Πέμπτη 3 Μαΐου 2018

Οἱ Ἐρινύες της Ἑλληνικῆς μυθολογίας



Οἱ Ἐρινύες της Ἑλληνικῆς μυθολογίας

Οἱ Ἐρινύες στὴν Ἑλληνική μυθολογία ἦταν μυθικές χθόνιες θεότητες ποῦ κυνηγοῦσαν ὅσους εἶχαν διαπράξει ἐγκλήματα κατά της φυσική καὶ ἠθικῆς τάξης των πραγμάτων. Ἐπίσης εἶναι γνωστές καὶ ὡς Εὐμενίδες, δίνοντάς ἔτσι το ὄνομα τους στὴν τρίτη τραγωδία της τριλογίας Ὀρέστειας του Αἰσχύλου. Στή συγκεκριμένη τραγωδία, κατατρέχουν τον Ὀρέστη, γιὸ του Ἀγαμέμνονα καὶ της Κλυταιμνήστρας, γιὰ το φόνο της μητέρας του.

(Διαβάστε στὸ Ἑλληνικό Ἀρχεῖο το ἔργο του Αἰσχύλου "Εὐμενίδες" στὸ πρωτότυπο ἀρχαῖο κείμενο)

Λέγεται κατά μὲν τον Ἡσίοδο ὅτι οἱ Ἐρινύες γεννήθηκαν ἀπὸ το αἷμα του Οὐρανοῦ, προκειμένου νὰ ἐκδικηθεῖ ὁ ἴδιος τον εὐνουχισμό του ἀπὸ τον ἴδιο του το γιὸ τον Κρόνο, κατά δὲ τον Αἰσχύλο ὅτι αὐτὲς ἦταν κόρες της Νύκτας καὶ κατά τον Σοφοκλῆ κόρες της Γῆς καὶ του Σκότους, ἐνῶ ἀκολουθοῦν καὶ ἄλλες γνῶμες. Ὁ ἀριθμός τους δὲν εἶναι ἀκριβὴς, ὁ Ὅμηρος δὲν γνωρίζει ἀριθμὸ αὐτῶν, ὁ Αἰσχύλος εἰσάγει ὁλόκληρο χορό Ἐρινύων, ἀντίθετα ὁ Εὐριπίδης σ΄ ἕνα δρᾶμα του ἀναφέρει τρεῖς, με ὀνόματα ποῦ ἔδωσαν μεταγενέστεροι ὅπως ὁ Βιργίλιος ποὺ ἐπίσης ἀναγνωρίζει τρεῖς:

την Ἀληκτώ (ἀνθρωπομορφισμός της ὀργῆς καὶ μανίας),

την Μέγαιρα (ἀνθρωπομορφισμός του μίσους καὶ του φθόνου) καὶ

την Τισιφόνη (ἀνθρωπομορφισμός της ἐκδίκησης φόνου).

Ἀληκτώ

Ἡ Ἀληκτώ (Ἀρχαία Ἑλληνικά: Ἀληκτώ) εἶναι μία ἀπὸ τις Ἐρινύες στὴν ἑλληνική μυθολογία. Σύμφωνα με τον Ἡσίοδο, ἦταν ἡ κόρη της Γαίας ποῦ φύτρωσε ἀπὸ το αἷμα ποὺ χύθηκε ἀπὸ τον Οὐρανό ὅταν ὁ Κρόνος τον εὐνούχισε. Εἶναι ἀδελφὴ της Τισιφόνης καὶ της Μέγαιρας. Ἡ Ἀληκτώ εἶναι ἡ Ἐρινύα με την ὑποστολή της τιμωρίας τῶν ἠθικῶν ἐγκλημάτων (ὅπως ὁ θυμός), εἰδικά ἄν στρέφονται ἐναντίον ἄλλων ἀνθρώπων. Ἡ ἐξουσία της εἶναι παρόμοια με της Νέμεσης, με τὴ διαφορά ὅτι ἡ ἐξουσία της τελευταίας εἶναι νὰ τιμωρεῖ ἐγκλήματα ἐναντίον τῶν θεῶν. Η Ἀληκτώ ἀναφέρεται στὴν Αἰνειάδα του Βιργιλίου, καὶ ἐπίσης στὴ Θεία Κωμωδία του Δάντη (Κόλαση) ὡς μία ἀπὸ τις τρεῖς Ἐρινύες.

Ὁ ἀστεροειδής 465 Ἀληκτώ (Alekto), ποῦ ἀνακαλύφθηκε το 1901, πῆρε το ὄνομα του ἀπὸ την ἐρινύα αὐτή.

