε τον ἄσχημο καί ξεδιάντροπο θεό
της γονιμότητας, τον Πρίαπο. Ἀπό το
σμίξιμό της με τον Ἑρμῆ γεννήθηκε ἕνας
γιὸς ποῦ ἐπειδὴ ἔμοιαζε πολύ καί
στούς δύο θεϊκούς γονεῖς, ὀνομάστηκε
Ἑρμαφρόδιτος. Αὐτὸς ἀνατράφηκε ἀπό
τις Νύμφες της Ἴδης καί ὅταν μεγάλωσε
ἔγινε ἕνας πάρα πολύ ὄμορφος ἄντρας.
Κάποτε
ταξίδεψε στήν Καρία καί ἔφτασε σε μία
λίμνη ποῦ τα νερά της ἦταν τόσο καθαρά
ὥστε φαινόταν ὁ πυθμένας. Ἡ Νύμφη της
λίμνης, ἤ πανέμορφη Σαλμακίδα, μόλις
ἀντίκρισε τον Ἑρμαφρόδιτο, τον ἐρωτεύτηκε
κεραυνοβόλα. Ἀφοῦ ντύθηκε καί στολίστηκε
ἐμφανίστηκε σ' ὅλο της το μεγαλεῖο στό
θεϊκό ἄντρα καί του ζήτησε νά σμίξει
μαζί της. Αὐτὸς ὅμως ἀντιστάθηκε καί
ἀπέρριψε τις προτάσεις της. Ὅταν ὁ
νεαρός νόμισε πῶς ἔμηνε μόνος, γδύθηκε
καί βούτηξε στά πεντακάθαρα νερά της
λίμνης. Ἡ Νύμφη ποῦ παραφύλαγε κρυμμένη
δέν μπόρεσε νά ἀντισταθεῖ στή θέα του
γυμνοῦ κορμιοῦ Ὅρμησε στά νερά καί
ἄρχισε νά ἀγκαλιάζει καί νά φιλάει το
νέο. Αὐτὸς ἀντιστάθηκε, μά ἤ Νύμφη τον
ἔσφιξε με ὅλη της τή δύναμη, προσευχήθηκε
στόν Δία καί του ζήτησε νά μή χωριστεῖ
ποτέ ἀπό τον ἀγαπημένο της. Ο Δίας
ἄκουσε την προσευχή της καί ἕνωσε τα
δύο κορμιά σ' ἕνα. Ἡ Νύμφη καί ὁ
Ἑρμαφρόδιτος ἀπό τότε ἀποτελοῦν ἕνα
πρόσωπο καί ἕνα κορμί ποῦ εἶναι ἀρσενικό
καί θηλυκό ταυτόχρονα.
Ὁ
Δίας ἤθελε νά τιμωρήσει την Ἀφροδίτη
ἐπειδὴ συνεχῶς με το ἐρωτικό της πάθος
κυρίευε τους ἀθάνατους καί τους παρέσυρε
σε ἐρωτικές περιπέτειες με θνητούς καί
μετά τους περιγελοῦσε καί τους ἔκανε
νά κοκκινίζουν ἀπό ντροπή. Ἀποφάσισε
λοιπόν νά ρίξει καί την ἴδια στήν ἀγκαλιά
ἑνός θνητοῦ. Κατάφερε με την
παντοδυναμία του νά της προκαλέσει
ἐρωτικό πόθο γιά τον Ἀγχίση, ἕνα νεαρό
βοσκό πάνω στήν Ἴδη, ποῦ ἤ ὀμορφιά καί
ἤ λεβεντιά του ἦταν ἐξαιρετική. Ἡ
Ἀφροδίτη μόλις αἰσθάνθηκε την ἀκατανίκητη
ἕλξη γιά το νεαρό βοσκό, ἔτρεξε στό ναό
της στήν Πάφο. Ἐκεῖ κάλεσε τις Χάριτες
καί ἀφοῦ ἔκλεισε ἑρμητικά τις τεράστιες
πύλες του ναοῦ, ἄρχισε νά στολίζεται
καί νά καλλωπίζεται με τή βοήθειά τους.
