ΠΛΑΤΩΝ

ΠΛΑΤΩΝ

Αθήνα

429 - 345 π.Χ.


ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟΥΣ ΣΟΦΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΚΟΙΝΕΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΕ
ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ

ΠΛΑΤΩΝ

ΠΛΑΤΩΝ

Αθήνα

429 - 345 π.Χ.


ΤΟ ΣΠΕΡΜΑ ΕΚΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΝΩΤΙΑΙΟ ΜΥΕΛΟ

ΠΛΑΤΩΝ

ΠΛΑΤΩΝ

Αθήνα

429 - 345 π.Χ.


ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΡΕΠΤΟ ΝΑ ΒΙΑΙΟΠΡΑΓΕΙ
ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ

ΠΛΑΤΩΝ

ΠΛΑΤΩΝ

Αθήνα

429 - 345 π.Χ.

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΝ ΜΕΝ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΘΕΙ

ΟΡΘΩΣ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΕΥΓΕΝΙΚΟ ΚΑΙ ΗΜΕΡΟ
ΠΛΑΣΜΑ, ΑΝ ΟΜΩΣ ΔΕ ΛΑΒΕΙ ΑΡΚΕΤΗ ΚΑΙ
ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΜΟΡΦΩΣΗ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΑΓΡΙΟ
ΖΩΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Τα ἀθάνατα Δελφικά παραγγέλματα καὶ ὁ τελευταῖος χρησμός της Ἐπανόδου του Ἀπόλλωνα

Τα ἀθάνατα Δελφικά παραγγέλματα καὶ ὁ τελευταῖος χρησμός της Ἐπανόδου του Ἀπόλλωνα

Τα ἀθάνατα δελφικά παραγγέλματα εἶναι περισσότερο ἐπίκαιρα ἀπὸ ποτέ, ἀφοῦ ἄν τα γνωρίζαμε καὶ τα εἴχαμε ὡς τρόπο ζωῆς τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ ποῦ ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ δὲν θὰ εἶχε συμβεῖ.

Γιὰ αὐτὸ φρόντισαν πρῶτα νὰ μας κάνουν ἀγράμματους, ἀμαθεῖς, καὶ ἐξοργιστικούς ἀπέναντι σε ὅσους ἤθελαν νὰ μας μάθουν κάτι. Καλόν εἶναι νὰ στραφοῦμε ξανά στὴν φιλοσοφία τῶν προγόνων μας καὶ στοὺς θησαυρούς της Ὀρθοδοξίας, πιστέψτε το θὰ εἴμαστε πιὸ κερδισμένοι ἀπὸ το νὰ παρακολουθοῦμε τούρκικα σήριαλ στὴν νεοταξίτικη ψευτορωμαίικη τηλεόρασή μας.