Μέγαιρα

Στὴν ἑλληνική μυθολογία με το ὄνομα Μέγαιρα (δὲν πρέπει νὰ συγχέεται με τὴ Μεγάρα) εἶναι γνωστή ἡ μία ἀπὸ τις Ἐρινύες, τις θεότητες ποὺ προσωποποιοῦσαν τις τύψεις, στὴν παράδοση κατά την ὁποία αὐτὲς εἶναι τρεῖς, ὅπως γιὰ παράδειγμα στὸν Εὐριπίδη. Ἡ Μέγαιρα ἀναφέρεται δηλαδή μαζί με την Ἀληκτώ καὶ την Τισιφόνη. Εἰδικότερα ἡ Μέγαιρα συνδέεται με τὴ ζήλεια-φθόνο (ἀπὸ την ἐτυμολογία της λέξεως) καὶ τιμωροῦσε ἰδιαίτερα τὴ συζυγική ἀπιστία.

Στὴ νεότερη ἐποχῆ ἡ λέξη «μέγαιρα» κατέληξε νὰ σημαίνει κάθε ἀπαίσια καὶ ἀδυσώπητη γυναῖκα, τόσο στὴ νεοελληνική, ὅσο καὶ σε ἄλλες γλῶσσες: Στή σύγχρονη γαλλική (mégère) καὶ πορτογαλική (megera) γλῶσσα ὑποδηλώνει μία ἀντιπαθητική, φθονερή ἥ ἀξιοπεριφρόνητη γυναῖκα, ἐνῶ ἡ ἰταλική λέξη megera σημαίνει μία κακιά καὶ/ή ἄσχημη γυναῖκα.

Τισιφόνη

Στὴν ἑλληνική μυθολογία με το ὄνομα Τισιφόνη εἶναι γνωστά τα παρακάτω δύο διαφορετικά πρόσωπα:

1. Μία ἀπὸ τις Ἐρινύες, ποῦ γεννήθηκε ἀπὸ το αἷμα του Οὐρανοῦ ποῦ χύθηκε στοὺς κόλπους της Γῆς κατά τον ἀκρωτηριασμό του ἀπὸ τον Κρόνο. Ἡ Τισιφόνη, ὅπως ὑπονοεί καὶ το ὄνομα της, πιστευόταν ὅτι δροῦσε ὡς τιμωρός τῶν δολοφόνων. Σύμφωνα με ἕνα μῦθο, ἡ Τισιφόνη ἐρωτεύθηκε τον Κιθαιρώνα, ἀλλὰ προκάλεσε τον θάνατό του ἀπὸ δάγκωμα ἑνὸς ἀπὸ τα φίδια ποῦ εἶχε ἀντὶ μαλλιῶν στὸ κεφάλι της. Στὴν Αἰνειάδα του Βιργιλίου ἡ Τισιφόνη εἶναι ἡ θηριώδης καὶ σκληρή φρουρός τῶν πυλών των Ταρτάρων.

2. Θυγατέρα του Ἀλκμαίωνα καὶ της Μαντοῦς. Ὁ Ἀλκμαίων ἄφησε κατά λάθος τὴ μικρή Τισιφόνη καὶ τον ἀδελφὸ της Ἀμφίλοχο στὸν Κρέοντα. Ἡ σύζυγος του Κρέοντα Εὐρυδίκη πούλησε τότε την Τισιφόνη ὡς δούλη, ζηλεύοντας την ὀμορφιά της. Δὲν ἀντιλήφθηκε ὅτι ὁ ἀγοραστής της Τισιφόνης ἦταν ἄνθρωπος του Ἀλκμαίωνα. Μόλις ὁ Ἀλκμαίων ἐπέστρεψε, ἔσωσε την κόρη του καὶ πῆρε μαζί του τον γιὸ του.

Ὁ στεροειδής 466 Τισιφόνη (466 Tisiphone), ποῦ ἀνακαλύφθηκε το 1901, πῆρε το ὄνομα του ἀπὸ τὴ μυθική Ἐρινύα. Ἐπίσης, ἕνα γένος ἀπὸ πεταλοῦδες καὶ τα γένη κροταλία Agkistrodon καὶ Calloselasma (ως συνώνυμο παλαιότερο όνομά τους).

Περιγραφή

(φωτό: Μία ἀπὸ τις Ἐρινύες με τον Σίσυφο στὸν κάτω κόσμο)
Τα κεφάλια τῶν Ἐρινύων ἦταν τυλιγμένα με φίδια, εἰκόνα ποῦ θυμίζει τὴ Μέδουσα Γοργῷ, καὶ γενικότερα ὅλη ἡ ἐμφάνισή τους ἦταν φρικιαστική καὶ ἀπωθητική. Συνήθως ἀπεικονίζονται με ἀστραφτερό βλέμμα μαῦρες στὴν ὄψη, ἀποπνέουσες καταστρεπτικό πῦρ ἀλλὰ καὶ με φτερά φέρουσες μαῦρες ἐσθῆτες. Κατοικία τους εἶχαν τον κάτω κόσμο του Ἄδη ἀπ΄ ὁπού καὶ ἀναλάμβαναν την ἐκτελέση τῶν ποινῶν ποῦ ἔθεταν οἱ κριτές του Ἄδη καὶ της Δίκης στοὺς ἀνθρώπους, ἀκόμα καὶ πέραν του τάφου τους γι αὐτὸ ἐπὶ των φονέων ἀποκαλούνταν ὡς θεότητες "Ἐπίκουροι της Δίκης".