Οἱ
Χάριτες την ἔλουσαν με μύρο καί με γάλα.
Μετά περιποιήθηκαν το πρόσωπό της μὰ
καί το σῶμα της με καλλυντικά καί μαγικές
κρέμες ποῦ την ἔκαναν νά ἀστράφτει
ἀκόμη περισσότερο. Την ἔντυσαν με
ἀραχνοΰφαντα φορέματα καί διάφορα
τούλια καί τὴ στόλισαν με κοσμήματα
ψιλοδουλεμένα, καμωμένα ἀπό τα πιό
σπάνια πετράδια της θάλασσας. Στὸ τέλος
ἡ Ἀφροδίτη ἔδεσε στὴ μέση της τὴ θεϊκή
ζώνη ποῦ ἔκλινε τους πόθους καί τους
ἔρωτες καί πέταξε γιά την Ἴδη.
Ὅταν
ἔφτασε σ' ἕνα ξέφωτο του βουνοῦ,
μεταμορφώθηκε σε θνητή βασιλόπουλα γιά
νά ξεγελάσει τον Ἀγχίση. Μετά κατευθύνθηκε
πρός την καλύβα του. Στὸ δρόμο συνάντησε
ἄγρια θηρία ποῦ ὅρμησαν νά την
κατασπαράξουν. Ἀμέσως ἡ θεά ἔλυσε τὴ
μαγική της ζώνη καί νά ποῦ τα ἀπειλητικά
λιοντάρια καί οἱ ἄγριες τίγρεις ἄρχισαν
νά κουνοῦν φιλικά την οὐρὰ τους καί
νά γλείφουν τὴ θεά. Μόλις αὐτή τα
γοήτευσε με τον ἐρωτικό της πόθο, ἄρχισαν
δύο δύο νά ἀπομακρύνονται στό δάσος
καί νά ζευγαρώνουν. Ὅταν ἔφτασε στὴν
καλύβα του Ἀγχίση, ὁ θνητός βοσκός
θαμπώθηκε ἀπό την ὀμορφιά της καί
κατάλαβε πῶς ἦταν κάποια θεά. Ἠ Ἀφροδίτη
ὅμως τον ἔπεισε πῶς ἦταν ἡ θνητή κόρη
του βασιλιά της Φρυγίας Ὁτρέα καί πῶς
την εἶχε φέρει ὁ γοργοπόδαρος Ἑρμῆς
γιά νά ζευγαρώσει μαζί του. Ὁ Αγχίσης
δὲν μποροῦσε πιά ν' ἀντισταθεῖ στὸ
ἐρωτικό πάθος ποῦ τον εἶχε κυριέψει
καί ἔσμιξε με τὴ θεά στὸ κρεβάτι της
καλύβας. Μετά ἀποκοιμήθηκε καί ἡ
Ἀφροδίτη πῆρε την πραγματική της μορφή.
Ὅταν ξύπνησε ὁ Ἀγχίσης καί εἶδε το
κεφάλι της θεάς νά φτάνει στὴ σκεπή της
καλύβας, φοβήθηκε πάρα πολύ καί ζητοῦσε
το ἔλεος της. Ἡ Ἀφροδίτη του ἀποκάλυψε
ὅτι ὅλα ὅσα ἔγιναν ἦταν θέλημα του
Δία. Ἐπίσης εἰπέ ὅτι θά του χάριζε ἕνα
γιό, τον Αἰνεία, ποῦ θά γινόταν ὁ ἴδιος
ἔνδοξος καί θά ἄφηνε ἔνδοξους ἀπογόνους
Ὅμως δὲν ἔπρεπε νά ἀποκαλύψει σε
κανένα τὴ σχέση του μαζί της καί ἔπρεπε
νά λέει πῶς ἀπέκτησε το γιό του ἀπό
μία Νύμφη της Ἴδης διαφορετικά ὁ Δίας
θά τον χτυποῦσε με τον κεραυνό του.
