Τὴν Βάρβαρον γάρ γλῶσσαν οὐκ ἐπαϊω

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνεs ἦσαν τόσο ὑπερήφανοι γιὰ τὴν γλῶσσα τουs ὥστε ἀρνοῦντο νὰ μιλήσουν βαρβαρικά.
<< Τὴν Βάρβαρον γάρ γλῶσσαν οὐκ ἐπαϊω >>

Γλῶσσαν ἐμὴν ἐθέρισε καὶ ἔσβεσεν Ἑλλάδα φωνὴ

<< Γλῶσσαν ἐμὴν ἐθέρισε καὶ ἔσβεσεν Ἑλλάδα φωνὴ >>

<< Ἡ φιλομήλα, λοιπὸν δὲν θρηνεῖ ποὺ τῆσ ἔκοψαν τὴν γλῶσσα ἀλλὰ γιὰ Ὅτι δὲν θὰ ἔχη φωνὴ γὶα νὰ ξαναμιλήση Ἑλληνικὰ>>

Δηλαδὴ <μὴ μοῦ ἀφανίσετε τὴν πόλη, ποὺ ὁμιλεῖ Ἑλληνικά.

<< Στὴν τραγωδία του <ΕΠΤΑ ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ > ὁ μεγάλοs μασ τραγικὸs ποιητὴs Αἰσχύλοs παρουσάζει κι αὐτὸσ τὸν Ἑτεοκλῆ νὰ παρακαλῆ τὸν Δία καὶ τὴν γῆ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν θηβῶν. Αὐτό ποὺ εἶναι ἄξιο θαυμασμοῦ ὅμωs εἶναι τὸ πῶσ ἐντάσσει τὴν γλῶσσα σ αὐτὴ τὴν ἔκκληση


<Μὴ μοι πόλιν πανώλεθρον ἐκθαμνίσητε δηάλωτον, Ἑλλάδοs φθόγγον χέουσαν>>


Δηλαδὴ <μὴ μοῦ ἀφανίσετε τὴν πόλη, ποὺ ὁμιλεῖ Ἑλληνικά.

Ἴσως εἶναι ὥρα νὰ διαβοῦμε τὸν Ρουβίκωνα

Ἴσως εἶναι ὥρα νὰ διαβοῦμε τὸν Ρουβίκωνα

ἡ ἑλληνικὴ κοινὴ Γνώμη εἶναι ἐξαγριωμένη καὶ τὴν προκλιτικότητα τῶν Σκοπεῖον καὶ τῆς Ἀλβανίας ποῦ μιλά για ....Τσαμουριά, καὶ τοῦ πίσω ἀπὸ τὴ Θράκη καὶ τὸ Αἰγαῖο... θὰ τους θυμίσουμε ὅτι ἡ κοινη γνώμη (καὶ κοινὴ γνώμη ἐννοοῦμαι τους Ἕλληνες ποῦ εἶναι ἕτοιμοι νὰ πολεμήσουν για τὴν πατρίδα, καὶ ὄχι για τὴν ἀριστερά ποῦ ὑπονομεύει ξεπερνῶντας ἀκόμη καὶ ἐκεῖνον τὸν Ζαχαριάδη ) ἡ κοινὴ γνώμη, λοιπὸν μισεῖ τους δισταγμούς, ἀπεχθάνεται τὰ τὰ πισωγυρίσματα τιμᾶ καὶ ἀκολουθεῖ τοῦ γενναῖους,

καὶ θὰ τὸν πληροφορήσουμε ὅτι ἡ ἄγρια ἀποδοκιμασίας της ἀριστεράς ἀπὸ ὅλο τὸ πολιτικό φάσμα εἶναι τὸ ποῖο ὑγιές φαινόμενο τοῦ τελευταῖου καιροῦ. Καὶ ὅτι ἡ ἐθνικὴ ἑνότητα εἶναι ἐξασφαλισμένη καὶ νὰ μὴν ἔχει τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία γι΄ αὐτὸ. Ἄλλωστε δίπλα καὶ πάνω ἀπὸ τὸ περιβόητο μουσουλμανικὸ τόξο περὶ του ὁποῖου πολὺς θόρυβος ἔγινε, ξεδιπλώνεται ἀνοργάνωτο ἴσως, ἀλλ΄ ὑπαρκτό καὶ πανίσχυρο τὸ ἑλληνικὸ καὶ χριστιανικὸ τόξο, μὲ τοῦς 300,000 Ἕλληνες της Ἀλβανίας , τοῦς 250,000 Ἕλληνες τῶν Σκοπίων τους 100,000 Ἕλληνες της Βουλγαρίας καὶ Ρουμανίας καὶ τους 500,000 Ποντίους της Ρωσίας.

Δηλαδὴ ὅλους ἐκείνους τους συμπατριῶτες καὶ ὀμόθρησκοὺς μας , για λογαριασμὸ τῶν ὁποῖων θὰ μπορούσαμε κὶ ἐμεῖς νὰ διαθέσουμε μερικὲς μεραρχίες νὰ τους σώσουμε ἀπὸ τὰ νύχια τῶν τυράννων καὶ νὰ τους ἐξασφαλίσουμε τὴ γῆ τους...

καὶ νὰ πούμε στους μακαντάσηδες τῶν Τιράνων , τῶν Σκοπίων καὶ της Ἄγκυρας, ὅτι ἄν θέλουν αὐτοὶ μία φορὰ νέο χάρτη στὴ βαλκανική καὶ στὸ Αἰγαῖο, ἔ, ἐμεῖς τὸν θέλουμε δέκα φορές. Καὶ γιὰ λόγους γεωγραφικοὺς, ἀφοῦ ἡ Μεγάλη Μακεδονία , αὐτὴ ποῦ γέννησε τὸν Μέγα Κωνσταντίνο καὶ τὸν Ἱουστινιανὸ ἦταν ἀνέκαθεν ἑλληνική, ἀλλὰ καὶ γιὰ λόγους πληθυσμιακούς ἀφοῦ στὰ ἐδάφη τους ζοῦν ἀλύτρωτοι συμπαγεῖς ἑλληνικοί πληθυσμοί.

