Φωτίστηκαν πράγματι ἀπὸ τό Ἅγιο Πνεύμα οἱ οἰκουμενικές σύνοδοι ;

Τό Ἅγιο Πνεύμα, πράγματι φωτίζει ὁποῖον κρίνει πῶς τό ἀξίζει καὶ τό ζητᾷ.

Οἱ Χριστιανοί ἱεράρχες ἀπὸ τότε ποὺ ὁ χριστιανισμός ἔγινε θρησκεία τον 4ο μ.Χ. αἰώνα, χρησιμοποιῆσαν πολλάκις τό "Ἅγιο Πνεύμα", ὥς θεϊκή σφραγίδα ἐγκρίσεως τῶν ἀποφάσεων ποὺ ἐκεῖνοι, ὣς ἄνθρωποι, ἔπαιρναν κατευθυνόμενοι, μάλιστα πολλὲς φορές, ἀπὸ τά σκοτεινὰ κέντρα ἐξουσίας τοῦ κόσμου μας. Αὐτό ποῦ διδάσκεται στὰ κατηχητικά καὶ τίς Ἱερατικές σχολές εἶναι πῶς ἔγιναν 7 οἰκουμενικές σύνοδοι, οἱ ὁποῖες εἶναι ἄγιες καὶ οι ἀποφάσει ποῦ πάρθηκαν ἦταν πάντοτε φωτισμένες ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεύμα . Αὐτό ἔμαθαν σέ ὅσους ἔγιναν ἱερεῖς καὶ θεολόγοι, οι Ἱερατικῆς καὶ θεολογικές σχολές ποῦ πῆγαν, αύτό μᾶς ἔμαθαν μέ τὴ σειρά τους καί αὐτοί. Κατά πόσο ὅμως ἰσχύει αύτό ;

Μέ μία γρήγορη ἔρευνα στὸ διαδίκτυο, μπορεῖ κανείς νὰ διαπιστώσει, πῶς πολλές ἐκ τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων ἔγιναν τρεῖς καὶ τέσσερις φορές ἡ καθεμία.

Γιὰ νὰ μήν γίνω κουραστικός, θὰ παραθέσω ἔνα παράδειγμα. Ἡ Ζ (ἑβδόμη) Οἰκουμενική σύνοδος, ἔγινε 4 φορές.

Τὸ 754 μ.Χ. ἔγινε ἀπό εἰκονομάχους - Ἀπόφαση : Κατάργηση καὶ καταστροφή τῶν εἰκόνων. Ὀρίζεται ποινή ἔναντι ἐκείνων ποῦ θὰ ἔπεφταν στὸ σφάλμα τῆς εἰκονολατρείας.

Τὸ 787 μ.Χ. ἔγινε ἀπό εἰκονολάτρες - Ἀπόφαση : Καταδίκασε τὴν εἰκονομαχία καὶ ἀποκατάστησε τίς εἰκόνες. Ἀναθεμάτισε τοῦς εἰκονομάχους πατριάρχες καὶ χαρακτήρισε ὡς ψευτοσύνοδο τήν σύνοδο τῆς Ἱέρειας του 754 μ.Χ.

Τὸ 815 μ.Χ. ἔγινε ἀπό εἰκονομάχους - ἀπόφαση : Καταδικάζει τὴν εἰκονολατρεία, καταργεῖ τίς ἀποφάσεις τῆς δεύτερης Ζ Οἰκ.συνόδου τοῦ 787 μ.Χ. καὶ ἐπαναφέρει αὐτὲς τῆς συνόδου τῆς Ἱέρειας τοὺ 754 μ.Χ.

Τὸ 842 μ.Χ ἔγινε ἀπὸ εἰκονολάτρες - Ἀπόφαση : Καταδικάζει τὴν εἰκονομαχία καὶ ἀποκαθιστᾶ τίς εἰκόνες. Καταργεῖ τὴν σύνοδο τῆς Ἱέρειας καί ἐπαναφέρει τίς ἀποφάσεις τῆς δεύτερης Ζ Οἰκουμενικῆς συνόδου τοῦ 787 μ.Χ. Ἀναθεματίζει τοῦς εἰκονομάχους.

Ὅλες τίς φορές, μᾶς λένε ὅτι πῆγε τό Ἅγιο Πνεύμα καί τοῦς φώτισε. Οἱ μὲν εἰκονολάτρες ἔλεγαν πῶς σέ ἐκείνους πῆγε τό Ἅγιο Πνεύμα, ἐνῶ οἱ δέ εἰκονομάχοι, φυσικά τὸ ἀπέρριπταν καὶ ἰσχυρίζονταν τὸ ἀντίθετο. Ποία λοιπόν θεωρεῖται φωτισμένη σύνοδος ἀπό τίς τέσσερις καὶ γιατί ; Ποία ἀπόφαση εἶναι ἡ φωτισμένη καὶ ποιὰ η "αἱρετική" ; Ποῦ πῆγε τὸ..Ἅγιο Πνεύμα, ποὺ ὄχι, καὶ πῶς τὸ ξέρουμε ; Αὐτὸ ποὺ εἴδατε παραπάνω εἷναι μία μικρογραφία τῶν συνόδων τοῦ Βυζαντίου. Γιὰ παράδειγμα μέσα σὲ ὅλο τον κυκεώνα τῶν συνόδων, αὐτὰ ποῦ σήμερα δέχονται οἱ Ὁρθόδοξοι εἶχαν ἀναθεματιστεῖ καὶ εἶχαν ἐπικρατήσει οἱ ἀπόψεις τοῦ Ἄρειου. Μετά ἀκολούθησε ἄλλη σύνοδος καὶ ἀναθεματίστηκαν αὐτὲς καὶ ἐπικράτησε τὸ δόγμα ποὺ ξέρουμε ὅλοι σήμερα. Αὐτό μάλιστα σὲ πολλές περιπτώσεις ἐπαναλήφθηκε ξανά καὶ ξανά.


Ψάξτε πόσες φορές ἔγινε ἡ κάθε σύνοδος καὶ διαλέξτε καὶ πᾶρτε ποιά απ' ὅλες εἶναι ἡ σωστή καὶ ἡ θεόπνευστη ἡ καλύτερα, ἄς τὸ διαλέξουν ἐκεῖνοι ποῦ σήμερα ἰσχυρίζονται πῶς οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν συνόδων περιβάλλονται ἀπό τον φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὅλα αὐτὰ, Ὅταν τὰ μαθαίνει κανείς, δὲν μπορεῖ πλέον νὰ διαβάζει δακρύβρεχτα κείμενα "θεοφόρων" σύγχρονων θεολόγων, ποὺ ἔχουν αγιοποιήσει, ἂν ὄχι θεοποιήσει, τίς λεγόμενες Οἰκουμενικές συνόδους, στὶς ὁποῖες δῆθεν, παρενέβαινε τὸ Ἅγιο Πνεύμα γιὰ νὰ παρθοῦν μόνο θεόπνευστες ἀποφάσεις.

Ἡ πίστη Πολλῶν δὲν βασίζεται στὸ Χριστό, ἄλλα βασίζεται στὸ θεόπνευστο τῶν γραφῶν, στὸ θεόπνευστο τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων, στὸ θεόπνευστο τῶν ἁγίων, στὴν ἀγιότητα τῶν εἰκόνων, τῶν ἱερῶν ναῶν, τῶν λειψάνων, τῶν μανουαλιῶν, τῶν κεριῶν, τῶν ταμάτων, κ.ο.κ, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ νὰ ἔχει πέσει κάτω ἀπὸ τὸ λόγο τοῦ Χρυσόστομου καὶ νὰ γνωρίζουν οἱ πιστοί περισσότερο τί εἶπε ὁ Χρυσόστομος, παρά τὸ τί εἶπε ὁ Χριστός. Ὅταν λοιπόν κάποιος καταλάβει, πῶς ὅλα αὐτά δὲν ἔχουν πραγματικό νόημα, τότε νομίζει ότι βρίσκεται στὸ ἀπόλυτο κενό, διότι ἡ ἐκκλησία του ἔχει διδάξει τὰ πάντα γιὰ τον δῆθεν τέλειο καὶ δῆθεν ἀψεγάδιαστο ἑαυτό της καὶ τοῦς δῆθεν πιστούς στὸ ἕνα Θεό, ἁλλὰ θεοκτόνους Ἑβραῖους καὶ τὰ κείμενα τους, τὰ ὁποῖα δὲν ἔχουν καμία σχέση μὲ τὸ Χριστό καὶ τὴν διδασκαλία Του. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι, τὸ νὰ διώχνει ἀπὸ κοντά της όλους τοῦς ἐρευνητὲς τῆς Ἱστορίας, γιατί τοῦς ἀπογοητεύει το πραγματικό της πρόσωπο.

Μᾶς ἔδωσαν ἕνα Χριστιανισμὸ ποὺ δὲν ἔχει κέντρο του τον Χριστό, ἁπλᾶ ἔχει ΚΑΙ τον Χριστό μέσα, παραμερισμένο καὶ κρυμμένο πίσω ἀπὸ τὶς ἑβραϊκές δεισιδαιμονίες. Αὐτὰ ὅμως τα ὅρισε ὁ Ἑβραιοχριστιανισμός. Ὁ Χριστιανισμός στὴν πραγματικότητα εἶναι μόνο ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος καὶ τὰ λόγια Του, ἡ ἀλήθεια Του. Τίποτε ἄλλο. Ὅλα τὰ ἄλλα τὰ ὅρισαν καὶ τὰ ἔβαλαν οἱ ἄνθρωποι δίπλα καὶ τα ὀνόμασαν ἱερά. Ὅλα τὰ ἄλλα, στὴν πραγματικότητα, εἶναι ἄχρηστα μπροστά στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ.

Καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεῖ νὰ μὴν θέλει νὰ το πιστέψει αύτό. Νὰ μὴν θέλει νὰ τὸ δεχτεῖ, γιατί νιώθει ότι γκρεμίζεται ὁ κόσμος του. Εἶναι σαν νὰ πηγαίνει κάποιος σὲ ἕναν Σκοπιανό 20 χρονῶν καὶ νὰ του πεῖ ότι ὅσα του ἔμαθαν ἀπὸ μικρό γιὰ τὸ ότι δῆθεν εἶναι ἀπόγονος τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου εἶναι ψέματα. Θὰ τον πιστέψει; Ὄχι βέβαια. Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ ἐδώ. Ὡστόσο ἄν κάποιος δὲν γκρεμίσει τὰ ψέματα ποὺ τοῦ ἔμαθαν, δὲν θὰ δεῖ τὴν φωτεινή Ἀλήθεια ποῦ βρίσκεται ἀπὸ πίσω.


Τις ιστορικές αναφορές περί των οικουμενικών συνόδων μπορεί κανείς να τις επιβεβαιώσει με μια

απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο.

ΣΠΑΝΙΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ Πατρος σαββας αχιλλεως -ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ 27 χρονια πριν.ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ ΔΕΙΝΑ

 

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω

 

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω

06 Ιανουάριος 2021

Όταν ρώτησαν οι απεσταλμένοι των Φαρισαίων

τον Ιωάννη τον Ταξιδευτή, όταν κατείχε το σώμα του Ιωάννη του Βαπτιστή, ποιός είναι, τους είπε ότι είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Προσέξτε!!! μία φωνή, όχι φυσική παρουσία, όχι αυτοπροσώπως, αλλά μία φωνή, που μιλάει μέσα από την έρημο, όπως ακριβώς το βιώνετε εσείς εδώ στην έρημο taklamakan.gr.

Κάτι ήξερε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής όταν το είπε λοιπόν.

Ὁ Τζορντά νο Μπροῦνο ὁδηγεῖται στὴν πυρὰ

«–ΣΤΗΝ  ΠΥΡΑ!»

«– ΔΕΝ  ΦΟΒΑΜΑΙ!»

Ἡ ἀθεΐα, ἡ δίκη καὶ ἡ καύση

τοῦ φιλοσόφου Τζ. Μπροῦ νο

Ὁ Τζορντά νο Μπροῦνο ὁδηγεῖται στὴν πυρὰ (Giulio Tamburrini, 2000).



Τὸ 1564 μὲ συντροφιὰ τὸ ἡμίφως τῶν ἰταλικῶν μοναστηριακῶν βιβλιοθηκῶν, ψά χνοντας παπύρειους κώδικες τοῦ Ἀριστοτέλη καὶ τοῦ Ἐπίκουρου ἕνας 18χρονος δο μηνικανὸς καλόγερος, ὁ Τζορντάνο Μπροῦνο, ἀγωνιζόταν νὰ φέρῃ στὸ φῶς τὴ «Λο γική» καὶ «Ἠθική» τοῦ Σταγειρίτη φιλοσόφου. Ποιός ἦταν ὁ πρωτοπόρος αὐτὸς σκαπανέας τῆς «ἐπικίνδυνης» γιὰ τοὺς ἀφώτιστους καὶ ἀδαεῖς κληρικοκράτες, φι λοσοφικῆς- ἀνθρωπιστικῆς γνώσεως;

Ὁ βιογράφος του C. Martin («Giordano Brunno, Mystic and Martyr», 1921) ἀρχίζει μ’ ἕνα σημαντικὸ ἐρώτημα: Τί ἔψαχνε νὰ βρῇ ὁ Μπροῦνο στὶς ἐρεβώδεις βιβλιοθῆκες τοῦ Βατικανοῦ γιὰ τὸν Ἀριστοτέλη;


Μὲ τὴν ἀθεμελίωτη διδασκαλία τοῦ Μεσαιωνικοῦ Καθολικισμοῦ, ὅτι «ἡ Φιλοσοφικὴ γνώση ἀπο τελεῖφύσει καὶ θέσει θεραπαινίδα τῆς παποκαισαρικῆς θεολογίας», οἱ παπικοὶ ὕψωσαν ὡς λάβαρο θριάμβου τὰ κακομεταφρασμένα κυρίως ἀπὸ τοὺς Ἀβερό η, Ἀβεκίνα καὶ Μαιμονίδη (οἱ δύο πρῶ τοι Μαυριτανοὶ Ἄραβες καὶ ὁ τρίτος Ἰουδαῖος τῆς Ἱσπανίας) κείμενα τοῦ Ἀριστοτέλη ἀπὸ τὴν Ἀ ραβικὴ στὴ Λατινικὴ Γλῶσσα. Ὁ Μπροῦνο ἀντιστεκόταν πεισματικὰ στὴν Ἀριστοτελικὴ παραχά ραξη, ὥστε νὰ χωρέσῃ στὴν παπικὴ τιάρα ὁ ἀχώρητος Ἀριστοτέλης. Ἀποτέλεσμα, ν’ ἀρχίσῃ μεγά λη διαμάχη ἀνάμεσα στὸν ἀπόφοιτο τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Σορβόννης καὶ τὸ Βατικανό.

Ἐπιπλέον ὁ νεαρὸς Μπροῦνο ἔβρισκε τὴν ἡλιοκεντρικὴ θεωρία ν’ ἀνταποκρίνεται στὰ πειράματα τοῦ Κοπέρνικου (1473-1543) καὶ στὶς ἡλιοκεντρικὲς θεωρίες τοῦ Γα λιλαίου Γαλιλέι, ὁ ὁποῖος ἐκ βιαζόμενος καὶ ἐπαπειλούμενος ἐκραύγαζε «καὶ ὅμως κινεῖται», , ὑποτονθορίζοντας «ἡ Γαία περὶτὸν Ἥλιον».