α) Ἕπου Θεῶ …. νὰ ἀκολουθηθείς τον Θεό

β) Νόμω πείθου…. νὰ εἶσαι νομοταγής

γ) Θεούς σέβου… νὰ σέβεσαι τους Θεούς

δ) Γονεῖς σέβου… νὰ σέβεσαι τους γονεῖς σου

ε) Ἡττῶ ὑπέρ δικαίου... νὰ μάχεσαι γιὰ το δίκαιο , το καλό, το σωστό, το χρήσιμο

στ) Γνῶθι μαθών… νὰ ἀποκτᾶς γνώση , νὰ γνωρίζεις ἀπὸ τις ἐμπειρίες

ζ) Ἀκούσεις νόει… νὰ ἀντιλαμβάνεσαι με τα μάτια του νοῦ

η) Σ' αὐτὸν ἵσχε… νὰ συγκρατεῖς τον ἑαυτὸ σου αὐτοέλεγχος , αὐτοπειθαρχία

θ)Φρονεῖ θνητά… νὰ «σκέφτεσαι»ι πάντα ὡς θνητός

ι) Ἐσίαν τίμα… νὰ τιμάς το σπίτι σου

ια) Ἆρχε σε αὐτοῦ… νὰ ἐξουσιάζεις τον εὐατό σου αὐτοπειθαρχία


ιβ) Φίλοις βοήθει… τον φίλο πάντα νὰ βοηθᾶς

ιγ) Θυμοῦ κράτει… νὰ συγκρατᾶς τον θυμό σου αὐτοπειθαρχία

ιδ) Φρόνησιν ἀσκεῖ... νὰ καλλιεργεῖς το φρόνημά σου

ιε) Πρόνοιαν τίμα... νὰ ἐκτιμᾶς την βοήθεια ἀπὸ ὅπου προέρχεται

ιστ) Ὅρκῳ μὴ χρῷ… νὰ μὴν δίδεις ὅρκο

ιζ) Φιλίαν ἀγάπα… την φιλία νὰ ἐπιδιώκεις

ιη) Παιδείας ἀντέχου… νὰ ὑπομένεις τις δυσκολίες της μόρφωσης

ιθ) Δόξαν δίωκε… νὰ ἐπιδιώκεις (την δόξα ή) νὰ μάθεις διαφορετικές γνῶμες

κ) Σοφίαν ζήτει… νὰ εἶσαι φιλομαθής φίλος της σοφίας

κα) Καλόν το λέγε… νὰ λέγεις το ὀρθό, το δίκαιο, την ἀλήθεια

κβ) Ψέγε μηδένα… μήν κατακρίνεις κανένα

κγ) Ἐπαίνει ἀρετὴ… νὰ ἐπαινεῖς την ἀρετή

κδ) Πρᾶττε δίκαια… νὰ εἶσαι δίκαιος στὰ ἔργα σου

κε) Φίλοις εὐνόει… νὰ εὐνοεῖς τις προσπάθειες τῶν φίλων

κστ) Ἐχθροὺς ἀμύνου... νὰ ἀμύνεσαι πάντα ἀπὸ τους ἐχθρούς σου

κζ) εὐγένειαν ἀσκεῖ… νὰ εἶσαι εὐγενικός

κη) Κακίας ἀπέχου... νὰ ἀπέχεις ἀπὸ κακίες

κθ) Κοινός γίνου… νὰ εἶσαι κοινωνικός

λ) Ἴδια φύλαττε… νὰ προστατεύεις τα δικά σου

λα) Ἀλλοτρίων ἀπέχου... νὰ ἀπέχεις ἀπὸ κακίες, δολοπλοκίες

λβ) Εὔφημος ἴσθι… νὰ εἶσαι ἤπιος χαρακτῆρας

λγ) Ἄκουε πάντα… νὰ ἀκοῦς τα πάντα

λδ) Φιλῶ χαρίζου… νὰ εἶσαι πάντα διαθέσιμος στοὺς φίλους σου

λε) Χρόνου φείδου... νὰ ἐκμεταλλεύεσαι τον χρόνο

λστ) Ὅρα το μέλλον... νὰ σκέφτεσαι το μέλλον σου

λζ) Ὕβριν μίσει… νὰ εἶσαι ἐχθρὸς της ὕβρεως

λη) Ἱκέτας αἰδού… νὰ ἔχεις ἠθικούς φόβους, φραγμούς

λθ) Υἱούς παίδευε… νὰ δώσεις μόρφωση στὰ παιδιά σου στοὺς γιούς σου

μ) Ἔχουν χαρίζου… νὰ χαρίζεις

μα) Δόλου φοβοῦ… νὰ ἀμύνεσαι ἀπὸ δολοπλοκίες καὶ φαύλους ἀνθρώπους

μβ) Εὐλόγει πάντας… νὰ μιλᾶς με ὡραῖο τρόπο

μγ) Φιλόσοφος γίνου… νὰ ἐπιδιώκεις την σοφία καὶ νὰ γίνεις φίλος της

μδ) Ὅσια κρίνε… δίκαια νὰ κρίνεις

με) Γνοῦς πρᾶττε... νὰ γνωρίζεις αὐτὸ ποῦ κάνεις, αὐτογνωσία

μστ) Φόνου ἀπέχου... νὰ μὴν φονεύσεις

μζ) Εὔχου δυνατά… νὰ εὔχεσαι ἀληθινά ὄχι προσποιητά

μη) Σοφοῖς χρῷ… νὰ δίδεις την σοφία σου στοὺς συνανθρώπους σου

μθ) Ἦθος δοκίμαζε... νὰ κάνεις αὐτοκριτική νὰ εἶσαι ἠθικὸς

ν) Λαβών ἀπόδος… ὅταν λαμβάνεις νὰ δίνεις

να) Ὑφορώ μηδένα... κανέναν νὰ μὴν ὑποβλέπεις

νβ) Τέχνη χρῷ... νὰ δίνεις την τέχνη σου γιὰ χρήση

νγ) Ο μέλλεις δός… νὰ δίνεις φροντίδα σε ὅσους ἔχουν την ἀνάγκη, ἐθελοντισμός

νδ) Εὐεργεσίας τίμα... νὰ τιμάς ὅσους σε εὐεργετοῦν

νε) Φθόνει μηδενί... κανέναν μὴν φθονεῖς ζηλεύεις ἡ νὰ θέλεις το κακό του

νστ) Φυλακήν πρόσεχε…νὰ εἶσαι προσεχτικός καὶ νὰ ἀποφεύγεις την παρανομία

νζ) Ὁμοίοις χρῷ... τους ὅμοιους σου νὰ δίνεις

νη) Διαβολήν μίσει… νὰ μὴν εἶσαι κακός νὰ ἀποφεύγεις την μοχθηρία

νθ) Δικαίως κτῶ… ὅτι ἀποκτᾶς νὰ το κάνεις τίμια

ξ) Αγάθους τίμα... νὰ ἐκτιμᾶς τις καλές πράξεις των ἄλλων

ξα) Κριτήν γνῶθι… νὰ γνωρίζεις ἐκεῖνον πού θὰ σε κρίνει

ξβ) Γάμους κράτει... νὰ σέβεσαι τον γάμο σου

ξγ) Τύχην νόμιζε… νὰ ἔχεις ὑπ ὄψιν το τυχαῖο ποῦ θὰ συμβεῖ πρόληψη

ξδ) Ἐγγύην φεῦγε... μὴν ἐγγυᾶσαι εὔκολα γιὰ κάτι ἡ κάποιον

ξε) Πᾶσι διαλέγου... νὰ μιλᾶς σε ὅλοις

ξστ) Ἐλπίδα αἴνει... νὰ δοξάζεις την ἐλπίδα

ξζ) Δαπανῶν ἄρχου... νὰ μὴν ὑπερβάλεις στὶς δαπάνες σου, ὄχι σπάταλος

ξη) Κτώμενος ἤδου… νὰ εὐχαριστιέσαι ὅταν ἀποκτᾶς με δίκαιο τρόπο

ξθ) Αἰσχύνην σέβου... αὐτοσεβασμός

ο) Χάριν ἐκτελεῖ... νὰ κάνεις χάρες με σύνεση

οα) Εὐτυχίαν εὔχου... νὰ εὐτυχεῖς νὰ βλέπεις θετικά την πορεία σου, αἰσιοδοξία

οβ) Τύχην στέργε… νὰ συμφωνεῖς με την τύχη σου

ογ) Ἀκούων ὅρα… ὅταν ἀκοῦς νὰ βλέπεις

οδ) Ἐργάζου κτητά… ὅταν ἐργάζεσαι ἀποκτᾶς ἐργατικότητα

οε) Ἔριν μίσει… νὰ μισεῖς τις φιλονικίες

οστ) Ὄνειδος ἔχθαιρε... νὰ ἐχθρεύεσαι την κατάκριση

οζ) Γλῶσσαν ἴσχε... νὰ συγκρατεῖς την γλῶσσα σου

οη) Ὕβριν ἀμύνου… νὰ μὴν ὑβρίζεις

οθ) Κρίνε δίκαια... νὰ εἶσαι δίκαιος στὴν κριτική σου


π) Χρώ χρήμασι... με σύνεση νὰ χρησιμοποιεῖς τα χρήματά σου ὄχι σπατάλες

πα) Ἀδωροδόκητος δοκίμαζε... νὰ μὴν δωροδοκεῖσαι - δωροδοκεῖς γιὰ προσωπικά ὀφέλη