Καὶ νὰ ποῦμε ὅτι εἴμαστε ἡ ἐμπροσθοφυλακή της Εὐρώπης σ΄ αὐτὴ τὴ Χερσόνησο, εἴμαστε ἡ βιτρίνα της Εὐρώπης, εἴμαστε ἡ μόνη χώρα μὲ πλούσια ἱστορία μὲ μία θρησκεία, μὲ μία γλῶσσα μὲ γνήσιο ἑλληνικὸ πληθυσμὸ, μὲ δυνατὸ Στρατὸ, καὶ προπαντὸς μὲ δημοκρατία καὶ ἐλευθερίες, κύριοι τῆς ἀριστερᾶς.

Ἐνῶ αὐτοὶ ἦσαν καὶ μένουν βάρβαροι, ἀπολίτιστοι, ἄθρησκοι, φτωχη, ἐπιρρεπεῖς στὸ ἔγκλημα, δοῦλοι του ὁλοκληρωτισμοῦ καὶ ἕτοιμοι νὰ βάλουν ἕνα μαχαίρι στὸ στὸ στόμα καὶ νὰ μιμηθοῦν τὰ κατορθώματα τῶν Ἀσιατῶν ἐπιδρομέων....

Ὁ ἡγέτης, λοιπὸν ἔχει ἀπὸ πίσω του ἕνα Ἔθνος ἑνωμένο καὶ ὀρεξάτο γιὰ... μεγάλο παιχνίδι.

Ἴσως ἡ χώρα μας νὰ βρίσκεται στὶς μέρες της γονιμότητας. Ἴσως εἶναι καὶ πάλι ἡ ὥρα τῶν γενναῖων... Ἴσως εἶναι ἡ στιγμὴ νὰ διαβοῦμε τὸν Ρουβίκωνα.....

Ὁ μῦθος του Φαέθωντα

Ὁ μῦθος του Φαέθωντα

Ὁ Φαέθοντας ποῦ τον λένε καὶ Φαέθωνα, ἦταν ἕνας ὡραῖος καὶ τολμηρός νέος ποῦ ζοῦσε με τὴ μητέρα του την Κλυμένη στὴ γῆ.

Θαύμαζε τον πατέρα του καὶ τὸ ὡραῖο του ἔργο καὶ πάντα ὀνειρευόταν νὰ βρεῖ μία εὐκαιρία νὰ πετάξει ψηλά στὸν οὐρανό με το ὁλόχρυσο ἅρμα του Ἥλιου. Μία μέρα ὁ Ἔπαφος, ὁ γιὸς του Δία καὶ της Ἰώς, της βασιλοπούλας του Ἀργοῖς, πρόσβαλε το γιὸ της Κλυμένης. Πολύ ὑπερηφανευόταν ὁ Ἔπαφος γιὰ την καταγωγή του καὶ γιὰ νὰ πειράξει τον Φαέθοντα, εἰπέ:

- Ψέμματα σου λέει ἡ μάνα σου. Δὲν εἶσαι γιὸς του Ἥλιου. Καὶ το χειρότερο εἶναι πῶς ποτέ δὲ θὰ μπορέσεις νὰ μάθεις ποιανοῦ θνητοῦ πατέρα εἶσαι γιὸς. Γιὰ τον νεαρό γιὸ της Κλυμένης η προσβολή ἦταν ἀβάστακτη. «Καλύτερα μία σαϊτιά στὸ στῆθος παρά τα λόγια ποῦ ἄκουσα», ψιθύρισε με πόνο κι ἀμέσως ἔτρεξε στὴ μητέρα του καὶ της εἶπε γιὰ τα προσβλητικά λόγια ποῦ του πέταξε ὁ Ἔπαφος.

- Δὲ θὰ το ‘χα ποτέ γιὰ ντροπή νὰ εἶμαι γιὸς ἑνὸς θνητοῦ.

Μὰ ντρέπομαι ἀφάνταστα στὴ σκέψη πῶς μ’ ἔχει κοροϊδέψει ἡ ἴδια μου ἡ μάνα.

- Παιδί μου, τι εἶναι αὐτὰ ποῦ λὲς! Μποροῦσα ἐγὼ ποτέ νὰ σε γελάσω;

Πήγαινε ἀπόψε κιόλας στὸ παλάτι του πατέρα σου, του Ἥλιου, γιὰ νὰ στὸ πεῖ καὶ μόνος του, νὰ μὴ στενοχωριέσαι, γιε μου.

Ἔτρεξε ὁ Φαέθοντας στὰ ὁλόχρυσα παλάτια του φωτεινοῦ θεοῦ καὶ μόλις βλέπει τον πατέρα του, του λέει:

- Ἥλιε λαμπρέ, πατέρα σ’ ἔλεγα πάντα, μὰ δὲν ξέρω ἄν πρέπει νὰ σε λέω ἔτσι κι ἀπὸ δῶ κι ἐμπρὸς. Καὶ του εἰπέ γιὰ την ὑποψία ποῦ σφηνώθηκε στὸ νοῦ του.

- Ποιός εἶναι αὐτὸς ποῦ σου ΄πε τέτοια λόγια; Καὶ θὰ τον κάψω ἀμέσως γιὰ νὰ δοῦν ὅλοι πώς δὲν μπορεῖ κανένας νὰ προσβάλλει το γιὸ του Ἥλιου!

- Δὲ θέλω νὰ τον κάψεις πατέρα, μὰ θέλω νὰ μου δώσεις ἀποδείξεις ποῦ θὰ βουλώσουν το στόμα αὐτουνοῦ του παλιό-Έπαφου.