                           Ἀποσχηματισμὸς καὶ ζωὴ περιπλανώμενου

τὰ εἴκοσιπέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του ὁ Μπροῦνο ἀπέβαλε τὸ μοναστικὸ ράσο τῶν δομηνικανῶν «ψευδοαδελφῶν» του, ὅπως ἀποκαλοῦσε τοὺς συμμοναστές του, κι ἄρχισε τὸν πλάνηταβίο φορῶντας σανδάλια. Με τὰ τὸν ἀποσχηματισμό του αἰσθανόταν ὅτι ζοῦσε ὡς «ἐλεύθερος ἄνθρωπος». Εἶχε ἀπαλλαγῆ ἐπὶτέλους ἀπὸ τὰ φιλύποπτα βλέμματα τῶν «ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν». Ὁ δρόμος τῆς ἐπιστημονικῆς ἔρευνας ἀνοιγόταν διάπλατος. Ὅμως δὲν ἀντιλήφθηκε ὅτι καὶ ὡς περιπλανώμενος ἀποτελοῦσε στόχο τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης. Βεβαίως οἱ δομηνικανοὶ τὸν κατηγοροῦ σαν ἀνοιχτὰ ὡς «ἀχάριστο πλάσμα, για τὶ δὲν τὸν ἔστειλαν κα τ’ εὐθείαν στὰ
βασανιστήρια», ἀλλὰ τὸν ἄφησαν νὰ μολύνῃ τὴν ἀτμόσφαιρα τῶν μοναστηριῶν μὲ βλάσφημες θεωρίες. Ὁ γνωστὸς συγγραφέας Henry Van Loon μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι ὁ Μπροῦνο κατέφυγε στοὺς φυγᾶδες Ἰταλοὺς συμπατριῶτες του στὴν δυτικὴ Ἑλβετία, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἔδωσαν ροῦχα νὰ ντυθῇ καὶ φαγητὸ νὰ φάῃ. Στὸ πτωχοκομεῖο, ποὺ τὸν τοποθέτησαν, κάθε βράδυ μέ χρι τὶς πρῶτες πρωινὲς ὧρες κάτω ἀπὸ τὸ λιγο στὸ φῶς τοῦ λυχναριοῦ μελετοῦσε διαρκῶς κι ἔγραφε. Καρπὸς τῆς περιόδου ἐκείνης τὸ «De Incantationibus» («Περὶ τῶν ἐπῳδῶν») καὶ «Περὶ τῆς ἀθανασίας τῆς ψυχῆς». Ἐνῷ ἔγραφε αὐτὲς τὶς πραγματεῖες, παράλληλα χτυποῦσε τὰ πάθητοῦ ἱερατείου α) τὴν φιλαργυρία, β) τὴν ἐγωϊστικὴ συμπεριφορά, γ) τὴ σαρκολατρία. Ἡ δράσητου αὐτὴ ἄρχισε νὰ προκαλῇ τὴν ἑλβετικὴ κοινωνία στὸ σύνολότης· τὸν χαρακτήριζαν ὡς ἀσεβῆ καὶ ἄθεο. Τὸ τραγικὸ γεγονὸς γι’ αὐτὸν εἶναι, ὅτι οἱ καθολικοὶ ὅσο καὶ οἱ καλβινιστὲς ἑνώθηκαν ἐναντίον του, γιατὶ οἱ προτεστάντες τῆς Ἑλβετίας εἶχαν ἀρχίσει νὰ ἐκ κοσμικεύωνται ἀγκαλιάζοντας τὴν νεοπαγῆ μεταρρυθμιστική, δηλαδὴ ἐπαναστατικὴ κατὰ τοῦ παπισμοῦ, ἐξουσία, ἡ ὁποία ἀπετελεῖτο ἀπὸ εὐγενεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν προσχωρήσει στὴν Λουθηροκαλβινιστικὴ μεταρρύθμιση. Οἱ δραστηριότητες λοιπὸν τοῦ Μπροῦνο γιὰ κάθαρση τοῦ καθολικοῦ καὶ προτεσταντικοῦ Κλήρου δὲν ἄρεσαν στοὺς πάστορες τοῦ Λουθηροκαλβινισμοῦ, γι’ αὐτὸ διάφοροι πράκτορές τους ἄρχισαν νὰ συγκεντρώνουν πληροφορίες γιὰ τὸ παρελθόντου. Οἱ φάκελλοι διωγκώθηκαν τόσο, ὥστε ἄρχισαν νὰ σχίζωνται. Παράλληλα ἡ Ἀστυνομία, φανερὴ καὶ μυστική, ἄρχισε τὶς παρακολουθήσεις καὶ στὸ τέλος ἡ Ἱερατικὴ Ἀστυνομία, ἡ ὁποία ἦταν ἐπιφορτισμένη μὲ τὴν παρακολούθηση τοῦ «κοινωνικοῦ ἠθικοῦ ἐξοπλισμοῦ», τὸν ἀπέλασε, γιὰ νὰ καταφύγῃ στὴν φιλελεύθερη Ὁλλανδία.

 

                       Ἡ ἀπαγωγὴ καὶ μετα φορά του στὴν Βενετία 

Τὴν χώρα αὐτή, ἡ ὁποία εἶχε πλημμυρίσει ἀπὸ χιλιάδες Γάλλους Οὐγενότους , δηλαδὴ θρησκευτικοὺς καὶ πολιτικοὺς ἀντιρρησίες, βρῆκε ἀκαδημαϊκὴ ἕδρα, γιὰ νὰ διδάξῃ ὁ Τζορντάνο Μπροῦνο. Ὅμως κι ἐκεῖ οἱ Βατικάνει οι πράκτορες ἄρχισαν νὰ τὸν ἐνοχλοῦν μὲ ἀθεϊστικὲς ἐρωτήσεις, κρυμμένοι μέσα στὸ πανεπιστημιακὸ ἀκροατήριο. Βεβαίως ποτὲ δὲν προσχώρησε στὸ μαχητικὸ ἀθεϊσμό, ἀλλά, ὅταν τὸν προκαλοῦ σαν ἐ π’ ἀκροατηρίῳ νὰ δηλώσῃ σὲ ποιά θρησκεία ἀνήκει, ἡ ἀπάντηση ἦταν κατηγορηματική: «Ἡ κάθε θρησκεία εἶναι συστηματικὸ περιτύλιγμα, ἄρα δὲν ἀνήκω σὲ κανένα θρυσκευτικὸ περιτύλιγμα ἢ σὲ ἰδεολογικὲς φωλίτσες.»

Ὁ Μπροῦνο

ἀντιστεκόταν

πεισματικὰ στὴν

Ἀριστοτελικὴ

παραχάραξη,

ὥστε νὰ χωρέσῃ

στὴν παπικὴ τιάρα

ὁ ἀχώρητος

Ἀριστοτέλης

Ὅμως δὲν σταματοῦσε ἐκεῖ: Μαστίγιο ἡ γλῶσσα του, προφητικὴ ράβδος ταλάνιζε εὐκαίρως- ἀκαίρως τὴν ἠθικὴ διαφθορὰ τοῦ Κλήρου, ἰδιαίτερα τοῦ καθολικοῦ ἀνύπανδρου ρωμαιοκαθολικοῦ Κλήρου τὴν ἀθεράπευτη σοδομία. (Σημ: Τί θἄλεγε ἆραγε, ἂν ζοῦσε σήμερα ὁ Μπροῦνο, γιὰ τοὺς φυλακισμένους ἐπὶσοδομιτισμῷ καρδινάλιους στὶς Η.Π.Α. ;) 

Οἱ ἀντίλαλοι τῆς φωνῆς του «ὥπερ φωνὴ ὑδάτων πολλῶν» ἔφθασε πέρα κι ἔξω ἀπὸ τὴν Ὁλλανδία μέχρι κάτω τὸ Βατικανό. Ἀπὸ ἐκεῖ λοιπὸν προετοιμάσθηκε, μελετήθηκε ἡ ἀπαγωγή του ἀπὸ πληρωμένους Βενετοὺς ναῦτες, οἱ ὁποῖοι ἔφθαναν μέχρι τὸ Ἄμστερνταμ μὲ ἐμπορικὲς ἀποστολές. Ἕνα βράδυ, ἐνῷ εἶχε τελειώσει τὰ μαθήματά του, τὸν συλλαμβάνουν, τοῦ κλείνουν τὰ μάτια καὶ τὸν μεταφέρουν σὲ ἐμπορικὸ πλοῖο. Ὑπέστη ἱεροεξεταστικὰ βασανιστήρια. Ὅπως ἀκριβῶς ὁ θεμελιωτὴς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ φιλοσοφικοῦ Ρασιοναλισμοῦ Βαροὺχ Σπινόζα συνελφθη ἀπὸ ὑπηρέτες. Ὁ Μπροῦνο ἀντιστεκόταν πεισματικὰ στὴν Ἀριστοτελικὴ παραχάραξη, ὥστε νὰ χωρέσῃ στὴν παπικὴ τιάρα ὁ ἀχώρητος Ἀριστοτέλης. τῆς ἰουδαϊκῆς Συναγωγῆς τῶν Παρισίων, ἐρραβδίσθη στὴ γυμνή του πλάτη, δεχόμενος παρὰ ἕναν τεσσαράκοντα ραβδισμούς, δηλ. 39, ἐπειδὴ δὲν δεχόταν τὴν κατὰλέξη διδασκαλία τῆς Παλαιοδιαθηκικῆς «Γενέσεως», καὶ τιμωρήθη κε δημοσίως καὶ παραδειγματικῶς, «ἵνα καὶ οἱ λοιποὶ φόβον ἔχουσι».

Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο σὲ «πανηγυρικὴ σύναξη» μπροστὰ στὴν βασιλικὴ τοῦ Ἁγίου Μάρκου στὴν Βενετία μαστιγώθηκε ὁ Μπροῦνο. Στὴ συνέχεια ἑπτὰ μαυροντυμένοι ἱεροεξεταστὲς μὲ καφὲ κουκοῦλλες τοῦ ἔκαναν ὡρισμένες ἐντελῶς προσωπικὲς ἐρωτήσεις, ποὺ εἶχαν σχέση μὲ τὴν ἐρωτική του ζωή. Σκοπὸς τῶν ἐρωτήσεων αὐτῶν, ὅπως ἑρμηνεύουν δύο ἄλλοι βιογράφοι του, οἱ Boylting Willian («Giordano Bruno.-His life thought and martyrdom», London 1914) καὶ Foxe John («The book of mediaval martyrs», London 1900), νὰ τὸν ἐξευτελίσουν στὰ μάτια τοῦ φιλοθεάμονος κοινοῦ, τὸ ὁποῖο μὲ ἀνάμεικτα αἰσθήματα παρακολουθοῦσε τὴ δίκη τοῦ ἐπικίνδυνου αἱρετικοῦ. (Σημ.: Κάθε αἱρετικὸς ἀπὸ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία ἐθεωρεῖτο ἀνισόρροπος καὶ ἐγκληματίας.) 

 Ὁ Ἰταλὸς φιλόσοφος Τζιορντάνο  

 Μπροῦνο (1548-1600) ὑποστήριζε,

 ὅτι τὸ Σύμπαν εἶναι ἄπειρο καὶ

ὁ μογενές. Θεωρήθηκε 

ἐπικίνδυνος καὶ αἱρετικός.

Καταδικάστηκε ἀπὸ τὴν

Ἱερὰ Ἐξέταση σὲ διὰ 

πυρᾶς θάνατο.

 

 Ἰδοὺ ἡ ἀνάκριση, ὅπως διασώθηκε: «Πρώην ἱερομόναχε Μπροῦνο, ἀφοῦ αὐτοκαθαιρέθηκες τοῦ ἱεροῦ ἀξιώματος, τὸ ὁποῖο, ὅπως ἔγραφες, σ’ ἐμπόδιζε νὰ νυμφευθῇς, γιατί σήμερα ἐμφανίζεσαι ἐνώπιον τοῦ θείου ∆ικαστηρίου ὡς ἄγαμος;». Μπροῦνο: «Ποιός σὲ ἔβαλε μεσάζοντα ἀνάμεσα στὴν ἠθικὴ τοῦ θεοῦ καὶ τὴν ἀτομικὴ ἠθική μου συνείδηση; Τὸν γάμο ὡς μυστήριο τῶν παπάδων δὲν τὸν δέχομαι, ὡς δεσμευτικὸν τῆς ἐλευθερίας μου καὶ τῆς ἐλευθερίας τῆς μιᾶς γυναίκας ποὺ θὰ ἔσερνα ἰσοβίως μαζί μου. Γι’ αὐτὸ ἀποφάσισα ὅτι μοῦταιριάζει νὰ ἔχω ἀντὶ μιᾶς πολλὲς γυναῖκες, ἀφοῦ ἠμποροῦσα νὰ τὶς θρέψω καὶ γενικὰ καλῶς νὰ τὶς συντηρσω.» Μέγας Ἱεροεξεταστής: «Θεὲ καὶ Κύριε, πῶς ἐπιτρέπεις νὰ ζοῦν ἀκόμα τέτοια βλάσφημα

 Ὁ Ἰταλὸς φιλόσοφος Τζιορντάνο Μπροῦνο (1548-1600) ὑποστήρζε, ὅτι τὸ Σύμπαν εἶναι ἄπειρο καὶ ὁ μογενές. Θεωρήθηκε ἐπικίνδυνος καὶ αἱρετικός. Καταδικάστηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Ἐξέταση σὲ διὰ πυρᾶς θάνατο.  Κτήνη καὶ νὰ μολύνουν μὲ τὴν ἀνηθικότητάτους τὸ σύνολο τῆς εὐσεβέστατης κοινωνίας μας; ∆υστυχισμένε αὐτοκαθῃρημένε ἱερομόναχε, συνειδητοποιεῖς ὅτι παίζεις μὲ τὴν φωτιά, αὐτὸ δὲν τὸ φοβᾶσαι;» Μπροῦνο:

 «Ὄχι. Ἐγὼ φοβᾶμαι τὴν φωτιὰ ποὺ σύντομα ὡς θρησκευτικὴ καταστροφικὴ μεταρρύθμιση θὰ κάψῃ τὰ γένεια καὶ τὰ χρυσοΰφαντα ἄμφιάσας». Μέγας Ἱεροεξεταστής: «Τὸ μήνυμα τῆς θεοστυγοῦς αἱρέσεως τὸ λάβαμε… Τὸ στίγμα, ὅπου στέκεσαι, γιὰ νὰ καταπατᾷς τὸ δόγμα καὶ τὴν ἠθικὴ τῆς Ἁγίας Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας, εἶναι πλέον γνωστό. Ποιᾶς περισσότερης μαρτυρίας ἔχουμε ἀνάγκη γιὰ τὴν γυμνοκέφαλη αἵρεση τῆς ἀσέβειας καὶ πολυγαμίας; Εἶναι ἀσήκωτα τὰ κρίματά σου, πρώην καλόγερε. Ἐνώπιον θεοῦ καὶ ἀνθρώπων τὸ ἱεροδικεῖο ἀποσύρεται σὲ σύσκεψη.» Ἡ ἀπόφαση ἀργοῦσε, γιὰ νὰ δειχθῇ στὸ φιλοθεάμον κοινὸ τῆς πλατείας τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Μάρκου τῆς Βενετίας, ὅτι ἡ κατάσταση ἦταν τρομερὰ σοβαρή, γι’ αὐτὸ χρειαζόταν βαρύγδουπη ἀ πόφαση… Τὸ εὐσεβέστατο ποίμνιο σεριάνιζε μέσα στὴ μεγάλη πλατεῖα μασουλίζοντας μαντολάτα καὶ πασατέμπο. –

                                                                                                                                                                   Οἱ ἱεροεξεσταστὲς

ἔσυραν ἀπὸ τὶς

φαρδειὲς τσέπες

τῶν κατάμαυρων

ράσων τους τὰ

ἱερώτατα «βιβλία

προσευχῶν»

τους. Ἡ ἀπόφαση

ἐλήφθη. Στὴν πυρά,

στὴν πυρά, ἀφοῦ

προηγουμένως

τὸν ξανακτύπησαν

μὲ παρὰ ἕναν

τεσσαράκοντα

ραβδισμούς. 

                                    «Στὴν πυρά!» – «∆ὲν σᾶς φοβᾶμαι!»

 ἐπὶτέλους με τὰ τὸ μεσημέρι, τὶς πρῶτες ἀπογευματινὲς ὧρες τῆς 14ης Αὐγούστου, ξημερώνοντας τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Beata Virgine, ἡ ἀπόφαση ἐλήφθη. Στὴν πυρά, στὴν πυρά, ἀφοῦ προηγουμένως ξανακτυπήθηκε μὲ παρὰ ἕναν τεσσαράκοντα ραβδισμούς, καὶ ἐπὶ πλέον ἀπολογία ἐπίσημη δὲν χρειαζόταν, γιατὶ ἁπλῶς οἱ θεοστυγεῖς πράξεις του καὶ ὁ ἔκνομος ἀπὸ τοῦ θεοῦ τὸ δρόμο βίος του καταμαρτυροῦ σαν 

. Τὴ στιγμὴ ἀκριβῶς, ὅπου διαβαζόταν ἡ «ἱεροκαταδίκη», ἄρχισαν νὰ κρούωνται οἱ κώδωνες τοῦ ναοῦ τῆς Santa Maria Sambra Minerva. Οἱ ἱεροεξεσταστὲς μαρμάρωσαν καὶ ἔσυραν ἀπὸ τὶς φαρδειὲς τσέπες τῶν κατά μαυρων ράσων τους τὰ ἱερώτατα «βιβλία προσευχῶν» τους. «Ὦ τῆς ἀνίερης εὐσέβειας – τῶν ἀνθρωποφάγων ἱεροεξεταστῶν», ἄρχισε νὰ κραυγάζῃ τὸ κατηγορούμενο θῦμα. Ἀφοῦ ἔγινε καὶ ὁ σύντομος ἑσπερινὸς τῆς Beata Virgine, προχώρη σαν στὴν ἐκτέλεση, πρὶν ὅμως προχωρήσουν στὴν πράξη τους τῆς «διὰ πυρὸς ἐκτελέσεως», ὁ καταδικασμένος ἀπαντοῦσε στοὺς ἱεροεξεταστὲς ρασοφόρους: «∆ὲν σᾶς φοβᾶμαι» 

.Οἱ ἱεροεξεταστὲς ἔσυραν ἀπὸ τὶς φαρδειὲς τσέπες τῶν κατάμαυρων ράσων τους τὰ ἱερώτατα «βιβλία προσευχῶν» τους. Ἡ ἀπόφαση ἐλήφθη. Στὴν πυρά, στὴν πυρά, ἀφοῦ προηγουμένως τὸν ξανακτύπησαν μὲ παρὰ ἕναν τεσσαράκοντα ραβδισμούς.  Τὴν πληροφορία γιὰ τὸ κάψιμο τοῦ Μπροῦνο τὴ διέσωσε ἕνα μοναστικὸ χρονικὸ μὲ τ’ ἀκόλουθα ἀπαξιωτικὰ λόγια: «Τὴν Πέμπτη στὶς 15 Αὐγούστου τοῦ 1600 ἡ Ἁγία Καθολικὴ Ρωμαϊκὴ Ἐκκλησία διὰ τοῦ Ἱεροῦ Συνοδικοῦ τῶν ∆ομηνικανῶν Πατέρων Ἱεροδικείου κατεδίκασε στὸ πρόσωπο τοῦ παραβάτη καὶ ἀποστάτη θείων καὶ ἱερῶν κανόνων τὸν Ἰορδάνη Μπροῦνο, ἡ μνήμη του ἂς εἶναι ἀπαίσια καὶ τερατώδης.» Μιὰ ἄλλη σημείωση, ποὺ εἶχε ἡμερομηνία 16 Αὐγούστου 1600, γράφει: «Χθὲς τὸ πρωὶ κάηκε ζωντανὸς στὴν πεδιάδα τῶν λουλουδιῶν ὁ ἁμαρτωλὸς ἐκεῖνος πρώην δομηνικανὸς μοναχὸς ἀδελφὸς ἐν Χριστῷ ἀπὸ τὴν Νόλα τῆς κεντρικῆς Ἰταλίας. Ὑπῆρξε ἕνας ἀρχιεγωϊστὴς τυχοδιώκτης καὶ ἐρωτύλος.» 