Πολύ
γνωστός εἶναι ὁ ἔρωτας της Ἀφροδίτης
γιά τον Ἄδωνι, τον ὀμορφότερο νέο του
κόσμου. Η ἱστορία ἀρχίζει ἀπό πολύ
παλιά. Μία βασιλοπούλα της Συρίας, ἤ
Μύρρα, καυχήθηκε ὅτι ἦταν πιό ὄμορφή
ἀπό την Ἀφροδίτη Η θεά ὀργισμένη της
προκάλεσε ἕναν ἀνόσιο ἔρωτα γιά τον
πατέρα της, κατάφερε νά τον ξεγελάσει
καί ἑνώθηκε μαζί του γιά δώδεκα νύχτες.
Ὅταν συνῆλθε ἀπό την παροδική τρελά
ποῦ της εἶχε στείλει ἤ Ἀφροδίτη,
κατάλαβε το θανάσιμο ἁμάρτημά της καί
ἔτρεξε στό δάσος νά κρυφτεῖ Η θεά τελικά
τή λυπήθηκε καί τή μεταμόρφωσε σε δέντρο,
τή γνωστή Μυρσίνη. Ἀργότερα ὁ φλοιός
του δέντρου ἔσκασε καί βγῆκε ἕνα παιδί
ποῦ πῆρε το ὄνομα Ἄδωνις. Η Ἀφροδίτη
ἐνθουσιάστηκε ἀπό την ὀμορφιά του
βρέφους καί γιά νά το προφυλάξει το
ἔδωσε στήν Περσεφόνη, τή σύζυγο του
Ἄδη, νά το μεγαλώσει στό σκοτεινό της
βασίλειο. Ὅταν ὅμως ὁ Ἄδωνις μεγάλωσε
καί ἔγινε ἕνας πανέμορφος ἄντρας με
πολύ ὡραῖο κορμί καί θεϊκή ὄψῃ, ἤ
Περσεφόνη, μαγεμένη ἀπό την ὀμορφιά
του, τον ἐρωτεύτηκε καί ἀρνήθηκε νά
τον δώσει πίσω στήν Ἀφροδίτη Οἱ θεές
ἄρχισαν νά μαλώνουν καί νά χτυπιοῦνται
ἀλλὰ καμιά δέν μποροῦσε νά ὑπερισχύσει
Ἔτρεξαν λοιπόν στὸν πάνσοφο Δία νά
τους λύσει τὴ διαφορά. Ο Δίας ἀποφάσισε
ὅτι ὁ Ἄδωνις το ἕνα τρίτο του χρόνου
θά το περνοῦσε δίπλα στὴν Ἀφροδίτη,
το ἕνα τρίτο δίπλα στὴν Περσεφόνη καί
το ὑπόλοιπο τρίτο ὅπου αὐτὸς ἤθελε
Ἔτσι στὸ ἐξῇς ζοῦσε πάντοτε τέσσερις
μῆνες στὸν Κάτω Κόσμο καί ὀκτώ με την
Ἀφροδίτη
Κάθε
φορά ποὺ ἐρχόταν ἡ ἐποχῆ νά ἐγκαταλείψει
τον Ἄδη καί νά ἀνέβει πάνω στή γῆ, ἡ
φύση ὁλόκληρη τον ὑποδεχόταν με χαρά.
Τα χωράφια γίνονταν καταπράσινα, τα
λουλούδια καί τα δέντρα ἄνθιζαν καί
ἕνα ὑπέροχο ἄρωμά πλημμύριζε την
ἀτμόσφαιρα Η Ἀφροδίτη ἐγκατέλειπε το
θεϊκό της παλάτι στὸν Ὄλυμπο καί ζοῦσε
με το νεαρό ἀγαπημένο της μέσα στὰ
βουνά καί τα δάση.