- Χα, χα, χα, ἔκανε ὁ Ἥλιος, ὁ Ἔπαφος, ὁ χωρατατζῆς. Μὰ ἀξίζει νὰ σκᾶς γιὰ ἕνα ἀστεῖο του Ἔπαφου;

- Δὲν ἦταν ἀστεῖο, πατέρα. Μιλοῦσε σοβαρά. Δὲν μπορῶ πιὰ νὰ τον ξαναντικρίσω.

Καλύτερα νὰ χαθῶ γιὰ πάντα, παρά νὰ με χλευάζουνε και να μου λένε πῶς ποτέ δέ θὰ μπορέσω νὰ μάθω ποιανοῦ πατέρα εἶμαι γιὸς.

- Νὰ το φωνάζεις σ’ ὅλους πῶς εἶσαι γιὸς μου καὶ μάνα σου ἡ Κλυμένη. Αὐτό νὰ κάνεις.

- Ναὶ, ἀλλὰ ἐμένα ποῖος θὰ με πιστέψει;

- Καὶ τι μπορῶ νὰ κάνω γιὰ νὰ σε βοηθήσω; Λέει με πόνο ο Ἥλιος στὸ παιδί του.

- Ὁρκίσου πρῶτα πῶς θὰ μου κάνεις ὄπια χάρη σου ζητήσω.

- Δὲν πιστεύω πῶς ἀξίζει νὰ ὁρκιστῶ, μὰ σε βλέπω τόσο ταραγμένο καὶ γιὰ νὰ ἠρεμήσεις, ναὶ, στ’ οἰκίζομαι.

Ὁρκίζομαι στὰ ἱερὰ νερά της Στύγας πῶς θὰ κάνω ὅ,τι μου ζητήσεις. Καὶ τότε ὁ τολμηρός νέος εἶπε:

- Θέλω νὰ ὁδηγήσω μία μονάχα μέρα το ἅρμα σου μέσα ἀπ’ τον οὐράνιο δρόμο. - Ω! Τι μου ζήτησες, Φαέθοντα, παιδί μου! Οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Δίας, ποῦ εἶναι ὁ πιὸ δυνατός ἀπ’ ὅλους τους θεούς, δὲν μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει αὐτὸ το ἅρμα. Ό,τι ἄλλο θέλεις ζήτησέ μου. Μη μου γυρεύεις ὅμως το χαμό σου.

- Δὲ ζητῶ το χαμό μου. Νὰ πετάξω θέλω κι ὁρκίστηκες πῶς θὰ μ’ ἀφήσεις.

- Ναὶ, ὁρκίστηκα. Κι ἁπλῆ ὑπόσχεση νὰ εἶχα δώσει δὲ θὰ μποροῦσα νὰ την πάρω πίσω.

Πώς λοιπόν νὰ πάρω πίσω τον ὅρκο ποῦ ἔδωσα πάνω στὰ ἱερὰ νερά της Στύγας; Μὰ ἄλλο σου λέω.

Ἄλλαξε ἐσὺ αὐτὸ ποῦ ζητᾶς. Χιλιάδες εἶναι τα δῶρα ποῦ θὰ μποροῦσα νὰ σου κάνω κι ἐσὺ διάλεξες αὐτὸ ποῦ εἶναι ἡ καταστροφή σου καὶ το τέλος σου.

- Δὲν ἔχω τίποτ’ ἄλλο νὰ ζητήσω. Ἄν εἶμαι γιὸς σου δῶσε μου το ἅρμα νὰ πετάξω ψηλά στὸν οὐρανό, τον κόσμο νὰ φωτίσω κι ἥλιος νὰ γίνω, ἔστω καὶ μία μέρα μόνο. Κι ὑστέρα, αὐτὸ εἶναι σίγουρο, κανένας δὲ θὰ τολμήσει πιά νὰ με προσβάλει.

- Ἔχεις ὁρμὴ καὶ τόλμη, γιέ μου, μὰ εἶσαι παιδί καὶ θὰ χαθείς, καὶ εἶναι κρίμα. Στό λέω ξανά.

Δὲν εἶναι ἀργὰ. Ἄλλαξε γνώμη! Δὲ σ’ ἀκοῦνε αὐτὰ τ’ ἄλογα. Κατάλαβέ το!

Τέρατα απαίσια θα σε τρομάξουν και σαν λοξοδρομήσεις θα τελειώσουν ὅλα.

Μὰ ὁ Φαέθοντας ἔπεσε κλαίγοντας στὰ γόνατα του πατέρα του καὶ τον παρακαλοῦσε.

Κι ἐκεῖνος, που’χε δώσει ὅρκο ἱερὸ, κατάλαβε πώς δὲ μποροῦσε πιὰ νὰ κάνει τίποτ’ ἄλλο παρά μόνο νὰ συντρέξει, ἀλίμονο, στὸ χαμό του γιοῦ του.

Ἄν καὶ δὲν πίστευε πῶς ὑπάρχει τρόπος νὰ τον σώσει, πῆρε μία μαγική ἀλοιφή κι ἄλειψε ὅλο το σῶμα του παιδιοῦ του γιὰ νὰ μὴ μποροῦν νὰ του κάψουν οἱ φλόγες το κορμί κι ὕστερα, ἀπελπισμένος εἰπέ:

- Σφιχτά νὰ κρατᾶς τα χαλινάρια, μὴν καταλάβουν τ’ ἄλογα πῶς ἔχουν ἀδύναμο ἀναβάτη. Μὴ χρησιμοποιήσεις καθόλου το μαστίγιο καὶ τ’ ἀγριέψεις.