Ὁ Cantu, χωρὶς ν’ ἀναφέρῃ τὴν πηγή, γράφει τὰ ἑξῆς: «Λένε, ὅτι, ὅταν τοῦ πρόσφεραν τὸν σταυρωμένο, αὐτὸς ἀρνήθηκε νὰ τὸν φιλήσῃ καὶ ἐπανέλαβε τοὺς λόγους τοῦ Πλωτίνου: “Χρειάστηκε τεράστια δύναμη, γιὰ νὰ ἑνώσῃ πάλι αὐτὸ ποὺ ἦταν θεῖον σ’ ἐμένα μ’ ἐκεῖνο ποὺ εἶναι θεῖον στὸ Σύμπαν”». 

Ὁ Schopp γράφοντας στὸν προτεστάντη φίλο του Conrad Rittershausen τὴν ἴδια μέρα, δηλαδὴ στὶς 17 Φεβρουαρίου τοῦ 1600, τοῦ λέει, ὅτι, ὅταν ὁ Μπροῦνο «ὡδηγήθηκε στὴν πυρὰ σήμερα, ἂν καὶ ἐπρόκειτο σὲ λίγο νὰ πεθάνῃ                                      

                                                                                                                                                          Ἀρνήθηκε νὰ
φιλήσῃ τὸν
σταυρωμένο, ποὺ
τοῦ ἀκούμπησαν
στὰ χείλη του, καὶ
ἔστρεψε ἀλλοῦ τὸ
πρόσωπό του μὲ
ἀγανάκτηση

ὡστόσο ἀρνήθηκε νὰ φιλήσῃ τὸν σταυρωμένο, ποὺ τοῦ ἀκούμπησαν στὰ χείλη του, καὶ ἔστρεψε ἀλλοῦ τὸ πρόσωπό του μὲ ἀγανάκτηση». Καὶ συνεχίζει: «Ἐπὶ τέλους εἶχε φτάσει στὴν πραγματικὴ ἀξία τῶν διαλεκτικῶν καὶ σὲ μία ἐπίσημη θρησκεία τῆς ἀγάπης. Εἶχε τελειώσει μὲ τὶς κοροϊδίες τῶν ἠλίθιων ζηλωτῶν, ποὺ ἀπὸ τὸ γολγοθᾶ μετατρέψανε τὸ σύμβολο τῆς αὐτοθυσίας σὲ μία μηχανὴ γιὰ τὴν ἐξαπόλυση ὅλων τῶν διαβόλων ποὺ ἐλλοχεύουν στὸ ἀνθρώπινο στῆθος, γιὰ νὰ καταστρέφουν καὶ νὰ ρημάζουν. Εἶχε ἐξυμνήσει τὴν περιφρόνησή του πρὸς τὸν θάνατο. Εἶχε πεῖ, ὅτι κατεχόταν τόσο πολὺ ἀπὸ ἄλλες σκέψεις, ὥστε δὲν θὰ αἰσθανόταν τὴν ἀγωνία τῶν τελευταίων του στιγμῶν. Ξέρουμε, ὅτι αὐτὸς ἦταν ὁ νικητὴς πάνω στὸ μνῆμα. Ἐκείνη ἡ ὑπέρτατη ἐμπιστοσύνη πρὸς ἕνα λογικὸ Σύμπαν γέμιζε τόσο πολὺ τὴν ψυχή του, ὥστε οἱ αἰσθήσεις του ἦταν νεκρὲς στὸ βασανιστήριο καὶ στὴν πυρά. Αὐτὸ μποροῦμε εὐλαβικὰ νὰ ἐλπίζουμε. » Ἔτσι τελείωσε μία ζωή, ἡ ὁποία διακρίθηκε γιὰ τὴν ὑπέρτατη ἑνότητα σκοποῦ, δηλαδὴ νὰ γνωρίζῃ κανεὶς τὴν Ἀλήθεια καὶ νὰ τὴν βροντοφωνῇ.»

 (Πηγή: William Boulting, Giordano Bruno, μετάφραση Γεωργίου Β. Παπαστάμου, σελ. 303 κ.ἐπ.) Γεώργιος Μουστάκης ∆ρ Θεολογίας - Κοινωνιολογίας

ΑΓ.ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: ΦΟΝΙΑΣ, ΕΜΠΡΗΣΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΕΛΛΗΝ!!

 Ὁ "ἅγιος" Ἀθανάσιος ὑπῆρξε μέγας ἐχθρὸς τοῦ Ἑλληνισμοῦ συμμετεῖχε σε μαζικές καταστροφές ἔργων τέχνης των προγόνων μας καὶ ἦταν αὐτὸς ποὺ ἀπαγόρευσε την ὀνομασία Ἕλλην καὶ την ἀντικατέστησε με το Ρωμιός!! Προέτρεπε τούς βυζαντινούς κατακτητές τῆς πατρίδος μας σε σφαγές Ἑλλήνων καὶ ἀπειλοῦσε με ἀφορισμό ὅποιον τολμοῦσε νὰ ἀναφερθεῖ σε ὁτιδήποτε ἑλληνικό!! Ἔγραψε βιβλίο με τίτλο κατά τῶν Ἑλλήνων ὁποῦ καταφέρεται με λύσσα κατά του ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς ἑλληνικῆς φιλοσοφίας!!Αὐτόν τον ἀνθέλληνα τιμοῦν οἱ ἰουδαιοχριστιανοί΄ ἀποδεικνύοντας γιὰ μία φορά ἀκόμα ὅτι ἄν εἶσαι χριστιανός δὲν μπορεῖ νὰ εἶσαι Ἕλληνας.. 

ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ!!... 


ΑΓΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ: ΦΟΝΙΑΣ-ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΣ- ΕΜΠΡΗΣΤΗΣ-ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ 


Ὁ Μέγας καὶ Ἅγιος της 18ης Ἰανουαρίου 

«Οὐκοῦν εἰ μήτε ἄνθρωπος ἁπλῶς μήτε μάγος μήτε δαίμων τις ἐστίν ὁ Σωτήρ, ἀλλὰ καὶ την παρά ποιηταῖς ὑπόνοιαν καὶ δαιμόνων φαντασίαν καὶ Ἑλλήνων σοφίαν τὴ ἑαυτούς θεότητι κατήργησε καὶ ἐπεσκίασε.» 

(Ἅγιος Ἀθανάσιος, «Κατά Ἑλλήνων», κεφ.48, παρ. 9). 




Ὁ Ἀθανάσιος, Ἅγιος καὶ Μέγας της Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, γεννήθηκε το 295 μ.Χ. στὴν Ἀλεξάνδρεια της Αἰγύπτου πιθανότατα ἀπὸ ἑλληνικῆς καταγωγῆς γονεῖς. Ἀπὸ πολύ μικρή ἡλικία κατηχήθηκε στὸν Χριστιανισμό ξεχνῶντας ὁλοκληρωτικά την καταγωγή του. Κατά την ἐφηβεία του μαθήτευσε δίπλα στὸν φανατικό ἀσκητὴ ἅγιο Ἀντώνιο τον Μέγα, στὴν ἔρημο της Ἐρυθραίας. Ὁ δάσκαλός του πέθανε στὴν ἔρημο μέσα σε ἕνα ξεροπήγαδο προσευχόμενος στὸν Γιαχβέ. 




Ὁ Ἀντώνιος, κατά την περίοδο ποὺ ἀσκήτευε, δὲν ἄλλαξε ποτέ κανένα ἔνδυμα, δὲν ἔπλυνε ποτέ το σῶμα του καὶ τρεφόταν μέρα παρά μέρα με ἕνα ξερό παξιμάδι. Γυναῖκα δὲν γνώρισε ποτέ. (Εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος», λῆμμα «Ἅγιος Ἀντώνιος»). Τα ὁράματα του με μεταφυσικά ὄντα καὶ ἡ κατά φαντασίαν μάχη του με τον ἴδιο τον Διάβολο ἦταν οἱ πνευματικές καθημερινές του ἐνασχολήσεις. Με τις παράλογες καὶ σχιζοφρενικές αὐτὲς διδαχές γαλουχήθηκε ὁ χαρακτῆρας του ἁγίου Ἀθανασίου, ἑνὸς ἀπ΄ τους πλέον φανατικούς ἀνθρώπους της Ἱστορίας. 


Κατά την περίοδο του 4ου μ.Χ. αἰῶνος στὴν ἐπικράτεια της Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἦταν σε ἐξελίξη ἕνας ἀνελέητος διωγμός ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων, ποῦ καθοδηγεῖτο ἀπὸ χριστιανούς. Την ἴδια ἐποχῆ κορυφώνονταν καὶ οἱ ἀλληλοσφαγές μεταξύ τῶν διαφόρων χριστιανικῶν αἱρέσεων. Τα σχίσματα πλήθαιναν, καθώς καὶ ὁ ἀδυσώπητος ἐμφύλιος πόλεμος ἀναμεταξύ τους γιὰ το ποιό δόγμα θὰ ἐπικρατούσατε ὡς ἐπίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. 




Το 328 μ.Χ. καὶ σε ἡλικία τριάντα τριῶν περίπου ἐτῶν ὁ Ἀθανάσιος ἀνέλαβε τον πατριαρχικό θρόνο της Ἀλεξάνδρειας. Ἦταν μικρόσωμος καὶ φιλάσθενος, ἀλλὰ τρομερά δραστήριος καὶ πανοῦργος. Σύμφωνα με ὅλους τους ὑποστηρικτές του, ἀλλὰ καὶ τους μὴ, μέθοδοί του ἦταν οἱ κολακεῖες, οἱ δωροδοκίες, οἱ πλαστογραφίες, οἱ συκοφαντίες, ἡ βία ἐναντία στοὺς ἐχθρούς του, οἱ πυρπολήσεις ναῶν καὶ οἱ δολοφονίες. Ἀπ΄ την Ἀλεξάνδρεια ὁ Ἀθανάσιος ἐκδιώχθηκε πέντε φορές μέσα σε μία χρονική περίοδο 18 ἐτῶν. Ὁ Γερμανός ἱστορικός καὶ πρώην ἱερέας Καρλ Χάιν Ντέσνερ στὸ ἔργο του «Ἢ ἐγκληματική Ἱστορία του Χριστιανισμοῦ» λέει γιὰ τον Ἀθανάσιο: «Ὑπῆρξε ἕνας ἀπ΄ τους σκληρότερους καὶ πιὸ ἀδίστακτους ἐκκλησιαστικούς δημαγωγούς» (σελ. 475). 




Ἐπίορκοι «ἔκλεψαν» την πατριαρχεῖα ὑπέρ του Ἀθανασίου 




Ἡ ἐκλογὴ του στὸ ἀξίωμα του πατριάρχη ἔγινε με τον πλέον σκοτεινό καὶ ἀμφιλεγόμενο τρόπο, ἀφοῦ ἀπ΄ τους πενήντα τέσσερις ἐκλέκτορες ἀρχιμανδρίτης τον χειροτόνησαν μόνον οἱ ἑπτὰ, ποὺ παρεμπιπτόντως ἦταν καὶ ἐπίορκοι: «Ταυτά μὲν Απολλινάριος γράφει περί Ἀθανασίου, οἱ δὲ ἀπὸ της Ἀρείου αἱρέσεως λέγουσιν ὡς Ἀλεξάνδρου (προηγούμενος πατριάρχης) τελευτήσαντος ἐκοινώνουν ἀλλήλοις οἱ τα Ἀλεξάνδρου καὶ Μελιτίου φρονοῦντες, συνελθόντες τε ἐκ Θηβαΐδος καὶ της ἄλλης Αἰγύπτου πεντήκοντα καὶ τέσσαρες ἐπίσκοποι ένωμότως συνέθεντο κοινή ψήφῳ αἱρεῖσθαι τον ὀφείλοντα την Ἀλεξανδρέων ἐκκλησίαν ἐπιτροπεύειν· επιορκίσαντας δὲ ἑπτὰ τινας τῶν ἐπισκόπων παρά την πάντων γνώμην κλέψαι του Ἀθανασίου χειροτονίαν καὶ διὰ τοῦτο πολλούς του λαοῦ καὶ τῶν ἀνὰ την Αἴγυπτον κληρικῶν ἀποφυγεῖν την πρὸς αὐτὸν κοινωνίαν» (Σωζόμενος, «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία», βιβλίο 2, κεφ. 17, 4). Ἡ παράνομη καὶ σκανδαλώδης αὐτὴ ἐκλογὴ του δημιούργησε μεγάλες ἀναταραχές. Πιστοί του Ἀθανασίου προέβησαν σε ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις καὶ δολοφονίες ἐναντίον ὅσων ἀμφισβητούσανε τον ποιμένα τους. Ἡ δράση του ἁγίου ἐπικεντρώθηκε κυρίως ἐναντίον τῶν Αρειανιστῶν καὶ των Μελιτιανῶν χριστιανῶν. Ἐκ παραλλήλου κι ἄλλες αἱρέσεις μπῆκαν δυναμικά στὸν αἱματηρό χριστιανικό ἐμφύλιο γιὰ την μοιρασιά της πίτας, ὅπως οἱ Ἀπολλιναριστές, οἱ Μασσαλιανοί, οἱ Νοβατιανοί, οἱ Ιακωβίτες κ.α. 




Δολοφόνησε ἐπίσκοπο καὶ βίασε γυναῖκα 




Το 335 μ.Χ. εἶχαν συσσωρευτεῖ πολλές κατηγορίες ἐναντίον του πατριάρχη Ἀθανασίου. Οἱ κύριες ἦταν: Γιὰ ὑπερβολική φορολογία, ποὺ εἶχε ἐπιβάλλει στὴν ἐπαρχία της Ἀλεξάνδρειας, γιὰ βίαιες ἐνέργειες αἰτοῦ καὶ τῶν πιστῶν του ἐναντίον πολλῶν ἐκ τῶν ἐχθρῶν του ἀκόμα καὶ μέσα σε ἐκκλησίες, γιὰ την κρυφή βοήθεια σε πολιτικούς ἀντιπάλους τοῦ αὐτοκράτορα καὶ γιὰ την παρεμπόδιση της ἀποστολῆς σιταριοῦ ἀπ΄ το λιμάνι της πόλης, ποὺ κατευθυνόταν πρὸς τους φτωχούς. 




Οἱ κατηγορίες αὐτὲς τον ὁδήγησαν στὴν καθαίρεσή του ἀπ΄ τον ἴδιο τον ὀρθόδοξο αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνο τον Μέγα, με ἔγγραφο ποῦ ἔστειλε στὴν σύνοδο της Τύρου. Ὅμως, ὁ Ἀθανάσιος παραποίησε το ἔγγραφο αὐτὸ δύο φορές, ἀναδημοσιεύοντας την ἐπιστολή με ψεύτικα λόγια του Κωνσταντίνου, πού ἔλεγαν δῆθεν, ὅτι ὁ Ἀθανάσιος συκοφαντήθηκε. Οἱ κατηγορίες γιὰ βία καὶ ἐπιθέσεις πλήθαιναν, ὅπως ὅτι διέταξε τον ἱερέα Μακάριο νὰ ἐπιτεθεῖ ἐναντίον του Ἀρειανιστή ἱερέα Ἰσχυρά, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Ἀθανάσιος εἶχε δολοφονήσει τον ἐπίσκοπο Ἀρσένιο κι ὅτι ὁ ἅγιος εἶχε διαφθείρει κάποια γυναῖκα. Με ὅλα αὐτὰ ὁ Ἀθανάσιος ἐξορίστηκε στὰ Τρέβηρα της Γαλατίας γιὰ δύο χρόνια. Οἱ ἀπολογητές του λένε, ὅτι ὅλα αὐτὰ ἦταν συκοφαντίες καὶ πίσω τους βρίσκονταν οἱ Ἀρειανιστές καὶ οἱ Μελιτιανοί. 




Οἱ αἱρέσεις τῶν Ἀρειανιστών καὶ τῶν Μελιτιανῶν πρέσβευαν, ὅτι ὁ Χριστός ἦταν θνητός ἄνθρωπος, κάτι το ὁποῖο οἱ ὀρθόδοξοι καὶ οἱ καθολικοί πολέμησαν μετά μανίας. Ὁ Ἀθανάσιος τους βρίζει σε κάθε ἔργο του ἀποκαλῶντας τους «δυσεβεστάτους», «ὑποκριτές», «μανιακούς», «μοχθηρούς», «ἀπατεῶνες», τον δὲ ἀρχηγὸ του Ἀρειανισμοῦ Ἄρειο, «βλάσφημο», «παρανοϊκό», «πρόδρομο του Ἀντιχρίστου» κ.ά.. 




