Μέσα στοὺς ἑκατοντάδες Ἕλληνες ἱερεῖς ποὺ βρῆκαν μαρτυρικὸ θάνατο στὰ αἱμοσταγῆ χέρια τῶν ντόπιων ἀντίχριστων, ξεχωριστὴ θέση κατέχει ὁ ἱερέας Γεώργιος Σκρέκας. Σίγουρα, ὁ πανταχοῦ παρὼν Χριστὸς θὰ ἔχει τὴν ψυχὴ τοῦ Μάρτυρα δίπλα Του, στὸν Παράδεισο. Καθὼς πλησιάζει τὸ Πάσχα, ἂς θυμηθοῦμε τοὺς ἀληθινοὺς σύγχρονους Ἅγιους τῆς Ἑλλάδας μας καὶ ἂς ἀνάψουμε ἕνα κερὶ στὴ Μνήμη τους.
H ΣΤΑΥΡΩΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΚΡΕΚΑ
H Μεγάρχη εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ὄμορφα καὶ μεγάλα χωριά, (κάτοικοι 1301 κατὰ τὴν ἀπογραφὴ τοῦ 1951), του Νομοῦ Τρικάλων. Ἔχει καὶ αὕτη τὴν δική της τραγικὴ ἱστορία. Τὴν ἱστορία ποῦ ἔγραψε μὲ τὸ αἷμα του καὶ τὴν ὑπέρτατη θυσία του, στὸν Βωμὸ τοῦ καθήκοντος, ὁ ΓΕΩΡΓΙΟΣ παπᾶ ΣΚΡΕΚΑΣ, καὶ παραμένει ἔκτοτε τὸ αἰώνιο σύμβολο ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΕΩΣ τῆς Πατρίδος του.
O Γεώργιος παπᾶ Σκρέκας, γεννήθηκε τὸ 1910 στὴν Μεγάρχη ἀπὸ εὐσεβεῖς γονεῖς, οἱ ὅποιοι τὸν ἐγαλούχησαν μὲ τὰ Ἔλληνο - Χριστιανικὰ Ἰδεώδη. Στὸ χωριό του διδάχθηκε τὴν στοιχειώδη μόρφωση καὶ κατόπιν φοίτησε στὸ Ἑλληνικὸ Σχολεῖο Τρικάλων. Ἀπὸ μαθητὴς ἀκόμη ἐξεδήλωσε τὴν ἐπιθυμία νὰ ἀφοσιωθῇ στὴν ἐκκλησία. 0ι γονεῖς του δὲν ἀντέδρασαν. Ἔτσι περιεβλήθῃ τὸ σεπτὸ ράσο. Τὸ 1938 χειροτονήθηκε Ἱερέας. Λαϊκὸς παντρεύτηκε μιὰ θαυμάσια κοπέλα χριστιανικῶν ἀρχῶν, τὴν συγχωριανή του ΕΥΘΥΜΙΑ ΝΤΟΥΜΑ. Ἀπέκτησαν ἕξη (6) ἀγόρια. Τούς: ΙΩΑΝΝΗ, ΣΤΕΦΑΝΟ, ΒΑΣΙΛΗ, ΑΝΔΡΕΑ, ΑΧΙΛΛΕΑ καὶ ΓΙΩΡΓΟ.
Ὁ παπᾶ ΓΙΩΡΓΗΣ, ὅπως τὸν ὀνόμαζαν, ἦταν πολὺ ἀγαπητός, ὄχι μόνο στὴν ἰδιαιτέρα του πατρίδα ἀλλὰ καὶ στὰ γύρῳ χωριὰ καὶ ἰδίως στὰ Κρανιὰ καὶ Καλονέρι στὰ ὅποια εἶχε ὑπηρετήσει. Ἀπὸ τὸ 1944 τοποθετήθηκε ὁριστικὰ στὴν Μεγάρχη. Ἦταν τὸ καύχημα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Καὶ μὲ τὴν εὐγένεια ποὺ τὸν διέκρινε, τὴν ἀγαθοσύνη τῆς ψυχῆς του καὶ τίς ἀγαθοεργίες του, ἀγαπήθηκε ἀπὸ τὸ χριστεπώνυμο κοινὸ ὅλης τῆς περιοχῆς.
