ΒΙΝΤΕΟ: Όταν το ΑΒΕΡΩΦ έμπαινε Σμύρνη - 4 Απριλίου 1919

ΒΙΝΤΕΟ: Όταν το ΑΒΕΡΩΦ έμπαινε Σμύρνη - 4 Απριλίου 1919

smyrnΣτα κινηματογραφικά πλάνα της εποχής διακρίνεται ο πλοίαρχος Μαυρουείδης, κυβερνήτης του θωρηκτού "Αβέρωφ" επικεφαλής της στρατιωτικής αποστολής, ο οποίος διάβασε τη Πρωτομαγιά το διάγγελμα του Έλληνα πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου στους κατοίκους της Σμύρνης...

Οι εικόνες από την υποδοχή του Ελληνικού ...

ΜΑΝΕΣ ΣΑΜΠΑΧ, 1930, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΑΠΑΚΗΣ


Ηχογραφήθηκε στις 5/5/1930. Ερμηνεύει ο Δημήτρης Αραπάκης. Ορχήστρα με λύρα (πολίτικη) που παίζει ο Λάμπρος Λεονταρίδης και ούτι. Δίσκος Δίσκος…

YOUTUBE.COM

το ΑΒΕΡΩΦ έμπαινε Σμύρνη - 4 Απριλίου 1919

το ΑΒΕΡΩΦ έμπαινε Σμύρνη - 4 Απριλίου 1919

Οἱ ἀπόψεις τῶν Ἑλλήνων γιὰ τους Τυράννους - Πρόκλος

Ο Πρόκλος στὸ ἔργο του «Εἰς τας Πολιτείας Πλάτωνος Ὑπόμνημα, Β’ [συν. 2.96 - 184], 176.11 – 177.12» ἀναφερόμενος τόσο ἐπὶ του ἰδικοῦ στὸν Τύραννο Ἀριδαῖο του 10ου βιβλίου της Πλατωνικῆς «Πολιτείας» ὅσο καὶ γενικά στὸν ἄνθρωπο Τύραννο μας λέγει πῶς :




«Πραγματικά, εἶναι ἐχθροί τῶν κοσμικῶν νόμων ὅποιοι ἀνατρέπουν τους ἀπότοκους ἐκείνων νόμους. Εἶναι ἐχθροί της συμπαντικῆς τάξης οἱ καταστροφεῖς της ὅμοιας με ἐκείνη τάξης. Εἶναι ἐχθροί ὅλων τῶν θεῶν ἐκεῖνοι ποὺ, με τον τρόπο τον Γιγάντων, ἀφανίζουν κάθε συγγενικό πρὸς τους θεούς στοιχεῖο. Ὅπως λοιπόν αὐτούς πού ἐπιβουλεύονται την πολιτεία καὶ τους ἱερούς νόμους τους τιμωροῦν αὐστηρά καὶ ὁ Πλάτων καὶ ὅλοι οἱ ἄριστοι νομοθέτες,…[....]…




Ἄν λοιπόν ὄντας τύραννος ὁ Ἀριδαῖος, ποὺ περιγράφεται με τα λόγια αὐτὰ, ἐξαιτίας της τυραννικῆς ζωῆς του ἔγινε αὐτουργός τέτοιων ἀνόσιων πράξεων, ὁ λόγος πραγματικά παρουσιάζει ὡς πρέπουσα σε αὐτόν τὴ δαιμόνια τούτη ποινή. Διότι, ὅσο ἔχει νὰ κάνει με τον ἴδιο, προκαλεῖ την καταστροφή ὅλων τῶν αἴτιών, ἔχοντας σκοτώσει τον πατέρα του. Καὶ πρόσθεσε ἡ ἀφήγηση τον «γέρο» πατέρα του, ὥστε νὰ καταστήσει την ἀνόσια πράξη ἀκόμα περισσότερο ἀποτρόπαιη ἐνόψει της ἡλικίας. Πραγματικά, ὁ χρόνος ἀναγνωρίζει το παλαιότερο ὡς σεβαστότερο, με σκεπτικό ὅτι ἔχει γίνει προγενεστέρως γνωστό στὸ σύμπαν καὶ λόγω της ἀρχαιότητάς του εἶναι περισσότερο συγγενικό πρὸς την ἀγέννητη φύση. Κι ἄν ὁ πατέρας τοποθετοῦνταν μαζί με τον χρόνο, τότε ἀπεικονίζει μία πραγματικά θεϊκή αἰτία κοντινή τῶν αΐδιων ὄντων.