Ποιός «ἔχυσε τα ἔντερα» του πατριάρχη στὴν τουαλέτα; 




Ἔτσι καλλιεργήθηκε το ἀνάλογο κλίμα καὶ το 336 μ.Χ., την ἐποχῆ της πρώτης ἐξορίας του ἁγίου Ἀθανασίου, ὁ Ἄρειος δολοφονεῖται με ἄγριο τρόπο. Ἡ δολοφονία ἔγινε στὴν Κωνσταντινούπολη κατά την διάρκεια διαλείμματος κοινῆς συλλειτουργίας του Ἀρείου με ὀρθοδόξους με μαφιόζικο τρόπο: «Ἦσαν δὲ τότε πατριάρχαι εἰς μὲν την Κωνσταντινούπολιν Ἀλέξανδρος, εἰς δὲ την Ἀντιόχειαν Εὐστάθιος καὶ εἰς τα Ἱεροσόλυμα Μάξιμος. Εἰς την Ἀλεξάνδρειαν οὐδεὶς ἐχειροτονήθη ἐξωρισμένου του Ἁγίου Ἀθανασίου. Τούτων οὕτως ἐχόντων, πεισθείς ὁ βασιλεύς ὑπὸ του Εὐσεβίου καὶ τῶν λοιπῶν, διέταξε τον πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ἀλέξανδρον, ὅπως συλλειτουργήση ἀπροφασίστως μετά του Ἀρείου ἡ ἄλλως νὰ παραιτηθῆ του θρόνου. Ἰδών ὁ Ἀλέξανδρος ὅτι καὶ τα δύο δεινά εἶναι, ἔστρεψε την ἐλπίδα αὐτοῦ πᾶσαν πρὸς τον Θεόν καὶ παρεκάλει αὐτὸν νὰ κάμη την διεκδίκησιν. 




» Ὅτε δὲ ἔφθασεν ἡ ὡρισμένη ἡμέρα, την ὁποίαν καθώρισεν ὃ βασιλεύς, μεταβάς ὁ Ἄρειος πρὸς ἐκπλήρωσιν της σωματικῆς του ἀνάγκης, παρευθύς -ὦ της δικαίας κρίσεως του Θεοῦ!- ἐχύθησαν τα ἐντόσθια του ἀποκάτω αὐτοῦ καὶ ἔλαβεν την ἀξίαν τιμωρίαν ὁ θεομᾶχος, ἀπολαύσας το αἰώνιον πῦρ, το ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» 

(«Μέγας Συναξαριστής», Ἰανουαρίου ΙΗ , σελ. 419). 




Καὶ ὁ Ἀθανάσιος ἐπιβεβαιώνει την δολοφονία: « ...;καὶ ὥς ἀντιπεμπούσης της δίκης το ξύλον ἐν αὐτῷ την ἰδίαν κοιλίαν ἔπληξε καὶ ἀντί του θρόνου τὴ πληγή τα ἴδια ἐξήνεγκεν ἔντερα καὶ μᾶλλον ὁ θρόνος ἐκείνου το ζῆν ἀπέσπασεν ἡ αὐτὸς ἀπεσπάσθη παρ΄ ἐκείνου· ἐξεχύθη γοῦν, ὡς γέγραπται κατά τον Ἰούδαν, τοῖς σπλάγχνοις καὶ καταπεσών ἐβαστάχθη καὶ μετά μία ἡμέραν ἀπώλετο» (Ἅγιος Ἀθανάσιος, «Πρὸς τους ἀπανταχοῦ μοναχούς περί των γεγενημένων παρά των Ἀρειανών», κεφ. 57, παρ. 3-4). 




Βεβαίως, οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Γιαχβέ, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἡ «δικαία κρίση» του ξεκοίλιασαν τον Ἄρειο, ἀλλὰ οἱ φανατικοί ὀρθόδοξοι ἀντίπαλοί του. Ὡς δολοφόνος κατηγορήθηκε ἀπ΄ τους Ἀρειανιστές ὁ ὀρθόδοξος ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Παῦλος. Ἄλλωστε ὅ,τιδήποτε διαφοροποιεῖται ἀπ΄ το δόγμα τους ἀποτελεῖ γι΄ αὐτούς ἔργο του Σατανᾶ. Ἐδῶ ἐπιβεβαιώνεται γιὰ ἀκόμα μία φορά καὶ στὴν πράξη ἡ γνωστή ρήση του τυφλοῦ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ: «Ὀρθοδοξία ἡ θάνατος». Ἡ δολοφονία αὐτὴ ἔρριξε κι ἄλλο λάδι στὴν φωτιά, ποὺ εἶχε ἤδη ἀνάψει μεταξύ ὅλων τῶν παρατάξεων καὶ θρησκειῶν: «Ὑπὸ γὰρ τοῦδε του ἐμφυλίου τῶν χριστιανῶν πολέμου συνεχεῖς ἐγίγνοντο κατά την πόλιν στάσεις, πολλοί τε ἐκ των γιγνομένων συντριβέντες ἀπώλοντο» (Σωκράτης, «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία», βιβλίο 2, κεφ.12, παρ.17-20). 




Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος πέρασε χρόνια στὴν ἔρημο ὑπηρετῶντας τον ἅγιο Ἀντώνιο, ὁ ὁποῖος τον ὑποστήριξε ἀργότερα στὴν πολεμική του κατά του Ἀρείου. Στὴν εἰκόνα φαίνονται νὰ πατοῦν καὶ οἱ δύο μαζί τον Ἄρειο. (Το ὕφασμα, ποὺ κρατοῦν, εἶναι -σύμφωνα με την παράδοση- αὐτὸ ποὺ φοροῦσε ὁ ἅγιος Παῦλος, προτοῦ «ἀναχωρήσει γιὰ τον Παράδεισο).» 




Ἡ δυναμική ἐπιστροφή του Ἀθανάσιον στὴν Ἀλεξάνδρεια σημαδεύτηκε ἀπὸ αἱματηρά ἐπεισόδια με την προσπάθεια τῶν ὀρθοδόξων νὰ ἐπανέλθουν στὴν ἐξουσία: «Παντοῦ μετά την προπαγανδιστική του περιοδεία (του Ἀθανασίου) ἀνέβηκαν στοὺς θρόνους ἀντιεπίσκοποι, προκλήθηκε διχόνοια καὶ προέκυψαν νέες διασπάσεις. Γιατί με τους νέους ἀντιεπισκόπους δημιουργοῦνταν διαρκῶς ἀναταραχές καὶ ὁδομαχίες, με ἀποτέλεσμα τα λιθόστρωτα να καλύπτονται ἀπὸ ἑκατοντάδες πτώματα» (Καρλ Χάιν Ντέσνερ, «Ἡ ἐγκληματική Ἱστορία του Χριστιανισμοῦ», σελ. 487). 




Πιστός ἰδεολογικός ὑποστηρικτής του στὴν μάχη ἐναντίον ὅλων ἦταν ὁ δάσκαλός του, ἅγιος Ἀντώνιος, θαυματοποιός καὶ ἀντιαρειανιστής, ποὺ τότε ζοῦσε ἀσκητεύοντας σε πηγάδια της ἐρήμου. Καὶ ἐπειδὴ ἡ διαμονή σε ξεροπῆγαδα ὑπῆρξε μόδα της ἐποχῆς, ὁ Ἀθανάσιος κατέφυγε ἐκεῖ γιὰ ἔξει χρόνια, γιὰ νὰ γλυτώσει ἀπὸ τους διῶκτες του Ἀρειανιστές: «Καὶ ὁ μὲν Ἀθανάσιος ἔβλεπεν ἑαυτόν εἰς μεγάλην στενοχωρίαν καὶ φυγών ἐκρύβη εἰς ἐν ξηροπῆγαδον, ἐκεῖνοι δὲ ζητήσαντες καὶ μὴ εὑρόντες αὐτὸν ἔγραψαν δευτέραν καθαίρεσιν κατ΄ αὐτοῦ ...; Ἔμεινε λοιπόν κεκρυμμένος εἰς τον λάκκον ἐκεῖνον ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἔτη ἐξ» («Συναξαριστής», Τόμος Ἰανουαρίου, σελ. 422). 




Ἱερέας Παῦλος: Ἡ «μαύρη χεὶρ» του Ἀθανασίου 




Ἀκολούθησε ἡ δεύτερη ἐξορία του ἁγίου ἀπ΄ το 339 ἑως το 346 μ.Χ., ποὺ ἔγινε ἐπὶ του Ἀρειανιστή αὐτοκράτορα Κωνστάντιου ἀπ΄ την Σύνοδο της Ἀντιοχείας καὶ διήρκεσε ἐπτάμισυ ἔτη. Ἡ ἐξορία του ἀποτέλεσε ἀκόμη μία φορά πυροδότηση της βίας καὶ τῶν ὀδομαχιῶν στὴν πολύπαθη Ἀλεξάνδρεια: «Οἱ ἀστυνομικές καὶ στρατιωτικές ἐπεμβάσεις, οἱ ἐξορίες, οἱ θάνατοι στὴν πυρά καὶ οἱ ἐκτελέσεις δὲν ἔπαιρναν τέλος, ἐνῶ ὁ Ἀθανάσιος ὑποστήριζε μονίμως, πῶς εἶχε την ὁμόφωνη ὑποστήριξη του λαοῦ της Ἀλεξανδρείας, ἄν καὶ ἴσχυε μᾶλλον το ἀντιθέτῳ» 

(«Ἡ ἐγκληματική Ἱστορία του Χριστιανισμοῦ», σελ.48Cool. 




Ἄς δοῦμε ὅμως, πῶς περιγράφει καὶ ἕνας ὀρθόδοξος ὑποστηρικτής του Ἀθανασίου τον μαινόμενο ἐμφύλιο τῶν χριστιανῶν: «Ἄλλοι δὲ ξιφῶν πληγάς ἐπεδείκνυντο, ἄλλοι λιμόν ὑπομεμενηκέναι παρ΄ αὐτῶν ἀπωδύροντο καὶ ταῦτα οὐχ οἱ τυχόντες ἐμαρτύρουν ἄνθρωποι, ἀλλ΄ ἐκκλησίαι ὅλαι ἦσαν ὑπέρ ὤν οἱ ἀπαντήσαντες καὶ πρεσβεύοντες ἐδίδασκον, στρατιώτας ξιφήρεις, ὄχλους μετά ροπάλων, δικαστῶν ἀπειλάς, πλαστῶν γραμμάτων ἀποβολάς, πρὸς τούτοις παρθένων γυμνώσεις, ἐμπρησμούς ἐκκλησιών, φυλακάς κατά των συλλειτουργῶν καὶ ταυτά πάντα δι΄ οὐδὲν ἕτερον ἡ διὰ την δυσώνυμον αἵρεσιν τῶν Ἀρειομανιτ[Ων» (Θεοδώρητος «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία», κεφ. 105 παρ. 6-17). 




Το 342 μ.Χ. ὁ στρατηγός του Ἱππικοῦ Ἐρμογένης ἀνέλαβε νὰ ἀποκαταστήσει την τάξη καὶ νὰ θέσει τέλος στὸν ἐμφύλιο ἐκκλησιαστικό πόλεμο ὑστέρα ἀπὸ διαταγή του Κωνστάντιου. Ὁ Ἐρμογένης, ὑστέρα ἀπὸ παγίδα, ποὺ του εἶχε στήσει το πλῆθος τῶν φανατικῶν ὀρθοδόξων, ἐγκλωβίζεται μέσα στὸ σπίτι του καὶ καίγεται ζωντανός: «Ὡς δὲ ἐπέκειτο ὁ Ερμογένης διὰ στρατιωτικῆς χειρός ἀπελάσαι τον Παῦλον, παροξυνθέν τότε το πλῆθος οἵα ἐν τοῖς τοιούτοις φιλεῖ γίγνεσθαι, ἀλογωτέρας ἐποιεῖτο κατ΄ αὐτοῦ τας ὁρμᾶς καὶ ἐμπίπρησι μὲν αὐτοῦ την οἰκίαν, αὐτὸν δὲ σύραντες ἐπέκτειναν» (Σωκράτης, «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία», βιβλίο 2, κεφ. 13, παρ. 9-13). 




Ὡς ἐγκέφαλος της πράξης καταδείχθηκε ὁ ὀρθόδοξος ἱερέας Παῦλος, ὁ δολοφόνος του Ἀρείου. Ὁ Παῦλος ἐξορίζεται στὴν περιοχή της Μικρῆς Ἀρμενίας, ὁποῦ ἀρκετὰ χρόνια ἀργότερα θὰ στραγγαλιστεῖ με την σειρά του ἀπὸ Ἀρειανιστές. Πίσω ἀπ΄ αὐτὸν βρισκόταν γιὰ ἄλλη μία φορά ὁ ἐγκέφαλος του ὅλου ἐγχειρήματος Ἀθανάσιος. 




Την ἴδια ἐποχῆ δρομολογεῖται γιὰ πρώτη φορά το μετέπειτα σχίσμα τῶν ἐκκλησιῶν ἀπ΄ τον ἐξόριστο στὰ Τρέβηρα Ἀθανάσιο, ποὺ ἔχει πείσει τους καθολικούς καὶ τον αὐτοκράτορα της Δύσης Κώνσταντα νὰ ἀντιταχθοῦν στὸν Κωνστάντιο καὶ στοὺς Ἀρειανιστές. Ἐκεῖ συνομόσητε με τον ἐξόριστο Παῦλο, πείθοντας τον αὐτοκράτορα καὶ ἀδελφὸ του Κωστάντιου, Κώνστα, νὰ τους στείλει πίσω στὴν Ἀλεξάνδρεια ὑπὸ την προστασία του. Οὐσιαστικά ὁ Ἀθανάσιος προσπαθοῦσε νὰ πείσει τον Κώνσταντα νὰ ξεκινήσει την ἀναπροσάρτηση της Ἀνατολίτικής Αὐτοκρατορίας στὴν Ρώμη μέσο πολέμου. 


Ὁ Κωνστάντιος φοβούμενος τον ἐμφύλιο πόλεμο ζήτησε την ἐπιστροφή του Ἀθανασίου στὴν Ἀντιόχεια, ὅπου τον ὑποδέχθηκε ὁ ἴδιος με δάφνες καταστρέφοντας ὅλα τα ἔγγραφα, ποὺ τον ενοχοποιούσαν. Με την ἐπιστροφή του ἁγίου στὴν Ἀλεξάνδρεια καὶ χωρίς χρονοτριβές στήθηκαν οἱ διορισμοί δικῶν του ἐπισκόπων καὶ οἱ βίαιοι διωγμοί τῶν ἀντιπάλων του. Ὁ Ἀθανάσιος ἔστησε καὶ μία μικρή Ἐκκλησιαστική Σύνοδο στὴν Ἱερουσαλήμ, ποὺ ἀποκατέστησε την φήμη καὶ την δόξα του. 




Ὁδομαχίες, πυρές, βεβηλώσεις καὶ δολοφονίες 




Ἡ τρίτη ἐξορία του ἔγινε ἀπὸ το 356 ἕως το 362 μ.Χ. πάλι ἀπὸ τον Κωνστάντιο. Το 357 μ.Χ. ἔγραψε ἕνα ἔργο πρὸς τον αὐτοκράτορα Κωνστάντιο, την «Ἀπολογίαν πρὸς τον βασιλέα Κωνστάντιον», ὁποῦ κολακεύει ὑπερβολικά τον Ἀρειανιστή αὐτοκράτορα, ἀποκαλῶντας τον «θεοφιλέστατον», «δίκαιον» ζητῶντας την συγγνώμη του: «Συγχώρησον εἰπόντι μοι ταῦτα, φιλανθρωπότατε Αὔγουστε, καὶ πολλήν μοι συγγνώμην δὸς» (παρ. 3), ἐνῶ το 358 μ.Χ. στὸ «Πρὸς τους πανταχοῦ μοναχούς περί των γεγενημένων παρά τῶν Ἀρειανών ἐπὶ Κωνσταντίου» ἐξαπολύει λεκτική ἐπίθεση ἐναντίον του. 




Οἱ ἀπόψεις του γιὰ τον Κωνστάντιο ἀλλὰ καὶ γιὰ πολλούς ἄλλους μεταβάλλονταν ἀρκετές φορές ἀνάλογα με την περίσταση. Την ἴδια περίοδο οἱ πράξεις βίας, οἱ ὀδομαχίες, οἱ βεβηλώσεις, οἱ πυρές καὶ οἱ καταστροφές ἐπεκτάθηκαν γρήγορα σε ὅλη την ἀνατολική ἐπικράτεια της αὐτοκρατορίας. Ἀντιόχεια, Ἄγκυρα, Κωνσταντινούπολη, Ἀνδριανούπολη, Γάζα καὶ πολλές ἄλλες πόλεις ἀλληλοσπαράσσονταν. 




Ὁ Κωνστάντιος, γιὰ νὰ σταματήσει τον ἀνεξέλεγκτο ἐμφύλιο, ἔλαβε σκληρά μέτρα. Την νύχτα της 9ης Φεβρουαρίου του 356 μ.Χ. ὁ Ἀθανάσιος ἰερουργοῦσε σε ἀγρυπνία στὸ ναό του ἁγίου Θεωνά. Τότε 5.000 στρατιῶτες κύκλωσαν την ἐκκλησία, γιὰ νὰ συλλάβουν τον Ἀθανάσιο: «Μερισθέν δὲ το πλῆθος εἰς δύο μέρη καὶ τῶν μὲν θελόντων τον Γρηγόριον, τῶν δὲ τον Μέγαν Ἀθανάσιον, σύγχυσις μεγάλη ἐγένετο. Βλέπων δὲ ὁ στρατηγός Συριανός, ὅτι κινδυνεύει νὰ γίνη ἐμφύλιος πόλεμος, καὶ ὅτι ἔκαυσαν ἕνα ναό, του Διονυσίου καλούμενον, ἐσκέφθη νὰ φονεύση τον Ἀθανάσιον, διὰ νὰ παύση ἡ σύγχυσις» («Συναξαριστής», Τόμος Ἰανουαρίου, σελ. 423). 