Στὰ χέρια τους ἔφεραν συνήθως ἀναμμένες δᾶδες γιὰ νὰ διαλύουν τα σκότη ποῦ εὐνοοῦσαν ἡ κάλυπταν τα διαπραχθέντα ἐγκλήματα καθώς καὶ μαστίγιο φιδοφόρο ὥς ὅπλο κατά τῶν δραστῶν.

Στὴ μέση τους ἔφεραν ζώνη δίνοντας την ὄψη Μαινάδων καὶ γι αὐτὸ ἐπίσης ὀνομάζονταν καὶ "Βάκχες του Ἄδη".

Δράση

Οἱ Ἐρινύες πλήττουν τον Ὀρέστη

(φωτό: Ὁ Ὀρέστης περικυκλωμένος ἀπὸ τις Ἐρινύες - 360 π.Χ.)

Ἀπὸ τις ποιό γνωστές καταδιώξεις τῶν Ἐρινύων ἀναφέρεται ἐκείνη κατά του μητροκτόνου Ὀρέστη ποῦ ἐρχόμενος στὴν Ἀθήνα δικάστηκε ἀπὸ τον Ἄρειο Πάγο ὡς φονεύς ἔχοντας συνήγορό του τον θεό Ἀπόλλωνα, ἐνῶ ἡ θεά Ἀθηνᾶ προεδρεύει τῶν δικαστῶν. Στὴν ἰσοψηφία ποῦ ἀκολούθησε ἡ Ἀθηνᾶ ἔδωσε την ψῆφο της ὑπέρ της ἀθώωσης του ἥρωα.

Τότε ἀναφέρεται πώς οἱ Ἐρινύες ὀργίστηκαν καὶ κατά της Ἀθηνᾶς καὶ κατά της πόλεως καὶ ποῦ γιὰ νὰ τις ἐξευμενίσουν οἱ Ἀθηναῖοι ἵδρυσαν "Ἱερό Εὐμενίδων" πλησίον του Ἀρείου Πάγου, τις δὲ δίκες περί φόνου νὰ τις ἐκδικάζει ὁ Βασιλεύς.

Ἀλλὰ στὴν ἀρχαία Ἀθήνα ὑπῆρχε καὶ ἄλλο ἱερὸ γιὰ τις Ἐρινύες ποῦ βρισκόταν στὸ "Ἱππιο Κολωνό", ἐκεῖ ἐρχόμενος ὁ τυφλός Οἰδίπους εὗρε τον ποθούμενο θάνατο. Ἐπίσης στὸ δῆμο «Φλύα» ὑπῆρχε μεταξύ των ἄλλων βωμῶν καί ἐκεῖνος πρὸς τιμή τῶν "Σεμνῶν θεῶν".

Σημειώσεις

Ἡ παραπάνω δίκη του Ὀρέστη ἀποτέλεσε καὶ την ὑπόθεση του δράματος «Εὐμενίδες» ποῦ με τον «Ἀγαμέμνονα» καὶ τις «Χοηφόρες» συγκροτοῦσαν τὴ περίφημη τριλογία του Αἰσχύλου με το ὄνομα "Ὀρέστεια". Βέβαια με ἀφορμὴ την ὑπόθεση αὐτὴ ὁ μεγάλος τραγικός ἐξαίρει το τότε δικαστήριο του Ἀρείου Πάγου χαρακτηρίζοντας με τις φράσεις του ὡς: "ἄθικτό κερδῶν", "ἐγρήγορο" (ἄγρυπνο), "φούρημα της χώρας", "σεμνότατο", κ.ά. κάτι ποῦ συνηθίζεται μέχρι καὶ σήμερα προκειμένου οἱ ἀποφάσεις κατά κατηγορουμένων νὰ τύχουν εὐμενεῖς (Εὐμενίδες).

Κυριακή 29 Απριλίου 2018

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ - ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ.



ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ - ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ.