πβ) Αἰτιῶ παρόντα… νὰ αἰτιολογεῖς ὅσα σου συμβαίνουν

πγ) Λέγε εἰδώς… νὰ διακρίνεις την ὁμιλία σου

πδ) Βίας μὴ ἔχου... νὰ ἀποφεύγεις νὰ εἶσαι βίαιος

πε) Ἀλύπως βίου... νὰ ἐπιδιώκεις νὰ ζεῖς χωρίς λῦπες

πστ) Ὁμιλεῖ πράως... νὰ εἶσαι ἤρεμος στὴν ὁμιλία

πζ) Φιλοφρόνει πᾶσιν... ὅλους νὰ τους ἀγαπᾶς

πη) Υἱοῖς μὴ καταθάρρει... μήν ἀποκαρδιώνεις τα παιδιά σου

πθ) Γλύττης ἆρχε... νὰ κυριαρχεῖς στὴν γλῶσσα σου

S) Σ' αὐτὸν εὖ ποιεῖ... νὰ κάνεις ὅτι καλύτερο διὰ τον εὐατό σου

Sα) Εὐπροσήγορος γίνου… νὰ παρηγορεῖς

Sβ) Ἀποκρίνουν ἐν καιρῷ… νὰ ἀφήνεις περιθώρια χρόνου πρὶν ἀποφασίσεις ὁριστικά

Sδ) Πρᾶττε ἀμετανοήτως... διὰ καλές πράξεις νὰ μὴν μετανιώνεις

Sε) Ἁμαρτάνων μετανόει... νὰ μετανοεῖς γιὰ τις ἀνομίες σου

Sστ) Ὀφθαλμοῦ κράτει... νὰ ἐλέγχεις ὅτι βλέπεις, ὄχι ἡδονοβλεψίες

Sζ) Βολεύου χρήσιμα... με καλό τρόπο νὰ ἐπιβιώνεις

Sη) Ἐπιτέλει συντόμως... νὰ πληρώνεις ἀμέσως

Sθ) Φιλίαν φύλαττε... νὰ κρατᾶς καὶ διαφυλάτεις την φιλία σου

ρ) Εὐγνώμων γίνου... νὰ εὐγνωμονεῖς τους εὐεργέτας σου

ρα) Ὁμόνοιαν δίωκε... νὰ ἐπιδιώκεις την ὁμόνοια

ρβ) Ἄρρητα μὴ λέγε... τα μυστικά μὴν ἀποκαλύπτεις προδίδεις

ργ) Το κρατοῦν φοβοῦ… νὰ σέβεσαι τον ἀνώτερο

ρδ) Καιρόν προσδέχου... νὰ δέχεσαι τον χρόνο

ρε) Ἔχθρας διάλυε… νὰ διαλύεις ἐχθρότητες

ρστ) Γῆρας προσδέχου... νὰ δέχεσαι τα γηρατειά

ρζ) Ἐπὶ ρώμη μή καυχῶ… μὴ καυχιέσαι γιὰ τὴ δύναμη σου

ρη) Εὐφημίαν ἀσκεῖ… νὰ ἔχεις τιμή στὴν κοινωνία

ρθ) Ἀπέχθειαν φεῦγε... την κακία νὰ ἀποφεύγεις

ρι) Πλούτη δικαίως... νὰ πλουτίζεις με δίκαιο τρόπο

ρια) Δόξαν μὴ λεῖπε… νὰ μὴν ὑποτιμᾶς την δόξα

ριβ) Κακίαν μίσει… την κακία νὰ ἀποφεύγεις

ριγ) Κινδύνευε φρονύμως… με σύνεση καὶ λογική νὰ κινδυνεύεις

ριδ) Χρησμούς θαύμασε… νὰ ἐκτιμᾶς τους χρησμούς ποῦ σου δίνουν

ριε) Οὖς τρέφεις ἀγάπα... νὰ ἀγαπᾶς την οἰκογένειά σου

ριστ) Ἀπόντι μὴ μάχου... τον ἀπόντα μὴ μάχεσαι μὴν κακολογεῖς

ριζ) Πρεσβύτερον αἱδοῦ… νὰ σέβεσαι τον ἀνωτέρω σε ἡλικία βαθμό

ριη) Νεώτερον δίδασκε… νὰ μεταδίδεις την γνώση στοὺς νεότερους εἰς την ἡλικία

ριθ) Πλούτῳ ἀπίστει… μὴν ἔχεις «θεό» τον πλοῦτο

ρκ) Σε αὐτὸν αἰδοῦ... νὰ εἶσαι σεμνός ὄχι δοῦλος τῶν παθών σου

ρκα) Μὴ ἆρχε ὑβρίζων... μήν διακατέχεσαι ἀπὸ ὕβρεις

ρκβ) Προγόνου στεφάνου... νὰ τιμάς τους προγόνους σου

ρκγ) Ἐπὶ νεκρω μὴ γέλα... νὰ σέβεσαι τους νεκρούς

ρκδ) Ἀτυχούντι συνάχθου... ἑνωμένος με ἄτυχο νὰ εἶσαι, νὰ παίρνεις το μέρος του ἀδυνάτου

ρκε) Χαρίζου ευλαβώς… λογικά και με σέβας να χαρίζεις

ρκστ) Ἐξ' εὐγενῶν γέννα… νὰ προσπαθεῖς νὰ συγγενεύσεις με καλούς ἀνθρώπους

ρκζ) Ἐπαγγέλου μηδενί… μὴ διατάζεις κανένα

ρκη) Τύχη μὴ πίστευε… μὴν εἶσαι ἕρμαιο της τύχης σου τυχοδιώκτης

ρκθ) Τελεύτα ἄλυπος… νὰ ἐπιβιώνεις χωρίς λῦπες

ρκλ) Μέτρον ἄριστον… ὅτι κάνεις νὰ το κάνεις με μέτρο ἄνευ ἀκροτήτων

ρλα) Ἀδικείαν μίσει... νὰ μισεῖς την ἀδικία

ρλβ) Εὐσέβειαν φύλαττε... νὰ εἶσαι εὐσεβής

ρλγ) Ἡδονῆς κραττεῖν... νὰ μή εἶσαι ἡδονολάτρης, ἠθικοί φραγμοί ὅρια αὐτοέλεγχος

ρλδ) Βίαν μηδέν πράττειν… νὰ μὴ εἶσαι ὑπερβολικά βίαιος σε τίποτα

ρλε) Τέκνα παιδεύειν… μάθε στὰ παιδιά σου την ἀληθινή ζωή ἀπὸ νωρίς

ρλστ) Μὴ θρασύνου… νὰ μὴ ν εἶσαι θρασύς

ρλζ) Νόμοις πείθου… νὰ εἶσαι νομοταγής πολίτης

ρλη) Μελέτει το πᾶν… νὰ μελετᾶς τα πάντα

ρλθ) Γαμεῖν μέλλον καιρόν γνῶθι… νὰ παντρεύεσαι την κατάλληλη στιγμή

ρμ) Μὴ ἐπὶ παντί λύπου… μὴν λυπᾶσαι γιὰ κάθε τι

ρμα) Πίνων αρμόζες… ὅταν πίνεις νὰ εἶσαι συγκρατημένος , ἡ μέθη εἶναι ὕβρη

ρμβ) Πέρας ἐπιτελεῖ μὴ ἀποδειλιῶν... μὴν διστάζεις νὰ τελειώσεις ὅτι ἄρχισες

ρμγ) Το συμφέρον θηρώ... νὰ κυνηγᾶς το καλό σου

ρμδ) Θνῆσκε ὑπὲρ Πατρίδος... νὰ πεθαίνεις διὰ την πατρίδα σου ὅταν χρειασθεῖ

ρμε) Τῷ βίῳ μάχου... ἡ ζωή εἶναι διαρκής ἀγῶνας μάχη

ρμστ) Εὖ πάσχε θνητός... νὰ ὑπομένεις ὅτι συμβεῖ, εἶσαι θνητός

ρμζ) Παῖς ὤν κόσμιος ἴσθι, ἡβῶν εγκρατής ,μέσος δίκαιος, πρεσβύτερος σοφός…

παιδί νὰ εἶσαι κόσμιος, ἔφηβος ἐγκρατής ,ἄνδρας δίκαιος, γέροντας σοφός


Ο τελευταῖος χρησμός ποῦ δόθηκε ἀπὸ το Μαντεῖο των Δελφῶν, διά στόματος Πυθίας,μιλᾶ γιὰ την ἐπανόδῳ καὶ την ἐξαπλώση του Ἑλληνικοῦ Πνεύματος..

«Έστ' ἦμαρ ὅτε Φοῖβος πάλιν ἐλεύσεται καί ἐς ἀεί ἔσεται».