Ὑπῆρξε ἡ προσωποποίηση τῆς καλοσύνης καὶ δικαιοσύνης. Μὲ τὴν ἄοκνη δραστηριότητα τοῦ, τὴν γλυκύτητα τῶν λόγων του, τίς φιλάνθρωπες πράξεις του, τίς σοφὲς συμβουλές του, ὀμόρφαινε τίς ἀσχήμιες τῆς ζωῆς, γλυκαίνοντας τὴν πίκρα τῶν συνανθρώπων του καὶ λιγοστεύοντας τὸν πόνο τους.
Ἦταν ὁ φάρος καὶ ὁ ὁδηγὸς τῶν πιστῶν του, τοὺς ὁποίους προέτρεπε νὰ εἶναι πάντοτε καλοὶ Χριστιανοί, ἀφοσιωμένοι στὴν Πατρίδα, τὴν Θρησκεία, τὴν Οἰκογένεια, γιὰ νὰ ἔχουν τὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου. Ἀγωνίζονταν νὰ θωράκιση τίς ψυχὲς τῶν ἁπλοϊκῶν συγχωριανῶν του, ὥστε νὰ συντρίβεται στὸ χαλύβδινο αὐτὸ ἀνθρώπινο τεῖχος τῶν πιστῶν του, κάθε ἀπόπειρα κομμουνιστικῆς προπαγάνδας καὶ παραπλανήσεως.
Στὶς δύσκολες ὧρες τῆς Ἐθνικῆς μας δοκιμασίας, ἐπειδὴ ὑπῆρξε ὁ κήρυκας τῶν χριστιανικῶν ἀληθειῶν, καυτηριάζοντας τίς ἄνομες πράξεις των ξενοκινήτων κομμουνιστῶν, τοὺς ὁποίους ἀποκαλοῦσε ΛΥΚΟΥΣ, οἱ φίλοι του καὶ οἱ συγγενεῖς του τὸν πιέζανε νὰ ἐγκαταλείψῃ τὴν Μεγάρχη δια νὰ μὴ τοῦ συμβῇ κανένα κακό. Ἡ ἀπάντησις τοῦ ἦταν ἀρνητική: «Πῶς νὰ ἐγκαταλείψω τὸ ποίμνιον μοῦ; Θὰ τὸ κατασπαράξουν οἱ ἀγριόλυκοι, οἱ ἄθρησκοι αὐτοὶ ποὺ δὲν φείδονται κανενός. Ὄχι! Θὰ μείνω πλησίον τοῦ νὰ τὸ προστατεύσω. Ἡ θέσις μου εἶναι κοντά του.»