Ὁδήγησέ τα μέσα ἀπὸ τις ἀρματοτροχιές ποῦ θὰ δεῖς στὸν οὐρανό. Πρόσεχε ὅταν θ’ ἀνεβαίνεις, μὴ λοξοδρομήσεις καὶ χαθείς. Σὰν φτάσεις ψηλά, μὴν κοιτᾶς κάτω καὶ ζαλιστεῖς. Καὶ στὸν κατήφορο τράβα δυνατά τα χαλινάρια μὴν κατρακυλήσει το ἅρμα σου καὶ συντριβεῖ στῆ γῆ. Μά ἀνώφελα λόγια εἶναι ὅλα τοῦτα σου λέω. Ἄσε νὰ ὁδηγήσω ἐγὼ το ἅρμα. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ φωτίσουμε τὴ γῆ. Νὰ, ἡ Ἠῶ ἄνοιξε την πόρτα.

Γρήγορος ὅμως ὁ Φαέθοντας πηδάει στὸ ἅρμα, ἁρπάζει τα χαλινάρια καὶ τα τραβάει με δύναμη.

Ἀποχαιρετᾶ βιαστικά τον πατέρα του, ἐνῶ τ’ ἄλογα ἀνοίγουν τα λευκά φτερά τους κι ἀλαφροπατώντας βγαίνουν απ΄τη μεγάλη πύλη τῶν παλατιῶν του Ἥλιου. - Πού πᾶς, Φαέθοντα, παιδί μου! Φωνάζει τρέχοντας πίσω του ὁ ΄Ἥλιος. Φαέθοντα! γύρνα πίσω! θὰ χαθείς! Ἄχ, νιάτα, παράτολμα νιάτα! Πώς σας τραβάει το ἄγνωστο, το βάθος τ’ οὐρανοῦ, το φῶς του ἥλιου! Ω, πόσο εἶναι ἄδικο μία τέτοια τόλμη νὰ χαθεῖ μέσα στὸν κατασκότεινο Ἄδη! Φαέθοντα! Φαέθοντα! Μ’ ἀκοῦς; Γύρνα πίσω! Ἐκεῖνος ὅμως δὲν τον ἀκούει πιά. Τ΄ ἄλογα ἀρχίζουν ν’ ἀνεβαίνουν στὸν οὐρανὸ καὶ ἡ χαρά του δὲ λέγεται. Ὁ Ἔπαφος δὲ θὰ τολμήσει ποτέ νὰ τον ξαναπροσβάλει! Μὰ γι’ αὐτὸ δὲ νοιάζεται πιὰ. Γιὰ κάτι ἄλλο ποῦ ἔχει πιὸ μεγάλη ἀξία τον νοιάζει τώρα καθώς το φωτεινό ἅρμα ἀφήνει τὴ γῆ καὶ οἱ χρυσές ἀχτῖδες του ἥλιου χαρίζουν στὸν κόσμο φῶς, ζεστασιά, ζωή. «Ἀλήθεια, πόσο σπουδαῖο πρᾶγμα εἶναι νὰ μπορεῖς νὰ κάνεις το καλό», σκέφτεται ὁ Φαέθοντας.

«Αχ, ἄς γινόταν νὰ Ὁδηγοῦσα πιὸ συχνά αὐτὸ το ἅρμα!»

Ἀλλὰ μ’ αὐτὲς τις σκέψεις ὁ γιὸς του Ἥλιου ξεχάστηκε.. Τ΄ ἄλογα νιῶσαν ἀκυβέρνητα.

Κατάλαβαν πῶς το ἅρμα εἶναι πιὸ ἐλαφρὺ κι ἀρχίσαν νὰ τρέχουν καλπάζοντας καὶ βγῆκαν ἀπ’ το δρόμο τους.

Ἔχασε ὁ Φαέθοντας τις ἀρματοτροχιές ἀπὸ τα μάτια του καὶ τότε κατάλαβε τι κίνδυνος τον ἀπειλοῦσε.

Προσπάθησε ν’ ἀλλάξει την πορεία του, μὰ τ’ ἄλογα δὲν τον ἀκοῦν καὶ τρέχουν γιὰ το ἄγνωστο.

Ξαφνικά ἕνας τεράστιος σκορπιός σαλεύει στὸν οὐρανὸ.

Ὁ Φαέθοντας τα χάνει καὶ τρομαγμένος ἀφήνει τα χαλινάρια, κι αὐτὸ ἦταν ἡ ἀρχὴ του τέλους.

Τ΄ ἄλογα λεύτερα τρέχουν ὁποῦ θέλουν. Πότε κατεβαίνουν χαμηλά καὶ τότε ἡ γῆ ἁρπάζει φωτιά, πότε ἀνεβαίνουν ψηλά καὶ τότε πυρπολεῖται ὁ οὐρανός.

Ὁ παράτολμος νέος πνίγεται καθώς ἀναπνέει τον πυρωμένο ἀέρα. Τίποτα πιὰ δὲ μπορεῖ νὰ κάνει. Οὔτε το δρόμο ξέρει, οὔτε τ’ ἄλογά μπορεῖ νὰ δαμάσει. Μετανοεῖ πικρά ποῦ δὲν ἄκουσε τις συμβουλές του πατέρα του, μὰ εἶναι πιὰ πολύ ἀργά. Τώρα ὅλη ἡ πλάση εἶναι μία κόλαση. Ἡ γῆ κάτω καίγεται. Οἱ φλόγες τυλίγουν τον δίκορφο Παρνασσό. Πῆρε φωτιά ἤδη ἥ Ἴδη καὶ το ἰσκιωμένο Πήλιο.

Καίγεται ὁ δασωμένος Ἐλικώνας καὶ ὁ ψηλός Ταΰγετος. Πυρπολίζεται κι ὁ Καύκασος μ’ ὅλα τα δάση της Ἀσίας. Ἀφανίζονται πολιτείες και λαοί.