Ἐκεῖνον λοιπόν ποῦ καταλύει την αἰτία αὐτὴ, ὅσο τουλάχιστον ἐξαρτᾶται ἀπὸ τις δυνάμεις του, τὸν ἀποδεικνύει ἐχθρὸ τῶν αΐδιων ὄντων. Ἐπιπλέον τον παρουσιάζει ὁμοίως καὶ ὡς καταστροφέα καὶ τῶν ἀντιστοίχων του, ἀφοῦ ἔχει σκοτώσει τον ἀδελφὸ του, ποὺ κι αὐτός ἐπίσης εἶναι μεγαλύτερός του, γιὰ νὰ στρέψει μέσω του στοιχείου της χρονικῆς ὑπεροχῆς πρὸς την ἐπιβουλή κατά τῶν ἀντιστοίχων του. Τι ἄλλο λοιπόν δέν ἔχῃ κάνει ὁ τέτοιου εἴδους ἄνθρωπος παρά το νὰ βγάλει ἀπὸ τὴ μέση καθετί το ἀντίστοιχο του καὶ συνάμα εὐγενὲς ;; Καὶ ἄν ἔχει διαπράξει καὶ ἄλλες πολλές ἀσέβειες, εἶναι προφανές ὅτι πρόκειται γιὰ ἄνθρωπο ποὺ ἔχει ἀνατρέψει τὴ νομιμότητα της ζωῆς στὸ σύνολό της καί ὅσο περνάει ἀπὸ το χέρι του ἔχει καταλύσει ὁλόκληρη την κοσμική τάξη – στοιχεῖα ποῦ κατεξοχήν χαρακτηρίζουν την τυραννική ζωή –

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΝΟΥΜΑΣ

Chapter 9 section 5 line 9
..ἐπὶ τι τῆς Ἑλλάδος ὅπου πῦρ ἄσβεστον ἐστιν, ὡς Πυθοῖ καὶ Ἀθήνησιν, οὐ παρθένοι, γυναῖκες δὲ πεπαυμέναι γάμων ἔχουσι την ἐπιμέλειαν. ἐάν δὲ ὑπὸ τύχης τινὸς ἐκλίπη, καθάπερ Ἀθήνησι μὲν ἐπὶ τῆς Ἀριστίωνος λέγεται τυραννίδος ἀποσβεσθῆναι, τὸν ἱερὸν λύχνον, ἐν Δελφοῖς δὲ τοῦ ναοῦ καταπρησθέντος ὑπὸ Μήδων, περὶ δὲ τὰ Μιθριδατικὰ καὶ τὸν ἐμφύλιον Ῥωμαίων πόλεμον ἅμα τῶ βωμῶ τὸ πῦρ ἠφανίσθη, οὔ φασι δεῖν ἀπὸ ἐναύεσθαι, καινὸν δὲ ποιεῖν καὶ νέον, ἀνάπτοντας ἀπὸ τοῦ ἡλίου φλόγα καθαρὰν καὶ ἀμίαντον.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ
.. παντοῦ στὴν Ἑλλάδα, ὁποῦ ὑπῆρχε ἄσβεστο πῦρ, ὅπως στὰ Πύθια καὶ στὴν Ἀθήνα, το φρόντιζαν γυναῖκες ὥριμες (ποῦ σταμάτησαν τους γάμους) καὶ ὄχι παρθένες.

Ἐάν ἀπὸ κάποια κακή τύχη ἔσβηνε, ὅπως λέγεται ὅτι συνέβη στὴν Ἀθήνα τον καιρό της τυραννίας του Ἀριστίωνος, ἡ στούς Δελφούς ὅταν πυρπολήθηκε ὁ ναός ἀπὸ τους Μήδους, ἀκόμη δὲ στὰ Μιθριδατικά καὶ στὸν ἐμφύλιο τῶν Ρωμαίων, μετά το σβήσιμο δὲν ἔπρεπε νὰ ἀνάψει πάλι ἀπὸ ἄλλη φωτιά, παρά μόνον ἀπὸ την ἡλιακή φλόγα, ποῦ εἶναι καθαρή καὶ ἀμόλυντη.

Η ΦΗΜΗ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΗΣ ΚΙΟΥ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ

Ταῖς Κίων παρθένοις ἔθος ἦν εἰς ἱερὰ δημόσια συμπορεύεσθαι καὶ διημερεύειν μετ’ ἀλλήλων, οἱ δὲ μνηστῆρες ἐθεῶντο παιζούσας καὶ χορευούσας. ἑσπέρας δὲ πρὸς ἑκάστην ἀνὰ μέρος βαδίζουσαι διηκονοῦντο τοῖς ἀλλήλων γονεύσι καὶ ἀδελφοῖς ἄχρι τοῦ καὶ τοὺς πόδας ἀπονίζειν. <τῶν μνηστήρων> ἤρων πολλάκις μιᾶς πλείονες οὕτω κόσμιον ἔρωτα καὶ νόμιμον, ὥστε τῆς κόρης ἐγγυηθείσης ἑνὶ τοὺς ἄλλους εὐθὺς πεπαῦσθαι. Κεφάλαιον δὲ τῆς ευταξίας τῶν γυναικῶν τὸ μήτε μοιχείαν μήτε φθοράν ανέγγυον ἐτῶν ἑπτακοσίων μνημονεύεσθαι παρ’ αὐτοῖς γενομένην.