Παρά την αἱματηρή μάχη ποὺ ἀκολούθησε, ὁ ἅγιος κατάφερε νὰ φυγαδευτεῖ ἀπὸ τους κληρικούς του. Ὁ πρόωρος θάνατος του Κωνστάντιου τον ἔφερε καὶ πάλι πίσω στὴν Ἀλεξάνδρεια. Το 358 μ.Χ. δολοφονεῖται ἀπὸ καθολικούς καὶ ὀρθοδόξους ὁ Ἀρειανιστής πατριάρχης Ἀλεξανδρείας Γεώργιος. 




Ἡ τέταρτη ἐξορία του Ἀθανασίου κράτησε ἐνάμισυ χρόνο καὶ ἔγινε το 362 μ.Χ. ἐπὶ Ἰουλιανοῦ του «Παραβάτη», ἐπειδὴ συνέχιζε νὰ εἶναι ὁ ἀρχηγὸς τῶν ταραχῶν καὶ ἐπειδὴ κατηχοῦσε καὶ βάπτιζε μετά βίας Ἑλληνίδες γυναῖκες στὸ Χριστιανισμό. Ὁ Ἰουλιανός ἔστειλε στὴν Ἀλεξάνδρεια ἕνα στρατηγό του με 200 ἄνδρες, νὰ συλλάβουν τον ταραχοποιό Ἀθανάσιο. Ὅμως ἐκείνος κατάφερε νὰ ξεφύγει καὶ ἔμεινε κρυμμένος στὸ σπίτι ἑνὸς χριστιανοῦ της Ἀλεξάνδρειας μέχρι καὶ τον θάνατο του Ἰουλιανοῦ. Μετά την δολοφονία του αὐτοκράτορα ἀπὸ τον στρατιώτη του ἅγιο Μερκούριο καὶ την στέψη του ὀρθόδοξου αὐτοκράτορα Ἰοβιανοῦ, ὁ Ἀθανάσιος ἐπέστρεψε το 363 μ.Χ. πίσω στὰ καθήκοντά του καὶ στὸν θρόνο του. 




Ἡ ἐπιστροφή του ἔφερε ξανά πόλεμο καὶ συμπλοκές με κινητοποιήσεις του Στρατοῦ. Πολλοί αἱρετικοί ἐπίσκοποι διαπομπεύτηκαν ἡ ἐξορίστηκαν. Ἡ πέμπτη ἐξορία του ἔγινε το 365 μ.Χ. γιὰ ἕξι μῆνες ἐπὶ του Ἀρειανιστή αὐτοκράτορα Οὐάλεντος. Ὁ Οὐάλης κινήθηκε ἐναντίον του θεωρῶντας τον ὑπαίτιο τῶν ταραχῶν. Το φανατικό πλῆθος, ποὺ καθοδηγοῦσε ὁ Ἀθανάσιος, στασίασε καὶ πάλι. Ὁ ἅγιος ἀπειλοῦσε τον αὐτοκράτορα με αἱματηρό ἐμφύλιο. Ὁ Οὐάλης φοβούμενος τον Ἀθανάσιο καὶ θέλοντας νὰ ὁμαλοποιήσει τις ταραχές σταμάτησε καὶ την δίωξη του πανίσχυρου πατριάρχη. Ὁ Ἀθανάσιος πέθανε στὶς 2 Μαΐου 373 μ.Χ.. Τα γεγονότα ποὺ χαρακτηρίζουν τον συνολικό τυχοδιωκτικό του βίο εἶναι πραγματικά ἀτελείωτα καὶ θὰ χρειαζόμασταν πολλές σελίδες, γιὰ νὰ τα στοιχειοθετήσουμε. 




Το μῖσος του Ἁγίου Ἀθανασίου κατά του Ἑλληνικοῦ Ἔθνους 



Ὁ Ἀθανάσιος στὰ γραπτά του ἀντεπιτίθεται κατά πάντων μὴ ὀρθοδόξων καὶ εἰδικὰ κατά τῶν Ἑλλήνων:«Ταύτας δὲ καὶ τας τοιαύτας της εἰδωλομανίας εὑρέσεις ἄνωθεν καὶ πρὸ πολλοῦ προεδίδασκεν ἡ γραφή λέγουσα. Ἀρχὴ πορνείας ἐπίνοια εἰδώλων, εὕρεσις δὲ αὐτῶν φθορά ζωῆς· οὔτε γὰρ ἤν ἀπ΄ ἀρχῆς, οὔτε εἰς τον αἰῶνα ἔσται, κενοδοξία γὰρ ἀνθρώπων ἦλθεν εἰς τον κόσμον, καὶ διὰ τοῦτο σύντομον αὐτῶν (τῶν Ἑλλήνων) τέλος ἐπενοήθη» (Ἀθανάσιος, «Κατά Ἑλλήνων», κεφ. 11, 1-6). 




Επίσης 




«Εἴθε δὲ καὶ οἱ τῶν τοιούτων ψευδοθεῶν κήρυκες καὶ μάντεις (οἱ Ἕλληνές), ποιηταί λέγω καὶ συγγραφεῖς, ἁπλῶς θεούς αὐτούς εἶναι γεγραφήκεσαν. Ἀλλὰ μὴ καὶ τας πράξεις αὐτῶν πρὸς ἔλεγχον ἀθεότητος καὶ αἰσχροποιοῦ πολιτείας ἀναγεγραφήκεσαν; ἠδύναντο γὰρ καὶ μόνω τῷ της θεότητος ὀνόματι την ἀλήθειαν ὑφάρπασαι, μᾶλλον δὲ τους πολλούς ἀπὸ της ἀληθείας πλανῆσαι, νῦν δὲ ἔρωτας καὶ ἀσελγείας διηγούμενοι του Διὸς καὶ παιδοφθορίας τῶν ἄλλων καὶ ζηλοτυπίας πρὸς ἡδονὴν τῶν θηλειῶν καὶ φόβους καὶ δειλίας καὶ τας ἄλλας κακίας, οὐδὲν ἄλλο ἡ ἑαυτούς ἐλέγχουσιν, ὅτι οὐ μόνον οὗ περί θεῶν διηγοῦνται, ἀλλὰ οὐδὲ περί ἀνθρώπων, περί δὲ αἰσχρῶν καὶ του καλοῦ μακράν ὄντων μυθολογοῦσιν» (κεφ. 15, 12-22). 




Ἐπίθετα καὶ φράσεις ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων ἐξακοντίζονται σε ὅλα τα ἔργα του ὅπως «βλάσφημοι», «τρελλοί», «ψεῦτες», «δουλοπρεπεῖς», «ἄθεοι», «πρέπει νὰ ἐξοντωθοῦν», «θὰ καοῦν στὴν Κόλαση», «ἀποτρόπαιοι δαίμονες» κ.ά.: « ...;ἐξιλεούσθαι οὖς Ἕλληνες καλοῦσιν ἀποτροπαίους δαίμονας» (Σωζόμενος, «Ἐκκλησιαστική Ἱστορία», βιβλίο 5, κεφ. 5, παρ. 1). 




ΔΕΙΓΜΑΤΟΛΗΨΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ 



«Τοιοῦτοι θεοί εἰς αὐτούς ὁ Ἔρως καὶ ἡ Ἀφροδίτη της Πάφου, εἰς την Κρήτην ὁ περιβόητος ἐκεῖ Ζεύς, καὶ ὁ ἐν Ἀρκαδία Ἑρμῆς... ἡμεῖς ἔχομεν ἕνα παράδειγμα ἐναντίον πάσης εἰδωλολατρίας, ὅτι δηλαδή οἱ ἄνθρωποι την ἐφεύρον ὄχι δι΄ ἄλλο τίποτε ἀλλὰ διὰ τα πάθη ἐκείνων ποὺ την ἔπλασαν, ὅπως καὶ ἡ σοφία του Θεοῦ πρό πολλοῦ μαρτύρησε λέγουσα "Ἀρχὴ της πορνείας ἡ ἐπινόησις τῶν εἰδώλων".» 


(Σοφ. Σολ. 14,12: 9,15-10.) (Ἀπὸ το ἔργο του «Κατά Ἑλλήνων», ἔκδοση «Ἔργα Ἀπολογητικά», ἐποπτεία του καθηγητή της Θεολογικῆς Σχολῆς Παν. Χρήστου, μτφρ. του καθηγητή της Θεολογικῆς Σχολῆς Στέργιου Σάκκου.) 




- «...οἱ λεγόμενοι φιλόσοφοι καὶ ἐπιστήμονες τῶν εἰδωλολατριῶν, ὅταν μὲν κατηγοροῦνται, δὲν ἀρνοῦνται ὅτι οἱ παρουσιαζόμενοι ὡς θεοί εἶναι μορφαί καὶ τύποι ἀνθρώπων καὶ κτηνῶν, ὅταν δὲ ἀπολογοῦνται, λέγουν ὅτι ἔχουν τα ὁμοιώματα, διὰ νὰ τους ἀπαντᾶ το θεῖον διὰ μέσου αὐτῶν καὶ νὰ τους ἐμφανίζεται -διότι, λέγουν, δὲν εἶναι δυνατόν ἀλλιῶς νὰ γνωρίσουν τον ἴδιον τον ἀόρατον, παρά μόνον με τα τοιαῦτα ἀγάλματα καὶ τας τελετάς. Ἐκεῖνοι δὲ ποῦ εἶναι ἀκόμη φιλοσοφώτεροι ἀπ΄ αὐτούς καὶ νομίζουν ὅτι λέγουν περισσότερον βαθυστόχαστα πράγματα, ἰσχυρίζονται ὅτι τα ὁμοιώματα κατεσκευάσθησαν καὶ ἐζωγραφήθησαν, διὰ νὰ ἐπικαλοῦνται δι΄ αὐτῶν καὶ νὰ ἐμφανίζωνται θεῖοι ἄγγελοι καὶ θεῖαι δυνάμεις, ὥστε ἐμφανιζόμενοι διὰ μέσου αὐτῶν νὰ τους διδάσκουν την γνῶσιν του Θεοῦ. Καὶ λέγουν, ὅτι αὐτὰ εἶναι διὰ τους ἀνθρώπους ἕνα εἶδος γραμμάτων, τα ὁποία διαβάζοντες οἱ ἄνθρωποι δύνανται νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ κατανοήσουν τον Θεόν, διὰ της ἐμφανίσεως τῶν θείων ἀγγέλων ποὺ γίνεται διὰ μέσου αὐτῶν. Αὐτὰ βέβαια ἐκεῖνοι ἔτσι τα μυθολογοῦν, διότι ἀσφαλῶς δὲν θεολογοῦν, μὴ γένοιτο.» («Κατά Ἑλλήνων», 19, 5-20.) 




- «Καὶ το ἀξιοθαύμαστον, καθώς λέγουν αὐτοί ποὺ ἰστοροῦν, εἶναι το ἐξῆς· ὅτι, ἐνῶ οἱ Πελασγοί ἔμαθαν τα ὀνόματα τῶν θεῶν ἀπὸ τους Αἰγυπτίους, δὲν γνωρίζουν αὐτοὶ τους θεούς ποὺ λατρεύονται εἰς την Αἴγυπτον καὶ λατρεύουν ἄλλους θεούς διαφορετικούς ἀπὸ τους θεούς ἐκείνων. Καὶ εἶναι τελείως διαφορετική η θεωρία καὶ ἡ θρησκεία τῶν ἐθνικῶν, οἱ ὁποῖοι κατελήφθησαν ἀπὸ την μανίαν τῶν εἰδώλων, καὶ δὲν συναντῶνται τα αὐτὰ εἷς τους αὐτούς.» («Κατά Ελλήνων», 23.) 


Την ἐπιθέση κατά της Ἑλληνικῆς Φιλοσοφίας συνεχίζει ὁ Ἀθανάσιος καὶ στὸ ἀπολογητικό ἔργο του «Περί Ἐνανθρωπήσεως»: 




- «Οἱ φιλόσοφοι τῶν Ἑλλήνων ἔγραψαν πολλά με ᾶληθοφάνειαν καὶ τέχνην· ἐπαρουσίασαν λοιπόν κάτι τόσον μέγα ὅσον ὁ σταυρός του Χριστοῦ; Διότι μέχρι του θανάτου των τα σοφίσματά τῶν εἶχον την ἀληθοφάνειαν, ἀλλὰ καὶ ὅσα θεωροῦσαν, ὅταν ἦσαν ζῶντες, ὅτι ἔχουν ἰσχύν, ἦσαν ἀντικείμενα ἀνταγωνισμοῦ μεταξύ των, καὶ ἐφιλονείκουν μεταξύ των διὰ την θεωρίαν των. Καὶ το παραδοξότατον εἶναι, ὅτι, ἐνῶ ὁ Λόγος του Θεοῦ ἐδίδαξε με πτωχοτέρας λέξεις, ἐπεσκίασε τους περιφήμους σοφιστάς καὶ κατήργησε τας διδασκαλίας ἐκείνων καὶ προσήλωσεν ὅλους πλησίον του καὶ ἐγέμισε τας ἐκκλησίας αὐτοῦ. Καὶ το ἀξιοθαύμαστον εἶναι, ὅτι με την κάθοδόν του ὥς ἀνθρώπου εἷς τον θάνατον κατήργησε τα μεγάλα λόγια των σοφῶν περί τῶν εἰδώλων. Ποίου ἀλήθεια ὁ θάνατός πότε ἐξεδίωξε δαίμονας;» (50, 5-15.) 




- «Τῶν Ἑλλήνων ἡ σοφία μεμώραται». («Περί ἐνσαρκώσεως του λόγου», κεφ. 46, τμ. 4, γρ. 3). 




- «Πάντα ψευσάμενοι Ἕλληνες». («Περί ἐνσαρκώσεως του λόγου», κεφ. 50, τμ. 6, γρ. 2). 




- «Την Ἑλληνικήν ἀφροσύνην». («Τρεῖς λόγοι κατ΄ Ἀρειανών», τομ. 26, σελ. 177, γρ. 16). 




- «Τῶν Ἑλλήνων ἀγνωσίαν». («Τρεῖς λόγοι κατ΄ Ἀρειανών», τομ. 26, σελ. 673, γρ. 24). 


Ὁ βίος του ἁγίου Ἀθανασίου Ἀκολουθεῖ την πεπατημένη γραμμή της Ὀρθοδοξίας, ποὺ πρεσβεύει, ὅτι ὅσο πιὸ φανατικός, μισαλλόδοξος, αἱμοβόρος καὶ βίαιος εἶναι κάποιος ἱερέας ἡ πιστός της, τότε ἀγιοποιεῖται. Ἀρκεῖ βέβαια νὰ ὑποστηρίζει με ὁποιοδήποτε τρόπο τα ἐξουσιαστικά συμφέροντα της Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος καὶ Μέγας Ἀθανάσιος ἑορτάζεται στὶς 18 Ἰανουαρίου κάθε ἔτους μαζί με τον Κύριλλο Ἀλεξανδρείας, τον ἐγκέφαλο της κατακρεούργησης της φιλοσόφου Ὑπατίας. 

Σε κόντρα του Ἅγιου Ἀθανασίου καί του Θεοδοσίου καὶ ἄλλων ψευτο ἁγίων 

                   ΗΜΑΣΤΕ  ΕΛΛΗΝΕΣ, ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ 

Ν.Σ

Εἶμαστε στ' αλήθεια Χριστιανοί;

Τό 97 % περίπου Τῶν Ἑλλαδιτῶν ἰσχυρίζονται ὅτι εἶναι Χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι.

Ἔτσι ἀβίαστα θὰ βροντοφωνάξουμε ὅτι εἴμαστε Χριστιανοὶ καί μάλιστά Ὀρθόδοξο – διαφέρουμε, θὰ ποῦμε, ἀπὸ Τούς πλανεμένους καθολικούς ἡ ἀπὸ ἄλλους χριστιανούς ἄλλων αἱρέσεων.

Ἐμεῖς, θὰ ποῦμε, εἴμαστε οἱ σωστοί, ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε τὸ Ὀρθὸ Δόγμα, οἱ ἄλλοι Χριστιανοὶ τῶν ἄλλων δογμάτων ἔχουν πάρει λάθος δρόμο. Ἔχουν φύγει ἀπὸ τὸ ἀληθινό μονοπάτι ποῦ ὁδηγεῖ στὴν Σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἔχουν ἀπαρνηθεῖ τήν Ὀρθοδοξία Γιὰ νὰ δούμε ὅμως πόσο σωστοί εἴμαστε ἐμεῖς, οἱ λεγόμενοι ὀρθόδοξοι;

Ὁ Χριστιανισμός, δέν εἶναί ἁπλὰ μία ἀκόμα θρησκεία ἀνάμεσα στὶς ὑπόλοιπες, εἶναί τρόπος καί στάση ζωῆς. Γιὰ νὰ λέγεται κάποιος Χριστιανός, ἡ τήν πλήρη ἔννοια τῆς λέξεως, θὰ πρέπει νὰ ζεῖ ἡ τον τρόπο ποῦ δίδαξε καί ἔζησε ὁ Χριστός Οὐα κι αλίμονο ἄν θεωροῦμε ὅτι ἡ τον Ἐκκλησιασμό, ἡ τὸ νὰ πάρουμε μέρος στὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἡ τὸ νὰ μιλήσουμε ἡ Πνευματικούς θὰ ἀλλάξουμε καί θὰ αὐξηθοῦμε Πνευματικά καί θὰ γίνουμε σωστοί Χριστιανοί. Ἀρκετοὶ ἀπὸ ἐμᾶς, τοῦς λεγόμενους Ορθοδόξους, ἄν καί εἴμαστε κατά τὸ ὄνομά Χριστιανοὶ, ζοῦμε μακριά ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς χριστιανικῆς πίστης, μακριά ἀπὸ τον τρόπο ποῦ δίδαξε ὁ Χριστός Γιατὶ πολὺ ἁπλὰ, ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναί μία θεωρία καί λόγια, δέν εἶναί τυπολατρεία, δέν εἶναί μεγάλοι σταυροί καί “κύριε ἐλέησον”. Ὁ Χριστιανισμός στηρίζεται, ὄχι στὴν θεωρία ἀλλά στὶς πράξεις Ἐκεῖ, πάνω σὲ αὐτὲς τὶς πράξεις, γιὰ τὶς ὀποίας μίλησε ὁ Κύριος μὴν Ἰησοῦς Χριστός, ἐκεῖ, πάνω σε αὐτὲς θὰ πρέπει νὰ παλεύουμε γιὰ τήν σωτηρία μας. Καθημερινά θὰ πρέπει νὰ δίνουμε μάχες ἀπέναντι στὰ πάθη μας. Καθημερινά νὰ αντιστεκόμαστε στοὺς πειρασμούς τοῦ ψεύτικου αὐτοῦ κόσμου καί νὰ δείχνουμε ἐπιθετικὴ ἀγάπη στοὺς συνανθρώπους μας, ὄχι γιὰ νὰ ἀποδείξουμε σε κάποιον ὅτι εἴμαστε πραγματικοί Χριστιανοὶ, κάνοντάς τὸ ἀπὸ ἔπαρση, ἀλλά, κάνοντάς τὸ ἡ καθημερινῆς σιωπηλό ἀγώνα καί τότε μόνο θὰ ἔχουνε τήν εὐκαιρία νὰ σωθοῦμε.