Ξεραίνονται οἱ πηγές καὶ τα ρυάκια, κι οἱ νύμφες τρέχουν νὰ κρυφτοῦν στὶς πιὸ βαθιές σπηλιές. Κοχλάζουν καὶ τα πιὸ μεγάλα ποτάμια, ἀκόμα κι αὐτὸς ὁ Νεῖλος κι ὁ Εὐφράτης. Ὅλη ἡ θάλασσα βράζει κι ἡ γῆ ξεραίνεται καὶ σχίζεται βαθιά, τόσο βαθιά ποῦ οι φλογερές αχτίδες του ήλιου φτάνουν και σ’ αυτόν τον κατασκότεινο Άδη.

Σηκώνεται τότε ἡ θεά Γῆ, ἡ μητέρα ὅλων καὶ βροντοφωνάζει στὸν Ὄλυμπο:

- Δία βασιλιά, ἐσὺ ποῦ κυβερνᾶς αὐτὸν τον κόσμο, δὲ βλέπεις τὴ φωτιά ποῦ τύλιξε τὴ γῆ!

Πρέπει νὰ χαθῶ κι ἐγὼ με τα ποτάμια καὶ τα ἰσκιωμένα δάση! Πρέπει νὰ χαθοῦν ὅλες οἱ φυλές τῶν ἀνθρώπων κι ὅ,τι ζωντανό τρέφεται στὰ χώματά μου! Θέλεις νὰ βασιλέψει πάλι το χάος το πρωταρχικό, κι ὅ,τι ἔγινε ὡς τώρα νὰ χαθεῖ: γῆ κι οὐρανός, θεοί καὶ ἄνθρωποι, ζωή κι ἀγάπη!

Δία τρανέ, κυρίαρχε του κόσμου, σῶσε τώρα τὴ γῆ ἀπ’ τὴ φωτιά, γιατί σε λίγο θὰ εἶναι πιά πολύ ἀργὰ. Καὶ ξαφνικά ξεπροβάλλει πάνω ἀπὸ ἕνα σύννεφο ὁ μεγάλος Δίας.

Καὶ σηκώνοντας το δεξί του χέρι, ἁμολάει μία ἀστραπή, ποῦ ἔσβησε ἀμέσως την πυρκαγιά σ’ ὁλόκληρη τὴ γῆ. Ὕστερα ρίχνει ἕναν κεραυνό ποῦ χτυπᾶ το ἅρμα του Φαέθοντα καί το κάνει συντρίμμια.

Σὰν πεφταστέρι τινάζεται ὁ γιὸς του Ἥλιου καὶ με τα μαλλιά νὰ φλέγονται πέφτει στὸν ποταμό Ἠριδανό στὴν ἄκρη του κόσμου.

Με ἀβάσταχτο πόνο οἱ θεές Ἑσπερίδες τρέξανε καὶ μάζεψαν τον νεκρό Φαέθοντα καὶ με κλάματα τον θάψανε στὴν ἀκροποταμιά.

Την ἄλλη μέρα ὁ λαμπερός Ἥλιος δὲ φάνηκε στὸν οὐρανό.

Θρηνοῦσε το γιὸ του ποῦ ἤθελε νὰ πετάξει ψηλά καὶ χάθηκε γιατί δὲν πίστεψε πῶς του ἔλειπε ἡ δύναμη νὰ το κάνει.

Μά ὁ μεγάλος θεός ἔχει καὶ μία κρυφή περηφάνεια. Ἄν ὁ Φαέθοντας πέθανε, ἡ ἀνάμνησή του θὰ μείνει γιὰ πάντα στὴν καρδιά τὠν ἀνθρώπων.

Ὁ θεός Ἥλιος ξέρει πῶς χάρη στοὺς τολμηρούς καὶ τους ἄφοβους ἔγινε ὅ,τι καλό ὑπάρχει σ’ αὐτὴ τὴ γῆ. Μὰ ἄν ὁ Ἥλιος ἄντεχε τον πόνο του, ἡ μάνα του Φαέθοντα θρηνοῦσε ἀπαρηγόρητα.

Σὰν τρελή ἔψαχνε νὰ βρεῖ το κουφάρι του γιοῦ της. Κάποτε βρῆκε τον τάφο του κι ἀπάνω ἐκεῖ ἔκλαψε ἀπελπισμένα. Οἱ κόρες της, οἱ Ἡλιάδες, οἱ ἀδελφὲς του Φαέθοντα, θρηνοῦσαν κι αὐτὲς με δάκρυα πικρά πλάϊ στὸν τάφο του ἀδερφοῦ τους κι ἐκεῖ κλαίγανε ἀτέλειωτα μερόνυχτα, ὥσπου οἱ θεοί τις λυπήθηκαν καὶ τις μεταμόρφωσαν σε ἰτιές.

Οἱ ἰτιές – Ἡλιάδες ρίζωσαν στὴν ἀκροποταμιά καὶ γεῖραν τα κλαδιά τους πάνω ἀπὸ τις ὄχθες του Ἡριδανούῦ γιὰ νὰ στάζουν τα δάκρυά τους στὸ ποτάμι. Κι εἶναι ἀπὸ τότε ποῦ αὐτὰ τα δέντρα ὀνομάζονται κλαίουσες ἰτιές.

Αὐτὸς εἶναι ὁ μῦθος του Φαέθοντα, του τολμηροῦ νέου ποῦ χάθηκε γιατί δὲν ἄκουσε τὴ συμβουλή του πατέρα του, του παντογνώστη Ἥλιου.

                        

Δείτε περισσότερες αντιδράσει

Σχό

Ἀρχαία Ἑλλάδα: Τα κυβεία, ἡ ὀστρακίνδα, το τάβλιον, οἱ ὀρτυγοκοπίες καὶ ἡ πόκα!