Δηλαδή:
«Θὰ ἔρθει ἡμέρα ποὺ ὁ Φοῖβος (Ἀπόλλων) θὰ ἐπιστρέψει καὶ θὰ μείνει γιὰ πάντα». -

Ὁ ἄγνωστος Ἱαπετός

Ὁ ἄγνωστος Ἱαπετός

Ὁ Ἱαπετός ἦταν ἕνας ἀπὸ τους ἕξι γηραιότερους Τιτᾶνες, γιὸς του Οὐρανοῦ καὶ της Γαίας. Σύμφωνα με την μυθολογία (Ἡσίοδος «Θεογονία») ὁ Οὐρανός κάθε βράδυ κατέβαινε στὴν γῆ καὶ ζευγάρωνε με την Γαῖα, ἀλλὰ ὅλως παραδόξως μισοῦσε τους ἀπογόνους τους ὁποίους ἔτικτε ἡ σύντροφός του.

Ἔτσι κάποια στιγμή ἄρχισε νὰ φυλακίζει τους νεότερους ἐξ’ αἰτῶν στὰ Τάρταρα, γεγονός ποῦ προξένησε πόνο καὶ ὀργὴ στὴν Γαῖα, ἡ ὁποία ἀφοῦ κατασκεύασε δρεπάνι ἀπὸ πυριτόλιθο ζήτησε ἀπὸ τους γιούς της νὰ εὐνουχίσουν τον Οὐρανό καὶ νὰ πετάξουν τα γεννητικά του ὄργανα στὴν θάλασσα.

Ὁ Κρόνος ὡς πλέον φιλόδοξος ἀποδέχθηκε την παράκληση της μητέρας του καὶ μαζί με τα ἀδέρφια του συνωμότησαν ἐναντίον του πατέρα τους, προετοιμάζοντας ἐνέδρα, ἐνῶ ἐπρόκειτο νὰ ξαπλώσει με τὴ Γαῖα. Συγκεκριμένα ὁ Ἱαπετός, ὁ Κρεῖος (ἡ Κριός) ὁ Κοίος καὶ ο Ὑπερίων τοποθετήθηκαν στὶς τέσσερις γωνίες του κόσμου, ὅπου ἀφοῦ συνέλαβαν τον Οὐρανό, τον ἀκινητοποίησαν, ἐνῶ ὁ Κρόνος κρυμμένος στὸ κέντρο, τον εὐνούχισε με το δρεπάνι καὶ πέταξε τα γεννητικά του ὄργανα στὴν θάλασσα. Ἀπὸ το αἷμα ποῦ διασκορπίσθηκε στὴν γῆ, γεννήθηκαν οἱ Γίγαντες, οἱ Ἐρινύες, οἱ Μελιάδες (Νύμφες) καὶ οἱ Τελχίνες (δαίμονες) ἐνῶ ἀπὸ τους ὄρχεις του ποῦ ἔπεσαν στὴν θάλασσα γεννήθηκε ἡ Ἀφροδίτη.

Σε αὐτὸν τον μῦθο, ὁ Ἱαπετός καὶ οἱ τρεῖς ἀδελφοί ἀντιπροσωπεύουν τους τέσσερεις κοσμικούς πυλῶνες ποῦ ἐμφανίζονται στὴν Κοσμογονία καὶ οἱ ὁποῖοι τηροῦν χωριστά τον οὐρανὸ ἀπὸ την γῆ. Ὁ Ἱαπετός χωρίς ἀμφιβολία ἦταν ὁ πυλῶνας της Δύσης, θέση την ὁποία ἀργότερα ἀνέλαβε ὁ γιὸς του Ἄτλαντας.

Ὁ Ἱαπετός μπορεῖ ἐπίσης νὰ θεωρηθεῖ ὡς ὁ Τιτάνας θεός της «θνητῆς ζωῆς». Ὄντως, οἱ γιοὶ του Προμηθέας καὶ Ἐπιμηθέας ἐμφανίζονται ὡς δημιουργοί της ἀνθρωπότητας καὶ ἄλλων θνητῶν πλασμάτων.

Οἱ Τιτᾶνες τελικά καθαιρέθηκαν ἀπὸ το Δία καὶ ρίχθηκαν στὸ λάκκο των Ταρτάρων, τα ὁποία ὁ Ἡσίοδος περιγράφει ὡς κενό το ὁποῖο βρίσκεται κάτω ἀπὸ τα θεμέλια του σύμπαντος, ὅπου γῆ, οὐρανός καὶ θάλασσα ἔχουν τις ρίζες τους. Σε αὐτὸ το σημεῖο ἀπὸ κοσμολογικῆς ἀπόψεως, οἱ Τιτᾶνες μετετράπησαν ἀπὸ κάτοχοι του οὐρανοῦ, σε κάτοχοι ὁλόκληρου του Κόσμου. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο καὶ τον Αἰσχύλο (στὸ χαμένο ἔργο Προμηθέας Ἀδέσμευτος) οἱ Τιτᾶνες τελικά ἀπελευθερώθηκαν ἀπὸ τον λάκκο μετά ἀπὸ ἐπιείκεια του Δία.


Σύμφωνα με τον Ἀπολλόδωρο ὁ Ἱαπετός παντρεύτηκε την Ἀσία (κόρη του ἀδελφοῦ του Ὠκεανοῦ) ἡ ὁποία γέννησε τον Ἄτλαντα, τον Προμηθέα, τον Ἐπιμηθέα καὶ τον Μενοίτιο ὁ ὁποῖος σφαγιάσθηκε ἀπὸ τον Δία, κατά τον πόλεμο ἐναντίον τῶν Τιτάνων καὶ πετάχτηκε στὰ Τάρταρα. Ἄλλες ἀναφορές θέλουν ὡς σύζυγο του Ἱαπετού την Κλυμένη ἡ ὁποία ἦταν ἐπίσης κόρη του Ὠκεανοῦ, ἐνῶ ἄλλες ἀναφέρουν ὡς συζύγους την Τηθίδα, την Ἀσοπίδα καὶ την Λιβύη

Ὁ εὐνουχισμός του Οὐρανοῦ ἀπὸ τον Κρόνο_τοιχογραφία των Giorgio Vasari & Cristofano Gherardi_1560 _Sala di Cosimo I_Palazzo Vecchio

Ὁ Ὑγίνος ὁ ὁποῖος συγχέει τους Τιτᾶνες με τους Γίγαντες, ἐντάσσει τον Ἱαπετό στοὺς Γίγαντες καὶ τον θεωρεῖ γιό του Τάρταρου. Σύμφωνα με τον Ὅμηρο ὁ Ἱαπετός φυλακίστηκε μαζί με τον Κρόνο στὰ Τάρταρα καὶ ὅ Σίλιος ὁ Ἰταλικός το συσχετίζει με το γεγονός ὅτι ἐτάφη στὴν Ἱναρίμη (σημερινή νῆσος Ἵσκια στὴν Ἰταλία). Ὄντας πατέρας του Προμηθέα, θεωρεῖτο ἀπὸ τους ἀρχαίους Ἕλληνες ὡς πρόγονος του ἀνθρώπινου γένους. Οἱ ἀπόγονοί του Προμηθέας, Ἄτλαντας κ.ά πολλές φορές ἀναφέρονται με τα πατρωνυμικά τους ὀνόματα ὡς Ἱαπετίδαι, ἡ Ἱαπετονίδαι. (Ἡσιόδου «Θεογονία» 528, Ὀβίδιος «Μεταμορφώσεις» iv 631, Πινδάρου «Ὠδές» ix 59).