Ο Χριστός ἦταν ξεκάθαρος , "῞Ὅταν οὖν ποιῇς ἐλεημοσύνην, μὴ σαλπίσῃς ἔμπροσθέν οὗ, ὥσπερ οἱ ὑποκριταὶ ποιοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καὶ ἐν ταῖς ρύμας, ὅπως δοξασθῶσιν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων· ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἀπέχουσι τὸν μισθὸν αὐτῶν. σοῦ δὲ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μὴ γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου, ὅπως ᾖ σοῦ ἡ ἐλεημοσύνη ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατὴρ σοῦ ὁ βλέπω ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει οὗ ἐν τῷ φανερῷ." (Ματθαίου 6, 2-4)

Κόβουμε καί ράβουμε τήν Ἀληθινή Πίστη στὰ μέτρα μας, στὰ μέτρα ποῦ θέλει ἡ ὑλιστική κοινωνία μας. Λέμε ὅτι εἴμαστε Χριστιανοὶ καί τὸ βροντοφωνάζουμε.

Πρίν ἀπὸ μερικά χρόνια ἔγινε ξεσηκωμός γιὰ τὸ θρήσκευμα, τὸ ὁποίοι ἡ κυβέρνηση είχε ἀποφασίσει νὰ μὴν τὸ ἀναγράφει πάνω στὶς ταυτότητες, ἀλλά οἱ ἴδιοι εἴμαστε ἐμεῖς ποῦ ψηφίζουμε πολιτικούς ποῦ δηλώνουν ΑΘΕΟΙ. Τὰ θεσπίσματα αὐτά εἶναί εὐκαιριακά καί τὰ κάνουμε όταν νοιώθουμε ὅτι ἀπειλεῖται ἡ Εκκλησία Τοῦ Χριστοῦ, ξέροντας ὅμως, ὅτι τά κάνουμε ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, δέν ἔχουνε νὰ χάσουμε κάτι ἀπὸ τα γήινα ἀγαθά Ἄς σκεφτοῦμε ἆραγε πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ διαμαρτυρόμασταν γιὰ τὸ θρήσκευμα στὶς ταυτότητες, αν ξέραμε ὅτι ὅποιος ἐπιλέξει νὰ αναγράψει ὅτι εἶναί Χ.Ο. θὰ ἔχει υψηλότερη φορολογία ἡ δέν θὰ βρίσκει δουλειὰ, ἡ δέν θὰ μπορεί νὰ ἀγοράσει ἡ νὰ πουλήσει ἀγαθά ἡ ἀκόμα καί νὰ χάσει τήν ζωή τοῦ; Δύσκολες καταστάσεις;

ἀλλὰ ἐμεῖς θὰ ποῦμε δέν “μασᾶμε” ἡ ἀπάντηση ποῦ δίνουμε εἶναί εὔκολη καί αβίαστη. “Θὰ ἔχουνε τήν δύναμη καί θὰ ἀντισταθοῦμε ἄν μᾶς πειράξουν τήν Πίστη, δέν πρόκειται νὰ Τον προδώσουμε ποτέ τον Κύριο. Ὅμως πόσο προετοιμασμένοι εἴμαστε γιὰ κάτι τέτοιο;

Παραδείγματα ἔχουνε ἀρκετὰ ἀπὸ τα τελευταία χρόνια Καί ὅλα δείχνουν ὅτι εἴμαστε γιαλαντζί Χριστιανοὶ ψηφίζουμε δηλωμένους ἄθεους - Ἀντίχριστους πολιτικούς γιὰ νὰ κερδίσουμε θέσεις ἐργασίας, ἕναν λογαριασμό ΕΝΦΙΑ καί στὸ τέλος μένουμε ἡ τον ΕΝΦΙΑ στὸ χέρι ... Ο Ἰούδας πρόδωσε Τον Δάσκαλό τοῦ γιὰ 30 ἀργύρια ποῦ στὸ τέλος τοῦ τὸ ἔδωσαν οἱ Ἑβραῖοι, ἐμεῖς πάλι Τον προδίδουμε τον Χριστό καί κράζουμε τώρα τήν κυβέρνηση,τοῦ  Τσιπρά γιατί δέν ἧς ἔδωσαν τὸ ἀργύρια τῆς ἀποστασίας ἧς ἅραγε πόσο πιὸ γελοῖοι εἴμαστε ἀπὸ τον Ἰούδα ;

Σκεφτεῖτε όταν ἔρθει ἡ ὥρα νὰ πάρουμε την ἀπόφαση, ἄν θὰ δεχτοῦμε τὸ Χάραγμα τοῦ Ἀντίχριστου ἡ ὄχι, τὶ ἔχει νὰ γίνει. Ἡ τωρινή μας ἀντίδραση θὰ εἶναί “ἐγώ ποτέ δέν θὰ πάρω τὸ Χάραγμα, δέν θὰ προδώσω ποτέ τον Χριστό, δέν ὑπάρχει καμία περίπτωση νὰ κάνω κἄτι τέτοιο”.

Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ αὐτά ἔλεγαν καί στὸ τέλος τον ἀρνήθηκαν τὴ δύσκολη ὥρα τῆς σύλληψης. Ἀκόμα καί ο Πέτρος ποῦ εἶπε στὸν Ἰησοῦ, ὅτι δέν θὰ τον παρέδιδε ποτέ, τον ἀρνήθηκε, φοβήθηκε, δείλιασε, παρόλο ποῦ δέν διέτρεχε άμεσο κίνδυνο γιὰ νὰ “ἀναγκαστεῖ” νὰ Τόν ἀρνηθεῖ. Ὅμως μετάνιωσε γιὰ τὴν πράξη τοῦ, μετάνιωσε γιὰ τὰ μεγάλα λόγια ποῦ ἔλεγε νωρίτερα στὸν Χριστό, ὅτι δέν θὰ Τον ἀρνιόταν, παρόλο ποῦ τοῦ είχε φανερώσει πρῶτά ὁ Χριστὸς τὴν προδοσία τοῦ Τελικά ὅμως χρίστηκε Ἀπόστολος ἀπὸ τον ἴδιο τον Χριστό καί μαρτύρησε σταυρικά γιὰ τήν πίστη τοῦ στὸν ΘΕΟ.

Ἄς σκεφτοῦμε λοιπόν ἡμεῖς, οἱ ὁποῖοι οἱ περισσότεροι, κακά τὰ ψέματα, ἀπὸ εἰς, δέν ἔχουμε κἀν τήν ἐλάχιστη πίστη ἀπὸ αὐτήν ποῦ είχε ὁ Πέτρος, τὶ θὰ κάναμε σὲ ἀντίστοιχη περίπτωση ἡ σὲ πιὸ δύσκολη κατάσταση ὅπως αὐτή τοῦ χαράγματος ; Τὰ μεγάλα λόγια εἶναί ὡραία, μόνο νὰ τα λέμε ἡ νὰ τὰ ἀκοῦμε. Δυστυχῶς ὁ Σατανᾶς ἤδη ἔχει σπείρει τον καρπό τῆς ἄρνησης πρὸς τον τριαδικό Θεό καί περιμένει νὰ τὸν θερίσει τὴν κατάλληλη στιγμή, μὲ τήν συγκατάθεση τῶν ἀνθρώπων στὸ Χάραγμα τοῦ Ἀντίχριστου

Βέβαια οἱ ἄνθρωποι, καί μάλιστα οἱ ἝΛ-ληνες μποροῦν ἄνετα νὰ αντιστρέψουν τὴν κατάσταση, νὰ μὴν ἀπαρνηθοῦν τον Πραγματικό τους Δημιουργό καί νὰ κάνουν τον Σαμαέλ νὰ κρυφτεῖ στὴν πιὸ μακρυνὴ γωνιά τοῦ ψεύτικου Σύμπαντος ποῦ ἔχει φτιάξει, ἀπὸ ντροπὴ Αὐτό ὅμως θὰ ἐξαρτηθεῖ αποκλείστηκα ἀπὸ ἐσᾶς Η μπάλα εἶναί δικιά μας καί ἐμεῖς κάνουμε παιχνίδι, ας φροντίσουμε νὰ τὸ κερδίσουμε καί νὰ ἐπιστρέψουμε ὅλοι στὴν Φωτεινή Πατρίδα.

Ἰησοῦς Χριστός : Πῦρ Ἦλθον βαλεῖν ἐπί τὴν Γῆν

Οἱ ἄνθρωπο ἐρχόταν στον ψεύτικο αύτό κόσμο, ζοῦσαν μέ τὴν νοοτροπία τῆς κάθε ἐποχῆς , Κυνηγοῦσαν τοὺς στόχους ποὺ κάθε ἐποχή ἐπέβαλε , καὶ μέχρι νά ἔρθει ἡ Δῶρα νά πεθάνουν ἔψαχναν τὴν εὐτυχία , καὶ εὐτυχία οὔκ ἔβρισκαν


Δέν καταλάβαιναν ἐπίσης, πῶς τίποτα απ όσα ἔβλεπον δέν ἦταν ἀληθινό Κέω ὅτι ὅλοι τοὺς οἱ φόβοι καὶ ὅλες τοὺς οἱ ἐπιδιώξεις ἦταν ψεύτικες καὶ ὅλα, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Σωκράτης, μόνο μέσα στὸ μυαλό τοὺς τὰ ἀντιλαμβανόταν Σάν νά μὴν ἔφτανε αύτό δέν ήξεραν καν γία ποιό λόγο ἦταν ἐδῶ. Κάποιος ἔπρεπε νά τοὺς ξυπνήσει καὶ νά τοὺς πεῖ τὴν ἀλήθεια

Τότε ἦταν πρίν περίπου 2000 χρόνια , ποὺ μία νεαρή κοπέλα ἀπὸ τὴν Γαλιλαία ὀνόματί Μαρία, ζοῦσε τὴν ζωή τῆς, ὅταν ξαφνικά ἐμφανίστηκε μπροστά τῆς ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ, μέ ἐντολή Θεοῦ, καὶ τῆς εἶπε "Χαίρε Μαρία κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά σου εὐλογημένη συ εν γυναιξί". Κέω τῆς ἀνακοίνωσε Βοτὰ θὰ γεννήσει γιό, ὄντας αὐτή παρθένος.

Κέω ὅπως εἶχα προφητεύσει ἡ Σίβυλλα ἡ Τιμπουρτίνα:

"Εγερθήσεται γάρ γυνή Ἑλληνίς εκ τῆς Ἑβραῒδος χώρας ὀνόματί Μαρία καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσουσι τό ὄνομά αὐτοῦ Ἰησοῦν. καὶ λύσει τὸν νόμον τῶν Ἑβραίων καὶ ἴδιον νόμον στήσει καὶ βασιλεύσει ὁ νόμος αὐτοῦ"

"Θὰ ἐμφανιστεῖ γυναίκα Ἑλληνίδα, ἀπὸ τὴν χώρα τῶν Ἑβραίων, με τό ἄτομα Μαρία καὶ θα γεννήσει γιό καὶ Βύ τον ὀνομάζουν Ἰησοῦ καὶ Βύ καταλύσει τον νόμο τῶν Ἑβραίων καὶ δικό του νόμο Βύ δώσει καὶ Βύ βασιλεύσει ὁ νόμος του. "

Ο Θεός ἔστειλε τὸν Ὑιό Του. Ὁ Ὑιός καὶ Λόγος του Θεοῦ τό ἕνα ἀπὸ Τρία πρόσωπά της Αγίας Τριάδος , Τοῦ Τριαδικοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ, ἦρθε ἀπὸ τὸν πραγματικό κόσμο, μέσα σὲ σῶμα ἀνθρώπου καὶ ἔζησε ἀνάμεσα μας. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἦρθε νὰ μᾶς δείξει τὸν δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ
στήν ἐλευθερία, Τὸν Δρόμο πίσω στήν Φωτεινή πατρίδα, στον Πραγματικό κόσμο. Ἦρθε νὰ μᾶς πεῖ, πῶς Βύ φύγουμε ἀπὸ ἐδῶ! Νὰ μᾶς δώσει Γιὰ ὁδηγίες ἐξόδου ἀπὸ τὸν ψεύτικο κόσμο του Γιαχβέ Σαμαέλ Σατανά. Πλήρωσε τό αντίτιμο μὲ τὴν Σταυρική Τοῦ θυσία , γιὰ ὅλους ἐμᾶς, γιὰ νὰ ἔχουμε τό δικαίωμα να γυρίσουμε πίσω στον πραγματικό κόσμο του Θεοῦ , πρὸς τὸν ὁποῖο ο δρόμος ἤταν κλειστός, μέχρι τὴν θυσία του Χριστοῦ.

Ὡς βρέφος ἦταν πρόσφυγας. Δωδεκάχρονος μιλοῦσε γιά τὴν ἀλήθεια κι η μάνα Του ἀνησυχοῦσε γιατί ἔφυγε ἀπὸ κοντά της. Νὰ μιλᾶ στοὺς ἀνθρώπους γία τὴν ἐπουράνια πραγματική ζωή καί νά τοὺς ἀποκαλύπτει μυστήρια κι αὐτοί νά τόν δοξάζουν γία πέντε ψωμιά καί δυὸ ψάρια. Νὰ Μὴν ἔχει πάντα ποῦ να γείρει το κεφάλι Του. Ξένος ὅπου κι ἄν πῆγε , περαστικός ἀπὸ παντοῦ. Νὰ γιατρεύει, νὰ δακρύζει, νά ἀνασταίνει, νά προφητεύει καὶ οἱ μαθητές του νὰ ζητᾶνε θρόνους. Νὰ πλένει πόδια καὶ να προσφέρει γνώση καὶ Φῶς καὶ οἱ δικοί Του νά ρωτᾶνε γιὰ τυπολατρίες , γιὰ μαχαίρια καί φωτιά. Νὰ γκρεμίζει τὸν νόμο τοῦ Σατανά (τὸν Μωσαϊκό νόμο) καί νά προσπαθεῖ νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ δοῦν τὸ φῶς. Νὰ δίνει τίς ὁδηγίες καὶ να δείχνει τόν δρόμο, ποὺ ὅλοι μας πρέπει να ἀκολουθήσουμε, γιὰ νά βροῦμε απ τὸν κόσμο αὐτό του Σατανά μὲ τὴν ἴδια Του τὴν ζωή. Οἱ πλούσιοι δὲν τὸν ἄκουσαν, οἱ φτωχοί τὸν ἀκολούθησαν ἀπελπισμένοι καὶ οἱ ταπεινοί, αὐτοὶ, τόν πίστεψαν.

Νά ἀγρυπνά κι αὐτοί γιὰ τοῦς ὁποίους νοιάστηκε μέχρι τό τέλος, να καθεύδουν. Ὁ ἕνας νὰ Τὸν φιλά προδοτικά. Ὁ ἄλλος νά Τόν ἀρνιέται. Ἄλλοι νά σκορπίζουν. Καί ὅσοι θὰ Μποροῦσαν νά καταλάβουν καὶ νά ἀκούσουν νά φωνάζουν «ἄρον ἄρον». Δυστυχῶς, ποτέ δὲν εἶχαν γνωρίσει τὸν Πατέρα Θεό Δημιουργό, ποὺ εἶναι ζωή καί φῶς. Ἤξεραν τὸν Γιαχβέ, τον Σαμαέλ, ἦταν λογικό να μὴν πιστέψουν τόν Ὑιό. Ὁ ἀπολογισμός μιᾶς ζωῆς. Ὁ Σταυρός. Λίγες γυναῖκες κι ἕνας μαθητής. Ἕνας ἐκατόνταρχος κι δύο ληστές. Ὁ ἕνας τυφλὸς , ὁ ἄλλος τὴν τελευταία στιγμή Του
ζητάει να τόν πάρει κοντά του.