Ὅμως
το γεγονός αὐτὸ προκάλεσε την ὀργὴ
του Ἄρη, ποῦ ζήλευε τον Ἄδωνι. Ἔτσι,
μία μέρα ἔστειλε ἕναν ἄγριο κάπρο ποῦ
με τους χαυλιόδοντές του πλήγωσε θανάσιμα
το νέο. Λένε μάλιστα πῶς μόλις ἡ θεά
ἔτρεξε νὰ βοηθήσει τον τραυματισμένο
φίλο της, πάτησε ἕνα ἀγκάθι καὶ ἀπὸ
το αἷμα ποῦ κύλησε ἔβαψε κόκκινο ἕνα
τριαντάφυλλο, μέχρι τότε
ὑπῆρχαν
μόνο ἄσπρα τριαντάφυλλα. Μία ἄλλη
ἐκδοχή ἀφηγεῖται πῶς ἡ θεά ἔχυσε
τόσο δάκρυα ὅσες σταγόνες αἷμα κύλησαν
ἀπὸ την πληγή του Ἄδωνι. Ἀπὸ κάθε
δάκρυ γεννιόταν ἕνα τριαντάφυλλο, ἐνῶ
ἀπὸ κάθε ρανίδα αἵματος φύτρωνε μία
ἀνεμώνη Οἱ θυμοί καὶ οἱ κατάρες της
θεάς ἦταν ξακουστές καὶ πάρα πολλά
ἦταν τα θύματά της. Ἔτσι, ὅταν ἡ Αὐγὴ
(Ἠῶ) ἔσμιξε με τον Ἄρη, προκάλεσε την
ὀργὴ της. Γιά νὰ την διεκδικηθεῖ της
ἀνέπνευσε σφοδρό ἔρωτα γιά το Γίγαντα
Ωρίωνα. Η Ἠῶ μέσα στὸ ἐρωτικό της πάθος
ἀπήγαγε τον πανέμορφο γίγαντα καὶ τον
ὁδήγησε στὴ Δῆλο Ὅμως ἡ ἐπιθυμία της
δέν μποροῦσε νὰ ἱκανοποιηθεῖ με κανένα
τρόπο, γιατί ἦταν καταδικασμένη ἀπὸ
την Ἀφροδίτη νὰ εἶναι αἰώνια ἐρωτευμένη
Ἐπίσης,
με φοβερό τρόπο ἐκδικήθηκε ἡ θεά τις
γυναῖκες της Λήμνου ποῦ ξέχασαν νὰ
της ἀποδώσουν τιμές. Ἔστειλε σε αὐτὲς
μία ἀνυπόφορη μυρωδιά, με ἀποτέλεσμα
νὰ μὴν τις πλησιάζουν οἱ ἄντρες τους,
οἱ ὁποῖοι ζευγάρωναν με κάποιες
αἰχμάλωτες ἀπὸ τὴ Θράκη. Οἱ Λήμνιες
γιά νὰ τους ἐκδικηθοῦν τους σκότωσαν
ὅλους καί ἵδρυσαν μία κοινωνία γυναικών.
Πολύ ἀργότερα ἔφτασαν στή Λῆμνο οἱ
Ἀργοναῦτες, ποῦ χάρισαν στὶς γυναῖκες
γιούς καί ἄρχισε πάλι ἡ φυσιολογική
ζωή στό νησί.
Η
Ἀφροδίτη ἤθελε νά διεκδικηθεῖ με κάθε
τρόπο τον Ἥλιο, ὁ ὁποῖος ἀποκάλυψε
στόν Ἥφαιστο τις ἀπιστίες της. Ἐπίδῃ
ὅμως δέν μποροῦσε νά τα βάλει με τον
παντοδύναμο θεό, στράφηκε ἐνάντιά στήν
κόρη του καί τις ἐγγονές του. Πρῶτο
θῦμα της ἦταν ἡ Πασιφάη, ἡ γυναῖκα
του Μίνωα της Κρήτης. Η θεά την κυρίεψε
με ἕνα ἀνόσιο πάθος γιά ἕναν ταῦρο
Γιὰ νά καταφέρει το παράλογο αὐτὸ
σμίξιμο ἡ κόρη του Ἥλιου χρησιμοποίησε
το ὁμοίωμα μιᾶς δαμάλας. Καρπός αὐτῆς
της ἕνωσης ἦταν ὁ Μινώταυρος. Πολλά
χρόνια ἀργότερα σειρά εἶχαν οἱ κόρες
της Πασιφάης καί του Μίνωα. Ὅταν ὁ
Θησέας ἦρθε νά παλέψει με τον Μινώταυρο