Ὁ Ἱαπετός ἴσως ὑπῆρξε ὁ Τιτᾶνας ὁ ὁποῖος ἦταν ὑπεύθυνος νὰ ἀποδίδει στοὺς θνητούς την πεπερασμένη μοῖρα τους. Ὅπως οἱ ἀδελφοί του, ἦταν ὁ θεός του χρόνου, ὁ μεγάλος θόλος του οὐρανοῦ ποῦ μετροῦσε τον χρόνο. Περιγράφεται δὲ ἀπὸ τον Ὅμηρο ὡς ἕνας ἀπὸ τους πλέον καταστροφικούς Τιτᾶνες, καθήμενος δίπλα στὸν Κρόνο στὰ βάθη του λάκκου Τάρταρου.

Στόν Ἱαπετό καὶ την Κλυμένη θὰ μποροῦσαν νὰ ἀποδοθοῦν πολλές θεϊκές ἁρμοδιότητες. Ὡς θεός της θνησιμότητας, ὁ Ἱαπετός εἶναι «μέσο διάτρησης» (ἀπὸ την λέξη ἱαπτώ) ἡ ὁ θεός του βίαιου θανάτου. Ἡ σύζυγός του Κλυμένη, ὑπὸ αὐτὴν την ἐννοίᾳ, θὰ ἦταν μία Χθόνια θεά (Κάτω Κόσμου) καὶ πράγματι ἡ ἀρσενική μορφή του ὀνόματός της «Κλύμενος» συνήθως ἀναφέρεται ὡς εὐφημιστικός τίτλος του θεοῦ Ἄδη.

Ὁ Ἱαπετός καὶ ἡ Κλυμένη θὰ μποροῦσαν νὰ εἶναι θεοί της κατασκευῆς. Ἡ ὀνομασία Ἱαπετός ἡ διατρυπῶν, ἐπὶ παραδείγματι παραπέμπει σε δόρυ, ἕνα ἀντικείμενο ποῦ κατασκευάζεται. Ἡ Κλυμένη ἀπὸ την ἄλλῃ πλευρά, μοιράζεται το ὄνομα της με τον τεχνίτη – θεό Ἥφαιστο, ὁ ὁποῖος εἶχε το προσωνύμιο Κλύμενος στὴν ὁμηρική ποίηση.

Οἵ δυνάμεις της θνησιμότητας καὶ δεξιοτεχνίας, ἐμφανίζονται στοὺς χαρακτῆρες τῶν γιῶν του

Ἱαπετού, τους Προμηθέα καὶ Ἑπιμηθέα, θεότητες οἱ ὁποῖοι δημιούργησαν τα θνητά πλάσματα ἀπὸ πηλό.

Οἱ γιοὶ του Ἱαπετοῦ περιγράφονται ὡς διαθέτοντες ὁρισμένα ἀπὸ τα χειρότερα ἀνθρώπινα γνωρίσματα: σε διανοητικό ἐπίπεδο, ὁ Προμηθέας εἶναι ὑπερβολικά πονηρός καὶ πανοῦργος, ὁ Ἐπιμηθέας εἶναι ἄδολος καὶ ἀνόητος, ὁ Ἄτλας ὑπερβολικά τολμηρός καὶ ἀλαζονικός καὶ ο Μενοίτιος ἐπιρρεπής σε παρορμητικές καὶ βίαιες ἐνέργειες, ἐλαττώματα τα ὁποία τους ὁδήγησαν στὸν ἀφανισμό. Ὁ Ἱαπετός καὶ ἡ οἰκογένειά του θεωρήθηκαν πρόγονοι της ἀνθρωπότητας, ἡ ὁποία κληρονόμησε τις χειρότερες ἰδιότητες τῶν τεσσάρων γιῶν: κομπασμό, ραδιουργία, βλακεία, ὑπερβολική τόλμη καὶ βία.

Τέλος ὁ Ἱαπετός ἴσως ταυτίζεται με τον Κευθώνυμο, ἕναν μυστηριώδη δαίμονα του Κάτω Κόσμου, ποῦ κατονομάζεται ὡς πατέρας του Μενοίτη, βοσκοῦ του Ἄδη. Εἶναι λογικό λοιπόν νὰ ὑποθέσουμε ὅτι ὁ Μενοίτης ταυτίζεται με τον γιὸ του Ἱαπετού, τον Μενοίτιο.

Το ὄνομα του δόθηκε στὸν τρίτο μεγαλύτερο φυσικό δορυφόρο του πλανήτη Κρόνου καὶ ἑνδέκατο κατά σειρά μεγέθους, δορυφόρο του ἡλιακοῦ συστήματος.

Πηγές – βιβλιογραφία

theoi.com

Ὁμήρου «Ἰλιάδα»

Ἡσιόδου «Θεογονία»

Πινδάρου «Ὠδές»

Ἀπολλόδωρου «Βιβλιοθήκη»

Παυσανία «Περιγραφή της Ἑλλάδας»

Διόδωρου Σικελιώτη «Ἱστορική Βιβλιοθήκη»

Ὑγίνου «Θρῦλοι» – Λατινική Μυθολογία

Βιργιλίου «Γεωργικά»

Βαλέριου Φλάκκου «Ἀργοναυτικά»

Στάτιου «Θηβαΐδα»
Νόννου «Διονυσιακά»

Ὁ Ἀπόλλωνας ἡ Φοῖβος, ὁ αἰώνιος ἔφηβος ...Θὰ ἔρθει πάλι Καὶ θὰ μείνει γιὰ πάντα

Ὁ Ἀπόλλωνας ἡ Φοῖβος, ὁ αἰώνιος ἔφηβος ...Θὰ ἔρθει πάλι Καὶ θὰ μείνει γιὰ πάντα

Ὁ τελευταῖος χρησμός της Πυθίας Νικάνδρας ἦταν:

Ἔστ ἦμαρ ὅτε Φοῖβος

πάλιν ἐλεύσεται

καὶ ἐς ἀεί ἔσεται!

Μετάφραση

Θὰ ἔρθη μέρα ποῦ ὁ Ἀπόλλων

Θὰ ἔρθει πάλι

Καὶ θὰ μείνει γιὰ πάντα.

Ἀναμφίβολα ὁ Ἀπόλλων εἶναι ὁ ἑλληνικότερος τῶν θεῶν. Ὅπως πολύ σωστά ἐπισημαίνουν σύγχρονοι μελετητές της ἑλληνικής θρησκείας,...