 Ἡ καθημερινότητα των ἀρχαίων Ἑλλήνων περιελάμβανε καὶ τον τζόγο με τον ὁποῖο οἱ πρόγονοί μας φαίνεται ἦταν παθιασμένοι.

Στὰ κυβεῖα ἡ κυβευτήρια, δηλαδή τις μπαρμπουτιέρες, χάνονταν περιουσίες στὰ ζάρια, ποῦ παίζονταν σε χώρους ποῦ σήμερα θὰ τους λέγαμε κακόφημους.

Το Ἱερὸ της Ἀθηνᾶς Σκιράδος στὴν Ἱερὰ ὁδὸ ἦταν ἕνα ἀπὸ τα πιὸ γνωστά σημεῖα συνάντησης γιὰ τους κυβευτές.

Τα ζάρια ἀνακαλύφθηκαν σύμφωνα με την παράδοση ἀπὸ τον ὁμηρικό ἥρωα Παλαμήδη, κατά τὴ διάρκεια της πολιορκίας της Τροίας.

Στόν Παλαμήδη ἀποδίδεται καὶ το παιχνίδι του διαγραμμισμοῦ, δηλαδή της ντάμας.

Τὸ μπαρμπούτι ἦταν δημοφιλές καὶ στηνόταν εὔκολα πάνω σε μία κουβέρτα, ἐνῶ ὁποιοσδήποτε μποροῦσε νὰ κουβαλάει τρία ζάρια χωρίς νὰ γίνεται ἀντιληπτός.

Οἱ παῖκτες προσπαθοῦσαν νὰ πετύχουν τὴ «ριξιᾶ της Ἀφροδίτης» καὶ νὰ ἀποφύγουν τὴ «ριξιᾶ του σκύλου», με την ὁποία ἔχαναν τα λεφτά τους.

Τα ζάρια δὲν τα ἔριχναν ποτέ με το χέρι, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ ἕνα ἀγγεῖο, το κήθιον. Γιὰ κάθε περίπτωση πάντως, οἱ κυβευτές εἶχαν καὶ τους προστάτες θεούς, τον Ἔρμή καὶ τον Πάνα.

Ὑπῆρχαν καὶ διάφορες ὀνομασίες γιὰ τις ζαριές, τις ὁποῖες παραθέτει ὁ Πολυδεύκης. Οἱ καλές ζαριές (ευκυβείν) καὶ οἱ κακές (δυσκυβείν).

H καλύτερη ζαριά 3Χ6, ὀνομαζόταν «μίδας» ἡ «Ἀφροδίτη» , λάλες ὀνομάζονταν «εὐδαίμων», «ἀντίτευχος» (εχθρός) , «δάκνων», «Λάκωνες», «Ἀργεῖος» κλπ.

Μερικές ἄλλες ὀνομασίες ταυτίζονταν με τις καλές ζαριές ὅπως «κύων» ή «Χίος» γιὰ τον ἄσσο, «κώος» γιὰ το ἕξι κλπ.

Τα παιδιά ἔπαιζαν καὶ αὐτὰ τυχερά παιχνίδια με ζάρια. Ὁ «Ἀστραγαλισμός» παιζόταν με κύβους ἡ «κόττα», δηλαδή ἀστράγαλοι (κότσια) μικρῶν μηρυκαστικῶν.

Τοποθετοῦσαν μέσα σε κύκλο τα κότσια καὶ τα χτυποῦσαν ἀπὸ κάποια ἀπόσταση. Ὅσα ἔβγαζαν με το χτύπημα ἕξω ἀπὸ τον κύκλο, τόσα κέρδιζαν.

Το ἴδιο παιχνίδι, ὅπως καὶ το παιχνίδι «μονά-ζυγά», παιζόταν με ξηρούς καρπούς, ἀμύγδαλα καὶ καρύδια.

Ὅταν ὑπῆρχαν στοιχήματα μετατρεπόταν αὐτομάτως σε τυχερό παιχνίδι.

Ὁ τζόγος καταγράφεται ἀπὸ τὴ μινωική ἐποχῆ.

Σε ἀνασκαφές ποῦ ἔγιναν στὸ ἀνάκτορο της Ζάκρου, βρέθηκαν δώδεκα πλακίδια ἀπὸ φαγεντιανή, ποῦ πάνω τους εἶχαν ἐπαναλαμβανόμενους γραπτούς χαρακτῆρες, μόνο ἀπὸ τὴ μία ὄψη.

Οἱ μελετητές ὑποστηρίζουν πῶς μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ἕνα παιχνίδι παρόμοιο με την πόκα.

Πάθος ὑπῆρχε φυσικά καὶ γιὰ τους ἀγῶνες ζώων.

Οἱ κοκορομαχίες, οἱ ἀγῶνες ὁρτυκιῶν (ὀρτυγοκοπία) καὶ τῶν σκύλων, συγκέντρωναν πολλά στοιχήματα.

Οἱ ἰδιοκτῆτες τους ἐκπαίδευαν τα ζῶα καθαρά γιὰ αὐτὸν τον σκοπό, δίνοντάς τους σκόρδο καὶ κρεμμύδι καὶ δένοντας στὰ πίσω νύχια των πετεινῶν μεταλλικά πλῆκτρα, ὥστε νὰ προκαλοῦν θανάσιμα τραύματα.

Ἕνα ἄλλο ἀρχαιοελληνικό παιχνίδι, ἡ τηλία, ἔφθασε ὡς τις μέρες μας ὡς τάβλι.

Στή ρωμαϊκή ἐποχῇ ἔγινε το παιχνίδι των «12 γραμμῶν», ἡ τάμπουλα καὶ στὸ Βυζάντιο ὀνομάστηκε τάβλιον.

Ἡ ὀστρακίνδα, το σημερινό κορόνα – γράμματα, παιζόταν με ἕνα ὄστρακο στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ στὴ ρωμαϊκή ἐποχῇ με νόμισμα.