" ΙΑ ΗΩ Ω ΥΙΕ ΑΕΙ ΕΙ"

" ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΑΥΓΗ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΓΙΕ ΜΟΥ ΠΑΝΤΑ"
Ἕξι (6) λέξεις, δεκατρία (13) φωνήεντα γράμματα, μία φράση, κανένα σύμφωνο γράμμα. Σε καμία γλῶσσα στὸν κόσμο δὲν μπορεῖ νὰ γίνει αὐτὸ. Ἡ ἑλληνική γλῶσσα δὲν εἶναι ἁπλᾶ ἡ μητέρα - γλωσσοπλάστης ὅλων των γήινων γλωσσῶν, ἀλλὰ μας ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ καταγωγή της εἶναι οὐράνια & μαθηματική.
Ἡ γλῶσσα πού ὀμιλοῦμε ἔχει προέλθει ἀπὸ ἀνώτερους ἀστρικούς πολιτισμούς καὶ οἱ χειριστές της (Ἕλληνες) μέσῳ της μητρικῆς μας γλώσσας, δείχνουμε την οὐράνια καταγωγή μας. Τα μαθηματικά εἶναι ἢ γλῶσσα του σύμπαντος καὶ ἄν θέλει κάποιος νὰ "μετρήσει" την ἀναπτύξη ἑνὸς πολιτισμοῦ (γήινου ἢ οὐράνιου), τότε θὰ πρέπει νὰ ἐλέγξει τα μαθηματικά ποῦ χρησιμοποιεῖ. Ἡ Ἑλληνική γλῶσσα εἶναι το ¨Λεκτικό DNA¨ μας καὶ περιέχει δονήσεις καὶ κώδικες ποῦ δὲν μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε πλήρως, ὅμως ὀφείλουμε νὰ την διατηρήσουμε ἀκέραιη ὅσο το δυνατόν γίνεται, ἀπὸ την λαίλαπα της παγκόσμιας σιωνιστικής προπαγάνδας. Ἡ θεωρείες του Δαρβίνου, της Ἰνδικο-ευρωπαϊκής φιλῆς, τα "εἰσερχόμενα ἀλφάβητα" τῶν Φοινίκων καὶ οἱ λοιπές συστηματικές - συστημικές ἀνθελληνικές θεωρίες, δὲν ἀγγίζουν τους Ἕλληνες, οὔτε τις ἰδέες τους.
ΓΡΑΜΜΑΤΑ:
ΑΛΦΑ - ΒΗΤΑ - ΓΑΜΑ - ΔΕΛΤΑ - ΕΨΙΛΟΝ - ΣΤΙΓΜΑ - ΖΗΤΑ - ΗΤΑ - ΘΗΤΑ - ΙΩΤΑ - ΚΑΠΠΑ - ΛΑΜΒΔΑ - ΜΙ - ΝΙ - ΞΙ - ΟΜΙΚΡΟΝ - ΠΙ - ΡΟ - ΣΙΓΜΑ - ΤΑΥ - ΥΨΙΛΟΝ - ΦΙ - ΧΙ - ΨΙ - ΩΜΕΓΑ.

Συνοπτικά:
“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ. (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)”.

Ἀπόδοση:
"Ἥλιε νοητέ τὸ φῶς, ἔρχου στὴ γῆ! Κι ἐσὺ Ἥλιε ὁρατέ, ἀκτινοβόλησε στὸν πηλὸ ποὺ ψήνεται (ἀναβράζει). Ἂς γίνει ἕνα καταστάλλαγμα (ξηρά), ὥστε νὰ μπορέσουν τὰ ἐγὼ νὰ ζήσουν, νὰ ὑπάρξουν καὶ νὰ σταθοῦν ἐπὶ τῆς παλλομένης γῆς. Ἂς μὴν ἐπικρατήσει ἡ νύχτα, ποὺ εἶναι τὸ μικρὸν καὶ κινδυνεύσει νὰ ταφεῖ (ἀπωλεσθεῖ) τὸ καταστάλλαγμα τῆς φωτιᾶς στὴν ἀναβράζουσα λάσπη, κι ἂς ἀναπτυχθεῖ ἡ ψυχή, ποὺ εἶναι τὸ μέγιστο, τὸ σημαντικότερο ὅλων".

ΑΡΙΘΜΟΙ:
1 (ΕΝ), 2 (ΔΥΩ), 3 (ΤΡΙΑ), 4 ( ΤΕΣΣΑΡΕΣ), 5 (ΠΕΝΤΕ), 6 (ΕΞ), 7 (ΕΠΤΑ), 8 (ΟΚΤΩ), 9 (ΕΝΝΕΑ), 10 (ΔΕΚΑ).