τοῦτος ὁ θεός ἀντιπροσωπεύει τὴ νέα ἔκφραση θρησκευτικῆς γνώσης γιὰ τον κόσμο καὶ την ἀνθρώπινη ὕπαρξη, πράγματα πέρα γιὰ πέρα ἑλληνικά καὶ ἀνεπανάληπτα. Ὁ Ἀπόλλων εἶναι ὁ ὄμορφος, ὁ εὐγενικός θεός του φωτός καὶ του ἥλιου. Ἡ προσωνυμία Φοῖβος (ὁ «φωτεινός») ἐκφράζει αὐτὴ την πτυχή του χαρακτῆρα του. Ἐπιπλέον, ἡ γνώση, ἡ ἀλήθεια, ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ ἁγνότητα βρίσκονται κάτω ἀπὸ την προστασία του. Δὲν θὰ ἀποτελοῦσε ὑπερβολή, ἄν λέγαμε πῶς η πνευματική δύναμη, ποῦ ὁ Ἀπόλλων ἐνσαρκώνει, εἶναι το θεμέλιο του δυτικοῦ πολιτισμοῦ.

Ἡ λατρεία του Ἀπόλλωνα, ἀπαντᾶ σε ὁλόκληρο τον ἑλληνόφωνο κόσμο: ἀπὸ τὴ Σικελία στὴ Δύση μέχρι τον Φάση ποταμό στὸν Εὔξεινο Πόντο. Στὸν θεό αὐτό ἀνήκουν οἱ πρῶτοι ναοί καὶ τα λατρευτικά ἀγάλματα, καὶ ἀπὸ τον θεό αὐτὸν προέρχονται τα θεοφορικά ὀνόματα Ἀπολλώνιος, Ἀπολλόδωρος, Ἀπολλοφάνης κ.ά.

Ἀπὸ τα τεμένη του Ἀπόλλωνα το σπουδαιότερο εἶναι οἱ Δελφοί – το «κέντρο του κόσμου», ὁ «ὀμφαλός της γῆς». Στοὺς Δελφούς χαράχτηκε ἡ περιβόητη ρήση «Γνῶθι σεαυτόν», το ἀνωτάτῳ ἀπολλώνιο δίδαγμα. Γιὰ πολλούς αἰῶνες τοῦτο το Δελφικό μαντεῖο εἶναι ἡ ζωτική δύναμη ὁλόκληρου του Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Ἀπόλλωνας εἶναι ὁ Θεός του φωτός, ὁ Θεός της μαντικῆς τέχνης καὶ τῶν ὁραμάτων, της μουσικῆς, τῶν τραγουδιῶν καὶ της ποίησης (προστάτης τῶν καλῶν τεχνῶν), ὁ αἰώνιος ἔφηβος. Ἀκόμη εἶναι ὁ Θεός της θεραπείας ἀλλὰ ἐπειδή πολύ συχνά στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα ὅποιος εἶναι ἱκανὸς γιὰ το καλύτερο, εἶναι ἱκανὸς καὶ γιὰ το χειρότερο, ὁ Ἀπόλλωνας εἶναι ὁ θεός της πανούκλας καὶ τῶν ἀρρωστιῶν.

Ὁ Ἀπόλλωνας ἡ πολύ συχνά ὀνομαζόμενος με το γνωστότερο προσωνύμιο του, Φοῖβος, εἶναι ὁ δίδυμος ἀδελφὸς της Θεάς Ἄρτεμις. Πατέρας του εἶναι ὁ Δίας καὶ μητέρα του ἡ Λητώ μία ἐκ τῶν τιτάνων ποῦ ἡ σεμνότητα καί ἡ μετριοφροσύνη την ἀντιπροσώπευαν πλήρως. Γιὰ πολλούς ἡ Λητώ ἀντιπροσωπεύει το σκοτάδι κατ’ ἄλλους πάλι το φῶς της ἡμέρας. Ὁ Δίας σε μία ἀπὸ τις πολλές ἀπιστίες του στὴν ᾞρα, ἐρωτεύτηκε την Λητώ καὶ ἔσμιξε μαζί της. Μήν μπορῶντας ἡ ᾞρα νὰ τιμωρήσει τον ἄπιστο σύζυγό της, στράφηκε στὴ Λητώ μὴν ἀφήνοντάς την νὰ γεννήσει. Ἡ Λητώ, ἐτοιμόγεννη γυρνοῦσε ἀπὸ μέρος σε μέρος ψάχνοντας τον κατάλληλο τόπο γιὰ νὰ φέρει στὸ φῶς τα παιδιά της, ὅμως καμία γῆ δὲν την φιλοξενοῦσε ἀπὸ τον φόβο γιὰ την ὀργὴ της Ἥρας ποὺ θὰ ἔπεφτε πάνω της. Ὕστερά ἀπὸ καιρό, βρέθηκε το κατάλληλο μέρος γιὰ την Λητώ, ἦταν ἕνα πλεούμενο ξερονήσι το ὁποῖο φανέρωσε ὁ Ποσειδῶνας, καὶ το ὁποῖο δὲν φοβόταν την ὀργὴ της Ἥρας. Το νησί ἦταν ἄγονο καὶ δὲν προσφερόταν οὔτε γιὰ καλλιέργεια, οὔτε γιὰ κτηνοτροφική δραστηριότητα, ἔτσι δὲν εἶχε νὰ χάσει τίποτα ὅταν ἡ ὀργὴ της βασίλισσας τῶν Θεῶν θὰ ἔπεφτε πάνω του. Το ὄνομα του ἀρχικά ἦταν Ὀρτυγία καὶ σήμαινε γῆ των ὀρτυκιῶν στὴ συνέχεια ὅμως μετά την γέννηση του Ἀπόλλωνα καὶ ἀφοῦ ὁ Θεός το στερέωσε με τέσσερις πασσάλους στὸ βυθό, το ὀνόμασε Δῆλο (Φωτεινό). Το μέρος εἶχε βρεθεῖ γιὰ την γέννηση τὠν θεῶν, παρόλα αὐτά ὅμως ἡ Λητώ δὲν μποροῦσε νὰ γεννήσει τους θεούς, ἀφοῦ ἡ Ἤρα, κράταγε στὸν Ὄλυμπο την Εἰλειθυία, την θεά τῶν αἴσιων τοκετῶν. Ἡ Δήμητρα, ἡ Ἀθηνᾶ καὶ ἡ Ἀφροδίτη ἔσπευσαν σε βοήθεια της σπαράζουσας τιτάνιδας ὅμως ἦταν ἀδύνατο νὰ γεννήσει ἡ Λητώ παρά την παρουσία τους, χωρίς την συγκατάθεση της Ἥρας. Τότε οἱ θεές ἔστειλαν την Ἴριδα στὴν Ἥρα γιὰ νὰ την πείσει, προσφέροντάς της καὶ ἕνα περίτεχνο περιδέραιο κατασκευασμένο ἀπὸ τον Ἥφαιστο. Ἡ ᾞρα το δέχτηκε καὶ ἠρέμησε, ἀφήνοντας την Εἰλειθυία νὰ πάει στὴ Δῆλο. Μετά ἀπὸ την τεράστια ταλαιπωρία της ἡ Λητώ κατάφερε νὰ γέννηση, πρῶτα την Ἄρτεμη καὶ μετά τον Ἀπόλλωνα.