Στή Ρώμη ὅταν τα τυχερά παιχνίδια ἐξελίχθηκαν σε κοινωνική μάστιγα, ἐλήφθησαν αὐστηρά μέτρα γιὰ τον περιορισμό τους, προφανῶς χωρίς ἐντυπωσιακό ἀποτέλεσμα.

Στὸ Βυζάντιο, τα περισσότερα ἀρχαιοελληνικά παιχνίδια προσωρινά χάθηκαν, ἀλλὰ τα ζάρια τα ἔριχναν με μανία ὁ Λέων Φωκᾶς, ἀδελφὸς του Νικηφόρου Φωκά, ὁ Ρωμανός Β’, γιὸς του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου καὶ ο Κωνσταντῖνος Η’.

    

Δείτε περισσότερες αντιδράσ

Σχ

Τὰ μυστήρια τῆς μεγάλης Θεάς Ρέας - Γῆς καὶ του Κρηταγενή Ἰδαίου Δία

Τα μυστήρια της μεγάλης Θεάς Ρέας - Γῆς καὶ του Κρηταγενή Ἰδαίου Δία

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΘΕΑΣ ΡΕΑΣ - ΓΗΣ

Στὰ μυστήρια αὐτὰ ἔπαιρναν μέρος οἱ Κουρήτες, ἱερεῖς ποῦ διακρίνονταν για τη σοφία τους. Τα μυστήρια ἑαυτά εἶχαν κάποια ὁμοιότητα με τα Ἐλευσίνας μυστήρια. Τον μειούμενο τον ὁδηγούσανε μέσα σ’ ἕνα σπήλαιο ὁποῦ ἔμενε ἔγκλειστος γιὰ διάστημα 27 συνολικά μέρες.

Ἀφιερωμένα στὴν παραγωγική δύναμη της φύσης, στὴν ἀνανεωτική δηλαδή φροντίδα της με την χαρακτηριστική ἰδιότητά της τὴ ζωή, εἶχαν σ’ αὐτὰ καθώς εἶναι ἑπόμενο, οἱ γυναῖκες ἀρχικὰ την προτεραιότητα στὶς μυήσεις καὶ στὶς τελετές. Τα Μυστήρια της Μεγάλης Μητέρας ἦταν διαχωρισμένα σε Μεγάλα καὶ Μικρά. Στὰ Μικρά ἔπρεπε νὰ προπαρασκευαστοῦν οἱ νέες γυναῖκες γιὰ νὰ καταστοῦν καθαρές καὶ ἁγνὲς σωματικά καὶ ψυχικά καὶ νὰ προχωρήσουν κατόπιν στὰ Μεγάλα Μυστήρια.

Στὰ Μικρά Μυστήρια διδάσκονταν οἱ παραδόσεις γύρω ἀπὸ τους Θεούς καὶ τους ἥρωες καὶ ἡ ἑρμηνεία τῶν συμβολισμῶν της κυριαρχίας της Μεγάλης Μητέρας, ἡ σχετική πάντοτε με τις φυσικές δυνάμεις καὶ ἰδιότητές της, στὴ γῆ, στῆ θάλασσα, στὸν ἀέρα καὶ στὴ φωτιά, ποῦ ἦταν συμβολικά ὁ ὄφις, ὁ ἰχθῦς, ἡ περιστερά καὶ ὁ λέων. Καὶ σ’ αὐτὰ γινόταν καὶ ἡ μύηση της κατασκευῆς του συμβολικοῦ μίτου της Ἀριάδνης, ποῦ σήμαινε το ὑφάδι της ζωῆς ἡ καὶ την παρθενική ζώνη.

Στὰ Μεγάλα Μυστήρια λειτουργοῦσαν βαθμοί μυστικῶν τελετουργιῶν πρὸς τὴ θεά των ὄφεων, ἡ ὁποία συμβόλιζε τὴ Μεγάλη Μητέρα Θεά.

Προκαταρτικοί της τελικῆς μυστηριακῆς ἱερουργίας ἦταν οἱ ἱεροί χοροί. Ἀλλὰ ἐκτὸς ἀπὸ αὐτούς γινόταν ἀκόμη συμβολικές λιτανεῖες ἱερειῶν καὶ ἱερέων, μυστικές συνεστιᾶσεις, λατρευτικές προσφορές καὶ θυσίες μέσα σε σπονδικές φιάλες καὶ ρυτά, ποῦ προσφέρονταν στὸ Ἱερὸ Δέντρο καὶ στὴ Στήλη του Διπλοῦ Πέλεκυ.

Ὁ Διπλός Πέλεκυς βρισκόταν πάντοτε στημένος στὸ κέντρο του ἱεροῦ, εἴτε Ἱερό Σπήλαιο ἦταν αὐτὸ ἡ Ναός, εἴτε Λαβύρινθος ἡ Αἴθουσα του Θρόνου, ναοῦ της λατρείας στὰ Μινωικά ἀνάκτορα, γιὰ νὰ φανερώνει την ἱερότητα καὶ το «ἄβατο» του μέρους αὐτοῦ.

Η μυστική ἱερουργία τῶν Μεγάλων Μυστηρίων της Μητέρας Θεάς, ἦταν μία τεχνική ἐπικοινωνίας καὶ ἐπαφῆς με τὴ Μεγάλη Θεά, γιὰ νὰ δέχονται οἱ μεμυημένες στὰ Μυστήριά της, γυναῖκες, τὴ Θεία Δωρεά της ἀπ’ εὐθείας ἀπὸ τὴ Μητέρα Ρέα.