Στὸ χώρο κυριαρχοῦν τὰ βαριά σύννεφα, οἱ σβησμένες ματιές τῶν ἐσταυρωμένων καί οἱ ἰδιότροποι σπινθηρισμοί από τις πανοπλίες τῶν ἐκτελεστῶν. Απ' αὐτόν τὸ χώρο, πού ή ἔκταση του καλύπτει τα πάντα σάν τεράστια καμπάνα, δὲν ὑπάρχει διέξοδος. Ἡ ὑπέρβαση εἶναι πιὰ ἀπλῶς θεωρία, ἡ περίπτωση νὰ ἀναστηθεῖ ὁ ἐσταυρωμένος βασανισμένος Χριστός εἶναι ξεκάθαρο ὅτι ἀποκλείεται. Καὶ τὴν ἤθελαν τήν ἀνάσταση ὅλοι τόσο πολύ, οἱ δύστυχοι. Ἀκολουθεῖ ἀτμόσφαιρα "ἦττας ἀμηχανίας στεναχώριας"



Μαυρίζουν ὅλα, μά μόνο γιὰ λίγο. Ἀκολουθεῖ ἡ ἔνδοξη Ἀνάσταση Του μὰ ἀκόμη καί οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές του δυσπιστοῦν, ὥσπου Τὸν βλέπουν μὲ τὰ Ἴδια τους τὰ μάτια καί πάλι δυσπιστοῦν ὥσπου τελικά τά αἰσθήματα τῆς δυσπιστίας παραχωροῦν τὴν θέση τους σέ ἐλπίδα χαρά καί
χαμόγελα. Στὴν συνέχεια ἔρχεταί ἡ Ἀνάληψη Του. Δίνει τίς τελευταῖες ὁδηγίες στοὺς μαθητές Του , μαζὶ μὲ τήν ὑπόσχεση ὅτι θά εἶναι πάντα δίπλα μας, ὡς το τέλος καί φεύγει. Φεύγει ὅπως μᾶς εἶχε πεῖ, γιά νὰ μᾶς ἑτοιμάσει, με ἀγάπη, τὸ μέρος στον πραγματικό κόσμο καί θὰ ἐπιστρέψει ξανά γιὰ νὰ μᾶς πάρει κοντά Του. Αὐτό ἦταν καί εἶναι τὸ μήνυμα του, η χαρούμενη εἴδηση, τὸ εὐ-αγγέλιο ποὺ ἦρθε νὰ μᾶς φέρει στὴ γῆ.



Ὁ Κόσμος αὐτὸς εἶναι ψεύτικος , μὴν σκάτε, μὴν στενοχωριέστε γιά ἐδῶ μέσα Ὑπάρχει ἄλλου πραγματική χαρά , πίσω στον πραγματικό κόσμο ,καί σᾶς δείχνω (Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός) τὸν δρόμο γιά νὰ γυρίσετε ἐκεῖ ποῦ ἀνήκετε πραγματικά. Τὰ πολύ ἁπλὰ αὐτὰ μαθηματικά λόγια ἔγιναν
κατεβατά, ἔγιναν μεγαλοαναλύσεις, ἔγιναν τυπολατρεῖα, ἔγιναν θρησκεία, ξύλινος ψεύτικος λόγος, διδασκαλίες ποῦ ἐνῶ πρεσβεύουν δῆθεν τόν Χριστό, εἶναι ἀντίθετα απ' αὐτὰ ποῦ ὁ Χριστός εἶπε καί ἔδειξε. Τα λόγια του Χριστοῦ , ὁ τρόπος σκέψης καί ζωῆς , ἡ νοοτροπία τῆς ἀποτίναξη τοῦ ψεύτικου κόσμου καί μαζὶ μέ αὐτόν Αἴης τῆς λέπας ἔγιναν θρησκεία Καὶ ἔγιναν γιὰ πολλοὺς κατεστημένο, ρουτίνα, ἄχρωμος Καὶ νεκρός τυπικισμός, ἀναιμική Καὶ ἀσασπόνδυλη πίστη, χειρότερη Καὶ ἀπὸ τὴν ἀπιστία Γαῖα ἄλλους εἶναι ἕνα ἠρεμιστικό, ἕνα ἀναναλγητικό γιὰ τίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς Γάλλοι τὸν βλέπουν αἴαν ἀσφαλιστική ἑταιρεία ζωῆς αἰωνίου.

Ὅλα ὅμως Αὐτά ποιὰ σχέση ἔχουν μέ τὸν Χριστό Καὶ τὰ λόγια Του ;

Ἡ ἀπάθεια, ἡ ἀκινησίᾳ Καὶ ἡ μοιρολατρία μπορεί νά ἔχουν σχέση μέ τίς ἀνατολικές φιλοσοφίες, ἀστρονομική, ὅμως, εἶναι ἡ ἀπόσταση, ποὺ χωρίζει ἀπό τὰ λόγια τοῦ Γιὰ μεγάλου Ἐπαναστάτη, ποὺ «ἦρθε νά ὄχι νά φέρει εἰρήνη ἀλλὰ νά βάλει φωτιά Αὓτη γῆ» (Λουκ. ιβ΄ 49).

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὣς τό τέλος τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου, γιά ἐκείνους φυσικά ποὺ τό μελετοῦν σοβαρά , εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἐπανάσταση

Λέει ο Χριστός σύμφωνα μέ τό κατὰ Θωμᾶν ἀπόκρυφο Εὐαγγέλιο ποὺ βρέθηκε στήν συλλογή τῶν κειμένων τοῦ Νάγκ Χαμμάντι :

" Στάθηκα στὸ μέσον τοῦ κόσμου Καὶ φανερώθηκα ἐνσαρκωμένος σὲ αὐτούς. Τοῦς βρῆκα ὅλους μεθυσμένους Καὶ δὲν Θρᾷκα κανέναν διψασμένο. Ἡ ψυχή μου πόνεσε τοῦς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων διότι εἶναι τυφλοί στήν καρδιά τους Καὶ δὲν βλέπουν ὅτι ἄδειοι ἦρθαν στὸν κόσμο Καὶ ἄδειοι ζητοῦν νά ἀναχωρήσουν ἀπό τὸν κόσμο. Ἀλλὰ τώρα εἶναι μεθυσμένοι. Ὅταν ἀπαλλαχθούν ἀπὸ τό κρασί τους τότε θά μετανοήσουν " Τὸ Ἔργο του πάνω στὴν γῆ ποὺ ξεκίνησε ὅταν γεννήθηκε στὴν φάτνη τῆς Βηθλεέμ ἔφτασε στό τέλος του. Ὅτι εἶχε νά διδάξει καί νά πεῖ στοὺς ἀνθρώπους τὸ εἶπε, Εἶναι ο ΝΙΚΗΤΗΣ. Θυσιάστηκε γιὰ ἐμᾶς τοὺς ΤΙΠΟΤΕΝΙΟΥΣ καί μᾶς ἄνοιξε τόν δρόμο τῆς εὐτυχίας τῆς χαρᾶς καί τῆς ἀγάπης.
Μᾶς ἔδωσε τίς ὁδηγίες γιά νά βροῦμε τὴν Πύλη ποὺ ὁδηγεῖ στὴν Αἰώνια ζωή , στον πραγματικό κόσμο, πίσω, ἐκεῖ ὅπου ἀνήκουμε. Καὶ τό λέει καί αὐτό ὁ Χριστός , στὰ κείμενα ποὺ κρύψανε οἱ μεγαλοχριστιανοί - σκοταδιστές τόν 4ο αἰώνα μ.Χ.

"Εὐλογημένοι ὅσοι εἶναι μοναχικοί καί ἐκλεκτοὶ , διότι ἐσεῖς θά βρεῖτε τὴν βασιλεία. Διότι ἐσεῖς προέρχεστε ἀπὸ αὐτὴν καί θά ἐπιστρέψετε καί πάλι ἐκεῖ....Ἄν σᾶς ρωτήσουν ἀπὸ ποὺ προέρχεστε νά τοῦς πεῖτε : Ἔχουμε ἔλθει ἀπὸ τὸ φῶς , ἀπὸ τὸν τόπο ποὺ τό φῶς ἀπέκτησε ὕπαρξη μόνο του , ἐγκαταστάθηκε καί ἐμφανίστηκε μὲ τήν εἰκόνα του."

Νὰ λοιπόν ἡ ἀπόδειξη μέσα ἀπό τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι ἐρχόμαστε ἀπὸ τό φῶς , δέν εἴμαστε ἀπὸ ἐδῶ , ὁ κόσμος αὐτός εἶναι ξένος γιὰ ἐμᾶς , ἐχθρικός. Ὑπήρχαμε στον πραγματικό κόσμο , στὴν ἐπουράνια φωτεινή πατρίδα καί ἐρχόμαστε ἐδῶ, γιατί ἀποστατήσαμε κάποια στιγμήἀπὸ τόν Θεό.

Μὴν ξεχνᾶμε ὅτι ἔχουμε ἐξουσία νὰ μιλάμε στον Χριστό , καί νά τοῦ ζητᾶμε νὰ μᾶς πάρει τὰ βάρη. Μά πάνω απ ὅλα ὁ Χριστός περιμένει ἐκείνη τὴν κομβική στιγμή ποὺ θά ἀπορρίψει ὁ καθένας μας αύτό τὸν ψεύτικο κόσμο -τὴν φυλακή μας- θά τοῦ μιλήσουμε καὶ θά τοῦ ζητήσουμε ΜΟΝΟ την ἐλευθερία μας, μόνο τόν πραγματικό κόσμο "ΠΑΡΕ ΜΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ , ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΔΩ"...Μία δήλωση , μία ἐπιλογή. Πόσες φορές πρέπει νά ἀπογοητευτοῦμε γιὰ νὰ καταλάβουμε ὅτι στον κόσμο αὐτό , στὸ μαγαζί του Σαμαέλ Σατανά , εὐτυχία δέν ὑπάρχει ; Παρά μόνο πόνος, κακία καὶ ἀπογοήτευση. Οἱ ἄνθρωπο ἀπογοητεύονται, γιατί ἐλπίζουν σὲ ἀνθρώπους , ἐλπίζουν στήν εὕρεση τῆς εὐτυχίας, ξεχνῶντας ὅτι ζοῦν μέσα σὲ μία φυλακή καί εὐτυχία δέν ὑπάρχει μέσα σὲ καμία φυλακή.

Ἄς ἀναλογιστοῦμε ὅλα αὐτὰ ποὺ πέρασε ὁ Χριστός μας γιὰ ἐμᾶς ἄς προσπαθήσουμε (ἴσως) νὰ σκεφτοῦμε τὴν μοναξιά ποὺ ἕνωσε ἀνάμεσά μας καί ὕστερα ἄς σκεφτοῦμε ὁ καθένας καί ἡ καθεμία χωριστὰ : γιά πόσο ἀκόμη θά μείνουμε δοῦλοι του Γιαχβέ Σαμαέλ Σατανά ζῶντας.
μὲ τίς συνήθειες ποῦ ἐκεῖνος ἐπιβάλει ; Τίς συνήθειες ποῦ ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ να ἀπαρνηθοῦμε καί νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε στὸ ἀνηφορικό γεμᾶτο ἀναποδιές καί θλίψη μονοπάτι, ποῦ ὁδηγεῖ πίσω στον πραγματικό κόσμο τοῦ φωτός καί τῆς ζωῆς καί τῆς πραγματικής Ἐλευθερίας.



Ἦρθε στον κόσμο μας ὡς ξένος , ἔφυγε ὡς ξένος. Ἀπὸ τότε ποὺ ἦρθε ἔχουν περάσει περίπου 2000 καί κάτι χρόνια. Δυστυχῶς Ἀκόμη καί σήμερα παραμένει ἕνας ξένος στοὺς περισσότερους ἀνθρώπους. Ὁ Ἀναστημένος Χριστός ὅμως ὑπάρχει δίπλα στον καθένα καί τὴν καθεμία μας καί περιμένει νὰ τοῦ μιλήσει, νά θελήσει νὰ τόν γνωρίσει, νά θελήσει νά τόν ἐμπιστευτεῖ καί νά τόν ἀκολουθήσει, νὰ κάνει τὸ ἕνα βῆμα, ὥστε ἐκεῖνος νά κάνει τά ὑπόλοιπα καί νὰ τόν πάρει κοντά του στον πραγματικό κόσμο, μακριά καί ἔξω ἀπὸ αὐτὴν τήν κόλαση τους Σατανά.



Τὸ μεγαλύτερο γεγονός στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου αὑτοῦ, ἡ ἔλευση τοῦ Δημιουργοῦ μας , πέρασε δυστυχῶς, σχεδὸν ἀπαρατήρητο γιά τοῦς πολλοὺς. Καὶ ποὺ ἦρθε καὶ μᾶς μίλησε ; Η ζωή συνεχίζεται στον ψεύτικο κόσμο τοῦ Σαμαέλ σάν νά μὴν συνέβη τίποτα, πάλι στὸ ἴδιο μοτίβο. Οἱ πολλοί τυφλοί , δεμένοι μέ τόν κόσμο τῆς ὕλης τοῦ Σαμαέλ Σατανά , τὴν κόλαση. Πάλι λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἀκολουθοῦν τό στενό ἀνηφορικό δρομάκι. Λίγοι ζητοῦν τὴν γνώση, λίγοι θέλουν καί τολμοῦν νά γνωρίζουν τὴν ἀλήθεια. Λίγοι τολμοῦν νά πᾶνε ἐνάντια στό ρεῦμα ποῦ ἐπιβάλει ο Σαμαέλ Γιαχβέ. Λίγοι τρελοί καί ρομαντικοί, ὅπως καὶ τότε ἔτσι καί τώρα, ἔτσι καὶ πάντα.

κρατήστε προσωπική επαφή και επικοινωνία με τον Χριστό, γιατί όταν όλα καταρρεύσουν, Αυτός μόνο θα μας μείνει.

Οι Σατανικοί Ψαλμοί του Δαυίδ (Μέρος 2ο)

Οι Σατανικοί Ψαλμοί του Δαυίδ (Μέρος 2ο)

•  

FacebookTwitterMore

Πέμπτη, 08 Φεβρουάριος 2018 21:45

Όποιος καθίσει και διαβάσει του ψαλμούς μπορεί εύκολα να διακρίνει την έντονη θλίψη και στεναχώρια που αισθάνεται ο προσευχόμενος,

καθώς και τον μεγάλο φόβο του εξαιτίας των αναρίθμητων εχθρών που τον περιβάλλουν και τον επιβουλεύονται.

Το θέμα είναι ότι οι εχθροί στους οποίους αναφέρεται ο Δαυίδ, δεν είναι οι ασώματοι δαίμονες και κοσμοκράτορες τους σκότους του αιώνος τούτου, αλλά άνθρωποι με σάρκα και οστά. Με αυτό το θέμα θα ασχοληθώ στο άρθρο αυτό.

Πριν όμως αρχίσω να παραθέτω τα επίμαχα σημεία των ψαλμών, θέλω να διευκρινίσουμε κάτι. Όταν στα κείμενα της παλαιάς διαθήκης συναντάμε τον όρο "ψυχή" δεν εννοείται απαραίτητα η ψυχή, όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς σαν Χριστιανοί, το αθάνατο δηλαδή τμήμα του ανθρώπου. Η ψυχή τις περισσότερες φορές μεταφράζεται ως ζωή και για να μη νομίζετε ότι μιλάω αυθαίρετα, θα σας δείξω τι εννοώ με ένα παράδειγμα μέσα από τα λόγια του Χριστού.

Διαβάζουμε λοιπόν στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο: 
Ματθ. 10,39   ὁ εὑρὼν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ ἀπολέσας τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν.

Όποιος λοιπόν θυσιάσει την ζωή του για τον Χριστό θα κερδίσει την αιώνια ζωή. Αντίθετα εκείνος που θα αγαπήσει την ζωή σε αυτόν τον κόσμο και όσα του προσφέρονται, θα χάσει την πραγματική ζωή στη βασιλεία των ουρανών. Αν εδώ τον όρο ψυχή τον μεταφράσουμε ως ψυχή, τότε δεν βγαίνει νόημα, διότι πως είναι δυνατόν να χάσεις την ψυχή σου για τον Χριστό και να την σώσεις ταυτόχρονα; Αφού το ξεκαθαρίσαμε και αυτό, ας προχωρήσουμε στα αποσπάσματα εκείνα των ψαλμών, τα οποία αν και αποτελούν ένα μικρό τμήμα του συνόλου αρκούν για να καταλάβουμε ποιούς θεωρεί ο Δαυίδ ως εχθρούς.

Ψαλ. 3,2   Κύριε, τί ἐπληθύνθησαν οἱ θλίβοντές με; πολλοὶ ἐπανίστανται ἐπ᾿ ἐμέ·

Ψαλ. 3,2      Κυριε, εις πόσον αμέτρητον πλήθος έχουν αυξηθή αυτοί που με καταθλίβουν! Πολλοί έχουν και επαναστατήσει εναντίον μου.

Ψαλ. 3,7   οὐ φοβηθήσομαι ἀπὸ μυριάδων λαοῦ τῶν κύκλῳ συνεπιτιθεμένων μοι.

Ψαλ. 3,7      Δεν θα φοβηθώ από αναρίθμητα πλήθη εχθρικού λαού, που με έχουν περικυκλώσει και επιτίθενται εναντίον μου.

Ψαλ. 3,8   ἀνάστα, Κύριε, σῶσόν με, ὁ Θεός μου, ὅτι σὺ ἐπάταξας πάντας τοὺς ἐχθραίνοντάς μοι ματαίως, ὀδόντας ἁμαρτωλῶν συνέτριψας.

Ψαλ. 3,8      Σηκω επάνω, Κυριε, σώσε με, συ ο Θεός μου. Διότι έχεις συντρίψει όλους αυτούς, που με εχθρεύονται χωρίς λόγον και αιτίαν και συνέτριψες τα δόντια των αμαρτωλών.