Οἱ κομμουνιστοσυμμορίτες, γνωστοὶ ἀντίχριστοι, ἄθεοι ὑλιστές, δὲν ἠνείχοντο κληρικοὺς ἐμπνευσμένους κοντὰ στὸν λαό, διότι ἦσαν τὰ μεγάλα ἐμπόδια στὶς σκοτεινές των ἐπιδιώξεις. Γιὰ νὰ ἐξουδετερώσουν τελείως τὴν ἀντίδρασι τοῦ Παπᾶ Σκρέκα, ἐνήργησαν κατὰ τὸν συνηθισμένο ὕπουλο τρόπο τους:
Ἀργὰ τὸ βράδυ, στὶς 27 Μαρτίου 1947, ὅταν ὅλο τὸ χωριὸ κοιμότανε καὶ ὁ παπᾶς ξεκουράζονταν ἀπὸ τοὺς κόπους τῆς ἡμέρας, περὶ τοὺς πενῆντα ὁπλισμένους συμμορῖτες ὑπὸ τὸν Καπετὰν Φαρμάκη —κατὰ κόσμο ΧΡΗΣΤΟ Τζιατζια— ἀρχισυμμορίτη τῆς περιοχῆς μὲ πολὺ κακοῦργα ἔνστικτα, τὸν Τσίνα Δημήτριο τοῦ Γεωργίου, Ἴτσιο Γεώργιο τοῦ Ἀθανασίου, Βακούφεση Δημήτριο τοῦ Νικολάου, τὴν αὐτοάμυνα τῆς Μεγάρχης καὶ τοὺς συμμορῖτες τῆς περιοχῆς καμιὰ πενηνταριά, ὅλοι τους ἀγριωποὶ στὴν ὄψι, μὲ κακοῦργα ἔνστικτα, χτύπησαν δυνατὰ παρατεταμένα τὴν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ του. Ὁ παπᾶς πετάχτηκε ἀνήσυχος, ἔτρεξε, ἄνοιξε, καὶ βρέθηκε μπροστὰ σὲ ἀπαίσιους γενειοφόρους κομμουνιστοσυμμορίτες του ΕΛΑΣ, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ὁπλισμένοι. Μερικοὶ ὅρμησαν κατ' ἐπάνω του, τὸν ἔσυραν στὴν αὐλὴ τοῦ σπιτιοῦ του καὶ δέρνοντας τὸν ἀνελέητα, τὸν ἀκινητοποίησαν. Ἄλλοι συμμορῖτες ὅρμησαν στὸ σπίτι καταστρέφοντας τὰ πάντα, λεηλάτησαν ὅτι βρῆκαν ἀπὸ ρουχισμό, τρόφιμα, σιτάρι, καλαμπόκι, χρήματα, πῆραν ὅλα τὰ ζῶα, ἀναγκάζοντας τὸν γέρο πατέρα καὶ τὸν θεῖο τοῦ ἱερέως, νὰ ὁδηγήσουν τὰ ζωντανὰ μὲ συνοδεία δύο ὁπλισμένων συμμοριτῶν στὸ χωριὸ Πρόδρομος. Ταυτόχρονα ἔσυραν τὸν Ἱερέα σὲ ἕνα στάβλο τοῦ σπιτιοῦ του καὶ ἄρχισαν νὰ τὸν δέρνουν λυσσαλέα.
Ὁ ἄμοιρος Ἱερέας, κακοποιημένος ἀπάνθρωπα, καταματωμένος, μὲ οἰμωγὲς καὶ θρήνους, ζητοῦσε λίγο νερὸ νὰ σβήσει τὴν τρομερὴ δίψα του. Ἡ πρεσβυτέρα, στὶς ἱκεσίες τοῦ παπᾶ της καὶ σὲ ἄθλια ψυχικὴ κατάστασι ὅπως ἦταν, τοῦ πῆγε ἕνα κανάτι νερὸ νά τον ἀνακούφιση. Οἱ συμμορῖτες ἅρπαξαν τὸ δοχεῖο μὲ τὸ νερό, τὸ ἔρριξαν στὸν κακοποιημένο ἀπὸ αὐτοὺς ἱερέα καὶ ἄρχισαν νὰ ξυλοκοποῦν ἀγρίως καὶ τοὺς δύο μέχρις ἀναισθησίας. Τὸ μαρτύριο τοῦ παπα Σκρέκα διήρκεσε ὧρες.
Πολὺ πρὶν τὰ ξημερώματα, οἱ συμμορῖτες ἔφυγαν ἀπὸ τὴν Μεγάρχη, σέρνοντας τὸν παπᾶ Γιώργη ξυπόλυτο, ἡμίγυμνο, καταπληγιασμένο, καταματωμένο ἀπὸ τὸν ἄγριο ξυλοδαρμὸ καὶ τίς κακοποιήσεις, ἐνῶ στὸ σπίτι θρηνοῦσαν τὰ ἕξῃ τελείως ἀνήλικα παιδιά του, μὲ τὴν ἐπίσης κακοποιημένη πρεσβυτέρα μητέρα του.