1-2-3-4 = (ΕΝΔΥΩ ΤΡΙΑ ΤΑΣ ΑΡΑΣ): «ΠΕΡΙΒΑΛΛΩ ΤΑΣ ΕΚΠΕΜΠΟΜΕΝΑΣ ΕΥΧΑΣ ΜΕ ΤΟ ΤΡΙΑ -ΤΡΙΓΩΝΟΝ, ΔΗΛΑΔΗ ΜΕ ΤΗΝ ΧΑΡΑΞΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΩΝ ΓΕΩΜΕΤΡΙΚΩΝ ΣΧΗΜΑΤΩΝ».
3-4-5 = (ΤΡΙΣ ΤΑΣ ΑΡΑΣ ΠΕΜΠΕ): «ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΚΑΘΕ ΕΥΧΗ ΝΑ ΕΚΦΩΝΗΣ ΔΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΙΣΧΥ».
6-7-8 = (ΕΚ ΣΕΠΤΑ ΟΚΤΩ): «ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΟΚΤΑΔΟΣ».
9-10 = (ΕΝ ΝΑΙΕΙ ΤΕ ΕΚΑΣ): «ΠΟΥ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ.

Συνοπτικά:
"ΕΝ ΔΥΩ ΤΡΙΑ ΤΑΣ ΑΡΑΣ ΠΕΜΠΕ ΕΚ ΣΕΠΤΑ ΟΚΤΩ, ΕΝ ΝΑΙΕΙ ΤΕ ΕΚΑΣ".

Ἀπόδοση:
«ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΤΡΙΓΩΝΩΝ ΤΑΣ ΕΥΧΑΣ ΣΤΕΙΛΕ ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΟΚΤΑΔΟΣ (ΕΚΕΙ) ΜΕΣΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΙ ΕΞΩ ( ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ)».

ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΑΣ
ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΑΣ
ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΜΑΣ






ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ

Homerus Epic., Odyssea

Book 12, line 39

12.35
αὐτὰρ ἐγὼ τῇ πάντα κατὰ μοῖραν κατέλεξα.
καὶ τότε δή μ' ἐπέεσσι προσηύδα πότνια Κίρκη·
’ταῦτα μὲν οὕτω πάντα πεπείρανται, σὺ δ' ἄκουσον,
ὥς τοι ἐγὼν ἐρέω, μνήσει δέ σε καὶ θεὸς αὐτός.
Σειρῆνας μὲν πρῶτον ἀφίξεαι, αἵ ῥά τε πάντας
12.40
ἀνθρώπους θέλγουσιν, ὅτίς σφεας εἰσαφίκηται.
ὅς τις ἀϊδρείῃ πελάσῃ καὶ φθόγγον ἀκούσῃ
12.42
Σειρήνων, τῷ δ' οὔ τι γυνὴ καὶ νήπια τέκνα
οἴκαδε νοστήσαντι παρίσταται οὐδὲ γάνυνται,
ἀλλά τε Σειρῆνες λιγυρῇ θέλγουσιν ἀοιδῇ,
12.45

ἥμεναι ἐν λειμῶνι· πολὺς δ' ἀμφ' ὀστεόφιν θὶς
ἀνδρῶν πυθομένων, περὶ δὲ ῥινοὶ μινύθουσιν.
ἀλλὰ παρὲξ ἐλάαν, ἐπὶ δ' οὔατ' ἀλεῖψαι ἑταίρων
κηρὸν δεψήσας μελιηδέα, μή τις ἀκούσῃ
τῶν ἄλλων· ἀτὰρ αὐτὸς ἀκουέμεν αἴ κ' ἐθέλῃσθα,
12.50
δησάντων σ' ἐν νηῒ θοῇ χεῖράς τε πόδας τε
ὀρθὸν ἐν ἱστοπέδῃ, ἐκ δ' αὐτοῦ πείρατ' ἀνήφθω,
ὄφρα κε τερπόμενος ὄπ' ἀκούσῃς Σειρήνοιϊν.
εἰ δέ κε λίσσηαι ἑτάρους λῦσαί τε κελεύῃς,
οἱ δέ σ' ἔτι πλεόνεσσι τότ' ἐν δεσμοῖσι διδέντων.
αὐτὰρ ἐπὴν δὴ τάς γε παρὲξ ἐλάσωσιν ἑταῖροι,
ἔνθα τοι οὐκέτ' ἔπειτα διηνεκέως ἀγορεύσω,
ὁπποτέρῃ δή τοι ὁδὸς ἔσσεται, ἀλλὰ καὶ αὐτὸς
θυμῷ βουλεύειν· ἐρέω δέ τοι ἀμφοτέρωθεν.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ
12.35
Κι ὅταν ἐγὼ τα ἱστόρησα, ὅλα με την σειρά τους ,
ἦλθε ἡ Κίρκη ἡ σεβαστή καὶ κάθισε κοντά μου.
Ὅλα αὐτὰ τελείωσαν, μὰ ἄκουσέ ἐμένα τώρα
σε ὅτι ἔχω να σου πῶ, γιατί καὶ θεός στὰ προμηνά.
Πρῶτα στὶς Σειρῆνες θὰ πᾶς, ποῦ εὔκολα γοητεύουν
τους ἀνθρώπους ἅπαντες, ὅταν κοντά τους φθάσουν,
κι ὅταν ἀνήξερος περαστικός ἀκούσει την φωνή τους,
δὲν πρόκειται η γυναῖκα του καὶ τα μικρά παιδιά του
τον ἐρχομό του νὰ χαροῦν ποῦ γύρισε στὸ σπίτι,
ἀλλά με το γλυκό τραγούδι τους, τον μαγεύουν οἱ Σειρῆνες,
12.45
πού σε λιβάδι κατοικοῦν. Κι εἶναι μεγάλος ὁ σωρός
ἀπὸ ἀνδρῶν ἄσαρκα κόκκαλα, ποῦ αὐτὲς παραπλάνησαν.
Γι αὐτὸ ἐσὺ προσπέρνα τες, ἀφοῦ τα αὐτιά τῶν φίλων
βουλώσεις με μελισσῶν κερί, μήπως κανείς ἀπὸ αὐτούς
τύχει νὰ τις ἀκούσει. Ἐσύ ἄν θέλεις .ἄκουστες, ἀφοῦ ὅμως
σου δέσουν τα χέρια καὶ τα πόδια σου ἐπάνω στὸ κατάρτι
καὶ το καράβι γρήγορα νὰ φύγει ἀπὸ κεῖ πέρα, ὅταν
ἐσύ ἡδονίζεσαι, στὸ κάλεσμα των Σειρήνων.
Κι ἄν διατάξεις νὰ λυθείς, πιότερο ἐκεῖνοι νὰ σε δένουν.
Ὅταν περάσετε ἀπὸ κεῖ, θὰ σου εἰπῶ δύο δρόμους
γιατί στὸ δίλημμα αὐτὸ, ἐσὺ θὰ ἀποφασίσεις.