 Σχόλιο: Διαβάζοντας μόνο τον στίχο 2 θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος ότι αναφέρεται σε δαίμονες που θλίβουν τον προσευχόμενο με τις επιθέσεις τους. Το πράγμα όμως ξεκαθαρίζει στους επόμενους δύο στίχους. Μιλαέι λοιπόν για τους επιτιθέμενους ως μυριάδες λαού. Βέβαια υπάρχουν και οι αφελείς που θα ισχυριστούν πως μιλάει για.....τον λαό των δαιμόνων. Οι πλέον δύσπιστοι θα σιωπήσουν με τον επόμενο στίχο. Γράφει ότι οι εχθροί επιτίθενται αδίκως και χωρίς αφορμή. Αν ήταν δαίμονες γιατί να το διευκρινίσει;  Μήπως οι δαίμονες περιμένουν να τους αδικήσουμε για να έχουν λόγο να επιτεθούν; Ταυτίζει, στο τέλος, τους εχθρούς με τους αμαρτωλούς των οποίων συνθλίβουν τα δόντια. Και μεταφορικά να το λέει, πόση φαντασία πρέπει να έχει κάποιος για να ισχυριστεί ότι εννοεί τα δόντια αμαρτωλών δαιμόνων και όχι ανθρώπων;

 Ψαλ. 9,6   ἐπετίμησας ἔθνεσι, καὶ ἀπώλετο ὁ ἀσεβής· τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐξήλειψας εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.

Ψαλ. 9,6      επετίμησες τα έθνη, και κατεστράφησαν οι ασεβείς. Το όνομά των, το έσβησες άπαξ δια παντός.

Ψαλ. 9,7   τοῦ ἐχθροῦ ἐξέλιπον αἱ ῥομφαῖαι εἰς τέλος, καὶ πόλεις καθεῖλες· ἀπώλετο τὸ μνημόσυνον αὐτοῦ μετ᾿ ἤχου,

Ψαλ. 9,7      Αι μεγάλαι σπάθαι του εχθρού αυτού κατεστράφησαν εξ ολοκλήρου· τας πόλεις κατεκρήμνισες και η ανάμνησίς του εξηφανίσθη μετά βοής.

 Σχόλιο: Ξανά, μιλάει για τα εχθρικά έθνη των ανθρώπων, εκτός κι αν οι δαίμονες χωρίζονται σε εθνικότητες και δεν το ξέρω. Τα ονόματα των εχθρών και η ανάμνηση τους, λέει, εξαφανίστηκαν. Προφανώς τους σκότωσαν για να γίνει αυτό. Οι δαίμονες ούτε θνητοί είναι, για να σφαγιαστούν, ούτε πόλεις έχουν για να κατακρημνισθούν.

Ψαλ. 37,13   καὶ ἐξεβιάζοντο οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχήν μου, καὶ οἱ ζητοῦντες τὰ κακά μοι ἐλάλησαν ματαιότητας, καὶ δολιότητας ὅλην τὴν ἡμέραν ἐμελέτησαν.

Ψαλ. 37,13      μου φέρονται με βιαιότητα και σκληρότητα εκείνοι οι οποίοι επιζητούν τον θάνατόν μου, εκείνοι που θέλουν την δυστυχίαν μου, ελάλησαν λόγους συκοφαντικούς εναντίον μου και καταστρώνουν δόλια σχέδια όλην την ημέραν.

Ψαλ. 37,14   ἐγὼ δὲ ὡσεὶ κωφὸς οὐκ ἤκουον καὶ ὡσεὶ ἄλαλος οὐκ ἀνοίγων τὸ στόμα αὐτοῦ·

Ψαλ. 37,14      Αλλά εγώ, ως εάν ήμην κωφός, δεν ήκουα όσα εκείνοι έλεγαν εναντίον μου. Ως εάν ήμουν βωβός και άλαλος, δεν απαντούσα καθόλου εις αυτούς.

Ψαλ. 37,17   ὅτι εἶπα· μήποτε ἐπιχαρῶσί μοι οἱ ἐχθροί μου· καὶ ἐν τῷ σαλευθῆναι πόδας μου ἐπ᾿ ἐμὲ ἐμεγαλοῤῥημόνησαν.

Ψαλ. 37,17      είπα από μέσα μου· μην επιτρέψης να δοκιμάσουν μοχθηράν χαράν εις βάρος μου οι εχθροί μου, ούτε να κομπορρημονούν, εάν με βλέπουν να τρικλίζω.

Ψαλ. 37,20   οἱ δὲ ἐχθροί μου ζῶσι καὶ κεκραταίωνται ὑπὲρ ἐμέ, καὶ ἐπληθύνθησαν οἱ μισοῦντές με ἀδίκως·

Ψαλ. 37,20     Οι εχθροί μου όμως ζουν και είναι ισχυρότεροί μου. Και αυτοί οι οποίοι με μισούν αδίκως έχουν πληθυνθή.

Ψαλ. 37,21   οἱ ἀνταποδιδόντες μοι κακὰ ἀντὶ ἀγαθῶν ἐνδιέβαλλόν με, ἐπεὶ κατεδίωκον ἀγαθωσύνην.

Ψαλ. 37,21      Αυτοί, οι οποίοι ανταποδίδουν εις εμέ κακόν αντί του καλού, που τους έκαμα, με διαβάλλουν, διότι εγώ θέλω πάντοτε το αγαθόν.

 Σχόλιο:  Ο προσευχόμενος εδώ ακούει συκοφαντίες από τους εχθρούς αλλά δείχνοντας υπομονή κάνει πως δεν ακούει και δεν τους αντιμιλά. Θα μπορούσαμε να πάρουμε την πιο ακραία περίπτωση και να δεχτούμε ότι ο Δαυίδ είχε φτάσει σε τέτοιο πνευματικό επίπεδο που άκουγε τους δαίμονες να του μιλάνε και να τον πειράζουν, οργανώνοντας δόλια σχέδια. Οι αμφιβολίες όμως σταματούν με τους στίχους 20 & 21. Ομολογεί ο Δαυίδ, ότι οι εχθροί του ζουν ακόμα και μάλιστα είναι ισχυρότεροι από αυτόν. Αν εννοούσε τους αθάνατους δαίμονες, γιατί δίνει έμφαση στο ότι ζουν οι εχθροί του; Γίνεται να πεθάνουν οι δαίμονες; Επίσης στον στίχο 21 παραπονιέται ότι οι εχθροί του, ενώ τους συμπεριφέρθηκε καλά, δεν του το ανταπέδωσαν (νοοτροπία δούναι και λαβείν) και θέλουν το κακό του. Και η εύλογη απορία, αν οι εχθροί ήταν δαίμονες, γιατί ο Δαυίδ περίμενε καλή συμπεριφορά εκ μέρους τους; Και πώς μπορούσε δηλαδή να τους ευεργετήσει, ώστε να περιμένει ανάλογη αντίδραση; Συμπεραίνουμε εκ του ασφαλούς, λοιπόν, ότι οι εχθροί είναι άνθρωποι οπότε και στη φράση "οι ζητούντες την ψυχήν μου" εννοείται η ζωή και όχι ή ψυχή.

 Ψαλ. 53,5   ὅτι ἀλλότριοι ἐπανέστησαν ἐπ᾿ ἐμὲ καὶ κραταιοὶ ἐζήτησαν τὴν ψυχήν μου καὶ οὐ προέθεντο τὸν Θεὸν ἐνώπιον αὐτῶν.

Ψαλ. 53,5    Διότι, άνθρωποι ξένοι επανεστάτησαν εναντίον μου, και ισχυροί επεδίωξαν να αφαιρέσουν την ζωήν μου και δεν έλαβον υπ' όψιν των τον δίκαιον Θεόν.

 Σχόλιο: Η λέξη "αλλότριοι" είναι αρκετή για να καταλάβουμε ότι εχθροί είναι κάποιοι ξένοι λαοί. Όπως είναι φυσικό σε μία επιδρομή οι επιτιθέμενοι δεν επιδιώκουν να πάρουν τις ψυχές των ανθρώπων, αλλά τις ζωές τους. 

 Ψαλ. 54,3   πρόσχες μοι καὶ εἰσάκουσόν μου. ἐλυπήθην ἐν τῇ ἀδολεσχίᾳ μου καὶ ἐταράχθην

Ψαλ. 54,3      Δώσε εις εμέ (Κύριε) προσοχήν και άκουσέ με. Η συνεχής σκέψις της καταστάσεως με έχει γεμίσει από λύπην.

Ψαλ. 54,4   ἀπὸ φωνῆς ἐχθροῦ καὶ ἀπὸ θλίψεως ἁμαρτωλοῦ, ὅτι ἐξέκλιναν ἐπ᾿ ἐμὲ ἀνομίαν καὶ ἐν ὀργῇ ἐνεκότουν μοι.

Ψαλ. 54,4      εταράχθην από τας κραυγάς των εχθρών μου, από την κατάθλιψιν που οι αμαρτωλοί ασκούν εναντίον μου. Διότι αυτοί έρριψαν εναντίον μου κάθε παρανομίαν και τρέφουν φοβερόν μίσος εναντίον μου.

Ψαλ. 54,5    ἡ καρδία μου ἐταράχθη ἐν ἐμοί, καὶ δειλία θανάτου ἐπέπεσεν ἐπ᾿ ἐμέ·

Ψαλ. 54,5       Η καρδία μου συνεταράχθη εντός μου.  Φόβος θανάτου έπεσεν επάνω μου.

 Σχόλιο: Όλη αυτή η θλίψη και στεναχώρια που οφείλεται στους εχθρούς κατέληξε να γίνει φόβος για τον θάνατο. Οι εχθροί επομένως είναι άνθρωποι που θέλουν την ζωή του προσευχομένου. Πουθενά δεν γίνεται αναφορά σε πνευματικό θάνατο από τους δαίμονες.

 Ψαλ. 62,10   αὐτοὶ δὲ εἰς μάτην ἐζήτησαν τὴν ψυχήν μου, εἰσελεύσονται εἰς τὰ κατώτατα τῆς γῆς·

Ψαλ. 62,10   Αυτοί δε που ματαίως προσπάθησαν να αφαιρέσουν την ζωήν μου, θα κατέλθουν εις τα βάθη της γης.

Ψαλ. 62,11   παραδοθήσονται εἰς χεῖρας ῥομφαίας, μερίδες ἀλωπέκων ἔσονται.

Ψαλ. 62,11      Θα παραδοθούν εις ρομφαίας, τα σώματά θα γίνουν τροφή για τις αλεπούδες.

 Σχόλιο: Οι εχθροί για μια ακόμη φορά είναι άνθρωποι, οι οποίοι σύμφωνα με τον Δαυίδ, δεν θα έχουν καλή τύχη αφού θα σκοτωθούν και θα καταλήξουν στον Άδη, στα βάθη της γης. Είναι αρκετά γλαφυρός, μάλιστα, λέγοντας ότι θα γίνουν οι αντίπαλοι "μερίδες αλωπέκων", τροφή για τις αλεπούδες. Έχετε δει καμιά αλεπού να τρώει κομματιασμένους δαίμονες; Προσωπικά δεν μου έχει τύχει.....

 Ψαλ. 70,4   ὁ Θεός μου, ῥῦσαί με ἐκ χειρὸς ἁμαρτωλοῦ, ἐκ χειρὸς παρανομοῦντος καὶ ἀδικοῦντος·

Ψαλ. 70,4      Ω Θεέ μου, γλύτωσέ με από τα χέρια του κάθε αμαρτωλού. Από τα χέρια εκείνων, οι οποίοι παραβαίνουν τον Νόμον σου και διαπράττουν αδικίες.

 Σχόλιο: Γλίτωσε μας από ανθρώπους αμαρτωλούς, αδίκους και παρανόμους. Καμιά αναφορά για δαίμονες. Στην Κυριακή προσευχή που μας έδωσε ο Χριστός όμως, λέμε "ρύσαι ημάς από του πονηρού" και "ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών". Βλέπετε την χαοτική διαφορά μεταξύ των δύο; Ο πονηρός διάβολος αναγνωρίζεται ως ο μόνος πραγματικός εχθρός, ενώ οι αμαρτωλοί είναι εκείνοι που πρέπει να συγχωρούμε λόγω και της δικής μας αμαρτωλότητας.

Ψαλ. 82,5   εἶπαν· δεῦτε καὶ ἐξολοθρεύσωμεν αὐτοὺς ἐξ ἔθνους, καὶ οὐ μὴ μνησθῇ τὸ ὄνομα Ἰσραὴλ ἔτι.

Ψαλ. 82,5      είπαν μεταξύ των· Ελάτε να τους εξολοθρεύσωμεν, ώστε να παύσουν να αποτελούν έθνος και κανείς να μην ενθυμήται πλέον το όνομα των Ισραηλιτών.

Ψαλ. 82,6   ὅτι ἐβουλεύσαντο ἐν ὁμονοίᾳ ἐπὶ τὸ αὐτό, κατὰ σοῦ διαθήκην διέθεντο

Ψαλ. 82,6     αυτοί από κοινού και με μίαν καρδίαν απεφάσισαν την καταστροφήν μας. Υπέγραψαν ένορκον συμφωνίαν εναντίον σου.

Ψαλ. 82,7   τὰ σκηνώματα τῶν Ἰδουμαίων καὶ οἱ Ἰσμαηλῖται, Μωὰβ καὶ οἱ Ἀγαρηνοί,

Ψαλ. 82,7      Αυτοί οι εχθροί μας είναι οι Ιδουμαίοι, οι Ισμαηλίται, οι Μωαβίται και οι Αγαρηνοί.

Ψαλ. 82,8   Γεβὰλ καὶ Ἀμμὼν καὶ Ἀμαλὴκ καὶ ἀλλόφυλοι μετὰ τῶν κατοικούντων Τύρον.

Ψαλ. 82,8     Οι της φυλής Γεβάλ και Αμμών και Αμαλήκ, οι Φιλισταίοι και οι κάτοικοι της Τυρου.

Ψαλ. 82,9   καὶ γὰρ καὶ Ἀσσοὺρ συμπαρεγένετο μετ᾿ αὐτῶν, ἐγενήθησαν εἰς ἀντίληψιν τοῖς υἱοῖς Λώτ. 

Ψαλ. 82,9     Αλλά και οι Ασσύριοι συνετάχθησαν και ήλθον με το μέρος αυτών. Εβοήθησαν τους απογόνους του Λωτ εναντίον μας.

Ψαλ. 82,10   ποίησον αὐτοῖς ὡς τῇ Μαδιὰμ καὶ τῷ Σισάρᾳ, ὡς τῷ Ἰαβεὶμ ἐν τῷ χειμάῤῥῳ Κεισών·

Ψαλ. 82,10      Πράξε εναντίον αυτών ο,τι άλλοτε έκαμες εναντίον των Μαδιανιτών, εναντίον του σκληρού στρατηγού των Σισάρα και του βασιλέως Ιαβείν εις τον χείμαρρον Κεισών.

Ψαλ. 82,11   ἐξωλοθρεύθησαν ἐν Ἀενδώρ, ἐγενήθησαν ὡσεὶ κόπρος τῇ γῇ.

Ψαλ. 82,11       Εκείνοι εξωλοθρεύθησαν εις Αενδώρ και τα σώματά των έγιναν κόπρος και λίπασμα της γης.

 Σχόλιο: Εδώ, επιτέλους, βλέπουμε ονομαστικά τα έθνη-φυλές, που οι Ισραηλίτες θεωρούν εχθρούς τους. Η επιθυμία τους, αναμενόμενη βέβαια, είναι να εξολοθρευτούν και να γίνουν......λίπασμα και κόπρος για τη γη. Πολύ πνευματικά λόγια βρε παιδάκι μου! Για όσους θεωρούν φυσιολογικά τα λόγια αυτά του Δαυίδ, σκεφτείτε το εξής: πώς θα σας φαινόταν να προσευχόμασταν εμείς οι Έλληνες στον Θεό και να του λέγαμε, "Θέε μου, γλίτωσε μας από τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Σκοπιανούς, τους Εβραίους που μας επιβουλεύονται και θέλουν το κακό μας! Αφάνισε τους με την οργή σου εν ριπή οφθαλμού και κατέκαψέ τους διότι εσύ είσαι ο  μόνος φιλεύσπλαχνος και δεν αφήνεις τα παιδιά σου να θλίβονται. Στρέψε το βλέμμα σου με ευμένεια και εξολόθρευσε όλους τους εχθρούς μας. Λύτρωσε μας από τον θάνατο." Όποιος έχει διαβάσει όλους τους ψαλμούς θα διαπιστώσει ότι αυτά που έγραψα παραπάνω αποτελούν μια ακριβή αντιστοιχία των προσευχών του Δαυίδ. Απλά προσάρμοσα τα λόγια με βάση τα δικά μας δεδομένα.

 Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται όσοι από τους υπόλοιπους ψαλμούς αναφέρονται στους εχθρούς των Ισραηλιτών. Τέλος, αναλογιστείτε και το εξής. Αν ο Δαυίδ σαν απειλή θεωρούσε τους δαίμονες, γιατί δεν μας το έλεγε ξεκάθαρα; Ήθελε να μιλάει αινιγματικά και αόριστα για να έρθουν μετά οι δήθεν διαβασμένοι θεολόγοι και υπερεγκέφαλοι να λένε, ότι θέλει φώτιση για να διαβάσεις ένα απλό κείμενο;

Θέλουμε μήπως την άδεια από κάποιους για να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας και να μην δεχόμαστε τις έτοιμες και φαντασμένες ερμηνείες ορισμένων; Σταματάω εδώ. Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω.

 Ajax Dragonkiller