στὸ Λαβύρινθο, ἡ Ἀριάδνη μετά ἀπὸ
σφοδρό ἔρωτα ποῦ της ἀνέπνευσε ἡ
Ἀφροδίτη γιά το βασιλόπουλο της Ἀθήνας,
τον βοήθησε με το μαγικό της μίτο
(κουβάρι). Ἔτσι, πρόδωσε τον πατέρα της
γιά χάρη του ἐραστῆ της, ὁ ὁποῖος
τελικά την ἐγκατέλειψε
Η
καταστροφική ὀργὴ της θεάς ἔπληξε καί
τή Φαίδρα, ἀδερφή της Ἀριάδνης Ἀρχικά
ἦταν ἐξοργισμένη με τον Ἱππόλυτο, γιό
του Θησέα καί μίας ἀμαζόνας, ἐπειδὴ
την περιφρονοῦσε καί προτιμοῦσε την
Ἄρτεμι Τότε ἔστειλε ἀκατανίκητο
ἐρωτικό πόθο στή Φαίδρα, τή δεύτερη
γυναῖκα του Θησέα, γιά τον πρόγονό της
(το παιδί του ἄντρα της), ὁ οποίος
ἀντιστεκόταν στόν ἔρωτα της μητριάς
του. Αὐτή γιά νά τον ἐκδικηθεῖ εἶπε
στόν ἄντρα της ὅτι ὁ Ἱππόλυτος
προσπάθησε νά τή βιάσει. Η ἱστορία αὐτὴ
κλείνει με το θάνατο καί του Ἰππόλυτου
καί της Φαίδρας.
Η
θεά τιμωρεῖ βέβαια τους ἀρνητές της,
ἀλλά προστατεύει τους φίλους της. Πολλοί
μύθου παρουσιάζουν την Ἀφροδίτη νά
βοηθᾶ θνητούς ποῦ εἶχαν πέσει θύματα
ἐρωτικοῦ πάθους ἥ με κάποια χειρονομία
κέρδισαν τή συμπάθειά της.
Γιά
παράδειγμα, ἕνας βοσκός, ὁ Σέλεμνος,
με την ὀμορφιά καί τή λεβεντιά του
κατάφερε νά κατακτήσει τή Νύμφη Ἀργυρή
Ἔζησαν μαζί χρόνια, ὅταν ὅμως ἡ ὀμορφιά
του τον ἐγκατέλειψε καί τα γεράματα
τον κυρίεψαν, ἡ αἰώνια νέα καί ὄμορφη
Νύμφη τον ἐγκατέλειψε Ο Σέλεμνος πέθανε
ἀπὸ τή λύπη του. Η Ἀφροδίτη συγκινημένη
ἀπὸ το ἐρωτικό δρᾶμα του τον μεταμόρφωσε
σε ποταμό. Ὅμως ὁ Σέλεμνος ἐξακολουθοῦσε
νά εἶναι λυπημένος καί νά ταλαιπωρεῖται
ἀπὸ το πάθος του. Η θεά παρενέβη γιά
δεύτερη φορά καί του ἔδωσε το χάρισμα
της λησμονιᾶς Ἀπό τότε ὅλοι οἱ νέοι
ποῦ λούζονταν στά νερά του Σέλεμνου
ξεχνοῦσαν τα ἐρωτικά τους βάσανα.
Ἐπίσης
ὑπῆρχε μία παράδοση στή Λέσβο σύμφωνα
με την ὁποία ἕνας βαρκάρης, ὁ Φάωνας,
δέχτηκε μετά ἀπὸ παράκληση της θεάς
νὰ περάσει δωρεάν στὴν ἀπέναντι ἀκτῇ
μία γριά. Η ἴδια ἡ Ἀφροδίτη μεταμορφώθηκε
σε γριά γιὰ νὰ διαπιστώσει την ὑπακοή
του φτωχοῦ βαρκάρη. Γιά νὰ τον ἀνταμείψει
του χάρισε ἕνα μπουκαλάκι με μαγικό
φίλτρο. Ὁ Φάωνας το χρησιμοποίησε καί
ἀμέσως ἔγινε ὁ ἀραιότερος ἄντρας της
Μυτιλήνης, προκαλῶντας τον ἔρωτα ὅλων
των γυναικών.