Χαρακτηριστικό της γέννησης του Ἀπόλλωνα, ἐκτὸς της μεγάλης ταλαιπωρίας της μητέρας του, ἦταν ὅτι δὲν βύζαξε καθώς ἀμέσως ἡ Θέμιδα ἔσταξε στὸ στόμα του μερικές σταγόνες ἀπὸ νέκταρ καὶ ἀμβροσία καὶ το βρέφος ἄρχισε νὰ μεγαλώνει με ἐκπληκτικό ρυθμό. Μέσα σε λίγη ὥρα πῆρε την ὁριστική του μορφή, μία πανέμορφη ὄψη καὶ ἔγινε ὁ Θεός ποῦ ἀντάξιός του σε ὀμορφιά δὲν ὑπῆρχε. Δικαίως οἱ θεές τον χάζευαν νὰ κάνει τα πρῶτα του βήματα πάνω στὸ νησί, το ὁποῖο ἄφησε σε λίγο ταξιδεύοντας γιὰ τον Ὄλυμπο ὅπου στήθηκε μεγάλη γιορτή γιὰ χάρη του, στὴν ὁποία ἔπαιζε την λύρα ποῦ μόλις του εἶχε χαρίσει ὁ πατέρας του καὶ δὲν την ἀποχωρίστηκε ποτέ. Ἕνα ἀπὸ τα κατορθώματα του Ἀπόλλωνα ἦταν ὅτι κατάφερε νὰ σκοτώσει στούς Δελφούς, τον Δράκοντα Πύθωνα. Το τέρας αὐτὸ εἶχε δέκα χέρια καὶ τέσσερα μάτια καὶ κυνηγοῦσε την Λητώ μὴν ἀφήνοντας την νὰ γεννήσει. Ἀφοῦ γέννησε πῆγε στοὺς Δελφούς καὶ ἐκεῖ κατάστρεφε τα πάντα καὶ σκότωνε τους ἀνθρώπους. Ἀφοῦ το σκότωσε ὁ Ἀπόλλωνας, γιὰ νὰ τον τιμήσουν οἱ κάτοικοι, ἔχτισαν μαντεῖο πρὸς τιμή του καὶ θέσπισαν τα Πύθια (ἀγῶνες πρὸς τιμή του Ἀπόλλωνα). Το μαντεῖο αὐτὸ ἦταν το σημαντικότερο της ἀρχαιότητας καὶ σε αὐτὸ κατέφευγαν ἀπὸ ὅλη την Ἑλλάδα ὅσοι ἀναζητοῦσαν κάποιο χρησμό. Ἐκεῖ, ἡ Πυθία καθήμενη πάνω στὸν ἱερὸ τρίποδα καὶ μασῶντας φύλλα δάφνης ἔδινε τους διφορούμενους χρησμούς της. Χωρίς ἀμφιβολία ὁ Ἀπόλλωνας εἶναι ὁ πιὸ ὄμορφος σε θεούς καὶ ἀνθρώπους. Το ὑπέροχο σῶμα του, το καλογυμνασμένο, ἁρμονικό, ἄτριχο κορμί του καὶ τα πάρα πολύ ὄμορφα χαρακτηριστικά του προσώπου του, με τα γαλανά του μάτια καὶ τις μικρές ξανθές του μποῦκλες θὰ τα ζήλευε ὁ καθένας. Παρόλα αὐτὰ ὅμως, παρά την ὀμορφιά του, δὲν ἔχει τις ἐρωτικές ἐπιτυχίες ποῦ ἀναμένουμε. Οἱ γυναῖκες ὄχι μόνο δὲν γοητεύονται ἀπὸ τον Θεό ἀλλὰ τρέχουν μακριά του μὴ θέλοντας νὰ ἔρθουν σε ἐπαφῆ μαζί του. Ἔτσι ὅταν ἐρωτεύτηκε την Δάφνη, την κόρη του θεοῦ ποταμοῦ Πηνειού της Θεσσαλίας αὐτή ἔτρεχε μακριά στὸ δάσος μὴ θέλοντας νὰ τον παντρευτεῖ.

Πέρασαν μερόνυχτα με τον Θεό νὰ την κυνηγάει καὶ νὰ καταφέρνει τελικά νὰ την πλησιάσει ἀρκετὰ, ὅμως τότε ἡ Νύμφη παρακάλεσε τον πατέρα της νὰ την σώσει καὶ ἐκεῖνος την λυπήθηκε καὶ την μεταμόρφωσε στὸ ὁμώνυμο φυτό. Βλέποντάς την ὁ Ἀπόλλωνας τότε ἀπογοητευμένος καὶ ἀπαρηγόρητος ποῦ δέν κατάφερε νὰ ἑνωθεῖ μαζί της, ἀγκάλιασε το δέντρο ποῦ κάποτε ἦταν το σῶμα της κοπέλας, ἔκοψε ἕνα κλαδί με φύλλα της ποὺ κάποτε ἦταν τα μαλλιά της καὶ το φόρεσε στὸ κεφάλι του οἰκιζόμενος πῶς ἔκτοτε θὰ την εἶχε πάντα μαζί του καὶ ἡ Δάφνη ἔγινε το ἱερὸ του δέντρο. Ἀκόμη ἕνα παράδειγμα ἀνεπιτυχοῦς ἔρωτα του θεοῦ, εἶναι ὁ ἔρωτας του με την Κασσάνδρα, την κόρης του βασιλιά της Τροίας Πριάμου. Ὁ Θεός ἐρωτεύτηκε την νεαρή βασιλοποῦλα, ὅμως καὶ αὐτή ἀρνήθηκε τον ἐρώτα του. Τότε γιὰ νὰ την πείσει, της ὑποσχέθηκε πῶς θὰ της χάριζε την ἱκανότητα της μαντείας. Ἡ Κασσάνδρα ἐνέδωσε τελικά στὸν Θεό ὅμως ἀπογοητεύτηκε πολύ ἀπὸ την συνεύρεση μαζί του καὶ τον ἔδιωξε. Τότε ὁ Ἀπόλλωνας θυμωμένος ποῦ μία κοινή θνητή τόλμησε νὰ τον ὑποτιμήσει, σεβόμενος ὅμως καὶ την ὑπόσχεση ποῦ της εἶχε δώσει, της παραχώρησε μὲν την ἱκανότητα νὰ προβλέπει το μέλλον, ὅμως την ἔκανε ἔτσι ὥστε κανείς νὰ μὴν την πιστεύει.