ΣΧΟΛΙΟ

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες πίστευαν ὅτι οἱ ἑτοιμοθάνατοι ἀκοῦνε
ἤχους σειρήνων. Ὁ Ἀριανός ἀναφέρει ὅτι στὴν πομπή της
συνοδείας του νεκροῦ Ἡφαιστείωνα ὁ Ἀλέξανδρος διέταξε
νὰ προπορεύονται 100 σειρῆνες. Ἐπίσης στὴν εἴσοδο του
τύμβου της Ἀμφίπολης οἱ «Σφίγγες» της εἰσόδου δὲν εἶναι
Σφίγγες, ἀλλὰ Σειρῆνες. Συμβολίζουν προπομπούς θανάτου.
script language="JavaScript">

Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

Ὁ μυστηριώδης ἥρωας της Μάχης του Μαραθῶνα πού ἐξόντωνε μαζικά τους Πέρσες με ἕνα ἄγνωστο ὑπερόπλο


Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.
Ὁ μυστηριώδης ἥρωας της Μάχης του Μαραθῶνα πού ἐξόντωνε μαζικά τους Πέρσες με ἕνα ἄγνωστο ὑπερόπλο

exelaos Ἐχετλαίος ἡ Ἔχετλος ἦταν το ὄνομα ἑνὸς ἀγνώστου ἥρωα πού ἐμφανίστηκε στὴ μάχη του Μαραθῶνα καὶ βοήθησε νὰ ἀναχαιτιστεῖ την περσική εἰσβολή στὴν Ἑλλάδα.

Ἱστορικά, ὁ Ἐχετλαίος δὲν ἀναφέρεται πουθενά στὸ παρελθόν καὶ ἡ ὕπαρξη του στὸ πάνθεον τῶν ἀρχαίων ἡρώων γίνεται μετά τὴ μάχη του Μαραθῶνα. Στὴ μάχη ἐκείνη, ὁ Ἐχετλαίος εἶχε ἐμφανιστεῖ ξαφνικά στὸ ἑλληνικό στρατόπεδο ντυμένος με στολή ἄγνωστη γιὰ τους Ἀθηναίους κρατῶντας στὰ χέρια του μία ἐχέτλη emoticon smile λαβή ἀρότρου) ἡ κάτι πού ἔμοιαζε με ἐχέτλη, ἀντὶ γιὰ ὅπλο.
Με αὐτὸ το παράξενο ὅπλο, ὁ Ἐχετλαίος χτυποῦσε τους Πέρσες κι ἐξόντωσε πολλούς ἀπὸ αὐτούς. Μετά τὴ μάχη, ὁ ἄγνωστός ἄνδρας ἐξαφανίστηκε με τον ἴδιο τρόπο ποῦ εἶχε ἐμφανιστεῖ καὶ κανείς δὲν γνώριζε το παραμικρό γι' αὐτὸν, οὔτε κἂν το ὄνομα του.
Οἱ Ἀθηναίοι, μετά τὴ μάχη, ρώτησαν το Μαντεῖο τῶν Δελφῶν νὰ μάθουν ποῖος ἦταν αὐτὸς ὁ ἄγνωστος ἥρωας ποῦ πολέμησε μαζί τους καὶ το Μαντεῖο τους ἔδωσε ὡς ἀπάντηση πῶς θὰ ἔπρεπε νὰ τιμοῦν τον ἥρωα Ἐχετλαίο.
Οἱ Ἀθηναῖοι ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς αὐτὸν, ὅρισαν την ἐπίσημη λατρεία του ὥς ἥρωα. Γενικά, ἡ νίκη στὴν μάχη του Μαραθῶνα φαίνεται ὅτι ξάφνιασε ἀκόμα καὶ τους Ἀθηναίους. Γιὰ νὰ ἐξηγήσουν την πανωλεθρία των Περσῶν, ἀρκετοί ἀπὸ τους Ἀθηναίους πολεμιστές ἰσχυρίστηκαν ὅτι εἶδαν πολλούς ἥρωες καὶ θεούς νὰ πολεμοῦν στὸ πλάϊ τους.
Ὁ κυριότερος ἀπὸ αὐτούς ἦταν ὁ Πάνας ὁ ὁποῖος ἀνέπνευσε στοὺς Πέρσες τον «Πανικό» τον ἱερὸ, τρομερό φόβο. Σε αὐτὴν την μυθοπλασία μᾶλλον συγκαταλέγεται καὶ ἡ ἐμφάνιση του ἥρωα Ἐχετλαῖου.