Ἀκόμη,
ἡ Ἀφροδίτη συμβούλεψε κάποτε ἕναν
ἔμπορο ἀπὸ τὴ Σάμο, τον Δεξικρέοντα,
νὰ φορτώσει το πλοῖο του μόνο με πόσιμο
νερό καί νὰ σαλπάρει. Ὁ ἔμπορος
ὑπάκουσε στή θεϊκή συμβουλή. Ὅταν
βρέθηκαν στ' ἀνοιχτά, σταμάτησαν νὰ
φυσᾶνε ὅλοι οἱ ἄνεμοί καί τα ἱστιοφόρα
πλοῖα κινητοποιήθηκαν γιὰ πολλές
μέρες. Σε λίγο ἄρχισε νὰ τελειώνει το
πόσιμο νερό καί ὁ Δεξικρέοντας ἀπόκτησε
ὁλόκληρη περιουσία πουλῶντας τα μεγάλα
ἀποθέματα ποῦ εἶχε στό καράβι του.
Ὅταν ἄρχισαν νὰ φυσᾶνε πάλι οἱ ἄνεμοί
καί βγῆκαν ὅλοι στή στεριά, ἀφιέρωσε
ἕνα λαμπρό ἄγαλμα στὴν Ἀφροδίτη
Κάποτε,
ἡ Ἀταλάντη, μία βασιλοπούλα της Βοιωτίας,
ἐπειδή δέν ἤθελε νὰ παντρευτεῖ, ὑπέβαλε
σε δοκιμασία κάθε παλληκάρι ποῦ τὴ
ζητοῦσε σε γάμο. Πιὸ συγκεκριμένα, ἡ
Ἀταλάντη καλοῦσε τους ἐπίδοξους
γαμπρούς σε ἀγῶνα δρόμου, δίνοντάς
τους μάλιστα τὴ δυνατότητα νὰ ξεκινήσουν
πρῶτοι Στὴ συνέχεια ὁρμοῦσε, τους
ἔφτανε καί τους σκότωνε. Ὁ Μελάνιππος,
ἐνῶ γνώριζε την τακτική ποῦ ἀκολουθοῦσε
ἡ βασιλοπούλα, παρακινημένος ἀπὸ την
Ἀφροδίτη, δέχτηκε νὰ περάσει τὴ
δοκιμασία. Ἡ θεά του εἶχε δώσει πολλά
χρυσά μῆλα ἀπὸ τον κῆπο των Ἑσπερίδων
Κάθε φορά ποῦ ὁ νέος ἔβλεπε την Ἀταλάντη
νὰ τον πλησιάζει, ἔριχνε ἕνα μῆλο καί
αὐτὴ σταματοῦσε γιὰ νὰ το μαζέψει.
Με αὐτὸ το κόλπο κατάφερε νὰ βγεῖ
πρῶτος στόν ἀγῶνα δρόμου καί νὰ
παντρευτεῖ την ἀτίθαση κοπέλα.
Ὅμως
σημαντική εἶναι ἡ συμμετοχή της
Ἀφροδίτης καί στίς πιό ξακουστές καί
φημισμένες πολεμικές ἐπιχειρήσεις της
ἀρχαιότητας Ἰδιαίτερα γιὰ τον Τρωικό
πόλεμο μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἡ θεά
στάθηκε ἡ αἰτία νὰ ξεσπάσει μία
δεκάχρονη πολεμική σύρραξη. Ὅλα ξεκίνησαν
ἀπὸ τὴ στιγμή ποῦ ἡ Ἀθηνᾶ, ἡ Ἤρα καί
ἡ Ἀφροδίτη διεκδίκησαν τον τίτλο της
ὀμορφότερης Ο Δίας τότε ὅρισε κριτή
τον Πάρη, το βασιλόπουλο της Τροίας, ποῦ
ἔβοσκε τα πρόβατα του πατέρα του πάνω
στὴν Ἴδη Σε αὐτὰ τα ἰδιόμορφα καλλιστεῖα
ὁ Πάρης ἔδωσε τον τίτλο στή θεά της
ὀμορφιᾶς με ἀντάλλαγμα νὰ του χαρίσει
την πιό ὡραία γυναῖκα του κόσμου, την
Ἑλένη, σύζυγο του βασιλιά της Σπάρτης
Μενελάου Ο Πάρης πῆγε με πλοῖα στή
Σπάρτη καί φιλοξενήθηκε στό ἀνάκτορο
Τότε ἡ Ἀφροδίτη κυρίεψε με ἀκατανίκητο
ἐρωτικό πόθο την Ἑλένη Αὐτό εἶχε ὡς
ἀποτέλεσμα ἡ πανέμορφη βασιλοπούλα
νὰ ἀκολουθηθήσει σάν ὑπνωτισμένη το
φιλοξενούμενό της στὴν Τροία. Η ἁρπαγή
της Ἑλένης ἦταν ἡ αἰτία γιὰ νὰ ξεσπάσει
ὁ πόλεμος.