Τέλος ἕνας ἀκόμη χαρακτηριστικός μῦθος ποὺ ὅπως καὶ οἱ ὑπόλοιποι ἔτσι καὶ αὐτὸς φανερώνει μεταξύ ἄλλων ὅτι δὲν ἀρκεῖ νὰ εἶσαι ὁ ὀμορφότερος ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶσαι ὁ κατάλληλος, εἶναι ὁ ἔρωτας του Φοίβου γιὰ την Μάρπησσα, την βασιλοπούλα της Αἰτωλίας. Την κοπέλα διεκδίκησε ὁ Θεός με ἕναν θνητό, τον Ἵδα, τον ὁποῖο καὶ πολέμησε. Ὁ Δίας ὅμως με ἕναν κεραυνό του τους χώρισε καὶ ὁ Μάρπησσα ἔπρεπε νὰ διαλέξει. Ὁ Ἀπόλλωνας της ὑποσχέθηκε πῶς θὰ της ἦταν γιὰ

πάντα πιστός καὶ ἡ ζωή δίπλα σε ἕναν θεό θὰ ἦταν ὀνειρική, ἡ Μάρπησσα ὅμως, φοβούμενη πῶς ὅταν τα χρόνια θὰ περνοῦσαν καὶ ἡ ὀμορφιά καὶ τα νιάτα της θὰ χανόντουσαν ὁ Ἀπόλλωνας θὰ την ἐγκατέλειπε, διάλεξε τον θνητό Ἵδα. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ γυναῖκες, ὁ Θεός ἀγάπησε καὶ ἄντρες, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον ἐρωτᾶ του γιὰ τον Ὑάκινθο, ἕναν πολύ ὄμορφο θνητό. Παίζοντας ὅμως μαζί του με τον δίσκο μία μέρα, ὁ Ζέφυρος, ὁ ἄνεμος ποῦ ζήλευε τον Ἀπόλλωνα, παρέσυρε τον δίσκο του καὶ σκότωσε τον θνητό. Ἀπαρηγόρητος ὁ Ἀπόλλωνας τον μεταμόρφωσε στὸ γνωστό λουλούδι γιὰ νὰ μείνει ἀθάνατο γιὰ πάντα ἔτσι το ὄνομα του.

Ὁ Ἀπόλλωνας δύο φορές, ἀφοῦ του ἀφαιρέθηκαν ἀπὸ τον Δία οἱ θεϊκές του δυνάμεις, διατάχθηκε ἀπὸ τον πατέρα του νὰ ὑπηρετήσει ὡς δοῦλος σε κάποιον θνητό. Καὶ τις δύο φορές ὁ Φοῖβος ὑπηρέτησε ὁ βοσκός σε κάποιο κοπάδι γι’ αὐτὸ θεωρεῖται καὶ ποιμένας θεός. Η πρώτη φορά ἦταν ὅταν ὑπηρέτησε τον βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα ἐπειδὴ συνωμότησε με την Ἤρα, την Ἀθηνᾶ καὶ τον Ποσειδῶνα γιὰ νὰ πάρουν την ἐξουσία ἀπὸ τον Δία. Ὁ Λαομέδωντας, στὸ τέλος ἀρνήθηκε νὰ πληρώσει τον Ἀπόλλωνα γιὰ τις ὑπηρεσίες του λέγοντας του μάλιστα, ὅταν ὁ θεός διαμαρτυρήθηκε, πῶς θὰ του ἔκοβε τα αὐτιά καὶ θὰ τον πουλοῦσε ὡς δοῦλο. Ὅταν ὁ χρόνος πέρασε καὶ ὁ θεός ξαναπέκτησε τις θεϊκές του δυνάμεις τον τιμώρησε στέλνοντας φονικό λοιμό στὴν Τροία θερίζοντας την χώρα γιά ἕξι μῆνες. Ἡ δεύτερη φορά ποῦ ὑπηρέτησε θνητό ὁ Θεός ἦταν ὅταν, ἐπειδή ὁ Δίας κεραυνοβόλησε τον γιὸ του Ἀπόλλωνα τον Ἀσκληπιό ὅταν ὁ τελευταῖος ἔχοντας προοδεύσει πάρα πολύ στὴν ἰατρική του τέχνη ποῦ καὶ μποροῦσε νὰ ἀνάσταινε μέχρι καὶ νεκρούς, ὁ Φοῖβος τόξευε πάνω ἀπὸ τον οὐρανό τους Κύκλωπες ποῦ χάρισαν στὸν πατέρα του τον φονικό κεραυνό. Τότε ο Δίας ἀφαιρῶντας ξανά τις δυνάμεις του γιοῦ του τον ἔστειλε στὶς Φέρρες της Θεσσαλίας, στὸν βασιλιά Ἅδμητο. Ὁ Ἄδμητος ἀντικρύζοντας την ἐξαίσια μορφή του Ἀπόλλωνα ἀντιλήφθηκε ἀμέσως την θεϊκή του ὑπόσταση καὶ του πρόσφερε τον θρόνο του ὅμως ὁ Φοῖβος του φανέρωσε πῶς ἦταν θέλημα του πατέρα του νὰ μπεῖ στὴν ὑπηρεσία του. Εὐχαριστημένος ἀπὸ την συμπεριφορά του Ἄδμητου ὁ Ἀπόλλωνας, τον ἀντάμειψε γιὰ την εὐγένεια καὶ τους καλούς του τρόπους χαρίζοντας την εὐημερία στὸ παλάτι καὶ στὴν χώρα του, ἡ ὁποία ἔγινε ἰδιαίτερα καρποφόρα με συγκομιδή δύο φορές το χρόνο ἐνῶ οἱ ἀγελάδες τους γεννοῦσαν δύο μοσχάρια τὴ φορά.

Σημείωση:Ὑπάρχει μία παράδοση, ποὺ λέει πῶς στὴ χώρα τών Ὑπερβορείων ἕνας ἱερὸς κῆπος ἦταν ἀφιερωμένος στὸν Ἀπόλλωνα, καθώς καὶ κάποια λατρεία του θεοῦ, με το ἱερατεῖο στὴν ἀπόλυτη δικαιοδοσία της οἰκογένειας τῶν Βορείων. Οἱ πληροφορίες, ποὺ ἔχουμε, γιὰ τον κῆπο ἔρχονται ἀπὸ ἕνα ἀπόσπασμα τραγωδίας του Σοφοκλῆ, ὅπου ὁ ποιητής μιλᾶ γιὰ την ἁρπαγῆ της παρθένας Ὀρείθυιας ἀπὸ τον θεό του Βορείου Ἀνέμου καὶ τὴ μεταφορά της μακριά, στὴν ἀπώτρεη ἄκρη της γῆς καὶ του οὐρανοῦ, στὸν κῆπο του Ἀπόλλωνα. Οἱ σχετικοί στίχοι της ἐν λόγω τραγωδίας του Σοφοκλῆ, ὅπως ἐμφανίζονται στὸν Στράβωνα (7.3), δείχνουν τον Ἀπόλλωνα νὰ εἶναι Ὑπερβόρειος θεός με το ἱερὸ του μέσα σ’ ἕναν κῆπο.