Ὁ παπᾶ Σκρέκας, μεταφέρθηκε στὸ χωριὸ Γοργογύρι, κλείστηκε σὲ ἕναν ἀχυρῶνα καὶ κατὰ διαστήματα ἐδέρετο ἀπὸ διάφορους ἀγροίκους συμμορῖτες. Ὁ ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ, μόλις πληροφορήθηκε τὸ τρομερὸ γεγονός, μὲ θάρρος ἔτρεξε κοντὰ στὸν κρατούμενο συλλείτουργο τοῦ. Παρεκάλεσε τοὺς συμμορῖτες νὰ τὸν ἐλευθερώσουν. Μάταια. Οἱ δύο παπᾶδες ἔκλαψαν μαζί. Καὶ ἦλθε ἡ ὥρα τῆς ἀναχωρήσεως ἀπὸ τὸ Γοργογύρι. Ὁ παπᾶ Σκρέκας, μὲ φανερὴ συγκίνησι καὶ δακρύβρεκτος, ἀσπάσθηκε τὸν συνάδελφο του λέγοντας τοῦ τὴν στιγμὴ τοῦ ἀποχωρισμοῦ των: «Ὁ Θεὸς γνωρίζει τί θὰ ἀπογίνω. Ἐὰν ὁ Κύριος μὲ καλέσει κοντά του διὰ μαρτυρίου, ἂς εἶναι εὐλογημένο τὸ ὄνομα τοῦ. Ἄς γίνει τὸ θέλημα Τοῦ»!
Οἱ συμμορίες ξεκίνησαν γι' ἀλλοῦ, σέρνοντας σχεδὸν ἡμιλιπόθυμο τὸν τόσο κακοποιημένο ἱερέα. Ἡ πρεσβυτέρα, ἀσθμαίνουσα, μὲ τὴν ψυχὴ στὸ στόμα, ἔφθασε στὸ Γοργογύρι. Γονάτισε μπροστὰ στοὺς συμμορῖτες, ἔκλαψε, παρεκάλεσε νὰ λυπηθοῦν τὸν καλὸν Ἱερέα καὶ πατέρα των ἕξῃ ἀνήλικων παιδιῶν τους. Ὁ παπᾶς βλέποντάς την, μὲ συγκρατημένη συγκίνησι τῆς φώναξε: «Ἐδῶ εἶσαι κι ἐσὺ παπαδιά; Ἔλπιζε στὸν Θεόν! Ἐκεῖνος διευθύνει. Ὑπομονή»!
Οἱ ἀγροῖκοι τὸν ἔσπρωξαν βάναυσα, ἀναγκάζοντας τὸν νὰ προχωρήσῃ. Στὴν παπαδιὰ δὲν ἐπέτρεψαν νὰ τοὺς ἀκολουθήση.ύστερα ἀπὸ ἐξαντλητικὴ πορεία ὡρῶν διὰ τῶν χωρίων Τύρνα καὶ Ξυλοπάροικον ἔφθασαν στὸ Νεραϊδοχώρι. Ἔρριξαν τὸν ἡμιθανῆ σχεδὸν παπᾶ Σκρέκα σὲ ἕνα σκοτεινὸ μπουντρούμι. Καθημερινῶς τὸν βασάνιζαν ἐπὶ ὧρες ἕως καὶ τὴν Μεγάλη Πέμπτη. Τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ 11 'Ἀπριλίου 1947, ὁ ἀρχισυμμορίτης τῆς περιοχῆς Καπετὰν Φαρμάκης, κατὰ κόσμον Χρῆστος Τζιατζιάς, ὅπως προαναφέραμε, τὸν ὁποῖον πολλάκις καὶ προθύμως ἐβοήθησεν οἰκονομικῶς ὁ λαμπρὸς Λεβίτης κατὰ τὸ παρελθόν, μπῆκε στὸ μπουντρούμι, τὸν ἅρπαξε βάναυσα, βίαια καὶ τὸν ἔσυρε ἔξω.