ΕΡΜΗΝΕΙΑ


Ἦταν συνήθεια τῶν παρθένων της Κίου νὰ συμμετέχουν στὶς δημόσιες ἱερές ἐκδηλώσεις ὁμαδικά ὅλη την ἡμέρα. Οἱ μνηστῆρες τις παρακολουθοῦσαν νὰ παίζουν καὶ νὰ χορεύουν. Κατά το βραδάκι ἀποχωροῦσαν καὶ φρόντιζαν κάθε μία τους γονεῖς καὶ τους ἀδελφούς της πλένοντας ἀκόμη καὶ τα πόδια τους. Ἔτσι διατηροῦσαν τον ἔρωτα πολλῶν μνηστήρων σε μία, με νόμιμο καὶ κόσμιο τρόπο, ἀποφεύγοντας τον διασυρμό. Αὐτό ἐξασφάλιζε την κόρη νὰ ἐπιλέξη ἕνα, ἀποκλείοντας τους ἄλλους. Λέγεται ὅτι αὐτή ἡ συνήθεια τῶν γυναικών διατηρήθηκε χρόνια καὶ δὲν σημειώθηκε οὔτε μοιχεία οὔτε ἀπιστία πάνω ἀπὸ ἑπτακόσια χρόνια.

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ Εἰς Ἀφροδίτην

ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ Εἰς Ἀφροδίτην

Αρχή

Μοῦσά μοι ἔννεπε ἔργα πολυχρύσου Ἀφροδίτης

Κύπριδος, ἥ τε θεοῖσιν ἐπὶ γλυκὺν ἵμερον ὦρσε

καί τ' ἐδαμάσσατο φῦλα καταθνητῶν ἀνθρώπων,

οἰωνούς τε διιπετέας καὶ θηρία πάντα,

5

ἠμὲν ὅσ' ἤπειρος πολλὰ τρέφει ἠδ' ὅσα πόντος·

πᾶσιν δ' ἔργα μέμηλεν ἐϋστεφάνου Κυθερείης.

τρισσὰς δ' οὐ δύναται πεπιθεῖν φρένας οὐδ' ἀπατῆσαι·

κούρην τ' αἰγιόχοιο Διὸς γλαυκῶπιν Ἀθήνην·

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΠΟΔΟΣΗ

Ἔμπνευση στεῖλε μου, Μοῦσα νὰ πῶ, της χρυσοστόλιστης Ἀφροδίτης

της Κύπριας τα ἔργα, ποῦ καὶ γιὰ τους θεούς γλυκιά ἐπιθυμία ἐπέβαλε

ἀλλὰ καὶ δάμασε τις φυλές των πρόσκαιρων ἀνθρώπων,

ὅπως καὶ τῶν πουλιῶν πού πετοῦν, καὶ ὅλων τῶν θηρίων,

καὶ ὅλα ὅσα τρέφει ἡ στεριά, μαζί κι θάλασσα ἀκόμα.

Μὰ ὅλα αὐτὰ τα ἔκανε ἡ καλοστεφανωμένη (Ἀφροδίτη) τῶν Κυθῆρων

ποῦ κανείς δὲν δύναται νὰ της επιβληθεῖ, ἡ νὰ την ἐξαπατήσει

οὔτε καὶ με τα ὅπλα της Ἀθηνᾶς της κόρης του Δία της γλαυκομάτας.

ΕΡΝΗΝΕΥΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Κατεβαίνοντας στὴν γῆ ἡ Ἀφροδίτη πέρασε ἀπὸ τα Κύθηρα ποῦ νοοῦνται σάν οὐράνια περιοχή δυσπρόσιτη ἀπὸ τους ἀνθρώπους. Κατά τον ποιητή «τα Κύθηρα ποτέ δὲν θὰ τα βροῦμε... ἄν χάσουμε το πλοῖο γραμμῆς».

Σὰν Κυθέρεια Ἀφροδίτη λατρευόταν ἡ Οὐράνια Ἀφροδίτη ποῦ ἐνέπνεε τον ἀνώτερο ἔρωτα. Χαρακτηριστικό της Οὐράνιας (Κυθέρειας) Ἀφροδίτης το στεφάνι (στεφανωμένη).