Η
Ἀφροδίτη συμμετεῖχε στόν πόλεμο
ὑποστηρίζοντας πάντα τους Τρῶες, γιατί
Τρῶας ἦταν ὁ Πάρης, ὁ ἐπίσημος
προστατευόμενος της, μὰ καί ὁ Αἰνείας,
ὁ γιὸς ποῦ ἀπέκτησε ἀπὸ το σμίξιμό
της με τον Αγχίση. Η θεά ἐπενέβη σε
αποφασιστικής σημασίας στιγμές. Πιὸ
σημαντική ἦταν ἡ ἀνάμειξή της στή
μονομαχία του Πάρη με τον Μενέλαο. Οἱ
δύο παρατάξεις εἶχαν συμφωνήσει ὅτι
ἡ Ἑλένη θὰ παραδινόταν στὰ χέρια του
νικητή της μονομαχίας. Τὴ στιγμή ποῦ
ἡ νίκη ἦταν σίγουρη γιὰ τον Μενέλαο,
ἡ Ἀφροδίτη μέσα σε ἕνα σύννεφο ἅρπαξε
τον Πάρη καί τον μετέφερε στό τρωικό
ἀνάκτορο Μάλιστα, κυριεύοντας με ἐρωτικό
πόθο πάλι την Ἑλένη την ἔριξε στὴν
ἀγκαλιά του, μολονότι ἡ ἴδια στὴν
πραγματικότητα ἤθελε νὰ ἐπιστρέψει
στό νόμιμο σύζυγό της. Ἐξάλλου, πάρα
πολλές φορές ἐπενέβη στή μάχη γιὰ νὰ
προστατέψει τον Αἰνεία, ποῦ ἦταν ὁ
πιό γενναῖος Τρῶας μετά τον Ἕκτορα
Ὅταν
οἱ Ἕλληνες κατάφεραν νὰ κυριέψουν το
Ἴλιον (Τροία), αὐτὸς με τὴ βοήθεια της
θεάς μητέρας του, πῆρε την οἰκογένειά
του, ἀρκετούς συντρόφους του καί με τα
καράβια του κατευθύνθηκε στὴν Ἰταλία
καί ἵδρυσε τὴ Ρώμη.
Ο
ρόλος της Ἀφροδίτης καί στήν Ἀργοναυτική
ἐκστρατεία ὑπῆρξε ἀποφασιστικός Με
την παρέμβασή της, ἡ Μήδεια, ἡ βασιλοπούλα
της Κολχίδας, ἐρωτεύτηκε παράφορα τον
Ἰάσονα. Γιά νά τον βοηθήσει νά
πραγματοποιήσει ὅλους τους δύσκολους
ἄθλοις ποῦ του ἔβαζε ὁ πατέρας της,
κατασκεύασε μία μαγική ἀλοιφή καί του
τή χάρισε. Με αὐτήν ὁ Ἰάσονας ἔγινε
ἀτρόμητος καί ἅρπαξε το χρυσόμαλλο
δέρμα. Η Μήδεια ἀκολούθησε τον ἐραστή
της στήν Ἑλλάδα
Καί
σε ἄλλες στιγμές της ἐκστρατείας ὑπῆρξε
παρέμβαση της θεάς. Ὅταν οἱ Ἀργοναύτης
πέρασαν ἀπὸ το νησί των Σειρήνων, τους
ἔσωσε ὁ Ὀρφέας παίζοντας με τή λύρα
του. Μόνο ὁ Βούτης, ἕνα πολύ γενναῖο
παλικάρι, δέν κατάφερε νά ἀντισταθεῖ
στῆ γοητεία των Σειρήνων καί βούτηξε
στῆ θάλασσα γιά νά φτάσει στό νησί τους.