Σ.Σ.: Ό ἄτεγκτος, ὁ ἀδίστακτος αὐτὸς δολοφόνος, ὁ ἀπάνθρωπος ἐκτελεστὴς ἑκατοντάδος καὶ ἴσως πολὺ περισσοτέρων ἁγνῶν Ἑλλήνων πατριωτῶν ἀαφοσιωμένων εἰς τὰ Ἑλληνοχριστιανικὰ ἰδεώδη, μὲ τὴν δοθεῖσα γενικὴ ἀμνηστία τὸν Σεπτέμβριο 1974 ἐπέστρεψε ἀπὸ τὸ παραπέτασμα ὅπου εἶχε καταφύγει, ὅπως καὶ πληθώρα ἄλλων ἐγκληματιῶν τοῦ γένους μας, τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1977 στὴν Μεγάρχη, προκλητικὸς καὶ ἀμετανόητος, ὅπως δείχνει ἡ πολιτεία του.
Τὴν ἡμέρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ὁ καιρὸς ἦταν, ὅπως πάντα, μουντὸς βαριὰ σύννεφα κάλυπταν τὸν οὐρανό. Νόμιζε κάνεις ὀτι ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ θὰ ξεσποῦσε φοβερὴ μπόρα. Βαρύθυμες οἱ ψυχὲς καὶ οἱ μορφὲς τῶν πονεμένων ἀνθρώπων. Μέσα σ' αὐτὸν τὸν ἀνθρώπινο πόνο καὶ τὴν καταθλιπτικὴ ἀτμόσφαιρα, ἐκεῖ στὸ Νεραϊδοχώριο τοῦ ὄρους Κόζιακα, ὅπου ἦσαν τὰ λημέρια τῶν κομμουνιστοσυμμοριτῶν του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, δικάστηκε ἀπὸ Λαϊκὸ Δικαστήριο ὁ παπᾶ Σκρέκας. Χρέη Δικαστοῦ ἐκτελοῦσε ὁ συμμορίτης δάσκαλος ΜΑΝΑΦΑΣ, καταγόμενος ἀπὸ τὴν Ἁγία Μονὴ Τρικάλων. Ἐκτελεσταὶ ἦσαν οἱ Τζιατζιὰς Χρῆστος ἢ Καπετὰν Φαρμάκης, Μπακάλης Νικόλαος ἢ Καραπέτσας ἀπὸ τὸ Δενδροχώρι καὶ ἡ θηριώδης τὴν ὄψιν καὶ τὴν ψυχὴν συμμορίτισσα ἀπὸ τὴν Μεγάρχη, Οὐρανία Ντούμα.
Ἡ ἀπόφασις τοῦ Λαϊκοῦ Δικαστηρίου ἦταν ὅπως σὲ ὅλες τίς περιπτώσεις, ὁμόφωνα ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ.
Σὲ λίγο, κάπου ἐκεῖ κοντά, ἐπανελήφθῃ ἡ ἀπάνθρωπος, ἀνατριχιαστικὴ σκηνὴ τοῦ Γολγοθᾶ. Ὁ σεμνὸς καλοκάγαθος Παπᾶ - Σκρέκας, σταυρώθηκε κατὰ τὸν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο, ὅπως ὁ ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, σὲ ἕνα δίκορμο σταυροειδὲς ἔλατο, ἀφήνοντας ὀρφανὰ τὰ ἕξῃ ἀνήλικα παιδιά του, ἀπὸ ἡλικίας 10 χρόνων ἕως καὶ 6 μηνῶν, τὸ τελευταῖο ἀβάπτιστο βρέφος του, τὸ ὁποῖον καὶ φέρει τὸ ὄνομα τοῦ. Ὁ θάνατος τοῦ ὑπῆρξε μαρτυρικός. Ὅταν πλέον ξεψύχησε, τὸν πέταξαν —τὰ ἐγκληματικὰ αὐτὰ ἀποβράσματα τῆς Κοινωνίας— σὲ μιὰ παρακείμενη χαράδρα καὶ τὸν κάλυψαν μὲ κλαδιὰ καὶ πέτρες, γιὰ νὰ ἐξαφανίσουν τὰ ἴχνη του.