Ἀπὸ κεῖ ὅμως ἡ θεά κατέληξε στὴν Κύπρο ὁποῦ ἐμφανίστηκε στοὺς ἀνθρώπους σὰν δαίμων της σαρκικῆς ἐπιθυμίας, ὅπως μποροῦσαν νὰ την ἀντιληφθοῦν, ἀναλογικά με το ἐπίπεδο της νόησής τους. Καὶ ὅλα αὐτά, ὅπως μας ἐξηγεῖ ὁ ὕμνος, εἶναι τεχνάσματα της Οὐράνιας Ἀφροδίτης, ποῦ ἡ δύναμή της εἶναι ἀπεριόριστη ἀκόμη καὶ μεταξύ τῶν θεῶν.

Ἀντίστοιχα με τον «κλέφτη» Ἔρμή ἡ τον «διασκεδαστή» Διόνυσο, κλπ. Σὰν Κύπρια, ἡ Παφία ἀντιστοιχεῖ στὴν Πάνδημο Ἀφροδίτη, γι αὐτὸ καὶ ὁ Πραξιτέλης την ἀπεικόνισε με το ὁλόγυμνο μοντέλο της Φρύγης, σύμφωνα με σχετική διευκρινιστικό ἐπίγραμμα του Πλάτωνα. Γιατί ἡ ἀρχὴ της Ἑλληνικῆς μυσταγωγίας, ξεκινᾶ ἀπὸ κάποια ποταπή συνήθεια του μύστη, ἀπὸ την ὁποία ὁ μυσταγωγός τῶν ὁδηγεῖ βαθμιαία σε ἀνώτερες πράξεις.

ΑΠΡΙΛΟΣ

ΜΟΥΝΙΧΙΩΝ (ΑΘΗΝΑΙ ΑΤΤΙΚΗ )

ΑΡΤΕΜΙΣΙΟΣ ( ΣΠΑΡΤΗ

ΜΟΥΝΙΧΙΩΝ ὁ δέκατος μὴν παρὰ Αθηναίοιs. Ἐν δὲ τούτῳ Ἀρτέμιδι ἔθυον Μουνυχία { Φωτίου Λεξικὸν }

Μουνιχιὼν ἦταν ὁ δέκατος μῆνας τῶν Ἀθηναίων. Κατὰ αὐτὸν τὸν μῆνα θυσίαζαν στὴν Μουνυχία Ἄρτεμιν. ( Μουνυχία εἶναι η Σημερινὴ περιοχὴ τῆς Καστελλασ στὸν

Πειραιᾶ, ὁπού ὑπῆρχε καὶ ἱερό τῆς Θεᾶς }.

ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ '' ΜΟΥΝΥΧΙΑ '

'

Πρότερον ὁ Πειραιεὺς νῆσος, ὅθεν καὶ τοὔνομα εἴληφεν ἀπὸ διαπερᾶν.

Οὗ τα ἄκρα Μούνυχοs κατασχὼν μουνυχίαs Ἀρτέμιδοs ἱερόν ἱδρύσατο. {Παυσανίου } << Αττικῶν ὀνομάτων συναγωγή >> Λεξικὸν Σουΐδα

Στὴν ἀρχὴ ὁ Πειραιεύς ἦταν ἕνα νησί, ἀπό ὅπου πῆρε καὶ τὸ ὄνομα του, ἀπό τὸ διαπερνῶ ( διότι ἔπρεπε νὰ διαπερασησ τὴν Θάλασσα.) Ἀφοῦ ὁ Μούνυχοs κατέλαβε

τὰ ἄκρα του ἵδρυσε ἱερό τῆς Μουνυχίαs Ἀρτέμιδοs

Μουνυχία τόπος παραθαλάσσιος ἐν τὴ Ἀττική. ἙλλΆνικοs δὲ ὠνομάσθαι φησίν ἀπό Μουνυχου τινὸς βασιλέως, τοῦ παντακλέουσ, ὅς Μουνυχίασ Ἀρτέμιδοσ ἱερόν ιδρύσατο [ Λεξικὸν Σουΐδαs ]

Μουνυχία Τόπος παραθαλάσσιος στὴν Ἀττική. Ὁ Ἑλλάνικοs ἀναφέρει ὅτι ὠνομάσθηκε

ἔτσι ἀπό κάποιον βασιλέα Μούνυχο, γυιὸ τοῦ Παντακλέουs ὁ ὁποῖοs ἵδρυσε ἱερό τῆς Μουνυχίαs Ἀρτέμιδοs ]