Κυριακή 15 Απριλίου 2018

ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ....


Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.
ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ  ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΩΤΕΣ....
διπλοῖ γὰρ εἴσ' ἔρωτες ἔντροφοι χθονί·
ὁ μὲν γεγὼς ἔχθιστος εἰς Ἅιδην φέρει,
ὁ δ' εἰς τὸ σῶφρον ἐπ' ἀρετήν τ' ἄγων ἔρως
ζηλωτὸς ἀνθρώποισιν, ὧν εἴην ἐγώ.
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
Δύο εἴδη εἶναι οἱ ἔρωτες ποῦ κατοικοῦν στὴν γῆ.
Ὁ ἕνας εἶναι ἐπικίνδυνος καὶ σε στέλνει στὸν Ἄδη
Ὁ ἄλλος ἔρωτας εἶναι σώφρων καὶ σε ὁδηγεῖ στὴν ἀρετὴ
ποῦ τον ἐπιδιώκουν ἄνθρωποι σὰν τους ὁποίους ἐπαινῶ.                                                                             

Ἡ Μάχη του Λεβιδίου









Ἀποφασιστική μάχη γιὰ την ἀνύψωση του ἠθικοῦ τῶν ἐπαναστατημένων Ἑλλήνων,

ποῦ δόθηκε στὶς 14 Ἀπριλίου 1821 στὸ Λεβίδι, ἕνα χωριό ποῦ εἶναι χτισμένο στὶς ἀνατολικές πλαγιές του Μαινάλου, 25 χιλιόμετρα βόρεια της Τρίπολης.

Στὶς ἀρχὲς Ἀπριλίου του 1821 εἶχε σχεδόν ἐπικρατήσει το στρατηγικό σχέδιο του Κολοκοτρώνη, ποῦ στόχευε στὴν κατάληψη της Τριπολιτσάς, του διοικητικοῦ κέντρου του Ὀθωμανικοῦ Μωριᾶ. Γι’ αὐτὸ, γύρω ἀπὸ την Τριπολιτσά εἶχαν ἀρχίσει νὰ δημιουργοῦνται ἑλληνικά στρατόπεδα, γιὰ νὰ την ἀποκόψουν ἀπὸ την ὑπόλοιπη Πελοπόννησο καὶ νὰ καταστήσουν εὐκολότερη την ἅλωση της. Ὅμως, με τὴ θέα τῶν Τούρκων οἱ στρατολογημένοι Ἕλληνες το ἔβαζαν στὰ πόδια, χωρίς νὰ ρίξουν οὔτε μία τουφεκιά, με ἀποτέλεσμα ἕνα μετά το ἄλλο τα στρατόπεδα νὰ διαλύονται.

Τετρακόσια χρόνια σκλαβιᾶς καὶ ραγιαδισμοῦ εἶχαν κάνει πολλούς Ἕλληνες νὰ σκύβουν το κεφάλι, ὅταν ἔβλεπαν Τοῦρκο καὶ νὰ ὑπομένουν μοιρολατρικά τον αὐταρχισμό του. Ἄλλωστε, ὅσοι εἶχαν σηκώσει ἀνάστημα κατά του δυνάστη συχνά το πλήρωναν με το κεφάλι τους.