Στὰ Κρητικά Μυστήρια γενικά, ἡ λειτουργική αὐτὴ τέχνη λεγόταν «ἱεροπραξία» γιὰ νὰ ξεχωρίζει ἀπὸ τις ἄλλες ἱερουργίες τους. Καὶ το Ἱερὸ Δέντρο το συνδεδεμένο με τὴ λατρεία της Θεάς Μητέρας, κάτω ἀπὸ το ὁποῖο βρισκόταν ὁ ναός της, ἦταν δρῦς στὶς κορυφές των ὀρέων καὶ ἡ ἐλιὰ στὰ χαμηλότερα μέρη.

Το δέντρο ὡς σύμβολο συμβόλιζε τὴ μητέρα ποῦ προσφέρει τον καρπό της ζωῆς.

Το σημαντικότερο μέρος της ἱεροπραξίας τῶν Μεγάλων Μυστηρίων, με τις ἑνωμένες δυνάμεις της Θεάς Μητέρας καὶ του Θείου συντρόφου της σε μία ἱερὴ ἕνωση, ἦταν ἡ ἀπόκτηση ἀπὸ τους μύστες του χρυσοῦ Διπλοῦ Πέλεκυ.

Σύμβολο της πνευματικῆς ἀθανασίας καὶ της σοφίας του Ἱεροῦ αὐτοῦ ζεύγους καὶ σύμβολο της ἑνωμένης δύναμής τους ἐπάνω στὴ γῆ, βρισκόταν πάντοτε στημένος στὸ κέντρο των ἱερῶν σπηλαίων, στὸ κέντρο ἐπίσης τῶν Λαβυρίνθων ἡ της Αἴθουσας του θρόνου. Καὶ στοὺς ἐσωτερικούς βαθμούς ὅλων τῶν τάξεων τῶν κρητικῶν μυστηρίων, εἶχε την ἴδια σημασία με τὴ Θεά τῶν ὄφεων, δηλαδή τὴ σημασία της συμβολικῆς καὶ οὐσιαστικῆς συνισταμένης στὴν πνευματική δημιουργική ἕνωση τῶν δύο δυνάμεων της Φύσεως, της παραγωγικῆς καὶ της γονιμοποιοῦ.

Καὶ αὐτὰ γιατί οἱ μύστες της Κρητομινωικής θρησκείας, γνώριζαν τους πνευματικούς νόμους, γνώριζαν ὅτι τίποτα δὲ μπορεῖ νὰ κατορθωθεῖ γιὰ την πνευματική ἀναγέννηση καὶ την πνευματική ἀπελευθέρωση τῶν ἀνθρώπων, χωρίς τὴ διπλή ἱερὴ ἕνωσή, με τις ἑνωμένες δυνάμεις της στὸν καρπό τους, στὸν θεό δηλαδή του πνευματικοῦ φωτός, ποῦ προσφέρεται σὰν Θεία Δωρεά γιὰ ἕναν τέτοιο σκοπό.

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΗΤΑΓΕΝΗ ΙΔΑΙΟΥ ΔΙΑ

Το Ἱερὸ Δέντρο καὶ το Ἱερὸ Σπήλαιο το διαδέχεται στὶς ἱερουργίες, ἡ λατρεία του Ἱεροῦ Λαβύρινθου με τον μέσα σ’ αὐτὸν Μινώταυρο. Του Λαβύρινθου, συμβολισμοῦ καθολοκληρίαν ὅμοιου με τα δύο πρῶτα ἱερὰ αὐτὰ σύμβολα της μητρικῆς λατρείας, ἀλλὰ ποῦ τονίζει ὅμως περισσότερο τον γονιμοποιό ἀρσενικό τύπο, με την παρουσία του Μινώταυρου μέσα σ’ αὐτὸν. Δίνει ἔτσι την προτεραιότητα στὶς ἱεροτελεστίες στὴ γονιμοποιό δύναμη της Φύσεως με τον ἀρσενικό τοῦτον τύπο, χωρίς νὰ παραμερίζει, την ἀπαραίτητη ἄλλωστε ἀναπαραγωγό δύναμή της, ποῦ συμβολίζει την Ἱερὴ Μητέρα.

Στοῦ Κρηταγενή Ἰδαίου Δία τα μυστήρια, λειτουργοῦσαν σε πρώτη τάξη τα Μυστήρια τῶν ἰδαίων Δακτύλων ἡ τα Κορυβαντικά. Τα Κορυβαντικά χαρακτήριζαν οἱ ἐξωτερικές τους τελετές στὶς ὁποῖες ἔπαιρναν μέρος ὅλοι οἱ μεμυημένοι τῶν πρώτων βαθμῶν, ποὺ παρασκευάζονταν γιὰ τις ἀνώτερες μυήσεις. Καὶ αὐτὸ γιατί λειτουργοῦσε καὶ ἄλλη τάξη των ἴδιων Μυστηρίων του Ἰδαίου Δία, Τα Λαβυρινθικά ἡ του ἱεροῦ Διπλοῦ Πέλεκυ.

Στήν τάξη αὐτὴ, στὶς ἱεροπραξίες της πρωτοστατοῦσαν οἱ ἄνδρες ἱερεῖς του Θεοῦ Δία, ὅπως στὰ Μυστήρια της Μεγάλης Μητέρας Ρέας - Γῆς, πρωτοστατοῦσαν οἱ ἱέρειές της, ἄν καὶ ὅπως προαναφέρθηκε καὶ στὶς δύο περιπτώσεις ἔπαιρναν μέρος γυναῖκες καὶ ἄνδρες.

Κατά τις μινωικές παραδόσεις, οἱ Ἰδαῖοι Δάκτυλοι, οἱ Κορύβαντες καὶ οἱ Κουρήτες, ἦταν οἱ συνοδοί της Ρέας στὸ νησί της Κρήτης καὶ οἱ προστάτες του νεαροῦ κούρου της Δία, γιατί αὐτοὶ τον ἀνέθρεψαν καὶ τον προστάτεψαν ἀπὸ νεογέννητο ἀκόμη.