Λίγες ἡμέρες ἀργότερα, οἱ κομμουνιστοσυμμορίτες καταδιωκόμενοι ἀπὸ τίς ἔνδοξες Ἔνοπλες Δυνάμεις μας, ἐγκατέλειψαν τὸ Νεραϊδοχώρι. Κατὰ τίς ἐκκαθαριστικὲς ἐπιχειρήσεις τοῦ Στράτου μας, βρέθηκε τὸ πτῶμα τοῦ μάρτυρος ἱερέως τελείως ἀναλλοίωτο, χωρὶς καθόλου σημεῖα σήψεως. Ἡ ἰατροδικαστικὴ ἐξέτασις ἀπέδειξε ὀτι σταυρώθηκε ζωντανός. Ἐπιπλέον διαπιστώθηκε ἐξόρρυξις τῶν ὀφθαλμῶν του. Λογχισμὸς τῆς δεξιᾶς πλευρᾶς. Τὰ ὀστᾶ του ἦσαν καταθρυμματισμένα ἀπὸ τὰ ἀνελέητα φοβερὰ κτυπήματα. Ἐπίσης ὀτι εἶχε πυροβοληθεῖ στὸ μέτωπο καὶ στοὺς κροτάφους.
Ἀλήθεια, πόση κακία, πόση σκληρότητα, ἀπανθρωπιὰ καὶ πώρωσις, πόσο μῖσος ἐφώλιαζε στὶς ψυχὲς ὅλων ἐκείνων τῶν ἀπίστων καὶ ἄθεων, τοῦ συρφετοῦ τῶν καννιβάλων, ὥστε νὰ διαπράξουν ἕνα τόσο στυγερὸ ἀνοσιούργημα;
Ἡ κηδεία του τόσον ἀγρίως βασανισθέντος καὶ σταυρωθέντος Γεωργίου παπᾶ - Σκρέκα, ἔγινε στὰ Τρίκαλα δημοσία δαπάνη, μὲ τὴν συμμετοχὴ 60 ἱερέων ἐκ τοῦ Θεσσαλικοῦ κλήρου, πολιτικῶν καὶ στρατιωτικῶν Ἀρχῶν καὶ τοῦ κατασυγκινημένου λαοῦ, ποῦ προσῆλθε αὐθόρμητα μὲ κατανυκτικὴ εὐλάβεια γιὰ νὰ τίμηση τὸν Ἐθνομάρτυρα Ἱερέα.
Μετὰ δυόμιση χρόνια, τὸν Δεκέμβριο 1949 ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν σὲ πανηγυρικὴ Συνεδρία, ἀπένειμε χρυσὸ μετάλλιο «εἰς τὴν σεπτὴν ὁμάδα τῶν Ἑλλήνων Ἱερέων, τῶν ἀπὸ τοῦ 1941 ἕως καὶ Δεκέμβριον 1949, ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος μαρτυρησάντων, ἐκ τῶν ὁποίων ἄλλοι μὲν ἐτυφεκίσθησαν, ἄλλοι δὲ ἐσταυρώθησαν, ἄλλοι κατακρεουργήθηκαν, ἀπὸ τοὺς ἄθεους τῆς φυλῆς μας καὶ ἄλλοι ἐτάφησαν ζῶντες. Προτείνομεν ὅπως, «παρὰ τὸν ἀνδριάντα τοῦ σεπτοῦ Ἐθνομάρτυρος Ἱεράρχου Σμύρνης Χρυσοστόμου, ἀνεγερθῇ ἀντάξιον μνημεῖον τῆς Θυσίας ταύτης τῶν Ἱερέων, ἶνα,ἵνα ὑπενθυμίζῃ εἰς τοὺς Ἕλληνας καὶ τὰς γενεὰς τοῦ μέλλοντος, τὸ πρὸς τὴν Πίστιν καὶ τὴν Πατρίδα καθῆκον των καὶ τὴν ἀνήκουστον βαρβαρότητα τῶν ἀπίστων καὶ ἄθεων κομμουνιστοσυμμοριτῶν».