Στὸ Λεβίδι, ὅμως, ὅταν ἀκούσθηκε ὅτι φθάνει τουρκικός στρατός ἀπὸ την Τριπολιτσά κανείς δὲν ἔφυγε. Ἦταν το πρῶτο στρατόπεδο ποῦ δὲν διαλύθηκε στὸ ἄκουσμα της εἴδησης ὅτι 3.000 πεζοί καὶ ἱππεῖς ἔχουν ἐκστρατεύσει ἐναντίον τους. Το στρατόπεδο του Λεβιδίου εἶχε συσταθεῖ ἀπὸ τους Καλαβρυτινούς καὶ τους ντόπιους ὁπλαρχηγούς Παναγιώτη Ἀρβάλη καὶ Γεώργιο Μπηλίδα. Ἤδη ἀπὸ τις 12 Ἀπριλίου το στρατόπεδο εἶχε ἐνισχυθεῖ με τους ὁπλαρχηγούς Σωτήριο Χαραλάμπη, Σωτήριο Θεοχαρόπουλο, Νικόλαο Σολιώτη καὶ Ἀναγνώστη Στριφτόμπολα. Οἱ Τοῦρκοι ξεκίνησαν ἀπὸ την Τριπολιτσά με κατεύθυνση το Λεβίδι το βράδυ της 13ης Ἀπριλίου.

Μόλις πληροφορήθηκαν την ἐπικείμενη ἄφιξή του τουρκικοῦ στρατοῦ συγκεντρώθηκαν στὸ σπίτι, ὅπου διέμενε ὁ καλαβρυτινός Σωτήρης Χαραλάμπης καὶ ἀποφάσισαν κατά πρῶτο νὰ ζητήσουν βοήθεια ἀπὸ τα γειτονικά στρατόπεδα της Ἀλωνίσταινας καὶ του Κακουρίου καὶ κατά δεύτερο να πιάσουν τις εισόδους του Λεβιδίου, ώστε να εμποδίσουν τους Τούρκους να εισέλθουν στο χωριό. Ὁ Σωτήρης Χαραλάμπης ταμπουρώθηκε σε μία ράχη κοντά στὸ Λεβίδι, ἐνῶ πιὸ κάτω βρέθηκε ὁ Ἀναγνώστης Στριφτόμπολας.

Τις πρωινές ὧρες της 14ης Ἀπριλίου, ὅταν κυκλοφόρησε ἡ φήμη ὅτι το τουρκικό ἱππικὸ πλησιάζει το Λεβίδι, πολλοί ἄνδρες πανικοβλήθηκαν. Ἐγκατέλειψαν τις θέσεις τους, παρά τις προσπάθειες τῶν ὁπλαρχηγῶν νὰ τους συγκρατήσουν καὶ κατέφυγαν στὸ βουνό. Τότε ὁ Στριφτόμπολας με 70 ἄνδρες ἀποφάσισε νὰ δώσει τὴ μάχη μέσα στὸ χωριό.

Οἱ Τοῦρκοι ὅρμησαν με ἄγριες διαθέσεις κατά των ὀχυρωμένων Ἑλλήνων, ἀλλὰ ἀντιμετώπισαν τὴ σθεναρή ἀντίστασή τους. Χαρακτηριστικοί εἶναι οἱ στίχοι του λαϊκοῦ ποιητή Παναγιώτη Κάλα ἡ Τσοπανάκου (1789-1825) «… στὸ Βαλτέτσι στὸ Λεβίδι / πέφτει ἀλύπητο λεπίδι…»

Πραγματική μάχη δόθηκε ἔξω ἀπὸ το σπίτι ποῦ βρισκόταν ὁ Στριφτόμπολας. Ἐκεῖ ἔπεσαν οἱ περισσότεροι Τοῦρκοι, ἀλλὰ καὶ ὁ ἡρωικός ὁπλαρχηγός ἀπὸ τα Καλάβρυτα. Ἐν τῷ μεταξύ, εἶχαν ἀρχίσει νὰ καταφθάνουν οἱ ἐνισχύσεις ἀπὸ τα διπλανά στρατόπεδα ὑπὸ τους Δημήτριο Πλαπούτα, Ἠλία Τσαλαφατίνο, Νικόλαο Πετμεζά, Σταῦρο Δημητρακόπουλο καὶ Ἀσημάκη Σκαλτσά. Τότε, οἱ ἀμυνόμενοι βγῆκαν ἀπὸ τα σπίτια καὶ ὅρμησαν κατά των Τούρκων, ποῦ πανικόβλητοι ἐγκατέλειψαν το πεδίο της μάχης, ἀφήνοντας πίσω τους πολλούς νεκρούς.



Ἡ νίκη τῶν Ἑλλήνων στὸ Λεβίδι ἀποτέλεσε το σημαντικότερο ὡς τότε γεγονός του Ἀγῶνα. Οἱ ραγιᾶδες ἔβλεπαν πλέον ὅτι οἱ Τοῦρκοι δὲν ἦταν ἀνίκητοι!