Τή στιγμή ποῦ πλησίαζε καί οἱ μαγεύτρες
τραγουδίστριες ἦταν ἕτοιμες νά τον
σκοτώσουν, ἡ Ἀφροδίτη τον ἅρπαξε καί
τον μετέφερε σε ἕνα ἀκρωτήρι της
Σικελίας.
Η
πανέμορφη θεά, ἐκτός ἀπὸ προστάτιδα
του ἡδονικοῦ καί ἐξωσυζυγικοῦ ἔρωτα,
παρουσιάζεται μερικές φορές καί ὡς
προστάτιδα των νόμιμων ἑνώσεων
Χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι ἡ
συμμετοχή της στὴν ἀνατροφή των ὀρφανῶν
κοριτσιῶν του Πανδάρεου. Εἶχε ἀναλάβει
νά τις τρέφει με γάλα, γλυκό μέλι καί
ἐξαίσιο κρασί. Ὅταν οἱ κοπέλες ἔφτασαν
σε ἡλικία γάμου, ἡ Ἀφροδίτη ἀνέβηκε
στόν Ὄλυμπο καί ζήτησε ἀπὸ τον Δία
τους κατάλληλους συζύγους γιά τις
νεαρές, ὥστε νά κάνουν ἕναν εὐτυχισμένο
γάμο. Στὴ διάρκεια ὅμως της ἀπουσίας
της οἱ Άρπυιες ἅρπαξαν τις κοπέλες καί
τις ἔδωσαν ὡς συνοδούς στίς Ἐρινύες
Ἐξάλλου, ἡ ἴδια ἡ προστάτιδα του
νόμιμου ἔγγαμου βίου, ἡ Ἤρα, ὅταν ἤθελε
νά σαγηνεύσει τον ἄστατο σύζυγό της,
ζητοῦσε τὴ βοήθεια της Ἀφροδίτης Χωρίς
καθόλου νά ντρέπεται, ζητοῦσε νά της
δανείσει το μαγικό ζωνάρι της ὅπου ἦταν
κρυμμένοι οἱ ἔρωτες, τα τρυφερά χάδια,
οἱ ἐπιθυμίες καί τα γλυκόλογα. Η Ἀφροδίτη
ἦταν ἐπίσης καί θαλασσινή θεά. Αὐτὸ
δηλώνουν ἄλλωστε οἱ μῦθοι γιά τὴ
γέννησή της καί οἱ ατέλειωτες περιπέτειές
της στὰ ἑλληνικά νησιά. Ἐξάλλου, οἱ
ἱστορίες του Φάωνα καί του Δεξικρέοντα
δείχνουν ὅτι προστάτευε τους ναυτικούς.
Ἐπιπλέον, το ἄγαλμα της Ἀναδυόμενης
στόλιζε τα περισσότερα λιμάνια της
ἀρχαιότητας
Η
Ἀφροδίτη ἦταν περισσότερο θεά της
ὀμορφιᾶς καί του ἡδονικοῦ ἔρωτα καί
σπανιότερα προστάτευε τὴ συζυγική ζωή.
Ἱερὰ της σύμβολα ἦταν τα λευκά
περιστέρια. Μάλιστα ἕνα ζευγάρι ἀπὸ
τα πουλιά αὐτά ἔσερνε το ἅρμα της. Ἄλλα
σύμβολά της ἦταν το μῆλο, ἡ παπαρούνα,
το ἄνθος της ῥοδιάς, το τριαντάφυλλο,
ἡ μυρτιά καί ἡ ἀνεμώνη