Τὸ Ἔθνος μας, διὰ τῆς Ἀκαδημίας, μεταξὺ τῶν μαρτύρων Ἱερέων, ἐτίμησε καὶ τὸν «παπᾶ Γεώργη Σκρέκα». Ἀνεγνώρισεν ὀτι ὁ Ἑλληνικὸς Κλῆρος ὑπῆρξε πρωτοπόρος καὶ πρωτεργάτης διὰ τὴν διατήρηση τῆς Ἐθνικῆς φλόγας καὶ ὁ ὁποῖος ἐπλήρωσε πάντοτε βαρὺ τίμημα διὰ τὴν πίστι του στὴν Θρησκεία καὶ τὴν ἀγάπη του στὴν Ἑλληνικὴ Πατρίδα. Μετὰ 12 χρόνια ἀπὸ τῆς συντριβῆς τοῦ συμμοριτισμοῦ καὶ μὲ πρωτοβουλία τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Στρατοῦ, τοποθετήθηκε ἡ χάλκινη προτομὴ τοῦ εἰς τὸν χῶρο πρὸ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ «ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ» Τρικάλων.
ΙΕΡΕΥΣ ΣΚΡΕΚΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
ΠΙΣΤΟΣ ΑΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ,
ΕΘΑΝΑΤΩΘΗ ΥΠΟ ΣΥΜΜΟΡΙΤΩΝ ΑΘΕΩΝ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΠΟΛΕΜΙΩΝ,
ΧΡΙΣΤΟΜΙΜΗΤΟΣ ΠΟΙΜΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΥΠΕΡΤΑΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ,
ΣΕΜΝΩΜΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, Ἀγλαϊσμα ΕΛΛΑΔΟΣ
(σ.σ. Ἡ προτομὴ τοῦ μάρτυρα ἱερέα Γιώργου Σκρέκα ξεθεμελιώθηκε καὶ κλάπηκε τὸ 1982 ἀπὸ κομμουνιστοσυμμορίτες -ὅπως εἰκάζεται- τῆς Μεγάρχης).
[Ἡ τελετὴ τῶν ἀποκαλυπτηρίων ἔγινε στὶς 18 Ἰουνίου 1961 μὲ κάθε ἐπισημότητα, παρουσία τῆς Οἰκογενείας ΣΚΡΕΚΑ, μὲ τὴν συμμετοχὴ Ἐκκλησιαστικῶν, Πολιτικῶν καὶ Στρατιωτικῶν Ἀρχῶν, Ἑνώσεως Ἀποστράτων Ἀξιωματικῶν, λειτουργῶν Δημοτικῆς καὶ Μέσης 'Ἐκπαιδεύσεως, Ἑνώσεως Ἀναπήρων καὶ Τραυματιῶν, Παλαιῶν Πολεμιστῶν, Ἐφεδροπολεμιστικῶν Ὀργανώσεων, διαφόρων ἄλλων Ὀργανισμῶν, μαθητιώσης νεολαίας καὶ σύμπαντος τοῦ λαοῦ τῶν Τρικάλων.
Ἡ σεμνὴ τελετὴ ὁλοκληρώθηκε μὲ ὁμιλίες, καταθέσεις στεφάνων, τήρηση σιγῆς ἑνὸς λεπτοῦ εἰς μνήμην Ἐθνομάρτυρος Ἱερέως Γεωργίου Σκρέκα καὶ τὴν ἀνάκρουση τοῦ 'Ἐθνικοῦ Ὕμνου. Ἡ Πατρίδα τίμησε τὸ ἐκλεκτό της τέκνο, τὸ ὁποῖον ὑπῆρξε καύχημα τῆς Ἐκκλησίας καὶ φωτεινὸ λαμπρὸ μετέωρο πίστεως καὶ αὐτοθυσίας τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος.
Υ.Γ.: Γονεῖς Παπᾶ - Σκρέκα: ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ - ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ. Ἀδέλφια: ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ καὶ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ]
